Αποχωρούν 50 πανεπιστημιακοί από τον ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης. Τι αναφέρουν στην επιστολή τους.

Πενήντα πανεπιστημιακοί, μέλη της Οργάνωσης Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσαν σήμερα την αποχώρησή τους από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μέσω κειμένου αναφέρουν πως ο Στέφανος Κασσελάκης «εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Στο κείμενο της αποχώρησής τους τονίζουν πως σε δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον πρόεδρο και τους δύο γραμματείς του κόμματος, η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.

Οι 50 πανεπιστημιακοί που υπογράφουν το κείμενο αναφέρουν πως «αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά.

Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας».

ΣΥΡΙΖΑ: Η επιστολή αποχώρησης των 50 πανεπιστημιακών

Αναλυτικά η επιστολή αποχώρησης:

Α. Με δύο προηγούμενες επιστολές, που απευθυνόταν προς τον Πρόεδρο και τους δύο Γραμματείς του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είχε εκθέσει έντονες ανησυχίες ως προς την πορεία του κόμματος, το οποίο εγκαταλείπει με ραγδαίο ρυθμό τη ριζοσπαστική Αριστερά και την εσωκομματική δημοκρατία.

Ο Στέφανος Κασσελάκης, αφότου ανέλαβε Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., συνεπικουρούμενος από προσωποπαγή ηγετική ομάδα, εκδηλώνει μια αρχηγοκεντρική πολιτική συμπεριφορά και αναπτύσσει διχαστικό και αντιφατικό λόγο, ο οποίος καθόλου δεν συνάδει με τις αρχές και τη δημοκρατική λειτουργία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς.

Άλλοτε καλεί να μην δαιμονοποιείται ο καπιταλισμός, κι άλλοτε εκθειάζει την Αριστερά. Καλεί υπέρ της ενότητας, αλλά προωθεί διαγραφές στελεχών, και μάλιστα με όρους «εσωτερικού εχθρού». Προσβάλλει με ακραία φρασεολογία στελέχη και την ιστορία της αριστεράς, ενώ επιτρέπει συνεργάτες σε του να απαγορεύουν με πρωτόγνωρο αυταρχισμό τις διαφωνίες. Εξαγγέλλει δημοψήφισμα για διαγραφή στελεχών, οι οποίες θεσμικά προϋποθέτουν διαβούλευση και αιτιολογία και αποτελούν έργο της Επιτροπής Δεοντολογίας. Χρησιμοποιεί ιατρικούς όρους (που δυστυχώς παραπέμπει ακροδεξιά τακτική), αλλά και ανιστόρητες αναφορές για πέμπτη φάλαγγα και αποστάτες, προς απαξίωση των διαφωνούντων εντός του κόμματος. Απαξιώνει και παρακάμπτει συλλογικά όργανα, ενεργώντας αυθαίρετα με απροειδοποίητες αλλαγές υπευθύνων σε όργανα ή δημιουργώντας νέα όργανα. Άλλοτε εκθειάζει και άλλοτε κατακρίνει επιπόλαια προηγούμενες εμβληματικές συλλογικές αποφάσεις (αποθεματικό ρευστότητας, δημοσιονομικό «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ). Υποστηρίζει ότι απευθύνεται «αδιαμεσολάβητα» στο κοινό, εξαγγελία ανέφικτη και ασύμβατη με το σύγχρονο χαρακτήρα της εσωτερικής δημοκρατίας αριστερού κόμματος, η οποία είτε είναι αντιπροσωπευτική, είτε δεν είναι δημοκρατία και όπου η αντιπροσώπευση δεν περιορίζεται σε ανάθεση με την ανάδειξη του ηγέτη αλλά είναι μια συνεχής δημιουργική σύνθεση μεταξύ συντρόφων και τάσεων.

Β. Κοινός τόπος σήμερα είναι ότι στο σημείο αυτό δεν φθάσαμε βεβαίως ξαφνικά και χωρίς λάθη. Σε αυτήν την οριακή, όπως την αισθανόμαστε, στιγμή, είναι χρήσιμο να γίνει μια συνοπτική αποτίμηση της πρόσφατης πορείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Στη μνημονιακή περίοδο, η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από το 2015 έως το 2018, κλήθηκε να παραγάγει ένα τιτάνιο έργο, κάτω από τον συνεχή πολιτικό πόλεμο που δέχτηκε από την τριάδα των δανειστών της χώρας («Τρόικα»: Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), αλλά και από την τότε αντιπολίτευση. Το δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη της δανειακής συμφωνίας, που επρόκειτο να μας επιβληθεί, είχε ένα αδύνατο σημείο, ότι ήταν κάπως δυσερμήνευτο το ερώτημα γύρω από το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ». Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες αντιλήφθηκαν τον άνισο αγώνα που έδινε η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 στήριξαν την προσπάθεια της κυβέρνησης για μείωση των συνεπειών του 3ου μνημονίου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε μια παταγωδώς χρεωκοπημένη οικονομία από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αντέστρεψε την καθοδική πορεία της χώρας και παρέδωσε στην επόμενη κυβέρνηση μια αρκούντως ανορθωμένη οικονομία, με δημοσιονομικό «μαξιλάρι» ασφαλείας 37 δισ. Ευρώ και όχι με μια νέα προληπτική πιστωτική γραμμή, που επιθυμούσε η ΝΔ. Η έξοδος από το μνημόνιο ήταν άθλος που δεν θα είχε επιτευχθεί από άλλη κυβέρνηση. Όπως άλλωστε και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες για τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών, την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε και συνυπέγραψε με αίσθημα ευθύνης, παρά το πολιτικό κόστος, για την συνολική επίλυση ενός χρόνιου ζητήματος στα βόρεια σύνορά μας, σε συνθήκες γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή.

Παράλληλα στηρίχθηκαν οι κοινωνικά ασθενέστεροι, με δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία, με τολμηρή ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας (σχολικά γεύματα), με διασφάλιση των κοινών αγαθών (νερό, ρεύμα). Έγιναν θεσμικές εμβληματικές παρεμβάσεις στην εκπαίδευση και στην έρευνα (όπως ν.4429/2016, ν.4485/17, ν.4521/2018, ν.4547/18, ν.4610/19, Τεχνική εκπαίδευση, κ.ά.). Σημειώθηκε σαφής βελτίωση των συνθηκών κράτησης φυλακισμένων, που ήταν αφόρητες και οδηγούσαν σε διεθνείς καταδίκες της χώρας, ενώ έγιναν και σημαντικές θεσμικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. το σύμφωνο συμβίωσης, η αποποινικοποίηση ομοφυλοφιλικών πράξεων, ο εκσυγχρονισμός του ποινικού κώδικα, κ.ά.

Για το κυβερνητικό αυτό έργο είμαστε ικανοποιημένοι/ες, και περήφανοι/ες, διότι αυτό επιτεύχθηκε μέσα στις αντίξοες συνθήκες. Ωστόσο, από το 2018 κι έπειτα, όταν αποκτήθηκε επί τέλους η δυνατότητα για περισσότερο αδέσμευτη νομοθέτηση και διακυβέρνηση, δεν προλάβαμε ή ίσως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε εγκαίρως και σε ικανό βαθμό να χαράξει μια ποιοτικά νέα πολιτική κατεύθυνση για τη χώρα, δόθηκαν ωστόσο πρώτες «ανάσες» στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικά στις εργασιακές σχέσεις.

Η απεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ στη λαϊκή κοινωνική βάση του άρχισε να φθίνει. Το κόμμα επιχείρησε ένα θαμπό κοινωνικό άνοιγμα προς ό,τι αποκλήθηκε «μεσαία τάξη», κάτι το οποίο σε πολιτικό επίπεδο αντιστοιχούσε σε μερική στροφή προς το «Κέντρο» του πολιτικού συστήματος, χωρίς καν να αναληφθούν πρωτοβουλίες για ενσωμάτωσή του στο αξιακό σύστημα της Αριστεράς. Βαθμιαίως, η κοινωνική βάση της Αριστεράς (εργάτες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εκπαιδευτική κοινότητα) συρρικνώθηκε, όπως επίσης παραμερίσθηκαν οι κοινωνικές συλλογικότητες (επιστημονικές ενώσεις, αυτοδιοικητικές παρατάξεις κ.ά) ως συνομιλητές του κόμματος. Το κόμμα μετεξελίχθηκε σταδιακά αποκτώντας μια μονιμότερη αρχηγική δομή, παραμερίζοντας την επίδραση των μελών και των οργανώσεών του προς την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.

Η αυτοκριτική για την εκλογική ήττα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις ευρωεκλογές και στις βουλευτικές εκλογές του 2019 δεν έγινε συστηματικά και συγκροτημένα στο σύνολο των οργανώσεων του κόμματος. Από το 2019 κι εντεύθεν ο ΣΥΡΙΖΑ προσέλαβε έναν αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα, ως μόνιμο γνώρισμα πλέον. Αντί οι επιλογές προσώπων με συντονιστικούς ρόλους (π.χ. αυτοδιοικητικά και άλλα στελέχη), η παραγωγή θέσεων και η λήψη αποφάσεων για κρίσιμα θέματα (πράσινο ή μπετόν, κλπ.) να ξεκινούν από διαβουλεύσεις τοπικών και κλαδικών Οργανώσεων, οι αποφάσεις λαμβάνονταν άνωθεν. Ειδική είναι η περίπτωση της πολιτικής εργασίας, όπου τα καίρια αιτήματα του εργατικού κινήματος εντάχθηκαν στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για τα εργασιακά. Γενικά το κόμμα, αν και θα έπρεπε να λειτουργεί ως αναγκαίος δίαυλος δημοκρατικής αντιπροσώπευσης μεταξύ ηγεσίας και βάσης, υποτιμήθηκε. Επιπλέον, η αδιαφορία του κόμματος για αντιπροσώπευση των μαζικών χώρων και για λογοδοσία συνδυάστηκε καλόπιστα με θεωρίες «περί άμεσης δημοκρατίας», οι οποίες βέβαια μπορεί να είναι λειτουργικές και αναγκαίες για μικρές κοινότητες και κινήματα, όμως είναι πρακτικά ανεφάρμοστες στο συνολικό πληθυσμό.

Σήμερα ζούμε σε μια ιστορική περίοδο, στην οποία οι διεκδικήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς για ουσιαστική δημοκρατία, για τη δυνατή ελαχιστοποίηση της κοινωνικής ανισότητας και για κοινωνικό κράτος δικαίου μπορούν να συναντηθούν με αυτές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτήν την πρόκληση ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα όφειλε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά, πιο τολμηρά και με ένα σφαιρικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ατυχώς όμως ακολουθήθηκε πορεία υποβάθμισης τόσο των ριζοσπαστικών στοιχείων της Αριστεράς όσο και των ουσιαστικών αρχών της δημοκρατίας (συμμετοχή, αντιπροσώπευση, λογοδοσία).

Γ. Η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης είναι μια πολυμελής και δραστήρια ΟΜ, εντός των πανεπιστημιακών μας ιδρυμάτων, αλλά και ευρύτερα, η οποία πάντοτε λειτουργούσε με αριστερό και δημοκρατικό ήθος, με φρόνηση και πολιτικό πολιτισμό. Ωστόσο, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον ευρύχωρο πολιτικό χώρο σύνθεσης διαφορετικών απόψεων και παραδόσεων της Αριστεράς.

Για τους παραπάνω λόγους, οι υπογράφοντες/ουσες αποχωρούμε από την Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεσσαλονίκης και από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., διότι δεν μας εκφράζει πλέον ιδεολογικά και πολιτικά. Θεωρούμε ότι δεν έχουμε θέση και δεν θέλουμε να συμμετάσχουμε σε μια πορεία απομάκρυνσης από τις αξίες και τις αρχές της ριζοσπαστικής ανανεωτικής και οικολογικής Αριστεράς καθώς και της δημοκρατίας.

Με αίσθημα ευθύνης και αταλάντευτη δέσμευση, μένουμε προσηλωμένοι στην υπεράσπιση του δημοκρατικού και δημόσιου Πανεπιστημίου, στον αγώνα κατά των κοινωνικών ανισοτήτων και αδικιών, στον αγώνα για δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, στην προοπτική του σοσιαλιστικού και οικολογικού μετασχηματισμού.

Υπογράφουσες-Υπογράφοντες Πανεπιστημιακοί (αλφαβητικά)

Αγγελόπουλος Γιώργος

Αδαμίδης Παναγιώτης

Αδάμου Χριστίνα

Αυγητίδου Σοφία

Γαρύφαλλος Aλέξανδρος

Γουλιάνας Κώστας

Διβάρης Γιώργος

Ζιάκα Αγγελική

Καβάλα Μαρία

Καζάκος Άρις

Καλογιάννης Σταύρος

Καλφακάκου Γλυκερία

Καμτσίδου Ιφιγένεια

Κοιλιάρη Αγγελική

Κοτζάμπαση Αθηνά

Κρεστενίτης Γιάννης

Κυπάρος Αντώνης

Κυριαζόπουλος Απόστολος

Κωστοπούλου Στέλλα

Λαδά Σάσα

Μήτρου Γιάννης

Μπαλτζής Αλέξανδρος

Μπαρτσίδης Μιχάλης

Μπετσάκος Βασίλης

Μπουντούρογλου Φανή

Μυλόπουλος Νικήτας

Ναούμ Ιωάννα

Νικολαΐδης Μιχάλης

Οικονομίδης Παναγιώτης

Παναγιωτόπουλος Κυριάκος

Παπαδοπούλου Παρασκευή

Παπαθεοδώρου Έφη

Παρασκευόπουλος Νίκος

Πασχάλης Βασίλης

Παυλίδου Ελένη

Πρίνος Παναγιώτης

Σιγάλας Μιχάλης

Σταμάτης Δημοσθένης

Σταμάτης Κώστας

Στάμου Αναστασία

Στάμου Γιώργος

Στεφανίδης Γιώργος

Στυλιανού Άρης

Τρανός Τριαντάφυλλος

Τσιόκανος Αθανάσιος

Τσιριγώτης Γιώργος

Φουτάκης Δημήτρης

Χαραλαμπάκης Νίκος

Χολή Θεοδώρα

Ψύλλος Δημήτρης

 

πηγή

Μαζική αποχώρηση από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

 

Αποχωρήσεων συνέχεια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με σχετική ανακοίνωσή τους, 32 μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ (μεταξύ των οποίων και ο γραμματέας του) ενημέρωσαν ότι αποχωρούν από το κόμμα.

 

 

Προηγήθηκε η συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας, κατά τη διάρκεια της οποίας υπέβαλλαν την παραίτησή τους από το όργανο 37 μέλη σε σύνολο 51 μελών.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι συνολικά, αποχωρεί περίπου το 63% του οργάνου και το 70% των οργανώσεων σε όλη την Ελλάδα.

 

 

Στη ανακοίνωσή τους, τα μέλη που αποχωρούν επιρρίπτουν ευθύνες στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη για τη σημερινή εικόνα του κόμματος, κατηγορώντας τον μεταξύ άλλων για «αντιθεσμικές ενέργειες» και «λογικές έντονου αρχηγισμού στο όνομα της αδιαμεσολάβητης επαφής με τη βάση αδρανοποιώντας τα όργανα όταν αυτά διαφωνούν». Στέκονται ιδιαίτερα στην ομιλία του κ. Κασσελάκη στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, αναφέροντας πως ήταν «βαθιά διχαστική, αυταρχική και απαξιωτική για το σύνολο των μελών και των στελεχών, μακριά από το ήθος της δικής μας αριστεράς, και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ακόμα περισσότερου τοξικού κλίματος στη βάση του κόμματος».

 

Στο παραπάνω πλαίσιο, σημειώνουν πως «δεν μπορούμε να υπεραπιστούμε ένα σχέδιο που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε μια βίαιη μετάλλαξη, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί σε μια κατάσταση που δεν αφήνει χώρο στην πραγματική πολιτική. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε στην αλλοπρόσαλη στρατηγική της νέας ηγετικής ομάδας, που σε ένα μήνα κατάφερε να μικρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα περισσότερο».

 

Σε κάθε περίπτωση, δηλώνουν πως «μένουμε ενεργοί στην υπόθεση της Αριστεράς, στην προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός αριστερού χώρου που θα προσπαθεί να εκφράσει ξανά πλατιά κοινωνικά στρώματα».

 

Η ανακοινωση

«ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...»

Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών έχει διαμορφώσεί ένα δυστοπικό τοπίο στη χώρα μας. Ο νέος πολιτικός χάρτης περιλαμβάνει μια ισχυροποιημένη Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και ενισχυμένη την ακροδεξιά εντός του κοινοβουλίου. Με αυτή τη συνθήκη το μέλλον προμηνύεται δυσοίωνο,  με ακόμα πιο σκληρές αντικοινωνικές κυβερνητικές πολιτικές, αδιέξοδα για την κοινωνική πλειοψηφία και την ενίσχυση αντιδραστικών αντιλήψεων. Στον αντίποδα, οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις δείχνουν αποδυναμωμένες, ανήμπορες να ασκήσουν προγραμματική αντιπολίτευση απέναντι στη κυριαρχία της δεξιάς, και αδύναμες να ανασυγκροτήσουν τον αντίπαλο πόλο εντός της κοινωνίας.

 

Στο πλαίσιο αυτό, δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δείχνει να βρίσκεται μπροστά σε μια διαλυτική  κρίση, πολιτική και ιδεολογική. Η μεγάλη ήττα των εθνικών εκλογών και η παραίτηση του Αλ. Τσίπρα διαμόρφωσαν πρωτόγνωρες συνθήκες για το χώρο μας και ανέδειξαν μια σειρά προβλημάτων που ενυπήρχαν στο κόμμα μας. Η αναγκαία περίοδος ανασυγκρότησης εκκίνησε με την εκλογή του νέου Προέδρου. Μια διαδικασία που συλλογικά αποφασίσαμε, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, και το αποτέλεσμα της οποίας είναι προφανώς αποδεκτό. Η αλλαγή ηγεσίας και η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη δεν δείχνει ωστόσο να μπορεί να αντιστρέψει την πορεία διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Αντιθέτως, η στρατηγική και μια σειρά ενεργειών του νέου προέδρου και της ηγετικής ομάδας δείχνουν να επιταχύνουν αυτή τη συνθήκη. Η νέα σελίδα για το χώρο μας, φαίνεται ότι διαμορφώνει ένα νέο τοπίο, σε μια ξένη για εμάς κατεύθυνση.

 

Τους πρώτους μήνες είδαμε να κυριαρχεί ένα θολό και ασαφές στίγμα στη δημόσια σφαίρα, να επιστρατεύεται μια έντονη συνθηματολογία, πολλές φορές, κενού περιεχομένου, που αδυνατεί να μπει πιο βαθιά στα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Γίναμε μάρτυρες αντιφατικών δηλώσεων, τοποθετήσεων ακόμα και αντίθετων στις πάγιες θέσεις και αξίες του χώρου μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ομιλία στο ΣΕΒ και η διολίσθηση σε ξένα για την αριστερά ιδεολογικοπολιτικά πλαίσια. Κυριάρχησε η επικοινωνία έναντι της αξιόπιστης χάραξης στρατηγικής και έκφρασης σαφών πολιτικών θέσεων.  Παρακολουθήσαμε την αποδόμηση, σε ορισμένες περιπτώσεις, των προσπαθειών και του κυβερνητικού έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, εν είδει κατασκευής εσωτερικού εχθρού. Αλλά κυρίως, υπάρχει η απροθυμία να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους λόγους της ήττας μας, γιατί μας γύρισαν την πλάτη τα λαϊκά στρώματα και η νεολαία, κάτι που μας προβληματίζει ιδιαίτερα, και αντ’ αυτού επαναλαμβάνεται το ίδιο αφήγημα,  δηλαδή η επιστράτευση του «εσωτερικού εχθρού» και των υπονομευτών, το οποίο χρησιμοποιείται σκόπιμα για καλύψει βαθύτερα αδιέξοδα.

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει την κύρια ευθύνη να εγγυηθεί πρώτος την ενότητα του κόμματος στην δύσκολη αυτή περίοδο και όφειλε να συμπεριφερθεί με σεβασμό στις συλλογικές διαδικασίες και την τήρηση του καταστατικού, με σεβασμό στην διαφορετική άποψη και κριτική, μακριά από ένα κλίμα τοξικότητας. Δυστυχώς αυτό δεν έδειξε να το κατανοεί ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και η ηγετική ομάδα γύρω του. Η νωπή εκλογή δεν σημαίνει και λευκή επιταγή. Αντιθεσμικές ενέργειες του προέδρου, λογικές έντονου αρχηγισμού στο όνομα της αδιαμεσολάβητης επαφής με τη βάση αδρανοποιώντας τα όργανα όταν αυτά διαφωνούν, και κυρίως η εισαγωγική ομιλία του στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΕ αποτέλεσαν τομή για τη λειτουργία του χώρου μας.  Ειδικά η ομιλία αυτή ήταν βαθιά διχαστική, αυταρχική και απαξιωτική για το σύνολο των μελών και των στελεχών, μακριά από το ήθος της δικής μας αριστεράς, και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ακόμα περισσότερου τοξικού κλίματος στη βάση του κόμματος. «Όποιος δεν συμφωνεί μπορεί να αποχωρήσει» η γνώριμη φράση. Η καθυστέρηση των συνεδριακών διαδικασίων, των διαδικασιών συζήτησης για τον αναγκαίο απολογισμό και την οικοδόμηση μιας νέας στρατηγικής δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για την ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το κόμμα μας, δείχνει να μετατοπίζεται συνεχώς, αλλά κυρίως να εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στην απαξίωση και την ανυποληψία.

Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο αυτό, είμαστε μέλη με μεγαλύτερη ή μικρότερη πορεία στο χώρο αυτό, που δώσαμε ψυχή και σώμα στη κοινή μας προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια. Καταφέραμε να στήσουμε από το μηδέν τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ σε δύσκολους καιρούς. Είμαστε περήφανοι και περήφανες για την επιλογή μας αυτή. Για όσα πέτυχε η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, την έξοδο από τα μνημόνια με την κοινωνία όρθια, την αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μείωση της ανεργίας, την ενίσχυση της δημόσιας περίθαλψης, τις τομές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τη συμφωνία των Πρεσπών και άλλα πολλά. Είμαστε περήφανοι για τους αγώνες που δώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, παρόντες και παρούσες με όλες μας τις δυνάμεις σε κάθε μικρή ή μεγάλη στους κοινωνικούς χώρους και τα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα ελπιδοφόρο αριστερό και νικηφόρο εγχείρημα για όλη την Ευρώπη. Γνωρίζουμε ότι στην πορεία αυτή κάναμε και λάθη. Κάνουμε την δική μας αυτοκριτική και απολογισμό, γνωρίζοντας ότι όπως και στις νίκες έτσι και στις ήττες η ευθύνη είναι πάντα συλλογική. Παρά τις αυτνόητες αδυναμίες και ανεπάρκειες ωστόσο, ούτε μία στιγμή δεν εγκαταλείψαμε την μάχη.

 

Μετά από όλα αυτά, είναι πράγματι δύσκολο, να ανακοινώνουμε σήμερα την αποχώρηση μας από τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Ένας μεγάλος κύκλος κλείνει. Δεν μπορούμε να υπεραπιστούμε ένα σχέδιο που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σε μια βίαιη μετάλλαξη, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί σε μια κατάσταση που δεν αφήνει χώρο στην πραγματική πολιτική. Δεν μπορούμε να συναινέσουμε στην αλλοπρόσαλη στρατηγική της νέας ηγετικής ομάδας, που σε ένα μήνα κατάφερε να μικρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα περισσότερο. Οι επιταγές των καιρών απαιτούν αποφασιστικά βήματα σε μια άλλη κατεύθυνση, και εμείς σήμερα κάνουμε το πρώτο.

 

Μένουμε ενεργοί στην υπόθεση της Αριστεράς, στην προσπάθεια για την διαμόρφωση ενός αριστερού χώρου που θα προσπαθεί να εκφράσει ξανά πλατιά κοινωνικά στρώματα. Ενεργοί στην προσπάθεια να αφουγκραστούμε  και να απαντήσουμε στα σύγχρονα επίδικα, την  ακρίβεια και την οικονομική κρίση, την στεγαστική κρίση και τις ανισότητες, την κλιματική κρίση, την νέα ψηφιακή εποχή, την προστασία των δημόσιων αγαθών, την διασφάλιση της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Παλεύοντας ώστε η δική μας γενιά να καταφέρει να ζήσει καλύτερα στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον. Σε αλληλεπίδραση με τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε και κυρίως τους νέους και νέες. Παρόντες και παρούσες στα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση των κοινωνικών αντιστάσεων. Η εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση και η ενίσχυση της κοινωνικής χρησιμότητας αποτελεί αναγκαία συνθήκη. Έχοντας ως παρακαταθήκη τους κοινούς μας αγώνες, την πίστη στην κυβερνώσα αριστερά που όμως δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ζωντανές κοινωνικές διεργασίες, χωρίς ταυτόχρονα να κληρονομούμε τις παθογένειες και τα λάθη του παρελθόντος, μένουμε πιστοί στον στρατηγικό μας στόχο, τον μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση με δημοκρατία και ελευθερία.

 

Τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο αγώνας συνεχίζεται.

 

Υπογράφοντες

 

Αλμπαχέι    Άγγελος

Βλαχάκης    Κωνσταντίνος

Γερολυμάτος    Αλέξανδρος

Γεωργακοπούλου    Μαρία

Γλέζος    Βασίλης

Γρηγορίου    Στέργιος

Ζάχαρης    Λουκάς

Καββαδίας    Τηλέμαχος

Κακοκέφαλου    Καλλιόπη

Καραγκούνη    Αρίστη

Κρύου    Ευθυμία

Λαμπαδάς    Ευθύμης

Λούκας    Δημήτρης

Λυγερού    Βιβή

Λυκοπάντης    Γιώργος

Λυτρίβη    Αγγελική

Μάντζιαρης    Στέργιος

Μουσουλίδη     Ασπασία

Πάντσιος    Θανάσης

Παπαδόπουλος    Χρήστος

Παπαδόπουλος    Δημήτρης

Παυλής    Ανδρέας

Ρήγας    Άγης

Σαλαγιάννης    Δημοσθένης

Σαρρή    Κατερίνα

Σκουρλέτης- Εικοσιπένταρχος    Νικηφόρος

Τοπαλίδης    Γιάννης

Τόππος     Γιώργος

Τσεφαλά    Βίκυ

Χονδρορίζος    Σταμάτης

Χόχορας    Κωνσταντίνος

Χρυσάφης    Αποστόλης

πηγή

Στη μαύρη τρύπα της Γάζας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Επί ενάμιση μήνα, διεθνείς οργανισμοί, ενώσεις κρατών, ανεξάρτητες οργανώσεις και, βέβαια, οι ηγέτες της ανθρωπότητας, του Αμερικανού προέδρου πρωτοστατούντος και του Ελληνα πρωθυπουργού συνεπικουρούντος, αξιώνουν από το Ισραήλ «να ασκήσει με μέτρο το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα».

Οι Ισραηλινοί έχουν, φυσικά, την εμπειρία να καταλάβουν ποιοι τους το ζητούν με αυστηρή ειλικρίνεια και ποιοι για το θεαθήναι. Και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ακόμα και οι θεωρητικά σύμμαχοι των Παλαιστινίων τούς θεωρούν περιττό λαό, ή έθνος-πρόβλημα, πορεύονται αναλόγως: επί τεθωρακισμένων. Προς το παρόν, άλλωστε, αυτό είναι το μόνο σχέδιο του Νετανιάχου: η «προέλαση». Επί πτωμάτων. Ο πρώτος του στόχος δεν είναι η απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς, που με την τρομοκρατική εισβολή της δώρισε στο Ισραήλ μιαν εξαιρετική ευκαιρία «επίλυσης» του Παλαιστινιακού διά της διαλύσεως των Παλαιστινίων. Το ξεκαθάρισε ο ίδιος στους συγγενείς των απαχθέντων, που αντιμετώπισαν την κυνική αναλγησία του στο τέλος της πενθήμερης πορείας τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Το Ισραήλ δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι το ικανοποιεί: η πλήρης κατοχή; Η μερική; Η εκδίωξη όλων των Παλαιστινίων της Λωρίδας από τις εστίες τους με ταυτόχρονο πολλαπλασιασμό των εποικισμών; Επί μέρες, προτρέπει τους Παλαιστινίους του Βορρά να μετακινηθούν στον «ασφαλή» Νότο. Αλλά η ασφάλεια έχει χαθεί εκεί όπου χάθηκε και το περίφημο διεθνές δίκαιο: σε κάποια μαύρη τρύπα. Πειστήριο η δήλωση του Αντόνιο Γκουτέρες πως τον σοκάρισε βαθύτατα ο βομβαρδισμός δύο σχολείων του ΟΗΕ, που προκάλεσε τον θάνατο ή τον τραυματισμό δεκάδων αμάχων. Κυρίως γυναικών και παιδιών, που είχαν καταφύγει στις εγκαταστάσεις του ΟΗΕ.

Πειστήριο δεύτερο, δύο ανακοινώσεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Με τη μία καταδικάζουν την «εσκεμμένη επίθεση σε αυτοκινητοπομπή που μετέφερε προσωπικό τους» προς την «ασφαλή» νότια Γάζα. Με τη δεύτερη γνωστοποιούν ότι τουλάχιστον 70 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κυρίως παιδιά και γυναίκες, από τον σαββατιάτικο βομβαρδισμό της πόλης Χαν Γιούνες, στην «ασφαλή» νότια Γάζα. Τρίτο πειστήριο, η ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας: «Οι παράνομες επιθέσεις αποτελούν μέρος ενός τεκμηριωμένου σχεδίου αδιαφορίας για τους Παλαιστίνιους πολίτες»· «η πρωτοφανής επίθεση του ισραηλινού στρατού δεν έχει αφήσει πουθενά ασφαλές μέρος στη Γάζα».

Να διαφεντεύουν τίποτε αντισημίτες την Αμνηστία και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα; Οπως τον ΟΗΕ;

Αντιπολίτευση από τους πολίτες και το «κίνημα της γραβάτας» που επέστρεψε

 

Η διαλυτική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει μια διαρκή κινητικότητα στην αντιπολίτευση που παράγει καθημερινά ειδήσεις και απασχολεί την επικαιρότητα, συχνά σε βάρος σημαντικότερων εξελίξεων.

 

γράφει η Βασιλική Σιούτη

 

 

Αν η ακρίβεια δεν αναχαιτιστεί άμεσα από την κυβέρνηση, αναλυτές δεν αποκλείουν, μετά το φορολογικό, να κατεβάσει κι αυτή τον κόσμο στους δρόμους το επόμενο διάστημα.

 

Η ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ στον ΣΥΡΙΖΑ έχει προκαλέσει μια διαρκή κινητικότητα στην αντιπολίτευση που παράγει καθημερινά ειδήσεις και απασχολεί την επικαιρότητα, συχνά σε βάρος σημαντικότερων εξελίξεων. Το γεγονός όμως ότι υπάρχει μια ισχυρή και αυτοδύναμη κυβέρνηση στη δεύτερη θητεία της, χωρίς να έχει απέναντί της μια ισχυρή αντιπολίτευση, που να την υπολογίζει, και ασυνήθιστο είναι, τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, και εύλογες ανησυχίες γεννά.

 

Πρόσφατη δημοσκόπηση από την εταιρεία Prorata παρουσιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι μαζί με το ΚΚΕ στο 10,5% και στη θέση του δεύτερου κόμματος να βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ (όπως και σε άλλες δύο έρευνες που προηγήθηκαν). Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά πράγματα μετά τις εκλογές για να βρεθεί δημοσκοπικά από την τρίτη στη δεύτερη θέση, που ήταν και ο στόχος. Η ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ δούλεψε (και) για λογαριασμό του. Υπάρχουν κι εκεί όμως έντονοι προβληματισμοί.

 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης παλαιότερα ήταν κατηγορηματικά αρνητικός σε κάθε σενάριο συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε οποιαδήποτε επιστροφή στελέχους που έφυγε «αναζητώντας καρέκλα». Έχει δηλώσει ότι δεν θα δεχθεί γενίτσαρους, αλλά το νόημα που αποδίδει κανείς σε αυτήν τη λέξη μπορεί να αποδειχθεί και σχετικό. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στελέχη που συνομιλούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις τάσεις του καθημερινά και αυτό όλο και απλώνεται. Μέχρι πρότινος δύο πρόσωπα, τα οποία όμως είναι εκτός γραμμής Ανδρουλάκη, είχαν ανοιχτή γραμμή με τον Αλέξη Τσίπρα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το γνωρίζει, αλλά δεν το αξιολογεί ως κάτι σημαντικό.

 

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ψήφισαν κυρίως ΝΔ στις περασμένες εκλογές, η οποία τους έκλεινε το μάτι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα τους φορολογούσε. Περισσότεροι από τους μισούς (54%) πέρσι δήλωσαν μηδενικό εισόδημα ή ζημιά, ενώ οι μισοί από αυτούς δηλώνουν το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Στη μία περίπτωση πρόκειται για στέλεχος που δεν είναι στη νέα σύνθεση της Βουλής και του ασκεί έντονη κριτική. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες που προέρχονται από αξιόπιστες πηγές, αλλά δεν είναι επιβεβαιωμένες από το ρεπορτάζ, συνεργάτες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ διατηρούν διαύλους με την πλευρά Αχτσιόγλου, την οποία θεωρεί πιο συνεννοήσιμη από τον Τσίπρα και τον Κασσελάκη, ενώ την προτιμούν και από τον Τεμπονέρα. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πάντα και εκείνοι που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για τον ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του.

 

Υπάρχει, πάντως, έντονη παρασκηνιακή κινητικότητα και εκεί αυτή την περίοδο, η οποία ενθαρρύνεται από την κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί μιλάνε με πολλούς από τις δύο πλευρές, χωρίς να το ξέρουν όλοι. Ο Νίκος Ανδρουλάκης βλέπει το κόμμα του να ανεβαίνει από τότε που έγινε πρόεδρος, ωστόσο υπάρχουν αρκετοί που του ασκούν κριτική ότι δεν αξιοποιεί περισσότερο την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ για να ανέβει πιο πολύ και πιο γρήγορα.

 

 

Στο εσωτερικό της ΝΔ μπορεί να υπάρχουν –πάντα υπάρχουν– αυτοί που αισθάνονται ριγμένοι, αλλά στον ορίζοντα δεν υπάρχει ούτε φαίνεται ίχνος συγκροτημένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Όμως, η κυβέρνηση δέχεται «αδιαμεσολάβητη», όπως θα έλεγε και ο Κασσελάκης, αντιπολίτευση από διάφορες κοινωνικές ομάδες αυτές τις μέρες και κυρίως από εκείνες που θεωρούν ότι θίγονται από το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

 

Στη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε την Τετάρτη έξω από το υπουργείο Οικονομικών τον τόνο έδωσε η επανεμφάνιση του «κινήματος της γραβάτας» που αποτελείται κυρίως από δικηγόρους, ενώ εκεί ήταν και χιλιάδες επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, έμποροι, τεχνικοί, φοροτεχνικοί, ταξιτζήδες κ.ά. για να διαδηλώσουν ενάντια στο φορολογικό νομοσχέδιο και να διαμαρτυρηθούν στην κυβέρνηση.

 

Οι εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής των Ελευθέρων Επαγγελματιών, Επιστημόνων, Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων ζήτησαν την απόσυρση του νομοσχεδίου και κατηγόρησαν την κυβέρνηση ότι τους πλήττει με την εισαγωγή τεκμαρτού φορολογητέου εισοδήματος και πως «στο όνομα της δήθεν καταπολέμησης της φοροδιαφυγής προωθούνται οριζόντια και ως εκ τούτου άδικα μέτρα και υιοθετείται η πρακτική “καλύτερα λίγα από πολλούς, παρά πολλά από λίγους”».

 

Κυβερνητικά στελέχη, αν και αναγνωρίζουν ότι τα οριζόντια μέτρα μπορεί να αδικούν αρκετούς, αναφέρουν ότι σχεδόν το 70% των επαγγελματιών δηλώνει ετήσιο εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ και επιμένουν στην ανάγκη διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, «για να μην πληρώνουν συνέχεια οι ίδιοι». Θα μπορούσε, βέβαια, η κυβέρνηση να ελέγχει το πραγματικό εισόδημα και να διευρύνει τη φορολογική βάση απ’ όσους αποδεδειγμένα έχουν πλούτο και τον κρύβουν, αλλά αυτό δεν το κάνει καμία κυβέρνηση.

 

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες ψήφισαν κυρίως ΝΔ στις περασμένες εκλογές, η οποία τους έκλεινε το μάτι, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα τους φορολογούσε. Περισσότεροι από τους μισούς (54%) πέρσι δήλωσαν μηδενικό εισόδημα ή ζημιά, ενώ οι μισοί από αυτούς δηλώνουν το ίδιο τα τελευταία πέντε χρόνια.

 

 

Σύμφωνα με έρευνα της Opinion Poll, το 46,1% της κοινής γνώμης είναι κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης και το 42,7% είναι υπέρ. Στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, όμως, το ποσοστό που τάσσεται υπέρ του φορολογικού νομοσχεδίου ξεπερνά το 50%, επειδή δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους μόνο οι ίδιοι. Αντιθέτως, από τους ελεύθερους επαγγελματίες οι περισσότεροι είναι κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης σε ποσοστό 67,7% και μόνο το 28,3% είναι υπέρ.

 

Η ίδια δημοσκόπηση ανέδειξε ως πρώτο πρόβλημα, που απασχολεί τους πολίτες, την ακρίβεια, με ποσοστό πάνω από 60%, καθώς η συνεχιζόμενη άνοδος των τιμών δεν πλήττει μόνο τα πολύ φτωχά οικονομικά στρώματα αλλά και την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας. Και όλα αυτά ενώ εκταμιεύονται δισεκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης, αλλά οι πολίτες παρατηρούν ότι τίποτα δεν φτάνει στην κοινωνία.

 

Και μπορεί οι πολίτες να θεωρούσαν ως τώρα ότι δεν έχουν εναλλακτική κυβερνητική επιλογή, αλλά στην ερώτηση «κατά πόσο είναι ευχαριστημένοι από το κυβερνητικό έργο», μόνο το 28% δηλώνει αρκετά ικανοποιημένο, παρότι η ΝΔ στην εκτίμηση ψήφου βρίσκεται αρκετά ψηλότερα, στο 38%. Αν η ακρίβεια δεν αναχαιτιστεί άμεσα από την κυβέρνηση, αναλυτές δεν αποκλείουν, μετά το φορολογικό, να κατεβάσει κι αυτή τον κόσμο στους δρόμους το επόμενο διάστημα.

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.  

Κομματικά διαζύγια (με ένα υστερόγραφο)

 

  

 

 γράφει ο Νίκος Παρασκευόπουλος*

 

Σπανίως είναι βελούδινα τα διαζύγια, κομματικά ή οικογενενειακά. Δεν ξέφυγε από τον κανόνα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν κάποιες προσφωνήσεις “αποστάτες”. Θυμήθηκα παλιά διαβάσματα, τον Γάλλο φιλόσοφο και λογοτέχνη Roland Barthes, που έγραφε ότι στον χωρισμό δεν έχει σημασία ποιος φεύγει και ποιος μένει στο σπίτι: Για τον ερωτευμένο, αυτός που φεύγει είναι πάντα ο “άλλος”, ανεξάρτητα από μετακομίσεις ή ταξίδια.

 

Τα σκεφτόμουν αυτά Τετάρτη απόγευμα, καθώς συναντήθηκε η ομάδα των πανεπιστημιακών του Σύριζα στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να αποφασίσουμε την πορεία μας, εντός ή εκτός. Η πολιτική ανάλυση είχε προηγηθεί, έμεναν οι αποφάσεις και η συζήτηση. Ίσως αναρωτηθεί κανείς, ποιος να ήταν ο ερωτευμένος στο στεγνό τοπίο της πολιτικής. Κι όμως η συζήτηση στην αίθουσα είχε φόρτιση και συγκίνηση πολλή. Κάποιοι, για δεκαετίες είχαν ζυμωθεί με αυτή την ομάδα, με κοινά όνειρα και κοινές ιδέες και αγάπες: την κοινωνική ισότητα και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, τις δημοκρατικές αξίες, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Να φύγουμε τώρα; Αλλά, αλήθεια, ποιος είναι εκείνος που αποχωρεί;

 

Μου είναι δύσκολος ο τριτοπρόσωπος λόγος, αφού έστω πρόσκαιρα πέρασα από το δύσκολο προσκήνιο της πολιτικής, ενώ από χρόνια μετέχω σε διαβουλεύσεις και μικρούς (συνήθως) ή μεγάλους αγώνες της ανανεωτικής Αριστεράς. Όμως εδώ που γράφω προέχει η έκφραση γνώμης και η νηφαλιότητα – προϋπόθεσή της. Γι’ αυτό θα περιορίσω τα προσωπικά σε ένα υστερόγραφο, να το διαβάσει όποιος τυχαίνει να ενδιαφέρεται. Όσο για την τελική απόφαση των πανεπιστημιακών, αυτή πιστεύω θα δημοσιευθεί το ταχύτερο.

 

 

Για τους “ερωτευμένους” λοιπόν της συνεδρίασης το πράγμα ήταν ξεκάθαρο: Εκείνοι που έφυγαν ήταν οι άλλοι, δηλαδή η σημερινή ηγετική ομάδα που στέρησε την ανανεωτική αριστερά από την πυξίδα της και την ξεστράτισε μετά το 2018. Προηγουμένως ήταν αλλιώς: Παρά την έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας, παρά το αλυσόδεμα λόγω μνημονίου και τα όποια λάθη (όπως το δυσερμήνευτο μήνυμα του ψηφοδελτίου στο δημοψήφισμα) τα επιτεύγματα ήταν τεράστια: Έξοδος από τα μνημόνια και επομένως παύση της ντροπιαστικής νομοθετικής χειραγώγησης, μετατροπή της χρεωκοπίας σε οικονομική επιβίωση και μάλιστα με «μαξιλάρι», θέσπιση δικαιωμάτων, στήριξη αδυνάτων κλπ.

 

Όμως το 2018, όταν εμφανίστηκαν συνθήκες αυτοδύναμης πολιτικής, ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε αντί να οικοδομεί, να αδρανεί. Το ίδιο κόμμα φάνηκε χωρίς πρόγραμμα διορθώσεων και αναδιανομής να αναζητεί φηφοφόρους, αδιαφορώντας για την κοινωνική και πολιτική τους ταυτότητα και τη «βιβλιοθήκη» τους. Η κοινωνική του βάση (εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, διδάσκοντες και φοιτητές στην εκπαίδευση, όπως επίσης και οι αυτοδιοικητικές και επιστημονικές ενώσεις) συρρικνώθηκε και η οικολογική προοπτική ξεχάστηκε. Ο οργανισμός του μετεξελίχθηκε σταδιακά σε μια συγκεντρωτική δομή, όπου η λαϊκή βάση αντί να προπορεύεται έπρεπε να ακολουθεί και να προσυπογράφει. Και βέβαια, κάθε δυνατότητα ενός κόμματος με αρχηγοκεντρική δομή στο εσωτερικό του να διδάσκει στους έξω και να μεθοδεύει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις (αντιπροσώπευση, συμμετοχή, λογοδοσία), ήταν υπονομευμένη «από χέρι».

 

 

Έτσι στη συνέχεια η καθιέρωση τρόπου ψηφοφορίας για πρόεδρο χωρίς στοιχειώδη εχέγγυα πολιτικής ταυτότητας – με μόνο όρο να πληρωθεί ένα δίευρο – ήταν η κορυφαία αλλά όχι πλέον απρόσμενη πράξη απορρύθμισης και άλωσης ενός πολιτικού χώρου. Τα υπόλοιπα, η εκλογή του κ. Κασσελάκη, με τις απίθανες για την Αριστερά και αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις και τον εσωκομματικό αυταρχισμό, καθώς και η δημοσκοπική πτώση, ήταν απλώς τα απότοκα.

 

Ποια είναι η προοπτική τώρα; Μα, το χτίσιμο. Το κοινωνικό υπέδαφος υπάρχει, η ανάγκη για μια νέα έκφραση και γείωση είναι δεδομένη. Υπάρχουν επίσης και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Γιατί η κατηφορική πορεία που περιέγραψα είχε τις φωτεινές εξαιρέσεις της και πολλούς ανθρώπους στο δρόμο που ήθελαν και θέλουν την αλλαγή.

 

ΥΓ. Η αποχώρησή μου από το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με πολλούς συντρόφους φίλους και φίλες, δεν αποτελεί διαζύγιο από τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, ούτε συνδέεται με πικρίες. Προσωπικά δοκιμάστηκα, ας κρίνουν οι άλλοι, απέκτησα γνώσεις και έγινα ταπεινότερος συνειδητοποιώντας πόσες δυσκολίες και δεσμεύσεις έχει η πολιτική δράση. Δεν παραλείπω όμως τις βαθιές ευχαριστίες: Όχι μόνο στους συναδέλφους μου, αλλά και στους μαθητές και στις μαθήτριές μου που προσήλθαν και εργαστήκαμε μαζί σε υποθέσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης και ύστερα της Βουλής. Θαύμαζα τη δουλειά τους, μοιραστήκαμε πολλά άγχη και λιγότερες χαρές, σήμερα είμαστε όλοι φίλοι. Επίσης, ευχαριστώ ιδιαίτερα όσους αγωνιστήκαμε για να αντιμετωπίσουμε ειδικά τις βαρβαρότητες που συνδέθηκαν με την έκδοση του γνωστού «επάρατου» νόμου. Ευχαριστώ τον Αλέξη Τσίπρα, στον οποίο οφείλω την απότομη είσοδό μου στην τότε κυβέρνηση, και τη δυνατότητα να συμβάλω σε ένα σημαντικό τομέα. Αργότερα έκανε επιλογές που καθόλου δεν με εκφράζουν, αλλά κρατώ τα θετικά. Για την πρόσφατη περίοδο, τέλος, ευχαριστώ τον Ευρωβουλευτή Κώστα Αρβανίτη, που μου έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθώ εθελοντικά με σημαντικά θέματα του Ευρωκοινοβουλίου.

 

Στη νέα πορεία, δεν είμαι σίγουρος για τα κυβικά του οχήματος, αλλά βλέπω ένα καθαρό ορίζοντα.

 

*Ο Νίκος Παρασκευόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης.

 

 

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ κομμάτια και θρύψαλα, βαριά η ευθύνη του Τσίπρα…

 

Οπως αναμενόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ  διαλύεται μετά την ανάληψη της αρχηγίας απότον Στέφανο Κασσελάκη. Η ευθύνη βαραίνει τον Αλέξη Τσίπρα.

γράφει ο Γιώργος  Καρελιάς

 

Οι διασπάσεις στην Αριστερά είναι σύνηθες φαινόμενο. Όμως, αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρεις μήνες, από την ημέρα που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα Κασσελάκη, είναι θλιβερά εκ του αποτελέσματος. Και η ευθύνη βαραίνει όσους επέτρεψαν να έρθει αυτό το αποτέλεσμα, με πρώτον τον Αλέξη Τσίπρα.

 

Η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη είχε εξαρχής τρία χαρακτηριστικά:

 

Πρώτον, ήταν τυχοδιωκτική. Ένα πρόσωπο με άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας και χωρίς να έχει καμιά σχέση με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του μεγαλύτερου αριστερού κόμματος στην Ελλάδα κι ενός από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.

 

Δεύτερον, ήταν παραπλανητική. Με τη φόρα του «νέου» και τη μιντιακή παράκρουση που τη συνόδευσε, η υποψηφιότητα αυτή εξαπάτησε το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού εκλογικού σώματος. Διότι του υπέβαλε την αίσθηση-και σε αρκετούς την πεποίθηση- ότι αρκούσε το «νέο» για να «νικήσει τον Μητσοτάκη». Όμως, η κοινή λογική, αλλά και τα αρχικά σημάδια, έδειχναν καθαρά ότι, μόλις θα καθόταν η σκόνη, το μόνο που θα έφερνε, αν εκλεγόταν, θα ήταν διαλυτικά φαινόμενα.

 

 

Τρίτον, ήταν καταστροφική. Δεν είναι η εύκολη, εκ των υστέρων, διαπίστωση. Δεν παριστάνουμε τους μετά Χριστόν Προφήτες. Όσοι βλέπαμε τι ήταν ο νεόκοπος υποψήφιος και τι θα έφερνε, τα είπαμε εγκαίρως. Όσοι έκαναν ότι δεν έβλεπαν, παίζοντας εσωκομματικά και προσωπικά παιχνίδια, ας τα λουστούν. Αυτά τα παιχνίδια είναι για έναν περιορισμένο μικρόκοσμο φανατικών, που πιστεύουν τις «νικηφόρες» μπούρδες του Πολάκη.

Η εκλογή Κασσελάκη δεν θα μπορούσε να οδηγήσει αλλού παρά μόνο σε αυτά που βλέπουμε σήμερα: κομμάτια και θρύψαλα.

Με ένα ουρανοκατέβατο πρόσωπο επικεφαλής, δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει άλλη τύχη. Ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν ένα άδειο πολιτικό σακί, που δεν θα μπορούσε να σταθεί όρθιο. Πόσο μάλλον να καθοδηγήσει ένα κόμμα σε κρίση.

 

Αυτό φαινόταν από μίλια μακριά. Μόνο όσοι δεν ήθελαν να του δουν δεν το έβλεπαν. Και έχουν βαριά ευθύνη όσοι ενθάρρυναν και επέβαλαν την υποψηφιότητά του. Αλλά και όσοι με τη σιωπή τους οδήγησαν στην εκλογή του, αδυνατώντας- ή και αρνούμενοι- να δουν τις καταστροφικές εξελίξεις.

 

 

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την πρώτη ευθύνη για όλα αυτά. Επέτρεψε σε έναν ουρανοκατέβατο με τυχοδιωκτικές επιδιώξεις να καταλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ και να τον οδηγήσει στη διάλυση. Η ευθύνη του είναι δεδομένη είτε δεν το κατάλαβε είτε είχε αυταπάτες.

 

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ το είχε πει έτσι: «Η οικοδόμηση μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας αργής και επίπονης προσπάθειας πολλών ετών. Η καταστροφή μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας απρόσεκτης ενέργειας, μιας μέρας μόνο»…

Ο Στέφανος «δεν έχει βλάψει κανέναν»

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ένα μεγάλο παιδί με παιδιάστικες σκέψεις.

 

Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός. Φωτ.: Γιώργος Κονταρίνης/Eurokinissi

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ πήρε ένα πολιτικό ρίσκο, να πάει στην παρουσίαση ενός βιβλίου με θέμα το «φαινόμενο Κασσελάκη» και περιέχει μια –δικαιολογημένα– κριτική προσέγγιση γι' αυτόν.

 

Αργά το βράδυ, πριν αποχωρήσει αμήχανος, αιφνιδιαστικά και ένα τέταρτο πριν από την προγραμματισμένη ώρα, ο Κασσελάκης και οι συνεργάτες του θα σκέφτηκαν σίγουρα πως στο μέλλον πρέπει να αποφεύγει ανάλογα ρίσκα δημόσιας μη ελεγχόμενης έκθεσης.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να πετάξει μια ατάκα που θα αρέσει στους οπαδούς και θα κερδίσει χειροκροτήματα από όσους βρέθηκαν στην αίθουσα της παρουσίασης, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

 

Αυτήν τη φορά δεν τα κατάφερε και σε αρκετές στιγμές θύμισε τον Κασσελάκη της κεντρικής επιτροπής για τον οποίο είπε δυο αντιφατικά πράγματα. Έπρεπε τότε να είναι σκληρός, όπως ήταν και στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις που διοικούσε γι' αυτό πέτυχε. Και παράλληλα, στην κεντρική επιτροπή δεν ήταν ακριβώς ο εαυτός του. Δεν κατάλαβα ποια εκδοχή ισχύει.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

Και μόνο γι' αυτή την αντίφαση άξιζε η χθεσινή βραδιά. Υπάρχει και μια άλλη όμως πτυχή που είχε ενδιαφέρον: το παράπονό του ότι «δεν έχει βλάψει κανέναν» και γι’ αυτό απόρησε γιατί δέχεται τόση κριτική. Και εκεί θύμισε ένα μεγάλο παιδί με παιδικές σκέψεις, το οποίο πιστεύει ότι η πολιτική δεν είναι μια ουσιαστική διαδικασία στην οποία διακινούνται ιδέες, σκέψεις, προτάσεις, αφορά τις ζωές μας και υπάρχουν συχνά σκληρές αντιπαραθέσεις, αλλά ένα παιχνίδι το οποίο μπορεί να κερδίσει κάποιος, αρκεί να έχει το χάρισμα να μιλάει άνετα σε βιντεάκια που θα προβάλει μετά σε κόσμο, έστω και αν σε αυτά δεν λέει σχεδόν τίποτα ουσιαστικό παρά πετάει συνθήματα που κάποιοι άλλοι του ετοιμάζουν. Χθες, παρότι βρέθηκε γενικά σε φιλικό περιβάλλον, εκνευρίστηκε και έμοιαζε σαν να ήθελαν να του πάρουν το παιχνίδι του.

 

 

Τον τελευταίο καιρό αρκετοί επιχείρησαν να δώσουν διαφορετικό νόημα στην έννοια της μεταπολιτικής από αυτό που πράγματι έχει. Ορισμένοι φίλοι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάλιστα να εξωραΐσουν το νόημα του όρου μήπως και τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση σύγκρισης με έναν Τράμπ ή έναν Μπέπε Γκρίλο. Μάταιη η προσπάθειά τους, άλλωστε χθες βράδυ ο ίδιος έδειξε ότι δεν τον απασχολεί αυτό ιδιαίτερα – μάλιστα δεν φάνηκε καν από την πλευρά του μια ορατή επίγνωση του όρου. Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο (η λεγόμενη αδιαμεσολάβητη σχέση που κρύβει τόσους κινδύνους) και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός.

 

Δεν θα τους προδώσει ποτέ, ξαναείπε τρεις φορές (λες και ούτε ο ίδιος το πιστεύει), «το IQ των Ελλήνων είναι παντού γεωγραφικά» (ο περιούσιος και μοναδικός λαός), «θα αντιδρώ κάθε φορά που κάποιος προσβάλλει καλούς ανθρώπους» (η αποθέωση της πολιτικής αφέλειας και του λαϊκισμού), κοιτάξτε το μεγάλο αίσχος, το 40% της βουλευτικής αποζημίωσης δεν φορολογείται (κάθε λαϊκιστής έχει ανάγκη από ένα μικρό ή μεγάλο σύνθημα συνήθως ήσσονος σημασίας), όλοι οι πολιτικοί κυκλοφορούν με φρουρά (η δική του τον περίμενε λίγα μέτρα πιο πέρα), «οι απόψεις μου είναι 100% αντίθετες από αυτές του Τράμπ» (αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξε κάτι τέτοιο, το αντίθετο).

 

Αν είπε κάτι βάσιμο είναι ότι «το σύστημα έχει ρωγμές». Πράγματι το πολιτικό σύστημα έχει πολλές και μεγάλες ρωγμές, γι' αυτό άλλωστε σημειώνονται μεγάλα ποσοστά αποχής και ανάλογα απουσίας εμπιστοσύνης για το πολιτικό προσωπικό. Όμως, οι ρωγμές αυτές δεν κλείνουν με απολιτικά ισοπεδωτικά λαϊκίστικα αφηγήματα…

Αυτουργός της καταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ ο νέος πρόεδρός του και ηθικός αυτουργός ο προκάτοχός του

γράφει ο Μανόλης Δρετάκης

Τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ από την εκλογή του νέου προέδρου του, τη συμπεριφορά και κυρίως γι’ αυτά που δηλώνει σε όλους τους τόνους μέχρι το διήμερο της Κεντρικής Επιτροπής προκαλούν θλίψη στον κόσμο της Αριστεράς, τόσο σε όσους είναι ή υπήρξαν μέλη του όσο και σε εκείνους που, ναι μεν δεν ανήκουν στον χώρο αυτό, αλλά επιθυμούν να υπάρχουν πολιτικά κόμματα που να συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και στην εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση της χώρας.

Η κορύφωση του δράματος που εκτυλίσσεται όλο αυτόν τον καιρό ήρθε με την ομιλία του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη ημέρα του διημέρου της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Μια ομιλία όχι ενός αρχηγού κόμματος αλλά ενός κατηγόρου που, με προσβλητικούς, υβριστικούς και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, απευθυνόταν σε ανθρώπους πολλοί από τους οποίους έχουν υπηρετήσει όλη τη ζωή τους τα ιδανικά της Αριστεράς. Μια ομιλία που στόχος της ήταν όχι να υπηρετήσει το κόμμα και τα ιδανικά του, αλλά να το καταστρέψει, να ηγεμονεύσει σε ό,τι θα απομείνει από αυτό, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει κάποτε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Οποία αυταπάτη. Και μπροστά σ’ αυτή την αμετροεπή συμπεριφορά να υπάρχουν μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να τον χειροκροτούν. Ντροπή.

Το γεγονός ότι παραιτήθηκαν από το κόμμα 45 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, ορισμένα από τα οποία υπηρέτησαν σε καίρια υπουργεία και θέσεις στην τετραετή διακυβέρνηση της χώρας στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., μια άλλη ομάδα μελών της Κ.Ε. τον κατακεραύνωσε με βαριές κατηγορίες σε επιστολή της, το ιστορικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης τον στηλίτευσε με πολύ σκληρές λέξεις, καθώς και οι πολλές αποχωρήσεις μελών από το κόμμα που είχαν προηγηθεί αποτυπώνουν το μέγεθος της καταστροφής του κόμματος αυτού από τον νέο πρόεδρό του.

Η καταστροφή, όμως, αυτή δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιφέρει έναν μεγαλύτερο κατακερματισμό της Αριστεράς για τον οποίο επιχαίρει η Ν.Δ. Με άλλα λόγια, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και θαυμαστής του αρχηγού της Ν.Δ. με τα όσα προαναφέρθηκαν και με τη μέχρι τώρα πολιτεία του δίνει πόντους στο κόμμα αυτό, με αποτέλεσμα την ισχυροποίησή του και, με δεδομένο το εκλογικό σύστημα, δεν αποκλείεται ο αρχηγός του και για δεύτερη τετραετία πρωθυπουργός να είναι ο πρώτος που, εκτός απροόπτου, θα μπορέσει να είναι στην ίδια θέση για τρίτη τετραετία. Πραγματικά μέγα «κατόρθωμα» του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Το τι έχει σημάνει η πρώτη τετραετία του σημερινού πρωθυπουργού και το τι συμβαίνει τώρα στην αρχή της δεύτερης τετραετίας του το βιώνει στο πετσί της η μεγάλη πλειονότητα του λαού, ενώ μια μειονότητα απολαμβάνει τα όσα της επιδαψιλεύει η πολιτική της Ν.Δ. Μια πολιτική των ελίτ για τις ελίτ, αύξησης των ανισοτήτων και φτωχοποίησης ολοένα και περισσότερων από αυτούς που ανήκαν στη μεσαία τάξη και ιδιωτικοποίηση σε ό,τι έχει απομείνει στο Δημόσιο από τις ιδιωτικοποιήσεις που είχαν κάνει προηγούμενες κυβερνήσεις...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε μια κυβέρνηση πλήρως αναίσθητη για τα σκάνδαλα που τη μαστίζουν με πρώτο τις υποκλοπές. Μια κυβέρνηση πλήρως υποταγμένη στα προστάγματα των ΗΠΑ, με άμεση εμπλοκή στον πόλεμο στην Ουκρανία και πλήρη στήριξη του Ισραήλ και αναλγησία στους πάνω από 11.000 νεκρούς Παλαιστινίους, ανάμεσά τους και 4.500 παιδιά.

Αυτουργός της καταστροφής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νέος πρόεδρός του. Ηθικός αυτουργός ο προκάτοχός του, δεδομένου ότι αυτός τον επέλεξε να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος στις τελευταίες εκλογές, δίνοντάς του τη δυνατότητα να είναι υποψήφιος και τελικά να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν είχε καμιά σχέση με την Αριστερά και δεν γνώριζε τίποτε ούτε για το κόμμα ούτε για την ιστορία του τόπου. Και όχι μόνο αυτό, μετά την εκλογή του τον υποστήριξε, δηλώνοντας ότι «μαθαίνει γρήγορα», καλύπτοντας τις νεοφιλελεύθερες θέσεις του. Και τέλος, τηρώντας μια ένοχη σιωπή για την μπροστά στα μάτια του καταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που τον εξέλεξε αρχηγό του και του έδωσε την ευκαιρία να γίνει πρωθυπουργός της χώρας για πάνω από τέσσερα χρόνια. Κρίμα!

ΥΓ. Για τη συρρίκνωση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και τα όσα συνέβησαν από το 2015 και μετά στη συγκυβέρνηση και στο κόμμα, πολύ μεγάλες είναι οι ευθύνες του πρώην προέδρου του. Γι’ αυτές, όμως, σε άλλο άρθρο.

*Πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

Αυλοκόλακες

 

«Μου προκαλεί φρίκη ο Βολταίρος με την Αικατερίνη του», έγραψε κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας Οράτιος Γουόλπολ, βλέποντας ένα από τα μεγαλύτερα πνεύματα του 18ου αιώνα να μετατρέπεται σε γλοιώδη υμνητή μιας ξένης αυτοκράτειρας.

 

Στο πέρασμα της Ιστορίας εκατοντάδες μιμητές του Βολταίρου θα αναζητήσουν προστασία αλλά και πλούτη στους πιο αιμοσταγείς ηγεμόνες. Στο βιβλίο του «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας» ο Κυριάκος Σιμόπουλος αναζητά τους πρώτους «εξωνημένους» φιλόσοφους, ποιητές και ρήτορες στον 4ο π.Χ. αιώνα.

 

Ο Ξενοφώντας υμνεί στα έργα του τον σατράπη Κύρο και αργότερα το σπαρτιάτικο καθεστώς, που θα του προσφέρουν πλούτη όταν αυτός απαρνείται μετά βδελυγμίας το δημοκρατικό πολίτευμα της Αρχαίας Αθήνας. Οι Αθηναίοι τον εξοστρακίζουν, αλλά ο Ξενοφώντας ζει ευτυχισμένος στην πολυτελή έπαυλη που του προσφέρουν οι Λακεδαιμόνιοι στη Σκιλλούντα της Ηλιδος.

 

Τον τίτλο του αυλοκόλακα αποδίδει ο Σιμόπουλος και στον Πίνδαρο, τον υμνητή τυράννων όπως ο Ιέρωνας, ο Θήρωνας και ο Αρκεσίλαος. Ο Πλάτωνας, από την πλευρά του, μέσα στο ογκωδέστατο έργο του δεν θα αφιερώσει ούτε μια γραμμή για να καταδικάσει το αιμοσταγές καθεστώς των Τριάκοντα Τυράννων – ίσως γιατί σε αυτό συμμετέχουν και συγγενείς του, όπως ο Χαρμίδης και ο Κριτίας, που του ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες της εξουσίας. Αργότερα θα βρεθεί στις αυλές τυράννων, όπως ο Διόνυσος Α’ των Συρακουσών, οι οποίοι μάλιστα στέλνουν τριήρεις για τη μεταφορά του και φροντίζουν να τον γεμίσουν με πλούτη για την προσφορά του ως… οργανικού διανοούμενου.

 

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του

 

Κωνσταντίνος Καβάφης – «Η Σατραπεία»

 

Χειρότερος όλων όμως, σύμφωνα πάντα με τον Κ. Σιμόπουλο, ο Ισοκράτης εκφράζει με κάθε ευκαιρία την απέχθειά του για τη δημοκρατία και εξυμνεί τους τυράννους των Συρακουσών, των Φερών και της Κύπρου πριν καταλήξει στην αυλή του βασιλιά Φιλίππου, τον οποίο καλεί μέσα από τα έργα του να καθυποτάξει με τη βία ολόκληρο τον Ελληνισμό.

 

Αποτελεί πάντως παράδοξο ότι στη σύγχρονη Ελλάδα οι επίγονοι του Ισοκράτη έφτασαν στο σημείο να παραφράσουν το -ούτως ή άλλως αντιδημοκρατικό- έργο του για να επιτεθούν εκ νέου στη δημοκρατία, όταν ένιωσαν ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 απειλούσε την εξουσία τους (βλ. «Ελεύθερος Τύπος»).

 

Οι αυλοκόλακες της Αρχαίας Ελλάδας θα βρουν «άξιους» συνεχιστές στα χρόνια της Ρωμαϊκής αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Με εντολή του αυτοκράτορα Αύγουστου οι μεγιστάνες Μεσσάλας και Μαικήνας αναλαμβάνουν αυτό που θα κάνουν αιώνες αργότερα οι κρατικές και κομματικές επιδοτήσεις: να διαφθείρουν με χρήματα και δόξα μια ολόκληρη γενιά διανοουμένων (όπως ο Βιργίλιος, ο Οράτιος και ο Προπέρτιος) οι οποίοι μετατρέπονται στους πιο πιστούς υπηρέτες του συστήματος.

 

Αρκετούς αιώνες αργότερα η Μεγάλη Αικατερίνη θα επαναλάβει την πρακτική του Αύγουστου αναθέτοντας στον πράκτορά της, Πικτέ, να «στρατολογήσει στην αυλή της τον Βολταίρο, που δέχεται ανερυθρίαστα τις τιμές, αλλά και τους Ντιντερό και Νταλαμπέρ που υποκύπτουν ύστερα από μερικές ενστάσεις. Ο Βολταίρος θα χάσει σύντομα κάθε αίσθηση του μέτρου γράφοντας στίχους που θα του ανοίξουν διάπλατα τις πύλες της ρωσικής αυτοκρατορικής αυλής: «Ω Κατερίνα! Ευτυχισμένος όποιος σ’ ακούει! Ν’ αρέσεις και να βασιλεύεις, αυτό είναι το ταλέντο σου».

 

Η πολιτική της μεγάλης Αικατερίνης φαντάζει σαν προπομπός της πρακτικής των σημερινών πρεσβειών, που στρατολογούν διανοουμένους και δημοσιογράφους και (ανάλογα με την ισχύ της χώρας που εκπροσωπούν) τους «φυτεύουν» στα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης.

 

Δεν είναι όμως μόνον οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που υποτάσσουν τις πένες τους στον εκάστοτε ηγεμόνα. Τον 16ο και τον 17ο αιώνα ο Ρούμπενς και ο Βαν Ντάικ ωραιοποιούν με τη ζωγραφική τους την αριστοκρατία και τους βασιλείς της εποχής τους. Το έργο τους θα συνεχίσουν στον 20ό αιώνα καλλιτέχνες όπως ο Ελτον Τζον, που απολαμβάνει τη θαλπωρή του Μπάκιγχαμ, αλλά και ο Μπόνο των U2, ο οποίος γίνεται ομοκρέβατος των ισχυρότερων προέδρων και πρωθυπουργών του πλανήτη.

 

Αρκετοί αναλυτές και ιστορικοί, πάντως, θα υποστηρίξουν ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε τους αυλοκόλακες του παρελθόντος, αποκομμένους από το ιστορικό τους πλαίσιο, καθώς η προσκόλλησή τους στην αυλή κάποιου ηγεμόνα αποτελούσε όρο επιβίωσης.

 

Θα μπορούσαν άραγε να το πουν αυτό για τον Ευριπίδη που έλεγε ότι «χειρότερο από τον τύραννο δεν υπάρχει στην πόλη», τον Μένανδρο που υποστήριζε ότι είναι «τρισάθλιοι όσοι ζητούν να είναι των άλλων τύραννοι» ή τον Αίσωπο που παρομοίαζε τους τυράννους με τα γουρούνια; Και αργότερα, στον 20ό αιώνα, θα μπορούσαν μήπως να το πουν για τους διανοουμένους και τους καλλιτέχνες της Αμερικής του Μακάρθι ή της Ρωσίας του Στάλιν που θυσίασαν την καριέρα τους ή και τη ζωή τους αρνούμενοι να στηρίξουν ένα αυταρχικό καθεστώς;

 

Σε κάθε εποχή, βλέπετε, υπήρχε ένας Προμηθέας δίπλα στον πιο αηδιαστικό αυλοκόλακα. Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

 

Άρης Χατζηστεφάνου

Εφημερίδα των Συντακτών – 24/8/2013

 

 

Κοντιάδης και Λιάκος κόλλησαν στον τοίχο τον Στέφανο Κασσελάκη...

 

γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος

 

Παρακολούθησα με προσοχή (και γέλαγα) την παρουσίαση στην ΕΣΗΕΑ του βιβλίου του Ξενοφώντα Κοντιάδη, «Φαινόμενο Κασσελάκη. Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας» (Εκδόσεις Καστανιώτη). Στη συζήτηση συμμετείχαν ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης, ο Αντώνης Λιάκος, ιστορικός, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, και ο συγγραφέας του βιβλίου Ξενοφώντας Κοντιάδης, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου.

 

Και γέλαγα όχι τόσο για τις πομπώδεις μεγαλοστομίες τους για «persona», «μεταπολιτική», «μεσσιανισμούς» κ.ά. ούτε για το στόμφο με τον οποίον τις έλεγαν. Γέλαγα γιατί σκεφτόμουν όλους εκείνους που μας είχαν ζαλίσει εδώ και εβδομάδες για το επιθετικό βιβλίο του κ. Κοντιάδη εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη και τα... γκατς του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει στην παρουσίαση. Δείτε 10-20 λεπτά από την παρουσίαση όπως υπάρχει στο YouTube και θα καταλάβετε όχι για το φιλικό τόνο του βιβλίου, αλλά και για το αγαπησιάρικο κλίμα της παρουσίασης. Ο Στέφανος με τον Ξενοφώντα (μου) και τον Αντώνη. Θα μου πείτε, τι περίμενες, να έπαιζαν ξύλο; Σωστοί. Αφήστε, βέβαια, που μιλάγανε για το φαινόμενο Κασσελάκη, καλώντας το ίδιο το φαινόμενο!

 

Κορυφαία στιγμή της βραδιάς εκεί που ο Αντώνης Λιάκος αποκάλυψε για το πού άκουσε πρώτη φορά για τον Κασσελάκη: σε ένα beach bar, πίνοντας φρέντο.

 

Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη, επανέλαβε κάτι που ανέφερε και το πρωί στον «105.5 Στο Κόκκινο»: «Δεν είμαι σχολιαστής, είμαι αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Για να το λέει και να το επαναλαμβάνει προφανώς το έχει εμπεδώσει. Να του το αναγνωρίσουμε, λοιπόν. Είπε μάλιστα ότι δεν ήταν μόνο στην Κεντρική Επιτροπή σκληρός, ήταν και στη ναυτιλία παλιότερα. Ως εφοπλιστής. Του το αναγνωρίζω και αυτό. Είπε επίσης ότι «η πολιτική δεν είναι δουλειά αλλά λειτούργημα». Θεωρώ πως θα συμφώνησε η Θεοδώρα Τζάκρη που βρισκόταν στο ακροατήριο.

 

Το καλύτερο είναι που δεν είχαμε καν αποφώνηση στη συζήτηση-παρουσίαση! Πέταξε ξαφνικά ο Στέφανος Κασσελάκης ένα «πρέπει να φύγω, ευχαριστώ πολύ» και σηκώθηκε κι έφυγε! Αφήνοντας τους άλλους δύο συνομιλητές του σύξυλους. Πρόλαβαν να τον χαιρετήσουν; Δεν είδα...