Ο Στέφανος «δεν έχει βλάψει κανέναν»

 

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ένα μεγάλο παιδί με παιδιάστικες σκέψεις.

 

Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός. Φωτ.: Γιώργος Κονταρίνης/Eurokinissi

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ πήρε ένα πολιτικό ρίσκο, να πάει στην παρουσίαση ενός βιβλίου με θέμα το «φαινόμενο Κασσελάκη» και περιέχει μια –δικαιολογημένα– κριτική προσέγγιση γι' αυτόν.

 

Αργά το βράδυ, πριν αποχωρήσει αμήχανος, αιφνιδιαστικά και ένα τέταρτο πριν από την προγραμματισμένη ώρα, ο Κασσελάκης και οι συνεργάτες του θα σκέφτηκαν σίγουρα πως στο μέλλον πρέπει να αποφεύγει ανάλογα ρίσκα δημόσιας μη ελεγχόμενης έκθεσης.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να πετάξει μια ατάκα που θα αρέσει στους οπαδούς και θα κερδίσει χειροκροτήματα από όσους βρέθηκαν στην αίθουσα της παρουσίασης, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

 

Αυτήν τη φορά δεν τα κατάφερε και σε αρκετές στιγμές θύμισε τον Κασσελάκη της κεντρικής επιτροπής για τον οποίο είπε δυο αντιφατικά πράγματα. Έπρεπε τότε να είναι σκληρός, όπως ήταν και στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις που διοικούσε γι' αυτό πέτυχε. Και παράλληλα, στην κεντρική επιτροπή δεν ήταν ακριβώς ο εαυτός του. Δεν κατάλαβα ποια εκδοχή ισχύει.

 

Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να έχει την ίδια άνεση με την οποία εισέβαλε στην πολιτική ζωή, με καλογυρισμένα βιντεάκια, επικοινωνιακός, προσπαθώντας να κάνει –μάλλον ανεπιτυχώς– χιούμορ, να απαντήσει στον δομημένο και με επιχειρήματα λόγο του συγγραφέα.

Και μόνο γι' αυτή την αντίφαση άξιζε η χθεσινή βραδιά. Υπάρχει και μια άλλη όμως πτυχή που είχε ενδιαφέρον: το παράπονό του ότι «δεν έχει βλάψει κανέναν» και γι’ αυτό απόρησε γιατί δέχεται τόση κριτική. Και εκεί θύμισε ένα μεγάλο παιδί με παιδικές σκέψεις, το οποίο πιστεύει ότι η πολιτική δεν είναι μια ουσιαστική διαδικασία στην οποία διακινούνται ιδέες, σκέψεις, προτάσεις, αφορά τις ζωές μας και υπάρχουν συχνά σκληρές αντιπαραθέσεις, αλλά ένα παιχνίδι το οποίο μπορεί να κερδίσει κάποιος, αρκεί να έχει το χάρισμα να μιλάει άνετα σε βιντεάκια που θα προβάλει μετά σε κόσμο, έστω και αν σε αυτά δεν λέει σχεδόν τίποτα ουσιαστικό παρά πετάει συνθήματα που κάποιοι άλλοι του ετοιμάζουν. Χθες, παρότι βρέθηκε γενικά σε φιλικό περιβάλλον, εκνευρίστηκε και έμοιαζε σαν να ήθελαν να του πάρουν το παιχνίδι του.

 

 

Τον τελευταίο καιρό αρκετοί επιχείρησαν να δώσουν διαφορετικό νόημα στην έννοια της μεταπολιτικής από αυτό που πράγματι έχει. Ορισμένοι φίλοι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάλιστα να εξωραΐσουν το νόημα του όρου μήπως και τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση σύγκρισης με έναν Τράμπ ή έναν Μπέπε Γκρίλο. Μάταιη η προσπάθειά τους, άλλωστε χθες βράδυ ο ίδιος έδειξε ότι δεν τον απασχολεί αυτό ιδιαίτερα – μάλιστα δεν φάνηκε καν από την πλευρά του μια ορατή επίγνωση του όρου. Του αρκεί να απευθύνεται απευθείας στον κόσμο (η λεγόμενη αδιαμεσολάβητη σχέση που κρύβει τόσους κινδύνους) και να χαϊδεύει τα αυτιά των απογοητευμένων φίλων του κόμματός.

 

Δεν θα τους προδώσει ποτέ, ξαναείπε τρεις φορές (λες και ούτε ο ίδιος το πιστεύει), «το IQ των Ελλήνων είναι παντού γεωγραφικά» (ο περιούσιος και μοναδικός λαός), «θα αντιδρώ κάθε φορά που κάποιος προσβάλλει καλούς ανθρώπους» (η αποθέωση της πολιτικής αφέλειας και του λαϊκισμού), κοιτάξτε το μεγάλο αίσχος, το 40% της βουλευτικής αποζημίωσης δεν φορολογείται (κάθε λαϊκιστής έχει ανάγκη από ένα μικρό ή μεγάλο σύνθημα συνήθως ήσσονος σημασίας), όλοι οι πολιτικοί κυκλοφορούν με φρουρά (η δική του τον περίμενε λίγα μέτρα πιο πέρα), «οι απόψεις μου είναι 100% αντίθετες από αυτές του Τράμπ» (αλλά σε καμία περίπτωση δεν έδειξε κάτι τέτοιο, το αντίθετο).

 

Αν είπε κάτι βάσιμο είναι ότι «το σύστημα έχει ρωγμές». Πράγματι το πολιτικό σύστημα έχει πολλές και μεγάλες ρωγμές, γι' αυτό άλλωστε σημειώνονται μεγάλα ποσοστά αποχής και ανάλογα απουσίας εμπιστοσύνης για το πολιτικό προσωπικό. Όμως, οι ρωγμές αυτές δεν κλείνουν με απολιτικά ισοπεδωτικά λαϊκίστικα αφηγήματα…