Οπου ο ΣΥΡΙΖΑ πελεκάει τις ρίζες του

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Πόσο αταίριαστη, πόσο κούφια και ψεύτικη ηχούσε η προσφώνηση «συντρόφισσες και σύντροφοι» όταν έφευγε από το έρκος οδόντων του κ. Στέφανου Κασσελάκη για να συναντήσει την ακοή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτικής Συμμαχίας. Θα το ένιωσαν αυτό, το Σαββατοκύριακο που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε οριστικά να αντιστοιχεί στα δύο από τα τρία συνθετικά του τίτλου του, στο «Ριζοσπαστική» και στο «Αριστερά», όχι μονάχα όσοι παρακολουθούσαν με δυσπιστία ή και εχθρότητα τις ομιλίες του νέου προέδρου, αλλά και οι λάτρεις του.

 

«Συντρόφισσες και σύντροφοι»; Πόθεν; Στον κόσμο όπου ζούσε μέχρι χθες ο κ. Κασσελάκης, άντε, μέχρι προχθές, όταν αυτοδημιουργούνταν ως εφοπλιστής και δημοσιογραφούσε υπερασπιζόμενος την πολιτική του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, η προσφώνηση αυτή δεν ήταν απλώς ξένη και πεπαλαιωμένη. Ηταν α-νόητη. Ή μάλλον, ήταν και αυτή ένα συστατικό της «σάλτσας Πουμαρό», όπως χλευαστικά αποκάλεσε ο κ. Κασσελάκης τις πολιτικές αναλύσεις, τις ιδεολογικές αγωνίες, τις θεωρητικές αναζητήσεις· όλα αυτά τέλος πάντων τα διανοουμενίστικα και κουλτουριάρικα που τον κάνουν να «βαριέται». Οπως τον κάνει να βαριέται και η «κομματίλα» του «άρρωστου ΣΥΡΙΖΑ», που ανέλαβε να τον εξυγιάνει σαν να είναι προβληματική μικρομεσαία επιχείρηση και όχι κόμμα με ιστορία, αρχές, καταστατικό, θεσμικά όργανα, μέλη και στελέχη συνώνυμα με την ύπαρξή του.

 

Τα οικτίρει όλα τούτα ο κ. πρόεδρος. Δεν τον αφορούσαν ποτέ πριν, δεν τον αφορούν και τώρα. Η δική του θολή Αριστερά ένα επίθετο αγαπά και επιζητεί: το «κυβερνητική». Αν αυτό είναι δική του ιδέα ή του κορυφαίου συμβούλου του, του κ. Παύλου Πολάκη, που δήλωσε, στα πάντα ιδιότροπα ελληνικά του, ότι «θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κυβερνώσα εξουσία», είναι δευτερεύον. Αλλο το κύριο, το πρωταρχικό: για να γίνεις κυβερνητική δύναμη πρέπει «να τα αλλάξεις όλα». Δηλαδή, να γίνεις πιο αρχηγός και από τον μέχρι προχθές αρχηγό κ. Αλέξη Τσίπρα, που τον επικαλείσαι συχνά, σαν κάτι ανάμεσα σε άλλοθι και σε μέντορα. Και να επιβάλεις σαν μόνη στρατηγική την «αδιαμεσολάβητη σχέση του ηγέτη με τον λαό», στην οποία ο ηγέτης υπολογίζει τον εαυτό του σαν Παράκλητο, που «ήρθε από μακριά» για να φέρει «το φως».

 

Ο κ. Κασσελάκης μάς διαβεβαίωσε ότι «μαθαίνει γρήγορα». Οντως. Ο,τι δημαγωγικότερο και αυταρχικότερο ήταν να μάθει, το έμαθε ταχύτατα. Πρωτίστως έμαθε να επικαλείται συνεχώς «τον λαό που τον ψήφισε». Οπως ο κ. Μητσοτάκης το 41%.