Απογοήτευση

 

γράφει ο  Ολύμπιος Δαφέρμος

 

Ο ισχυρισμός λέει ότι ο Κασσελάκης βγήκε πρόεδρος δημοκρατικά. Επομένως θα έπρεπε όλοι να αποδεχθούν την εκλογή του. Πράγματι ψηφίστηκε, δίχως όμως να τον γνωρίζουν οι ψηφοφόροι και πολύ περισσότερο δεν γνώριζαν τις πολιτικές και ιδεολογικές του απόψεις.

 

Ψηφίζουν δηλαδή σε ένα πολιτικό κόμμα πρόεδρο, όχι με βάση τις πολιτικές του απόψεις, όπως θα ήταν φυσικό, αλλά μάλλον από απόγνωση, απογοητευμένοι από τα στελέχη του κόμματος αυτού. Απογοητευμένοι από την προηγούμενη πολιτεία του κόμματός τους τόσο πολύ που «πιάνονται» από τον καινούργιο που ήρθε από το πουθενά, έστω και αν δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτόν!

 

Και τώρα ο πρόεδρος εισβάλλει αρχηγικά, αυταρχικά και μονοδιάστατα παρουσιάζοντας πολιτικές θέσεις που δεν έχουν σχέση με οποιαδήποτε έκφανση της Αριστεράς. Ούτε καν με τη δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Και αρχίζουν οι αποχωρήσεις σε τέτοιο βαθμό που το κόμμα πάει περισσότερο προς διάλυση παρά προς διάσπαση. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα. Τι κάνει ο «αρχηγός»;

 

Οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα συνέφερε το κόμμα του οποίου ηγείται. Πορεύεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα το σοβαρό. Δείχνει να το απολαμβάνει στις δημόσιες εμφανίσεις του. Αδιάφορος για την αποσύνθεση του κόμματος. Τι θα έπρεπε να κάνει αν ενδιαφέρεται για την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ; Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποχωρήσει όσο γίνεται πιο γρήγορα μήπως και μπορεί να διασωθεί, ό,τι μπορεί να διασωθεί. Αν το κάνει θα είναι μια θετική έκπληξη. Δύσκολο το βλέπω γιατί, όπως δείχνουν οι εμφανίσεις του, περισσότερο ενδιαφέρεται για το άτομό του παρά για το κοινό καλό.

 

Η σιωπή του Τσίπρα δείχνει ενοχή;