Δείχνουν τον Βενιζέλο για τη νόθευση της λίστας Λαγκάρντ!

Το μπαλάκι για τη νόθευση της επίμαχης λίστας έμμεσα πλην σαφώς η μάρτυς Σοφία Ρίτσου το πέταξε στην γραμματέα του Ευάγγελου Βενιζέλου Σοφία Μπέλπα.

Σύμφωνα με το protothema.gr, η δέυτερη μάρτυς που κατέθεσε, η κυρία Σοφία Ρίτσοτ, εξειδικευμένη σε θέματα ληξιπρόθεσμων οφειλών, ήταν στο γραφείο του τότε γενικού γραμματέα του υπ. Οικονομικών Πλασκωβίτη, αλλά εργαζόταν και ως επιτελικό στέλεχος του κυρίου Παπακωνσταντίνου σε θέματα που είχε ειδικευθεί. Μάλιστα, είχε διατελέσει και συνεργάτης τους τέως υπ. Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.

Την γνώση της για την λίστα που στάλθηκε από τη Γαλλία, την είχε το 2012 από ακούσματα, όπως κατέθεσε, ενώ προσέθεσε ότι στο υπουργείο δεν γινόταν λόγος για την επίμαχη λίστα.

Ακόμη, η απάντηση σε ερώτηση του προέδρου του δικαστηρίου εάν συμμετείχε σε σύσκεψη υπό τον κύριο Παπαπκωνσταντίνου για την αξιοποίηση του περιεχομένου του επίμαχου cd, ήταν αρνητική.

Η μάρτυς, κατόπιν σχετικής ερώτησης του Εισαγγελέως ανέφερε ότι πληροφορήθηκε από δημοσιεύματα του Τύπου ότι την 1/10/2012, κάποιος«μπήκε» στο γνωστό στικάκι με τον κωδικό «Σοφία». Η κυρία Ρίτσου ξεκαθάρισε ότι δεν ήταν ο δικός της κωδικός, καθώς ο κωδικός που χρησιμοποιούσε ήταν το επώνυμό της.

Σύμφωνα με το επίμαχο δημοσίευμα, η «Σοφία» είναι γραμματέας του κυρίου Βενιζέλου.

Πηγή

Λιτότητα, μία όμορφη λέξη που ασχήμυνε

Είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας να ακούμε ξαφνικά έναν όρο στα ελληνικά ή στα αγγλικά και εν συνεχεία να αναπαράγεται συνέχεια από τα media και τον απλό κόσμο. Μπορεί να πρόκειται για μία λέξη, ιδιωματισμό, ξενόφερτη ορολογία, αρκτικόλεξο, φράση ή ακόμα και για μία ατάκα. Τα παραδείγματα είναι άπειρα …από το «yolo» μέχρι το «Grexit»! Εκεί κάπου πριν το Grexit, συναντούμε και τη «λιτότητα».

Λιτότητα λοιπόν. Μία έννοια που εκπροσωπεί το απλό, το απέριττο. Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη άλλωστε, «λιτός» είναι ο «δωρικός», ή «αυτός που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη οποιασδήποτε πολυτέλειας, που περιλαμβάνει μόνο τα απολύτως απαραίτητα». Ένα επίθετο που χρησιμοποιούμε για την τέχνη, τον πολιτισμό ή ακόμα και την ίδια μας τη γλώσσα και την έκφραση.

Όταν όμως αυτή η λέξη χρησιμοποιείται στην οικονομία, αρχίζει και χάνει τη σημασία της. Προσπαθώντας οι πολιτικοί να παρουσιάσουν ένα νέο πρόγραμμα που σαφέστατα έχει σκοπό τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, κατακρεουργούν την αυθεντική σημασία της υπέροχης αυτής λέξης. Το να έχει κάποιος λιτό λόγο, σημαίνει πως έχει κατανοητό λόγο χωρίς περίπλοκες και άχρηστες ενίοτε εκφράσεις. Το να έχει ένας χώρος λιτή διακόσμηση, σημαίνει πως δεν έχει πολλά στολίδια, πως εστιάζει στην απλότητα των βασικών αρχών της αισθητικής. Κατ’επέκταση λοιπόν, το να έχει ένα κράτος «λιτή» οικονομία θα έπρεπε να σημαίνει πως έχει οικονομία που αφαιρεί τις πολυτέλειες και που τουλάχιστον προσφέρει μία αξιοπρεπή διαβίωση. Η λιτότητα άλλωστε είναι συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια.

Η πράξη όμως δείχνει να είναι κάθετα αντίθετη. Το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα αλλά και σε όλα τα κράτη του πλανήτη που κυβερνώνται από επαγγελματίες πολιτικούς και σίγουρα όχι από φιλοσόφους όπως θα ήθελε ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του, είναι ένα πλάνο καταστροφής της αξιοπρέπειας των πολιτών. Ένα πρόγραμμα αφαίμαξης του έθνους. Ένα πρόγραμμα οικονομικής και ηθικής ένδειας.

Ας είμαστε ακριβείς λοιπόν. Ας ακούμε τις αλήθειες όπως είναι και όχι όπως θέλουν να τις παρουσιάζουν οι έχοντες την εξουσία. Το πρόγραμμα που η Ελλάδα εφαρμόζει δεν είναι πρόγραμμα λιτότητας. Διότι αν ήταν πρόγραμμα λιτότητας, θα έπρεπε εδώ και χρόνια οι βουλευτές να αμείβονται με 1.500 ευρώ μηνιαίως, θα έπρεπε να υπάρχει αληθινά κλιμακωτή φορολόγηση για τις υπερβολικά επικερδείς επιχειρήσεις, θα έπρεπε όλοι οι άστεγοι να έχουν μία δημόσια στέγη και μία μερίδα φαγητό εξασφαλισμένη από το κράτος, θα έπρεπε όλοι οι ασθενείς να δέχονται τις πρώτες βοήθειες από το κράτος ακόμα κι αν απαιτούνται περικοπές από την υγεία, θα έπρεπε όλα τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία να έχουν ανοιχτές τις βιβλιοθήκες τους και να έχουν θέρμανση στις αίθουσες ακόμα κι αν απαιτούνται περικοπές από την παιδεία, διότι όλα αυτά και αρκετά ακόμα θα συγκροτούσαν ένα πρόγραμμα για το έθνος που θα φρόντιζε για την αξιοπρέπειά του

Equalizer

Πηγή: Diablogi.gr

Βαρουφάκης: Οι Ευρωπαίοι ήθελαν τις ασάφειες - ΒΙΝΤΕΟ

Μεγάλη επιτυχία χαρακτήρισε τη συμφωνία που επιτεύχθηκε, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, μέσω της τηλεοπτικής του συνέντευξης στον ΑΝΤ1.

Ο κ. Βαρουφάκης παραδέχθηκε ότι η συμφωνία είναι γεμάτη με ασάφειες, δηλώνοντας περήφανος γι' αυτές τις "δημιουργικές ασάφειες". Όπως είπε, και οι Ευρωπαίοι ήθελαν ασάφειες, για να περάσουν τη συμφωνία από τα κοινοβούλιά τους.

Μεταξύ άλλων, ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι δεν θα αναφερθεί ποτέ σε νούμερο, σε ποσοτικό στόχο, αν δεν μπορεί να το πετύχει. Παράλληλα, ο κ. Βαρουφάκης διαβεβαίωσε ότι δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ σε νησιά, φάρμακα, παραμεθόριες περιοχές, τρόφιμα, βιβλία και έντυπα, τονίζοντας ότι θα ψάξει να βρει κάποιον φορολογικό συντελεστή σε ένα άνευ σημασίας αγαθό.

Επιπλέον, ο κ. Βαρουφάκης τόνισε ότι το κείμενο της συμφωνίας γράφτηκε με στόχο το τέλος του μνημονίου, ενώ σημείωσε ότι τρόικα και θεσμοί δεν είναι το ίδιο. Υπογράμμισε, επίσης ότι δεν θα ξαναέρθουν στη χώρα ως συμμορία τεχνοκρατών, «οι οποίοι δεν είναι καν εξουσιοδοτημένοι να συζητούν την οικονομική βάση αυτών των προγραμμάτων». Ο υπουργός Οικονομικών χαρακτήρισε τα μνημόνια ως ένα απαράδεκτο συνονθύλευμα νομικών παρατυπιών και παρανομιών.

«Από χθες έχει ξεκινήσει η διαδικασία διαπραγμάτευσης για το χρηματοδοτικό κενό», τόνισε ο κ. Βαρουφάκης στον ΑΝΤ1. Εκτίμησε πως οι εταίροι δεν θα αφήσουν να υπονομευθεί η προσπάθεια η οποία έγινε για ένα πολύ μικρό ποσό που οφείλεται στο ΔΝΤ. Πρόσθεσε πως δεν θα αναφέρει περισσότερα, γιατί η διαπραγμάτευση για το πρόβλημα αυτής της πρόσθετης χρηματοδοτικής γέφυρας είναι σε εξέλιξη.

Ο υπουργός Οικονομικών αποκάλυψε ότι το πρώτο νομοσχέδιο που θα φέρει, θα είναι για την ανθρωπιστική κρίση. Προανήγγειλε τη δημιουργία μίας κάρτας πολίτη για τις συναλλαγές με το δημόσιο και είπε πως θα χρησιμοποιείται και στα σούπερ μάρκετ από οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με πίστωση ενός ποσού ανά εβδομάδα από το δημόσιο.

Για το ασφαλιστικό, υπογράμμισε πως θα βάλει φρένο σε μέτρα, όπως η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές και, ιδίως, για τους ασθενέστερους. Τόνισε, πάντως πως το ασφαλιστικό δεν μπορεί να προχωρήσει και να επιβιώσει μακροπρόθεσμα χωρίς τομές. Μίλησε για προστασία των ασθενέστερων και χρηματοδότηση, συνδέοντας τη χρηματοδότηση του συστήματος με την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μέσω μίας αναπτυξιακής τράπεζας, όπως στο παρελθόν ήταν η ΕΤΒΑ.

Ο κ. Βαρουφάκης υποστήριξε πως, μέσω της επιστολής για παράταση της δανειακής συμφωνίας, εξασφαλίζεται και η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους.

Ο υπουργός Οικονομικών είπε ότι, αν δεν κατέληγαν σε αυτή τη συμφωνία, τότε θα έπρεπε να αυξήσει το ΦΠΑ στα νησιά και να μειώσει συντάξεις, ενώ αποκάλυψε ότι, όταν ανέφερε πρώτη φορά στο Eurogroup την έκφραση ανθρωπιστική κρίση, τον καταδίκασαν ότι πολιτικοποιεί τη συζήτηση.

Μάλιστα, ο κ. Βαρουφάκης αποκάλυψε ότι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών λένε "μπράβο" στην κυβέρνηση. «Έρχονται άλλοι υπουργοί Οικονομικών οι οποίοι μίλησαν εναντίον μας μέσα στο Eurogroup και στο περιθώριο έρχονται και σου λένε "μπράβο, είναι απίστευτο αυτό που κατάφερες"», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Ο υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι μέσα στο Σαββατοκύριακο θα τελειώσει ο νόμος για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Αναφερόμενος στην κριτική που δέχθηκε για τη συμφωνία από τον Γιάννη Μηλιό, είπε πως στεναχωριέται, «γιατί αναπαράγεται από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ το αφήγημα της ΝΔ». Σημείωσε, επίσης ότι στενοχωρήθηκε για την κριτική του Μανώλη Γλέζου, αλλά εκτίμησε ότι, εάν συναντηθεί και του εξηγήσει τη συμφωνία, θα πεισθεί.

Ακολουθούν περισσότερα και βίντεο

Πηγή

Κάποια διδάγματα από την αποτυχία της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το 2012

Συνέντευξη του Ερίκ Τουσέν στην Maud Bailly

Το 2012 η Τρόικα προέβη σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους η οποία δεν αποδείχτηκε ευεργετική. Μπορείς να μας εξηγήσεις τους λόγους; (1)

Πράγματι. Τα συμφραζόμενα ήταν τα εξής: από τις αρχές του 2010, η Ελλάδα έγινε στόχος κερδοσκοπικών επιθέσεων από τις χρηματοπιστωτικές αγορές οι οποίες απαίτησαν εξαιρετικά υψηλά επιτόκια ως αντιστάθμισμα της αναγκαίας χρηματοδότησης για την αποπληρωμή του χρέους της χώρας. Η Ελλάδα βρέθηκε στα πρόθυρα της πτώχευσης καθώς αδυνατούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της συνάπτοντας δανειακές συμβάσεις με λογικά επιτόκια. Η Τρόικα παρενέβη με ένα σχέδιο δομικής αναπροσαρμογής υπό τη μορφή «Μνημονίων». Θα χορηγούσε νέες πιστώσεις στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι αυτή θα αποπλήρωνε του πιστωτές της, δηλαδή, πριν από όλους, τις ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες, και μάλιστα με συγκεκριμένη σειρά προτεραιότητας: τις γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές, βελγικές τράπεζες... Οι πιστώσεις αυτές βέβαια συνοδεύτηκαν από μέτρα λιτότητας τα οποία είχαν βάναυσες ή και καταστροφικές συνέπεις σε ό,τι αφορά τόσο όρους διαβίωσης του πληθυσμού όσο και την ίδια την οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Το 2012, η Τρόικα πραγματοποίησε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους η οποία αφορούσε αποκλειστικά τους ιδιώτες πιστωτές, δηλαδή τις ιδιωτικές τράπεζες των κρατών της ΕΕ οι οποίες, παρόλο που είχαν ήδη καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να απεμπλακούν, εξακολουθούσαν εντούτοις να διακρατούν μέρος του ελληνικού χρέους, καθώς και άλλους ιδιώτες πιστωτές όπως τα ασφαλιστικά ταμεία των ελλήνων εργαζομένων. Η αναδιάρθρωση αυτή απέφερε μια μείωση του ελληνικού χρέους της τάξης του 50 με 60% έναντι των ιδιωτών πιστωτών. Ωστόσο, η Τρόικα, που είχε δανείσει χρήματα στην Ελλάδα από το 2010, οργάνωσε την εν λόγω αναδιάρθρωση αρνούμενη να απομειώσει το χρέος που διακρατούσε η ίδια. Η κίνηση αυτή παρουσιάστηκε σαν μια μεγάλη επιτυχία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τις δυτικές κυβερνήσεις, την ελληνική κυβέρνηση, το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Προσπάθησαν να πείσουν τη διεθνή κοινή γνώμη και τον ελληνικό λαό πως οι ιδιώτες πιστωτές είχαν καταβάλει πολύ σημαντικές προσπάθειες έχοντας λάβει υπόψη τους τη δραματική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα. Στην πραγματικότητα, η κίνηση αυτή δεν είχε κανένα απολύτως ευεργετικό αποτέλεσμα για τη χώρα εν γένει, και ακόμα λιγότερο για τον πληθυσμό της. Μετά από μια πρόσκαιρη μείωση του χρέους από τα μέσα του 2012 μέχρι τις αρχές του 2013, το χρέος εκτινάχθηκε σε επίπεδα υψηλότερα εκείνων του 2010-2011. Οι όροι που επέβαλε η Τρόικα προκάλεσαν μια πραγματική καθίζηση της οικονομικής δραστηριότητας της χώρας, ενώ το ΑΕΠ συρρικνώθηκε περισσότερο από 25% κατά το διάστημα 2010-αρχές του 2014. Αυτό όμως που επιδεινώθηκε δραματικά ήταν οι όροι διαβίωσης του πληθυσμού: παραβίαση οικονομικών, κοινωνικών και συλλογικών δικαιωμάτων, υποχώρηση του συστήματος των συντάξεων, δραστική μείωση των παρεχόμενων υπηρεσιών δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, μαζικές απολύσεις, απώλεια αγοραστικής δύναμης... Να προσθέσουμε επίσης ότι ένας από τους όρους για την ελάφρυνση του χρέους ήταν η αλλαγή του εφαρμοστέου δικαίου και της αρμόδιας δικαιοδοσίας σε περίπτωση διαφορών με τους πιστωτές. Εν ολίγοις, μπορούμε να πούμε ότι η συγκεκριμένη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του πληθυσμού και της ίδιας της χώρας.

Τι σε κάνει να συγκρίνεις αυτή την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με το σχέδιο Μπράντι που ενεργοποιήθηκε στις χώρες του Νότου μετά την κρίση χρέους του 1982;

Το σχέδιο Μπράντι2 εφαρμόστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και αφορούσε γύρω στις είκοσι χρεωμένες χώρες του Νότου. Ήταν ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης χρεών με μια ανταλλαγή τραπεζικών πιστώσεων έναντι εγγυημένων ομολόγων της Τράπεζας των ΗΠΑ και με τον όρο ότι οι πιστώτριες τράπεζες θα απομείωναν το συνολικό ποσό των χρεολυσίων και θα έριχναν χρήμα στην αγορά. Ο όγκος του χρέους μειώθηκε κατά 30% σε ορισμένες περιπτώσεις, και οι νέοι τίτλοι, τα ομόλογα Μπράντι, εγγυήθηκαν ένα σταθερό επιτόκιο περίπου 6%, ιδιαίτερα ευνοϊκό για τις τράπεζες. Έτσι, το πρόβλημα λύθηκε για τις τράπεζες και απλά μετακυλίστηκε χρονικά για τους οφειλέτες.

Στις αναδιαρθρώσεις χρεών που έγιναν στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο ξαναβρίσκουμε τα βασικά συστατικά του σχεδίου Μπράντι:

1. Ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα στο σχέδιο Μπράντι και στα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην περιφέρεια της ΕΕ, είναι ότι οι δημόσιες αρχές των μεγάλων δυνάμεων παίρνουν τη θέση των ιδιωτικών τραπεζών ως βασικοί πιστωτές. Ο στόχος τέτοιων σχεδίων είναι να επιτρέπουν στις ιδιωτικές τράπεζες να αποσυρθούν χωρίς να καταγράψουν ζημιές και την ίδια στιγμή να τις αντικαθιστούν τόσο από τις δημόσιες αρχές των μεγάλων πιστωτριών δυνάμεων όσο και από πολυεθνικούς θεσμούς όπως το ΔΝΤ. Αυτό ακριβώς συνέβη στο πλαίσιο του σχεδίου Μπράντι. Στην Ευρώπη, οι οργανισμοί που αντικατέστησαν προοδευτικά και μαζικά τις ιδιωτικές τράπεζες και τους λοιπούς ιδιώτες πιστωτές είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

2. Οι εν λόγω διαδικασίες συνοδεύονται πάγια από όρους και προϋποθέσεις που επιβάλλουν την εφαρμογή εξαιρετικά σκληρών μέτρων λιτότητας και νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

3. Ένα ακόμα κοινό γνώρισμα είναι η πλήρης αποτυχία των αναδιαρθρώσεων χρέους για τις οφειλέτριες χώρες. Ακόμα και νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι όπως ο Κένεθ Ρόγκοφ ή η Κάρμεν Ράινχαρτ3 παραδέχονται ότι το σχέδιο Μπράντι δεν ήταν διόλου ευεργετικό για τις χώρες αυτές: οι απομειώσεις χρέους ήταν τελικά πολύ μικρότερες από ό,τι είχε εξαγγελθεί, ενώ μακροπρόθεσμα το συνολικό ποσό του χρέους αυξήθηκε και τα ποσά αποπληρωμών παρέμειναν υψηλά. Το ίδιο μπορούμε να διαπιστώσουμε σήμερα και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, την Κύπρο, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία.

Εν ολίγοις, αν η αναδιάρθρωση του χρέους δεν αποτελεί λύση, ποιον τρόπο προτείνεις ώστε τα κράτη να λύσουν το πρόβλημα του χρέους;

Τα κράτη πρέπει να προβούν σε μονομερείς πράξεις κυριαρχίας:

1. πραγματοποιώντας έναν συνολικό λογιστικό έλεγχο του χρέους με ενεργή συμμετοχή των πολιτών, 2. αναστέλλοντας την αποπληρωμή του χρέους, 3. αρνούμενα να πληρώσουν το παράνομο ή έκνομο μέρος του χρέους, 4. επιβάλλοντας μια μείωση του υπολοίπου. Η μείωση του υπολοίπου αυτού που απομένει μετά την ακύρωση του παράνομου ή έκνομου χρέους  μπορεί να συγγενεύει με μια αναδιάρθρωση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε από μόνη της να αποτελέσει μια επαρκή απάντηση.

Τι συμβαίνει όταν μια κυβέρνηση ξεκινά τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της για την επίτευξη μιας αναδιάρθρωσης χωρίς να έχει προβεί σε αναστολή πληρωμών του χρέους;

Χωρίς πρότερη αναστολή πληρωμών, χωρίς λογιστικό έλεγχο και δημοσιοποίηση των συμπερασμάτων του, οι πιστωτές βρίσκονται σε θέση ισχύος. Και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υποτιμάται η ικανότητα χειραγώγησης που τους διακρίνει και που μπορεί να οδηγήσει τις κυβερνήσεις σε απαράδεκτους συμβιβασμούς. Αυτό που μπορεί πραγματικά ανατρέψει το συσχετισμό δυνάμεων με τους πιστωτές είναι η αναστολή πληρωμών του χρέους ως μονομερής πράξη κυριαρχίας. Επιπλέον, μια τέτοια αναστολή αναγκάζει τους πιστωτές να βγάλουν τη μάσκα, να αποκαλυφθούν. Στην πραγματικότητα, όσο δεν υπάρχει αναστολή πληρωμών, οι κάτοχοι τίτλων χρέους μπορούν να ενεργούν με κεκαλυμμένο και αδιαφανή τρόπο, γιατί οι τίτλοι δεν είναι ονομαστικοί. Επομένως, μόνο ανατρέποντας αυτόν το συσχετισμό δυνάμεων τα κράτη δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για να επιβάλουν μέτρα τα οποία θεμελιώνουν τη νομιμότητά τους τόσο στο διεθνές όσο και στο εθνικό δίκαιο. Στην περίπτωση των πιστωτών της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Κύπρου, ο βασικός πιστωτής, που είναι η Τρόικα, θα αναγκαστεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Σε αυτή την περίπτωση, μια κυβέρνηση θα μπορούσε να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση για να αποδείξει στην κοινή γνώμη ότι οι πιστωτές της υιοθετούν μια απαράδεκτη στάση και ότι δεν της μένει άλλη δυνατότητα από το να προκρίνει μια μονομερή ενέργεια;

Ναι, αλλά κάτι τέτοιο ενέχει κινδύνους. Δεν αποκλείεται οι πιστωτές να ακολουθήσουν μια παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις, να καταφέρουν να δημιουργήσουν σύγχυση στο λαό παρουσιάζοντας την κυβέρνηση σαν αδιάλλακτη και να κερδίσουν έτσι το μέγιστο δυνατό χρόνο τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη από μια επείγουσα λύση και δεν μπορεί να επιτρέψει το άδειασμα των ταμείων της για την αποπληρωμή του χρέους. Η επιλογή της κατάλληλης στιγμής για την κήρυξη αναστολής πληρωμών χρέους εξαρτάται από τις ειδικές συνθήκες που επικρατούν σε κάθε χώρα: από το επίπεδο της συλλογικής συνείδησης, από το αν βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή όχι, από το αν υφίσταται ή όχι εκβιασμούς από τους πιστωτές της καθώς και από το είδος των εκβιασμών, από την γενική οικονομική κατάσταση της χώρας... Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο λογιστικός έλεγχος μπορεί να προηγείται της αναστολής πληρωμών. Σε άλλες περιπτώσεις, οι δυο ενέργειες πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα.

1 Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας μακράς συνέντευξης που δημοσιεύτηκε στις 19 Ιανουαρίου 2015. Βλ.http://cadtm.org/Restructuration-audit-suspension

2 Το «σχέδιο Μπράντι» φέρει το όνομα του εμπνευστή του και υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ μεταξύ 1988 και 1993, Νίκολας Μπράντι.

Βλ.http://www.treasury.gov/about/history/pages/nfbrady.aspx

3 Ο Κένεθ Ρόγκοφ διατέλεσε επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, ενώ η πανεπιστημιακός Κάρμεν Ράινχαρτ είναι σύμβουλος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας τράπεζας.

* Ο Ερίκ Τουσέν είναι Βέλγος πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός, διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Παρισιού VIII και του Πανεπιστημίου της Λιέγης, όπου και διδάσκει. Είναι πρόεδρος της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους των Χωρών του Τρίτου Κόσμου (Comite pour l'annulation de la dette du Tiers Monde, CADTM). Είναι επίσης μέλος της Προεδρικής Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους (CAIC) στον Ισημερινό, του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ από την ίδρυσή του το 2001, της επιστημονικής επιτροπής της Attac Γαλλίας, του επιστημονικού δικτύου της Attac Βελγίου, καθώς και της Διεθνούς Επιτροπής της Τετάρτης Διεθνούς (Post-Reunification).

Μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος

Πηγή: www.contra-xreos.gr via http://tvxs.gr/

Ιταλία: Άνοιξε ο δρόμος, να επιλέγουμε ελεύθερα μεταρρυθμίσεις, χωρίς τρόικα

Ο Ιταλός υφυπουργός αρμόδιος για τις υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης Σάντρο Γκότζι δήλωσε, μιλώντας σε ιταλική εφημερίδα, δήλωσε πως θα πρέπει οι χώρες να δρουν απαλλαγμένες από την τρόικα και να αποφασίζουν μόνες τους για τις μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόζουν ώστε να υλοποιούν τους στόχους της νομισματικής ένωσης.

«Βοήθειες και μεταρρυθμίσεις, αλλά χωρίς την τρόικα», είναι ο τίτλος της συνέντευξης του Σάντρο Γκότζι.

«Η συμφωνία που επετεύχθη με την Ελλάδα, μετά από μια περίοδο σοβαρών λαθών που οφείλονται πρώτα απ’ όλα σε όποιον κυβέρνησε τη χώρα και στη συνέχεια και στη μέθοδο της τρόικας, είναι ένα μήνυμα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οδεύουμε προς την κατεύθυνση, δηλαδή, της αρχής βάσει της οποίας αν μια χώρα θέλει να είναι μέλος της νομισματικής ένωσης και συμμερίζεται τους στόχους, είναι ελεύθερη να διαλέξει την πορεία με την οποία να τους πετύχει», ανέφερε.

Σχετικά με τις διαπραγματεύσεις των προηγούμενων ημερών, ο Σάντρο Γκότζι σημείωσε: «Θεωρώ ότι στις διαπραγματεύσεις όλοι έβαλαν τον πήχη πολύ υψηλά. Και συχνά, όταν είναι ο πήχης τόσο ψηλά, κανείς πρέπει να περάσει, τελικά, από κάτω. Η διαπραγμάτευση, απ’ ό,τι διαρρέει, φαίνεται πως ήταν σκληρή, αλλά νομίζω πως οδήγησε σε μια ρεαλιστική και θετική λύση για όλους».

Σύμφωνα με τον Ιταλό πολιτικό «αλλάζει η όλη προσέγγιση. Δεν πρόκειται, πλέον, για την τρόικα, η οποία δίνει οδηγίες που δεν μπορούν να συζητηθούν - μια ιδέα που βασίσθηκε σε λογική εκτάκτου ανάγκης και η οποία παρήγαγε πολλά λάθη. Τώρα ακούμε τη χώρα που αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες και συναποφασίζουμε. Είναι ένα βήμα προόδου. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα πάντα στα χέρια των τεχνικού χαρακτήρα διαπραγματεύσεων. Προκύπτει με σαφήνεια ότι στην περίπτωση της Ελλάδας υπήρξαν υπερβολές, μέτρα τα οποία δεν ήταν βιώσιμα».

«Η Ευρώπη εγκαταλείπει τον μυθολογικό μονόκερο της λιτότητας»

Η Ευρώπη εγκαταλείπει τον μυθολογικό μονόκερο της λιτότητας χάρη στην Ελλάδα, υποστηρίζει ο Ιταλός οικονομολόγος Τζούλιο Σαπέλι, σε σημερινή του ανάλυση στην εφημερίδα Il Messaggero. «Οι Γερμανοί, και στη διαπραγμάτευση αυτή, δεν δίστασαν να φορέσουν αμέσως το προσωπείο του μονόκερου και να στείλουν αμέσως το τελεσίγραφο: ισχύουν οι συμφωνίες με την τρόικα», αναφέρει ο Σαπέλι, εκτιμώντας πως «το παλιό αυτό προσωπείο αποσυντίθεται, ο κύκλος ζωής του έχει τελειώσει». 

Σύμφωνα με τον Ιταλό οικονομολόγο και κοινωνιολόγο, αυτό αποδεικνύεται από το ότι «παρά την εκροή καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες η Ευρώπη, το ΔΝΤ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναγκάσθηκαν να δώσουν στην Ελλάδα άλλους τέσσερις μήνες για να επεξεργασθεί ένα σχέδιο διάσωσης. Η δε ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει ένα σχέδιο μεταρρυθμίσεων που δεν είναι εκείνες που ευχόταν ο εκπρόσωπος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε».

Η ελληνική κυβέρνηση έχει στο νου της «κάθε άλλο παρά ένα σχέδιο αιματηρών θυσιών και περικοπών, όπως θα ήθελε ο μονόκερος», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Τζούλιο Σαπέλι. Επισημαίνει, μάλιστα, ότι έχει σημασία το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης αυτής, που φέρνει μια «ουσιαστική αλλαγή στις σχέσεις ανάμεσα σε οικονομικό και πολιτικό κύκλο στην Ευρώπη» διότι «μέχρι την ελληνική εξέγερση, γιατί γι’ αυτό πρόκειται, ο πολιτικός κύκλος δεν υπήρχε, είχε παγώσει από τον οικονομικό και από τη στήριξη της γερμανικής τεχνοκρατικής ολιγαρχίας».

Πηγή

H ιστορική ευκαιρία της κυβέρνησης

Συμπληρώνεται αισίως ένας μήνας από την εκλογή στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός για πρώτη φορά αριστερού κόμματος που κατάφερε να σπάσει το μαρτυρικό δίπολο της μεταπολίτευσης. Ένας μήνας που μοιάζει ελάχιστος μπροστά στις πολιτικές εξελίξεις που έτρεξαν από την ανάληψη της εξουσίας, γεμάτος από Eurogroup, συνόδους κορυφής, αντιπαραθέσεις, εκβιασμούς, σε ένα πρωτόγνωρο σκηνικό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του Έλληνα (και του Ευρωπαίου) πολίτη.

Γινόμαστε ουσιαστικά μάρτυρες πρωτοφανών καταστάσεων, για πρώτη φορά από την έναρξη της περίφημης κρίσης μια κυβέρνηση τόλμησε να προβάλλει αντίσταση στους ευρωπαίους «εταίρους», να ταρακουνήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς να στρέψει τον ελληνικό λαό υπέρ της, κάτι που μοιάζει ανήκουστο με βάση την πολιτική παρακμή των τελευταίων ετών. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι λίγα αυτά τα πράγματα για μία κυβέρνηση του ενός μήνα, δεν είναι καθόλου αμελητέο ότι η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε εντός ενός μηνός όσο καμία άλλη δεν τόλμησε να κάνει σε ολόκληρα χρόνια.

Σαφώς θετικό λοιπόν το πρόσημο της μέχρι τώρα πορείας, όμως ο δρόμος μοιάζει ανηφορικός και δύσβατος, αυτές τις μέρες μετά την συμφωνία στο Eurogroup φαίνεται να ελλοχεύει ένας κίνδυνος, ο κίνδυνος των εκ των έσω διαφωνιών. Είναι αυτονόητο ότι σε ένα δημοκρατικό κόμμα καθένας οφείλει να έχει το δικαίωμα του λόγου και της εκφοράς των απόψεών του, χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή. Η προσοχή έγκειται στο γεγονός ότι όλοι οφείλουν να αναγνωρίσουν το ιστορικό βάρος των στιγμών, μπροστά μας ξεπροβάλλει η ιστορική ευκαιρία για αλλαγή στα ως τώρα πολιτικά δρώμενα του τόπου, μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ελληνική αριστερά που τόσα και τόσα δεινά πέρασε στο παρελθόν να βγει μπροστά ως πρωταγωνίστρια ιστορικών αλλαγών σε μία κρισιμότατη καμπή.

Είναι ανάγκη να πετύχει αυτή η κυβέρνηση και είναι εκτός των άλλων ανάγκη και του πολιτεύματος, η δημοκρατία δέχεται συνεχώς χτυπήματα ενώ απειλείται άμεσα εντός των συνόρων. Μία ενδεχόμενη αποτυχία της παρούσας συγκυβέρνησης θα έφερνε στο προσκήνιο όχι το συνονθύλευμα δεξιών και ακροδεξιών του Σαμαρά (άσχετα αν ο ίδιος βλακωδώς πιστεύει σε αυτό το σενάριο), αλλά τους νεοναζιστές με τις σκούρες μπλούζες και ιδεολογίες. Είναι τώρα η ώρα η αριστερά να προχωρήσει ενωμένη, να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και την τεράστια λαϊκή αποδοχή και να γυρίσει την σελίδα οριστικά και αμετάκλητα, τέλος είναι επίσης ώρα για κάθε δημοκρατικό πολίτη να ταχθεί δίπλα στην κυβέρνηση αναγνωρίζοντας ότι επιτυχία δικιά της θα σημαίνει και επιτυχία της χώρας.

Νίκος Νικολαΐδης για την Εφημερίδα των Συντακτών

Ε, μη μας παίρνει κι «από κάτω»!

ΑΡΤΕΜΗΣ ΨΑΡΟΜΗΛΙΓΚΟΣ

Ξεκινάμε από ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούμε: Η κριτική είναι νόμιμη (και πως θα γινόταν αλλιώς; Πέρασαν οι παλιές «καλές εποχές»), θεμιτή, απαραίτητη και αξιοποιήσιμη.

Ενστάσεις έχω κι εγώ (ΕΡΤ, πλειστηριασμοί, επαναπροσλήψεις, άμεση αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης, γελοιογραφία), όμως…

…’Όμως τα θετικά κατά τη γνώμη μου είναι πολύ περισσότερα. Σπάσαμε τον τσαμπουκά της Τρόικας (Εμείς διατάσσουμε – εσείς εκτελείτε) και βγάλαμε το κεφάλι μας από τη γκιλοτίνα της άμεσης χρεοκοπίας χωρίς να υποκύψουμε στην«τελευταία αξιολόγηση», πράγμα το οποίο δεν συζητούσε καν το Βερολίνο πριν από 10 μέρες. Το Βερολίνο το οποίο μιλούσε εξ΄ ονόματος μιας βουβής Ευρώπης χωρίς καν να τη ρωτά. Όχι, πλέον.

Πάψαμε να τσακωνόμαστε με τον θυρωρό του «εργοστασίου» και …αντιμιλάμε στον «εργοστασιάρχη». Ανακατέψαμε την Ευρώπη και ακούστηκε διεθνώς τι μας έκαναν τόσα χρόνια. Τα ρήγματα είναι ευδιάκριτα μεταξύ Βερολίνου – Κομισιόν, μεταξύ Ολάντ – Μέρκελ, μεταξύ Ραχόι – Ρέντσι ακόμη και μεταξύ Μέρκελ – Σόιμπλε. Ενδοϊμπεριαλιστικά, αλλά υπαρκτά. Άρα εκμεταλλεύσιμα.

Από τη μια τσέπη στην άλλη

Ο – σχεδόν – μηδενισμός των πρωτογενών πλεονασμάτων σημαίνει πως οι δανειστές (πλην ΔΝΤ) θα βγάζουν τα λεφτά από τη μία τσέπη και θα τα βάζουν στην άλλη για να καλύπτουν τα ομόλογα μας που «σκάνε» στις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Κι εμείς δεν θα παράγουμε νέα ελλείμματα. Διασταλτικά θα μπορούσε να θεωρηθεί μια άλλη μορφή του «διηνεκούς». Μέχρι τουλάχιστον να τεθεί – αναπόδραστα και εν τοις πράγμασι – το πρόβλημα του χρέους πανευρωπαϊκά, και όχι μόνο για την Ελλάδα, σε ευνοϊκότερες συνθήκες (π.χ. εκλογές στην Ισπανία).

Το έγγραφο που υπέβαλε ο Βαρουφάκης στο Eurogroup και εγκρίθηκε περιέχει μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά και όχι ποσοτικά στοιχεία. Αν ήταν μάθημα θα το λέγαμε «Έκθεση» και όχι «Μαθηματικά». Αυτό βγάζει τη θηλιά και αφήνει σχετική ελευθερία κινήσεων. Κι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας.

Χθες αδύνατο, σήμερα πιθανό, αύριο σίγουρο

Οι αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Τραβήξτε ένα βιβλίο Διπλωματικής Ιστορίας από τη βιβλιοθήκη σας. Ψάξτε τις μεταπτώσεις, τις διαρκείς αλλαγές συμμαχιών τους 3 τελευταίους αιώνες στην Ευρώπη. Κι αν δεν θέλετε να μπλεχτείτε με Γαλλίες, Πρωσίες, Αυστρίες και Ρωσίες θυμηθείτε την αρχική στάση της Βρετανίας απέναντι στο «Ανατολικό Ζήτημα», δηλαδή τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: «Αποκλείεται». Αλλά λίγο αργότερα συνέπραξε πλήρως σε αυτήν. Ή ανακαλέστε στη μνήμη σας την περίπτωση της Κρήτης. Πώς για να φτάσει στην ένωση της με την Ελλάδα (η Αθήνα μάλιστα την απέκρουσε!) πέρασε από την «προστασία της Υψηλής Πύλης», τις «Δυνάμεις» και την «Αρμοστεία».

Τη διαπραγμάτευση τη χαρακτήρισαν, όχι άδικα, μια κλασική περίπτωση εφαρμογής της «Θεωρίας τω Παιγνίων». Καλώς η κακώς οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να κρατήσουν εν ζωή την Ευρωζώνη νερώνοντας το γερμανικό κρασί της. Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να βρει τη θέση της στο ζεύγος των «άριστων στρατηγικών» το οποίο στη Θεωρία των Παιγνίων ονομάζεται σημείο …«σέλλα».

Η εξίσωση των ηλιθίων

Βενιζελέϊκες εξισώσεις του τύπου «Τρόικα εμείς – Τρόικα κι εσείς», ή Σαμαρέικες απλουστεύσεις του στιλ «email ο Χαρδούβελης – email και ο Βαρουφάκης» είναι ανάξιες απαντήσεως από όσους μάθαμε έστω και λίγη Διαλεκτική και κάμποση Λογική. Σε λίγο θα πουν «τηλέφωνα χρησιμοποιούμε εμείς – τηλέφωνα κι εσείς», «αυτοκίνητα εμείς – αυτοκίνητα κι εσείς», Άρα είσαστε σαν τα μούτρα μας.

Υποχρεούμαστε λοιπόν να εξηγήσουμε σε όσους δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά. Πως σημασία δεν έχει η μορφή, δηλαδή το mail, αλλά το περιεχόμενοτου. Πως άλλο να κάνεις υπουργικές επικύψεις στον τελευταίο Μαζούχ κι άλλο τραβολογάς τον Σόιμπλε σε εξοντωτικές ολονυχτίες ή να κρατάς τη Μέρκελ μια ώρα στο τηλέφωνο τα μεσάνυχτα ή να εξηγείς απευθείας στον Ολάντ μέχρι να αποσπάσεις αυτά που επιδιώκεις από τους …«Θεσμούς».

Όσοι μπήκαν στην Αριστερά δεν μπήκαν για να πλουτίσουν από αυτό. Για ιδέεςμπήκαν και είναι λογικό να εκφράζουν τις ενστάσεις, τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους. Αν ανήκαν στο «απέναντι στρατόπεδο» θα σιωπούσαν για χάρη ενός πόστου ή μιας «ανταπόδοσης». Εμείς όχι, και καλά κάνουμε.

Πέρα από αυτό που είναι υγιές υπάρχει και μια παθογένεια: Ο Αριστερόςναρκισσισμός της «ελάχιστης διαφωνίας». Υποκύπτουμε συχνά στον πειρασμό να προβάλουμε τη μοναδικότητα της «απόλυτης συνέπειας» μας. Αντανάκλαση μιας Μεσσιανικής αντίληψης που έχει βαθιές ρίζες στον Μαρξισμό. Μια απόλυτη «κοινωνική σωτηριολογία». Θυμάμαι ακόμη τη ρήση ενός παλιού σεβαστού Αριστερού, υποψήφιου δήμαρχου Αθήνας, ο οποίος στην ερώτηση «Τι θα κάνετε για αυτούς που μένουν στα υπόγεια;», απάντησε ως εξής: «Στη δική μας Αθήνα δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν σε υπόγεια».

Άμποτε.

Πηγή

Δολιοφθορά από τις ελληνικές τράπεζες

Όπως ενημερωθήκαμε εγκύρως από φίλους, δύο από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες, η Πειραιώς και η Eurobank, τους πρότειναν, πριν και μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, την αγορά μεριδίων αμοιβαίων κεφαλαίων τα οποία έχουν θεματοφύλακα στο Λουξεμβούργο, χωρίς κανένα όριο σε ποσό, προκειμένου να διασώσουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ σε περίπτωση αρνητικών εξελίξεων. Αντίστοιχη τακτική φαίνεται να ακολουθούν και οι άλλες δύο συστημικές τράπεζες, για μεγάλα ποσά όμως.

Την πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης, δηλαδή, το καρτέλ των χρεοκοπημένων τραπεζών μειώνει ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας, συντηρεί το κλίμα πανικού (bank run) και δυσχεραίνει σημαντικά τη διαπραγματευτική ισχύ της Ελλάδας. Διότι, εφόσον  δεν υπάρχει περιορισμός στο κατώτερο ύψος ποσού που μπορεί να μεταφερθεί στο εξωτερικό από τις δύο τράπεζες, έχει ήδη ανοίξει μια μεγάλη σήραγγα, από την οποία μπορεί να διοχετευθούν σημαντικά ποσά ρευστότητας προς το εξωτερικό, διογκώνοντας το υφιστάμενο πρόβλημα: οι τράπεζες μπορεί να εισπράττουν μια μικρή προμήθεια (που θα γίνει μπόνους στελεχών) για τη συγκεκριμένη συναλλαγή, αλλά χάνουν όλη τη ρευστότητά τους, η οποία είναι και το μοναδικό ζητούμενο αυτή την εποχή.

Τα συγκεκριμένα «διεθνή» αμοιβαία κεφάλαια επενδύουν σε τίτλους γερμανικού χρέους (bunds), οι οποίοι αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο σταθερότητας για επενδυτές στην Ευρώπη αυτό τον καιρό και γι' αυτό τον λόγο έχουν αρνητικές αποδόσεις στη δευτερογενή αγορά τίτλων . Εξαιτίας αυτών των αρνητικών επιτοκίων τέτοιου είδους διεθνείς επενδύσεις μειώνουν αυτόματα το γερμανικό χρέος. Για παράδειγμα, αν το γερμανικό ομόλογο των 100 ευρώ έχει αρνητικό επιτόκιο απόδοσης -2%, σε ετήσια βάση η αξία του χρέους μειώνεται στα 98 ευρώ, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα σεντς από τη φορολογία των Γερμανών πολιτών.

Τούτη η πολιτική βρίσκει -πιθανώς αφελή ή αμελή, αλλά ασφαλώς ουσιαστικό- σύμμαχο τις ελληνικές τράπεζες. Με αυτό τον τρόπο, όμως, η Ελλάδα σπρώχνεται ένα βήμα πιο πέρα στην εξαναγκασμένη πορεία της εξόδου από το ευρώ. Οι Έλληνες καταθέτες πιθανώς να μη συνειδητοποιούν την αρνητική για τη χώρα τους ουσία αυτής της κίνησής τους, καθώς δεν εμβάζουν απευθείας τα χρήματα στο Λουξεμβούργο από τον λογαριασμό τους. Τα τραπεζικά στελέχη τουύς πείθουν ότι έχουν αγοράσει ένα πιο ασφαλές τραπεζικό προϊόν από μια ελληνική τράπεζα και όλα βαίνουν καλώς. Η μεταφορά των πολλών εκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό γίνεται από τον διαχειριστή του αμοιβαίου κεφαλαίου απρόσωπα και μαζικά.

Η παραπάνω ιστορία αποτελεί ακόμη μία περίπτωση εθνικής δολιοφθοράς εκ μέρους της εγχώριας μνημονιακής οικονομικής ελίτ, η οποία είναι πλέον φανερό ότι επενδύει τα ρέστα της στη βρόμικη στρατηγική της «αριστερής παρένθεσης», μαζί με όλες τις διεθνείς μαφίες των αγορών, τους εθνικόφρονες νεοφιλελεύθερους λαθρεμπόρους και τους προκλητικούς φοροφυγάδες -όλους δηλαδή, τους υπερπατριώτες επιχειρηματίες της αρπαχτής και της παραοικονομίας.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κι αυτό το τραπεζικό προϊόν οικονομικής αφαίμαξης της χώρας επινοήθηκε και υλοποιείται από μια παρέα μεσαίων στελεχών των συστημικών τραπεζών, εν αγνοία των διοικήσεων των τραπεζών και των κρατικών εποπτικών αρχών, μόνο και μόνο για να αυξήσει τα μπόνους της και να εμφανίσει μεγαλύτερο κύκλο «επενδυτικών δραστηριοτήτων» στα λογιστικά βιβλία των τραπεζών.

Περιμένουμε την απάντηση του οικονομικού επιτελείου της νέας κυβέρνησης.

Δημήτρης Τρίμης  για την Εφημερίδα των Συντακτών

Βούτσης: Κανονικά οι επαναπροσλήψεις των απολυμένων στο Δημόσιο

Ο υπουργός Εσωτερικών Νίκος Βούτσης υπογράμμισε την Πέμπτη ότι θα γίνουν κανονικά οι επαναπροσλήψεις όσων δημοσίων υπαλλήλων απολύθηκαν ή τέθηκαν σε διαθεσιμότητα.

«Αλίμονο μετά από τέτοια διαπραγμάτευση να μην υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις μας», είπε ο Ν. Βούτσης και επανέλαβε ότι προτεραιότητα του υπουργείου είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Παράλληλα, ο υπουργός Εσωτερικών προανήγγειλε την καθιέρωση ενός νέου διοικητικού, χωροταξικού και οικονομικού πλαισίου, το οποίο θα εφαρμοστεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019.

Πηγή

Ασυγχώρητα νωρίς...

Του Θανάση Καρτερού

Ας πάρουμε μια απόσταση ψυχραιμίας από όσα διαδραματίζονται μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Ή, αν θέλετε, μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Ποια είναι η γενική εικόνα; Μετά τις πρώτες δύσκολες διαπραγματεύσεις, την πρώτη μάχη, μας έχουν ακόμα στο χέρι. Ελέγχουν ακόμα τη ροή του χρήματος. Μπορούν ακόμα να πιέζουν και να εκβιάζουν. Έχουν ακόμα το μαχαίρι στον λαιμό μας. Αυτή είναι αναμφισβήτητα η μισή αλήθεια.

Σ' αυτή τη μισή αλήθεια στρογγυλοκάθισε το μελανιασμένο από τις εκλογές κωλαράκι της η σοφία της υποταγής: Η κυβέρνηση ηττήθηκε, άφησε τα μεγάλα λόγια, προσγειώθηκε ανώμαλα, ζήτω ο ρεαλισμός. Από αυτή τη μισή αλήθεια τσιμπολογάει χαμόγελα ο αετός του Σόιμπλε, κομπάζοντας ότι μας έχει ακόμα στα νύχια του. Και διηγώντας τα κλαιν ή οργίζονται πολλοί στην από δω μεριά, που κινούνται από τη λαχτάρα μιας νέας ελευθερίας.

Υπάρχει ωστόσο και η άλλη μισή αλήθεια. Αδιαμφισβήτητη κι αυτή: Η κυβέρνηση έδωσε σκληρή μάχη. Δεν παραδόθηκε όπως όλες οι προηγούμενες. Έβαλε στο τραπέζι την ανατροπή της λιτότητας. Κέρδισε κάποια όχι ασήμαντα πράγματα στο Eurogroup. Γεφύρωσε κάπως το σήμερα με το αύριο. Ματαίωσε τα τρισχειρότερα. Και, ίσως το πιο σημαντικό: Έβαλε τέλος στη διπλωματία της υποταγής. Στην Ελλάδα που φιλάει το χέρι που την καταστρέφει.

Μπορείς μ' αυτά να δεις το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Μπορείς να επικρίνεις γιατί δεν έκαναν περισσότερα - ακόμα καλύτερα αν αποδείξεις ότι μπορούσαν περισσότερα. Μπορείς να απαιτείς περισσότερα. Αλλά, στον Θεό σας, μπορείς να προεξοφλείς την ήττα στον πόλεμο που μόλις άρχισε; Να μηδενίζεις με "καλή πρόθεση" τις καλές προθέσεις όσων σηκώνουν αυτό το βάρος; Να σπεύδεις σε συγγνώμες, υπονοώντας ότι εξαπάτησαν τον λαό;

Πρέπει δηλαδή να διεκδικούν όχι μόνο μια ανάσα για τη χώρα, αλλά και μια ανάσα από τον χώρο, έτσι; Καλώς. Τη χρειάζονται λοιπόν αυτή την ανάσα. Ανάσα, όχι τυφλή στήριξη. Γιατί αν τους αρνηθούμε εμείς πίστωση χρόνου και εμπιστοσύνης, τότε θα πληρώσουμε όλοι -και η χώρα- μετρητοίς. Αφού καμιά ελευθερία δεν κατακτήθηκε ποτέ και πουθενά χωρίς μάχες αλλά και ελιγμούς, νίκες αλλά και υποχωρήσεις, αποφασιστικότητα αλλά και συμβιβασμούς. Χωρίς δηλαδή αυτή ακριβώς την πίστωση.

Είναι νωρίς για θριάμβους. Ακόμα πιο νωρίς για οργή. Και ασυγχώρητα νωρίς για να πενθήσουμε την ελπίδα...

Πηγή 

Grexit εδώ και τώρα; Και αύριο γαία πυρί μιχθήτω;

Είναι μάλλον αναμενόμενο η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων και η σταδιακή αλλαγή της σχέσης με τους πιστωτές, στα όρια που επιβάλλονται από τη συμμετοχή στην Ε.Ε. και αυτό που έχει να διαχειριστεί η κυβέρνηση, να προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια και προβληματισμό, σε στελέχη και ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν, όμως, ακόμα εξελίσσονται οι διαπραγματεύσεις, είναι μάλλον αδόκιμο και εξαιρετικά βιαστικό να αρχίζει μια πολεμική, η οποία ξεπερνά τα όρια της απλής κριτικής, κυρίως όταν αυτή προέρχεται από βουλευτές, νυν και πρώην, καθώς και ευρωβουλευτές, με μεγάλη παράδοση στην Αριστερά ή καλή και βαθιά γνώση των οικονομικών και πλούσιο και εξαιρετικό συγγραφικό έργο, καθώς και ριζοσπαστικές αντιλήψεις.

Προκειμένου να προκαλέσει κάποιος με πολιτικό αξίωμα έναν διάλογο για μονομερή διαγραφή χρέους και κατά συνέπεια άμεση λυτρωτική έξοδο από το ευρώ, καλό θα ήταν προηγουμένως να έχει καταθέσει στην κυβέρνηση και τους πολίτες μια πλήρη και αιτιολογημένη πρόταση για την επόμενη ημέρα, αλλά και για τη συνέχεια, η οποία κατά προτεραιότητα και εκ των ων ουκ άνευ θα περιλάμβανε την απρόσκοπτη και αδιάλλειπτη πρόσβαση του πληθυσμού σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως τρόφιμα, φάρμακα, ανταλλακτικά για οχήματα και ιατρικά μηχανήματα, ιατρικό εξοπλισμό, πετρέλαιο, πρώτες ύλες, τη λειτυργία του κρατικού μηχανισμού, κατ’ ελάχιστον, όπως επίσης και να περιγράφει το πλαίσιο των διεθνών εμπορικών συναλλαγών, την εγγύηση συνόρων, την αντικατάσταση των επιδοτήσεων σε αγροτικό τομέα και άλλους, καθώς και μια σειρά από άλλα ζητήματα που θα πρέπει να προβλεφθούν για την επόμενη ημέρα.

Ας θυμηθούμε ότι την τελευταία φορά που η Ελλάδα βρέθηκε σε μια τέτοια κατάσταση, την οποία θα αντιμετώπιζε αν κάτι τέτοιο πραγματοποιούνταν μονομερώς σήμερα, δεν ήταν αστικοποιημένο το συντριπτικό μέρος του πληθυσμού και μπορούσε να τρέφεται, έστω και υποτυπωδώς, από μια ύπαιθρο που διέθετε την αναγκαία παραγωγή.

Είναι προφανές ότι είναι αναγκαίο να ασκηθούν πιέσεις προς την πλευρά της τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων, αλλά όταν αυτές είναι πρώιμες και αρκετά επιθετικές, αποδυναμώνουν μάλλον και αποπροσανατολίζουν την κυβέρνηση, αντί να την εξοπλίζουν και να τη συγκρατούν.

Ας κρατήσουμε τις φράσεις του πρωθυπουργού «είμαστε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» και «η κυβέρνηση θα πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία».  

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει τέσσερα πιθανά σενάρια συνεχώς μπροστά της, για τα οποία θα πρέπει να δουλεύει συνεχώς παράλληλα και να τα αναπροσαρμόζει με βάση τις εξελίξεις, αν κάτι δεν αλλάξει σημαντικά το επόμενο διάστημα. Κανονική πληρωμή υποχρεώσεων, εντός ή εκτός ευρώ, καθώς και αθέτηση πληρωμών, εντός ή εκτός ευρώ. Αυτά τα σενάρια δεν είναι ισοπιθανά σήμερα, ως προς τη μελλοντική τους υλοποίηση, αλλά ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Το κυρίαρχο σενάριο θα πρέπει να είναι κανονική πληρωμή υποχρεώσεων εντός ευρώ, με όλο το βάρος στην αναδιάρθρωση, το οποίο στην πραγματικότητα θα μειώσει την ονομαστική αξία του χρέους, χωρίς μακροπρόθεσμα να επιλύει το πρόβλημα.

Αυτό θα πρέπει να ισχύει εφεξής, στη νέα σχέση που οικοδομείται με τους «εταίρους» - πιστωτές. Σε κάθε κόμβο της εξέλιξης και ανανέωσης των εκάστοτε σε ισχύ συμφωνιών, θα πρέπει να ελέγχονται τα πεπραγμένα της προηγούμενης περιόδου, καθώς και ο βαθμός προετοιμασίας στα μη κυρίαρχα σενάρια, προκειμένου να επανεξετάζεται εκ νέου η στάση της κυβέρνησης και οι εναλλακτικές διαδρομές που έχει στη διάθεσή της.

Η Ελλάδα θα μπορεί να εγκαταλείψει κατ’ επιλογήν το κυρίαρχο σενάριο, μόνο όταν η υιοθέτηση ενός τουλάχιστον από τα άλλα τρία θα έχει γίνει σχετικά ισοδύναμη, ως προς τις επιπτώσεις, με τη συνέχιση του κυρίαρχου, αλλά αυτό θα χρειαστεί κατάλληλο βαθμό προετοιμασίας. Θα υπάρξουν αρκετοί κόμβοι–σταθμοί στη συνέχεια, με πρώτο τον Απρίλιο και δεύτερο το τέλος Ιουνίου, ημερομηνία λήξης της τρέχουσας συμφωνίας. Ασφαλώς, σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσουν οι εξελίξεις στο εξωτερικό περιβάλλον.

Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να ρίξει όλο το βάρος στο εσωτερικό, στο πεδίο που έχει αναγγείλει. Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η σύγκρουση με τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, μια πιο ανοιχτή διακυβέρνηση, οι διαρθρωτικές αλλαγές στο Δημόσιο στην κατεύθυνση που θα την καταστήσουν ένα σύγχρονο κράτους δικαίου και όχι απλό ταχύ διεκπεραιωτή φίλιων επιχειρηματικών επενδύσεων. Παράλληλα, αλλαγές σε όλη την οικονομία στην κατεύθυνση της πλήρους απασχόλησης, των εργασιακών δικαιωμάτων και μιας δίκαιης κατανομής του εισοδήματος και της περιουσίας, της ενίσχυσης του ασφαλιστικού, πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και παιδεία για όλους, όπως και η υλοποίηση μιας διαφορετικής αντίληψης για πολιτισμό και παιδεία.

Εδώ θα πρέπει να τονιστεί ότι προέχει η δίκαιη κατανομή του εισοδήματος, από την αύξηση του συνολικού και είναι πολύ πιο εύκολα υλοποιήσιμη. Η αύξηση είναι το ζητούμενο και θα πρέπει να κατανεμηθεί με βάση μια αντίστοιχη αντίληψη. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει βάλει ήδη τις βάσεις, από την ίδια την διάρθρωση του κυβερνητικού σχήματος, αλλά και από τις πρώτες ενέργειες που πραγματοποιεί και οι οποίες γίνονται χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες.

Η κυβέρνηση δείχνει να ακολουθεί ένα σχέδιο σε αυτή τη γραμμή. Ενώ ο ΥΠΟΙΚ δήλωσε την Παρασκευή ότι έως την Κυριακή θα έχει αποσταλεί η λίστα με τις μεταρρυθμίσεις και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης διαβεβαίωνε ότι η σύνταξή της είναι απλή υπόθεση, η αποστολή της καθυστέρησε. Μάλιστα περιλαμβάνει άξονες οι οποίοι δεν είναι καθόλου φιλικοί στις βλέψεις των πιστωτών, ενώ η έλλειψη ποσοτικοποίησης προκάλεσε εκνευρισμό στην απέναντι όχθη, οι οποίοι ανέμεναν, συνηθισμένοι από το παρελθόν,  ποσοτικοποιημένα ισοδύναμα, τα οποία φυσικά είναι πάντοτε ατυχείς και συνήθως χονδροειδείς προβλέψεις, οι οποίες συστηματικά αστοχούν, εξαιτίας των λανθασμένων υποθέσεων στις οποίες βασίζονται.

Στη συνέχεια, οι πιστωτές, μέσω των περίπλοκων θεσμών και της απύθμενης γραφειοκρατίας τους –για την οποία μας εγκαλούν- είχαν τον χρόνο να κυλάει αντίστροφα γι' αυτούς. Μια αναβολή πληρωμής προς το ΔΝΤ και ΕΚΤ τις επόμενες ημέρες, έως ότου εκείνοι εγκρίνουν το σχέδιο, δεν θα ήταν το καλύτερο σενάριο γι' αυτούς και θα δημιουργούσε τριγμούς ανάμεσα στους θεσμούς και γι' αυτό τον λόγο θα πρέπει να επιταχύνουν και απλοποιήσουν εκείνοι τις διαδικασίες τους και να υποχωρήσουν στα αναμενόμενα. Και αυτό είναι μια καλή αρχή. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθούν μια μη ποσοτικοποιημένη συμφωνία, πρώτη φορά από την έναρξη των μνημονίων, κατά συνέπεια και μη μονομερώς ελέγξιμη ως προς την επίτευξη του αποτελέσματος.

Η πρώτη νίκη για την κυβέρνηση είναι μια πραγματικότητα. Ανεξάρτητα αν η Ελλάδα οδηγηθεί σε οποιαδήποτε επιλογή, η οποία σήμερα παρουσιάζεται ως αποφευκταία σε μια στιγμή στο μέλλον, προέχει να έχει πραγματοποιηθεί όλη η απαραίτητη προετοιμασία για αυτή, να λάβει χώρα στον κατάλληλο χρόνο, να έχει την υποστήριξη της μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών και αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα, προκειμένου να μην εμφανιστεί ως αναγκαστική ή ιδεοληπτική απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης.

Η κριτική και η αμφισβήτηση είναι η πεμπτουσία της Αριστεράς και κυρίως αυτής που έφερε την ονομασία ανανεωτικής. Η πρώιμη εσωτερική σύγκρουση, η οποία προδικάζει τετελεσμένα, στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση που σχηματίστηκε ποτέ στην Ελλάδα δεν μοιάζει να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε τη  διάθεση να την κρίνουμε, αλλά και να την βοηθήσουμε να πετύχει. Η υπομονή και η διαύγεια θα πρέπει να επικρατήσουν. Στο πλαίσιο των δύο φράσεων του πρωθυπουργού μπορούν να αιτιολογηθούν και κάποιες επιλογές προσώπων, καθώς και να κατανοήσουμε ότι ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά αξίζει τον κόπο να τον περπατήσουμε.

 Ο Συστημικός

Τσίπρας: Στους επόμενους τέσσερις μήνες δίνουμε μάχη μέρα με τη μέρα

«Να προχωρήσουμε γοργά στις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς και την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης». Αυτό δήλωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη.

«Πρέπει να υλοποιήσουμε τη λαϊκή εντολή για άσκηση της διακυβέρνησης της χώρας, ξεκινώντας το ξήλωμα του καθεστώτος του μνημονίου και των εκπροσώπων του στον κρατικό μηχανισμό», σημείωσε ο Αλ. Τσίπρας, υπογραμμίζοντας ότι «το επόμενο διάστημα των τεσσάρων μηνών θα δίνουμε μάχη μέρα με τη μέρα».

Παράλληλα, ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές ότι η κυβέρνηση θα υλοποιήσει το βασικό κορμό των δεσμεύσεών της στα λαϊκά στρώματα, «με σκοπό», όπως είπε, «να διατηρήσουμε και να αυξήσουμε την πλατιά και πρωτοφανή λαϊκή ενότητα και να αξιοποιήσουμε τη γεωπολιτική δυναμική της χώρας στη διαπραγματευτική δύναμη της κυβέρνησης».

Πηγή