Λιτότητα, μία όμορφη λέξη που ασχήμυνε

Είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας να ακούμε ξαφνικά έναν όρο στα ελληνικά ή στα αγγλικά και εν συνεχεία να αναπαράγεται συνέχεια από τα media και τον απλό κόσμο. Μπορεί να πρόκειται για μία λέξη, ιδιωματισμό, ξενόφερτη ορολογία, αρκτικόλεξο, φράση ή ακόμα και για μία ατάκα. Τα παραδείγματα είναι άπειρα …από το «yolo» μέχρι το «Grexit»! Εκεί κάπου πριν το Grexit, συναντούμε και τη «λιτότητα».

Λιτότητα λοιπόν. Μία έννοια που εκπροσωπεί το απλό, το απέριττο. Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη άλλωστε, «λιτός» είναι ο «δωρικός», ή «αυτός που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη οποιασδήποτε πολυτέλειας, που περιλαμβάνει μόνο τα απολύτως απαραίτητα». Ένα επίθετο που χρησιμοποιούμε για την τέχνη, τον πολιτισμό ή ακόμα και την ίδια μας τη γλώσσα και την έκφραση.

Όταν όμως αυτή η λέξη χρησιμοποιείται στην οικονομία, αρχίζει και χάνει τη σημασία της. Προσπαθώντας οι πολιτικοί να παρουσιάσουν ένα νέο πρόγραμμα που σαφέστατα έχει σκοπό τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, κατακρεουργούν την αυθεντική σημασία της υπέροχης αυτής λέξης. Το να έχει κάποιος λιτό λόγο, σημαίνει πως έχει κατανοητό λόγο χωρίς περίπλοκες και άχρηστες ενίοτε εκφράσεις. Το να έχει ένας χώρος λιτή διακόσμηση, σημαίνει πως δεν έχει πολλά στολίδια, πως εστιάζει στην απλότητα των βασικών αρχών της αισθητικής. Κατ’επέκταση λοιπόν, το να έχει ένα κράτος «λιτή» οικονομία θα έπρεπε να σημαίνει πως έχει οικονομία που αφαιρεί τις πολυτέλειες και που τουλάχιστον προσφέρει μία αξιοπρεπή διαβίωση. Η λιτότητα άλλωστε είναι συνυφασμένη με την αξιοπρέπεια.

Η πράξη όμως δείχνει να είναι κάθετα αντίθετη. Το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα αλλά και σε όλα τα κράτη του πλανήτη που κυβερνώνται από επαγγελματίες πολιτικούς και σίγουρα όχι από φιλοσόφους όπως θα ήθελε ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του, είναι ένα πλάνο καταστροφής της αξιοπρέπειας των πολιτών. Ένα πρόγραμμα αφαίμαξης του έθνους. Ένα πρόγραμμα οικονομικής και ηθικής ένδειας.

Ας είμαστε ακριβείς λοιπόν. Ας ακούμε τις αλήθειες όπως είναι και όχι όπως θέλουν να τις παρουσιάζουν οι έχοντες την εξουσία. Το πρόγραμμα που η Ελλάδα εφαρμόζει δεν είναι πρόγραμμα λιτότητας. Διότι αν ήταν πρόγραμμα λιτότητας, θα έπρεπε εδώ και χρόνια οι βουλευτές να αμείβονται με 1.500 ευρώ μηνιαίως, θα έπρεπε να υπάρχει αληθινά κλιμακωτή φορολόγηση για τις υπερβολικά επικερδείς επιχειρήσεις, θα έπρεπε όλοι οι άστεγοι να έχουν μία δημόσια στέγη και μία μερίδα φαγητό εξασφαλισμένη από το κράτος, θα έπρεπε όλοι οι ασθενείς να δέχονται τις πρώτες βοήθειες από το κράτος ακόμα κι αν απαιτούνται περικοπές από την υγεία, θα έπρεπε όλα τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία να έχουν ανοιχτές τις βιβλιοθήκες τους και να έχουν θέρμανση στις αίθουσες ακόμα κι αν απαιτούνται περικοπές από την παιδεία, διότι όλα αυτά και αρκετά ακόμα θα συγκροτούσαν ένα πρόγραμμα για το έθνος που θα φρόντιζε για την αξιοπρέπειά του

Equalizer

Πηγή: Diablogi.gr