Δολιοφθορά από τις ελληνικές τράπεζες

Όπως ενημερωθήκαμε εγκύρως από φίλους, δύο από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες, η Πειραιώς και η Eurobank, τους πρότειναν, πριν και μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, την αγορά μεριδίων αμοιβαίων κεφαλαίων τα οποία έχουν θεματοφύλακα στο Λουξεμβούργο, χωρίς κανένα όριο σε ποσό, προκειμένου να διασώσουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ σε περίπτωση αρνητικών εξελίξεων. Αντίστοιχη τακτική φαίνεται να ακολουθούν και οι άλλες δύο συστημικές τράπεζες, για μεγάλα ποσά όμως.

Την πιο κρίσιμη στιγμή της διαπραγμάτευσης, δηλαδή, το καρτέλ των χρεοκοπημένων τραπεζών μειώνει ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα της ελληνικής οικονομίας, συντηρεί το κλίμα πανικού (bank run) και δυσχεραίνει σημαντικά τη διαπραγματευτική ισχύ της Ελλάδας. Διότι, εφόσον  δεν υπάρχει περιορισμός στο κατώτερο ύψος ποσού που μπορεί να μεταφερθεί στο εξωτερικό από τις δύο τράπεζες, έχει ήδη ανοίξει μια μεγάλη σήραγγα, από την οποία μπορεί να διοχετευθούν σημαντικά ποσά ρευστότητας προς το εξωτερικό, διογκώνοντας το υφιστάμενο πρόβλημα: οι τράπεζες μπορεί να εισπράττουν μια μικρή προμήθεια (που θα γίνει μπόνους στελεχών) για τη συγκεκριμένη συναλλαγή, αλλά χάνουν όλη τη ρευστότητά τους, η οποία είναι και το μοναδικό ζητούμενο αυτή την εποχή.

Τα συγκεκριμένα «διεθνή» αμοιβαία κεφάλαια επενδύουν σε τίτλους γερμανικού χρέους (bunds), οι οποίοι αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο σταθερότητας για επενδυτές στην Ευρώπη αυτό τον καιρό και γι' αυτό τον λόγο έχουν αρνητικές αποδόσεις στη δευτερογενή αγορά τίτλων . Εξαιτίας αυτών των αρνητικών επιτοκίων τέτοιου είδους διεθνείς επενδύσεις μειώνουν αυτόματα το γερμανικό χρέος. Για παράδειγμα, αν το γερμανικό ομόλογο των 100 ευρώ έχει αρνητικό επιτόκιο απόδοσης -2%, σε ετήσια βάση η αξία του χρέους μειώνεται στα 98 ευρώ, χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα σεντς από τη φορολογία των Γερμανών πολιτών.

Τούτη η πολιτική βρίσκει -πιθανώς αφελή ή αμελή, αλλά ασφαλώς ουσιαστικό- σύμμαχο τις ελληνικές τράπεζες. Με αυτό τον τρόπο, όμως, η Ελλάδα σπρώχνεται ένα βήμα πιο πέρα στην εξαναγκασμένη πορεία της εξόδου από το ευρώ. Οι Έλληνες καταθέτες πιθανώς να μη συνειδητοποιούν την αρνητική για τη χώρα τους ουσία αυτής της κίνησής τους, καθώς δεν εμβάζουν απευθείας τα χρήματα στο Λουξεμβούργο από τον λογαριασμό τους. Τα τραπεζικά στελέχη τουύς πείθουν ότι έχουν αγοράσει ένα πιο ασφαλές τραπεζικό προϊόν από μια ελληνική τράπεζα και όλα βαίνουν καλώς. Η μεταφορά των πολλών εκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό γίνεται από τον διαχειριστή του αμοιβαίου κεφαλαίου απρόσωπα και μαζικά.

Η παραπάνω ιστορία αποτελεί ακόμη μία περίπτωση εθνικής δολιοφθοράς εκ μέρους της εγχώριας μνημονιακής οικονομικής ελίτ, η οποία είναι πλέον φανερό ότι επενδύει τα ρέστα της στη βρόμικη στρατηγική της «αριστερής παρένθεσης», μαζί με όλες τις διεθνείς μαφίες των αγορών, τους εθνικόφρονες νεοφιλελεύθερους λαθρεμπόρους και τους προκλητικούς φοροφυγάδες -όλους δηλαδή, τους υπερπατριώτες επιχειρηματίες της αρπαχτής και της παραοικονομίας.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κι αυτό το τραπεζικό προϊόν οικονομικής αφαίμαξης της χώρας επινοήθηκε και υλοποιείται από μια παρέα μεσαίων στελεχών των συστημικών τραπεζών, εν αγνοία των διοικήσεων των τραπεζών και των κρατικών εποπτικών αρχών, μόνο και μόνο για να αυξήσει τα μπόνους της και να εμφανίσει μεγαλύτερο κύκλο «επενδυτικών δραστηριοτήτων» στα λογιστικά βιβλία των τραπεζών.

Περιμένουμε την απάντηση του οικονομικού επιτελείου της νέας κυβέρνησης.

Δημήτρης Τρίμης  για την Εφημερίδα των Συντακτών