Ε, μη μας παίρνει κι «από κάτω»!

ΑΡΤΕΜΗΣ ΨΑΡΟΜΗΛΙΓΚΟΣ

Ξεκινάμε από ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούμε: Η κριτική είναι νόμιμη (και πως θα γινόταν αλλιώς; Πέρασαν οι παλιές «καλές εποχές»), θεμιτή, απαραίτητη και αξιοποιήσιμη.

Ενστάσεις έχω κι εγώ (ΕΡΤ, πλειστηριασμοί, επαναπροσλήψεις, άμεση αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης, γελοιογραφία), όμως…

…’Όμως τα θετικά κατά τη γνώμη μου είναι πολύ περισσότερα. Σπάσαμε τον τσαμπουκά της Τρόικας (Εμείς διατάσσουμε – εσείς εκτελείτε) και βγάλαμε το κεφάλι μας από τη γκιλοτίνα της άμεσης χρεοκοπίας χωρίς να υποκύψουμε στην«τελευταία αξιολόγηση», πράγμα το οποίο δεν συζητούσε καν το Βερολίνο πριν από 10 μέρες. Το Βερολίνο το οποίο μιλούσε εξ΄ ονόματος μιας βουβής Ευρώπης χωρίς καν να τη ρωτά. Όχι, πλέον.

Πάψαμε να τσακωνόμαστε με τον θυρωρό του «εργοστασίου» και …αντιμιλάμε στον «εργοστασιάρχη». Ανακατέψαμε την Ευρώπη και ακούστηκε διεθνώς τι μας έκαναν τόσα χρόνια. Τα ρήγματα είναι ευδιάκριτα μεταξύ Βερολίνου – Κομισιόν, μεταξύ Ολάντ – Μέρκελ, μεταξύ Ραχόι – Ρέντσι ακόμη και μεταξύ Μέρκελ – Σόιμπλε. Ενδοϊμπεριαλιστικά, αλλά υπαρκτά. Άρα εκμεταλλεύσιμα.

Από τη μια τσέπη στην άλλη

Ο – σχεδόν – μηδενισμός των πρωτογενών πλεονασμάτων σημαίνει πως οι δανειστές (πλην ΔΝΤ) θα βγάζουν τα λεφτά από τη μία τσέπη και θα τα βάζουν στην άλλη για να καλύπτουν τα ομόλογα μας που «σκάνε» στις συγκεκριμένες ημερομηνίες. Κι εμείς δεν θα παράγουμε νέα ελλείμματα. Διασταλτικά θα μπορούσε να θεωρηθεί μια άλλη μορφή του «διηνεκούς». Μέχρι τουλάχιστον να τεθεί – αναπόδραστα και εν τοις πράγμασι – το πρόβλημα του χρέους πανευρωπαϊκά, και όχι μόνο για την Ελλάδα, σε ευνοϊκότερες συνθήκες (π.χ. εκλογές στην Ισπανία).

Το έγγραφο που υπέβαλε ο Βαρουφάκης στο Eurogroup και εγκρίθηκε περιέχει μόνο ποιοτικά χαρακτηριστικά και όχι ποσοτικά στοιχεία. Αν ήταν μάθημα θα το λέγαμε «Έκθεση» και όχι «Μαθηματικά». Αυτό βγάζει τη θηλιά και αφήνει σχετική ελευθερία κινήσεων. Κι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας.

Χθες αδύνατο, σήμερα πιθανό, αύριο σίγουρο

Οι αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Τραβήξτε ένα βιβλίο Διπλωματικής Ιστορίας από τη βιβλιοθήκη σας. Ψάξτε τις μεταπτώσεις, τις διαρκείς αλλαγές συμμαχιών τους 3 τελευταίους αιώνες στην Ευρώπη. Κι αν δεν θέλετε να μπλεχτείτε με Γαλλίες, Πρωσίες, Αυστρίες και Ρωσίες θυμηθείτε την αρχική στάση της Βρετανίας απέναντι στο «Ανατολικό Ζήτημα», δηλαδή τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: «Αποκλείεται». Αλλά λίγο αργότερα συνέπραξε πλήρως σε αυτήν. Ή ανακαλέστε στη μνήμη σας την περίπτωση της Κρήτης. Πώς για να φτάσει στην ένωση της με την Ελλάδα (η Αθήνα μάλιστα την απέκρουσε!) πέρασε από την «προστασία της Υψηλής Πύλης», τις «Δυνάμεις» και την «Αρμοστεία».

Τη διαπραγμάτευση τη χαρακτήρισαν, όχι άδικα, μια κλασική περίπτωση εφαρμογής της «Θεωρίας τω Παιγνίων». Καλώς η κακώς οι κυβερνήσεις αποφάσισαν να κρατήσουν εν ζωή την Ευρωζώνη νερώνοντας το γερμανικό κρασί της. Το ζητούμενο είναι η Ελλάδα να βρει τη θέση της στο ζεύγος των «άριστων στρατηγικών» το οποίο στη Θεωρία των Παιγνίων ονομάζεται σημείο …«σέλλα».

Η εξίσωση των ηλιθίων

Βενιζελέϊκες εξισώσεις του τύπου «Τρόικα εμείς – Τρόικα κι εσείς», ή Σαμαρέικες απλουστεύσεις του στιλ «email ο Χαρδούβελης – email και ο Βαρουφάκης» είναι ανάξιες απαντήσεως από όσους μάθαμε έστω και λίγη Διαλεκτική και κάμποση Λογική. Σε λίγο θα πουν «τηλέφωνα χρησιμοποιούμε εμείς – τηλέφωνα κι εσείς», «αυτοκίνητα εμείς – αυτοκίνητα κι εσείς», Άρα είσαστε σαν τα μούτρα μας.

Υποχρεούμαστε λοιπόν να εξηγήσουμε σε όσους δεν μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά. Πως σημασία δεν έχει η μορφή, δηλαδή το mail, αλλά το περιεχόμενοτου. Πως άλλο να κάνεις υπουργικές επικύψεις στον τελευταίο Μαζούχ κι άλλο τραβολογάς τον Σόιμπλε σε εξοντωτικές ολονυχτίες ή να κρατάς τη Μέρκελ μια ώρα στο τηλέφωνο τα μεσάνυχτα ή να εξηγείς απευθείας στον Ολάντ μέχρι να αποσπάσεις αυτά που επιδιώκεις από τους …«Θεσμούς».

Όσοι μπήκαν στην Αριστερά δεν μπήκαν για να πλουτίσουν από αυτό. Για ιδέεςμπήκαν και είναι λογικό να εκφράζουν τις ενστάσεις, τις αμφιβολίες και τις αντιρρήσεις τους. Αν ανήκαν στο «απέναντι στρατόπεδο» θα σιωπούσαν για χάρη ενός πόστου ή μιας «ανταπόδοσης». Εμείς όχι, και καλά κάνουμε.

Πέρα από αυτό που είναι υγιές υπάρχει και μια παθογένεια: Ο Αριστερόςναρκισσισμός της «ελάχιστης διαφωνίας». Υποκύπτουμε συχνά στον πειρασμό να προβάλουμε τη μοναδικότητα της «απόλυτης συνέπειας» μας. Αντανάκλαση μιας Μεσσιανικής αντίληψης που έχει βαθιές ρίζες στον Μαρξισμό. Μια απόλυτη «κοινωνική σωτηριολογία». Θυμάμαι ακόμη τη ρήση ενός παλιού σεβαστού Αριστερού, υποψήφιου δήμαρχου Αθήνας, ο οποίος στην ερώτηση «Τι θα κάνετε για αυτούς που μένουν στα υπόγεια;», απάντησε ως εξής: «Στη δική μας Αθήνα δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν σε υπόγεια».

Άμποτε.

Πηγή