Ο «πόλεμος» με τον εαυτό μας μόλις άρχισε

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Τους έξι μήνες που θέλαμε για να γίνουμε «μια άλλη χώρα» δεν τους πήραμε. Πήραμε μόνο τέσσερις για να υπάρξουμε, για να γίνει η αξιολόγηση προγράμματος και να είναι θετική, ούτως ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε άλλο δάνειο και να αποπληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν τον Ιούνιο. Μέχρι τότε πρέπει να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Κερδίσαμε όμως, να μην  περικοπούν οι συντάξεις προς το παρόν, να έχουμε μικρότερο πλεόνασμα, να μην αυξήσουμε τον ΦΠΑ … να μην έχουμε για λίγο τα προαπαιτούμενα. Το στοίχημα Τσίπρα με το Stern ισχύει. Να γίνουμε άλλη χώρα! Αυτή είναι η ιστορική πρόκληση για την Αριστερά. Και άλλη χώρα (της Ευρώπης) δεν σημαίνει να γίνουμε Βενεζουέλα …

Το άμεσο μέλλον της Ελλάδας μας εξαρτάται, εν πολλοίς, από αυτό που είπε ο νομπελίστας Κρούγκμαν : «μοιάζει με ήττα της Ελλάδας, αλλά καθώς τίποτα ουσιαστικό δεν λύθηκε, είναι ήττα αν οι Έλληνες την αποδεχτούν ως τέτοια. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν είναι ξεκάθαρα λυμένο. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα καλό αποτέλεσμα, ώρα για την Ελλάδα να οργανωθεί». 

Δεν αποδεχόμαστε λοιπόν την επικείμενη συμφωνία ως ήττα και οργανωνόμαστε με βάση την αλήθεια…

Αυτό πρέπει να το κατανοήσει βαθιά όλη η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση.  Αυτό μάλλον το γνωρίζει ο πρωθυπουργός, ίσως και ορισμένοι υπουργοί, αλλά όλοι οι άλλοι και κυρίως οι ψηφοφόροι και η πλατεία, δεν το έχουν αντιληφθεί, γιατί η εικόνα που έχουν για την αλήθεια είναι πολύ θολή, είναι αντανάκλαση του οράματος. Οι περισσότεροι είναι εγκλωβισμένοι στην προεκλογική ρητορική. Συνεπώς, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι η παλινόρθωση της αλήθειας των πραγμάτων και των λέξεων…

Η πολιτική ρητορική πρέπει να  εγκαταλείψει το θυμικό και το επιθυμητό και να μείνει στο λογικό, για τακτικούς και στρατηγικούς λόγους, ώστε να μην καταρρεύσει το θυμικό και να μείνει ζωντανό το επιθυμητό.

Παράδειγμα, επί του πρακτέου:  οι πολιτικές που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας αποτελούν επιστροφή στο χειρότερο παρελθόν, καθώς αναγομώνουν τη νοοτροπία της ισοπέδωσης και της φαυλότητας. Άλλο να ανασυγκροτήσεις την δημόσια παιδεία και να την κάνεις διεθνώς ανταγωνιστική και ουμανιστική και άλλο να εφαρμόζεις ρετσέτες του ΄70.  Η κατάργηση των προτύπων σχολείων, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν είναι αριστερή, αλλά είναι κουτοπόνηρη, αντιδραστική και εκτός ευρωπαϊκής πραγματικότητας 21ου αιώνα.

Πρόκειται συνεπώς για ένα αγώνα αντοχής και μέσα και έξω. Το μόνο πλεονέκτημα που διαθέτουμε, σε σχέση με την προ των εκλογών κατάσταση, είναι ότι η κυβέρνηση αυτή συσπειρώνει και έχει τη δυνατότητα  να αποδειχθεί καλύτερη από την προηγούμενη, πολύ καλύτερη.

Η ευρωπαϊκή πραγματικότητα: Ο κίνδυνος να σκάσει η Ελλάδα υποχρέωσε όλους σε συμβιβασμό. Οι τράπεζες είχαν αδειάσει κλπ, κλπ. Το game ήταν πολυδιάστατο. Η Γερμανία συμβιβάστηκε, αλλά μας περιμένει στη γωνία, καθώς υποχρεώθηκε σε μια προσβλητική διαδικασία (4 ώρες άτυπης τριγωνικής διαπραγμάτευσης), ενώ η Κομισιόν σήκωσε ανάστημα, κέρδισε πόντους έναντι του eurogroup. Το Βερολίνο με την εμμονή του στο αδιέξοδο πρόγραμμα διάσωσης που αυτό είχε επιβάλει, φάνηκε στην ουσία να απαιτεί πολιτική υποταγή από τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και σίγουρα θα μετρήσει στο μέλλον. Αυτό είναι το κόστος που θα πληρώσει το Βερολίνο.

Και αυτός είναι ο αγώνας της Ελλάδας. Ο μοναχικός αγώνας. Διότι άλλο πολυμερής διπλωματία και άλλο γιούρια στα χειμερινά ανάκτορα για να αλλάξουμε την Ευρώπη. Την Ευρώπη των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων και της δημοκρατικά νομιμοποιημένης «γραφειοκρατίας των Βρυξελλών» (ΣΣ: μην την μπερδεύουμε με την τρόικα).

Εννοείται πως «μέτωπο του Νότου» δεν υπάρχει, όχι γιατί ο Ραχόι και ο Κοέλλο είναι εναντίον μας, αλλά γιατί η βιομηχανική Ισπανία των 40 εκατομμυρίων και η αναδυόμενη Πορτογαλία, ουδέποτε ιστορικά αισθάνθηκαν ως νότος, αλλά μόνο ως Ευρώπη. Εννοείται πως το ίδιο ισχύει και για την τρίτη οικονομία της ευρωζώνης, την Ιταλία, έστω κι αν η επικυρίαρχη πολιτική του Βερολίνου τσακίζει την βιομηχανία της. Με αυτούς παίζεις αλλιώς το παιγνίδι των συμμαχιών, όχι με εξαγωγή της «επανάστασης» (που άλλωστε δεν υπάρχει).

Το όπλο της αλήθειας: Η απελευθέρωση από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της ιδεοληπτικής ρητορείας, της στρέβλωσης της πραγματικότητας και της διολίσθησης  σε αναποτελεσματικές πολιτικές (ο φαύλος κύκλος της ελληνικής ανεπάρκειας που βιώνουμε από το 1981) δεν πρέπει να γίνει από τον κυνισμό του eurogroup, αλλά από την κυβέρνηση σωτηρίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Για να το πετύχει αυτό πρέπει:

• Να αναλύσει  τα Μνημόνια Ι και ΙΙ και να καταγράψει σε πιο 70% συμφωνεί και να το πει στον λαό. Να εξηγήσει με λεπτομέρειες που έγιναν λάθη και παραλείψεις ξεχωριστά στα δύο Μνημόνια και ποιες ευκαιρίες χάθηκαν.
• Να κάνει κατόπιν αυτοκριτική.
• Να αναλύσει με ειλικρίνεια και εξουθενωτική λεπτομέρεια τη νέα συμφωνία και τι ακριβώς θα γίνει και πώς. Για παράδειγμα, το economic recovery που φαίνεται να παραλήφθηκε από το ελληνικό κείμενο…
• Ποιες μεταρρυθμίσεις θέλει να κάνει, με αλλαγή του ταξικού πρόσημου φυσικά, και που θα ευνοούν τις επενδύσεις, ελληνικές και ξένες. Τώρα, πρέπει να σοβαρευτούμε και να κάνουμε μεταρρυθμίσεις χωρίς ιδεοληψίες και με στόχο τον εκσυγχρονισμό της χώρας (όχι τα πισωγυρίσματα στο πουθενά) και κυρίως, να μην χάσουμε το τρένο της ανάπτυξης που φέρνει το φθηνό πετρέλαιο, η πιστωτική χαλάρωση του Ντράγκι τον Ιούλιο, το πακέτο Γιουνκέρ και το εν χειμερία νάρκη Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης (ΣΕΣ / νέο ΕΣΠΑ).

Αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα για να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των δανειστών και των εταίρων που κλονίστηκε από την ελληνική ιδιαιτερότητα.

Η ελληνική  πραγματικότητα: Η εντολή των εκλογών δεν ήταν για ρήξη, αλλά για σκληρή διαπραγμάτευση. Η εντολή των εκλογών ήταν ευρωπαϊκή. Η διαπραγμάτευση έγινε με λογική ρήξης και παιδαριώδη τρόπο, του στιλ «αλλάζουμε την Ευρώπη» και πάμε με 20΄ καθυστέρηση στο eurogroup και μάλιστα χωρίς κανένα θεσμικό πολιτικό σύμμαχο (ΣΣ: κανένα) και όλους απέναντι. (ΣΣ: οι οικονομολόγοι και τα κοινωνικά κινήματα που συμπαρατάσσονται με την Ελλάδα δεν ψηφίζουν στο eurogroup, άρα έχουν άλλη στάθμιση και άλλη πολιτική και διπλωματική διαχείριση). Έτσι, η μεταφυσική κυριάρχησε και οδήγησε τα πράγματα εκεί που τα οδήγησε. Τώρα, όλοι πρέπει να σφίξουν τα δόντια και να ψηφίσουν ότι έχουμε πάρει και το οποίο είναι δυναμικό (δηλ. μπορεί να είναι πολύ κακό και μπορεί να είναι πάρα πολύ καλό) χωρίς γκρίνιες. Να σοβαρευτούμε και να κάνουμε σε 4 μήνες αυτά που πρέπει. Όλα τα άλλα είναι μεταφυσική, αν όχι χειρότερα, … θρησκοληψίες χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. «Ποτέ δεν λες θα το κάνουμε Κούγκι. Όμως πρέπει να φαίνεται ότι είσαι αποφασισμένος να το κάνεις. (ΣΣ: αν και δεν συμμερίζομαι το στιλ του Βαρουφάκη στο eurogroup –άσχετα αν είναι της αισθητικής μου- για να είμαι δίκαιος, ομολογώ πως πέτυχε να πείσει πως είναι έτοιμος σαν ευγενής σαμουράι να αυτοκτονήσει. Σαφώς η στάση του είχε ηρωικά στοιχεία, όπως άλλωστε ηρωικότατο ήταν και το στομάχι του Τσίπρα).

Τι κερδίσαμε ως κοινωνία: Αποβάλαμε μια μεγάλη ποσότητα φόβου και αποσυμπιέστηκε η οργή και τα άλλα αρνητικά συναισθήματα. Καταγράφτηκε μια νέα ομοψυχία και ανέβηκε η αυτοπεποίθηση. Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, τα αποτελέσματα των εκλογών δημιουργούν συνθήκες ανασυγκρότησης της δεξιάς και του ευρύτερου χώρου του κέντρου.  Στο ευρωπαϊκό επίπεδο, η «ελληνική μάχη» ήρθε να αποκαλύψει τη μονολιθικότητα και την ανελαστικότητα των ευρωπαϊκών πολιτικών που έχουν έντονα ταξικό πρόσημο.  Επίσης, αποκάλυψε ότι το αφεντικό είναι το Βερολίνο και ότι το Παρίσι απλώς ακολουθεί, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους υπόλοιπους.

Τι χάσαμε; Χάσαμε σοβαρότητα, με τις μαξιμαλιστικές δηλώσεις των υπουργών μόλις ορκίστηκαν και πριν γίνουν οι προγραμματικές δηλώσεις. Εγκλωβίστηκαν σε μια ρητορική που θα αργήσει να υλοποιηθεί και εγκλώβισαν και τον πρωθυπουργό, ενώ ήξεραν ότι είχαμε μπροστά μας μια ασφυκτική  πίεση χρόνου.  Επίσης, η καινοτομία της δομής της κυβέρνησης, δεν αντικατοπτρίστηκε εμφανώς στα πρόσωπα (που μάλλον αντιστοιχούν στον κομματικό πυρήνα και όχι σε κάποιο άνοιγμα προς τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, με αποτέλεσμα να διαφαίνεται κενό τεχνογνωσίας και φτώχεια προσώπων, όπως άλλωστε φαίνεται στις αλλαγές που γίνονται σε φορείς που διορίζει η κυβέρνηση διοικήσεις). 

Χάσαμε τη δυνατότητα να έχουμε ένα πρόεδρο της Δημοκρατίας που να ενώνει και να εμπνέει. Ο εκλεγείς, άσχετα με το αν εκλέχθηκε με πρωτοφανές αριθμό ψήφων, δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, καθώς δεν διαθέτει κύρος στο χώρο των δεξιών ψηφοφόρων.

Τέλος,  πρέπει να σταθούμε στον Economist που έγραψε ότι «Ο Τσίπρας, είχε ευκαιρία να κάνει την Ευρώπη καλύτερη», αλλά «τα θαλάσσωσε» και ότι η διαπραγματευτική στρατηγική Βαρουφάκη ήταν «στενόμυαλη, αυτοκαταστροφική και αφελής». Αυτά δεν πρέπει να τα πετάμε στο καλάθι των αχρήστων, αλλά να τα σταθμίζουμε και να μαθαίνουμε.  Ο αγώνας είναι αντοχής, και είναι πρωτίστως αγώνας με τον κακό μας εαυτό.

Η εκμυστήρευση του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη στον Πολ Μέισον ότι «το ευρώ θα καταρρεύσει μέσα σε δύο χρόνια, εάν δεν γίνει μεταρρύθμιση» κρύβει πολλές δυναμικές. Ας παίξουμε με αυτές, αλλά ας το κάνουμε σοβαρά, με τους κανόνες, γυρίζοντάς τους υπέρ μας. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι, γιατί η συζήτηση για την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης δεν θα αργήσει, εδραιώνοντας την ΕΕ των δύο ταχυτήτων. Η Ευρώπη έχει μπει σε νέα φάση…

Πηγή