Ποιοί και γιατί πυροβολούν την εκεχειρία

Εάν ήταν «νίκη» ο Μανώλης Γλέζος δεν θα ζητούσε «συγνώμη» και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν θα εξέφραζε «αντιρρήσεις» στο κυβερνητικό συμβούλιο. Εάν ήταν «ήττα» η Κριστίν Λαγκάρντ δεν θα διαμαρτυρόταν για την απουσία δεσμεύσεων επί «ήδη συμφωνημένων πολιτικών» και η γερμανική Die Zeit δεν θα έγραφε ότι «ο Τσίπρας έδωσε τέλος στην ταπείνωση».

Είναι απλά μια εκεχειρία – μια «κατάπαυση του πυρός και όχι μια συμφωνία ειρήνης», όπως είπε στο Bloomberg και ο οικονομολόγος της ING Carsten Brzeski. Μια εκεχειρία τεσσάρων μηνών «χωρίς μέτρα λιτότητας και χωρίς μέτρα ανάπτυξης» όπως διαμήνυαν χθες πηγές του υπουργείου Οικονομικών – μια εκεχειρία, επίσης, που άπαντες επιμένουν να πυροβολούν απειλώντας να την ακυρώσουν εν τη γεννέσει της.

Οι πρώτοι πυροβολισμοί ήρθαν από την γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, πριν καν στεγνώσουν οι υπογραφές του Eurogroup στην περίφημη «λίστα Βαρουφάκη»: «Δεν υπάρχουν σαφείς δεσμεύσεις για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή των προβλεπόμενων μεταρρυθμίσεων στο συνταξιοδοτικό και στο ΦΠΑ, ούτε ξεκάθαρες δεσμεύσεις για την συνέχιση των ήδη συμφωνημένων πολιτικών για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις μεταρρυθμίσεις στον ιδιωτικό τομέα», έγραψε στην επιστολή της προς τον Γερούν Ντάισελμπλουμ. Εν ολιγοις, δηλαδή, η κυρία Λαγκάρντ έβαλε ξανά στο τραπέζι σχεδόν σύσσωμο το περιεχόμενο του παλαιού Μνημονίου, φέρνοντας, με πλεόνασμα ευκολίας, και πάλι το ΔΝΤ στον ρόλο του «κακού». Γνωστή και παλαιά η πρακτική της εναλλαγής των ρόλων ευρωπαίων και Ταμείου, μπορεί να αποδειχθεί ξανά χρήσιμο όπλο στην τετράμηνη μάχη για το νέο πρόγραμμα που επιδιώκει η ελληνική κυβέρνηση. Αλλωστε, το – και ευρωπαϊκό – δίκαιο της πυγμής έχει καταδείξει πώς όσο πιο πολλά ζητά τόσο πιο πολλά παίρνει.

Παραπλεύρως της κυρίας Λαγκάρντ έσπευσαν να χτυπήσουν και οι… συνήθεις ύποπτοι του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ο πρόεδρός του Μάνφρεντ  Βέμπερ διακήρυξε ότι «οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι δεν πρόκειται να πληρώσουν για τις προεκλογικές υποσχέσεις του κ. Τσίπρα», τον οποίον και κάλεσε εντός τεσσάρων μηνών «να αποδείξει τη βούλησή του να συνεχίσει τη μεταρρυθμιστική πορεία που ξεκίνησε από την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση».

Λογική και αναμενόμενη η αγωνία της συντηρητικής ευρωπαϊκής ελίτ ενώπιον της αριστερής απειλής στο Νότο, καίτοι την εν λόγω ανακοίνωση θα μπορούσε να την έχει γράψει και… αυτοπροσώπως ο Αντώνης Σαμαράς. Εκείνος, όμως, προτίμησε τη δική του, πολύ πιο προωθημένη οδό, για να πληροφορήσει το εκλογικό σώμα ότι συναντήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ στην… έξοδο του Μνημονίου: «Συναντηθήκαμε» τελικά με το ΣΥΡΙΖΑ στην… έξοδο του Μνημονίου: Εμείς βγαίναμε, ενώ εκείνοι έμπαιναν με φόρα!», διαπίστωσε στο τέλος μιας μακροσκελέστατης ανακοίνωσης.

Από κοντά ακολούθησε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, δηλώνοντας ότι «λυπάται» διότι «η τρόικα, οι θεσμοί σύμφωνα με το νέο όνομα, αναγκάζουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να γράψει με τα χέρια της το μνημόνιο».

Κι εάν για τον μεν Αντώνη Σαμαρά είναι, εν μέρει, λογικό να ανακαλύπτει νέες εξόδους και εισόδους στο Μνημόνιο ενώπιον της μάχης επιβίωσης που αντιμετωπίζει εντός του κόμματός του, για τις αντίστοιχες διακηρύξεις του κ. Βενιζέλου τα κίνητρα πολιτικής τακτικής είναι κατά τι δυσνόητα πλέον.

Καθόλου δυσνόητες, αλλά εν δυνάμει ανασταλτικές για τα πιθανά αποτελέσματα της «εκεχειρίας» είναι οι αγωνίες και οι αντιδράσεις που εκφράζονται εντός της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης εξέφρασε χθες «αντιρρήσεις» για τη λίστα Βαρουφάκη στο κυβερνητικό συμβούλιο, ο Κώστας Λαπαβίτσας έκανε λόγο για «προβληματική συμφωνία» και για «ανέτοιμη διαπραγματευτική ομάδα» και αναμένεται συνέχεια σήμερα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Επί του παρόντος, το Μέγαρο Μαξίμου απαντά προς όλες τις πλευρές θυμίζοντας ότι η συμφωνία ήταν η μόνη δίοδος για να ξεφύγει η χώρα από την «παγίδα θανάτου»: «Η μόλις ενός μηνός κυβέρνηση κατάφερε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριες δυνάμεις της ακραίας λιτότητας», έλεγαν χθες το βράδυ πηγές του Μαξίμου, σημειώνοντας: «Στόχος τους ήταν η πολιτική εξόντωση εν τη γενέσει του ελληνικού αριστερού παραδείγματος, που δείχνει έναν εναλλακτικό δρόμο για όλη την Ευρώπη».

«Είναι προφανές», πρόσθεταν με νόημα, «ότι σε καμία διαπραγμάτευση η μια πλευρά δεν μπορεί να επιβάλει το 100% των θέσεων της –πόσο μάλλον όταν δυνάμεις που έπρεπε να τη στηρίζον, στάθηκαν με την απέναντι πλευρά… Κατά συνέπεια, στο κείμενο της συμφωνίας έχουν καταγραφεί και θέσεις με τις οποίες η κυβέρνηση δεν συμφωνεί».

Και κάπως έτσι, η μάχη της… ανακωχής αναμένεται να συνεχιστεί και να κορυφωθεί το επόμενο τετράμηνο. Και μένει να φανεί εάν η τελική διάταξη όλων των δυνάμεων θα είναι τέτοια που θα επιτρέψει την εξέλιξη της τακτικής εκεχειρίας σε στρατηγική νίκη.

Πηγή