Μία παραίτηση, πολλές αντιφάσεις

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Στην επόμενη ημέρα της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα, τα ερωτήματα και οι αντιφάσεις παραμένουν. Είπε απευθυνόμενος προς τους πρώην συντρόφους του ότι «ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες». Και γιατί τότε δεν συνέχιζε το ταξίδι εντός ΣΥΡΙΖΑ αλλά τον διασπά ακόμα μια φορά, κατακερματίζοντας τον πολυτραυματισμένο χώρο της Αριστεράς;

 

Ξόρκισε τους Μεσσίες, τονίζοντας ότι δεν πιστεύει σε αυτούς. Αλλά παραιτείται, προκειμένου να σχεδιάσει το δικό του κόμμα. Αν αυτό δεν είναι μεσσιανισμός, τι είναι;

 

Καταλόγισε ιδιοτέλειες σε όσους έχουν την ευθύνη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης και τους κάλεσε να τις παραμερίσουν. Παραγνωρίζοντας ότι πρόκειται για εκλεγμένους από τη βάση αρχηγούς, ο καταλογισμός του ακούγεται ιδιοτελής και εγωκεντρικός, ως προτροπή «φύγετε να έρθω εγώ».

 

Χαρακτήρισε τη Βουλή δημοκρατικά απογυμνωμένη και υποστήριξε ότι δεν επιτελεί τον ρόλο της. Ωστόσο, επί 2,5 χρόνια ως μέλος του Κοινοβουλίου δεν πήρε μία φορά τον λόγο. Δεν έκανε ούτε μία ερώτηση. Γιατί άραγε; Δεν φέρει ευθύνη; Αναφέρθηκε στη δύναμη του λαϊκού κινήματος, εκφράζοντας την πίστη του σε αυτό και πολλοί θυμήθηκαν το βιαστικό δημοψήφισμα που το «Οχι» του λαού έγινε «Ναι» σε μια νύχτα... Κι επίσης, τι σχέση μπορεί να έχει το «από τα πάνω» κάλεσμά του με ένα γνήσιο εγχείρημα «από τα κάτω»;

 

Ο κ. Τσίπρας, παρά το rebranding, δεν είναι άγνωστος ούτε χθεσινός στην πολιτική. Δεν είναι tabula rasa. Εχει παρελθόν και πεπραγμένα, έστω κι αν θα προτιμούσε ο κόσμος να τα ξεχάσει. Το βασικότερο, το οποίο καθιστά το εγχείρημά του προβληματικό, αν και μιντιακά υπερτιμημένο, είναι ότι έχει ηττηθεί πέντε φορές από τη Ν.Δ. και τον κ. Μητσοτάκη και μόνο ως φόβητρο δεν λογίζεται από σχεδόν κανέναν. Σε κάθε περίπτωση, το ταξίδι του ξεκίνησε, έστω κι αν πυξίδα δεν υπάρχει και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται λιμάνι.

Ο πόλεμος μέσα από τα smartphones

 

Είναι εντυπωσιακό πώς διαμορφώνεται η γνώμη ενός πολίτη στις μέρες μας, παρακολουθώντας έναν πόλεμο μέσα από το smartphone του.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ Κυριακής 22 Ιουνίου, λίγες ώρες μετά τον βομβαρδισμό του Ιράν από τον Τραμπ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, απ’ όπου οι Έλληνες, δυστυχώς, μαθαίνουν για όσα συμβαίνουν στη μεγάλη τους πλειονότητα, ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη ένα όργιο παραπληροφόρησης αλλά και διακίνησης βεβαιοτήτων.

Πολλοί γνώριζαν με λεπτομέρειες τι έχει συμβεί και αυτό βασιζόταν όχι στα γεγονότα αλλά στην προσωπική τους άποψη για τους Ισραηλινούς και τους Ιρανούς. Έχει ενδιαφέρον πώς ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει κορυφαία γεγονότα όπως αυτό ενός πολέμου αλλά και με πoιον τρόπο τα αντιλαμβάνεται, βάσει ποιων πληροφοριών δημιουργεί βεβαιότητες γι’ αυτά. Τελικά, τι μαθαίνει κάποιος γι’ αυτά τα γεγονότα από τις εκατοντάδες πληροφορίες και εικόνες που δέχεται καθημερινά, οι οποίες διακινούνται χωρίς έλεγχο και επιβεβαίωση; Τι είναι αλήθεια και τι ψέμα;

Η μετατροπή ενός πολέμου σε θέαμα, κάτι σαν θεατρική παράσταση που παρακολουθούσαμε παλιότερα από τους δέκτες των τηλεοράσεων και στις ημέρες μας από τα κινητά, αποδυναμώνει τη φρίκη που συνοδεύει κάθε πόλεμο, μειώνει την τραγικότητά του.

Δεν είμαι ειδικός για να εξηγώ επιστημονικά συλλογικές συμπεριφορές, απλώς εντυπωσιάζομαι συχνά από το έλλειμμα στοιχειώδους αντικειμενικής πληροφόρησης, από το μέγεθος της παραπληροφόρησης ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από τις βεβαιότητες χρηστών τους οι οποίοι συνήθως γνωρίζουν –και μόνο αυτοί– την απόλυτη αλήθεια, από τη διάθεση πολλών να δημιουργήσουν ή να υιοθετήσουν σενάρια συνωμοσίας τα οποία δεν περιορίζονται στους ψεκασμούς αλλά φτάνουν μέχρι τα πρωτόκολλα της Σιών.

Ισραήλ - Ιράν: Μισός αιώνας βίας και αντιπαλότητας

Είναι εντυπωσιακό πώς διαμορφώνεται η γνώμη ενός πολίτη στις μέρες μας, παρακολουθώντας έναν πόλεμο μέσα από το smartphone του, διαβάζοντας κάθε είδους προπαγανδιστή ή απλώς κάποιον που με σοβαροφάνεια δημοσιεύει τις δικές του ανόητες αλήθειες.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον και κάτι άλλο όμως, το πώς στις σύγχρονες κοινωνίες ένας πόλεμος, μια γενοκτονία (όπως αυτή στη Γάζα), οι όποιες βαρβαρότητες προηγήθηκαν στο Ισραήλ (όπως αυτή της Χαμάς, με τη σφαγή αθώων πολιτών) και όποιες ακολούθησαν (όπως η συνεχιζόμενη εξαθλίωση των Παλαιστινίων που πεθαίνουν από σφαίρες περιμένοντας σε ένα συσσίτιο), εντάσσονται στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, γίνονται μέρος μιας ρουτίνας, μετατρέπονται σε γεγονότα που απλώς συμβαίνουν. Συνηθίζεται η φρίκη ενός πολέμου από κάποιους που δεν μετέχουν σε αυτόν; Η Ιστορία απαντάει καταφατικά. Ακόμα και ένας πόλεμος μετατρέπεται σε κομμάτι των καθημερινών μας αναφορών, που ιεραρχείται συχνά ως λιγότερο σημαντικό από άλλα γεγονότα. Πηγαίνουμε στις δουλειές μας, συναντάμε φίλους, βλέπουμε ταινίες, συζητάμε, έχουμε τη ζωή μας και ενδιαμέσως μαθαίνουμε και για έναν πόλεμο που συμβαίνει μακριά ή κοντά μας, στην προκειμένη πολύ κοντά μας. Πόσοι, αλήθεια, δείχνουμε ακόμα ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να πεθαίνουν σχεδόν καθημερινά στον πόλεμο της Ουκρα

Την τρίτη ημέρα από την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν κυκλοφόρησε ένα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο έδειχνε κάτι συναρπαστικό: σε ένα πολυτελές εστιατόριο στον Λίβανο, μερικά χιλιόμετρα από το Ισραήλ και μία από τις εστίες του πολέμου, κάποιοι απολαμβάνουν το δείπνο τους υπό τους ήχους ενός σαξοφώνου. Την ίδια ώρα, έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στον ουρανό και με τα έξυπνα κινητά τους καταγράφουν φωτεινές λάμψεις που φωτίζουν το σκοτάδι· και το κάνουν σχεδόν μαζικά. Δεν επρόκειτο για βεγγαλικά από κάποια γιορτή, ήταν πύραυλοι που αντάλλασσαν δύο αντιμαχόμενες πλευρές (Ισραήλ και Ιράν) που στόχο είχαν να πλήξουν συγκεκριμένες περιοχές και να σκοτώσουν ανθρώπους.

Ένας πόλεμος σε εξέλιξη καταγραφόταν από έξυπνα κινητά, είχε πάρει μια σουρεαλιστική μορφή και είχε μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέαμα το οποίο όχι απλώς παρακολουθούσαν οι θαμώνες ενός εστιατορίου αλλά θεώρησαν σκόπιμο να το αναμεταδώσουν ως κάτι ενδιαφέρον ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές τους. Φαντάζομαι πως όταν βαρέθηκαν να καταγράφουν την εικόνα των εκτοξευόμενων πυραύλων επέστρεψαν στο γεύμα τους.

Η μετατροπή ενός πολέμου σε θέαμα, κάτι σαν θεατρική παράσταση που παρακολουθούσαμε παλιότερα από τους δέκτες των τηλεοράσεων και στις ημέρες μας από τα κινητά, αποδυναμώνει τη φρίκη που συνοδεύει κάθε πόλεμο, μειώνει την τραγικότητά του. Μοιάζει να μη συνειδητοποιούμε ότι χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Λες και οι εικόνες των γκρεμισμένων κτιρίων είναι μέρος σκηνικών ενός έργου που παίζεται, λες και τα θύματα. που συνήθως δεν τα βλέπουμε αλλά ακούμε γι’ αυτά. είναι οι κομπάρσοι μιας ταινίας. Και, φυσικά, με αυτόν τον τρόπο είναι λιγότερο έντονες οι αντιδράσεις μας, ατομικές και συλλογικές, με μικρές εξαιρέσεις.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το πνεύμα Τραμπ στην Ελλάδα

 

Πώς σχετίζεται το πρόσφατο συμβάν στην Εθνική Πινακοθήκη με την απαγόρευση προγραμμάτων για την ισότητα και τη διαφορετικότητα της National Gallery of Art στην Ουάσινγκτον από τον Αμερικανό Πρόεδρο.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται παράδοξο και ενδεχομένως ακραίο. Μπορεί να έχουν κάποια σχέση ή να συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο δυο γεγονότα που δεν απέχουν πολύ χρονικά και συνέβησαν στον χώρο του πολιτισμού, σε συνθήκες ελευθερίας της έκφρασης, στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ;

 

Δηλαδή είναι δυνατό να υποθέσει κάποιος ότι το βίαιο κατέβασμα έργων τέχνης στην Εθνική Πινακοθήκη από έναν ακροδεξιό βουλευτή του κόμματος της Νίκης και η κυβερνητική απόφαση να μην εκτεθούν τα έργα αυτά πάλι να έχει οποιαδήποτε σύνδεση με την απόφαση του Τραμπ να διακόψει τα προγράμματα της National Gallery of Art στην Ουάσινγκτον που αφορούν τη διαφορετικότητα και την ισότητα με το επιχείρημα ότι είναι «παράνομα και ανήθικα»;

 

Μήπως ένας τέτοιος παραλληλισμός και μια τέτοια σύγκριση αποτελούν ένα ακραίο νοητικό άλμα, μια υπερβολή, μήπως εν τέλει περιέχουν μια μικρή δόση συνωμοσιολογίας; Σε μια πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για δυο παράλληλα γεγονότα που χτυπάνε τον πυρήνα του πολιτισμού και αφορούν την ελευθερία της έκφρασης, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά αρκεί αυτό για οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ τους;

 

Ο τρόπος της διακυβέρνησης Τραμπ είναι πολύ περισσότερα από μια επιβολή του ισχυρού σε θέματα οικονομίας ή γεωπολιτικής, δεν περιορίζεται σε αυτά ο νέος Αμερικανός ηγέτης.

Η αλήθεια είναι πως όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ περνάνε τα σύνορα της χώρας και λόγω της σημαντικής επιρροής της υπερδύναμης σε πολλαπλά επίπεδα εξαπλώνονται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

 

 

Κυβερνήσεις υποκύπτουν στις παράλογες και επεκτατικές απαιτήσεις του Τραμπ, ηττημένες χώρες ετοιμάζονται να υπογράψουν ταπεινωτικές συμφωνίες μαζί του, οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά στη δύναμη του ισχυρού, καταργώντας τα τελευταία ίχνη Διεθνούς Δικαίου, ακροδεξιοί (ή και κάποιες φορές απλώς συντηρητικοί λαϊκιστές ηγέτες) σε διάφορες χώρες αναθαρρεύουν και μιμούνται θεωρίες και λογικές της νέας διακυβέρνησης των ΗΠΑ, πολλοί επιδιώκουν πολιτικές προσαρμογές που θα τους κάνουν αρεστούς στον νέο ηγέτη της υπερδύναμης, φωνές που θα όφειλαν να μιλήσουν και να αντισταθούν προτιμάνε τη σιωπή, που συχνά θεωρείται ένοχη.

 

Όμως, ο τρόπος της διακυβέρνησης Τραμπ είναι πολύ περισσότερα από μια επιβολή του ισχυρού σε θέματα οικονομίας ή γεωπολιτικής, δεν περιορίζεται σε αυτά ο νέος Αμερικανός ηγέτης. Επιχειρεί να μπει στον πυρήνα του τρόπου ζωής και του πολιτισμού, της κουλτούρας που έχει διαμορφωθεί και έχει ως βασική κινητήρια σκέψη την ελευθερία έκφρασης, προσπαθεί να ακυρώσει δικαιώματα που θεωρούνταν δεδομένα εδώ και δεκαετίες, να επιτεθεί ισοπεδωτικά σε φορείς που είναι ικανοί να αντισταθούν στις λογικές του, να διαμορφώσει μια νέα αντι-woke κουλτούρα, επαναφέροντας τον κόσμο σε σκοτεινές εποχές, να τρομοκρατήσει όσους τολμήσουν εντός και εκτός της χώρας να αμφισβητήσουν τον ιδεατό κόσμο του MAGA, ο οποίος αποτελεί την δική του βίβλο.

 

Ο Τραμπ, με τις επιθέσεις του στα πανεπιστήμια και στην ελευθερία διακίνησης ιδεών, στα εναπομείναντα στις ΗΠΑ ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, στην ίδια τη νομοθεσία, στους δικαστές αλλά και στους δικηγόρους, με τις απαγορεύσεις βιβλίων, τις παρεμβάσεις σε χώρους πολιτισμού και την επιβολή της ατζέντας του δεν λειτουργεί απλώς ισοπεδωτικά όσον αφορά τον πολιτισμό της χώρας του αλλά έχει καταφέρει να βρει μιμητές και να φτάσει παντού με κάθε τρόπο η νέα, αλλά πολύ παλιά αντιδραστική αντίληψή του για τον ιδανικό γι’ αυτόν κόσμο.

 

 

Το πνεύμα Τραμπ, αν μπορεί να θεωρηθεί δόκιμη μια τέτοια λέξη για τον συγκεκριμένο άνθρωπο, απλώνεται παντού, χωρίς απαραίτητα να κάνει ο ίδιος κάτι περισσότερο απ’ ό,τι ήδη έχει κάνει στη χώρα του. Το πνεύμα Τραμπ εμπνέει πολιτικές ηγεσίες άλλων χωρών και απελευθερώνει δυνάμεις και ανθρώπους σε πολλές γωνιές του πλανήτη, που έως τώρα κινούνταν στη σκιά.

 

Ο ακροδεξιός βουλευτής της Νίκης είναι ένας από αυτούς που «απελευθερώθηκαν» και είδαν πως οι ακραίες απόψεις τους δεν βρίσκονται πια στο περιθώριο αλλά τις ακολουθεί ο πιο ισχυρός άνθρωπος του πλανήτη. Το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού που αρνείται να εκθέσει πάλι τα έργα που κατέβασε ο βουλευτής είναι ο δεύτερος μιμητής.

 

Υπάρχουν αρκετοί ακόμα. Όπως το υπουργείο Εξωτερικών που έδωσε εντολή να αποκαθηλωθεί από το ελληνικό Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης ένα έργο της Γεωργίας Λαλέ επειδή θεωρήθηκε ότι είναι προσβλητικό για το εθνικό μας σύμβολο, τη σημαία· όπως εκατοντάδες άνθρωποι με μικρή ή μεγάλη εξουσία που παρεμβαίνουν στις παραστάσεις του stand-up κωμικού Χριστόφορου Ζαραλίκου· όπως ο «ιερός πόλεμος» που έχει ξεκινήσει εναντίον της ταινίας Αδέσποτα κορμιά της Ελίνας Ψύκου που μιλάει για το δικαίωμα των γυναικών στη ζωή, στην άμβλωση και στην αξιοπρέπεια στον θάνατο.

 

Οι μιμητές της λογικής Τραμπ υπάρχουν ήδη και στη χώρα μας και οι φόβοι ότι θα πολλαπλασιαστούν είναι ορατοί. Και για να απαντηθεί το ερώτημα των πρώτων γραμμών του κειμένου, ναι, υπάρχει νοητή σύνδεση μεταξύ των δύο παρεμβάσεων στις ΗΠΑ και την Ελλάδα...

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Γραφείο Γεωργιάδη / H γυναίκα του Πορτοσάλτε πρέπει…να είναι τίμια

 

Κατά μέτωπο επίθεση του in.gr κατά του γνωστού σχολιαστή του Σκάι. Άρθρο της ιστοσελίδας αναφέρει ότι η σύζυγος Πορτοσάλτε είναι «αποσπασμένη από το 2017 από το ΑΠΕ στη Νέα Δημοκρατία και στη συνέχεια στο γραφείο του Άδωνι Γεωργιάδη, όπου σπάνια εμφανίζεται και σε κάτι… συμβάσεις. Ξαναμιλήστε περί αξιολόγησης να δούμε κάτι, όσο πληρώνεται από το Δημόσιο και κάνα…. εξτραδάκι », γράφει «Ειδικός Συνεργάτης».

 

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο

 

Μπορεί μια δημοσιογράφος, σύζυγος γνωστού τηλεοπτικού δημοσιογράφου, όπως είναι ο Άρης Πορτοσάλτε, να εργάζεται στο πλευρό υπουργού, για την τύχη του οποίου αγωνιούσε ο άνδρας της -κατά τον πρόσφατο ανασχηματισμό- επιχειρώντας με τα λόγια του να επηρεάσει καταστάσεις ώστε πρωτίστως ο υπουργός να μην χάσει την υπουργική καρέκλα και ει δυνατόν να μείνει και στο ίδιο υπουργείο; Στην Ελλάδα της κατά τα λοιπά φιλελεύθερης δημοκρατίας φαίνεται ότι μπορεί.

 

 

Παραμονές του ανασχηματισμού, εντύπωση έκανε -στους μη γνωρίζοντες- η σπουδή του Άρη Πορτοσάλτε να ενδιαφερθεί ανοιχτά για την τύχη του αγαπημένου του φίλου Άδωνι Γεωργιάδη. Μιλώντας στην πρωϊνή εκπομπή του ΣΚΑΪ των δημοσιογράφων Οικονόμου-Παυλόπουλου, ο κ. Πορτοσάλτε ξεκίνησε λέγοντας πως έχει «ένα θέμα», διερωτώμενος τι θα γίνει με «αυτούς που σηκώνουν το βάρος της εκπροσώπησης των πολιτικών, της αντιμετώπισης των πολιτικών αντιπάλων, επιβραβεύονται ή πετάγονται;».

 

Εν συνεχεία επιβεβαίωσε ότι αναφέρεται στον υπουργό Υγείας, τον οποίο αποθεώνοντας χαρακτήρισε «εμβληματική περίπτωση για την κυβέρνηση».

 

Η σύζυγος Πορτοσάλτε στο γραφείο του Άδωνι!

Άνθρωποι που γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα εντός των κυβερνητικών γραφείων, απέδωσαν στην πολύ στενή -πιο σωστά εξαρτητική, με εξυπηρετήσεις και χάρες- σχέση των δύο ανδρών, την ταραχή και το άγχος που επέδειξε το πρώτο βιολί του ΣΚΑΪ για τον κ. Γεωργιάδη.

 

Τονίζοντας μία όχι και τόσο γνωστή πτυχή της σχέσης αυτής: η σύζυγος Πορτοσάλτε φέρεται να δουλεύει στο πλευρό του κ. Γεωργιάδη εδώ και κάποια χρόνια. Μάλιστα, οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι δεν εμφανίζεται πολύ συχνά στο κτίριο της Αριστοτέλους, με τα κουτσομπολιά εντός του υπουργείου Υγείας να δίνουν και να παίρνουν γι’ αυτή την «ειδική μεταχείριση» στο πρόσωπό της. Πάντως όποτε τους κάνει την τιμή να εμφανιστεί ασχολείται στον τομέα των συμβάσεων.

 

Αν δεν παινέψεις τον εργοδότη της γυναίκας σου…

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η κυρία Δέσποινα Κουτσομητροπούλου που τυγχάνει να είναι η σύζυγος του κ. Πορτοσάλτε, σε καμία περίπτωση δεν ακολούθησε το μονοπάτι της «μαχητικής» δημοσιογραφίας του τελευταίου. Μιας δημοσιογραφίας που αρχίζει και τελειώνει στο οτιδήποτε είναι αρεστό στην κυβέρνηση.

Όπως διαβάζει κανείς στο μικρό βιογραφικό της στην Athens Voice στην οποία αρθρογραφεί τακτικά, «ασκεί δημοσιογραφία από το 1993, έχοντας ολοκληρώσει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με όλα τα αξεσουάρ έως το ΜΒΑ και έχει λάβει την υποτροφία Robert Schuman για δημοσιογράφους από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εκτός από τις τρέχουσες επαγγελματικές υποχρεώσεις της, ανέκαθεν της άρεσε να παρατηρεί τους ανθρώπους και τις κοινωνικές συμβάσεις και να γράφει χωρίς σύμφωνο συμβίωσης με τα δημοσιογραφικά στερεότυπα».

 

Διορισμένη στο ΑΠΕ με απόσπαση στη ΝΔ

Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ τη βρίσκουμε διορισμένη στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, από το 2017 φέρεται να έχει αποσπαστεί στη Νέα Δημοκρατία. Δυστυχώς το χαρτί της απόσπασης δεν υπάρχει στη Διαύγεια ή σε κάποιο ΦΕΚ, καθώς τα σχετικά στοιχεία που αφορούν σε αποσπάσεις σε κόμματα «δεν δημοσιοποιούνται για να μην υπάρχουν διώξεις με αφορμή την κομματική τοποθέτηση», όπως μας είπε χαρακτηριστικά πηγή που γνωρίζει καλά τα περί αποσπάσεων στο υπουργείο Εσωτερικών.

 

Υπάρχει όμως στο ΑΠΕ, αλλά και στα χέρια του γραμματέα της ΝΔ όπου κρατούν αντίγραφα απ’ όλες τις αποσπάσεις και μετακινήσεις τέτοιου είδους. Οι οποίες -σημειωτέον- γίνονται νομίμως, καθώς όντως προβλέπεται ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός δημοσιογράφων, που εργάζονται στο ΑΠΕ μπορούν να αποσπαστούν σε κόμματα. Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή τους και γιατί πρέπει δημοσιογράφος που πληρώνεται από τον Έλληνα φορολογούμενο να εξυπηρετεί τις ανάγκες κόμματος είναι ένα άλλο ζήτημα κυρίως ηθικής τάξης. Οι περιπτώσεις δε αυτές συνήθως είναι σαν τα «βίσματα» στον Στρατό, κάνουν πως υπηρετούν. Αποτέλεσμα να έχουν άπλετο χρόνο και για άλλες δουλειές, αυξάνοντας το εισόδημά τους αφού ο ένας μισθός πέφτει μηνιαίως χωρίς να «γονατίζουν» στη δουλειά.

 

Συνοψίζοντας, στις οδηγίες προς ναυτιλλομένους σε κομματικά και υπουργικά καράβια, αναφέρεται ως πρώτο βήμα η προσέγγιση και ανάπτυξη στενής σχέσης με κομματικό μηχανισμό, το κάνεις ο ίδιος ή στενός συγγενής και εν συνεχεία χτίζεις το «επενδυτικό χαρτοφυλάκιο» ώστε να αυγατίζεις τα έσοδά σου. Ο διορισμός στο κρατικό ΑΠΕ είναι «σίγουρο χαρτί», ασφαλής επένδυση και διευκολύνεις και τον «προστάτη» σου υπουργό ή κομματικό μεγαλοστέλεχος να σε «τραβήξει» εν συνεχεία στο απάγκιο του γραφείου του. Ο προστάτης συνήθως δεν αφήνει έτσι τους δικούς του ανθρώπους τους βρίσκει θεσούλες και σε άλλα… μισθολόγια εταιρειών που τις έχουν επίσης άνθρωποι κοντινοί του, ενώ πάντα επιτρέπεται να κλείνεις και δικές σου δουλειές κόβοντας τιμολόγιο σε άλλον ή δημιουργώντας μια προσωπική εταιρειούλα από αυτές τις μίας στάσης. Το τίμημα είναι συνήθως υποταγή, υπακοή, εχεμύθεια και ετοιμότητα.

 

Πηγαίνοντας λοιπόν πίσω στο 2017, σε διάφορα μέσα είχε γραφτεί πως η κυρία Κουτσομητροπούλου είχε πάρει απόσπαση από το ΑΠΕ, «στο τμήμα διεθνών σχέσεων της ΝΔ». Κατά συνέπεια είναι εύλογη η απορία πώς βρίσκεται εργαζόμενη στο γραφείο του υπουργού Υγείας. «Μπορεί να συμβεί με άτυπη ανάθεση από το κόμμα προς το γραφείο του υπουργού ή του βουλευτή», είναι η απάντηση από την πηγή μας. «Πρόκειται για μια εσωτερική μετακίνηση που δεν τη γνωρίζει κανείς, παρά μόνο οι ενδιαφερόμενοι», συμπληρώνει η πηγή.

 

Κατά συνέπεια, για να ολοκληρώσουμε την εικόνα, έχουμε μια δημοσιογράφο διορισμένη στο ΑΠΕ, η οποία στα χαρτιά είναι αποσπασμένη στη ΝΔ -αλλά επί της ουσίας στο γραφείο του υπουργού Υγείας- την ίδια ώρα που ο σύζυγός της επίσης δημοσιογράφος σε μεγάλο κανάλι, όχι μόνο προπαγανδίζει τα εκάστοτε αφηγήματα της κυβέρνησης και δίνει μάχες υπέρ της on air καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα στέλνει προειδοποιητικά μηνύματα στο Μαξίμου αναφορικά με την τύχη που θα έχει ο πολιτικός προϊστάμενος της συζύγου του!

 

Και κάπου εδώ η μάχη μεταξύ νόμιμου και ηθικού γίνεται πόλεμος. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις η οσμή διαπλοκής μεταξύ δημοσιογραφίας και πολιτικής εξουσίας γίνεται μπόχα. Πέρα από το ρεσιτάλ υποκρισίας του υποτίθεται νεοφιλελεύθερου και αντικρατιστή κ. Πορτοσάλτε που δεν χάνει ευκαιρία να λοιδορήσει τους κακούς δημόσιους υπαλλήλους που επαναπαύονται στη νομιμότητα και δεν εργάζονται σκληρά, τους τεμπέληδες άνεργους που επαναπαύονται στο επίδομα ανεργίας, ενώ φρόντισε η γυναίκα του να βρει καταφύγιο στην αγκαλιά του δημοσίου και μάλιστα ως προστατευόμενη στενού φίλου του υπουργού.

 

Και ως προς το θέμα αυτό οφείλουν εξηγήσεις όχι μόνο η σύζυγος του κ. Πορτοσάλτε, αλλά και η τωρινή διοίκηση του ΑΠΕ, καθώς και η ΝΔ και ο υπουργός Υγείας, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει με ποιους συνεργάζεται.

 

Ξαναπείτε μας κάτι περί «αξιολόγησης» να δούμε κάτι…

 

Στασίδι στον ΣΚΑΪ

Δεν γνώριζε εν προκειμένω ο κ. Γεωργιάδης ότι υπάρχει θέμα δεοντολογίας με το να εργάζεται δημοσιογράφος του ΑΠΕ στο γραφείο του που τυγχάνει σύζυγός του μόνιμου αγιογράφου του στα μέσα ενημέρωσης; Που αν ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι ο κ. Γεωργιάδης έχει πιάσει μόνιμο… στασίδι στις διάφορες εκπομπές του κ. Πορτοσάλτε, ειδικά στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ;

 

Για να είμαστε δίκαιοι και η ίδια η κυρία Κουτσομητροπούλου έχει δώσει τους δικούς της, δημοσιογραφικούς «αγώνες». Παρά το γεγονός ότι είναι υπάλληλος του ΑΠΕ, αποσπασμένη στη ΝΔ, καταπατώντας κάθε έννοια δεοντολογίας το 2018 δημοσιεύει κείμενο-αγιογραφία για τη Νέα Δημοκρατία, το οποίο δημοσιεύεται στην Athens Voice.

 

Tη σχετική αποκάλυψη είχε κάνει το Documento με τον Άρη Πορτοσάλτε, προφανώς ενοχλημένο να βγαίνει και να απαντά: «Στοχοποιεί και τη σύζυγό μου το καρακόλι του Μαξίμου Κώστας Βαξεβάνης. Στον φασιστικό-σεξιστικό λίβελό του απαντώ: η σύζυγος δεν είναι παρακολούθημα κανενός και δουλεύει όπου γουστάρει. Εκτός και αν πρέπει να ζητήσει την άδεια των λειτουργικά ανεγκέφαλων που υποκαθιστούν την εξουσία».

 

Το… καρακόλι

To ερώτημα που έρχεται στο μυαλό εν προκειμένω είναι το εξής: Aν ο Βαξεβάνης ήταν «καρακόλι του Μαξίμου» τότε, τί είναι ο κ. Πορτοσάλτε σήμερα; Εδώ μάλλον ισχύει η παροιμία ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.

 

Στο δεύτερο σκέλος όμως ο Άρης, κάνει ένα μεγάλο λάθος. Η σύζυγός του δεν μπορεί να δουλεύει «όπου γουστάρει» και ειδικά στο γραφείο του Άδωνι, από τη στιγμή που ο ίδιος εμφανίζεται να έχει τόσο στενή σχέση με τον υπουργό Υγείας. Σε άλλες χώρες αυτά δεν μπορεί να γίνονται, αλλά ούτε και στη φιλελεύθερη Ελλάδα της ΝΔ. Ή μήπως ναι, αν έχεις την ανάλογη κάλυψη και σε λένε Άρη Πορτοσάλτε;

 

 

Αντιλαμβάνεστε ότι κάπως έτσι εξηγούνται και όλες αυτές οι δημόσιες τοποθετήσεις αλληλοεκτίμησης, σεβασμού και αγάπης μεταξύ του κ. Πορτοσάλτε και του κ. Γεωργιάδη. Το Διαδίκτυο βρίθει απ’ αυτές και την ίδια ώρα η δημοσιογραφία αναζητά τη χαμένη δεοντολογία της και τις εποχές που ήταν απέναντι στην εκάστοτε εξουσία και όχι τσιράκι της.

 

Αλήθεια, η ΕΣΗΕΑ τί λέει για όλα αυτά; Η διοίκηση του ΣΚΑΪ τα γνωρίζει; Κι αν τα γνωρίζει τα επικροτεί; Πόσο ηθικό και δίκαιο είναι να κουνάς το δάχτυλο στην κοινωνία μέσω σειράς εκπομπών και συγκεκριμένων δημοσιογράφων για σειρά διεκδικήσεων, αιτημάτων και διαμαρτυριών την ώρα που έχεις ένα τέτοιο σκελετό στη δική σου ντουλάπα; Όταν έχεις τη διαπλοκή εντός των τειχών σου; Εν κατακλείδι ας πληρώσει ο Γιάννης Αλαφούζος την σύζυγο του Πορτοσάλτε και όχι οι έλληνες φορολογούμενοι μέσω ΑΠΕ.

πηγή

Ακρίτας Καϊδατζής για προανακριτική και Τριαντόπουλο: Εκ του πονηρού η πρόταση, γεννά ακυρότητα

 

γράφει ο Ακρίτας Καϊδατζής*

 

Με απόφαση της ολομέλειας, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 86 του Συντάγματος και του νόμου περί ευθύνης υπουργών (ν. 3126/2003), η Βουλή συγκρότησε ειδική κοινοβουλευτική επιτροπή για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης της πρότασης άσκησης δίωξης κατά του πρώην υφυπουργού κ. Τριαντόπουλου.

 

Αποστολή της επιτροπής είναι να εξετάσει αν συντρέχουν ενδείξεις ενοχής του κ. Τριαντόπουλου και να υποβάλει πόρισμα στην ολομέλεια, προκειμένου αυτή να αποφασίσει αν θα του ασκήσει δίωξη ή όχι. Αν ασκηθεί δίωξη, συγκροτείται δικαστικό συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου που απαρτίζεται από τρεις αρεοπαγίτες και δύο συμβούλους της Επικρατείας. Το συμβούλιο διεξάγει κύρια ανάκριση, η οποία διέπεται από την αρχή της μυστικότητας, προκειμένου να αποφασίσει αν θα παραπέμψει τον κατηγορούμενο στο ακροατήριο του Ειδικού Δικαστήριο.

 

Σε μια πρωτοφανή κίνηση, ο κ. Τριαντόπουλος ζητά να παρακαμφθεί η διαδικασία ενώπιον της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής, δηλαδή να μη διενεργηθεί προκαταρκτική εξέταση, και να εισαχθεί η εναντίον του κατηγορία απευθείας στο δικαστικό συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, προφανώς μετά από απόφαση που θα λάβει η ολομέλεια της Βουλής για την άσκηση δίωξης. Κυβερνητικά στελέχη φέρεται να επικαλούνται, προς υποστήριξη του αιτήματός του, την αρχή του «φυσικού δικαστή». Παραβλέπουν όμως ότι «φυσικός δικαστής» για την άσκηση δίωξη κατά υπουργού είναι η ολομέλεια της Βουλής, η οποία κατά την αρμοδιότητά της αυτή ενεργεί ως εισαγγελέας.

 

Το αίτημα του κ. Τριαντόπουλου είναι εξωφρενικό. Και, κυρίως, είναι εκ του πονηρού. Ούτε λίγο ούτε πολύ ζητά από τη Βουλή να ασκήσει την αρμοδιότητά της, δηλαδή να του ασκήσει ποινική δίωξη, χωρίς να έχει προηγηθεί προκαταρκτική εξέταση και, επομένως, χωρίς να έχει διαπιστωθεί ότι συντρέχουν ενδείξεις ενοχής. Μια τέτοια δίωξη είναι αυτόχρημα άκυρη, διότι της άσκησής της δεν προηγήθηκε η συνταγματικά επιβεβλημένη προδικασία. Αυτό είναι το πρώτο –και τελευταίο– που θα αποφασίσει το δικαστικό συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, αν η υπόθεση φτάσει ενώπιόν του κατ’ αυτό τον τρόπο.

 

 

Το αίτημα του κ. Τριαντόπουλου συνιστά βαρύτατο ευτελισμό της Βουλής, μέλος της οποίας είναι και ο ίδιος. Δεν σέβεται την ψήφο των συναδέλφων του στην ολομέλεια, που ψήφισαν τη συγκρότηση επιτροπής για να διενεργήσει προκαταρκτική εξέταση. Και δεν σέβεται τους συναδέλφους του που ορίστηκαν μέλη μιας επιτροπής, της οποίας την αρμοδιότητα ευθέως αμφισβητεί. Ταυτόχρονα, το αίτημά του συνιστά βαρύτατο ευτελισμό του Συντάγματος, καθώς γελοιοποιεί την, ήδη προβληματική και πολλαπλά βεβαρημένη, διαδικασία του άρθρου 86.

 

Παρότι παντελώς αδικαιολόγητο, το αίτημα του κ. Τριαντόπουλου είναι πάντως εξηγήσιμο. Σε βάρος του εκκρεμεί κατηγορία για τη διάπραξη, έστω, πλημμελήματος. Αυτό που είναι ακατανόητο και θεσμικά σοκαριστικό είναι η ενθουσιώδης υιοθέτηση του αντιθεσμικού και αντισυνταγματικού αυτού αιτήματος από τον πρωθυπουργό και κυβερνητικούς κύκλους, που φτάνουν μάλιστα να βαφτίζουν «γενναίο βήμα» την πρόταση ευτελισμού του Συντάγματος και της Βουλής.

 

Το αν θα σταματήσει ο θεσμικός κατήφορος από τις πρωτοφανείς αυτές ενέργειες επαφίεται πλέον στον πρόεδρο της Βουλής, ο οποίος οφείλει να αρνηθεί να συγκαλέσει την ολομέλεια χωρίς πόρισμα της επιτροπής. Αυτό θα είναι ένα πρώτο κρας τεστ για τον νέο πρόεδρο, που καλείται να αποδείξει αν αντιλαμβάνεται εαυτόν ως πολιτειακό παράγοντα ή ως κομματικό εγκάθετο.

 

*Αναπλ. καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Α.Π.Θ.

 

Ανωτάτη Βουλευτική του Κωστή Χατζηδάκη

 

γράφει η Λώρη Κέζα

 

Δεν έχουν πολιτική εμπειρία, γκρινιάζετε. Έχουν μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, γκρινιάζετε. Για όλους κάτι στραβό θα βρείτε: ο ένας είναι γόνος και κληρονόμησε την έδρα, ο άλλος βγαίνει στην τηλεόραση και είναι εκτός ανταγωνισμού, ο τάδε βάζει γκολ και δεν ξέρει να διαβάσει προϋπολογισμό, ο δείνα είναι τεχνοκράτης χωρίς ψυχή, χωρίς αισθήματα.

 

Τί θέλετε πιά; Τον Κωστή τον Χατζηδάκη τον θέλετε;

 

 

Τον Κωστή Χατζηδάκη ο λαός τον θέλει, τον ψηφίζει, τον ξαναψηφίζει, τον επαναψηφίζει. Από τα εσωκομματικά μέχρι το εθνικό Κοινοβούλιο ανέβηκε σκαλί-σκαλί την ιεραρχία. Από το αμφιθέατρο της Νομικής μέχρι τη θέση Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης, με διορισμό ή με ψήφο κάθισε σε πολλές καρέκλες παίρνοντας ειδικότητα στο πολιτεύεσθαι.

 

Να βάλουμε τις χρονολογίες σε μια σειρά, να δούμε αν πρόλαβε να δουλέψει. Το 1984 μπήκε στη Νομική Αθήνας και κατόπιν έκανε μεταπτυχιακό στο Κεντ. Επέστρεψε από τη Μεγάλη Βρετανία το 1992, με τα πτυχία του και με κομματική εμπειρία καθώς διετέλεσε γραμματέας των φοιτητών του κόμματος. Από το 1992 και για δύο χρόνια ήταν πρόεδρος της Οργάνωσης Νέων Νέας Δημοκρατίας. Σε ηλικία 29 ετών είχε τα πανεπιστήμια, λογικά είχε ξεμπλέξει με το στρατιωτικό του, είχε τα ένσημα ως κομματάρχης και εξελέγη πρώτη φορά ευρωβουλευτής.

 

Εξελέγη αλλά δεν ψηφίστηκε, με την έννοια ότι δεν πήρε σταυρούς για την Ευρωβουλή. Τον διόρισε ο τότε πρόεδρος του κόμματος, ο Μιλτάδης Έβερτ καθώς η εκλογή γινόταν με λίστα, με προκαθορισμένη τη σειρά εκλογής υποψηφίων. Ήταν τιμητική διάκριση και έτσι συνυπήρχε στη λίστα με τον Τάκη Λαμπρία και τη Νάνα Μούσχουρη. Να θυμηθούμε τα κοσμογονικά γεγονότα που μετέτρεψαν αυτήν την πρώτη θητεία σε διδακτορικό πολιτικής εμπειρίας. Είχε καταρρεύσει η Σοβιετική Ένωση, είχε ψηφιστεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η μικρή Ευρωπαϊκή Κοινότητα των 12 κρατών διευρυνόταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ο Κωστής Χατζηδάκης έλαβε το χρίσμα δυο ακόμη φορές και έζησε στις Βρυξέλλες 13 χρόνια. Από αυτά τα ωραία χρόνια ας κρατήσουμε μια υποσημείωση για τις απολαβές του. Όλο αυτό το διάστημα είχε ετήσιο εισόδημα περίπου 8 φορές το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ελλήνων. Κάτι οι μισθοί και τα επιδόματα, κάτι οι κληρονομιές, κάτι οι επενδύσεις, τα νούμερα βγαίνουν όταν διαβάζουμε ότι πλέον δηλώνει στην εφορία 27 ακίνητα και μετρητά και απ’ όλα.

 

Η καριέρα συνεχίστηκε στο Εθνικό Κοινοβούλιο. Από το 2007 ως σήμερα εκλέγεται αδιάλειπτα. Δηλαδή 13 χρόνια στην ευρωβουλή συν 18 χρόνια στην πλατεία Συντάγματος, κάνει μόνο αυτό. Ενίοτε με αυξημένες ευθύνες, ως υπουργός Ανάπτυξης, υπουργός Μεταφορών, ξανά υπουργός Ανάπτυξης. Με τούτα και με τα άλλα, δεν έχει βγει στην αγορά εργασίας, δεν έχει ιδρύσει επιχείρηση, δεν ξέρει τι είναι η πιάτσα, δεν ξέρει τι πάει να πει να μαζεύεις ένσημα, να πληρώνεις ασφάλιση υπαλλήλου, να παρακαλάς τις τράπεζες, να ασφυκτιάς από τη φορολόγηση. Έχει άραγε σημασία να έχει ζήσει ένας πολιτικός σαν απλός άνθρωπος; Και δεν λέμε «απλός» ως συνώνυμο του φτωχός ούτε αποτελεί εγγύηση αν κάποιος έχει μείνει άνεργος ή αν δυσκολεύτηκε. Εντούτοις κάποιος που επί δεκαετίες είναι μόνο στο κόμμα, μόνο σε στασίδι, ζει σε παράλληλο σύμπαν.

 

Δεν μπαίνουμε σήμερα στην ανάλυση του τί έκανε ή τί δεν έκανε ο Κωστής Χατζηδάκης στην άσκηση των καθηκόντων του. Ένα ερώτημα μόνο να αρθρώσουμε. Θεωρείται λογικό για έναν πολιτικό να μην έχει κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του, να κινείται από τη μια κομματική θέση στην άλλη, από το ένα έδρανο στο άλλο; Αν είναι αυτό αποδεκτό, να ιδρύσουμε σχολή, την Ανωτάτη Βουλευτική και να τον διορίσουμε Πρύτανη.

 

Η Ζωή που «τα λέει έξω από τα δόντια»

 

Η Κωνσταντοπούλου είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας συνολικής πολιτικής παρακμής που δεν συναντάται μόνο στη χώρα μας, για την οποία ευθύνη έχουν όσοι την ανέδειξαν ως πολιτική περσόνα και τώρα βλέπουν την πλάτη της στις δημοσκοπήσεις…

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Αγκαλιάστηκε με τη Ραχήλ Μακρή, στάθηκε απέναντι σε ό,τι πιο θετικό ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Συμφωνία των Πρεσπών, έκλεισε το μάτι σε πολλούς από τους ακραίους απέναντι και μοιάζει με μια πολιτικά ταλαντευόμενη παρουσία που κινείται από τη μια άκρη ως την άλλη και μπορεί να ταιριάξει σε κάθε περίσταση.

ΠΟΛΛΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΚΟΜΜΑΤΩΝ της αριστεράς για αρκετό καιρό είναι σχεδόν θλιμμένα και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εξαιτίας των γνωστών και πολυσυζητημένων λόγων που αφορούν τις χαμηλές επιδόσεις τους στις δημοσκοπήσεις οι οποίες βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Το ίδιο νομίζω συμβαίνει και με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν αδυνατεί απλώς να εισπράξει ένα αξιοσημείωτο ποσοστό από τη μεγάλη φθορά της ΝΔ αλλά αγκομαχεί κάθε φορά για να μη χάσει την δεύτερη θέση σε ό,τι αφορά την επιρροή του στην κοινωνία. Η θλίψη, ο φόβος και ο προβληματισμός μετατράπηκαν σε ανησυχία λίγες ημέρες πριν, όταν μια εταιρεία δημοσκοπήσεων (MRB) ανέδειξε την Πλεύση Ελευθερίας, πιο γνωστή ως «κόμμα της Ζωής», στην τρίτη θέση με ποσοστό 9%, μια ανάσα (μόλις 2,5 μονάδες) από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ.

 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου όμως δεν χαμογέλασε πλατιά εκείνη την ημέρα μόνο γι’ αυτόν τον λόγο. Οι πολίτες την έφερναν στην πρώτη θέση σε ό,τι αφορά τη στάση των πολιτικών αρχηγών για το έγκλημα (όπως εκτιμά το 72,5% των πολιτών ότι πρέπει να χαρακτηριστεί) των Τεμπών. Εκτίμησαν ιδιαίτερα την παρουσία της στη Βουλή όταν συζητήθηκε το θέμα, τις αντιπαραθέσεις που είχε σχεδόν με όλους, τη φωνή που ύψωνε και ακουγόταν δυνατά. Ακόμα και φανατικοί επικριτές της έλεγαν πως εκείνες τις ημέρες η Ζωή Κωνσταντοπούλου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Με θετικό ή αρνητικό τρόπο, σίγουρα σήκωσε πολλή σκόνη.

 

Η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου θεωρούνται και ονομάζονται αντισυστημικοί. Ένα μείγμα καθολικής απόρριψης και  ισοπεδωτικής γενίκευσης των πάντων με έντονες και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και συχνά αγοραίες πολιτικές εκφράσεις ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια ιδεολογική θολούρα η οποία λειτουργεί με έναν γκροτέσκο τρόπο και περισσή αυτοαναφορικότητα ονομάζεται αντισυστημισμός.

Τι λένε πολλοί γι’ αυτήν; Πως είναι μαχητική, έχει πολιτικό τσαμπουκά, τα λέει έξω από τα δόντια, χύμα και τσουβαλάτα, δεν ορρωδεί προς ουδενός, εμφανίζεται στα δικαστήρια, στη Βουλή, στα πρωινάδικα, στους δρόμους και στις διαδηλώσεις με περίσσιο δυναμισμό και μιλάει για όλα, κάνει φασαρία, οργίζεται και μιλάει σκληρά σε όσους βρίσκονται απέναντί της – αν γραφτεί ότι αρκετοί φοβούνται να αντιπαρατεθούν μαζί της γιατί δεν ξέρουν τι θα ακούσουν, δεν θα είναι υπερβολή. Η Ζωή είναι αυτό που με μια λέξη χαρακτηρίζεται τόσο εσφαλμένα στην εποχή μας «αντισυστημική». Το κομμάτι του εκλογικού σώματος που αυτοχαρακτηρίζεται έτσι, σύμφωνα με μια τελευταία δημοσκόπηση, αγγίζει το 37,4% (Φεβρουάριος 2025, GPO). Και η Πλεύση Ελευθερίας έχει και εκεί μια εξαιρετική επίδοση.

 

 

Στη χώρα που οι πολιτικοί ορισμοί έχουν πάρει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που πραγματικά, και ιστορικά, έχουν, η Κωνσταντοπούλου, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου και διάφοροι άλλοι με μικρότερη επιρροή και εμβέλεια πολιτικοί θεωρούνται και ονομάζονται αντισυστημικοί. Ένα μείγμα καθολικής απόρριψης και μέσα από αυτήν ισοπεδωτικής γενίκευσης των πάντων με έντονες και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και συχνά αγοραίες πολιτικές εκφράσεις ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια εύθραυστη ισορροπία που λειτουργεί σαν πολιτικό εκκρεμές, απόλυτα ασαφής και με απροσδιόριστες ιδεολογικές αναφορές ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια πολιτική συμπεριφορά που στηρίζεται κατά βάση στη διαμαρτυρία χωρίς ιδεολογική θεώρηση του υποκειμένου, η οποία εκδηλώνεται και στηρίζεται κυρίως στο συναίσθημα, στην οργή, στο μίσος και στις ακατέργαστες αντιδράσεις που προκαλούνται από τις συχνά βίαιες συνθήκες επιβίωσης ονομάζεται αντισυστημισμός. Μια ιδεολογική θολούρα η οποία λειτουργεί με έναν γκροτέσκο τρόπο και περισσή αυτοαναφορικότητα αυτόν τον χαρακτηρισμό παίρνει.

 

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι η μοναδική και σίγουρα όχι η κύρια υπεύθυνη γιατί κερδίζει πόντους και παγιώνει την παρουσία της στο πολιτικό σκηνικό. Βρήκε πολύτιμο ζωτικό χώρο, ένα κύμα δυσαρέσκειας, αποϊδεολογικοποίησης και απαξίωσης της αριστεράς όπως την εξέφρασε ο ΣΥΡΙΖΑ ιδιαίτερα τα χρόνια της εξουσίας του, το οποίο καβάλησε και πορεύεται με έναν επιτυχημένο και αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς το βάρος της ψήφισης ενός μνημονίου που θεωρήθηκε διαβατήριο «αριστεροσύνης», παράλληλα αγκαλιάστηκε με τη Ραχήλ Μακρή, στάθηκε απέναντι σε ό,τι πιο θετικό ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τη Συμφωνία των Πρεσπών, έκλεισε το μάτι σε πολλούς από τους ακραίους απέναντι και μοιάζει με μια πολιτικά ταλαντευόμενη παρουσία που κινείται από τη μια άκρη ως την άλλη και μπορεί να ταιριάξει σε κάθε περίσταση. Έχει δημιουργήσει ένα πολιτικό μόρφωμα το οποίο προσφέρεται και είναι ελκυστικό για να υποδεχτεί την ψήφο όποιου θεωρεί τον εαυτό του αντισυστημικό.

 

Η Κωνσταντοπούλου, που τα πάει τόσο καλά, είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας συνολικής πολιτικής παρακμής που δεν συναντάται μόνο στη χώρα μας, για την οποία ευθύνη έχουν όσοι την ανέδειξαν ως πολιτική περσόνα και τώρα βλέπουν την πλάτη της στις δημοσκοπήσεις…

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Είναι ο Τραμπ ο Χίτλερ των ημερών μας;

 

Εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται αν όσα συμβαίνουν μετά την εκλογή του είναι πραγματικά ή πρόκειται για έναν κακό εφιάλτη. Όλα δείχνουν ότι έχουν πολλούς και βάσιμους λόγους γι’ αυτό.

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

«Αυτός που σώζει τη χώρα του δεν παραβιάζει κανένα νόμο», έγραψε στην πλατφόρμα του ο Τραμπ. Ποιος άλλος, άραγε, σκεφτόταν έτσι;

  

ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ 2003 ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ένα βιβλίο το οποίο προκαλεί μεγάλη φασαρία. Τίτλος του, The plot against America, και συγγραφέας ο Φίλιπ Ροθ*. Έχει μια ιστορία που μοιάζει να παραπέμπει στις μέρες μας. Ο ήρωας της Αμερικανικής Αεροπορίας Τσαρλς Λίντμπεργκ (που το 1927 διέσχισε μόνος του με ένα μονοθέσιο αεροπλάνο τον Ατλαντικό και αργότερα εγκωμίασε τον Χίτλερ και τιμήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία) βάζει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 1940 και κερδίζει τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ. Παρακολουθούμε την εξέλιξη του μυθιστορήματος μέσα από τη ζωή μιας οικογένειας Εβραίων που ζει στο Νιου Τζέρζι και βιώνει τη μεταστροφή της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία αρχίζει να αποδέχεται τον αντισημιτισμό, ενώ εμφανίζονται παντού οι λευκές κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν, η σβάστικα του Χίτλερ, η βία και το μίσος. Ο Λίντμπεργκ, εκλεγμένος Πρόεδρος πια, με ένα διάγγελμά του προς τον αμερικανικό λαό κατηγορεί τους Εβραίους ότι ωθούν την Αμερική να αναμειχθεί σε ένα άσκοπο πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας και υπογράφει ένα σύμφωνο «εγκάρδιας συνεννόησης» με τον Αδόλφο Χίτλερ στο οποίο δείχνει να αποδέχεται τις κατακτητικές βλέψεις του Χίτλερ στην Ευρώπη.

 

Με άλλα λόγια, ο Ροθ καταγράφει πώς θα ήταν η Αμερική αλλά και ολόκληρος o κόσμος σε περίπτωση νίκης του ακροδεξιού Λίντμπεργκ. Έχει ο Τραμπ ιδεολογικές αναφορές αντίστοιχες του Λίντμπεργκ; Υπερβάλλουν όσοι βλέπουν ότι στις πρώτες εβδομάδες της θητείας του φέρνει τις ΗΠΑ, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, σε παλιές, σκοτεινές εποχές;

 

Ο Τραμπ μοιάζει πια πολύ με τον Χίτλερ και τις μεθόδους του: αμφισβητεί νόμους και το Σύνταγμα, απολύει δημόσιους υπαλλήλους ικανούς να του σταθούν εμπόδιο, «πυροβολεί» τις τέχνες.

Στα τέλη του Οκτωβρίου της περασμένης χρονιάς πολλοί Αμερικάνοι άκουσαν τις δηλώσεις που έκανε ο στρατηγός εν αποστρατεία και πρώην προσωπάρχης του Λευκού Οίκου στην πρώτη προεδρία Τραμπ (2017-2019), Τζον Κέλι. Λίγες ημέρες πριν από τις κρίσιμες αμερικανικές εκλογές ο άνθρωπος που γνώριζε, λόγω της στενής τους συνεργασίας, πολύ καλά τον Τραμπ έλεγε στους «New York Times» πως «ο Τραμπ ταιριάζει στον γενικό ορισμό του φασίστα και ήθελε το είδος των στρατηγών που είχε ο Χίτλερ». Οι δηλώσεις Κέλι όξυναν την προεκλογική περίοδο, το επιτελείο Τραμπ διέψευσε ότι ο υποψήφιος Πρόεδρος έχει απόψεις σαν αυτές του Χίτλερ και κάπου εκεί φάνηκε ότι τελείωσε η ιστορία.

 

 

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια στο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν στις ΗΠΑ πολιτικοί αναλυτές και δημοσιογράφοι για να καταγράψουν όσα συνέβαιναν στη χώρα δεν υπήρχαν λέξεις όπως «φασισμός» ή «Χίτλερ»· έμοιαζαν σχεδόν εντελώς ξένες και παράταιρες. Μερικές εβδομάδες μετά την εκλογή Τραμπ, τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι ΗΠΑ μοιάζουν με μια εντελώς διαφορετική χώρα, εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται αν όσα συμβαίνουν είναι πραγματικά ή πρόκειται για έναν κακό εφιάλτη και πολλοί, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν όσα γίνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, χρησιμοποιούν λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές τις απεχθείς που προαναφέραμε. Όλα δείχνουν ότι έχουν πολλούς και βάσιμους λόγους γι’ αυτό.

 

Πριν από λίγες ημέρες, ο αρθρογράφος της «Monde», Philippe Bernard, έγραψε ότι «οι πρώτες εβδομάδες του Τραμπ ως Προέδρου ήταν αρκετές για να δώσουν στον εφιάλτη της στροφής της Αμερικής στον φασισμό μια αίσθηση πραγματικότητας». Ο Robert Paxton, ένας κορυφαίος Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός με ειδίκευση τον φασισμό στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχικά απόφευγε να συνδέσει τον Τραμπ με τον φασισμό, μετά την εισβολή στο Καπιτώλιο δήλωσε: «Αναθεώρησα κάθε αντίρρησή μου περί φασιστικής ταμπέλας». Και παραθέτει πολλές ομοιότητες μεταξύ Χίτλερ και Τραμπ. «Όπως ο Χίτλερ κατέκτησε στην αρχή το ραδιόφωνο, ο Τραμπ κατέκτησε τα ηλεκτρονικά μέσα, π.χ. το Τwitter, και τη μεγαλύτερη τηλεοπτική αλυσίδα, το Fox. Όπως οι φασίστες ηγέτες, ο Τραμπ κατανοεί τη βαθιά δυσαρέσκεια τμημάτων της κοινωνίας για τους παραδοσιακούς ηγέτες, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, έτσι κι αυτός εμφανιζόταν ως το μόνο αποτελεσματικό προπύργιο ενάντια σε μια αριστερά που κέρδιζε έδαφος και εμφανιζόταν ακόμα πιο τρομακτική καθώς προσλάμβανε τη μορφή του φεμινισμού, της μαύρης δύναμης, των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων» («Newsweek», 11.1.2012).

 

Ο Τραμπ μοιάζει πια πολύ με τον Χίτλερ και τις μεθόδους του: αμφισβητεί νόμους και το Σύνταγμα, απολύει δημόσιους υπαλλήλους ικανούς να του σταθούν εμπόδιο, «πυροβολεί» τις τέχνες. Όπως ο Χίτλερ κατέβασε από γερμανικά μουσεία έργα που θεωρούσε «εκφυλισμένα», έτσι και ο Τραμπ άλλαξε τη διοίκηση του κέντρου παραστατικών τεχνών και επεμβαίνει στα έργα· ο πρώτος επιδίωκε τον εκφοβισμό και την επικράτηση του φόβου, και ο Τραμπ τον μιμείται. «Αυτός που σώζει τη χώρα του δεν παραβιάζει κανένα νόμο», έγραψε στην πλατφόρμα του ο Τραμπ. Ποιος άλλος, άραγε, σκεφτόταν έτσι;

 

*Στη χώρα μας κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Πόλις.

 

 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

 

Μετά τον Μητσοτάκη, τι;

γράφει ο Παύλος Γερουλάνος*

 

Η ομιλία του Πρωθυπουργού στο κλείσιμο της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας ήταν ένα εξαιρετικό αποτύπωμα πολιτικού που έχει χάσει κάθε μέτρο. Περιείχε ωστόσο, σε μία φράση, τον πυρήνα της πολιτικής του πρότασης που του έχει απομείνει για την Ελλάδα: «Να φύγει αυτή η Κυβέρνηση, να φύγει ο Πρωθυπουργός. Και να έρθει ποιος;».

 

Δεν είναι μόνο ότι τέτοια φράση εκστομίζεται αποκλειστικά από μυαλό εμποτισμένο στην αλαζονεία. Είναι ότι έρχεται και σε απόλυτη αντίθεση με αυτό που είπε ο ίδιος πριν λίγες μέρες στο υπουργικό συμβούλιο, τα μοναδικά σωστά λόγια που έχουν βγει από το στόμα του, εδώ και πολύ καιρό: «Στη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ακριβώς. Ειδικά όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είναι το αδιέξοδο.

 

Τώρα λοιπόν, που ξεκαθαρίζει η εικόνα μη αναστρέψιμης κατάρρευσης της Κυβέρνησης, αρχίζει να φαίνεται ο ελέφαντας στο δωμάτιο. Και έρχεται ταχύτατα η ώρα για να απαντηθεί πιεστικά το ερώτημα: «Μετά τον Μητσοτάκη, τι;»

 

Απαντώ: Στην εξωτερική πολιτική, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει το κύρος της χώρας μας στο εξωτερικό. Παρούσα παντού. Ενεργητική παντού. Γέφυρα λαών και πολιτισμών. Με αυτόν τον τρόπο θα αποκαταστήσουμε την πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική, που υπηρέτησαν όλες οι Κυβερνήσεις από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και ύστερα, εκτός της σημερινής. Μόνο έτσι, θα μπορέσουμε να κάτσουμε και πάλι, ισότιμα, στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να διεκδικήσουμε περισσότερα για την Πατρίδα μας. Και για την ίδια, την Ένωση.

 

Στην οικονομία, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει την κοινωνική συνοχή, δίνοντας μάχη με κάθε είδους κοινωνική, γεωγραφική και διαγενεακή ανισότητα. Μία Κυβέρνηση που θα δώσει έμφαση στη δημόσια παιδεία και δημόσια υγεία, ενώ θα πρέπει να επενδύσει στον σύγχρονο πολιτισμό. Μία Κυβέρνηση που θα αξιοποιήσει όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας για να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της πατρίδας μας: Ένα φορολογικό σύστημα που φορολογεί το εισόδημα και όχι το επάγγελμα. Ένα τραπεζικό σύστημα που λειτουργεί για όλους και όχι μόνο για τους λίγους. Μια δημόσια περιουσία που θα επιστρέψει στα χέρια αυτών, που μπορούν να την αξιοποιήσουν: δηλαδή στις Περιφέρειες και τους Δήμους ώστε με λογοδοσία και κατεύθυνση, να επενδύσουν στα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα. Και μια αναδιανομή των χρημάτων που μας έρχονται από το εξωτερικό, για να διαχυθούν όσο περισσότερο γίνεται μέσα στην κοινωνία, από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Για να διευρυνθεί η παραγωγική μας βάση και να χτίσουμε, αυτό το οποίο ονομάζω «Πατριωτική Οικονομία».

 

Σε επίπεδο θεσμών, μετά τον Μητσοτάκη, μία Κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει το κύρος που τόσο υπονόμευσε η σημερινή Κυβέρνηση. Μια Κυβέρνηση, που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως παράδειγμα δικαιοσύνης: Θέτοντας πρώτα τον εαυτό της, αλλά και κάθε άλλη εξουσία, σε κρίση και έλεγχο. Μια Κυβέρνηση που μπορεί να μιλάει για αξιολόγηση, γιατί την εφαρμόζει πρώτη στον εαυτό της, στα στελέχη της. Που μπορεί να μιλάει για αξιοκρατία, γιατί πρώτη δίνει το παράδειγμα. Μια Κυβέρνηση που συμπεριφέρεται σε κάθε Ελληνίδα και Έλληνα, ισότιμα. Γιατί το ρουσφέτι διαλύει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Κρατάει τα παιδιά μας στην ξενιτιά και ενίοτε, σκοτώνει.

 

Η επόμενη Κυβέρνηση, μετά τον Μητσοτάκη, οφείλει να κηρύξει πόλεμο στο «πάμε κι όπου βγει». Να κηρύξει πόλεμο στη μετριότητα, στον συμβιβασμό με την Ελλάδα στον πάτο των κοινωνικών και θεσμικών δεικτών. Αντιμετωπίζοντας με θάρρος τα λάθη της, όχι μόνο για να τιμωρηθούν οι όποιοι υπεύθυνοι, αλλά κυρίως για να μην τα επαναλάβει. Διάφανα και δίκαια.

 

Υπάρχει τέτοια Κυβέρνηση; Αλίμονο αν στη Δημοκρατία δεν υπήρχαν επιλογές. Άλλωστε, ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης, το έχει παραδεχτεί, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Για εμένα, η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Ένα κόμμα με πείρα, σοβαρότητα και θεσμικότητα και αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ. Αλλά στη Δημοκρατία δεν μετράει η γνώμη του ενός. Μετράει η γνώμη όλων. Αυτή είναι η δύναμή της. Για αυτό κάνουμε εκλογές. Όσο το συντομότερο, λοιπόν, τόσο το καλύτερο.

 

 

*Ο Παύλος Γερουλάνος είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού.