Ένας άλλος κόσμος (δεν) είναι εφικτός

Σήμερα που το πατριωτικό ντελίριο έχει κοπάσει κάπως και δεν κινδυνεύω να λιντσαριστώ από οπαδοταλιμπάν που προσκυνούν σώβρακα και φανέλες, νομίζω ότι μπορώ να γράψω μερικά πράγματα, ξεκινώντας από τη προχθεσινή επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Μπορείς να πανηγυρίζεις για την πρόκριση της Εθνικής στους "16" του Μουντιάλ αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα γήπεδα μέσα στα οποία διαδραματίζεται αυτό το Μουντιάλ έχουν χτιστεί με το αίμα ανθρώπων, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους ή δολοφονήθηκαν ακριβώς για να μπορείς εσύ να φουσκώνεις από εθνική περηφάνια.

Ξέρω, θα μου πεις "Κι εγώ τι φταίω; Εγώ ποδόσφαιρο θέλω να δω και να χαρώ την Εθνική. Τί σχέση έχει η αγάπη μου για το άθλημα με αυτά που κάνει η FIFA; Το ποδόσφαιρο είναι αθώο."

Καταρχάς, να σου πω πως όσο κάθεσαι σε έναν καναπέ χλαπακιάζοντας πίτσες και σουβλάκια, ενώ παρακολουθείς μπάλα, δε δείχνεις κάποια αγάπη για το άθλημα. Ούτε όταν κάνεις σαν ορκ κάθε φορά που πας να δεις τη Θρυλάρα. Το άθλημα δε φτιάχτηκε για να αγαπιέται έτσι. Το ποδόσφαιρο φτιάχτηκε για να παίζεται σε αλάνες και δε σε βλέπω ικανό να τρέξεις ούτε μισό χιλιόμετρο χωρίς να καταλήξεις στα επείγοντα περιστατικά.

Κατά δεύτερον, να σου πω πως ναι, το ποδόσφαιρο είναι αθώο αλλά όχι το ποδόσφαιρο που παίζεται στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι ένα έγκλημα καλά οργανωμένο από τη FIFA και τις πολυεθνικές που το στηρίζουν, οι οποίες θησαυρίζουν χάρη στη δική σου "αγάπη" για το άθλημα.

Στην εποχή που ζούμε δεν υπάρχει "άλλο ποδόσφαιρο κι άλλο FIFA". Θυμίζει ένα άλλο ανέκδοτο που λέει "άλλο θρησκεία κι άλλο Εκκλησία".

Μπορείς να ασκείς τα θρησκευτικά σου καθήκοντα στις εκκλησίες αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πίσω από τις εκκλησίες κρύβεται μια συμμορία γενειοφόρων μαφιόζων οι οποίοι πολλαπλασιάζουν τις τραπεζικές τους καταθέσεις εκμεταλλευόμενοι την "πίστη" σου.

Μπορείς να λες "εγώ αγαπάω τα ζώα αλλά τρώω κρέας" αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα ζώα που αγαπάς - αλλά καταναλώνεις - αντιμετωπίζονται σαν άψυχα αντικείμενα και σφαγιάζονται με τους πιο απάνθρωπους τρόπους προκειμένου να φτάσουν στο τραπέζι σου.

Μπορείς να φοράς επώνυμα ρούχα - για τους Χ, Ψ δικούς σου λόγους - αλλά πρέπει να ξέρεις ότι τα ρούχα που φοράς φτιάχονται από εργάτες τριτοκοσμικών χωρών που δουλεύουν ατελείωτες ώρες σε συνθήκες σχεδόν κράτησης με μισθούς πείνας, ώστε να μπορούν οι πολυεθνικές που τους εκμεταλλεύονται να πουλάνε τα ρούχα σε τιμή ακόμα και 50 φορές μεγαλύτερη από την τιμή κόστους.

Μπορείς να δυσανασχετείς με την ύπαρξη πολλών μεταναστών στο κέντρο της πόλης αλλά πρέπει να ξέρεις ότι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα υπάρχουν κι άλλοι μετανάστες - ακόμα κι ανήλικοι - κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στιβαγμένοι σε κελιά που δε βλέπουν το φως του ήλιου για μήνες.

Μπορείς να ζητάς περισσότερη ασφάλεια κι αυστηρότερες ποινές για τους εγκληματίες αλλά πρέπει να ξέρεις ότι αυτή τη στιγμή περισσότεροι από 4.000 κρατούμενοι σε ολόκληρη την Ελλάδα κάνουν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για το σχέδιο της Κυβέρνησης να δημιουργήσει φυλακές Γ τύπου, όπου οι κρατούμενοι θα βιώνουν "μια φυλακή μέσα στη φυλακή" στερούμενοι πλήρως αδειών και κεκτημένων. Κάτι σαν τα ζώα που τρως δηλαδή.

Μπορείς να αποκαλείς τους ομοφυλόφιλους "πούστηδες" αλλά πρέπει να ξέρεις ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να είναι "πούστης" και το δικό σου παιδί.

Μπορείς να γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη κάθε φορά που συναντάς άστεγους στο δρόμο αλλά πρέπει να ξέρεις ότι όλοι αυτοί δεν είναι αμετανόητοι ναρκομανείς, αλκοολικοί και τζογαδόροι. Αρκεί ένα γύρισμα της τύχης και στη δική σου ζωή για να βρεθείς στη θέση τους και να μη σηκωθείς ποτέ ξανά στα πόδια σου.

Μπορείς να κάνεις όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα αλλά πρέπει να ξέρεις ότι ο κόσμος που ζητάς να αλλάξει δε θα αλλάξει ποτέ. Γιατί στην ουσία δε ζήτησες ποτέ να αλλάξει.

Ξέρω, θα μου πεις "Μα τί είναι αυτά που μου τσαμπουνάς; Εγώ γεννήθηκα σε αυτόν τον κόσμο, δεν τον έκανα εγώ έτσι." Ναι, έχεις δίκιο αλλά αν θες να αλλάξει κάτι, το παραμικρό, πρέπει να θυσιάσεις μέρος των πραγμάτων που μέχρι τώρα σου άρεσαν, πρέπει να θυσιάσεις μέρος της διασκέδασής σου, της διατροφής σου και των κοινωνικών σου αντιλήψεων.

Πρέπει να στοχεύεις στο αδύνατο, προτού γίνει αδιανόητο.

Πρέπει να το κάνεις αυτό και γρήγορα. Γιατί ο χρόνος τελειώνει. Και οι δικαιολογίες στερεύουν επικίνδυνα.


by To Skouliki Tom


(Ανήθικο δίδαγμα από την I Willi Am: Στη Βραζιλία ο κόσμος εκτοπίζεται και πεθαίνει για την ανάπτυξη εδώ και πολλές δεκαετίες. Η αποψίλωση του Αμαζονίου ήταν θέμα μεγάλο ήδη από το '80 αλλά όσο κι αν γίνονταν εκστρατείες ευαισθητοποίησης τίποτα δεν άλλαξε κι όλα έγιναν χειρότερα. Φυσικά, δεν μπορούσε να κάνει κάποια επέμβαση η Αμερικούλα μας για να σώσει τη ζούγκλα, όπως κάνει για να σώσει τα πετρέλαια στη Μέση Ανατολή, αφού δεν είχε κανένα πρόσχημα τύπου "έχουν πυρηνικά και παραβιάζονται οι ελευθερίες".

Η Βραζιλία ήταν και είναι μια υποτίθεται ελεύθερη και ευνομούμενη κοινωνία, όπως πολλές από αυτές τις χώρες του Τρίτου Κόσμου ή του υπό ανάπτυξη Kόσμου που τροφοδοτούν τη Δύση με τα πολύτιμα αγαθά που κατασπαταλά χωρίς να υπάρχει αύριο. Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Ότι ενώ κάποια στιγμή αρχισε το debate για το αν είναι εφικτός ένας άλλος κόσμος, καλύτερος, που τα παιδάκια δε θα χρειάζεται να πωλούνται ως σκλάβοι ή να δουλεύουν στα ορυχεία και το debate αυτό αφορούσε και τις κυβερνήσεις παγκοσμίως κι έφτανε στ' αυτιά τους ως ένα αίτημα για μια ζωή, έστω λίγο καλύτερη από τους ίδιους τους τους βολεμένους πολίτες, ο καταπληκτικός καπιταλισμός έπεσε σε τέλμα. Άρχισαν τα νούμερα να μη βγαίνουν και τα διαγράμματα που διαβάζουν και χύνουν οι γελοίοι τραπεζίτες πίσω από τα γραφεία τους να βγαίνουν κόκκινα και με συνεχή πτώση στα αγαπημένα τους μεγέθη (ρυθμοί ανάπτυξης κλπ). 

Κι ενώ γίνονταν αυτά, βγήκε ένας Κινέζος και τους έτριβε στη μάπα τα δικά του τα διαγράμματα και τις δικές του τις επιτυχίες. Και ο γελοίος Δυτικός αναρωτήθηκε πώς το κάνει ο Κινέζος. "Με στρατιές απλήρωτων εξαθλιωμένων εργατών", ήταν η φωτισμένη απάντηση. Αυτό που βλέπεις τώρα είναι ο δυτικός καπιταλισμός που επιστρέφει στον 18ο αιώνα, στον αρχετυπικό εαυτό του όπου τα παιδάκια δούλευαν επίσης στα ορυχεία, που πέθαιναν από την πείνα στα ορφανοτροφεία ή απλά τα έτρωγαν άλλοι πεινασμένοι. Κι όλα αυτά για να βγαίνουν τα διαγράμματα των γελοίων που κοιτάνε νούμερα και μαζεύουν μπόνους. 

Το πιο θλιβερό είναι ότι κανείς δεν είναι πια διατεθειμένος να ασχοληθεί ή να καταλάβει ή να κάνει κάτι γι' αυτό. Είναι όλοι τόσο φοβισμένοι που περιμένουν απλώς τη σειρά τους. Άλλος βλέποντας μπάλα, άλλος προσπαθώντας να κινητοποιήσει έναν διπλανό κι άλλος σωπαίνοντας. Είμαστε όλοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κι απλά ελπίζουμε να μην προλάβουν να μας βάλουν στο φούρνο οι φύλακες.)

(Ανήθικο δίδαγμα: Ευχαριστώ την I Willi Am, τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου, τον Γελωτοποιό, τον Wonder JLaw κι οποιονδήποτε άλλον με κάνει να σκέφτομαι καλύτερα.)

http://thethreemooges.blogspot.gr/

 

Η ζωή ως απόρροια άλλων ζωών.

Ώρες ώρες, κυρίως όποτε απογοητεύομαι που με βάζει κάτω η γη, σκέφτομαι πως ίσως να μην ήταν κι άσχημα να ζω ξανά στην πόλη. Να είμαι συγγραφέας που βγάζει χρήματα και πηγαίνει σούπερ μάρκετ, που τον καλούν και που πηγαίνει στις εκδηλώσεις, να πηγαίνω επίσης σε όποιες ακόμα εκδηλώσεις μ’ αρέσουν ακάλεστος και, κυρίως, να ζω και πάλι όπως παλιά, δίχως καμία ευθύνη της ζωής μου, ανάμεσα σε ομοίως απαλλαγμένους από πρωτογενείς ευθύνες “πολιτισμένους ανθρώπους”, με μόνο μας μέλημα “να περνάμε καλά”.

Σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές απογοήτευσης που πηγάζουν από την δυσκολία να ζήσεις παράγοντας την ζωή σου σε κάθε πρωτογενές επίπεδο, ότι είναι πράγματι “βαριά η καλογερική” και ακόμα πιο βαριά κι ασήκωτη η ευθύνη τόσων ψυχών καθημερινά, φυτών και ζωντανών, τα οποία πρέπει να φροντίζεις για να ζούνε υγιώς, με άμεση συνέπεια να ζεις κι εσύ μαζί τους. Είναι πολύ βαριά η ευθύνη της ζωής και έχει τόσες παραμέτρους ενάντιες το Χάος το κυρίαρχο, που ούτε καν μπορείς να τις αντιληφθείς, όχι να αντισταθείς σ’ αυτές, να τις κατανικήσεις.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι, σιγά σιγά με την εξέλιξη την δήθεν, αφήσαν κατά μέρος την Ευθύνη και πήγανε να ζήσουνε όλοι μαζί ανεύθυνα, στριμώχτηκαν σε περιβάλλοντα αφύσικα για να περνούν πιο “άνετα” τον βίο τους, παράδωσαν κάθε μορφή ευθύνης της ζωής (τους) σε χέρια εταιριών που έφτιαξαν, κι αυτοί μονάχα μάθανε να εργάζονται σ’ αυτές και να καταναλώνουν. 

Το Χάος του οικοσυστήματος, το ακατανίκητο το νίκησαν νομίζουν. Επειδή επιλέξανε να φύγουν από κοντά του, να κρυφτούν εντός τσιμέντου και ασφάλτου και να κάνουνε πως δεν το βλέπουν, γενιά με τη γενιά δε, το ξεχάσανε κιόλας, ασχολούνται με άλλα πράγματα, ανώτερα απ’ αυτό (!) και το θυμούνται πια μονάχα σαν κάποιος δικός τους ή και οι ίδιοι αρρωσταίνουν. Την χαοτική πολυπλοκότητα της πραγματικότητας την καταπολεμήσανε οι άνθρωποι, φτιάχνοντας μίαν άλλη, ψεύτικη “πραγματικότητα” που την ονόμασαν “ρεαλισμό” και κλείνοντας εντός της τις ζωές τους, μίαν ατελή και χολή πραγματικότητα της οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο εξής ένας, το χρήμα και η ευθύνη του καταναλωτή μονάχα μία, η εξασφάλισή του με δουλειά ή με όποιους άλλους τρόπους.

Κι αυτά όλα προκύψανε σιγά σιγά μέσα από τους αιώνες διότι, είπαμε, είναι πολύ βαριά κι ασήκωτη η Ευθύνη της Ζωής. Κι έγινε πια τελείως ασυνήθιστο, τρελό για την ακρίβεια, για έναν καταναλωτή να ζει πλέον σαν άνθρωπος. Να είναι δηλαδή αφοσιωμένος καθημερινά σ’ άλλες ζωές, ταγμένος στο να ζουν γύρω του χίλια δυο άλλα πλάσματα για να ζει και εκείνος κατόπιν από δαύτα. Να βλέπει καθημερινά δηλαδή την ζήση του ως απόρροια άλλης ζήσης και όχι ως όπως την έχει συνηθίσει, ένα αξίωμα εγωιστικό και πλάνο, μία ζωή που στο πέρασμά της σκορπίζει αφειδώς τον θάνατο και αφανίζει πλάσματα.

Κάπως έτσι, κρατάνε βεβαίως πολύ λίγες στιγμές κάτι τέτοιες σκέψεις μου επιστροφής στην πρότερη “ζωή”. Διότι, όπως φαίνεται παρανοϊκό σε κάποιον καταναλωτή το να δίνει ζωή σε άλλους για να ζει απ’ αυτούς και ο ίδιος, έτσι ακριβώς είναι πλέον ανέφικτο και αδιανόητο για τον άνθρωπο που νιώθει κάθε πρωί την ζωή του ως συνέπεια άλλων ζωών, να ξαναγυρίσει σε μια ζωή καθημερινή αιτία θανάτου, σε μια κοινωνία δομημένη επί του δόγματος “ο θάνατός σου η ζωή μου” και που το δόγμα αυτό δεν αφορά μονάχα τους συν-καταναλωτές αλλά πρωτίστως όλα τα άλλα (αθώα και ανυποψίαστα) πλάσματα που ζουν παράλληλα με αυτήν.

Μίας “ζωής” που σκοτώνει τη ζωή γύρω της και που ταυτόχρονα αυτοκτονεί μακροπρόθεσμα αλλά και καθημερινά.

Γιάννης Μακριδάκης

 

Κοινωνικέ αυτοματισμέ, άλλαξε πλευρό και ρεύμα

Οι λόγοι ύπαρξης ενός κράτους, εκτός από τις ιστορικές του καταβολές, εσωκλείονται στην παροχή και κάλυψη κάποιων βασικών αναγκών των πολιτών του. Αυτή είναι και η βασική διαφορά που έχει το κράτος με μία εταιρεία. 

Την εταιρεία, μαζεύτηκαν και την έστησαν μερικοί επενδυτές που θεώρησαν πως η αγορά τους προσέφερε ένα κενό που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να καλύψουν. Το κράτος δεν συστήθηκε από κανέναν επενδυτή.

Το αν η ΔΕΗ ή η ΕΥΔΑΠ θα είναι κερδοφόρες, είναι κάτι που είναι επιθυμητό για την εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας, που συστήθηκε για να καλύπτει τις ανάγκες των κατοίκων σε νερό και ενέργεια.

Το αν η διοίκηση που διαχειρίζεται τις εταιρείες κάνει κακή διαχείριση και τις ρίχνει έξω, είναι κάτι που πρέπει να ελέγχεται συνεχώς, και οι κινήσεις που γίνονται πρέπει να έχουν κατεύθυνση την διόρθωση της κατάστασης.

Όταν όμως αποφασίζεις να πουλήσεις της εταιρεία που καλύπτει κάποια από τις βασικές ανάγκες των πολιτών του κράτους, ώστε πλέον να παρέχονται από κάποια ιδιωτική εταιρεία, αποφασίζεις πως οι λόγοι ύπαρξης του κράτους, δεν είναι και τόσο σημαντικοί. Και στην προκειμένη περίπτωση είναι η παροχή ενέργειας στους πολίτες.

Μία κρατική ΔΕΗ, την ώρα που στη χώρα υπάρχουν δύο εκατομμύρια άνεργοι και περιθωριοποιημένοι, μπορεί να υποκύψει στην παροχή των βασικών αναγκών, χωρίς κατ’ ανάγκη να άγεται και να φέρεται με βάση την κερδοφορία.

Όπως και για την πρόσβαση στις παραλίες, τους αιγιαλούς, τις πλατείες και όλους τους ελεύθερους χώρους, το κριτήριο δεν μπορεί να είναι η κερδοφορία.

Μπορεί κάτι τέτοιο να αντιβαίνει τους κανόνες της αγοράς, αλλά ποιος είπε πως μια εταιρεία που υπάρχει για να παρέχει ενέργεια στους πολίτες, οφείλει να ακολουθεί αυτούς τους κανόνες;

Το ίδιο ισχύει και για το νερό, όπως το ίδιο κατά την άποψή μου θα έπρεπε να ισχύει και για το φαγητό, τη στέγη, τους ελεύθερους χώρους, τις παραλίες, και οτιδήποτε άλλο είναι στη σημερινή εποχή αναγκαίο για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Αν όλα τα παραπάνω είναι διαθέσιμα μόνο για όσους έχουν την οικονομική επιφάνεια και δυνατότητα να τα εξασφαλίσουν, το ζήτημα είναι ταξικό και μας αφορά όλους.

Στη βουλή είναι ήδη κατατεθειμένο ένα νομοσχέδιο που συστήνει μία νέα εταιρεία ηλεκτρισμού. Τη λεγομένη “μικρή ΔΕΗ”.

Αυτή θα έχει στην κατοχή της περίπου το 30% του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, και η ιδιωτικοποίησή της θα σημαίνει πως εγκαταστάσεις που υπάρχουν για να παρέχουν ενέργεια στους πολίτες αυτού του κράτους, θα περάσουν στην κυριότητα ιδιωτών.

Από τη στιγμή που θα ψηφιστεί το παραπάνω νομοσχέδιο, θα σταματήσουν να ανήκουν στην δημόσια επιχείρηση τα εξής:

Λιγνίτης: ΑΗΣ Αμύνταιο Ι και ΙΙ, ισχύος 600 MW, ΑΗΣ Μελίτη Ι, ισχύoς 330 MW και η άδεια ηλεκτροπαραγωγής για τον σταθμό παραγωγής Μελίτη ΙΙ, ισχύος 450 MW. Επίσης τα δικαιώματα της ΔΕΗ στα λιγνιτωρυχεία που απαιτούνται για τη λειτουργία τους (Αμυνταίου, Κλειδιού, Λόφων Μελίτης, Κομνηνών Ι και ΙΙ, Βεύης).

Υδροηλεκτρικά: Πλατανόβρυση, ισχύος 116 MW, Θησαυρού, ισχύος 384 MW, Άγρας, ισχύος 50 MW, Εδεσσαίος, ισχύος 19 MW, Πουρνάρι Ι και ΙΙ, συνολικής ισχύος 334 MW.

Φυσικό αέριο: ΑΗΣ Κομοτηνής, ισχύος 485 MW.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ. Της εταιρείας που έχει συστηθεί για να παρέχει ενέργεια.

Η διοίκηση του Σωματείου “Σπάρτακος” της ΔΕΗ (Δυτική Μακεδονία), με τη στήριξη της Ένωση Διοικητικού και Οικονομικού Προσωπικού (ΕΔΟΠ-ΔΕΗ), αποφάσισε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με την έναρξη της συζήτησης του Σχεδίου Νόμου.

Όσο και αν πρόκειται τις επόμενες ημέρες να έχει καύσωνα και ζέστη και να εκνευριστείς που θα διακόπτεται το ρεύμα, και όσο και να μην μπορείς να χωνέψεις την έννοια του συνδικαλισμού, που έχει διαστρεβλωθεί τις τελευταίες δεκαετίες από τους Πρωτόπαπες και τους Πολυζωγόπουλους, έχε υπόψη σου αυτό, κοινωνικέ μου αυτοματισμέ.

Είσαι η ελπίδα, και πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, το όπλο στα χέρια των ανθρώπων που εξυπηρετούν όσους λιγουρεύονται τα κομμάτια της πίτας που ακόμα έχουν μείνει στη χώρα.

Σήμερα είναι η ενέργειά σου που χρειάζεται τη στήριξή σου. Αύριο οι παραλίες σου, το νερό σου και όσα άλλα αγαθά μπορείς να διεκδικήσεις.

Σταμάτα να είσαι το όπλο που πυροβολεί τα πόδια σου, γιατί όταν συνειδητοποιήσεις πόσο βαθιά είναι τα τραύματα, θα είναι τόσο αργά, που δεν θα μπορείς να σταθείς όρθιος.

Γι’ αυτό στάσου όρθιος, τώρα που ακόμα μπορείς. Και στάσου στο πλευρό σου.

Πηγή:
Rebeliskos

 

Εκτεθειμένος ο υπουργός μετά τις αποκαλύψεις για το παρελθόν του

Εκτεθειμένος είναι ο υπουργός Μεταφορών Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ύστερα από τις αποκαλύψεις που έκανε χθες για τον «βίο και την πολιτεία» του, από το 1981, η «κυριακάτικη δημοκρατία». Γεμάτη ίντριγκες και παρασκηνιακές συμφωνίες, με στόχο την εξουσία, μπορεί να χαρακτηριστεί η άγνωστη ζωή του «μετρ των μεταμφιέσεων». Με αφετηρία τη Βέροια, νεαρός δικηγόρος, έχοντας πολλές φιλοδοξίες, έγινε υποτακτικός των εκάστοτε ισχυρών του ΠΑΣΟΚ και από το Γουδή με... άσπρες κάλτσες έφτασε στα μεγάλα σαλόνια της διαπλοκής.

Η μέθη της εξουσίας για τον νυν υπουργό Ανάπτυξης ήταν ανέκαθεν έντονη και την προσέγγιζε με τις δημόσιες σχέσεις με δημοσιογράφους και εν συνεχεία με εκδότες μεγάλων μιντιακών συγκροτημάτων, καθώς και με την προθυμία του σε ό,τι του ζητηθεί.

Η εικόνα του

Φρόντιζε πάνω απ' όλα τη δημόσια εικόνα του και εμφάνισε πολύ γρήγορα το προφίλ του «επιτυχημένου», που ανήκει στις εφεδρείες του παρηκμασμένου τότε ΠΑΣΟΚ της Εκάλης. Ετσι εύκολα από τον Ακη Τσοχατζόπουλο προσέγγισε τη Δήμητρα Παπανδρέου και από τον Αντώνη Λιβάνη τον Κώστα Σημίτη.

Στα τέλη του 1995 με αρχές του 1996 δεν άργησε να εγκαταλείψει το παπανδρεϊκό στρατόπεδο, όταν «μύρισε» ότι αλλάζουν τα πράγματα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης το απόγευμα συμμετείχε στις συσκέψεις του Τσοχατζόπουλου και το βράδυ μετέβαινε κρυφίως στο στρατηγείο των αντιπάλων.

Ο Κ. Σημίτης δεν φάνηκε αγνώμων. Οταν κέρδισε, τον αντάμειψε με προαγωγή στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Εκανε και τα ταξίδια του στην Αμερική, διασυνθέθηκε με τα «υψηλά κλιμάκια», έδωσε τις εξετάσεις του, υλοποίησε στο έπακρο τις επιθυμίες. Πολλά χρόνια αργότερα, από τα εμπιστευτικά διπλωματικά τηλεγραφήματα που έφερε στη δημοσιότητα το WikiLeaks, προέκυψε ότι ενημέρωνε τον τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα για τα πάντα.

Αλλη μια προδοσία χρεώθηκε ο Μ. Χρυσοχοΐδης το 2003 από τον Κώστα Λαλιώτη, όταν αιφνιδίως δέχθηκε την πρόταση Σημίτη να τον αντικαταστήσει στη θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά και μόλις ο Παπανδρέου έχασε το παιχνίδι και την πρωθυπουργία, ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν ο πρώτος που τον «μαχαίρωσε» με τον πιο άγριο τρόπο, κάνοντας και την απίστευτη δήλωση ότι δεν είχε προλάβει να διαβάσει το Μνημόνιο, όταν το ψήφιζε...

Η προσπάθεια να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2012 δεν καρποφόρησε και έτσι υποχρεώθηκε σε υποχώρηση και αναγκαστική στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η αχίλλειος πτέρνα του, στις σχέσεις του με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, συνδέεται πάντως με την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ». Ενα ραντεβού σε ξενοδοχείο της οδού Φιλελλήνων, με τη συμμετοχή τόσο του κ. Χρυσοχοΐδη όσο και του κ. Διώτη, έχει συνδεθεί από πλευράς του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με τη γνωστή διαρροή αντιγράφου της λίστας και τη δημοσίευσή της.

Την ίδια ώρα, ένοχη είναι η σιωπή του (σε αντίθεση με τις ύβρεις και τα παραληρήματα εναντίον όσων του ασκούν κριτική, όπως η «δημοκρατία») για τα έργα του μετρό στη Θεσσαλονίκη: για το τι πραγματικά συμβαίνει με τον εργολάβο του έργου, η τύχη του οποίου γνωρίζει ότι κρέμεται από μία κλωστή.

dimokratianews

 

Περσινά, ναζιστικά, σταφύλια

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Μια πολύ σημαντική αποκάλυψη έκανε σήμερα η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσιεύοντας φωτογραφίες από το ναζιστικό παρελθόν (και παρόν) των μελών της Χρυσής Αυγής.

Πρόκειται για τη συνέχιση ενός ρεπορτάζ που ο συντάκτης του, Δημήτρης Ψαράς και η ομάδα του «Ιού», υπηρετούν με κίνδυνο της ζωής τους εδώ και δεκαετίες – όταν δημοσιογράφοι όπως ο Πρετεντέρης καλούσαν τον ηγετικό πυρήνα της ναζιστικής οργάνωσης στα στούντιο των μεγαλύτερων καναλιών.

Πρόκειται επίσης για τη συνέχεια ενός ρεπορτάζ, που πραγματοποιεί η Εφημερίδα των Συντακτών, ξεσκεπάζοντας όχι μόνο το ναζιστικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου κόμματος αλλά και τις διασυνδέσεις του με το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο της χώρας.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ήταν η μόνη μεγάλη εφημερίδα που έσπασε την «ομερτά» των εκδοτών παρουσιάζονντας και διανέμοντας στους αναγνώστες της το ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε. για τις σχέσεις του φασισμού με τις οικονομικές ελίτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Τα προβλήματα ξεκινούν όταν άλλα μέσα ενημέρωσης «τσιμπάνε» μόνο συγκεκριμένα τμήματα αυτής της έρευνας για να ενημερώσουν επιλεκτικά τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές τους.

Η εικόνα των ναζιστικών σημαιών που κυριαρχεί από το πρωί στις ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης μας καλεί σε μια σημειολογική (και σημαιολογική) ανάλυση του ρόλου που έπαιξαν όλα αυτά τα χρόνια τα ίδια μέσα ενημέρωσης για τη στήριξη της Χρυσής Αυγής.

Η ερώτηση είναι καλοπροαίρετη: Πιστεύουν πραγματικά αυτά τα κανάλια ότι κάνουν ζημιά στην Χ.Α προβάλλοντας το ναζιστικό της χαρακτήρα;

Δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι μισό εκατομμύριο ψηφοφόρων του κόμματος γνώριζαν πολύ καλά ότι ψήφιζαν το ναζισμό;

Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν ένα 20% του πληθυσμού που ήταν διατεθειμένο να αποδεχτεί τα πάντα για να σώσει το τομάρι του. Στήριξαν τους δοσίλογους της κατοχής και τους βασανιστές της χούντας – και αν τους το ζητούσες θα αποδέχονταν να στηθούν και κρεματόρια, όπως ακριβώς το είχαν αποδεχθεί σιωπηρά και οι ψηφοφόροι του Χίτλερ στη Γερμανία

Το αν υπάρχουν ευθύνες στην Αριστερά για την ύπαρξη αυτού του 20% είναι ένα θέμα που έχουμε σχολιάσει αρκετές φορές και δεν θα επανέλθουμε σήμερα.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν το αρχικό ερώτημα: Πιστεύουν πραγματικά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ότι μπορούν να κάμψουν την εκλογική προέλαση της Χ.Α μόνο με αναφορές στο ναζισμό;

Το πραγματικό υπερόπλο του συγκεκριμένου μορφώματος είναι το ψεύτικο αντισυστημικό προσωπείο που φορά τα τελευταία χρόνια.

Για να αφαιρέσεις αυτή τη μάσκα και να αποκαλύψεις την πραγματική εικόνα του τέρατος πρέπει να εξηγήσεις ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα εργαλείο Ελλήνων και ξένων εφοπλιστών, εργολάβων και τραπεζιτών. 

Πρέπει να θυμίσεις τις επιθέσεις που πραγματοποιούν εναντίον εργαζομένων και τη στήριξη που παρέχουν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Για να αποκαλύψεις τη συστημικότητα του κόμματος πρέπει να θυμίσεις ότι στηρίζει την παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη, όπως κάνουν και τα περισσότερα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου και ότι συνδιαλέγεται με τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες, όπως κάνουν και τα περισσότερα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου.

Και ύστερα πρέπει να πας και ένα βήμα παραπέρα και να εξηγήσεις ότι αυτοί οι επιχειρηματίες δεν μάχονται για την ανάταση της ελληνικής οικονομίας, όπως θα ισχυριστούν τα στελέχη της Χ.Α, αλλά είναι αυτοί που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία της χώρας στους ξένους δανειστές.

Και ποιος θα τα πει όλα αυτά; Τα κανάλια των εφοπλιστών, των εργολάβων και των τραπεζιτών που συντάσσονται με το 99% των πολιτικών και οικονομικών προτάσεων της Χρυσής Αυγής;

Ποιος θα ασκήσει πραγματική κριτική στην Χ.Α από τους νεοφιλελευθερους σχολιαστές, που βουρκώνουν από συγκίνηση όταν ακούν τον Τζήμερο να προτείνει τη δημιουργία στρατοπέδων εργασίας - όπως αυτά που διέθετε η Γερμανία πριν και και μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία;

Ακόμη και αν το ελληνικό κατεστημένο αποφασίσει πραγματικά να συντρίψει τη Χρυσή Αυγή δεν θα είναι ποτέ σε θέση να το κάνει γιατί θα πρέπει να φανερώσει τους οργανικούς δεσμούς που διατηρεί μαζί της. Αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλο πρόβλημα του φασισμού. Είναι ένα μαζικό κίνημα που αποκτά αυτονομία από τους δημιουργούς του και συχνά μπορεί να στραφεί και εναντίον τους.

Γιατί όπως έλεγε και ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, αυτοί που κατηγορούν τον φασισμό χωρίς να κατηγορούν τον καπιταλισμό που τον δημιουργεί μοιάζουν με αυτούς που κατηγορούν τον χασάπη γιατί δεν πλένει τα χέρια του πριν φέρει το κρέας στο τραπέζι.

 

http://info-war.gr/

Η διαπλοκή, το παρασκήνιο για την εκλογή προέδρου και το τέλος της πολιτικής εξουσίας

Η διαπλοκή και όχι οι συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά είναι αυτή που κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο προκειμένου να βρεθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή προέδρου.

Της Βασιλικής Σιούτη

Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια, που η διαπλοκή αναλαμβάνει πολιτική δράση στο παρασκήνιο, αλλά αυτή τη φορά σηματοδοτεί το τέλος της πολιτικής εξουσίας στη χώρα.

Από την επομένη των ευρωεκλογών τα κομματικά επιτελεία- και όχι μόνο- άρχισαν την αριθμητική: προσθέσεις και αφαιρέσεις. Για την κυβέρνηση η άσκηση είναι πως από τους 152 βουλευτές που έχει , θα πάει στους 180. Άρα, χρειάζεται άλλους 28. Για τον ΣΥΡΙΖΑ το ζητούμενο είναι πως από τους 71 που έχει, θα βρει άλλους 50 για να γίνουν 121 και να αποτρέψουν την εκλογή προέδρου, ώστε να πάει η χώρα σε εκλογές.

Αντικειμενικά η κυβέρνηση έχει πιο εύκολη δουλειά για τουλάχιστον δύο λόγους: χρειάζεται μικρότερο αριθμό από αυτόν που ψάχνει η αξιωματική αντιπολίτευση και έχει περισσότερα ανταλλάγματα να προσφέρει. Και χειροπιαστά.

Πρώτα απ’ όλα στη βασική δεξαμενή (ανεξάρτητοι, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ), από την οποία αμφότεροι θα επιχειρήσουν να ψαρέψουν, οι βουλευτές δεν έχουν κανένα λόγο να επιθυμούν πρόωρες εκλογές καθώς οι περισσότεροι από αυτούς προβλέπεται να μην εκλεγούν ξανά. Άρα, οι εκλογές για τους περισσότερους σημαίνει ότι θα βγουν από το παιχνίδι.

Από την άλλη, οι κυβερνητικές δυνάμεις διαχειρίζονται και εξουσία και χρήμα και οπωσδήποτε τα θέλγητρά τους είναι πιο ισχυρά. Και βέβαια οι περισσότεροι βουλευτές του target group ξέρουν ότι μάλλον αυτή είναι η τελευταία προσφορά που θα έχουν.

Στο Σύριζα, ακόμα κι αν επιχειρήσουν να ξεφύγουν από το καθαρά ιδεολογικό πολιτικό πλαίσιο , αυτά που έχουν να τους προσφέρουν είναι μάλλον αβέβαια και αφορούν στο μέλλον.

Αυτοί που έσπευσαν να ανοίξουν το θέμα της εκλογής Προέδρου και δείχνουν ιδιαίτερη πρεμούρα πάντως, είναι οι εκπρόσωποι της διαπλοκής. Γιατί η διαπλοκή είναι που επείγεται και πιέζει την κυβέρνηση να εξασφαλίσει από τώρα το μαγικό αριθμό, ώστε να μην υπάρχει κλίμα αβεβαιότητας το επόμενο εξάμηνο. Υπάρχουν δανειοδοτήσεις σε εκκρεμότητα, βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση διάσωσής τους (σε βάρος του λαού φυσικά) και θέλουν να διασφαλίσουν ότι όλα θα κυλήσουν ήρεμα.

Παρά την έντονη παρακίνηση που δέχεται η κυβέρνηση ωστόσο, και παρά την προθυμία της να ανταποκριθεί , ελάχιστη δουλειά έχει κάνει η ίδια σε αυτή την κατεύθυνση κι ας οργιάζει το παρασκήνιο.

Κι αυτό γιατί; Γιατί τη δουλειά την έχει αναλάβει η ίδια η διαπλοκή, όπως παραδέχονται ήδη αρκετά κυβερνητικά στελέχη στις ιδιωτικές τους συζητήσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά, αλλά τώρα γίνεται σχεδόν απροκάλυπτα. Είναι οι εκπρόσωποι της διαπλοκής που έχουν αναλάβει το 152 να το κάνουν 180. Οι άλλοτε πανίσχυροι κομματικοί μηχανισμοί άλλωστε –όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Ν.Δ- είναι υπό διάλυση. Για αυτό και έχουν υποκατασταθεί ντε φάκτο από μηχανισμούς της διαπλοκής.

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι δεν υπάρχει πλέον πολιτική εξουσία στη χώρα. Αυτή έχει περάσει στα χέρια της διαπλοκής και το προσωπικό της κυβέρνησης είναι πλέον μόνο για τα προσχήματα.



Πίνακας που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή

http://www.thepressproject.gr/

D-DAY: Απόβαση στην οικονομία της Ευρώπης.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Υπήρχε κάτι σουρεαλιστικό στη φετινή επέτειο των 70 χρόνων από την ιστορική απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία. Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, που ταξίδεψε από την Ουάσινγκτον για να παραστεί στις εκδηλώσεις μνήμης, παρουσίασε ούτε λίγο ούτε πολύ τις ΗΠΑ ως το μοναδικό απελευθερωτή της Ευρώπης, προκαλώντας την οργή της Μόσχας και προσωπικά του προέδρου Πούτιν.

Τα 26 εκατομμύρια σοβιετικών πολιτών που έχασαν τη ζωή τους και ο ρόλος του κόκκινου στρατού, ο οποίος προκάλεσε το 80% των απωλειών που αντιμετώπισαν οι δυνάμεις του Χίτλερ, απουσίαζαν προκλητικά από τα λόγια του Ομπάμα. Ακόμη και για όσους πιστεύουν ότι η σημερινή Ρωσία δεν δικαιούται να διεκδικεί τίποτα από τις ηρωικές σελίδες του προηγούμενου καθεστώτος, η προσπάθεια του Αμερικανού προέδρου δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. 

Όπως ήταν αναμενόμενο μεγάλη μερίδα του ρωσικού Τύπου υπενθύμιζε στους αναγνώστες του ότι ο ίδιος Αμερικανός πρόεδρος που παρέλειψε να αναφερθεί στη ρωσική συμμετοχή στον πόλεμο σήμερα στηρίζει στην Ουκρανία μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν φασίστες και απόγονοι των συνεργατών των ναζί.

Άλλοι αναλυτές υπενθύμιζαν το φαινομενικά παράδοξο ότι 70 χρόνια μετά την απόβαση στη Νορμανδία η Ουάσινγκτον καλεί τους πρώην αντιπάλους της – το Βερολίνο και το Τόκιο – να εγκαταλείψουν την μεταπολεμική ουδετερότητα που τους είχε επιβληθεί και να ενισχύσουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις προκειμένου να συνδράμουν σε πολεμικές επιχειρήσεις από την Αφρική μέχρι το Αφγανιστάν.

Οι πιο ενδιαφέρουσες αναλύσεις πάντως, που ακολούθησαν την περιοδεία του Ομπάμα στην Ευρώπη, αφορούσαν την ίδια την περίφημη D-DAY – όχι όμως σαν σύμβολο στρατιωτικής νίκης αλλά σαν ορόσημο της οικονομικής «κατάληψης» της Ευρώπης από τις ΗΠΑ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Για αρκετούς αναλυτές η προετοιμασία της «οικονομικής D-DAY» ξεκινά ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’30, κατά τη διάρκεια συνεδριάσεων που πραγματοποιεί το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων. Υπό την καθοδήγηση του μετέπειτα υπουργού Εξωτερικών Ντιν Άτσεσον, το συμβούλιο φέρνει κοντά επιχειρηματίες, διπλωμάτες και πολιτικούς που αναζητούν τρόπους να πείσουν το κογκρέσο για την ανάγκη εμπλοκής στον πόλεμο.

Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ θα τεθούν σε άμεσο κίνδυνο εάν στην Ευρώπη επικρατήσει ένα καθεστώς που θα περιορίζει την οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Και η απειλή αυτή δεν αφορά μόνο την επικράτηση της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία ούτως η άλλως παρέμενε πιστή στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, αλλά πολύ περισσότερο σε ενδεχόμενη κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ενδεικτική του γεγονότος ότι οι ΗΠΑ φοβόντουσαν περισσότερο την κυριαρχία της Μόσχας, παρά του Βερολίνου ήταν και μια επιστολή που έστειλε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Κόρντελ Χαλ στον Χίτλερ επιχειρώντας να συνάψει μαζί του κάποιου είδους εκεχειρία. Βασική προϋπόθεση ήταν η Γερμανία να σεβαστεί τη λειτουργία του ελεύθερου εμπορείου – πρόταση την οποία ο ίδιος ο Χίτλερ απέρριψε.

Όταν η προσέγγιση αυτή απέτυχε το μεγαλύτερο τμήμα των οικονομικών παραγόντων των ΗΠΑ ήταν πλέον πεπεισμένο για την ανάγκη εισόδου στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το μόνο που απέμενε ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός, όπως η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, που θα έπειθε την αμερικανική κοινή γνώμη και το Κογκρέσο να εγκαταλείψουν τον απομονωτισμό των προηγούμενων ετών και να εισέλθουν με όλες τους τις δυνάμεις στον πόλεμο.
Το αν υψηλόβαθμοι Αμερικανοί αξιωματούχοι γνώριζαν για την επερχόμενη επίθεση από τις δυνάμεις της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας και την άφησαν να ολοκληρωθεί παραμένει ακόμη και σήμερα ένα θέμα που τροφοδοτεί δεκάδες θεωρίες συνωμοσίας. Το βέβαιο είναι ότι το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό είχε διακόψει βασικές ροές ανεφοδιασμού της Ιαπωνίας, γεγονός που καθιστούσε σχεδόν βέβαιο ότι το Τόκιο θα εξωθούν ταν αργά ή γρήγορα να απαντήσει με κάποια επιθετική κίνηση.

Όπως εξηγούσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Λέο Πάνιτς, καθηγητής συγκριτικής πολιτικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Τορόντο, βασικός στόχος της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, πριν κατά τη διάρκεια και μεά τον πόλεμο, ήταν να επιβληθεί και στην Ευρώπη ένα σύστημα που θα παρέπεμπε στο αμερικανικό New Deal αλλά θα επέτρεπε την ελεύθερη ροή άμεσων επενδύσεων από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη. Οι νέοι Ευρωπαίοι ηγέτες δηλαδή καλούνταν να χρηματοδοτήσουν μέσω του δημόσιου τομέα την ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης Ευρώπης προσφέροντας μεγάλα δημόσια έργα σε αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρείες και κρατώντας ανοιχτούς τους δρόμους του ελεύθερο εμπορίου – στο οποίο οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν αφού είχαν διατηρήσει άθικτη τη βιομηχανική τους παραγωγή.

Το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτής της «συμφωνίας κυρίων», ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού ήταν η μαζική διαγραφή των χρεών των ευρωπαϊκών χωρών.
Λίγα χρόνια αργότερα η οικονομική βοήθεια που έφτασε μέσω του σχεδίου Μάρσαλ μοιράστηκε με τέτοιο τρόπο σε πρόσωπα και πολιτικά κόμματα ώστε να εξασφαλίσει την κυριαρχία εκείνων των δυνάμεων που ήταν έτοιμες να συνεργαστούν με την Ουάσινγκτον. Παράλληλα, όπως ανέφερε σε παλαιότερα κείμενά του και ο Νόαμ Τσόμσκι, το σχέδιο Μάρσαλ λειτούργησε και σαν γιγαντιαίος μηχανισμός αναδιανομής πλούτου στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αφού τα χρήματα που έδιναν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι ως οικονομική βοήθεια προς την Ευρώπη επέστρεφαν στα χέρια των μεγαλύτερων αμερικανικών επιχειρήσεων που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης ευρωπαϊκής ηπείρου.

Σύμφωνα με τον Λέο Πάνιτς η αμερικανική πολιτική ενίσχυε την ανάδειξη στην Ευρώπη είτε σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίες όμως ήταν διατεθειμένες να διακόψουν κάθε επαφή με τα κομμουνιστικά κόμματα, είτε χριστιανοδημοκρατών ηγετών που θα δέχονταν να χρησιμοποιήσουν το κράτος σαν μοχλό ανάπτυξης – πάντα όμως προς όφελος του ιδιωτικού τομέα. Η σταδιακή μετάλλαξη του βρετανικού εργατικού κόμματος και η κυριαρχία πολιτικών όπως ο Ντε Γκολ στη Γαλλία αλλά ακόμη και ο Καραμανλής στην Ελλάδα αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της πολιτικής.

Στην εξαιρετική ανάλυσή του ο Πάνιτς υποστηρίζει ότι η δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης, ως μια ζώνης ελεύθερου εμπορείου όχι μόνο δεν απειλούσε την αμερικανική κυριαρχία, όπως υποστηρίζουν έκτοτε αρκετοί θιασώτες της Ε.Ε, αλλά αντίθετα ευνοούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ – ο ίδιος μάλιστα αναφέρει ότι το σχέδιο Μάρσαλ περιείχε αρκετές προβλέψεις για τη δημιουργία μιας τέτοιας ένωσης.

Ήταν λοιπόν η απόβαση στη Νορμανδία ένα τόσο κομβικό σημείο για τη κυριαρχία του αμερικανικού οικονομικού μοντέλου στην Ευρώπη; Δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί που θα συμφωνήσουν σήμερα ότι ο φασισμός ηττήθηκε στο Στάλινγκραντ αλλά ο καπιταλισμός με τη σημερινή του μορφή κέρδισε στη Νορμανδία.

Άρης Χατζηστεφάνου - ΕΠΙΚΑΙΡΑ Ιούνιος 2014


 
info-war.gr

 

Γκόοοολ

Του Νίκου Μπογιόπουλου 

Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» – επιμένει ο «δυσκοίλιος».  Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!  

Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Όσο για  τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δεν μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.

Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.

Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.

Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές.Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.

Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.

Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs…

Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.

Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».

Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά». Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ… Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα… Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους… Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».

Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.

Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.

Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (…) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!

Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν  κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο».

Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη:«Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».

Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο…

enikos.gr

Δυο μέτρα και δύο σταθμά: Αυξήσεις-μπόνους στους δικαστές για να παίρνουν αποφάσεις που βολεύουν την κυβέρνηση

Σοβαρά ερωτηματικά για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης γεννά η τροπολογία που κατατέθηκε την Τρίτη στη Βουλή, και η οποία προβλέπει την αύξηση των μισθών των δικαστικών στα επίπεδα που βρίσκονταν το 2012, την ίδια στιγμή που κοινωνικές ομάδες που διεκδικούν δικαστικά την ανατροπή των εξοντωτικών περικοπών οι οποίες τους έχουν επιβληθεί βλέπουν τη Δικαιοσύνη να τους γυρίζει την πλάτη και να απορρίπτει τα αιτήματά τους.

Η εντύπωση που αναπόφευκτα σχηματίζεται στην κοινή γνώμη, είναι ότι ίσως η σχέση δικαστών και κυβέρνησης να μην είναι και τόσο διαφανής. Η θεωρία ότι η κυβέρνηση πρακτικά χρηματίζει δικαστές για να εξασφαλίζει τις δικαστικές αποφάσεις που τη βολεύουν πλέον δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, αλλά μία βάσιμη υποψία.

Την Τρίτη το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε συνταγματική τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών, την κατάργηση του επιδόματος γάμου, την κατάργηση της υπογραφής των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας (κατώτερες αποδοχές) μετά από διαπραγματεύσεις εργοδοτών και εργαζομένων (ΣΕΒ-ΓΕΣΕΕ), τη λεγόμενη «μετενέργεια», και πολλά άλλα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο ΙΙ. Κι όλα αυτά μία μέρα αφού το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις αναδρομικές περικοπές στις συντάξεις των δικαστικών...

Δυο μέτρα και δυο σταθμά. Αυξήσεις και αναδρομικά στους δικαστικούς, ως «μπόνους» για τις αποφάσεις τους που πηγαίνουν κόντρα στις διεκδικήσεις των πολιτών, νομιμοποιώντας τις μνημονιακές επιταγές και τεντώνοντας σαν λάστιχο το Σύνταγμα για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις αυτές, που σφραγίζουν την εξαθλίωση ενός λαού. Αυτό είναι η Δικαιοσύνη; Σε μία δημοκρατία, σίγουρα όχι.

http://www.koutipandoras.gr/

Προς τραπεζίτες, παπαγάλους και λοιπά τοξικά κοινωνικά παράγωγα !

Γράφει ο Κυριάκος Τόμπρας

Οι πτωχευμένοι και κρατικοδίαιτοι Έλληνες Τραπεζίτες, με εμβόλιμα άρθρα ελεγχόμενων και χρηματοδοτούμενων από τους ίδιους ΜΜΕ και ΠΑΠΑΓΑΛΩΝ, προσπαθούν σήμερα να πείσουν τον Ελληνικό Λαό ότι ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΥΤΟΙ, ούτε για την κρίση, ούτε για την πτώχευση των τραπεζών τους, ούτε για τα κόκκινα δάνεια που ξεπερνούν πλέον τα 100 δις.

Δεν φταίνε λένε οι τράπεζες αλλά το ελληνικό δημόσιο !!!

Ισχυρίζονται δηλαδή ότι για την πτώχευση των τραπεζών τους ευθύνεται η δημοσιονομική κρίση και η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΗ !!!

Ότι δηλαδή φταίνε οι ελληνικές τράπεζες για την κρίση και για την πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, αφού η ελληνική κρίση ήταν εξ” αρχής τραπεζική και βαφτίστηκε δημοσιονομική, για να μεταφερθούν με τα Μνημόνια οι ζημιές του τραπεζικού συστήματος στους φορολογούμενους και για να πληρωθεί ο λογαριασμός της επιχειρηματικής τους αποτυχίας και των θαλασσοδανείων τους από τον Ελληνικό Λαό.

Ας ξεδιπλώσουμε λοιπόν την αλήθεια με πολύ λίγα λόγια.

ΠΡΩΤΟΝ :

Οι ελληνικές τράπεζες ΠΤΩΧΕΥΣΑΝ το 2008, όταν χρειάστηκαν και πήραν το 1ο πακέττο ενίσχυσης των 28 δις από την Κυβέρνηση Καραμανλή.

Δηλαδή οι τράπεζες πτώχευσαν όταν το ελληνικό δημόσιο ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΑΞΙΟΧΡΕΟ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΜΕ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ.

Και με τα δανεικά που έπαιρνε από τις αγορές, το ελληνικό δημόσιο χρηματοδοτούσε και ενίσχυε τις ήδη πτωχευμένες από το 2008 ελληνικές τράπεζες με 28 δις ευρώ, αφού η πρόσβασή τους στις αγορές είχε ήδη κοπεί από τότε.

Πως είναι λοιπόν δυνατό να ευθύνεται το ελληνικό δημόσιο για την πτώχευση των τραπεζών, ΑΦΟΥ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΤΩΧΕΥΣΑΝ ΠΡΙΝ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ;;;;

Και αν δεν είναι έτσι, τότε ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΑΦΟΥ ΗΤΑΝ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΥΓΕΙΕΣ, ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ 28 ΔΙΣ ΠΑΚΕΤΤΟ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΤΟ 2008 ;;;

ΔΕΥΤΕΡΟΝ :

Σήμερα που είναι πτωχευμένο το ελληνικό δημόσιο και οι ελληνικές τράπεζες δήθεν ανακεφαλαιοποιημένες, ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ;;;

Ακόμη και με το ελληνικό δημόσιο πτωχευμένο, οι ελληνικές τράπεζες, προκειμένου να δανειστούν, έχουν ανάγκη την εγγύηση και την υπογραφή του.

Έχουν δηλαδή ακόμη την ανάγκη της κρατικής ενίσχυσης του ελληνικού δημοσίου, που ισχυρίζονται ότι δήθεν τις κατέστρεψε.

Αυτό όμως συμβαίνει επειδή η ΕΚΤ και οι αγορές γνωρίζουν καλά ότι το συνολικό πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών ξεπερνά τα 285 δις (110 δις κόκκινα δάνεια + 175 δις οφειλές ΕΚΤ με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου), με αποτέλεσμα η τυχόν κατάπτωσή τους, όχι μόνο να τις πτωχεύσει και επίσημα αλλά, ταυτόχρονα, να προσθέσει και τυπικά τα 175 δις των εγγυήσεων τους στο δημόσιο χρέος.

ΕΚΤ και αγορές γνωρίζουν καλά ότι το πτωχό ελληνικό δημόσιο, παρά τα μαύρα χάλια του, είναι σε πολύ καλλίτερη οικονομική κατάσταση από τις πτωχότερες από αυτό ελληνικές τράπεζες και, έτσι, ακόμη και σήμερα, ΕΚΤ και αγορές εμπιστεύονται μόνο την υπογραφή του ελληνικού δημοσίου και όχι αυτή των ελληνικών τραπεζών.

Αλλιώς θα τις δάνειζαν και χωρίς την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, πράγμα που ΟΥΤΕ ΔΙΑΝΟΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΘΟΥΝ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :

Οι τράπεζες πτώχευσαν όχι μόνο πριν το δημόσιο, αλλά όσο το δημόσιο ήταν ακόμη αξιόχρεο, τις χρηματοδοτούσε και τις ενίσχυε.

Ο λογαριασμός της πτώχευσης των τραπεζών χρεώθηκε με τα Μνημόνια στο δημόσιο χρέος, το οποίο αντί να μειωθεί αυξήθηκε και, μαζί με τις εγγυήσεις των τραπεζών, σήμερα ανέρχεται σε 495 δις (320 δις + 175 δις).

Έτσι, με την επιβάρυνση των δημοσιονομικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας με τα 40 δις της ανακεφαλαιοποίησης και τα 175 δις των εγγυήσεων του δημοσίου (ήτοι σύνολο 215 δις) ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΠΤΩΧΕΥΣΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, αφού του φόρτωσαν τη διάσωσή τους ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ.

Και η κατάσταση επιδεινώνεται συνεχώς αφού, μετά τα Μνημόνια, οι τράπεζες δεν μπόρεσαν και ούτε πρόκειται να ανακάμψουν, αφού στερούνται εσόδων επειδή ιδιωτικός δανεισμός δεν υπάρχει ενώ, ταυτόχρονα, τελείωσε και το πάρτι των ομολόγων του δημοσίου, με το οποίο οι ελληνικές τράπεζες είχαν καλομάθει όλα αυτά τα χρόνια να εξασφαλίζουν άκοπα τους τζίρους και τα κέρδη τους.

Με το χρέος διακρατικό, περιθώριο για τραπεζικά κέρδη και τζόγο με το δημόσιο χρέος δεν υπάρχει (βλέπε short selling, T+3 +5 +10……..).

Όσο για το πόσο οι ελληνικές τράπεζες ευθύνονται για τα κόκκινα δάνεια, διαβάστε την ΟΜΑΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ και τις 2 εκθέσεις της BLACKROCK και θα καταλάβετε αν και σε ποιο βαθμό αυτές τήρησαν τα συνήθη κριτήρια και τους κανόνες πιστοδοτήσεων, τις εγκύκλιους της ΤτΕ και της ΕΚΤ και τις Βασιλεία Ι και ΙΙ.

πηγή: http://kinima-ypervasi.blogspot.gr