Η ζωή ως απόρροια άλλων ζωών.

Ώρες ώρες, κυρίως όποτε απογοητεύομαι που με βάζει κάτω η γη, σκέφτομαι πως ίσως να μην ήταν κι άσχημα να ζω ξανά στην πόλη. Να είμαι συγγραφέας που βγάζει χρήματα και πηγαίνει σούπερ μάρκετ, που τον καλούν και που πηγαίνει στις εκδηλώσεις, να πηγαίνω επίσης σε όποιες ακόμα εκδηλώσεις μ’ αρέσουν ακάλεστος και, κυρίως, να ζω και πάλι όπως παλιά, δίχως καμία ευθύνη της ζωής μου, ανάμεσα σε ομοίως απαλλαγμένους από πρωτογενείς ευθύνες “πολιτισμένους ανθρώπους”, με μόνο μας μέλημα “να περνάμε καλά”.

Σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές απογοήτευσης που πηγάζουν από την δυσκολία να ζήσεις παράγοντας την ζωή σου σε κάθε πρωτογενές επίπεδο, ότι είναι πράγματι “βαριά η καλογερική” και ακόμα πιο βαριά κι ασήκωτη η ευθύνη τόσων ψυχών καθημερινά, φυτών και ζωντανών, τα οποία πρέπει να φροντίζεις για να ζούνε υγιώς, με άμεση συνέπεια να ζεις κι εσύ μαζί τους. Είναι πολύ βαριά η ευθύνη της ζωής και έχει τόσες παραμέτρους ενάντιες το Χάος το κυρίαρχο, που ούτε καν μπορείς να τις αντιληφθείς, όχι να αντισταθείς σ’ αυτές, να τις κατανικήσεις.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι, σιγά σιγά με την εξέλιξη την δήθεν, αφήσαν κατά μέρος την Ευθύνη και πήγανε να ζήσουνε όλοι μαζί ανεύθυνα, στριμώχτηκαν σε περιβάλλοντα αφύσικα για να περνούν πιο “άνετα” τον βίο τους, παράδωσαν κάθε μορφή ευθύνης της ζωής (τους) σε χέρια εταιριών που έφτιαξαν, κι αυτοί μονάχα μάθανε να εργάζονται σ’ αυτές και να καταναλώνουν. 

Το Χάος του οικοσυστήματος, το ακατανίκητο το νίκησαν νομίζουν. Επειδή επιλέξανε να φύγουν από κοντά του, να κρυφτούν εντός τσιμέντου και ασφάλτου και να κάνουνε πως δεν το βλέπουν, γενιά με τη γενιά δε, το ξεχάσανε κιόλας, ασχολούνται με άλλα πράγματα, ανώτερα απ’ αυτό (!) και το θυμούνται πια μονάχα σαν κάποιος δικός τους ή και οι ίδιοι αρρωσταίνουν. Την χαοτική πολυπλοκότητα της πραγματικότητας την καταπολεμήσανε οι άνθρωποι, φτιάχνοντας μίαν άλλη, ψεύτικη “πραγματικότητα” που την ονόμασαν “ρεαλισμό” και κλείνοντας εντός της τις ζωές τους, μίαν ατελή και χολή πραγματικότητα της οποίας οι φυσικοί πόροι είναι ο εξής ένας, το χρήμα και η ευθύνη του καταναλωτή μονάχα μία, η εξασφάλισή του με δουλειά ή με όποιους άλλους τρόπους.

Κι αυτά όλα προκύψανε σιγά σιγά μέσα από τους αιώνες διότι, είπαμε, είναι πολύ βαριά κι ασήκωτη η Ευθύνη της Ζωής. Κι έγινε πια τελείως ασυνήθιστο, τρελό για την ακρίβεια, για έναν καταναλωτή να ζει πλέον σαν άνθρωπος. Να είναι δηλαδή αφοσιωμένος καθημερινά σ’ άλλες ζωές, ταγμένος στο να ζουν γύρω του χίλια δυο άλλα πλάσματα για να ζει και εκείνος κατόπιν από δαύτα. Να βλέπει καθημερινά δηλαδή την ζήση του ως απόρροια άλλης ζήσης και όχι ως όπως την έχει συνηθίσει, ένα αξίωμα εγωιστικό και πλάνο, μία ζωή που στο πέρασμά της σκορπίζει αφειδώς τον θάνατο και αφανίζει πλάσματα.

Κάπως έτσι, κρατάνε βεβαίως πολύ λίγες στιγμές κάτι τέτοιες σκέψεις μου επιστροφής στην πρότερη “ζωή”. Διότι, όπως φαίνεται παρανοϊκό σε κάποιον καταναλωτή το να δίνει ζωή σε άλλους για να ζει απ’ αυτούς και ο ίδιος, έτσι ακριβώς είναι πλέον ανέφικτο και αδιανόητο για τον άνθρωπο που νιώθει κάθε πρωί την ζωή του ως συνέπεια άλλων ζωών, να ξαναγυρίσει σε μια ζωή καθημερινή αιτία θανάτου, σε μια κοινωνία δομημένη επί του δόγματος “ο θάνατός σου η ζωή μου” και που το δόγμα αυτό δεν αφορά μονάχα τους συν-καταναλωτές αλλά πρωτίστως όλα τα άλλα (αθώα και ανυποψίαστα) πλάσματα που ζουν παράλληλα με αυτήν.

Μίας “ζωής” που σκοτώνει τη ζωή γύρω της και που ταυτόχρονα αυτοκτονεί μακροπρόθεσμα αλλά και καθημερινά.

Γιάννης Μακριδάκης