Μονόδρομος

Άρθρο του Μάκη Νοδάρου στην Ελευθεροτυπία

Το να είσαι σήμερα δημοσιογράφος και να κάνεις δημοσιογραφική έρευνα, αντί να κάθεσαι στην αναπαυτική καρέκλα κάποιου γραφείου Τύπου και να απολαμβάνεις την παχυλή αργομισθία σου, θεωρείται από τους περισσότερους του σιναφιού μας... σκέτη τρέλα.

Η εποχή που ζούμε και η οικονομική εξαθλίωση που βιώνουμε όλοι μας, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για παλικαρισμούς. Ειδικά στο επάγγελμά μας που συνεχώς απαξιώνεται και οι συνθήκες εργασίας γίνονται ολοένα δυσκολότερες σε όλα τα επίπεδα.

Αν έχεις, λοιπόν, μέσα σου το «μικρόβιο» του ρεπόρτερ, και με βάση τις οικονομικές συγκυρίες, έχεις δύο δρόμους να διαλέξεις. Εκείνον του συμβιβασμού με τα πρόσωπα της εξουσίας, που με βάση τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας θα πρέπει να κρίνεις και να ελέγχεις και μάλιστα πολύ αυστηρά.

Κι εκείνον του μοναχικού αγώνα για την ανάδειξη της αλήθειας. Εναν δρόμο στρωμένο με τα αγκάθια της λάσπης, της περιθωριοποίησης και αποκλεισμού από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.

Για κάποιον από εμάς που σέβεται στοιχειωδώς το επάγγελμά του, τους αναγνώστες του και έχει μέσα του αξιοπρέπεια, ο δεύτερος δρόμος είναι... μονόδρομος, όσο δύσκολος κι αν είναι.

Πολλοί κατά καιρούς με ρωτάνε αν αξίζει τελικά να τρέχω ακόμη στα δικαστήρια για τα θέματα που κατά καιρούς βγάζω στην εφημερίδα. Κι αν είναι σωστό να γίνομαι στόχος, μαζί με την οικογένειά μου, κυκλωμάτων διαφθοράς και εγκληματικών οργανώσεων που συναλλάσσονται με την εξουσία στη Δυτική Ελλάδα.

Η απάντηση είναι: Ναι, αξίζει τον κόπο. Και δεν είναι τα λιγοστά χρήματα που παίρνω από τη δουλειά μου, τα οποία με μεγάλη δυσκολία μού φτάνουν για να ζήσω την οικογένειά μου. Είναι η γλυκιά ικανοποίηση της δημοσιοποίησης των στοιχείων που οι άλλοι δεν θα τολμούσαν ποτέ να αναδείξουν. Είναι το: «Καλημέρα φίλε, προχώρα και μη μασάς» που ακούω σχεδόν καθημερινά από γνωστούς και αγνώστους στο δρόμο. Είναι ο καλός λόγος που ακούω, από σημαντικούς και καταξιωμένους στο επάγγελμά μας τίμιους συναδέλφους μου, που πορεύονται παράλληλα έχοντας την ίδια τρέλα...

http://www.koutipandoras.gr/