Εδώ οι 180, εκεί οι 180, πού είναι οι 180...

Το τελευταίο όνομα που συζητείται στο παρασκήνιο ως πιθανή πρόταση της κυβέρνησης για την προεδρία της δημοκρατίας είναι αυτό του βουλευτή Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ Σπύρου Λυκούδη. Η ιδέα πίσω από αυτό το σενάριο αναφέρεται στη δυσκολία που θα έχουν οι βουλευτές του κόμματός του να μην τον υπερψηφίσουν αλλά και στο άλλοθι που θα δοθεί σε αρκετούς από τους ανεξάρτητους να στηρίξουν την υποψηφιότητα ενός πολιτικού από την ανανεωτική αριστερά που έχει υψηλή δημοτικότητα στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.

Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν ότι ο πρώην γραμματέας της ΔΗΜΑΡ θα δεχτεί να παίξει το ρόλο και ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ θα προτάξουν το ειδικό του γενικού, που είναι το αν θα γίνουν πρόωρες εκλογές ή όχι. Είναι προφανές, με βάση τους κανόνες της κοινής λογικής, ότι πολλά θα εξαρτηθούν από το κλίμα, αν δηλαδή θα υπάρχει το φθινόπωρο η εικόνα μιας κυβέρνησης που αντέχει ή εκείνη ενός συστήματος εξουσίας που πέφτει. Στη δεύτερη περίπτωση, δύσκολα βουλευτές εκτός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα επιλέξουν να δώσουν σωσίβιο στην κυβέρνηση, παρά το όποιο άγχος υπάρχει σε προσωπικό επίπεδο για τη διατήρηση της βουλευτικής έδρας.

Σύμφωνα με την εκλογική αριθμητική, για να εκλεγεί πρόεδρος από την παρούσα Βουλή με 180 ψήφους όπως απαιτείται, τότε θα πρέπει τουλάχιστον ένα κόμμα, ή η ΔΗΜΑΡ ή οι ΑΝΕΛ να υπερψηφίσουν, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία. Διαφορετικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο όσες ψήφοι υπολείπονται, δεδομένου ότι η κυβερνητική πλειοψηφία μετρά 155, να βρεθούν αποκλειστικά από ανεξάρτητους βουλευτές. Ετσι, τα διάφορα σενάρια που συζητούνται στην αθέατη πλευρά επικεντρώνονται στο πώς μπορεί να εγκλωβιστούν η ΔΗΜΑΡ ή οι ΑΝΕΛ, που δεν έχουν αντικειμενικούς λόγους να θέλουν πρόωρες εκλογές, αφού τα ποσοστά τους βρίσκονται σε πτώση και μάλιστα για το κόμμα του Φώτη Κουβέλη στις ευρωεκλογές υπήρξε συντριβή στα όρια της φυσικής εξαφάνισης.

Αλλά μπορεί η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ να μην επιθυμούν πραγματικά κάλπες εδώ και τώρα, όμως η αντικυβερνητική στάση τους δεν επιτρέπει τέτοιου είδους κυβιστήσεις, που αν γίνουν μπορεί να έοχυν πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος το οποίο θα αποτυπωθεί στις προσεχείς κάλπες. Γενικώς, είναι μπερδεμένο. Και από τη στιγμή που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας μίλησε για Τσιριμώκους, έγινε ακόμη πιο μπερδεμένο. Γιατί και να το σκέφεται θετικά κάποιος από εκείνους που "παίζουν" ως πιθανοί υποψήφιοι, θα πρέπει να έχει απολύτως δεμένο το 180 για να το τολμήσει. Διαφορετικά, και θα χάσει και θα έχει απέναντί του τον πιθανό νικητή των εκλογών την επόμενη μέρα.

Πριν κυκλοφορήσει το όνομα του Σπ. Λυκούδη, είχε προηγηθεί συζήτηση για το ενδεχόμενο να προταθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής για τη διαδοχή του Κ. Παπούλια. Εκτιμήθηκε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα δεσμεύονταν οι ΑΝΕΛ και όλοι οι ανεξάρτητοι που προέρχονται από το χώρο της δεξιάς. Μόλις όμως το είπε δημόσια ο Γ. Τραγάκης, ο Ευ. Αντώναρος, κυβερνητικός εκπρόσωπος επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, έσπευσε να "τιτιβίσει" την απορία του, "τον Καραμανλή τον ρώτησαν;", εκφράζοντας έτσι την ενόχλησή του για τη σχετική σεναριολογία.

Κατά καιρούς ακούγεται το όνομα της Επιτρόπου Μαρίας Δαμανάκη, ενώ υπάρχει και μια σχολή σκέψης στο εσωτερικό της κυβέρνησης που λέει ότι πρέπει να προταθεί πρόσωπο που συνδέεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Μ. Γλέζος ή ο Ν. Κωνσταντόπουλος, για να έρθει σε δύσκολη θέση η αξιωματική αντιπολίτευση.

Οι αισιόδοξοι στο εσωτερικό της κυβέρνησης λένε ότι κανένας βουλευτής δεν θέλει να χάσει την έδρα του χωρίς να ξέρει αν θα την ξανακερδίσει και αυτό σημαίνει ότι τελικά θα βρεθούν οι 180. Οι απαισιόδοξοι ή ρεαλιστές, αναλόγως οπτικής, αντιτείνουν ότι δεν φτιάχνονται μεγάλες πλειοψηφίες γύρω από την πρόταση μιας κυβέρνησης σε αποδρομή, ειδικά εφόσον αυτό δεν είναι απλώς ορατό αλλά πεντακάθαρο.

http://tvxs.gr/