Ευλόγησαν και φέτος τα πρόβατα στην Ασή Γωνιά της Κρήτης

Αναβίωσε και φέτος στο χωριό Ασή Γωνιά το έθιμο της ευλογίας των προβάτων.

Ένα από τα πλέον παραδοσιακά έθιμα της Κρήτης αναβίωσε και φέτος ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου στο ορεινό χωριό Ασή Γωνιά στα Χανιά. Πιστοί από κάθε γωνιά του νησιού αλλά και ξένοι επισκέπτες, βρέθηκαν στο χωριό για να τιμήσουν τη χάρη του Αγίου αλλά και να παρακολουθήσουν την τελετή της ευλογίας των προβάτων.

Οι κτηνοτρόφοι της περιοχής τον θεωρούν προστάτη τους και σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο συρρέουν με τα κοπάδια τους στην εκκλησία του Αη-Γιώργη του Γαλατά. Ο ιερέας ευλογεί τα αιγοπρόβατα, τα οποία μετά το άρμεγμα συγκεντρώνονται σ' ένα περιφραγμένο χώρο, πάνω ακριβώς από την εκκλησία. Το γάλα που αποτελεί την παραγωγή της ημέρας, μοιράζεται σε πλαστικά μπουκάλια, ενώ μια ποσότητά του βράζεται στον αύλειο χώρο του ναού και προσφέρεται δωρεάν στον κόσμο.

Το έθιμο αυτό αναβιώνει από τότε που υπάρχει το χωριό και μάλιστα οι κτηνοτρόφοι θεωρούν αδιανόητο να μην κατεβάσουν τα πρόβατά τους για να ευλογηθούν την ημέρα αυτή. Το άρμεγμα των προβάτων συμβολίζει την αλληλεγγύη που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, γι' αυτό και το γάλα διανέμεται σε όλους. Λέγεται, δε, ότι συμβολίζει και το τάμα που έχουν οι κάτοικοι στον Αη-Γιώργη, ως προσδοκία και προσμονή προστασίας από κάθε κακό.

Μεταξύ αυτών που βρέθηκαν σήμερα στην Ασή Γωνιά ήταν ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης και ο δήμαρχος Αποκορώνου Χαράλαμπος Κουκιανάκης.«Έχουμε ανάγκη ως κοινωνία να διατηρούμε αυτά που οι πρόγονοι μας έχουν αφήσει», δήλωσε ο περιφερειάρχης Κρήτης, ενώ από την πλευρά του ο δήμαρχος Αποκορώνου σημείωσε ότι «στις δύσκολες στιγμές που περνάει η πατρίδα μας τα ήθη και τα έθιμα μας αποτελούν κυματοθραύστη».

Το χωριό Ασή Γωνιά θεωρείται κτηνοτροφικό χωριό και υπολογίζεται ότι στην περιοχή εκτρέφονται 25.000 πρόβατα.

 ΑΠΕ - ΜΠΕ , zarpanews.gr

Όχι άλλο σώσιμο!

Βλέποντας αυτή την εικόνα του Γιώργου Παπανδρέου (ΓΑΠ), 7 χρόνια μετά, εξοργίζεσαι και βάζεις τα γέλια μαζί… Είναι και οι βαρκούλες που αρμενίζουν την ώρα που …έσωζε τη χώρα. Τι φταίνε κι αυτές που το επιτελείο του ΓΑΠ επέλεξε το Καστελόριζο και τα συγκεκριμένα πλάνα, για να ξεκινήσει τη διαδικασία των μνημονίων…  Ήταν επτά ολόκληρα χρόνια πριν, 23 Απριλίου του 2010.

Ας δούμε το βίντεο (όσο αντέχουμε) και ας αναλογιστούμε τι έγινε στη χώρα από εκεί και πέρα. Ακολούθησε το μνημόνιο με υπογραφή Σαμαρά και στη συνέχεια το μνημόνιο με υπογραφή Τσίπρα. Τους καταγράφουμε μαζί, για να τους θυμόμαστε μαζί. Και οι τρεις δήλωσαν και δηλώνουν πως δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Και οι τρεις μας λένε πως μας έσωσαν από τον γκρεμό και μας κράτησαν στην «αγία» Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα αποτελέσματα τα ζούμε κι αν σε κάτι μπορούμε να συμφωνήσουμε πολλοί είναι μια φράση, που έχει ειπωθεί ξανά και ξανά: Όχι άλλο σώσιμο!

imerodromos.gr

Πλεόνασμα υποκρισίας, αριστερής και δεξιάς

Ο Τσίπρας προκαλεί, ως συνήθως, θυμηδία. Σήμερα πανηγυρίζει για το (δικό του) πλεόνασμα «ελπίδας και ανάπτυξης», ενώ χαρακτήριζε πλεόνασμα… «αίματος»  αυτό των προηγούμενων. Η σημερινή αντιπολίτευση τον μιμείται, έστω με πιο ήπιες υπερβολές

 Του Γιώργου Καρελιά

Η «μάχη των πλεονασμάτων» μαίνεται ξανά αυτές τις μέρες. Οπως και πέρσι, όπως και το 2014. Και όποιος ρίξει μια ματιά τι λένε σήμερα και τι έλεγαν χτες οι πρωταγωνιστές θα βάλει τα γέλια ή θα πάθει κατάθλιψη, ανάλογα με τα ψυχικά αποθέματα που του έχουν απομείνει. Κοιτάζεις τις δηλώσεις και βρίσκεσαι μπροστά σε ένα déjà vu απελπισίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ προκαλούν, ως συνήθως, θυμηδία με τους πανηγυρισμούς για το (δικό τους) πλεόνασμα «ελπίδας και ανάπτυξης», ενώ χαρακτήριζαν «ματωμένο» το πλεόνασμα των προηγούμενων. Η αντιπολίτευση τον μιμείται, έστω με πιο ήπιες υπερβολές. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά.

Εν αρχή ην το γεγονός, δηλαδή το θηριώδες πλεόνασμα που ανακοινώθηκε φέτος και οφείλεται στους γνωστούς λόγους: αύξηση των φόρων και μείωση των δαπανών, αφού το κράτος δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του.

Γι’ αυτό το πλεόνασμα πανηγυρίζουν οι σημερινοί. Ευλόγως, είναι το δικό τους, το «αριστερό» πλεόνασμα. «Ξεχνούν», βεβαίως, τι έλεγαν πριν από τρία χρόνια, για το πλεόνασμα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Εκείνο, ως «δεξιό», ήταν πλεόνασμα «δυστυχίας, τραγωδίας και αίματος»(ακούστε και φρίξτε!)

Και η αντιπολίτευση; Δυστυχώς, δεν μπορεί να αποφύγει την πεπατημένη. Ενώ το δικό της πλεόνασμα του 2014 αποτύπωνε την αρχή για την έξοδο από την κρίση (έτσι έλεγαν), το σημερινό οφείλεται στην «καταστροφή» της οικονομίας (εδώ). Μάλιστα, δεν αναγνωρίζει κανένα από τα μέτρα επίτευξης του πλεονάσματος, ενώ είναι πάνω-κάτω τα ίδια τότε και τώρα.

Είναι γνωστό ότι μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται εδώ και εφτά χρόνια και είναι υποχρεωμένη να έχει πλεόνασμα, αφού αυτό έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, δεν έχει πολλούς τρόπους να το πετύχει. ’Η μάλλον έχει δύο-τρεις: επιβάλλει περισσότερους φόρους, αναβάλλει την πληρωμή των υποχρεώσεών της και πετσοκόβει το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Αυτό γινόταν και με τους προηγούμενους, αυτό κάνουν και οι σημερινοί. Βεβαίως, υπάρχει διαβάθμιση. Οι σημερινοί φορολογούν ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει, ενώ είχαν υποσχεθεί τα ακριβώς αντίθετα. Όμως,  η μεθοδολογία είναι ίδια. Και είναι αμφίβολο αν μπορεί να αλλάξει τα επόμενα χρόνια (λίγα ή πολλά, άγνωστο), αφού η χώρα είναι δεσμευμένη με υπογραφή.

Επομένως, κάπου πρέπει να σταματήσει αυτό το εκατέρωθεν πλεόνασμα υποκρισίας. Δεν μπορεί το πλεόνασμα του Προϋπολογισμού να είναι καλό όταν βρίσκονται στην κυβέρνηση και καταστροφή όταν περνάνε στην αντιπολίτευση. Το πλεόνασμα είναι καλό σε κάθε περίπτωση, εφόσον αποτελεί αναγκαίο διαπραγματευτικό χαρτί με τους δανειστές. Ηταν καλό χτες το «δεξιό» πλεόνασμα, καλό είναι και το «αριστερό» σήμερα. Μόνο που δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ, γιατί ο γάιδαρος θα τα τινάξει. Αυτό πρέπει να διορθωθεί. Το καλό είναι ότι σχεδόν όλοι το κατανοούν.

Επιμύθιον: Η αντιπολιτευτική αμετροέπεια εκδικείται. Την πληρώνουν σήμερα ο Τσίπρας και οι συν αυτώ. Λένε ότι πέτυχαν «πλεόνασμα ελπίδας» και κανείς δεν τους πιστεύει, διότι χτες μιλούσαν  για «πλεόνασμα αίματος». Η σημερινή αντιπολίτευση δεν χρειάζεται να καταφεύγει σε παρόμοιες υπερβολές, σε συνεχή καταγγελιολογία και αμφισβήτηση των πάντων, διότι δεν είναι μακριά  ημέρα που μπορεί να πάθει τα ίδια.

Όπως είχε πει η Ελεονόρα Ρούσβελτ, καλό είναι  «να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων. Δεν θα ζήσεις τόσο πολύ ώστε να τα κάνεις όλα μόνος σου».

protagon.gr

Η άλλη επταετία

Επτά χρόνια από την είσοδο στα Μνημόνια. Τι έγινε καλύτερο σε αυτόν τον τόπο; Τι διορθώσαμε; Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα ξαναστήσουν τη χώρα στα πόδια της;

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Γιώργος Παπανδρέου στάθηκε μπροστά στο φακό και έριξε μία τελευταία ματιά στο κείμενο. Ο εικονολήπτης της ΕΡΤ έφτιαξε το κάδρο του: ο πρόεδρος και από πίσω τα σπίτια, στο Καστελόριζο. Ο Πρωθυπουργός άρχισε να μιλάει. Εκείνη τη μέρα πήρε περισσότερα αναθέματα, παρά ευχές για την ονομαστική του εορτή.

Αν αυτό που ζούμε τα τελευταία επτά χρόνια έχει ημερομηνία έναρξης, τότε σήμερα έχουμε επέτειο. Βέβαια στην πραγματικότητα, η περιπέτεια ξεκίνησε χρόνια πριν, αλλά τα χρονικά ορόσημα διευκολύνουν τη συνεννόηση.   

Πέρασαν επτά χρόνια από την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου που οδήγησε στη άφιξη του ΔΝΤ και στην επιτροπεία της χώρας από τους εταίρους της. Μέχρι στιγμής, παρά τα όσα ακούστηκαν στα καφενεία και στις πλατείες, κανένας δεν υπέδειξε ένα εναλλακτικό, ρεαλιστικό σχέδιο που να εξασφάλιζε την παραμονή της χώρας στο ευρώ και διατήρηση βασικών στοιχείων κοινωνικής ευημερίας. Κανένας δεν έδειξε ένα δρόμο, κάτω στο χώμα, όχι στα σύννεφα, που να οδηγεί μακριά από εδώ. Σε γενικές γραμμές το πολιτικό μας προσωπικό έκανε στείρα διαχείριση της κατάστασης, χωρίς δημιουργική παρέμβαση στο ασφυκτικό πλαίσιο που έθεσαν οι δανειστές.

Στην αρχή λέγαμε ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Ελπίζαμε ότι θα αναδείξει υγιείς δυνάμεις, θα τονώσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα συνεγείρει τη δημιουργικότητα. Ανοησίες. Η κρίση έδειξε το χειρότερο πρόσωπό μας και μας έκανε να μαλώνουμε αν αυτό είναι και το αληθινό. Εθρεψε φασίστες, δικαίωσε χυδαίους λαϊκιστές, δίχασε τους Ελληνες και έστρεψε πολίτες κατά της πατρίδας τους. Δεν κοιτάξαμε μπροστά, αλλά πίσω. Δεν ανοίξαμε δρόμους, αλλά σκάψαμε χαρακώματα.

Εντάξει, θα πεις ότι όταν πρέπει να ξαναφτιάξεις ένα κράτος από την αρχή, το σοκ είναι ισχυρό, πονάει όταν αλλάζεις δέρμα. Ομως, του κερατά, δεν ήταν όλο αυτό μία ευκαιρία για να διορθώσουμε χρόνιες παθογένειες; Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να παραδώσουμε μία καλύτερη χώρα στα παιδιά μας. Τώρα γυρίστε πίσω και κοιτάξτε αυτήν την επταετία. Τι στο διάολο είναι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο; Τι διορθώσαμε; Ποιες είναι οι μεταρρυθμίσεις που θα ξαναστήσουν τη χώρα στα πόδια της; Μπορεί να βγει ένας από σας εδώ μπροστά μας και να αναφέρει δέκα πρωτοβουλίες που άλλαξαν προς το καλύτερο κάποια πράγματα στη χώρα; Δύσκολο. Υπήρξαν, βέβαια, επιμέρους δράσεις, όμως τι έγινε στα βασικά; Συνεχίζουμε να ζούμε σε μία χώρα που υπερφορολογείσαι για να φοροδιαφεύγουν άλλοι, με το χρεοκοπημένο κράτος να λειτουργεί ως κομματάρχης, με ένα Ασφαλιστικό σκέτο μπάχαλο, τη δημόσια υγεία στα όρια του τριτοκοσμικού και το εκπαιδευτικό σύστημα να ασχολείται με ιδεοληπτικές γραφικότητες. Οι πολίτες συνεχίζουν να μην εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και πιστεύουν ότι η Διαπλοκή έχει τον πρώτο λόγο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άλλοι βγήκαν από τα Μνημόνια και εμείς παραμένουμε; Μα, επειδή αντί να πάμε μπροστά, προτιμούμε να γυρίσουμε πίσω. Δεν θέλουμε να κερδίσουμε το καινούργιο, αλλά να ανακτήσουμε το παλιό. Να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, εκτός από μας. Μνημόνια ως το τέλος.    

protagon.gr

Πολιτικά αποκρουστική εν έτει 2017 η εμμονή Γεννηματά σε ένα συνέδριο με μόνο διορισμένους(!) συνέδρους

Ομολογώ ότι δεν είχα αντιληφθεί ότι χθες το απόγευμα συνεδρίαζε η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ, μιας και στα χρόνια της κρίσης οι εσωτερικές διαδικασίες των κομμάτων δεν λαμβάνουν τη δημοσιότητα του παρελθόντος. Φαίνεται όμως ότι συνέβησαν κάποια πράγματα κάπως...ιστορικά.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι το να πάρω θέση υπέρ του αιτήματος μιας πλευράς σε μια εσωκομματική διαμάχη -πόσο μάλλον του ΠΑΣΟΚ-, θα μου εξασφαλίσει δεκάδες κοσμητικά επίθετα από την άλλη πλευρά και θα συμβάλει καταλυτικά στη διατύπωση λυρικών σεναρίων περί αποστασίας, προδοσίας, πλεκτάνης κ.α.

Παρ' όλα αυτά, θα ήταν δειλό εκ μέρους να μην παρατηρήσω το προφανές, ότι δηλαδή η πρόταση της Φώφης Γεννηματά για ένα συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με μόνο(!) διορισμένους συνέδρους είναι πολιτικά αποκρουστική. Μου φαίνεται πραγματικά αστείο και θλιβερό ότι υπάρχουν άνθρωποι που δημόσια υπερασπίζονται κάτι τέτοιο.

Όταν από τις δυο προτάσεις η μια λέει "συνέδριο μόνο για νταραβεριτζήδες" και η άλλη λέει "συνέδριο χωρίς την κοινωνία δεν έχει νόημα", αυτονόητα στηρίζεις τη δεύτερη. Είναι ανούσιο και να επιχειρηματολογεί για κάτι τόσο προφανές.   

parapolitiki.com

Πυκνή ομίχλη στη χώρα των Φώτων

«Μα πώς μπορεί να δει κανείς μέσα σ’ αυτή την ομίχλη;» αναρωτιόταν αρθρογράφος της γαλλικής Le Monde στην τελική ευθεία της πιο αλλόκοτης προεδρικής αναμέτρησης, που έγινε ακόμη περισσότερο απρόβλεπτη μετά την τρομοκρατική επίθεση της Πέμπτης. Με τέσσερις υποψήφιους, από την άκρα Δεξιά μέχρι τη ριζοσπαστική Αριστερά, να έχουν ελπίδες συμμετοχής στον δεύτερο γύρο της 7ης Μαΐου, η αγωνία του δημοσιογράφου είναι εύλογη. Μέχρι να βγουν τα exit polls, απόψε το βράδυ, την ίδια αγωνία θα μοιράζονται οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και όλες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Οκτώ από τους έντεκα υποψηφίους υιοθετούν αρνητική στάση έναντι της Ε.Ε. και συγκλίνουν, από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, στη γραμμή: Θα αξιώσουμε ριζική αναθεώρηση των υφιστάμενων συνθηκών και αν η Γερμανία αρνηθεί, θα οργανώσουμε δημοψήφισμα για την έξοδο από το ευρώ ή και από την ίδια την Ε.Ε. Οι φόβοι επικεντρώνονται πρωτίστως στη Μαρίν Λεπέν. Η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου φιλοδοξεί να σερφάρει πάνω στο κύμα του δεξιού λαϊκισμού, τύπου Brexit και Τραμπ, για να περάσει στον δεύτερο γύρο και από εκεί στο Ελιζέ. Και αν η Ε.Ε. μπορεί να υπάρξει χωρίς τη Βρετανία –μια σπουδαία χώρα, η οποία όμως βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και στεκόταν πάντα μόνο με το ένα πόδι στην Ευρώπη– η επιβίωσή της φαντάζει αδιανόητη χωρίς τη Γαλλία, τον πολιτικό αρχιτέκτονα της Ενωσης.

Ελάχιστοι Γάλλοι διπλωμάτες και αναλυτές θεωρούν πιθανό αυτό το σενάριο καταστροφής – τουλάχιστον για φέτος. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν από την επίθεση της Πέμπτης έδιναν στον ευρωπαϊστή Εμανουέλ Μακρόν μικρό προβάδισμα στον πρώτο γύρο (24-25% έναντι 22-23% της Λεπέν) και άνετη νίκη στον δεύτερο, με ποσοστό άνω του 60%. Ωστόσο, είναι δύσκολο να αποτολμήσει κάποιος προβλέψεις ύστερα από τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις των δημοσκόπων. Αλλωστε, πρόσφατη έρευνα του έγκριτου Sciences Po έφερνε το 47% των Γάλλων να προσανατολίζεται στην αποχή ή να μην έχει κατασταλάξει. Με τον κεντροδεξιό Φρανσουά Φιγιόν και τον αριστερό Ζαν-Λικ Μελανσόν να ακολουθούν κατά πόδας (γύρω στο 20% και 19% αντίστοιχα) το εκλογικό θρίλερ κέρδισε σε σασπένς το τελευταίο δεκαήμερο.

Αν κάτι ανέδειξε η προεκλογική εκστρατεία, αυτό ήταν η βαθύτατη κρίση του γαλλικού πολιτικού συστήματος. Ο Τύπος υιοθέτησε τον νεολογισμό «ντεγκαζίζμ» (από το «Degagez!», δηλαδή «Ξεκουμπιστείτε») για να περιγράψει τη γενικευμένη διάθεση λιντσαρίσματος των ελίτ. Για πρώτη φορά, ο πρόεδρος της χώρας, Φρανσουά Ολάντ, απέφυγε να διεκδικήσει και δεύτερη θητεία για να μη γελοιοποιηθεί. Ο πρωθυπουργός του, Μανουέλ Βαλς, ηττήθηκε στις προκριματικές εκλογές των Σοσιαλιστών από το αουτσάιντερ Μπενουά Αμόν. Την ίδια τύχη είχε ο φιλόδοξος πρώην πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απέναντι στον άχρωμο Φιγιόν στις προκριματικές του κεντροδεξιού κόμματος «Οι Ρεπουμπλικανοί». Τα δύο κόμματα που μονοπωλούσαν την εξουσία στην Πέμπτη Δημοκρατία ετοιμάζονται να συγκεντρώσουν αθροιστικά μόλις 26-27%.

Τον Ιούνιο του 2012, το Σοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε, για πρώτη φορά στην ιστορία του, την προεδρία της Δημοκρατίας, την κυβέρνηση, την πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας, τις 21 από τις 22 περιοχές της μητροπολιτικής Γαλλίας και τους δήμους 27 εκ των 39 μεγάλων πόλεων. Σήμερα βρίσκεται σε τροχιά κονιορτοποίησης. Ο Μπενουά Αμόν σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου με κίνδυνο να κινηθεί σε μονοψήφια νούμερα, όπως ο Γκαστόν Ντεφέρ που περιορίστηκε στο 5% το 1969, προτού ο Φρανσουά Μιτεράν ανασυγκροτήσει εκ θεμελίων την παράταξη.

Ολοι θυμούνται ότι ο Ολάντ ανέβηκε στην εξουσία κηρύσσοντας το τέλος της λιτότητας και αναγορεύοντας σε εχθρό του το «χρηματιστικό κεφάλαιο». Ο ίδιος είχε χλευάσει το ζεύγος «Μερκοζί» (Μέρκελ - Σαρκοζί), προαναγγέλλοντας σκληρή γραμμή απέναντι στο Βερολίνο. Γρήγορα έβαλε στο συρτάρι όλα αυτά τα ριζοσπαστικά, χωρίς όμως να τα αντικαταστήσει με μια νέα στρατηγική, φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων τύπου Μπλερ και Σρέντερ για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μιας πάσχουσας γαλλικής οικονομίας. Το αποτέλεσμα ήταν μια παραλυτική «εποχή της στασιμότητας», με την ανεργία σταθερά στο 10%, την κοινωνική δυσφορία να καλπάζει και τη Γαλλία να υποχωρεί διαρκώς σε ισχύ έναντι της Γερμανίας. Η καταβαράθρωση του Αμόν (όπως και η δεινή θέση των Εργατικών στη Βρετανία υπό την ηγεσία του Τζέρεμι Κόρμπιν) έδειξε ότι η αιφνίδια αριστερή στροφή δεν πείθει την παραδοσιακή εργατική βάση, που πολώνεται προς τη Λεπέν και τον Μελανσόν, ενώ αποξενώνει τα μορφωμένα μεσοστρώματα, που έχουν γίνει ο νέος κορμός της μεταμοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας.

Σκάνδαλα

Διαφορετικής τάξης προβλήματα ταλανίζουν την Κεντροδεξιά. Και οι τρεις βασικοί υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών –Φιγιόν, Σαρκοζί, Ζιπέ– είχαν κηλιδωθεί από οικονομικά σκάνδαλα. Ο νικητής Φιγιόν υποσχέθηκε στους Γάλλους μια οδυνηρή «θεραπεία-σοκ», σε στυλ Θάτσερ, τη στιγμή που προκαλούσε τις αντοχές τους με τα μεσαιωνικά κάστρα, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και τα πανάκριβα κοστούμια του. Εκθείαζε τις «χριστιανικές αξίες» και την οικογένεια, για να αποκαλυφθεί ότι είχε ευεργετήσει κατά σκανδαλώδη τρόπο μόνο τη... δική του οικογένεια, με αργομισθίες που πλήρωσαν οι φορολογούμενοι.

Η απέχθεια των Γάλλων απέναντι στο πολιτικό προσωπικό τους εξηγεί το παράδοξο φαινόμενο που θέλει όλους τους υποψηφίους για το Ελιζέ να εμφανίζονται ως «αντισυστημικοί». Εξαίρεση δεν αποτελεί ούτε ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος έχει βάσιμες φιλοδοξίες να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας μόλις στα 39 του χρόνια. Το τελευταίο του βιβλίο είχε τίτλο «Επανάσταση». Στέλεχος του χρηματιστικού ομίλου Ροτσiλντ και υπουργός Οικονομικών ελέω Ολάντ χωρίς να έχει εκλεγεί ούτε καν δημοτικός σύμβουλος, ο Μακρόν δεν αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα «αντάρτη». Αυτό δεν τον εμπόδισε να διακηρύξει ότι «η Γαλλία βραχυκυκλώνεται από τις ελίτ, που κοιτάνε μόνο τα δικά τους συμφέροντα», προσθέτοντας αφοπλιστικά: «Το γνωρίζω, γιατί ήμουν κι εγώ τμήμα τους».

Το πρόβλημα για τον Μακρόν είναι πώς και με ποιους θα κυβερνήσει εάν εκλεγεί. Η γαλλική Le Figaro τον λοιδορεί «ο κύριος από τη μία πλευρά... από την άλλη...», ενώ η ισπανική El Pais τον χαρακτηρίζει «ο μεγάλος αλχημιστής»: ούτε αριστερός ούτε δεξιός, και με τον Ντε Γκωλ και με τον Μιτεράν, και με τη λιτότητα και με την κοινωνική προστασία. Ενας πολιτικός με νεανικό σφρίγος και επικοινωνιακά χαρίσματα, αλλά και με κλίση να φτιάχνει φιογκάκια όταν πρέπει να κόψει γόρδιους δεσμούς.

Επειτα, το νεοπαγές πολιτικό του μόρφωμα «En Marche!» (Εμπρός!) δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει την πλειοψηφία της Εθνοσυνέλευσης μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Το ίδιο ισχύει για τον Φιγιόν, ο οποίος εμφάνισε ανοδική τροχιά στην τελική ευθεία της αναμέτρησης, ελπίζοντας στην έκπληξη. Μια παραλυτική συγκατοίκηση και μια νέα περίοδος στασιμότητας για τη Γαλλία θα ήταν το πιο ευνοϊκό έδαφος για μια νίκη της Μαρίν Λεπέν ή των διαδόχων της μετά πέντε χρόνια. Με την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι η πυκνή ομίχλη της Γαλλίας δεν επιφυλάσσει το «ατύχημα» που όλοι απεύχονται στον σημερινό κάβο, είτε σε εκείνον της 7ης Μαΐου.

Η βαριά σκιά της τρομοκρατίας

Ολοι το σκέφτονταν, παρότι ουδείς θα διανοούνταν να το εκστομίσει δημοσίως: μια νέα τρομοκρατική επίθεση τζιχαντιστών, στην τελική ευθεία της προεκλογικής αναμέτρησης, θα μπορούσε να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην έκβασή της. Κάτι ανάλογο με τις επιθέσεις του 2004 στη Μαδρίτη, μόλις τρεις ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές, που οδήγησαν σε αναπάντεχη ήττα τον Χοσέ-Μαρία Αθνάρ.

Οι φόβοι έγιναν πραγματικότητα το βράδυ της Πέμπτης με τον πιο θεαματικό τρόπο: ο τρομοκράτης με το καλάσνικοφ σκότωσε έναν αστυνομικό και τραυμάτισε βαριά δύο άλλους στο Σανς Ελιζέ, την πιο διάσημη λεωφόρο της Ευρώπης, σε μικρή απόσταση από το προεδρικό μέγαρο, την ώρα που οι 11 υποψήφιοι βρίσκονταν στο στούντιο για την τελευταία τηλεοπτική τους αναμέτρηση. Το Ισλαμικό Κράτος, που ανέλαβε την ευθύνη, «ψήφισε», με τον τρόπο του, στις γαλλικές εκλογές.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έσπευσε να εκφράσει, μέσω Twitter, τη βεβαιότητά του ότι η τρομοκρατική επίθεση θα έχει «μεγάλη επίδραση» στο εκλογικό αποτέλεσμα. Υποπτευόμαστε πως ο Αμερικανός πρόεδρος εκτιμά, αν δεν εύχεται, πως η Μαρίν Λεπέν και ο Φρανσουά Φιγιόν θα αποκομίσουν κέρδη εις βάρος του Εμανουέλ Μακρόν και του Ζαν-Λικ Μελανσόν. Γεγονός είναι ότι οι υποψήφιοι της Δεξιάς και της άκρας Δεξιάς είχαν επενδύσει στη σκληρή γραμμή τους έναντι της τρομοκρατίας και του Ισλάμ, ενώ μετά την επίθεση της Πέμπτης κατηγόρησαν τους αντιπάλους τους για «ελαστικότητα» και «αφέλεια».

Η επίδραση της επίθεσης στο εκλογικό αποτέλεσμα παραμένει ωστόσο αμφίβολη. Το μακελειό στο Μπατακλάν, τον Νοέμβριο του 2015, εκτίναξε στα ύψη, προσωρινά, τη δημοτικότητα του σοσιαλιστή προέδρου Ολάντ, ενώ το Εθνικό Μέτωπο δεν κέρδισε ούτε μία περιφέρεια στις εκλογές που έγιναν τρεις εβδομάδες αργότερα. Αλλωστε, ύστερα από τις αλλεπάλληλες τρομοκρατικές επιθέσεις της τελευταίας διετίας, οι Γάλλοι φαίνεται να έχουν συνηθίσει στην ιδέα ότι θα ζουν για καιρό με αυτό το πρόβλημα. Παρά τις προσπάθειες της Λεπέν και του Φιγιόν, τα θέματα της τρομοκρατίας και της ασφάλειας βρίσκονταν, μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, στο περιθώριο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Πάντως, ο φόβος και νέων τρομοκρατικών επιθέσεων, ακόμη και τη μέρα των εκλογών, πλανιόταν πάνω από τη Γαλλία. Περίπου 50.000 αστυνομικοί και 7.000 στρατιώτες έχουν κινητοποιηθεί για την ασφάλεια των 67.000 τμημάτων της χώρας.

 kathimerini.gr

ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΤΗΣ ΕΕ - υπό την απειλή του Grexit -

γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Κάθε λαός μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, έχει την ιστορία και τα βιώματά του κι από αυτά κρίνονται οι πράξεις και οι επιλογές του. Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να κατασκευάσει ένα άλλοθι για όλα όσα έχουν συμβεί μετά την Μεταπολίτευση και την πλήρη ένταξη της χώρας μας εις την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σκοπός μας είναι να διερευνήσουμε και να εξηγήσουμε τους λόγους που συνέβησαν όσα συνέβησαν, για τα οποία, βεβαίως, κατηγορείται και διασύρεται τώρα ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Να αποκαλύψουμε την αλήθεια αλλά και τους πραγματικούς υπεύθυνους, οι οποίοι όχι μόνον τολμούν να προσβάλλουν την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αλλά έχουν, μάλιστα, το θράσος να απειλούν με έξοδο της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη (Grexit), προμηνύοντας Αρμαγεδδών για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από εθνικές εξάρσεις ούτε από πρόσκαιρους, υποβολιμαίους και κακόβουλους υποστηρικτές για να αποδείξει την ακεραιότητά του. Το πρόσφατο παρελθόν του, λίγο πριν από την ένταξή της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη αλλά και όπλο για την δικαίωση του.

Ως λαός με δύναμη την ιστορία του, οι Έλληνες αντιμετωπίσαμε όλες τις εθνικές περιπέτειες και κακουχίες πάντα με το κεφάλι ψηλά και με αρετές την τιμιότητα, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα, την πίστη εις τις εθνικές μας καταβολές, αξίες και αρχές. Αρετές και γνωρίσματα που κρατούσαν τον λαό μας όρθιο, προσγειωμένο, αφοσιωμένο εις την αυτάρκεια του και εις την εθνική του συνείδηση και υπερηφάνεια. Η αυτάρκεια  ήταν η ασπίδα μας, η οποία προστάτευε τις ηθικές μας αρχές και αξίες. Είχαμε δημόσιο τομέα, δημόσιους φορείς, εθνική παιδεία, οργανισμούς, κυβερνήσεις, πολιτικούς να διαχειρίζονται τους πόρους του έθνους βάσει των δυνατοτήτων μας. Διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, φοροδιαφυγή, εγκληματικότητα ήσαν άγνωστες έννοιες εις τον λαό μας.

Ωστόσο, αυτή η αυτάρκεια του λαού μας ερμηνεύονταν από τους πρωταγωνιστές των Βρυξελλών και κυρίως από την Γερμανία και την Γαλλία ως φτώχεια, όταν, αρχές της δεκαετίας του 1960, η τότε ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε την αίτηση ένταξης της χώρας μας εις την τότε ΕΟΚ. Ως γνωστόν όμως η αίτηση εκείνη έγινε υπό την προϋπόθεση προσαρμογών και μεταβατικών περιόδων, όπως και κατεγράφησαν εις τις τότε Συμφωνίες, οι οποίες έθεταν ήδη τότε ως προαπαιτούμενα για την πλήρη ένταξή μας εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Έννοιες, βέβαια, ύψιστης σημασίας από οικονομικής πλευράς, αλλά άγνωστες εις τις ελληνικές κυβερνήσεις και τον αυτάρκη λαό μας, ο οποίος είχε συνηθίσει να περιορίζεται εις τα ολίγα και να διαχειρίζεται με φειδώ όλα αυτά που ούτως ή άλλως προέρχονταν από τις δικές του δυνάμεις, τον δικό του μόχθο και εργατικότητα.

Η όλως απρόσμενη πλήρης ένταξη της χώρας μας εις την ΕΟΚ (ΕΕ) το 1981, χωρίς την προηγούμενη εκπλήρωση των προϋποθέσεων για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, σήμαινε ήδη τότε την έναρξη της κρίσης  εις την Ελλάδα, η οποία, ως απόστημα, άρχισε να διογκώνεται και, όπως ήταν αναμενόμενο, «έσπασε» το 2008-2009. Διότι η ΕΕ, εν γνώσει των ολέθριων συνεπειών διοχέτευσης τεράστιων κεφαλαίων εις την χώρα μας, γνώριζε ήδη τότε το αποτέλεσμα και την κατάληξη της Ελλάδος. Όλα τα Όργανα της, τα οποία επί δεκαετίες είναι εγκατεστημένα εις την Αθήνα, αλλά και οι πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών κατέγραφαν καθημερινώς τις αλλαγές των συμπεριφορών των ελληνικών κυβερνήσεων, πολιτικών και κομμάτων. Την τεράστια διόγκωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τις τεράστιες αυξήσεις σε μισθούς του δημοσίου και σε αμοιβές του ιδιωτικού τομέα, όλως δυσανάλογες τόσο με την παραγωγικότητα, η οποία άρχισε να υποχωρεί εις την χώρα μας, όσο και με τις αντίστοιχες των παραγωγικών χωρών-μελών της ΕΕ. 

Την τεράστια αύξηση εισαγωγής καταναλωτικών αγαθών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, με παράλληλη και επικίνδυνη για την χώρα μας υποχώρηση των εξαγωγών, η οποία αποτυπώνεται ακόμη και εις την αιφνίδια και πρωτόγνωρη εμφάνιση χιλιάδων χωματερών, για τις οποίες εισέπραττε η χώρα μας επί τρείς δεκαετίες ογκώδη πρόστιμα από τις Βρυξέλλες. Την δημιουργία χιλιάδων κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων εις τον ιδιωτικό τομέα, ως αποτέλεσμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, οι οποίες με τα αποκαλούμενα «θαλασσοδάνεια» είτε έκλειναν λόγο μετά είτε μετέφεραν τις εργασίες τους εις το εξωτερικό. Τις σκανδαλώδεις υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων και παραγγελιών, για τις οποίες ενέχονται διαπλεκόμενες επιχειρήσεις όχι μόνον εγχώριες, αλλά και χωρών της ΕΕ, κυρίως της Γερμανίας και Γαλλίας.

Οι εταιρείες των τελευταίων κατά κόρον, άλλωστε, χρησιμοποιούσαν μίζες για να διαφθείρουν το εγχώριο πολιτικό σύστημα, με επίσης υπέρμετρες κοστολογήσεις έργων και προϊόντων, ενεργώντας αναμφίβολα κατά παράβαση των διεθνών νόμων και κανόνων, καθώς και εν γνώσει των δικών τους κυβερνήσεων, που όχι μόνον τις διευκόλυναν, αλλά παράλληλα, μάλιστα, τις προστάτευαν, τις κάλυπταν, αρνούμενες, επί παραδείγματι, την έκδοση εις την χώρα μας των υπαιτίων της διαφθοράς και της εξαπάτησης του λαού μας. Γνωστός εις τους υπαίτιους της κατάρρευσης της χώρας μας είναι επίσης ο εντός μόλις μίας δεκαετίας δεκαπλασιασμός της εισαγωγής οχημάτων πάσης μορφής, καθώς και η υπέρογκη αύξηση της αξίας των ακινήτων ευθύς με την ένταξη μας εις την Ευρωζώνη.

Όλα αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής, δωροδοκίας, φοροδιαφυγής έχουν άμεση σχέση με το χρήμα, το οποίο, ως γνωστόν, χρησιμοποιείται από τους κατέχοντες αυτό για να χρεοκοπήσουν, φέρ’ ειπείν, μία χώρα και, σε συνέχεια αυτού, να γίνουν απόλυτα και εσαεί κυρίαρχοι του εθνικού πλούτου της. Ο γνωστός σε όλους μας και περιέργως συμπαθής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος σήμερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχθηκε δημοσίως προ τεσσάρων ετών ότι γνώριζε πολλά χρόνια πριν τις επιπτώσεις αυτής της χρηματοδότησης της Ελλάδος, όπως και που κατέληγαν τα κεφάλαια αυτά και οι κοινοτικές επιχορηγήσεις για την ανάπτυξη, ωστόσο δεν έκανε τίποτε μέσω των Βρυξελλών για να το σταματήσει «εξαιτίας των αντιδράσεων δύο εταίρων»! Υπαινισσόταν προφανώς την Γερμανία και την Γαλλία, οι οποίες επί δεκαετίες κέρδιζαν τεράστια ποσά από την συμπεριφορά και την συνενοχή του εν τη γενέσει του τότε σάπιου πολιτικού συστήματος της Ελλάδος.

Με την ένταξη της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την αξιοπρέπεια και το οικονομικό του μέλλον εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. ‘Όμως με όλα αυτά τα οποία αποκαλύπτονται και βγαίνουν κάθε τόσο εις την δημοσιότητα, ο λαός μας αισθάνεται όχι μόνον προδομένος και εξαπατημένος, αλλά και απέχθεια προς όλους εκείνους οι οποίοι τον απειλούν. Διότι ο Αρμαγεδδών δεν φοβίζει εμάς τους ‘Ελληνες, πρέπει, ωστόσο, να φοβίζει εκείνους οι οποίοι δια της εγκληματικής δράσης τους θα φέρουν τον Αρμαγεδδών εις όλους τους λαούς της αμετάκλητα γερμανικής Ευρώπης.

O Γεώργιος Εμ. Δημητράκης  αρθρογράφος είναι κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια. 

Ερευνητές γνωρίζουν πού βρίσκεται το αεροσκάφος της Malaysian Airlines που αγνοείται 3 χρόνια

Το αυστραλιανό ερευνητικό ινστιτούτο CSIRO ανακοίνωσε ότι εντόπισε «την πλέον πιθανή τοποθεσία» του αεροσκάφους της πτήσης MH370 της Malaysia Airlines, που αγνοείται εδώ και περισσότερο από τρία χρόνια.

Σε νέα έκθεση που δημοσιοποιήθηκε σήμερα, ο ερευνητικός οργανισμός ανακοίνωσε ότι οι πρόσφατες δοκιμές που έγιναν με το πτερύγιο του Boeing 777 αποκάλυψαν ότι το MH370 πιθανόν βρίσκεται βόρεια της αρχικής ζώνης ερευνών, σε μια περιοχή διπλάσια της έκτασης του Σίδνεϊ.

Η τελευταία έρευνα επιβεβαιώνει την προηγούμενη ανάλυση του ινστιτούτου για το πώς έχουν παρασυρθεί τα συντρίμμια, η οποία δημοσιοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2016.

Συνολικά 239 επιβάτες και πλήρωμα βρίσκονταν στο αεροσκάφος που εκτελούσε την πτήση από την Κουάλα Λουμπούρ στο Πεκίνο στις 8 Μαρτίου του 2014, όταν εξαφανίστηκε από τα ραντάρ.

  

Ο δρ. Ντέβιντ Γκρίφιν από την CSIRO δήλωσε σήμερα ότι είναι «βέβαιος» πως τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από τις δοκιμές όπου χρησιμοποιήθηκε ένα πραγματικό εξάρτημα από Boeing 777, το οποίο υπέστη ορισμένες τροποποιήσεις, υπέδειξαν μια νέα περιοχή ερευνών για την αγνοούμενο αεροσκάφος.

Αντί να χρησιμοποιήσουν ένα αντίγραφο πτερυγίου όπως έκαναν για την αρχική τους ανάλυση, οι επιστήμονες προχώρησαν στη μετατροπή ενός αυθεντικού, μεταχειρισμένου εξαρτήματος από Boeing 777 προκειμένου να μοιάζει ακριβώς με τα συντρίμμια που έχουν εντοπιστει.

«Οι δοκιμές με ένα πραγματικό πτερύγιο αποτέλεσαν επιπλέον επιβεβαίωση για τα ευρήματα της προηγούμενης δουλειάς μας», δήλωσε ο Γκρίφιν σήμερα.

«Το προηγούμενο μοντέλο για το πώς παρασύρθηκαν τα συντρίμμια εφαρμόστηκε χρησιμοποιώντας αντίγραφα από το πτερύγιο που βρέθηκε στη Νήσο Ρεϊνιόν. Αυτά τα αντίγραφα κατασκευάστηκαν από ξύλο και ατσάλι και σχεδιάστηκαν να επιπλέουν και να συμπεριφέρονται όπως τα κανονικά εξαρτήματα». Οι γαλλικές αρχές συνεχίζουν να διενεργούν έρευνες στο πραγματικό πτερύγιο του αεροσκάφους που βρέθηκε στη Ρεϊνιόν. «Βρήκαμε ότι το πραγματικό πτερύγιο κινείται περίπου 20 μοίρες προς τα αριστερά και ταχύτερα σε σχέση με τα αντίγραφα, όπως ακριβώς εκτιμούσαμε. Πλέον φαίνεται απόλυτα λογικό που το πτερύγιο της MH370 έφθασε στην Ρεϊνιόν τον Ιούλιο του 2015».

«Το να γνωρίζουμε το πώς το πτερύγιο και άλλα κομμάτια του MH370 που βρέθηκαν, ανταποκρίνονται στον άνεμο και τα κύματα είναι εξίσου σημαντικό με το να γνωρίζουμε τα ρεύματα του Ινδικού Ωκεανού».

Τα ευρήματα της νέας μελέτης επιβεβαιώνουν τα πορίσματα της πρώτης έρευνας, σύμφωνα με τα οποία η πιθανότερη τοποθεσία του MH370 είναι σε αυτή την νέα περιοχή ερευνών.

  

«Δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι, αλλά είναι αυτό που υποδεικνύουν όλα τα στοιχεία, και αυτή η νέα εργασία μάς κάνει περισσότερο βέβαιους για τα ευρήματά μας». Τον Ιανουάριο ανεστάλησαν οι έρευνες για το Boeing 777. Έχουν διερευνηθεί περίπου 120.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ωκεανού, με κόστος πάνω από 140 εκατ. δολάρια.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ & Πηγή: Associated Press via iefimerida.gr

Ο μύθος του «οικονομικού θαύματος» της απριλιανής δικτατορίας

Τι έγινε την επταετία με το δημόσιο χρέος, τις κρατικές δαπάνες, τον πληθωρισμό, το ασφαλιστικό και τους δημόσιους υπαλλήλους

Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης αναπτύχθηκε ένας μύθος. Ο μύθος αυτός οφείλει την ύπαρξή του κατά κύριο λόγο σε δυο παράγοντες. Στην ασθενική μνήμη και το… internet. Μέσα στα χιλιάδες πράγματα που γράφονται καθημερινά πέρασε και το «επί δικτατορίας ο λαός έτρωγε με χρυσά κουτάλια».

 

Πέρα από απλοϊκός μύθος και σε κάθε περίπτωση καθόλου τεκμηριωμένο «τσιτάτο», κρύβει έναν κίνδυνο. Να αγιοποιήσει ο αναγνώστης-δέκτης μια κατάσταση η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό είναι η ίδια με όλα αυτά τα κακώς κείμενα που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.

Είναι πολύ πιθανό, μάλιστα, οι ίδιοι άνθρωποι που καταριούνται το περίφημο «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα», να υμνούν, δίχως να το γνωρίζουν, τον άκρατο κρατικό δανεισμό που εκτόξευσε το εξωτερικό χρέος της χώρας επί επταετίας.

Η αλήθεια για το δήθεν οικονομικό θαύμα που συντελέστηκε εκείνη τη σκοτεινή περίοδο είναι… απλά μαθηματικά! Κανένα «οικονομικό θαύμα» δεν υπάρχει. Οι δικτάτορες επί της ουσίας συνέχισαν στην ίδια οικονομική πορεία που είχαν χαράξει οι κυβερνήσεις του Συναγερμού και της ΕΡΕ που είχαν προηγηθεί του πραξικοπήματος.

Η διαφορά είναι πως επειδή ήθελαν να είναι αρεστοί στον λαό, επιχείρησαν με τρόπο «άγαρμπο» να επιταχύνουν την ανάκαμψη. Η προσπάθεια αυτή έφερε «υπερθέρμανση» της οικονομίας που σε συνδυασμό με τη διεθνή κρίση του πετρελαίου στις αρχές της δεκαετίας του 1970, άνοιξε πολλές «μαύρες» τρύπες που θα φαινόντουσαν τα επόμενα χρόνια.

Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας αυξήθηκε εντυπωσιακά στην περίοδο της δικτατορίας. Το 1966 πλησίαζε τα 700 δολάρια και το 1967 εκτινάχθηκε στα 800!  Το πέρασμα από τα 700 στα 1.250 δολάρια μέσα σε έξι χρόνια δεν ήταν ένα απλό στατιστικό φαινόμενο. Στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει μια πορεία, που σε άλλες χώρες χρειάστηκε δεκαετίες για να επιτευχθεί.

Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως αυτή η πορεία είχε ήδη ξεκινήσει πριν την επιβολή της δικτατορίας. Το 1953 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν περίπου 300 δολάρια. Το 1965 είχε περάσει τα 600 και η πορεία του δείκτη στα δύο χρόνια πριν από το πραξικόπημα υπήρξε εξ ίσου εντυπωσιακή.

Δημόσιες δαπάνες 

Σε αυτόν τον κρίσιμο οικονομικό δείκτη παρατηρούμε μια συνεχή άνοδο από το 1961 έως το 1974. Μέχρι το 1963 (κυβερνήσεις ΕΡΕ), ο ρυθμός αύξησης ήταν ήπιος. Από το 1963 μέχρι το 1966 (κυβερνήσεις Κέντρου) ο ρυθμός γίνεται έντονος. Από το 1967 και μετά (δικτατορία) ο ρυθμός γίνεται εντονότατος.

Ένα μέρος των δαπανών πήγε σε επενδύσεις. Το μεγαλύτερο κομμάτι, ωστόσο, φαίνεται να απορροφήθηκε στη γιγάντωση του δημόσιου τομέα και την αύξηση του προσωπικού του. Το περίεργο είναι ότι μειώθηκαν οι δαπάνες για την εθνική άμυνα και ταυτόχρονα διογκώθηκαν οι δαπάνες για την «εσωτερική ασφάλεια» του καθεστώτος.  

Και για να γίνει και μια σύνδεση με το σήμερα, ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο των δαπανών απορροφούσε η πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του δημόσιου χρέους.

Δημόσιο χρέος 

Και μιας και ο λόγος για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, είναι χρήσιμο να δούμε πως  βρέθηκαν οι πόροι για τη διόγκωση των κρατικών δαπανών. Αρχικά αυξήθηκε η φορολογητέα ύλη. Οι φόροι, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξήθηκαν κατά δύο έως τρεις ποσοστιαίες μονάδες. Αλλά η κύρια πηγή ήταν ο δανεισμός. Το ελληνικό δημόσιο χρέος πολλαπλασιάστηκε. Ειπώθηκε, μάλιστα, πως στην επταετία ο δανεισμός υπερέβη κατά τρεις φορές το σύνολο των δανείων που είχε λάβει η χώρα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι το 1967! Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πρέπει να σημειωθεί πως ως ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος ήταν χαμηλότερο σε σχέση με τα μεγέθη των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.

Πληθωρισμός

Από 2,5% το 1968, ο πληθωρισμός έφτασε το 6,6% το 1972 και προσέγγισε το 40% στις αρχές του 1974! Μόνο επί ημερών Ανδρουτσόπουλου, ελήφθησαν σκληρά αντιπληθωριστικά μέτρα, αλλά ήταν πλέον αργά. Καταλυτικές συνέπειες στο δείκτη τιμών καταναλωτή, πάντως, είχαν διάφοροι παράγοντες όπως η διεθνής κρίση πετρελαίου που συρρίκνωσε οικονομίες με πιο στέρεες βάσεις από την ελληνική.

Τουρισμός

Το δικτατορικό καθεστώς θεώρησε ευθύς εξαρχής ατμομηχανή της οικονομίας τον τουρισμό. Ο αριθμός των τουριστών τετραπλασιάστηκε μεταξύ 1968 και 1971, οπότε και ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο.

Αυτή η επιλογή, ωστόσο, οδήγησε σε μια σκανδαλώδη δανειοδότηση του τουριστικού κλάδου έναντι του βιοτεχνικού με αποτέλεσμα να «παγιδευτούν» πιστωτικοί πόροι που αν είχαν διατεθεί στη βιοτεχνία, πιθανότατα, να είχαν μειώσει τα φαινόμενα στενότητας στην προσφορά αγαθών. Αυτό με τη σειρά του ήταν ένα γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση του πληθωρισμού.

Αύξηση του αριθμού των απασχολουμένων

Ο αριθμός των απασχολουμένων αυξήθηκε στη διάρκεια της επταετίας και ο ρυθμός μετανάστευσης μειώθηκε. Μέχρι το 1969, η απασχόληση δημιουργήθηκε κυρίως στις πολύ μικρές μεταποιητικές μονάδες, που απασχολούσαν μέχρι 4 εργάτες ή υπαλλήλους. Από το 1969 μέχρι το 1973 η κατάσταση άλλαξε.

  

Παρατηρήθηκε σοβαρή αύξηση θέσεων απασχόλησης στις μεγάλες επιχειρήσεις, αξιοσημείωτη αύξηση στις μεσαίες επιχειρήσεις, ενώ η απασχόληση στις μικρές επιχειρήσεις παρέμεινε στάσιμη. Τέλος, στις πολύ μικρές επιχειρήσεις υποχώρησε στα επίπεδα του 1963.

Αμοιβές

Τα τρία πρώτα χρόνια, οι αμοιβές των μισθωτών αυξήθηκαν σε πραγματικές τιμές. Στην περίοδο 1970-1972 εμφάνισαν στασιμότητα (κατά την έκφραση του Γ. Παπαδόπουλου, «θα φάγωμεν λιγότερο, κύριοι, θα πίωμεν ολιγότερον»). Τέλος, στη διετία 1973-1974, ωστόσο, οι πραγματικές αμοιβές συρρικνώθηκαν δραματικά, λόγω του υψηλού πληθωρισμού.

Ασφαλιστικό, συντάξεις, «ρύθμιση» χρεών, μονιμότητα στο δημόσιο, παροχές

Μία από τις βασικές προτεραιότητες της δικτατορίας ήταν η αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος η οποία τελικά… δεν έγινε ποτέ! Το καθεστώς επεδίωκε μια ομαδοποίηση των ασφαλισμένων κατά φορείς αλλά υπήρξαν αντιδράσεις και τελικά το σχέδιο δεν προχώρησε. Πυλώνας του ασφαλιστικού ήταν οι συντάξεις στους «αγωνιστές Εθνικής Αντίστασης». Η συγκεκριμένη εκδοχή έφτανε μέχρι και την «περίοδο του συμμοριτοπόλεμου», αρκεί ο υποψήφιος συνταξιούχος είχε επιλέξει τη... σωστή πλευρά.

Παράλληλα, το 1968 η δικτατορία αποφάσισε τη μαζική απελευθέρωση των επιχειρηματιών και επαγγελματιών που βρίσκονταν στη φυλακή για χρέη. Απελευθερώθηκαν έτσι περίπου 2.000 άτομα. Στη συνέχεια, καταργήθηκε η προσωποκράτηση για χρέη. Την ίδια χρονιά σχεδόν χαρίστηκαν, συσσωρευμένα αγροτικά χρέη. Από τη ρύθμιση αυτή ωφελήθηκαν 644.000 οφειλέτες, για συνολικό ποσόν ύψους 7,6 δισεκατομμυρίων δραχμών της εποχής. Το ποσόν αυτό ήταν ίσο με το σύνολο των απλήρωτων υπολοίπων των δανείων προς τη βιοτεχνία στα τέλη του ίδιου έτους!

Ένα μέτρο που έλαβε η δικτατορία και ισχύει μέχρι σήμερα είναι η δωρεάν διανομή φοιτητικών συγγραμμάτων. Εκτός από αυτό καθιερώθηκαν ρυθμίσεις για τη «διευκόλυνση» των σπουδών, καθιερώνοντας τη δυνατότητα μεταφοράς μαθημάτων από έτος σε έτος.

Τέλος, το 1968 καθιερώθηκε η μονιμότητα όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Το μέτρο αυτό ελήφθη μετά την εκκαθάριση των υπηρεσιών από τα πρόσωπα που θεωρούνταν «ύποπτα» για τα κοινωνικά τους φρονήματα και που δεν δέχτηκαν να γίνουν «δηλωσίες». Την επόμενη χρονιά η χούντα μονιμοποίησε και ενέταξε στην ιεραρχία όλους τους έκτακτους υπαλλήλους.

Βιβλιογραφία:  Νίκος Ψυρούκης «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας», τέταρτος τόμος, Αθήνα 1983 και Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (με τη συνεργασία της Βάσως Πορταρίτου), Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας, Αθήνα 1979.

Τα οικονομικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στο θέμα προέρχονται από έρευνα του διδάκτορα οικονομικών επιστημών στο Α.Π.Θ και συγγραφέα κ. Ευάγγελου Α. Χεκίμογλου, που δημοσιοποιήθηκε πριν από μερικά χρόνια στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.       

newsbeast.gr