ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΤΗΣ ΕΕ - υπό την απειλή του Grexit -

γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Κάθε λαός μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, έχει την ιστορία και τα βιώματά του κι από αυτά κρίνονται οι πράξεις και οι επιλογές του. Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να κατασκευάσει ένα άλλοθι για όλα όσα έχουν συμβεί μετά την Μεταπολίτευση και την πλήρη ένταξη της χώρας μας εις την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σκοπός μας είναι να διερευνήσουμε και να εξηγήσουμε τους λόγους που συνέβησαν όσα συνέβησαν, για τα οποία, βεβαίως, κατηγορείται και διασύρεται τώρα ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Να αποκαλύψουμε την αλήθεια αλλά και τους πραγματικούς υπεύθυνους, οι οποίοι όχι μόνον τολμούν να προσβάλλουν την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αλλά έχουν, μάλιστα, το θράσος να απειλούν με έξοδο της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη (Grexit), προμηνύοντας Αρμαγεδδών για τον ελληνικό λαό.

Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από εθνικές εξάρσεις ούτε από πρόσκαιρους, υποβολιμαίους και κακόβουλους υποστηρικτές για να αποδείξει την ακεραιότητά του. Το πρόσφατο παρελθόν του, λίγο πριν από την ένταξή της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη αλλά και όπλο για την δικαίωση του.

Ως λαός με δύναμη την ιστορία του, οι Έλληνες αντιμετωπίσαμε όλες τις εθνικές περιπέτειες και κακουχίες πάντα με το κεφάλι ψηλά και με αρετές την τιμιότητα, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα, την πίστη εις τις εθνικές μας καταβολές, αξίες και αρχές. Αρετές και γνωρίσματα που κρατούσαν τον λαό μας όρθιο, προσγειωμένο, αφοσιωμένο εις την αυτάρκεια του και εις την εθνική του συνείδηση και υπερηφάνεια. Η αυτάρκεια  ήταν η ασπίδα μας, η οποία προστάτευε τις ηθικές μας αρχές και αξίες. Είχαμε δημόσιο τομέα, δημόσιους φορείς, εθνική παιδεία, οργανισμούς, κυβερνήσεις, πολιτικούς να διαχειρίζονται τους πόρους του έθνους βάσει των δυνατοτήτων μας. Διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, φοροδιαφυγή, εγκληματικότητα ήσαν άγνωστες έννοιες εις τον λαό μας.

Ωστόσο, αυτή η αυτάρκεια του λαού μας ερμηνεύονταν από τους πρωταγωνιστές των Βρυξελλών και κυρίως από την Γερμανία και την Γαλλία ως φτώχεια, όταν, αρχές της δεκαετίας του 1960, η τότε ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε την αίτηση ένταξης της χώρας μας εις την τότε ΕΟΚ. Ως γνωστόν όμως η αίτηση εκείνη έγινε υπό την προϋπόθεση προσαρμογών και μεταβατικών περιόδων, όπως και κατεγράφησαν εις τις τότε Συμφωνίες, οι οποίες έθεταν ήδη τότε ως προαπαιτούμενα για την πλήρη ένταξή μας εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Έννοιες, βέβαια, ύψιστης σημασίας από οικονομικής πλευράς, αλλά άγνωστες εις τις ελληνικές κυβερνήσεις και τον αυτάρκη λαό μας, ο οποίος είχε συνηθίσει να περιορίζεται εις τα ολίγα και να διαχειρίζεται με φειδώ όλα αυτά που ούτως ή άλλως προέρχονταν από τις δικές του δυνάμεις, τον δικό του μόχθο και εργατικότητα.

Η όλως απρόσμενη πλήρης ένταξη της χώρας μας εις την ΕΟΚ (ΕΕ) το 1981, χωρίς την προηγούμενη εκπλήρωση των προϋποθέσεων για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, σήμαινε ήδη τότε την έναρξη της κρίσης  εις την Ελλάδα, η οποία, ως απόστημα, άρχισε να διογκώνεται και, όπως ήταν αναμενόμενο, «έσπασε» το 2008-2009. Διότι η ΕΕ, εν γνώσει των ολέθριων συνεπειών διοχέτευσης τεράστιων κεφαλαίων εις την χώρα μας, γνώριζε ήδη τότε το αποτέλεσμα και την κατάληξη της Ελλάδος. Όλα τα Όργανα της, τα οποία επί δεκαετίες είναι εγκατεστημένα εις την Αθήνα, αλλά και οι πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών κατέγραφαν καθημερινώς τις αλλαγές των συμπεριφορών των ελληνικών κυβερνήσεων, πολιτικών και κομμάτων. Την τεράστια διόγκωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τις τεράστιες αυξήσεις σε μισθούς του δημοσίου και σε αμοιβές του ιδιωτικού τομέα, όλως δυσανάλογες τόσο με την παραγωγικότητα, η οποία άρχισε να υποχωρεί εις την χώρα μας, όσο και με τις αντίστοιχες των παραγωγικών χωρών-μελών της ΕΕ. 

Την τεράστια αύξηση εισαγωγής καταναλωτικών αγαθών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, με παράλληλη και επικίνδυνη για την χώρα μας υποχώρηση των εξαγωγών, η οποία αποτυπώνεται ακόμη και εις την αιφνίδια και πρωτόγνωρη εμφάνιση χιλιάδων χωματερών, για τις οποίες εισέπραττε η χώρα μας επί τρείς δεκαετίες ογκώδη πρόστιμα από τις Βρυξέλλες. Την δημιουργία χιλιάδων κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων εις τον ιδιωτικό τομέα, ως αποτέλεσμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, οι οποίες με τα αποκαλούμενα «θαλασσοδάνεια» είτε έκλειναν λόγο μετά είτε μετέφεραν τις εργασίες τους εις το εξωτερικό. Τις σκανδαλώδεις υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων και παραγγελιών, για τις οποίες ενέχονται διαπλεκόμενες επιχειρήσεις όχι μόνον εγχώριες, αλλά και χωρών της ΕΕ, κυρίως της Γερμανίας και Γαλλίας.

Οι εταιρείες των τελευταίων κατά κόρον, άλλωστε, χρησιμοποιούσαν μίζες για να διαφθείρουν το εγχώριο πολιτικό σύστημα, με επίσης υπέρμετρες κοστολογήσεις έργων και προϊόντων, ενεργώντας αναμφίβολα κατά παράβαση των διεθνών νόμων και κανόνων, καθώς και εν γνώσει των δικών τους κυβερνήσεων, που όχι μόνον τις διευκόλυναν, αλλά παράλληλα, μάλιστα, τις προστάτευαν, τις κάλυπταν, αρνούμενες, επί παραδείγματι, την έκδοση εις την χώρα μας των υπαιτίων της διαφθοράς και της εξαπάτησης του λαού μας. Γνωστός εις τους υπαίτιους της κατάρρευσης της χώρας μας είναι επίσης ο εντός μόλις μίας δεκαετίας δεκαπλασιασμός της εισαγωγής οχημάτων πάσης μορφής, καθώς και η υπέρογκη αύξηση της αξίας των ακινήτων ευθύς με την ένταξη μας εις την Ευρωζώνη.

Όλα αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής, δωροδοκίας, φοροδιαφυγής έχουν άμεση σχέση με το χρήμα, το οποίο, ως γνωστόν, χρησιμοποιείται από τους κατέχοντες αυτό για να χρεοκοπήσουν, φέρ’ ειπείν, μία χώρα και, σε συνέχεια αυτού, να γίνουν απόλυτα και εσαεί κυρίαρχοι του εθνικού πλούτου της. Ο γνωστός σε όλους μας και περιέργως συμπαθής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος σήμερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχθηκε δημοσίως προ τεσσάρων ετών ότι γνώριζε πολλά χρόνια πριν τις επιπτώσεις αυτής της χρηματοδότησης της Ελλάδος, όπως και που κατέληγαν τα κεφάλαια αυτά και οι κοινοτικές επιχορηγήσεις για την ανάπτυξη, ωστόσο δεν έκανε τίποτε μέσω των Βρυξελλών για να το σταματήσει «εξαιτίας των αντιδράσεων δύο εταίρων»! Υπαινισσόταν προφανώς την Γερμανία και την Γαλλία, οι οποίες επί δεκαετίες κέρδιζαν τεράστια ποσά από την συμπεριφορά και την συνενοχή του εν τη γενέσει του τότε σάπιου πολιτικού συστήματος της Ελλάδος.

Με την ένταξη της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την αξιοπρέπεια και το οικονομικό του μέλλον εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. ‘Όμως με όλα αυτά τα οποία αποκαλύπτονται και βγαίνουν κάθε τόσο εις την δημοσιότητα, ο λαός μας αισθάνεται όχι μόνον προδομένος και εξαπατημένος, αλλά και απέχθεια προς όλους εκείνους οι οποίοι τον απειλούν. Διότι ο Αρμαγεδδών δεν φοβίζει εμάς τους ‘Ελληνες, πρέπει, ωστόσο, να φοβίζει εκείνους οι οποίοι δια της εγκληματικής δράσης τους θα φέρουν τον Αρμαγεδδών εις όλους τους λαούς της αμετάκλητα γερμανικής Ευρώπης.

O Γεώργιος Εμ. Δημητράκης  αρθρογράφος είναι κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.