Kolotoumba εν όψει για την πιστοληπτική γραμμή;

Ενώ έως και μέχρι από λίγες ημέρες η διακήρυξη «καθαρή έξοδος, χωρίς πιστοληπτική γραμμή» ήταν η επικεφαλίδα σε κάθε του παρέμβαση, την Τετάρτη στην Βουλή ο κ. Τσίπρας άρχισε να το νερώνει το θέμα...

Και μιλώντας για τα όσα θα πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να καταφύγει σε πιστοληπτική γραμμή.

Σύμφωνα με πληροφορίες στην κυβέρνηση έχουν αρχίσει να ανησυχούν, γνωρίζοντας ότι η αστάθεια στην Ιταλία μπορεί και να τινάξει τα πάντα στον αέρα και να προκαλέσει πιέσεις σε όλα τα ευρωπαϊκά ομόλογα. Και με ένα τέτοιο ενδεχόμενο ανοιχτό, κάποιοι ήδη βλέπουν την πιστοληπτική γραμμή στον ορίζοντα...

Γνωρίζοντας αυτά και προκειμένου να έχει και μία πισινή με τις αγορές, ο κ. Τσίπρας είπε από το βήμα της Βουλής, απευθυνόμενος στην ΝΔ:

«Στο τέλος του 2014 είχε συσσωρευτεί απώλεια ΑΠΕ 25% και ανεργία 27%. Έκλεινε τότε η πέμπτη χρονιά μνημονίων με τα οικονομικά της χώρας εκτροχιασμένα. Ακόμα και το πρωτογενές πλεόνασμα του Σαμαρά φαίνεται από αναθεωρημένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ότι δεν ήταν πλεόνασμα. Παρά τις φαντασιοπληξίες εκείνης της εποχής περί success story και πιστοληπτική γραμμή, για εμάς τώρα είναι πάτωμα ενώ για εσάς ταβάνι».

Kolotoumba εν οψει;

 reporter.gr   

IMD:Η Ελλάδα 57η στην ανταγωνιστικότητα το 2017 μεταξύ 63 χωρών

O Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ), ως εθνικός εκπρόσωπος του «Institute for Management Development» (IMD) στην Ελλάδα, δημοσιοποιεί σήμερα τα αποτελέσματα της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook – WCY) του International Institute for Management Development (IMD), για το έτος 2017.

Για την κάλυψη των αναγκών που προέκυψαν από τη συνεργασία του ΣΒΒΕ με το IMD, η υπεύθυνη Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Μελετών του ΣΒΒΕ συνεργάσθηκε και φέτος επιτυχώς, για δέκατη έκτη (17η) συνεχόμενη χρονιά, με το Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ), το οποίο παρείχε τα μακροοικονομικά δεδομένα που αφορούσαν στις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας για το 2017.

Συνοπτική αναφορά στον κύριο και τους επιμέρους δείκτες ανταγωνιστικότητας

Σύμφωνα με τα στοιχεία του IMD η ανταγωνιστική θέση της Ελλάδας κατά το 2017 παρουσίασε στασιμότητα και εφέτος διατήρησε την 57ηθέση μεταξύ 63 χωρών, την οποία κατείχε και κατά την περσινή χρονιά.

Για την εξαγωγή της συνολικής θέσης μιας χώρας στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας λαμβάνονται υπόψη τέσσερεις μεγάλες ομάδες παραγόντων/κριτηρίων: η «Οικονομική Αποδοτικότητα», η «Κυβερνητική Αποτελεσματικότητα», η «Επιχειρηματική Αποτελεσματικότητα» και οι «Υποδομές». (συνολικά αξιολογούνται περισσότεροι από 260 δείκτες).

Στην κατηγορία των δεικτών της «Οικονομικής Αποδοτικότητας», η χώρα μας βρίσκεται στην εξηκοστή πρώτη θέση (61η) για το 2017, μεταξύ των 63 χωρών της κατάταξης, δηλαδή βρίσκεται δυο μόλις θέσεις πριν την τελευταία θέση της κατάταξης, (Η Ελλάδα είναι «τρίτη» από το τέλος)

Στην κατηγορία των δεικτών της «Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας», η Ελλάδα βρίσκεται κι εφέτος στην 61η θέση, σημειώνοντας την τρίτη χειρότερη επίδοση μεταξύ των 63 χωρών που συμμετέχουν στην έρευνα. (Επίσης, η Ελλάδα «τρίτη» από το τέλος, όπως ακριβώς και πέρυσι)

Στην κατηγορία των δεικτών της «Επιχειρηματικής Αποτελεσματικότητας», καταγράφεται επιδείνωση κατά δύο θέσεις. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα εφέτος κατατάσσεται στην 59η θέση, καταγράφοντας υποχώρηση κατά δύο θέσεις σε σχέση με την περσινή χρονιά (ήταν στην 57η) , και, τέλος,

Στην κατηγορία των «Υποδομών» σημειώνεται επίσης επιδείνωση της κατάταξης της χώρας μας κατά μια θέση: συγκεκριμένα από την 39ηθέση του 2017, η χώρα μας για το 2018 κατατάσσεται στην 40η θέση, εμφανίζοντας υποχώρηση για τέταρτη συνεχή χρονιά.

Υπογραμμίζεται ότι τα αποτελέσματα που παρουσιάζονται σήμερα (2018) και η συνολική αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας με όρους ανταγωνιστικότητας, αφορούν τις επιδόσεις της χώρας μας κατά την προηγούμενη χρονιά, δηλαδή το 2017. 

Δήλωση του Προέδρου του ΣΒΒΕ κ. Αθανάσιου Σαββάκη, αναφορικά με τα αποτελέσματα και την κατάταξη της χώρας μας στην Παγκόσμια Επετηρίδα Ανταγωνιστικότητας του IMD:

«Η πενταετής στασιμότητα της ελληνικής οικονομίας που διαπιστώνει το IMD, αποτελεί το πλέον ανησυχητικό σημάδι για την επόμενη μέρα μετά τα μνημόνια. Πέντε (5) χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται στην 57η θέση μεταξύ 63 χωρών. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές που έχουν εφαρμοσθεί είναι τελικά χωρίς αναπτυξιακό αντίκρισμα και έχουν οδηγήσει σε παγίωση της ύφεσης.

Οικονομική ανάκαμψη και νέα αρχή δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη χώρα μας μόνιμο ουραγό στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας. Γι΄ αυτό μόνον με τις δέουσες μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της οικονομίας, με πρώτη αυτή του φορολογικού μας συστήματος, μπορεί η πατρίδα μας να αναδυθεί από την ανυποληψία της διεθνούς ανταγωνιστικότητας.

Ο ΣΒΒΕ προτείνει να αποφασισθεί έως τον Αύγουστο, το είδος και η μορφή του αναπτυξιακού υποδείγματος που θ΄ ακολουθήσει η χώρα. Σ΄ αυτό το υπόδειγμα, κεντρικό ρόλο θα πρέπει να διαδραματίσουν η παραγωγική αναδιάρθρωση, η θέσπιση βιομηχανικής πολιτικής για την ενίσχυση της μεταποιητικής βάσης της χώρας και η υλοποίηση ενός δυναμικού σχεδίου για την προσέλκυση κάθε είδους επενδύσεων, με αποκλειστικό στόχο την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών.»

reporter.gr

Δείτε το «ξενοδοχείο της χούντας» στην Αλθέα από ψηλά (video)

Είναι γνωστό σε αρκετούς ως «το ξενοδοχείο της χούντας», καθώς η θεμελίωση και η κατασκευή του ξενοδοχειακού συγκροτήματος στην Αλθέα έγινε στα χρόνια της δικτατορίας. Το μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα, με τρία διπλανά τμήματα που αποτελούσαν το κεντρικό κτίριο καθώς επίσης και δύο επιπλέον σειρές από μπανγκαλόου, πάνω στην παραλιακή λεωφόρο και μπροστά στη θάλασσα, στην περιοχή της Αλθέας, ήταν ένα από τα πλέον μεγαλόπνοα σχέδια, καθώς προβλεπόταν να έχει περισσότερα από 400 δωμάτια, που κάλυπταν μια έκταση 65 στρεμμάτων.

Όπως αναφέρεται στην περιγραφή σχετικού βίντεο που αναρτήθηκε στο YouTube από το Up Drones, όπου παρουσιάζονται πλάνα του συγκροτήματος από drone που πέταξε από πάνω, κάποιοι άλλοι το ονομάζουν το ξενοδοχείο του Κοσκωτά μιας και φημολογείται ότι ο το είχε προσθέσει και αυτό στην «αυτοκρατορία» του πριν αυτή καταρρεύσει. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον «ακατέργαστο διαμάντι» της παραλιακής λεωφόρου στο ύψος της Αγίας Μαρίνας, που όμως παραμένει ημιτελές και λεηλατημένο μιας και οι όποιες εγκαταστάσεις είχαν προλάβει να δημιουργηθούν πριν το έργο παγώσει για πάνω από 40 χρόνια έχουν πια διαλυθεί ολοκληρωτικά. Ωστόσο, βρίσκεται σε έναν πολύ όμορφο κόλπο, με καθαρά και καταγάλανα νερά, που δεν είναι ευρέως γνωστός, μιας και η πρόσβαση σε αυτόν δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη.

huffingtonpost.gr

15ήμερος αποκλεισμός και περικοπή αποζημίωσης στον αμετανόητο Λαγό

Ομόφωνη απόφαση της Βουλής για τις εκφράσεις "πουλημένοι και προδότες" του υπόδικου χρυσαυγίτη. "Επιμένω στους χαρακτηρισμούς. Θα ξεφτιλειστείτε", είπε προκλητικά ο νοσταλγός του ναζισμού.

Αποκλεισμό 15 ημερών από όλες τις συνεδριάσεις της Βουλής και περικοπή του ½ της μηνιαίας βουλευτικής αποζημίωσης του επέβαλε ομοφώνως η Ολομέλεια της Βουλής στον χρυσαυγίτη Γιάννη Λάγο για τις ύβρεις και τις απειλές του προς βουλευτές.

«Είμαι στην ευχάριστη να ανακοινώσω ότι ηγέρθησαν όλοι» είπε η αντιπρόεδρος της Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου μετά το ομόφωνο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας δι’ εγέρσεως. Η ποινή επιβλήθηκε στον χρυσαυγίτη μετά από απόφαση της Επιτροπής Δεοντολογίας βάσει του κανονισμού της Βουλής για ανάρμοστη συμπεριφορά καθώς και για εκδηλώσεις μίσους και διχασμού κατά των βουλευτών τους οποίους είχε αποκαλέσει «πουλημένους και προδότες» για τις θέσεις τους στο ονοματολογικό της ΠΓΔΜ.

Ο υπόδικος νοσταλγός του ναζισμού εμφανίστηκε για μια ακόμη φορά προκλητικός και αμετανόητος. «Επιμένω στους χαρακτηρισμούς. Θα σας αναγκάσω να ξεφτιλιστείτε» είπε ο Λαγός εκτός εαυτού και χαρακτήρισε «προδότη» όποιον υπογράψει για λύση στο ονοματολογικό με τον όρο Μακεδονία.

Εξαπέλυσε, όμως, και προσωπική επίθεση στον Πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση.

Τις αναφορές του χρυσαυγίτη και τον ισχυρισμό του ότι «διώκεται» σχολίασε σκωπτικά η κυρία Χριστοδουλοπούλου. «Τελείωσε ο ηρωικός και πένθιμος λόγος του κ. Λαγού» ανέφερε η αντιπρόεδρος της Βουλής.    

Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου

Αστυνομία μόνο για τους υπουργούς

Επτά (7) κλούβες των ΜΑΤ στρατοπέδευσαν έξω από το υπουργείο Περιβάλλοντος για να αναχαιτίσουν μερικές δεκάδες διαδηλωτές της ΔΕΗ. Διότι ο υπουργός πρέπει να προστατεύεται. Αλλά το ΣτΕ όχι; Ο Μπουτάρης όχι; Οι πολίτες όχι; Είναι κράτος αυτό που ενεργοποιεί την Αστυνομία επιλεκτικά;

 

γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Ισχυρή αστυνομική δύναμη με επτά κλούβες των ΜΑΤ βρέθηκε έξω από το υπουργείο Περιβάλλοντος όπου πραγματοποίησε συγκέντρωση η ΓΕΝΟΠ. Γιατί το υπουργείο και ο υπουργός πρέπει να προστατεύονται. Το Συμβούλιο της Επικρατείας όχι;

Ετυχε να έχω γνωστούς εκεί μέσα, όταν τις προάλλες εισέβαλε ο Ρουβίκωνας και τα έκανε γυαλιά καρφιά. Ανθρώπους που μου μετέφεραν το κλίμα που επικράτησε από πρώτο χέρι. Τρόμαξαν πολύ. Ενώ είχαν αρχίσει οι βανδαλισμοί τηλεφώνησαν στην Αστυνομία. Περίμεναν στην αναμονή πολλή ώρα. Κάποια στιγμή τους απάντησε μια βαριεστημένη φωνή.

«Εχουν μπει άγνωστοι στο Συμβούλιο της Επικρατείας και κάνουν ζημιές» κατήγγειλαν.

«Πού είστε;»

«Στο Συμβούλιο της Επικρατείας».

«Α! Μήπως είναι ο Ρουβίκωνας;»

Ηταν ο Ρουβίκωνας – που μπήκε, τα έσπασε και έφυγε. Και που, αν σήμερα πήγαινε στο υπουργείο Περιβάλλοντος, δεν θα μπορούσε να μπει.

Μπορεί τα μέλη του να «κινούνται σαν μωρά στα τέσσερα σε μια πρωτόγονη πολιτική σκέψη, με πράξεις γραφικές» κατά τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Τόσκα, μπορεί αυτή τη φορά οι διαδηλωτές να ήταν λίγοι, όμως επτά κλούβες είχαν αναλάβει τη φύλαξη του υπουργείου. Υπερπαραγωγή!

Απροστάτευτο έμεινε το ΣτΕ, όπως ουσιαστικά απροστάτευτος τις έφαγε και ο Γιάννης Μπουτάρης. Επειδή κάποιοι θεώρησαν πως ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης δεν είναι στόχος; «Σε μια συγκέντρωση με πάνω από χίλια άτομα δεν μπορεί η Αστυνομία να βρίσκεται στο κέντρο της συγκέντρωσης. Κανείς δεν περίμενε ότι θα δεχόταν μια τέτοια επίθεση ο κ. Μπουτάρης» είπε ο κ.  Τόσκας. Πόσο δύσκολο ήταν για την Αστυνομία ανάμεσα στα 1.000 άτομα να ξεχωρίσει τον δήμαρχο και να τον έχει από κοντά; Οσο για το «κανείς δεν περίμενε» πως μπορεί να τον έβριζαν ή να τον χτυπούσαν… Ολοι γνωρίζουμε πως ο Μπουτάρης είναι στοχοποιημένος για αυτά που κάνει, για αυτά που λέει, για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται.

Πολλά, βεβαίως, ακούγονται και γράφονται για τον ρόλο που παίζει η Αστυνομία τους τελευταίους μήνες. Ανάμεσά τους και για διαταγές που παίρνει ώστε να μην παρεμβαίνει και να μην αντιδρά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Εγώ θα σας πάω και στην προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή, για να περιγράψω μια κατάσταση που βιώνω εδώ και πολλά χρόνια στη γειτονιά μου: Από τότε που τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ μεταφέρθηκαν στη Χαριλάου Τρικούπη η κλούβα των ΜΑΤ είναι σταθμευμένη ακριβώς απ’ έξω, δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία του στενού δρόμου. Δεκάδες πάνοπλοι αστυνομικοί φυλάνε τον «πράσινο ήλιο» επί εικοσιτετραώρου βάσεως (φαντάζομαι παρόμοιες καταστάσεις θα μπορούν να περιγράψουν όσοι ζουν σε περιοχές που έχουν γραφεία και άλλα πολιτικά κόμματα) όταν τα Εξάρχεια, εντελώς απροστάτευτα, είναι παραδομένα στην ανομία.

Δεν λέω πως τα γραφεία ενός κόμματος πρέπει να μείνουν αφύλαχτα, λέω πως όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στη φύλαξη από την Αστυνομία. Και πως η αίσθηση ενός κράτους που ενεργοποιεί την Αστυνομία επιλεκτικά (γιατί αυτή είναι φοβάμαι η αίσθηση που έχει δημιουργηθεί και με τα τελευταία γεγονότα), βάζει τελικά το κράτος απέναντι στον πολίτη.  

Σκληρό ροκ από Ιταλία στην Ευρωζώνη

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Μετά μακράν κυοφορία, μία νέα κυβέρνηση σχηματίζεται στην Ιταλία από τα δύο επικρατέστερα κόμματα (στις εκλογές της 4ης Μαρτίου) των «Πέντε Αστέρων» του Λουίτζι Ντι Μάγιο και της Λέγκας του Ματέο Σαλβίνι, οι οποίοι επρότειναν ως πρωθυπουργόν τον καθηγητή της Νομικής Τζουσέπε Κόντε, 53 ετών.

Το πρόγραμμά της προβλέπει την αύξηση της δημοσιονομικής δαπάνης κατά 200 δισ. ευρώ και (κατά την ιστοσελίδα «Χάφιγκτον Πόστ»), την καθιέρωση ελαχίστου «εγγυημένου» μισθού και ενιαίου συντελεστού φορολογίας εισοδήματος 15% δια τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Προφανής επιδίωξη της νέας ιταλικής κυβερνήσεως είναι η καταπολέμηση της ανεργίας και η ανάκαμψη του ΑΕΠ που παραμένει επί δεκαετίαν στάσιμο.

Η υπονοουμένη ελπίς είναι ότι η αύξηση της παραγωγής και απασχολήσεως θα λειτουργήσει ευεργετικώς διά την απασχόληση και θα μειώσει το δημόσιο χρέος εις βάθος χρόνου ως ποσοστού του ΑΕΠ – όχι όμως και εις απολύτους αριθμούς. Η εντεύθεν ταχυτέρα άνοδος του γενικού επιπέδου των τιμών θα ανακουφίσει την εξυπηρέτηση του χρέους, δημοσίου και τραπεζικού, που σε μεγάλο μέρος είναι εγχώριο (εν αντιθέσει με την Ελλάδα).

Οι παρενέργειες ενός τόσον φιλοδόξου προγράμματος της Ιταλίας είναι εμφανείς ήδη: η δυστροπία των ξένων δανειστών, γεγονός που ήδη απεικονίζεται στην άνοδο της αποδόσεως των 10ετών ιταλικών ομολόγων στο 2,3% και η διεύρυνση της διαφοράς των με τα αντίστοιχα γερμανικά στο 1,8%. Οι αποκλίσεις αυτές, ωστόσο, δεν θεωρούνται επί του παρόντος δραματικές και υστερούν καταφανώς εκείνων της διεθνούς πιστωτικής κρίσεως του 2009.

Σύμφωνο απο-Σταθεροποίησης

Αλλού σκοντάφτει το ιταλικό πρόγραμμα: στο Κοιναγορήτικο Σύμφωνο από-Σταθεροποίησης και από-Ανάπτυξης, που εξαναγκάσθησαν όλες οι χώρες του Νότου της Ευρωζώνης να υπογράψουν προ της κρίσεως, το οποίον όμως την επιδείνωσε. Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που παραβιάζεται. Η Γαλλία και Γερμανία πολλάκις το αγνόησαν όταν η οικονομία των ευρίσκετο εν υφέσει.

Η απάντηση του Λουΐτζι Ντι Μάγιο στους Ευρωπαίους του Βορρά θυμίζει ολίγον τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ: «Οι ευρωκράτες δεν εξελέγησαν από κανέναν». Ο Κλαούντιο Μπόργκι που προαλείφεται ως υπουργός Οικονομικών, υπεστήριξε ότι «εάν οι ευρωπαϊκές συμφωνίες μας εμποδίζουν να βοηθήσουμε εκείνον που έμεινε χωρίς σύνταξη και δίχως εισόδημα, τότε είναι λανθασμένες και πρέπει να διορθωθούν. Πρέπει να πούμε στους Ευρωκράτες που πληρώνονται πολλά δισ. ευρώ, ό,τι για μας έρχεται πρώτα η Ιταλία».

Κατόπιν πολλών αντεγκλήσεων με καρεκλοκένταυρους, οι ευρώφιλοι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς έσπευσαν να προβλέψουν ότι οι Βρυξέλλες ευρίσκονται ενώπιον αναδιαπραγματεύσεως με τους Ιταλούς, μπροστά στην οποία η τριετής εμπειρία των με τους Έλληνες φαντάζει ως παιδικό πάρτυ.

Ευρωζώνη: γερμανικό κοστούμι που στενεύει την Ιταλία

Του Σταύρου Λυγερού

 Η εκλογική νίκη του «Κινήματος των 5 Αστέρων» και της «Λέγκας» οδήγησε, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις, στον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης. Μπορεί στο πρόγραμμά της να μην έχει την έξοδο από την Ευρωζώνη, με την οποία είχαν φλερτάρει και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, αλλά οπωσδήποτε η αυριανή Ιταλία δεν θα είναι όσο βολική ήταν για το ευρωιερατείο η Ιταλία του Ρέντσι και του Τζεντιλόνι. Η νέα ιταλική κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να αμφισβητήσει βασικά δόγματα της γερμανικής (και όχι μόνο) οικονομικής «ορθοδοξίας».

Η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της Ευρώπης και λόγω μεγέθους δεν είναι εύκολο το ευρωιερατείο να την αντιμετωπίσει με τις μεθόδους που είχε εφαρμόσει το 2015 για να τιθασεύσει την Ελλάδα της κυβέρνησης Τσίπρα. Με άλλα λόγια, το εκλογικό αποτέλεσμα και η ιταλική κυβέρνηση που προέκυψε από αυτό φέρνει -περισσότερο παρά ποτέ- την Ευρωζώνη αντιμέτωπη με τις εγγενείς αντιφάσεις της και κατ’ επέκτασιν απειλεί να ανατρέψει τις πολύ βολικές για τη Γερμανία ισορροπίες.

Στην αφετηρία, όταν υιοθετήθηκε το ευρώ, για τις επιπτώσεις που θα είχε το κοινό νόμισμα υπήρχαν μόνο εκτιμήσεις. Σήμερα, όμως, μετά από τόσα χρόνια, ο απολογισμός είναι κραυγαλέος. Από την ύπαρξη του ευρώ επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Το αποδεικνύουν τα γιγαντιαία εμπορικά πλεονάσματά της, τα οποία, μάλιστα, κατά παρέκκλιση των ευρωπαϊκών κανόνων, δεν ανακυκλώνει.

Μία υπόθεση εργασίας

Εάν οι Ευρωπαίοι αποφάσιζαν να καταργήσουν το ευρώ και να επιστρέψουν στα παλιά εθνικά τους νομίσματα, η ανατίμηση του μάρκου θα ήταν μεγάλη, λόγω της μεγάλης ζήτησης για μάρκα που θα προκαλούσε η καλή πορεία της γερμανικής οικονομίας. Αντιθέτως, η δραχμή, το πορτογαλικό εσκούδο, η ισπανική πεσέτα και η ιταλική λιρέτα θα υφίσταντο μεγαλύτερη ή μικρότερη υποτίμηση. Έτσι, τα γερμανικά προϊόντα θα γίνονταν πιο ακριβά, ενώ τα προϊόντα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου πιο φθηνά.

Οι αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες θα εξισορροπούσαν σε μεγάλο βαθμό την υφιστάμενη σήμερα διαφορά ανταγωνιστικότητας εντός της ΕΕ. Θα συνεχιζόταν, δηλαδή, αυτό που συνέβαινε πριν την υιοθέτηση του ευρώ. Το ευρώ, λοιπόν, επιτρέπει στα γερμανικά προϊόντα να είναι πιο ανταγωνιστικά. Επιτρέπει, δηλαδή, στη Γερμανία να συσσωρεύει εμπορικά πλεονάσματα, καταδικάζοντας τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να συσσωρεύουν εμπορικά ελλείμματα. Με όρους ενδοευρωπαϊκού εμπορίου, τα πλεονάσματα του Βορρά είναι σε μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα του Νότου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ιταλία έχει φθάσει να έχει χρέος 130% του ΑΕΠ που σε απόλυτους αριθμούς υπερβαίνει τα δύο τρισ. διακόσια δισ. ευρώ.

Γι’ αυτό και είναι βαθιά υποκριτική η ρητορική του Βερολίνου ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης πρέπει να γίνουν Γερμανία! Εάν συνέβαινε αυτό, η Γερμανία δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα. Ούτε πια μπορεί συνολικά η Ευρώπη να είναι η μεγάλη εξαγωγική δύναμη που ήταν σε παγκόσμιο επίπεδο. Η τάση στο διεθνές εμπόριο είναι η ακριβώς αντίθετη, λόγω της ανάδυσης των νέων βιομηχανικών χωρών.

Το διογκωμένο χρέος

Τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου σταδιακά μετατράπηκαν σε διογκωμένο χρέος. Και αυτή την εξέλιξη την διευκόλυνε αποφασιστικά το ευρώ. Εάν δεν υπήρχε το κοινό νόμισμα, οι αγορές δεν θα δάνειζαν σε κράτη όπως η Ελλάδα τόσο μεγάλα ποσά και σε τόσο χαμηλά επιτόκια. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δεν θα είχε ποτέ φθάσει στο σημείο που έφθασε το 2009-10.

Αρνούμενες να δανείσουν πολύ μεγάλα ποσά και υψώνοντας εγκαίρως το επιτόκιο, οι αγορές θα την είχαν υποχρεώσει να περιορίσει δραστικά το δημοσιονομικό έλλειμμα, αλλά και το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα θα είχε υποχρεωθεί να κάνει την προσαρμογή της πολύ πιο νωρίς και πολύ πιο ομαλά, επειδή το πρόβλημα δεν θα είχε προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, όπως το 2009-10.

Δεδομένου ότι το κοινό νόμισμα εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη να εξισορροπήσουν με νομισματικό τρόπο το μειονέκτημά τους, το ευρωιερατείο προωθεί τη μέθοδο του εσωτερικού αποπληθωρισμού. Αυτή η μέθοδος, όμως, δεν είναι λύση, επειδή βυθίζει τις οικονομίες στην ύφεση. Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι το πιο χαρακτηριστικό, αλλά όχι το μοναδικό.

Ασωτία και δομική ανισορροπία

Το Βερολίνο βλέπει μόνο την όψη της ασωτίας, επειδή αυτή το βολεύει. Την όψη της δομικής ανισορροπίας, που απειλεί να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη, δεν θέλει να την ξέρει. Η Γερμανία βολευόταν μια χαρά με τη μέχρι πρότινος κατάσταση. Η κρίση, ωστόσο, κατέδειξε ότι δεν πάει άλλο έτσι. Η Ευρωζώνη δεν θα επιβιώσει μόνο με δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα και αυστηρές ποινές.

Η πρόταση για καθιέρωση ποινολογίου για τις δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες-μέλη ήταν μια καθαρόαιμη γερμανική απάντηση στο πρόβλημα. Η μέθοδος αυτή, όμως, είναι αμφίβολης οικονομικής αποτελεσματικότητας, αφού εγκλωβίζει τις οικονομίες στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επίσης, θίγει το θεμέλιο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που είναι η ισότιμη συμμετοχή των χωρών-μελών.

Η Ευρώπη έχει ανάγκη από πραγματική οικονομική σύγκλιση, η οποία προϋποθέτει ένα θεσμικό άλμα προς το εμπρός. Χωρίς βήματα προς την οικονομική και πολιτική συνοχή, η νομισματική ένωση αναπόφευκτα θα γεννήσει διαλυτικές τάσεις. Οικονομική ένωση δεν σημαίνει μόνο έλεγχοι. Σημαίνει και δραστικές πολιτικές οικονομικής σύγκλισης. Είναι λογικό κάθε χώρα-μέλος να προτάσσει το εθνικό συμφέρον της, αλλά από την άλλη πλευρά η Ευρωζώνη δεν έχει μέλλον χωρίς αλληλεγγύη. Εάν δεν πάει συντεταγμένα μπροστά, θα οπισθοδρομήσει, ή και θα διαλυθεί.

Τα θέλει όλα δικά της

Η Γερμανία τα θέλει όλα δικά της. Με το ευρώ κρατάει φθηνά τα προϊόντα της, έχει εξασφαλισμένη μια τεράστια αγορά για τη βιομηχανία της, απολαμβάνει το άυλο αλλά πολύτιμο κεφάλαιο μιας άτυπης ηγεμονίας στην Ευρώπη και επιπλέον, μέσω της ΕΕ, μπορεί να παίζει παγκόσμιο πολιτικό ρόλο. Το Βερολίνο, όμως, παρακάμπτει αυτή την όψη του νομίσματος και μιλάει πάντα για την άλλη, για το γεγονός ότι εισφέρει τα περισσότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Όταν προέκυψε η ελληνική κρίση, μάλιστα, οι Γερμανοί κραύγαζαν ότι δεν μπορούν να πληρώνουν τους επιπόλαιους και τεμπέληδες Έλληνες. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, όμως, το επιχείρημα, που με ιδεολογικό μεταπρατισμό αναπαράγουν πολλοί και στην Ελλάδα, είναι απολύτως προπαγανδιστικό. Η Γερμανία έχει ηγετικό ρόλο στην Ευρωζώνη και αποκομίζει πολλά οφέλη από την ύπαρξη του ευρώ. Ακόμα και από την ελληνική κρίση αποκόμισε και στενά οικονομικά κέρδη. Για τους δύο αυτούς λόγους οφείλει να προσεγγίζει τα ευρωπαϊκά προβλήματα με ευρωπαϊκή λογική κι όχι με λογική στενά εθνικού συμφέροντος.

Την άποψη αυτή είχα εκφράσει πριν εκδηλωθεί η ελληνική κρίση: «Η στάση της Γερμανίας δεν πηγάζει από πολιτική και οικονομική φρόνηση. Ούτε καν από αγνό δογματισμό. Πηγάζει από κοντόθωρη εθνική ιδιοτέλεια. Δεν μπορεί, όμως, να έχει και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη. Να λειτουργεί στην πράξη ως ηγέτιδα δύναμη, που έχει εξασφαλισμένη μια τεράστια αγορά για τη βιομηχανία της, και ταυτοχρόνως να προσεγγίζει τα ευρωπαϊκά προβλήματα με στενά εθνικό κριτήριο» (Καθημερινή, 22-3-2009).

Η περίοδος των παχιών αγελάδων

Την περίοδο των παχιών αγελάδων οι αντιφάσεις της Ευρωζώνης επικαλύπτονταν. Η διεθνής κρίση τις έβγαλε στην επιφάνεια, καθιστώντας εξόφθαλμα τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το θεσμικά αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. Οι χώρες-μέλη που λόγω του κοινού νομίσματος χάνουν έδαφος στο οικονομικό επίπεδο (κυρίως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου) αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα αντιδρούσαν.

Η πρώην υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ (και νυν επικεφαλής του ΔΝΤ) κάποια στιγμή το είπε καθαρά. Καμία χώρα δεν μπορεί για πολύ χρόνο να ανέχεται μια κατάσταση που υπονομεύει τα συμφέροντά της. Το είδαμε στην Ελλάδα με την άνοδο του άλλοτε περιθωριακού ΣΥΡΙΖΑ. Το βλέπουμε σήμερα στην Ιταλία, η οικονομία της οποίας είναι ανταγωνιστική της γερμανικής. Το βλέπουμε με άλλες μορφές και σε άλλες χώρες-μέλη.

Η αναμφισβήτητη ιδεολογική ισχύς του ευρώ και ο φόβος της απομόνωσης εμποδίζουν τόσο τις άρχουσες ελίτ όσο και τις λαϊκές τάξεις στις πληττόμενες χώρες-μέλη του ευρωπαϊκού Νότου να σκεφτούν εναλλακτική λύση. Όσο, όμως, στις χώρες αυτές συσσωρεύονται οικονομικά ερείπια, αναπόφευκτα οι κοινωνίες κάποια στιγμή θα αντιδράσουν. Μπορεί η κυβέρνηση Τσίπρα να έσπασε τα μούτρα της, αλλά, όπως προαναφέραμε, η Ιταλία είναι πολύ μεγάλη για να παίξει το ευρωιερατείο το ίδιο παιχνίδι.

Αποδεικνύεται ότι η γερμανική άρχουσα τάξη δυσκολεύεται να διαχειριστεί με σοφία τη δύναμή της. Μέχρι τώρα, έχει ακατανίκητη διαπραγματευτική ισχύ. Ούτε η πίεση που άσκησε ο πρόεδρος Μακρόν με τις προτάσεις του στάθηκε ικανή να μετακινήσει το Βερολίνο. Είναι αυτό που σηκώνει το κύριο βάρος χρηματοδότησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, γεγονός που προσδίδει πολλαπλάσια πολιτική βαρύτητα στις θέσεις του.

Δεν είναι τυχαίο ότι το παιχνίδι παίζεται πια χωρίς προσχήματα ανάμεσα στους θεσμικά επικεφαλής της ΕΕ και στη γερμανική κυβέρνηση, πίσω από την οποία κατά κανόνα συσπειρώνοντας και άλλες βόρειες χώρες, αλλά και χώρες με «υποτελείς» κυβερνήσεις. Το μόνο που υποχρεώνει τη Γερμανία να λαμβάνει υπόψη της και τις άλλες χώρες-μέλη είναι κυρίως ότι έχει να χάσει πολλά από ένα ναυάγιο, το οποίο θα τίναζε στον αέρα το ευρώ. Γι’ αυτό και η αλλαγή φρουράς στην Ιταλία συνιστά κεντρικής σημασίας πολιτική πρόκληση.   

Νευρογένεση: Η αναγέννηση του εγκεφάλου

Αυτό το κείμενο έχει δύο όψεις. Η πρώτη είναι για τις δυσκολίες που υπάρχουν να γίνει αποδεχτή μια καινούρια ιδέα στην επιστήμη.

Η δεύτερη είναι για το πώς οι καινούριες ιδέες-γνώσεις, μπορούν να κάνουν τον εγκέφαλό μας πιο νέο και πιο χαρούμενο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα ήταν κοινή επιστημονική πεποίθηση ότι ο άνθρωπος γεννιέται μ’ ένα ολοκληρωμένο σύνολο νευρώνων.

Όλοι οι νευροεπιστήμονες πίστευαν ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα -σε αντίθεση με τα άλλα κύτταρα του σώματος μας- δεν διαιρούνται.

“Μετά το πέρας της βρεφικής ηλικίας η ανάπτυξη του εγκεφάλου τελειώνει, και μόνο νέες συνδέσεις μπορούν να γίνουν.”

Κι όμως, νέες έρευνες έδειξαν ότι ο εγκέφαλος μας συνεχίζει αέναα να αναπτύσσεται, να δημιουργούνται νέοι νευρώνες, και μάλιστα αυτή η συγκεκριμένη διαδικασία (νευρογένεση) μας κάνει και πιο χαρούμενους.

~~

Ο πιο πειστικός υποστηρικτής της θεωρίας του παγιωμένου εγκεφάλου ήταν ο Πάσκο Ράκιτς, απ’ το πανεπιστήμιο του Γέιλ.

Εκείνος έκανε ένα πείραμα σε 12 πιθήκους. Τα αποτελέσματα τα δημοσίευσε κι όλοι συμφώνησαν -γιατί αυτό πίστευαν ότι συνέβαινε.

Παρότι ο επιστήμονας παραδέχτηκε ότι τα αποτελέσματα του δεν ήταν ακριβή δεν ξανάκανε το πείραμα. Ούτε και κανένας άλλος το επιχείρησε. Γιατί να αποδείξεις κάτι που όλοι ξέρουν;

~~

Το 1989 η μεταδιδακτορική ερευνήτρια Ελίζαμπεθ Γκουλντ, μελετώντας εγκεφάλους αρουραίων, παρατήρησε ότι ο εγκέφαλος τους μπορούσε να αυτοθεραπεύεται.

Υπέθεσε ότι είχε κάνει κάποιο πειραματικό λάθος, αφού οι νευρώνες δεν διαιρούνται (όλοι το ξέρουν αυτό).

Ψάχνοντας ανακάλυψε ότι κι ένας παλιότερος ερευνητής (Τζόζεφ Όλτμαν) είχε ανακαλύψει ότι ο εγκέφαλος διάφορων ζώων (αρουραίοι, γάτες, ινδικά χοιρίδια) σχημάτιζε νέους νευρώνες. Αλλά η εργασία του επιστήμονα είχε αγνοηθεί, κι εκείνον τον είχαν γελοιοποιήσει. Τα συμπεράσματα του δεν ταίριαζαν με όσα πίστευε η επιστημονική κοινότητα.

Το ίδιο συνέβη και με έναν ακόμα επιστήμονα (Μάικλ Κάπλαν) που παρατήρησε τη γέννηση νέων νευρώνων με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Ο Κάπλαν, όπως κι ο Όλτμαν, εγκατέλειψαν το πεδίο της νευρογένεσης.

~~

Η Γκουλντ δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε την εργασία και τέταρτου επιστήμονα, του Φερνάντο Νότεμπομ. Εκείνος έκανε μελέτες σχετικά με τον εγκέφαλο των ωδικών πτηνών και τη νευρογένεση.

Ανακάλυψε ότι για κελαηδήσουν τα αρσενικά πουλιά τις πολύπλοκες μελωδίες τους χρειάζονταν νέα εγκεφαλικά κύτταρα. Πράγματι, κάθε μέρα οι νευρώνες στο ωδικό κέντρο των πτηνών ανανεώνονται σε ποσοστό έως 1%

Όμως αυτό συνέβαινε κυρίως (σε μεγαλύτερο βαθμό) μόνο στα πουλιά που ζούσαν ελεύθερα στη φύση. Τα πουλιά των εργαστηρίων ήταν πολύ στρεσαρισμένα για να κελαηδήσουν.

Όμως και οι μελέτες του Νότεμπομ θεωρήθηκαν λανθασμένες.

~~

Η Γκουλντ αποθαρρύνθηκε απ’ τους πάντες να συνεχίσει τις έρευνες για τη νευρογένεση, λέγοντας ‘της ότι θα κατέστρεφε την ακαδημαϊκή της καριέρα. Εκείνη διαφώνησε.

Για οκτώ χρόνια συγκέντρωνε δεδομένα από αμέτρητους ραδιενεργά σημασμένους εγκεφάλους αρουραίων. Έπειτα ξεκίνησε να καταγράφει τη νευρογένεση σε πρωτεύοντα.

Όταν δημοσίευσε την έρευνα της όλοι αντιλήφθηκαν ότι ήταν σωστή. Ακόμα και ο Ράκιτς αποδέχτηκε την ύπαρξη της νευρογένεσης. Ο εγκέφαλος δημιουργεί νέα κύτταρα.

~~

Πέρα από τη δύναμη της Γκουλντ να έρθει σε σύγκρουση με την επιστημονική κοινότητα, υπάρχουν κάποια σημεία της έρευνας της που αφορούν σε όλους μας.

Η Γκουλντ έδειξε ότι το μέγεθος της νευρογένεσης δεν είναι σταθερό, αλλά εξαρτάται-ρυθμίζεται από το περιβάλλον.

Τα υψηλά επίπεδα στρες, καθώς και το αποστερημένο από ερεθίσματα περιβάλλον, εμποδίζουν τη νευρογένεση.

Τα πρωτεύοντα του εργαστηρίου μεταφέρονταν σε πιο πλούσιο περιβάλλον -με παιχνίδια, δέντρα και πολλά ερεθίσματα, σχεδόν όπως το φυσικό τους περιβάλλον.

Εκεί ο ενήλικος εγκέφαλος τους άρχισε να ανακάμπτει ταχύτατα. Μέσα σε λίγο καιρό (μόλις 4 εβδομάδες) ο ρυθμός νευρογένεσης επανήλθε στο φυσιολογικό, ενώ δημιουργήθηκαν και νέες συνδέσεις.

~~

Τι σημαίνει αυτό για τους ανθρώπους; Θα μπορούσαμε να το πούμε ως εξής: Ο εγκέφαλος μας δεν σταματάει να μαθαίνει επειδή γερνάει, αλλά γερνάει όταν σταματάει να μαθαίνει.

Αν γηράσκω αεί διδασκόμενος, τότε δημιουργώ νέα νευρωνικά κύτταρα και νέες συνδέσεις.

Κάθε φορά που αποκτούμε μια καινούρια δεξιότητα ή γνώση βελτιώνουμε τον εγκέφαλο μας.

Κάθε καινούρια τέχνη που προσπαθούμε να μάθουμε, κάθε τεχνική, κάθε ξένη γλώσσα, κάθε άθλημα, κάθε επιστήμη, κάθε βιβλίο που διαβάζουμε, μας κάνει (εγκεφαλικά) νεώτερους.

Κι όχι μόνο αυτό: Οι νέες εμπειρίες-γνώσεις-ικανότητες μας κάνουν πιο χαρούμενους.

~~

Οι νευροεπιστήμονες στον 21ο αιώνα έχουν ανακαλύψει ότι τα αντικαταθλιπτικά δρουν όχι μόνο αυξάνοντας την έκκριση σεροτονίνης αλλά και ενεργοποιώντας την νευρογένεση. Όταν γεννιούνται νέα κύτταρα στον εγκέφαλο μας (ακόμα και με φαρμακευτική ώθηση) αισθανόμαστε χαρούμενοι.

Επίσης κάποια αντικαταθλιπτικά  βρέθηκαν να μειώνουν τις συνέπειες του Αλτσχάιμερ και του Πάρκινσον (με διαφορετικό τρόπο).

Ουσιαστικά όταν “ασκούμε” τον εγκέφαλο μας σε νέες εμπειρίες-γνώσεις-ικανότητες, τον βοηθάμε να κατασκευάσει νέα κύτταρα. Κι αυτό από μόνο του (χωρίς τη χρήση αντικαταθλιπτικών) μας κάνει να αισθανόμαστε πιο χαρούμενοι.

~~

Εν κατακλείδι: Όταν κάνουμε και μαθαίνουμε καινούρια πράγματα αισθανόμαστε καλύτερα και βοηθάμε τον εγκέφαλο μας να μείνει υγιής.

Δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε στη Κόστα Ρίκα για να το πετύχουμε αυτό. Αρκεί να μάθουμε ένα μουσικό όργανο ή χορό, να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή απλώς να περπατήσουμε κάποιον διαφορετικό δρόμο.

~~~

Υλικό άντλησα απ’ το σπουδαίο βιβλίο του Τζόνα Λέρερ, “Ο Προυστ ήταν νευροεπιστήμονας”, εκδόσεις ΑΒΓΟ. Μου το δάνεισε ο Ηρακλής, και τον ευχαριστώ πολύ που με έκανε λίγο πιο χαρούμενο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός      https://www.facebook.com/gelotopoios/    

Ο πόλεμος της Ευρώπης στην Airbnb

Η εκρηκτική άνοδος που καταγράφουν οι διακοπές με ενοικιάσεις καταλυμάτων μέσω Airbnb προκαλεί αποκλεισμούς στους ντόπιους και επί της ουσίας αναδιαμορφώνει τις γειτονιές σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ωστόσο, οι προσπάθειες των πόλεων να βάλουν ένα τέλος στην ιστορία αυτή μπλοκάρονται από τις πολιτικές της ΕΕ για την προώθηση της «οικονομίας διαμοιρασμού» (sharing economy).

«Είναι απολύτως ξεκάθαρο» λέει στον Guardian ο Kenneth Haar, συγγραφέας της μελέτης με τίτλο «UnfairBnB» που μόλις δημοσιεύθηκε από την Corporate Europe Observatory, που εδρεύει στις Βρυξέλλες. «Η Airbnb βρίσκεται κάτω από μεγάλη πίεση σε επίπεδο τοπικό σε ολόκληρη την Ευρώπη και προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τα θεσμικά όργανα στα υψηλά κλιμάκια της ΕΕ για να αντεπιτεθεί».

Αυτό που ξεκίνησε ως μια «κοινότητα» ερασιτεχνών που έβαλε σε προσφορά για τους τουρίστες διαθέσιμους, ελεύθερους χώρους ή προσωρινά κενές κατοικίες, εξελίχθηκε σε μια μεγάλη, ισχυρή εταιρεία, η οποία συνδέεται με εξίσου μεγάλα λόμπι. Η Airbnb κατέγραψε από το 2014 τριψήφια ανάπτυξη σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις» εξηγεί ο Haar.

Η πλατφόρμα περιλαμβάνει περί τις 20.500 διευθύνσεις στο Βερολίνο, 18.500 στη Βαρκελώνη, 61.000 στο Παρίσι και 19.000 στο Άμστερνταμ. Τα data της καμπάνιας InsideAirbnb δείχνουν ότι τόσο στις προαναφερθείσες πόλεις όσο και σε άλλα τουριστικά hotspots, περισσότερες από τις μισές -συχνά έως και το 85%-των καταχωρήσεων αφορούν ολόκληρα διαμερίσματα.

Εκτός αυτού, πολλές από τις κατοικίες ενοικιάζονται όλο το χρόνο, που σημαίνει ότι, δεκάδες χιλιάδες κατοικίες βγαίνουν αυτομάτως εκτός αγοράς. Ακόμη και στις πόλεις όπου η τουριστική περίοδος είναι περιορισμένη, σύμφωνα με τα στοιχεία, περίπου το 30% των καταχωρήσεων στην Airbnb διατίθεται για τρεις ή περισσότερους μήνες το χρόνο. Στις πόλεις που είναι τουριστικοί προορισμοί δώδεκα μήνες τον χρόνο, όπως η Ρώμη και η Βενετία, το ποσοστό ξεπερνά το 90%.

«Ναι, μπορεί να βρείτε και τον συνταξιούχο ο οποίος ενοικιάζει το επιπλέον δωμάτιο του σπιτιού του για ένα μικρό έξτρα εισόδημα», λέει ο Haar. «Αλλά ως επί το πλείστον πρόκειται για επιχειρήσεις, που συχνά με πολλαπλές λίστες, έχουν τεράστια κέρδη. Είναι σαφές ότι η κατάσταση μπλοκάρει την πρόσβαση των κατοίκων στην οικονομικά προσιτή στέγη. Που σημαίνει ότι δύσκολα οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να δουν την κατάσταση ως «οικονομία διαμοιρασμού».

Η Airbnb βεβαίως και αρνείται ότι οι δραστηριότητές της έχουν τεράστιο αντίκτυπο στα ενοίκια των κατοικιών και εννοείται ότι, η κερδοσκοπία και η κακή πολιτική κοινωνικής στέγης παίζουν επίσης ρόλο.

Το θετικό είναι ότι οι πόλεις αναλαμβάνουν πλέον όλο και μεγαλύτερη δράση: H τοπική κυβέρνηση της Πάλμα ντε Μαγιόρκα προχώρησε τον περασμένο μήνα σε λήψη μέτρων προκειμένου να βάλει φραγμό στις επιπτώσεις του ανεξέλεγκτου τουρισμού. Οι δημοτικές αρχές της πρωτεύουσας της Μαγιόρκα δρομολόγησαν την απαγόρευση της τουριστικής ενοικίασης κατοικιών και διαμερισμάτων ιδιωτών. Η Μαγιόρκα απαγόρευσε όλες τις λίστες -την Airbnb και τις παρόμοιες πλατφόρμες, όπως το HomeAway- καθώς η κατακόρυφη αύξηση τους εκτόξευσε και τα ενοίκια των κατοικιών, τα οποία κατέγραψαν με τη σειρά τους αύξηση της τάξης του 40%.

Στο Παρίσι, η εγγραφή για τις βραχυπρόθεσμες μισθώσεις είναι πλέον υποχρεωτική. Η Βαρκελώνη ανέστειλε όλες τις νέες βραχυπρόθεσμες άδειες μίσθωσης. Η Μαδρίτη προχωρά σε νέους αυστηρότατους κανονισμούς, με στόχο να θέσει εκτός νόμου το 95% των τουριστικών ενοικιάσεων κατοικιών στην ισπανική πρωτεύουσα. Το Άμστερνταμ μείωσε το επιτρεπόμενο όριο βραχυπρόθεσμων μισθώσεων από δύο μήνες το χρόνο σε έναν και το Βερολίνο επανέφερε παλιούς νόμους προσαρμόζοντας τους στα νέα δεδομένα.

Οι προσπάθειες που γίνονται ωστόσο, σε τοπικό επίπεδο για την προστασία της οικονομικά προσιτής κατοικίας, αλλά και τη διατήρηση της φυσιογνωμίας του ιστορικού κέντρου των  πόλεων, υπονομεύονται, σύμφωνα με τους ερευνητές, από την Ε.Ε. η οποία θεωρεί την «οικονομία διαμοιρασμού» βασικό μοχλό καινοτομίας και δημιουργίας θέσεων εργασίας για το μέλλον.

«Η Κομισιόν μοιάζει σχεδόν υπνωτισμένη από την προοπτική μιας ισχυρής 'κοινής οικονομίας' και δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τις αρνητικές συνέπειες της», τονίζει ο Haar. «Οι Επίτροποι μιλούν για ‘ευκαιρίες, όχι απειλές’, ενώ πρόσφατα το Ευρωκοινοβούλιο καταδίκασε τις προσπάθειες των πόλεων να περιορίσουν τις εκμισθώσεις στις διαδικτυακές πλατφόρμες».

Πριν από δύο χρόνια, όταν 50 πλατφόρμες, με προεξάρχουσα την Airbnb, ζήτησαν από την Κομισιόν να διασφαλίσει ότι «οι τοπικοί νόμοι δεν θα περιορίσουν άσκοπα την ανάπτυξη της οικονομίας διαμοιρασμού εις βάρος των Ευρωπαίων», «αποσαφηνίστηκαν» δύο βασικές οδηγίες της ΕΕ που αφορούν το ηλεκτρονικό εμπόριο και τις υπηρεσίες -σε μεγάλο βαθμό προς όφελος της εν λόγω βιομηχανίας, εξηγεί ο Haar.

Η Airbnb εξέφρασε τότε την ικανοποίησή της, λέγοντας ότι η Επιτροπή παρέχει «σαφείς, απλούς και συνεπείς» κανόνες που «καταργούν τα εμπόδια για τους απλούς πολίτες οι οποίοι επωφελούνται από καινοτομίες όπως η Airbnb».

Το πιο σημαντικό στην προσπάθεια για τον περιορισμό του φαινομένου, ήταν μια επίσημη καταγγελία εναντίον της Βαρκελώνης, του Βερολίνου, του Παρισιού και των Βρυξελλών που κατατέθηκε από την European Holiday Home Association, της οποίας η Airbnb και η HomeAway είναι μέλη, περί «υπερβολικών κανόνων και περιορισμών / απαγορεύσεων». Εάν δεν επιλυθεί από την Κομισιόν και τα κράτη - μέλη, η καταγγελία μπορεί να καταλήξει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

«Οι πόλεις πρέπει να ανταποκριθούν στις πιέσεις των κατοίκων και να δουν τι περιθώριο έχουν από νομικής πλευράς. Τα κέντρα λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες δείχνουν να απομακρύνονται από την πραγματικότητα που βιώνει κάθε πόλη. Αν θέλουμε να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην προσιτή στέγη, αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί τώρα» καταλήγει ο Haar. 

tvxs.gr