Η Ευρώπη απέναντι στον (ιταλικό) νόμο του Μέρφι

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (ECFR) καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης,  ούτε καν η Ελλάδα, δεν έζησε την εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων στη δεκαετία 2007-2017 όσο η Ιταλία. Ο λεγόμενος δείκτης εσωτερικής «συνοχής» κατέρρευσε στο εν λόγω διάστημα, οδηγώντας πέρσι την Ιταλία στην 23η θέση μεταξύ των 28 κρατών της ΕΕ στη συγκεκριμένη κατηγορία. Και τούτο δεν ήταν προϊόν μόνον της κρίσης χρέους, καθώς – σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία – από το 1997, όταν και δημιουργήθηκε η ευρωζώνη, έως το 2017 το ιταλικό ΑΕΠ αυξήθηκε μόλις κατά 3%, λιγότερο και από εκείνο της Ελλάδας.

Αυτοί και μόνον οι αριθμοί μπορεί και να αποτελούν την πρώτη απάντηση στα αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα η ίδια η Ιταλία αλλά και ολόκληρη η ευρωζώνη – αδιέξοδα που δεν πρόκειται να αρθούν με τη θεσμικά οριακή (εάν όχι πραξικοπηματική) απόφαση του προέδρου Ματαρέλα να μπλοκάρει τον σχηματισμό κυβέρνησης μεταξύ των λαϊκιστών του Ντι Μάιο και των ακροδεξιών του Σαλβίνι.

Το μήνυμα άλλωστε εστάλη από τις ίδιες τις «ιερές» αγορές, δύο ημέρες μετά το προεδρικό μπλόκο και την επομένη του διορισμού του, εκ του ΔΝΤ προερχόμενου, τεχνοκράτη Κάρλο Κοταρέλι στη θέση του μεταβατικού πρωθυπουργού. Η προοπτική νέων εκλογών, που πιθανόν θα εξελιχθούν σε άτυπο δημοψήφισμα για το ευρώ και για το δημοκρατικό έλλειμμα της ευρωζώνης, εκτίναξε τις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων στο 3%, ανέβασε σε νέο ρεκόρ τα spreads, και οδήγησε το ευρώ στο χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων εξίμισι μηνών.

Η παράλληλη πολιτική αβεβαιότητα στην Ισπανία – όπου μεθαύριο ο «εκλεκτός» του Βερολίνου πρωθυπουργός μειοψηφίας Μαριάνο Ραχόι αντιμετωπίζει πρόταση μομφής – έσπειρε το ντόμινο της αναταραχής σε ολόκληρη την ευρωπεριφέρεια, με την απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου να αγγίζει το 5% και με παράλληλη άνοδο των αντίστοιχων τίτλων τόσο της Ισπανίας όσο και της Πορτογαλίας.

Εάν δεν πρόκειται για την αναζωπύρωση της ευρωπαϊκής κρίσης, μπορεί και να πρόκειται για τον νόμο του Μέρφι:' Ο,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε στραβά, και η Ευρώπη εγκλωβίζεται ξανά στα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε με το μονολιθικό δόγμα της σιδηράς δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Κατά ειρωνικό τρόπο, η διαπίστωση και η προειδοποίηση προέρχεται από τον άνθρωπο που έγινε μεγιστάνας και «γκουρού» των αγορών κερδοσκοπώντας κατά της στερλίνας, τον Τζορτζ Σόρος: «Η Ευρώπη βρίσκεται απλώς σε υπαρξιακή κρίση. Ο,τι μπορούσε να πάει λάθος, πήγε λάθος», είπε ο Σόρος σε ομιλία του στο ECFR αναφερόμενος στην ιταλική κρίση για να προσθέσει: «Η Ευρώπη φαίνεται πως έχασε τον δρόμο της μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Oι Βρυξέλλες υιοθέτησαν ένα αυστηρό δημοσιονομικό πρόγραμμα που οδήγησε στην ευρωκρίση, και εν τέλει μετέτρεψε την ευρωζώνη σε μια σχέση πιστωτών και οφειλετών που δεν είναι ούτε εθελοντική, ούτε ισότιμη».

Κατά τον Σόρος, η λύση και η διέξοδος γι αυτή την Ευρώπη είναι μία – «να επανεφεύρει τον εαυτό της». Και ως άμεση οδός προς αυτόν τον επαναπροσδιορισμό δείχνει την υιοθέτηση της ατζέντας Μακρόν, τη στροφή στην Ευρώπη των πολιτών και την επανασύνδεση του ηγετικού κατεστημένου με τη βούληση και τις ανάγκες του εκλογικού σώματος.

Πόσο πιθανό όμως είναι κάτι τέτοιο όταν η – πολλαπλώς ηττημένη – Μέρκελ σπεύδει να υπενθυμίσει στην Ιταλία το ελληνικό «παράδειγμα» του 2015 και o γερμανός επίτροπος Ετινγκερ καλεί τις αγορές «να μάθουν στους ιταλούς πώς να ψηφίζουν»;

Κατά τον Τόνι Μπάρμπερ των Financial Times, είναι μάλλον απίθανο, τουλάχιστον όσο θα εξελίσσεται η νέα κρίση στην Ιταλία. «Οι μεταρρυθμίσεις διαμερισμού του ρίσκου», γράφει, «που πιστεύεται ότι είναι απαραίτητες για να προστατευθεί η ευρωζώνη έναντι μελλοντικών αναταραχών -αλλαγές του είδους που προτείνει ο Εμανουέλ Μακρόν- θα είναι εκτός ατζέντας για όσο το φάσμα ενός ριζοσπαστικού οικονομικού πειράματος καταδιώκει την Ιταλία…

Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα πρόθυμοι να μοιραστούν περισσότερο ρίσκο. Η ιταλική αναταραχή, όμως, τους δίνει ένα ατσάλινο επιχείρημα για να παραχωρήσουν όσο λιγότερο έδαφος γίνεται. Στη συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, ο κύριος Μακρόν είναι μια απομονωμένη φιγούρα»...

tvxs.gr

Μνημόνια τέλος; Ας διαβάσουμε Ιστορία...

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το πραγματικό τίμημα της ελληνικής χρεοκοπίας του 1893 καταβλήθηκε μια γενιά (30 χρόνια) αργότερα: το 1922, με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων από τις προαιώνιες εστίες τους. Πριν από την καταβολή αυτού του τεράστιου από κάθε πλευρά (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) ιστορικού τιμήματος, το διάστημα 1893-1922 εμφανίζονται κάποιες αναλογίες με το σήμερα τις οποίες δεν είναι φρόνιμο να αγνοήσουμε.

1. (Και) τότε οι δανειστές εγκαταστάθηκαν επιτόπου, αναλαμβάνοντας τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών με τρόπο ώστε να ικανοποιηθούν κατά προτεραιότητα οι οικονομικές τους απαιτήσεις. Στα χέρια του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ) πέρασε κάθε έσοδο του Ελληνικού Δημοσίου. Τότε ο ΔΟΕ μάζευε από τα τελωνεία και τα έσοδα από τα ελληνικά μονοπώλια (αλάτι, σπίρτα, τράπουλες κ.λπ.). Σήμερα το θεσμικό τέθριππο μαζεύει ξεπουλώντας παραλίες, κτήρια, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμους, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λπ. Τότε ο ΔΟΕ έμεινε στην Αθήνα για 81 χρόνια. Σήμερα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η εποπτεία θα φύγει τον ερχόμενο Αύγουστο.

2. (Και) τότε, μετά τη χρεοκοπία, ο έλεγχος των δανειστών δεν εξαντλήθηκε στη σφαίρα της οικονομίας. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα επετράπη ακόμη και να έχει «μεγάλες ιδέες», καθώς το όραμα της ελληνικής εθνικής ολοκλήρωσης συνέπιπτε με τον τεμαχισμό του μεγάλου Οθωμανού ασθενή, τον οποίο είχαν προγραμματίσει οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής και κατά σύμπτωση προστάτες και δανειστές του νεαρού ελληνικού υποθηκευμένου προτεκτοράτου.

3. (Και) τότε οι δανειστές μιλούσαν για το νέο ελληνικό κράτος που επανεμφανίζεται στη διεθνή σκηνή σε δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες, ικανό να συνάπτει στρατηγικές συμμαχίες και να πολεμά στο πλευρό τους (κατά των μπολσεβίκων).

4. (Και) οι τότε παγκόσμιοι ηγέτες (και κατά σύμπτωση δανειστές της Ελλάδας) έβλεπαν θετικά τα ελληνικά αιτήματα για ισχυρή παρουσία στο διεθνές στερέωμα.

5. (Και) τότε οι ελληνικές κυβερνήσεις έταζαν λαγούς με πετραχήλια στο πόπολο. Του ζήτησαν ακόμη και υπομονή μέχρι να φτάσουμε στην Άγκυρα. Αλλά μεσολάβησαν ο Σαγγάριος, η σφαγή και η καταστροφή...

6. (Και) τότε οι δανειστές, όσο ήταν χρήσιμο για τα συμφέροντά τους το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στη Μικρά Ασία, άκουγαν με προσοχή τα αιτήματα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Αλλά...

...Αλλά μεσολάβησαν η Μικρασιατική Καταστροφή και η νέα ελληνική χρεοκοπία (1935), γεγονός που... υποχρέωσε τους δανειστές να διατηρήσουν την παρουσία τους (ΔΟΕ) στην Αθήνα μέχρι το 1979.

Τώρα, βέβαια, δεν έχουμε Βενιζέλο και Άγγλους ώστε να ανησυχούμε για καταστροφές, αλλά Τσίπρα, Τραμπ και αμερικανικές βάσεις (Σούδα, Λάρισα, Σύρο, Αλεξανδρούπολη) που θα βοηθήσουν να ορθοποδήσει οικονομικά η χώρα και θα προστατέψουν τα συμφέροντά της. Άσε που η (γερμανική) Ε.Ε. είναι κι αυτή ολόψυχα στο πλευρό μας... 

Ζάεφ: Υπάρχει συμφωνία επί της αρχής με την Ελλάδα

Η τελική συμφωνία με την Ελλάδα για το όνομα της πΓΔΜ θα επικυρωθεί στο κοινοβούλιο και στη συνέχεια θα πάει σε δημοψήφισμα διεμήνυσε σήμερα ο Ζόραν Ζάεφ, που παράλληλα επιβεβαίωσε ότι υπάρχει συμφωνία επί της αρχής ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για το πρώτο έτος της πρωθυπουργίας του, ο Ζάεφ υπογράμμισε, ωστόσο, ότι «δεν υπάρχει τελική συμφωνία ανάμεσα σε Ελλάδα και πΓΔΜ». 

«Υπάρχει συμφωνία επί της αρχής, ενώ οι δύο πλευρές έχουν καταλήξει στην επίσημη και νομική πλευρά της συμφωνίας» τόνισε ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, προσθέτοντας ότι στη συνέχεια η Ελλάδα θα στείλει επιστολή στο ΝΑΤΟ ώστε η πΓΔΜ να λάβει πρόσκληση ένταξης στη Συμμαχία.

Ανέφερε δε, ότι σύντομα αναμένεται να επικοινωνήσει με τον Αλέξη Τσίπρα -κάτι που όπως είπε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί «απόψε, αύριο ή την Παρασκευή».

Έσπευσε, όμως, να συμπληρώσει ότι τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι πολίτες στο δημοψήφισμα. «Οι πολίτες περιμένουν κάποιον που μπορεί να ηγηθεί, οι αληθινοί πατριώτες είναι αυτοί που προσφέρουν ένα μέλλον στους πολίτες» είπε ο ίδιος, και συμπλήρωσε: «Η γλώσσα και η ταυτότητα των πολιτών έχουν διασφαλιστεί από τη σχεδιαζόμενη συμφωνία με την Ελλάδα και ότι οι δύο χώρες δεν υπήρξαν ποτέ πιο κοντά σε λύση».

Ερωτηθείς για τα ονόματα που συζητούνται ακόμη, ο Ζάεφ απέφυγε να απαντήσει στο εάν η ονομασία «Μακεδονία του Ίλιντεν» είναι ακόμη στο «τραπέζι». Ωστόσο, από ελληνικής πλευράς έχει καταστεί σαφές ότι η ονομασία αυτή έχει αφαιρεθεί από τη λίστα.

Χτες, αρκετά σκοπιανά ΜΜΕ μετέδιδαν ότι το όνομα που προκρίνεται είναι το «Βόρεια Μακεδονία».

Το πρακτορείο ΜΙΑ, όμως, έλεγε ότι όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά.

Η πολιτική κατάσταση στη γειτονική χώρα είναι τεταμένη τις τελευταίες ημέρες, με τον πρόεδρο Γκιόργκι  Ιβάνοφ να εκφράζει χτες τη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι ενημερώνεται επιλεκτικά για το ονοματολογικό και την αντιπολίτευση να εγείρει σειρά αντιρρήσεων.

cnn.gr

Σκοπιανό: Δύο τα ονόματα στην τελική ευθεία για την συμφωνία

Πολύ κοντά σε λύση για το Σκοπιανό βρίσκονται Ελλάδα και ΠΓΔΜ, όμως το Μαξίμου συνιστά ψυχραιμία και υπομονή ως την Σύνοδο περί τα τέλη Ιουνίου

Βούλα Κεχαγιά

Πιθανότητες 50-50 στις ονομασίες Γκόρνα Μακεντόνιγια και Σεβέρνα Μακεντόνιγια για την κατάληξη της συμφωνίας του ονοματολογικού για την πΓΔΜ δίνουν αρμόδιες πηγές

Την ίδια ώρα ωστόσο κυβερνητικοί παράγοντες επισημαίνουν ότι εάν τα Σκόπια δεν επιλύσουν κάποια νομικά και τεχνικά θέματα που σχετίζονται με την ολοκλήρωση της Συμφωνίας τότε θα δημιουργηθεί κενό, ενδεχομένως κι αδιέξοδο. Εξ αυτού του λόγου λίγη ώρα μετά τις δηλώσεις Κοτζιά και Ντιμιτρόφ στις Βρυξέλλες όπου καταγράφηκε σημαντική πρόοδος στην διαπραγμάτευση κυβερνητικός αξιωματούχος σχολίασε πως “ορισμένοι βιάζονται να πούνε χοπ, πριν ακόμη τα Σκόπια πηδήξουν το χαντάκι”.

Στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν πλήρη γνώση για την εξέλιξη των συνομιλιών και περιμένουν να δουν τα επόμενα βήματα από την ηγεσία της ΠΓΔΜ. Οι πληροφορίες επιμένουν ότι στο τραπέζι της συζήτησης των δύο μερών έχουν παραμείνει πλέον μόνο τρεις ονομασίες εκ των οποίων προκρίνονται οι εξής δύο που εμπεριέχουν και γεωγραφικό προσδιορισμό: Γκόρνα Μακεντόνιγια και Σεβέρνα Μακεντόνιγια. Η ονομασία Νόβα Μακεντόνιγια διατηρείται στο τραπέζι και είναι αποδεκτή από τους Αλβανούς της πΓΔΜ, ωστόσο σύμφωνα με αρμόδιους παράγοντες έχει ελάχιστες πιθανότητες. Επιπλέον, κατά τις πληροφορίες δεν συζητείται πλέον η ονομασία Βαρντάρσκα Μακεντόνιγια και έχει “καεί”.

Από την Αθήνα γίνεται σαφές πως δεν γίνονται αποδεκτά σενάρια που διακινούνται τις τελευταίες ώρες από την σκοπιανή πλευρά και ενθαρρύνουν μία νέα ονομασία όπως το “Μακεδονία του Κρούσοβο”. Κυβερνητικές πηγές τονίζουν πως η συγκεκριμένη πρόταση -η οποία σημειωτέον δεν έχει διατυπωθεί ανοιχτά αλλά ψιθυρίζεται-δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή καθώς επί της ουσίας αποτελεί μία παραλλαγή του “Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια”. Για την ακρίβεια όπως επισημαίνουν παράγοντες με απόλυτη γνώση της διαπραγμάτευσης το Κρούσοβο είναι το χωριό από το οποίο ξεκίνησε η εξέγερση του 'Ίλιντεν”. Επομένως, η Αθήνα δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτό ένα 'Ϊλιντεν από το παράθυρο μέσω μίας πρότασης για το Μακεδονία του Κρούσοβο.

Όλα δείχνουν πως η διαπραγμάτευση βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση και ότι όλα ισορροπούν πάνω σε μία κλωστή. Αυτή η κλωστή μπορεί να οδηγήσει σε επίλυση του ονοματολογικού ή να σπάσει και να οδηγήσει την διαπραγμάτευση στο κενό.

Τις επόμενες ώρες οι Αλέξης Τσίπρας και Ζόραν Ζάεφ θα έχουν στα χέρια τους τα κείμενα των δύο πλευρών με όλες τις λεπτομέρειες για το περιεχόμενο της συμφωνίας. Οι δύο πρωθυπουργοί θα πρέπει να καταλήξουν στο όνομα αφού προηγουμένως η σκοπιανή ηγεσία διασαφηνίσει κάποια νομικά και τεχνικά ζητήματα γύρω από το ζήτημα της Συνταγματικής Αναθεώρησης. Σ' αυτήν την περίπτωση λένε κυβερνητικές πηγές θα αυξηθεί η πιθανότητα μίας νέας καταληκτικής συνάντησης των δύο πρωθυπουργών.  

news247.gr

Η "πολιτική κρίση" στην Ιταλία χτυπά ελληνικά ομόλογα, ευρώ και αγορές

Ο αντίκτυπος της πολιτικής αστάθειας στην Ιταλία είναι σαρωτικός. Ομόλογα, Χρηματιστήρια και το ευρώ βρίσκονται τις τελευταίες ώρες στη δίνη μίας κρίσης με επίκεντρο την Ρώμη, καθώς ο Ιταλός Πρόεδρος Ματαρέλλα έθεσε εκ νέου τη χώρα του σε τροχιά πρόωρων εκλογών. Στα χαμηλότερα επίπεδα από τον περασμένο Νοέμβριο το ευρωπαϊκό νόμισμα. "Βουτιά" στα χρηματιστήρια.

Ισχυρές πιέσεις δέχονται από το πρωί τα ελληνικά ομολόγα στη δευτερογενή αγορά με αποτέλεσμα να καταγράφεται σημαντική αύξηση στις αποδόσεις τους.

Ενδεικτικά πριν από λίγο η απόδοση του 10ετους ομολόγου είχε φθάσει το 4,8% με αποτέλεσμα το περιθώριο έναντι του αντίστοιχου γερμανικού τίτλου (με απόδοση 0,28%) να κυμαίνεται στο 4,52%.

Στις αρχές του 2018 η απόδοση του ελληνικού 10ετούς ομολόγου είχε υποχωρήσει στο 3,7% και το περιθώριο έναντι των γερμανικών (0,58%) κυμαίνονταν στο 3,12%. Δηλαδή από τότε μέχρι σήμερα καταγράφεται μία αύξηση του περιθωρίου κατά 1,4%.

Ανοδικά κινούνται και οι αποδόσεις των άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας με αυτή του 10ετούς Πορτογαλικού τίτλου να κυμαίνεται στο 2,15% από 1,8% που ήταν στις αρχές του έτους.

Ωστόσο το περιθώριο των Πορτογαλικών ομολόγων στο ίδιο διάστημα έχει αυξηθεί λιγότερο σε σχέση με των ελληνικών κατά μόλις 0,65% στο 1,87% από 1,22% αντιστοίχως.

Οι εξελίξεις στις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων αποδίδονται στην πολιτική αστάθεια που έχει δημιουργηθεί στην Ιταλία. Στη Ρώμη η απόδοση του 10ετούς ομολόγου έχει εκτοξευτεί στο 3,1% από 1,9% που ήταν στις αρχές του έτους.

"Σεισμός" στο ευρώ

Οι φόβοι για την πολιτική και θεσμική κρίση στην Ιταλία αποδυναμώνουν το ευρώ, το οποίο υποχωρεί κάτω από τα 1,16 δολάρια για πρώτη φορά από τον Νοέμβριο.

Η ισοτιμία του ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν το πρωί στα 1,1586 δολάρια. Το χρηματιστήριο του Μιλάνου υποχωρούσε κατά 3% λίγο μετά την έναρξη των συναλλαγών.

Το πετρέλαιο σημείωσε άνοδο στα 66,67 δολάρια το βαρέλι για συμβόλαια παράδοσης Ιουλίου και το Brent φτάνει τα 75,39 δολάρια το βαρέλι.

"Βουτιά" στα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια

Βουτιά σημειώνουν οι ευρωπαϊκές μετοχές σήμερα, για δεύτερη ημέρα, εν μέσω ανησυχιών για την ευρωζώνη καθώς η Ιταλία προχωρά προς μια νέα προεκλογική εκστρατεία, η οποία θα μπορούσε να αποκτήσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την παραμονή στο ευρώ.

Στις 11:40 ώρα Ελλάδας, ο βασικός δείκτης του χρηματιστηρίου του Μιλάνου παρέτεινε τις αρχικές του απώλειες, υποχωρώντας σε χαμηλό 10 μηνών και καταγράφοντας πτώση 3%. Οι ιταλικές τραπεζικές μετοχές υποχώρησαν κατά 4,8%, σε νέο χαμηλό 13 μηνών.

Ο δείκτης οδεύει προς τη μεγαλύτερη ημερήσια πτώση των τελευταίων 21 μηνών καθώς η διαπραγμάτευση κάποιων τραπεζικών μετοχών ανεστάλη λόγω της μεγάλης πτώσης τους. Ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της χώρας δήλωσε ότι η όποια κίνηση έχει στόχο να αποδυναμώσει τα δημόσια οικονομικά της χώρας θα μπορούσε να υπονομεύσει την εμπιστοσύνη και χρόνια αξιόπιστων μεταρρυθμίσεων.

Ο Ιταλός πρόεδρος έθεσε χθες τη χώρα σε τροχιά νέων εκλογών, ορίζοντας έναν πρώην αξιωματούχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ως μεταβατικό πρωθυπουργό με εντολή να προετοιμάσει τις πρόωρες εκλογές και να ψηφίσει τον επόμενο προϋπολογισμό.

Οι επενδυτές φοβούνται ότι θα υπάρξει μια πολωμένη προεκλογική εκστρατεία, από την οποία θα μπορούσε να προκύψει μια ευρωσκεπτικιστική κυβέρνηση, απειλώντας τη συνοχή της ευρωζώνης. «Το ιταλικό πολιτικό ρίσκο μάλλον καθυστερεί παρά αίρεται» ανέφερε ο επικεφαλής επενδύσεων της UBS.

Οι μετοχές των Intesa Sanpaolo, BPER Banca, Unicredit και UBI Banca σημείωσαν πτώση 4,4-5,8% ενώ η Poste Italiane κατέγραψε βουτιά 5,7%. Οι νέες ανησυχίες για την ευρωζώνη οδήγησαν τον δείκτη Sentix για το ενδεχόμενο διάλυσης της ευρωζώνης στο υψηλότερο επίπεδο από τον Απρίλιο του 2017, όταν υπήρχαν ανησυχίες για μια προεδρία της Λεπέν στη Γαλλία. Ο πανευρωπαϊκός δείκτης STOXX 600 σημείωσε πτώση 1,6%, με τις τράπεζες να σημειώνουν τις χειρότερες επιδόσεις.

Ο τραπεζικός δείκτης της ευρωζώνης σημείωσε βουτιά 4,3% και οδεύει προς τη μεγαλύτερη μηνιαία πτώση του από την ψηφοφορία για το Brexit τον Ιούνιο του 2016. Η αναταραχή στην Ιταλία επηρέαζε και άλλες περιφερειακές αγορές της ευρωζώνης, με τις μετοχές ισπανικών και πορτογαλικών μετοχών να βρίσκονται στη γραμμή πυρός. Η Banco Comercial Portugues υποχώρησε νωρίτερα κατά 6,7% ενώ οι ισπανικές Santander και Sabadell σημείωσαν πτώση 5,9% και 6% αντίστοιχα. Η ισπανική χρηματιστηριακή αγορά σημείωσε νωρίτερα πτώση 2,9% και η πορτογαλική 2,7%.  

news247.gr

Θέμος ο «εξανθρωπιστής»!

Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος τι «ομορφιές» θα έχουν γραφτεί σε ένα άρθρο με τίτλο «Εμείς φταίμε που κάναμε ανθρώπους τους Αλβανούς και τους αριστερούς».

Του Γεράσιμου Χολέβα

Ο κύριος Θέμος Αναστασιάδης, ο συγγραφέας του άρθρου, πραγματεύεται θέματα που ξεκινούν από τη Γιουροβίζιον και φτάνουν μέχρι το Σκοπιανό, ώστε τελικά να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον λαμέ χρυσαυγίτη, Νότη Σφακιανάκη και τη συναυλία του στην Αλβανία.

Για να είμαστε απολύτως σωστοί – κι επειδή εμείς δεν αντέχουμε παρά να παρουσιάσουμε μόνο αποσπάσματα – όποιος έχει τα κουράγια ας διαβάσει ολόκληρο το άρθρο εδώ. Ακολουθούν τα αποσπάσματα, τα οποία ο αναγνώστης διαβάζει αποκλειστικά με δική του ευθύνη:

«Και δεν αναφέρομαι στην Αλβανίδα τηλεστάρλετ που οργάνωνε με λύσσα μποϋκοτάζ στον Νότη Σφακιανάκη με προσβολές τύπου «εδώ που έφτυνες τώρα θα γλείψεις» ( !!!), η οποία πήρε έτσι κι αλλιώς την απάντησή της από την φουλ επιτυχημένη συναυλία που έδωσε ο πολυσυζητημένος Έλληνας τραγουδιστής στα Τίρανα».

«Κι αν θέλετε, και παρά πολύ τους έπεφτε, και δεν ξέρω κι αν θα έπρεπε να πάει ο Σφακιανάκης, παρά τους τόσους θαυμαστές που έχει εκεί…»

«Τους σώσαμε, τους ταΐσαμε, πλούτισαν εδώ, άλλοι εργαζόμενοι όντως σκληρά και κάποιοι ληστεύοντας ατιμωρητί, και μετά από 25 χρόνια φιλοξενίας γυρίζουν και μας δαγκώνουν σαν τα φίδια. Παραληρούν για Μεγάλη Αλβανία μέχρι και στη Γιουροβίζιον, όπου πήγαν να μπλέξουν και την Φουρέιρα, η οποία θα έπρεπε ίσως να ήταν πιο υποψιασμένη όταν της λένε για τους αετούς και τα σχετικά, ενώ εκπροσωπεί την μαρτυρική Κύπρο».

«Ναι, γιατί το κρύβουμε μόνοι μας; Για δες κάτι «μούτρα» στα Τίρανα που θέλουν να γίνουν και Ευρωπαίοι! Φοβάμαι ότι κάπως έτσι την ξαναπατάμε τώρα με τα Σκόπια. Όπως οι Αλβανοί που, το ξαναλέω, ενώ τους κάναμε ανθρώπους από αγρίμια, μας έχουν για πρώτο στόχο όπου μπορούν, έτσι και οι Σκοπιανοί, αν τους διευκολύνουμε στην προσέγγιση με ΕΕ και ΝΑΤΟ, σίγουρα κάποια ώρα… θα μας βάλουν και κάνα βέτο!»

Πραγματικά, αδυνατούμε να πλησιάσουμε το επίπεδο γεωπολιτικής ανάλυσης του Θέμου Αναστασιάδη, του «εξανθρωπιστή».

   Επίσης, δεν είμαστε και γνώστες της Γιουροβίζιον, οπότε θα αρκεστούμε – αντί αναλυτικών σχολίων – σε ένα βίντεο που είχαμε δημοσιεύσει τον Μάρτιο του 2016 μαζί με ένα εκτενές κείμενο υπό τον τίτλο «Θέμος Αναστασιάδης: Ένας εμποράκος του φασισμού» (από το βίντεο και το δημοσίευμα είναι και η φωτογραφία κάτω από τον τίτλο του άρθρου του Αναστασιάδη).

Επίδομα παιδιών: Τι πρέπει να κάνετε για να πληρωθείτε τον Ιούνιο

Το αργότερο μέχρι τις 20 Ιουνίου πρέπει να υποβάλουν τις φετινές δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων όσοι φορολογούμενοι δικαιούνται τα νέα επιδόματα τέκνων από τον Ο.Π.Ε.Κ.Α. και επιθυμούν να εισπράξουν τη δεύτερη δόση, που αντιστοιχεί στο δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου, μέχρι το τέλος Ιουνίου. 

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση του Ο.Π.Ε.Κ.Α. όσοι φορολογούμενοι υποβάλουν μέχρι τις 20 Ιουνίου στο σύστημα ΤΑΧΙSNET τις φορολογικές τους δηλώσεις και τις αιτήσεις Α21 για τη χορήγηση των νέων οικογενειακών επιδομάτων θα αποκτήσουν το δικαίωμα να λάβουν στο χρονικό διάστημα 25-27 Ιουνίου τα επιδόματα που αντιστοιχούν στο δεύτερο δίμηνο του 2018, ενώ εάν δεν έχουν λάβει τα επιδόματα του πρώτου διμήνου θα τα εισπράξουν μαζί κι αυτά (δηλαδή θα εισπράξουν μαζεμένα τα ποσά επιδομάτων που αντιστοιχούν στο πρώτο τετράμηνο του 2018). 

Όσοι δεν προλάβουν να υποβάλουν μέχρι τις 20 Ιουνίου τις φορολογικές δηλώσεις και τις αιτήσεις Α21 θα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία τον Ιουλίου. Συγκεκριμένα θα μπορούν να εισπράξουν τα επιδόματα που αντιστοιχούν στο δεύτερο και το τρίτο δίμηνο του τρέχοντος έτους ή τα επιδόματα που αντιστοιχούν σε ολόκληρο το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους (αν δεν έχουν λάβει ποσά για το πρώτο δίμηνο) στο διάστημα από 25 έως 27 Ιουλίου, υπό την προϋπόθεση ότι μέχρι τις 20 Ιουλίου θα έχουν υποβάλει στο ΤΑΧΙSNET τις φορολογικές δηλώσεις και τις αιτήσεις Α21. 

Η εφαρμογή για την ηλεκτρονική υποβολή των αιτήσεων Α21 θα αρχίσει να λειτουργεί στο σύστημα TAXISNET εντός αυτής της εβδομάδος. Τα στοιχεία των αιτήσεων θα διασταυρώνονται από το ΤΑΧΙSNET με τα στοιχεία των φορολογικών δηλώσεων που θα έχουν ήδη υποβληθεί, προκειμένου να διαπιστώνεται εάν ο αιτών πληροί τα προβλεπόμενα εισοδηματικά κριτήρια. Η εφαρμογή θα στέλνει στον αιτούντα την απάντηση για το εάν η αίτησή του εγκρίθηκε ή απορρίφθηκε το αργότερο εντός 5 ημερών από την ημερομηνία υποβολή της αίτησης.

money-money.gr 

ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ 24ωρη Γενική Απεργία αύριο 30/05/2018 - Όλοι Στους Δρόμους

Κάλεσμα προς όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους άνεργους, για συμμετοχή στην 24ωρη γενική απεργία, την Τετάρτη 30 Μαΐου και στο συλλαλητήριο στην πλατεία Κλαυθμώνος, στις 11:00, απευθύνει η ΓΣΕΕ.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας, η 24ωρη γενική απεργία και το συλλαλητήριο πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας», σε συνεργασία με την ΑΔΕΔΥ και τους αντιπροσωπευτικούς κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς της κοινωνίας των πολιτών, που, όπως επισημαίνει, «έχουν πληγεί από τις συνεχιζόμενες καταστροφικές πολιτικές της λιτότητας, της ανεργίας, της υπερφορολόγησης»

Η ιταλική κρίση, ή ποιος κυβερνά την Ευρώπη

Η συνταγματική κρίσις στην Ιταλία επανέφερε το αναπάντητον εισέτι ερώτημα: ποίος κυβερνά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμον όλον; Στην χώρα μας, η συνταγματική κρίσις του 1964 (τις κυβερνά, λαός ή βασιληάς;) προκάλεσε μεγάλες εθνικές καταστροφές: Διχασμόν του ελληνικού λαού, την δικτατορία, την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και την καταστροφή της Κύπρου.

Στην Ευρώπη, η ανατροπή της Βρεταννίδος πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ιταλού ομολόγου της Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και προχθές, του Τζιουζέπε Κόντε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, έφερε πάλι στην επικαιρότητα την γνωστή απορία. Στον υπόλοιπο κόσμον, ο κατάλογος των… υπόπτων κέντρων εξουσίας περιλαμβάνει τους ελευθεροτέκονας, τους Πεφωτισμένους (Illuminati) την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και την Τράπεζα Γκόλντμαν Ζάξ και άλλους πολλούς.

Εν τούτοις, πολλά διεθνή γεγονότα διαφεύγουν του ελέγχου των κέντρων εξουσίας, όπως π.χ. η ενοποίηση της Γερμανίας το 1989, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίσις του 2007  και η ανάδυση της Κίνας, ως παγκοσμίου υπερδυνάμεως επί των ημερών μας. Εάν οι ισχυροί ήσαν πράγματι παντοδύναμοι, μερικά αιφνιδιαστικά περιστατικά θα είχαν προβλεφθή και άλλα αποφευχθή.

Γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εξελίξεις υπαγορεύονται πλειστάκις από ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες ως της Αριστοτελείου «ετερογονίας των σκοπών», «του σπουδαίου ρόλου των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» κατά τον Ευάγγελον Λεμπέση και των ιδεοληπτών ως λ.χ. του Νίκου Ζαχαριάδη με τον ανταρτοπόλεμο στην Ελλάδα, η ίδρυσις της Ευρωζώνης υπό του Φρανσουά Μιτεράν, ή το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης των Κλίντον-Ομπάμα.

Οι ατέλειες του ευρώ

Στην περίπτωση της ιταλικής κρίσεως, δεν είναι τόσον η απόρριψη υπό του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας του υποψηφίου υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα (81 ετών) όσον ο φόβος των Οίκων Πιστοληπτικής (αν)Αξιοπιστίας ότι θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού της Ιταλίας, που μέτρησε στην συνταγματική εκτροπή. Ευκόλως θα μπορούσε να εξευρεθή ένας νεώτερος αντικαταστάτης του Πάολο, χωρίς να συγκεντρώνει τα πυρά του γερμανικού Τύπου.

Και πάντως η αύξηση των ιταλικών επιτοκίων (στο 2,4%) δεν είναι προς θάνατον, πέραν του ότι μέγα μέρος του ιταλικού δημοσίου χρέους είναι εσωτερικόν (74%,  άρα άσχετο των προθέσεων της ΜΟΥΝΤΙΣ). Η τωρινή αξιολόγηση της Ιταλίας στο «βαα2» μόλις απέχει δύο βαθμίδες από τα «σκουπίδια» (junk bond).

Αλλού νομίζω ότι ευρίσκεται η «πέτρα του σκανδάλου» που δεν ομολογείται ούτε από τους υπερμάχους του λαού μήτε από τους φοβερούς Ντεντέσκους: στις ατέλειες του ευρώ! Η Ιταλία, όπως και η Γαλλία, υποφέρουν από ελλείμματα στις εξωτερικές συναλλαγές των, ιδίως με την Γερμανία. Η ατελής νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης, εν αντιθέσει προς την Αμερική, επεννόησε μεταγενεστέρως του Μααστρίχτ, τον χρεωστικό λογαριασμόν TARGET 2 για να ικανοποιήσει τα μερκαντιλιστικά συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων αντί του ομοσπονδιακού συμψηφισμού των Πολιτειακών εμπορικών ελλειμμάτων, όπως ισχύει στις ΗΠΑ.

Το άνοιγμα του λογαριασμού TARGET 2 της Ιταλίας ανέρχεται εις 444 δισ. ευρώ εις πίστωσιν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης. Προς στιγμήν διεφάνη ότι η απορριφθείσα ιταλική κυβέρνηση επεθύμη την διαγραφή τουλάχιστον του ημίσεως του χρεωστικού υπολοίπου της Ιταλίας. Πανικός κατέλαβε την γερμανική Κεντρική Τράπεζα εν Φραγκφούρτη και εζήτησε την κεφαλήν του εμπνευστού Πάολο επί πίνακι.

Έτσι απεκαλύφθη και «ποιός κυβερνά» τουλάχιστον την Ευρώπη: Η πανίσχυρος Μπούντεσμπανκ! (The Bundesbank. The Bank that rules Europe. Υπό David Marsh. Heinemann 1992).       



Κωνσταντίνος Κόλμερ

Ναι, είναι πραξικόπημα

Με κάθε οπτική γωνία τύπου και ουσίας της Δημοκρατίας η ανάθεση του σχηματισμού κυβέρνησης σε τεχνοκράτες και όχι στον συνασπισμό των δύο πρώτων κομμάτων, που έχουν πλειοψηφία στο λαό και στη Βουλή, είναι πραξικόπημα. Ο λαός έχει- ακόμα- στη Δημοκρατία το δικαίωμα να είναι ηλίθιος, ανενημέρωτος, αφελής, κοντόφθαλμος. Ή απλώς απηυδισμένος. Ή ό,τι θέλει! Εξακολουθεί, όμως, με την ψήφο του να είναι κυρίαρχος. Αν δεν είναι δεν έχουμε Δημοκρατία.

Για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι η Δημοκρατία είναι το μεγάλο θύμα της γερμανικής παντοκρατορίας στην Ευρώπη και της παντοκρατορίας των αγορών στον κόσμο, η Ιταλία είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα.

Αυτά, για όσους δεν ήταν εδώ, ή δεν ήθελαν να είναι εδώ όταν το Βερολίνο και η τρόικα υποχρέωσαν σε παραίτηση έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου, για να διοριστεί ένας τεχνοκράτης, ο Λουκάς Παπαδήμος, μόλις ο εκλεγμένος δήλωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα στο λαό το πακέτο μέτρων του Πρώτου, δικού του, Μνημονίου.

Και για να γίνω απολύτως σαφής, ώστε να ορίσουμε τη Δημοκρατία, ξεκαθαρίζω ότι κατά τη γνώμη μου ο Γιώργος Παπανδρέου αποτέλειωσε την οικονομική καταστροφή της πολιτικής Κ. Καραμανλή, που έδωσε το δικαίωμα να γίνει η Ελλάδα στόχος των αγορών. Και με την άφρονα πολιτική του 2009 και με την πρόσκληση του ΔΝΤ το 2010. Αυτά είναι άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της ψήφου του λαού.

Ομοίως, ο υποφαινόμενος θεωρεί το κίνημα των 5 αστέρων στην Ιταλία μια επικίνδυνο απολιτική καρικατούρα, μια φάρσα χωρίς σοβαρότητα. Όπως θεωρεί τη Λέγκα του Βορά μια εξ ίσου επικίνδυνη ξενοφοβική συνύπαρξη ακροδεξιών και δεξιών, με αποσχιστικές διαθέσεις. Κι αυτά είναι επίσης άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της λαϊκής ψήφου.

Θυμίζω, ότι στις εκλογές πριν το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείτο καταστροφή της Ελλάδας για ποικίλους λόγους. Και ο υπογράφων ήταν ένας από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης για τον αμοραλισμό του. Αυτό δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να αμφισβητήσει τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού, που ήθελε τον Ανδρέα να ηγείται της χώρας.

Αντιστοίχως, η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη- Φλωράκη- Κύρκου- Ανδρέα ήταν όνειδος για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Όπως και η επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή όμως ήταν η τελική βούληση της πλειοψηφίας. Την οποία οφείλει κανείς να σέβεται αν θέλει να έχει δημοκρατία.

Εδώ και τρία χρόνια κατακρίνουμε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επειδή ακριβώς κυβερνά σαν σατράπης, με δείγματα επιβουλής της αρχής της πλειοψηφίας για το μέλλον της χώρας. Με διάφορους εκλογικούς νόμους. Και θυμίζω ότι και πριν και μετά το 2015 ένα μεγάλο κομμάτι του λαού θεωρούσε και θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πιο επικίνδυνο έχει συμβεί στην Ελλάδα.

Παρ' όλα αυτά, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων περιμένει τις εκλογές για να μαυρίσει την κυβέρνηση ή να ψηφίσει ό,τι της αρέσει. Δεν προσδοκά ούτε από το Βερολίνο ούτε από τις Βρυξέλλες ούτε από πουθενά αλλού να της υποδείξουν ποιος θα τους κυβερνά. Αυτό λέγεται Δημοκρατία.

Και Δημοκρατία λέγεται η μάχη μεταξύ δανειστών και συγκυβέρνησης για την επιβολή των μέτρων λιτότητας και του Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα οποία ευθύνεται στο 100% η ελληνική κυβέρνηση. Εκείνη ανέτρεψε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Εκείνη υπέκυψε στους εκβιασμούς των δανειστών. Εκείνη πούλησε το δημοψήφισμα. Εκείνη άλλαξε πολιτική στάση. Θα μπορούσε να αρνηθεί και να παραιτηθεί. Τότε θα είχαμε πραξικόπημα.

Θα μπορούσε να αρνηθεί και να ακολουθήσει την πολιτική Βαρουφάκη. Μπορεί να πλήρωνε τρομερό τίμημα η χώρα. Μπορεί και όχι. Μπορεί βραχυχρόνιο, μπορεί μακροχρόνιο. Αλλά, ό,τι γινόταν θα γινόταν με όρους Δημοκρατικής λειτουργίας. Θα είχαμε Δημοκρατία. Δηλαδή, η ισχύς της ψήφου του λαού, σύμφωνα με τον εκλογικό του νόμο, θα κυβερνούσε τη χώρα. Κανείς ξένος.

Στην Ιταλία έγινε καθαρό πραξικόπημα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αφαίρεσε την εντολή που είχε δώσει στην συγκυβέρνηση πλειοψηφίας 5 Αστέρων και Λέγκας και παρέδωσε την εξουσία σε έναν τεχνοκράτη, μη εκλεγμένο για να σχηματίσει κυβέρνηση μη εκλεγμένων τεχνοκρατών. Με το αιτιολογικό ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότειναν οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί ήταν εχθρός του ευρώ και κινδύνευε η ιταλική οικονομία. Τρίχες!

Η πραγματικότητα είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότεινε η συγκυβέρνηση και ο εντολοδόχος πρωθυπουργός Τζ. Κόντε δεν είναι αρεστός στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Τόσο απλό!

Και δεν είναι αρεστός γιατί έχει χαρακτηρίσει το ευρώ ως ένα αποτυχημένο νόμισμα που σχεδιάστηκε κακά από τους Γερμανούς για να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα, καταστρέφοντας κοντόφθαλμα τις άλλες οικονομίες, και έτσι στο τέλος την ίδια τη Γερμανία! Επίσης έχει πει ότι η Ευρώπη κυβερνιέται από το τέταρτο Ράιχ και έχει υποστηρίξει την ανάγκη να ξαναδεί η ΕΕ το νόμισμά της και την πολιτική της.

Ο ίδιος ο Πάολο Σαβόνα με επιστολή του χτες ξεκαθάρισε ότι δεν θα έθετε ποτέ υπό αμφισβήτηση το ευρώ παρά τις πεποιθήσεις του και τις ιδέες του και ότι το μόνο που θα ζητούσε στις συνόδους είναι να δώσει απαντήσεις η Ευρώπη στα αιτήματα αλλαγής που ζητάνε πολλές χώρες της ΕΕ, με βάση μια στρατηγική διαπραγμάτευση.

Στην επιστολή κατηγορεί τη Γερμανία ότι δεν επιτρέπει στο ευρώ να γίνει κύριο σκέλος της εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι το δολάριο και επιμένει ότι το ευρώ οικοδομήθηκε με λάθος τρόπο, λόγω της μυωπίας των Γερμανών. Δηλαδή, ό,τι λένε εδώ και χρόνια όλοι οι Αμερικανοί νομπελίστες οικονομολόγοι και όλοι όσοι δεν υπάγονται στο λόμπι του Βερολίνου και της Κομισιόν.

Έτσι, στην Ιταλία γίνεται το δεύτερο πραξικόπημα του Βερολίνου και των αγορών εδώ και 8 χρόνια. Το πρώτο έγινε όταν ο εκλεγμένος Μπερλουσκόνι (νούμερο, αλλά αυτόν ψήφισαν οι Ιταλοί!) υποχρεώθηκε σε παραίτηση για να αναλάβει τη διακυβέρνηση ο εκλεκτός του ΔΝΤ Μάριο Μόντι.

Τα αποτελέσματα της Ιταλίας μοιάζουν με της Ελλάδας. Η διαρκής πολιτική του Βερολίνου και των «αγορών» έχουν εκτινάξει το ελληνικό χρέος στο 185% του ΑΕΠ και το ιταλικό στα 2 τρισεκατομμύρια 280 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η λιτότητα ψαλιδίζει διαρκώς τα εισοδήματα. Χωρίς φως στο τούνελ.

Όμως, το ερώτημα δεν είναι τι είδους πολιτική θέλουμε. Αλλά, τι είδους πολίτευμα θέλουμε. Θέλουμε το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι πολίτες ή το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι κρατούντες, οι ισχυροί και οι επιλεγμένοι επαϊοντες. Γιατί επαϊοντες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές.

Τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει πριονίσει τα πόδια του και παράγει όλο και πιο αμόρφωτους και ακαλλιέργητους Πολίτες. Όλο και πιο πολλούς οπαδούς και αδιάφορους που απέχουν. Οι οποίοι είναι όλο και πιο αδιάφοροι να αντιδράσουν. Όλο και πιο υπόδουλοι στην αποβλάκωση μιας τεχνολογίας, που παρέχει την ψευδαίσθηση ευμάρειας και γνώσης. Στην πραγματικότητα παρέχει δουλεία και ημιμάθεια. Στο μέγα πλήθος. Υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Κι αυτό το πιο πάνω είναι ένα πανευρωπαϊκό, για να μην πω παγκόσμιο φαινόμενο. Όπου όλο και συχνότερα η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών παρακάμπτεται με διάφορους νομικίστικους, πολιτικάντικους ή και πραξικοπηματικούς τρόπους. Με όπλο και εκβιασμό πάντα το χρήμα.

Ο Ιταλός πρόεδρος της Δημοκρατίας δικαιολόγησε την πραξικοπηματική του συμπεριφορά, λέγοντας ότι είναι συνταγματικό του καθήκον να προστατέψει το εισόδημα των Ιταλών. Μόνο που το καθήκον αυτό το έχει ξεχάσει εδώ και 7 χρόνια που το εισόδημα των Ιταλών έχει εξαϋλωθεί από τη λιτότητα των κυβερνήσεων και τη σκληρότητα του ευρώ, που δεν αφήνει την ιταλική οικονομία να ανταγωνιστεί τη γερμανική! Και το θυμήθηκε μετά τα τηλεφωνήματα του Βερολίνου.

Οι Έλληνες που βρήκαν τη Δημοκρατία σαν πολίτευμα δεν τη συνέδεσαν ποτέ με τον πλούτο. Αλλά, με την ελευθερία. Με το δικαίωμα να είσαι μέλος της Δημοκρατίας της Πόλης, ισέταιρος και ισέτερος και ισοψηφών είτε ήσουν πεντακοσιομέδημνος είτε θήτης. Επειδή, το μεγαλύτερο αγαθό δεν ήταν ο πλούτος και η ασφάλεια. Αλλά το αυτεξούσιο και η ελευθερία. Ο πλούτος, ήξεραν, ότι είναι αιτία μαλθακότητας και αναξιοπρέπειας. Τελικά, δουλείας.

Εμείς έχουμε χάσει και την αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία και την ελευθερία και τον πλούτο. Επειδή έχουμε χάσει την Παιδεία.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

      

ΕΕ και ΔΝΤ επιβάλλουν στην Ιταλία χούντα «τεχνοκρατών»

Toυ Λεωνίδα Βατικιώτη  

«Το ευρώ είναι ένας ζουρλομανδύας που κατασκευάστηκε στη Γερμανία».

Το Βερολίνο, συνεχίζει «δεν έχει αλλάξει την άποψή του για το ρόλο του στην Ευρώπη από την εποχή του Ναζισμού». Η συμμετοχή δε στην ευρωζώνη «περιλαμβάνει φασισμό χωρίς δικτατορία και, από οικονομική σκοπιά, μια μορφή ναζισμού, χωρίς μιλιταρισμό»!

Όλα αυτά κι άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα γράφει κατά λέξη ο Πάολο Σαβόνα, που προτάθηκε από το λαϊκό και κεντρώο Κίνημα των Πέντε Αστέρων και την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά για νέος υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, στο βιβλίο του Σαν εφιάλτης, σαν όνειρο.

Η απόρριψή στη συνέχεια από τον πρόεδρο της Ιταλικής δημοκρατίας, Σέρτζιο Μοταρέλα, του Πάολο Σαβόνα που περιλαμβανόταν στην πρόταση του εντολοδόχου πρωθυπουργού Τζουσέπε Κόντε με το σκεπτικό ότι «θα μπορούσε να προκαλέσει την αναπόφευκτη έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ» οδήγησε την πολιτική κρίση στην Ιταλία σε κορύφωση. Η πραξικοπηματική στάση του ιταλού προέδρου που λειτούργησε σαν εμπορικός αντιπρόσωπος της Γερμανίας στην Ιταλία, ήταν πλήρως προβλέψιμη γιατί εδώ και εβδομάδες δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη και να μη δηλώσει πώς θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του ευρώ. Η απόφαση δε την Κυριακή, 28 Μαΐου του Ματαρέλα να δώσει την εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης τεχνοκρατών στο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ, και πρώην στέλεχος της ιταλικής κεντρικής τράπεζας Κάρλο Κοταρέλι, ώστε να οδηγήσει την Ιταλία σε πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο εξωθεί τα πράγματα στα άκρα. Οδηγεί την Ιταλία σε μετωπική σύγκρουση με το Τέταρτο Ράιχ που πιθανότατα παρήγγειλε κι όχι απλώς θεώρησε ευπρόσδεκτη τη νέα προσφυγή στις κάλπες. Χρειάζεται πολύ απειρία για να θεωρηθούν τυχαία τα λόγια του ιταλού εφημεριδοπώλη από το κέντρο της Ρώμης (ναι, καλά διαβάσατε…) με τα οποία ξεκινούσε την ανάλυσή του το γερμανικό περιοδικό Spiegel, κι ο οποίος προέβλεπε ότι τον Σεπτέμβρη θα έχουμε εκλογές.

Το εν εξελίξει συνταγματικό πραξικόπημα στη γειτονική μας χώρα προσφέρεται ωστόσο για πολλά και σοβαρότατα συμπεράσματα.

Αξιολογούμε:

Πρώτον, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι θεματοφύλακας και κοιτίδα της δημοκρατίας είναι τουλάχιστον επικίνδυνος. Στις Βρυξέλλες έχει την έδρα της μια μεταμοντέρνα δικτατορία που δε διστάζει όχι μόνο να εξαθλιώσει έναν λαό για να διασώσει τις τράπεζες (βλ. Ιρλανδία, Ελλάδα), όχι μόνο να ανατρέψει εκλεγμένους πρωθυπουργούς (βλ. Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι το Νοέμβριο του 2011), όχι μόνο να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την ετυμηγορία των λαών όπως εκφράζεται μέσω δημοψηφισμάτων (βλ. από Ιρλανδία μέχρι Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015), αλλά ακόμη και να ακυρώσει τη νωπή λαϊκή ψήφο αν δεν συμφωνεί με τα συμφέροντα της. Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι ένα μη επιθυμητό αποτέλεσμα δημοψηφίσματος οδηγεί σε αλλεπάλληλα δημοψηφίσματα μέχρι να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πλέον μάθαμε ότι το ίδιο θα γίνεται και με τις γενικές εκλογές. Θα ψηφίζουμε μέχρι να βγαίνουν ευρωλιγούρηδες πολιτικοί. Κι αν δεν τους προτιμούμε, κακό του κεφαλιού μας…

Δεύτερο, όποιος εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη με τους θεσμούς της στέκεται στον αντίποδα των ανεξέλεγκτων αγορών είναι τουλάχιστον αφελής. Το σήμα της πολιτικής επίθεσης στην Ιταλία δόθηκε από τις αγορές που ανέβασαν τις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων, λειτουργώντας σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Στο επίκεντρο ήταν το ιταλικό δημόσιο χρέος που αγγίζοντας τα 2,3 τρισ. ευρώ ή το 132% του ιταλικού ΑΕΠ, υποτίθεται ότι αποτελεί ωρολογιακή βόμβα για όλη τη Ευρώπη. Μα αυτό συμβαίνει ούτως ή άλλως! Η προοπτική ραγδαίας ανόδου των επιτοκίων από το φθινόπωρο (με την Τουρκία και την Αργεντινή να αποτελούν ευαίσθητο σεισμογράφο των αναταράξεων που έρχονται) θα αφήσει εκτεθειμένη την Ιταλία στις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Το σχέδιο Πέντε Αστέρων και Λίγκας (δες εν συντομία εδώ) είναι πρωτίστως σχέδιο σωτηρίας απέναντι στους τριγμούς που σωστά προβλέπουν ότι έρχονται. Οι Βρυξέλλες αντίθετα, που φημίζονται για την κοντόφθαλμη λογική τους σημασία δίνουν στη διάσωση του πρότζεκτ του ευρώ, κι ας θυσιαστεί η Ιταλία το 2019 χωρίς να έχουν σχέδιο διαχείρισης της επικείμενης κρίσης. Εναποθέτουν τη μοίρα όλων μας στις αγορές.

Επιπλέον κι επί της ουσίας, το σκεπτικό των αγορών δεν στέκει, είναι ανοησία: ανεβάζουν τα επιτόκια γιατί υποτίθεται ότι η νέα κυβέρνηση θα προκαλέσει κρίση χρέους. Μα είναι ηλίθιοι οι Σαλβίνι και ντι Μάγιο να προκαλέσουν κρίση χρέους στην ίδια τους τη χώρα; Μέχρις στιγμής η πικρή μας εμπειρία μας έχει δείξει ότι κρίσεις προκαλούν μόνο οι αγορές, για να διασώσουν τα κεφάλαιά τους με τη βοήθεια του ΔΝΤ (πλέον και του ΕΣΜ) που λειτουργούν σαν ασφαλιστική εταιρεία των κερδοσκόπων καταβάλλοντας στο ακέραιο τα προσδοκώμενα κέρδη κι αφήνοντας στους λαούς τα τιμωρητικά μνημόνια.

Τρίτο συμπέρασμα: μην πιστεύετε τα ΜΜΕ.

Από τους Financial Times, που είχαν τίτλο σε εντιτόριαλ τους ότι «η Ρώμη ανοίγει τις πύλες της στους βαρβάρους» μέχρι το όργανο της καγκελαρίας Spiegel κι όλο το φιλελεύθερο πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο επιδόθηκαν σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα να διασύρουν την κυβέρνηση 5 Αστέρων και Λίγκας, με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα για το μούφα πτυχίο του Τζουσέπε Κόντε, κατηγορίες περί λαϊκισμού, κι άλλα. Αν τους ενοχλούσε πραγματικά όμως η συμμετοχή του ρατσιστή Σαλβίνι στην κυβέρνηση γιατί αποδέχθηκαν τον Πάνο Καμμένο; Γιατί δεν αντέδρασαν στην ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας; Γιατί έδιναν οι ίδιες οι Βρυξέλλες χρήματα στη Ρώμη μέχρι τώρα κι όσο στην κυβέρνηση ήταν οι κεντροαριστεροί για να εξαγοράζει φύλαρχους στη Λιβύη και τη Σομαλία ώστε να λειτουργούν στα αφρικανικά εδάφη ως προκεχωρημένα φυλάκια της Frontex, φυλακίζοντας και βασανίζοντας; Αυτό δηλαδή που γίνεται στο Αιγαίο στόχος ήταν να γίνεται πριν τα εκατομμύρια προσφύγων δουν το μπλε της Μεσόγειου… Επομένως, αν κάτι τους ενοχλεί είναι ότι στην Ιταλία αναδείχθηκε πρώτο «κόμμα» ένα αστικό μεν, αλλά ανταγωνιστικό απέναντι στα σχέδια της ευρωκρατίας και της Γερμανίας, που υποσχόμενο την ανατροπή της λιτότητας κατάφερε  συγκυριακά να επικοινωνήσει με το λαό!

Τέταρτο και σημαντικότερο, κι αυτό το συμπέρασμα προκύπτει απαντώντας στο πολύ απλό ερώτημα: αν το πρωτοφανές συνταγματικό made in Germany πραξικόπημα της Ιταλίας αφορά εμάς στην Ελλάδα και δη την Αριστερά. Οι δραματικές εξελίξεις μας ενδιαφέρουν πρώτα απ’ όλα γιατί μας αφορά η λειτουργία της δημοκρατίας στο βαθμό που εξασφαλίζει την έκφραση της λαϊκής βούλησης. Όταν ένας πρόεδρος – μαριονέτα των Βρυξελλών και του Βερολίνου αρνείται να ορκίσει μια κυβέρνηση επειδή δεν του …κάνει ένας υπουργός τότε αποκαλύπτεται ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας ακόμη κι αυτών των εκλογών με τη σύγχρονη αστική δημοκρατία. Ή, η σύγχρονη ολοκληρωτική της μετάλλαξη…

Το γεγονός δε ότι την μάχη με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες τη δίνει το εντελώς αμήχανο και απροετοίμαστο Κίνημα των Πέντε Αστέρων (που κινδυνεύει να ηττηθεί κατά κράτος στις επόμενες εκλογές, χάνοντας το 32% που κέρδισε ως πρώτο κόμμα, και να έχει την τύχη του Συνασπισμού το 1989-1990) σε συνεργασία με την Λίγκα του Βορρά (που από 17% που κέρδισε τον Μάρτιο στις εκλογές του φθινοπώρου θα διπλασιάσει τα ποσοστά της σε βαθμό να σχηματίσει ακόμη και ακροδεξιά κυβέρνηση μαζί με τους Αδελφούς της Ιταλίας και τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι) πρέπει να μας προβληματίσει κι όχι να μας κάνει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας και να γυρίσουμε την πλάτη μας στην Ιταλία. Αρχικά, ας κρατήσουμε την επιμονή της σκληρής ιταλικής Δεξιάς να προτείνει τον πολέμιο του ευρώ ως υπουργό Οικονομικών, που βρίσκεται στον αντίποδα της απαράμιλλης οσφυοκαμψίας της ελληνικής κυρίαρχης Αριστεράς, η οποία σε ένα τέτοιο αίτημα θα έκανε για πολλοστή φορά ασκήσεις κωλοτούμπας. Όπως κι έκανε άλλωστε αρνούμενη να τιμήσει τη λαϊκή ψήφο του Ιανουαρίου και του Ιουλίου το 2015.

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι το ευρώ γεννάει αντιθέσεις. Στον αντίποδα της κυρίαρχης συλλογιστικής και προπαγάνδας περί κοινού νομίσματος, ενωμένης Ευρώπης, συλλογικών συμφερόντων ή κατάργησης των συνόρων, το κοινό νόμισμα γεννά τους νεκροθάφτες του, με την ίδια φυσικότητα που ο Τσίπρας μπορεί να υποστηρίζει άλλα το πρωί κι άλλα το βράδυ, άλλα δημόσια κι άλλα ιδιωτικά. Κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνει η Αριστερά που είτε επιδίδεται σε διαγωνισμούς ομορφιάς για να σαγηνεύσει το Βερολίνο είτε επιδίδεται σε ασκήσεις βερμπαλισμού απαξιώντας να ασχοληθεί με κάτι τόσο ταπεινό και «λίγο» όπως είναι το ευρώ, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίζει «αριστερούς μονεταριστές» του πολέμιους του ευρώ, τότε την ευκαιρία θα την αδράξει η άκρα Δεξιά, εκπροσωπώντας ωστόσο κατά προτεραιότητα τα αστικά συμφέροντα που είναι ενάντια στο ευρώ κι όχι τα λαϊκά, εργατικά συμφέροντα. Μια ευκαιρία έτσι να βαθύνει ο ριζοσπαστισμός, φτάνοντας στο στόχο της σύγκρουσης με την ΕΕ, ξεκινώντας από ένα τόσο καθημερινό θέμα θα έχει χαθεί, όπως χάθηκαν και τόσες άλλες.

Τόσο απλά!