Η άθλια επικοινωνιακή πολιτική του Αντώνη Σαμαρά

Μεγάλη ζημιά στον Αντώνη Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία έκανε η δημοσίευση των δημοσκοπήσεων της τελευταίας εβδομάδας, καθώς όλες τους δίνουν διαφορά μεταξύ τεσσάρων και δέκα μονάδων στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ορισμένα στελέχη της ΝΔ λένε, μέσες άκρες, ότι η επικοινωνιακή πολιτική του πρωθυπουργού ήταν καταστροφική, ενώ οι επιλογές του σε πρόσωπα που ανέλαβαν την προβολή του κόμματος έβγαλε τεράστια ηττοπάθεια κι έλλειψη επιχειρημάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η τοποθέτηση της Μαρίας Σπυράκη στο ρόλο της εκπροσώπου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, λίγους μήνες μετά την παραδοχή της ότι όσο παρίστανε την ρεπόρτερ έκρυβε ειδήσεις για να μη βλάψει το κόμμα το οποίο υποτίθεται ότι κάλυπτε δημοσιογραφικά.

Παράλληλα, ο ίδιος ο Σαμαράς έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να δείξει ότι φοβάται τη δημόσια αντιπαράθεση. Δυόμιση χρόνια απομόνωσης στη βουλή και τα κοινά δεν του άλλαξαν μυαλό, γι’ αυτό και στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο αρκέστηκε σε ελεγχόμενες συνεντεύξεις σαν αυτήν που παραχώρησε σε δύο δημοσιογράφους-λαμπατέρ της ΝΕΡΙΤ, και σε μερικά άρθρα εφημερίδων όπου έγραφε μόνο αυτό που ήθελε.

Αρκετά στελέχη της ΝΔ επεσήμαναν ότι η επιλογή του Σαμαρά να μην εκτεθεί σε ένα ντιμπέιτ ή σε μια συνέντευξη χωρίς στημένες ερωτήσεις και συμφωνημένο πλαίσιο –όπως αυτή στο Μέγκα που ακυρώθηκε- ήταν επικοινωνιακό Βατερλό.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ο πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων έδειξε ότι φοβάται τους ίδιους τους Έλληνες. Μια παραδοχή η οποία δείχνει, τουλάχιστον, ότι έχει πλήρη αντίληψη της πραγματικότητας την οποία ο ίδιος συν-διαμόρφωσε, όταν στα τέλη του 2011 αποφάσιζε να σταματήσει να παριστάνει τον αντιμνημονιακό και υπέγραφε προσωπική επιστολή δέσμευσης στους δανειστές.

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα του στα εγκαίνια μιας προβλήτας την Πέμπτη. Την ίδια ώρα που ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωναν αρκετό κόσμο στο κέντρο της Αθήνας –όχι βέβαια όσο θα τους ικανοποιούσε- ο Αντώνης Σαμαράς μιλούσε μόνος του μπροστά σε ένα τεράστιο λόγκο της COSCO, απεικονίζοντας σε ένα φωτογραφικό κλικ τα δυόμιση χρόνια της πολιτικής του απομόνωσης και του κοινωνικού του αποκλεισμού από οτιδήποτε δεν είχε σχέση με επιχειρηματίες και μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

Ο πόλεμος φόβου στον οποίο πόνταρε ο ίδιος και το επικοινωνιακό του επιτελείο χλευάστηκε ακόμη κι από τα κανάλια τα οποία, κατ’ ομολογία επιφανών δημοσιογράφων τους, έκαναν τα στραβά μάτια στις πολιτικές της κυβέρνησης για να μην τη βλάψουν – επικαλούμενοι το εθνικό μας συμφέρον, βεβαίως-βεβαίως.

Κάθε ομιλία του ή δημόσια εμφάνιση τις 20 τελευταίες ημέρες αφιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Βενεζουέλα, τη Βόρεια Κορέα και την Αργεντινή. Ανάμεσα σε αυτήν την κομμουνιστοφοβία και την αναβίωση των εικονομαχιών, ο Αντώνης Σαμαράς υποσχέθηκε να μειώσει φόρους τους οποίους ο ίδιος επέβαλε, δίχως να καταφέρνει να πείσει ούτε τον δημοσιογραφικό κόσμο ο οποίος μετά την πρώτη εβδομάδα της διάλυσης της βουλής του γύρισε –κομψά- την πλάτη.

Η εκλογική ήττα του Αντώνη Σαμαρά είναι σχεδόν βέβαιη. Το ζήτημα είναι η έκτασή της. Μια ελεγχόμενη ήττα θα διατηρήσει στη ζωή τον ίδιο και τους κομμουνιστοφάγους και βενεζουελολάγνους που τον περιβάλλουν. Θα συνεχίσει να ασκεί μια αντιπολιτευτική πολιτική την οποία προβάρει εδώ και μήνες σα να μην βρίσκεται ο ίδιος στην κυβέρνηση, και θα φανεί ως ο αποκλειστικός εκπρόσωπος των συμφερόντων της τρόικας εντός του κοινοβουλίου.

Μόνον έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κάποιος τον υποθετικό ρόλο των 70-80 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στην επόμενη βουλή, με τον Αντώνη Σαμαρά αρχηγό. Μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι θα υποχρεωθούν να αντικρούσουν συγκεκριμένα νομοσχέδια κατάργησης τροπολογιών που έσβησαν εργασιακά δικαιώματα κι άλλες ελευθερίες – φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει πράξη τις υποσχέσεις του.

Η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν στριμωχτεί σε αυτόν τον ρόλο επειδή δεν μπορούν να πράξουν διαφορετικά. Η άσκηση των πολιτικών του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων αποτελούν το μοναδικό πρόγραμμα του κόμματος, και η ακροδεξιά ρητορική των στελεχών του συνιστά την αποκλειστική επικοινωνιακή μέθοδο ελιγμού όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο.

Δυστυχώς για τον Αντώνη Σαμαρά και το κόμμα του, μια διαχειρίσιμη ήττα στις εκλογές θα είναι η απαρχή ενός αργού θανάτου για τη Νέα Δημοκρατία. Το φάντασμα του διαλυμένου ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει, και η αναμονή μιας αριστερής παρένθεσης που θα οδηγήσει στην εγκαθίδρυση της δεξιάς για τα επόμενα 40 χρόνια θα γυρίσει μπούμερανγκ για την ίδια την Ελλάδα.

Εκτός, φυσικά, αν η Ευρώπη αποφασίσει να σκοτώσει την Ελλάδα κι όποιον τολμήσει να ζητήσει μικρές οικονομικές ανάσες για μια κοινωνία που βρίσκεται στην κορυφή των λιστών ανεργίας και παιδικής φτώχειας σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, χάνοντας βίαια μέσα σε τέσσερα χρόνια το 25% του πλούτου της.

Σε αυτήν την περίπτωση, τα ερωτήματα θα ξεπερνούν την εσωτερική πολιτική διαμάχη και θα θέσουν τον εγχώριο πληθυσμό προ ιστορικών αποφάσεων για το μέλλον του, και την οριστική παραμονή του εντός ενός συστήματος αργού θανάτου που δεν λογαριάζει τίποτε πέρα από τα νούμερα και τα λεφτά των τραπεζών.

Πολύφημος