Υποσχέσεις και διακυβέρνηση

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η κυβέρνηση Τσίπρα τρέχει να εξαγγείλει και επισήμως, διά των υπουργών της, πολλά από όσα υποσχό­ταν προεκλογικά. Τα περισσότερα χωρίς δημοσιονο­μικό κόστος. Βεβαίως η κυβέρνηση περνάει την πρώ­τη, εύκολη φάση της. Τα δύσκολα έπονται.

 

Προφανώς ο πυρήνας της επιτυχίας ή της αποτυχίας της βρίσκεται στη μεγάλη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την έξοδο από το μνημόνιο και τη ρύθ­μιση του χρέους, που θα σηματοδοτήσει την «επό­μενη μέρα». Σε κάθε περίπτωση, όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ανοίξει μεγάλα μέτωπα στο εσωτερικό, σε κάποια από τα οποία θα βρει τους δανειστές απέναντι της και σε άλλα σύμμαχό της. Είναι ζήτημα ορθής τα­κτικής και μελετημένης διαπραγμάτευσης η κατάλη­ξη των σπουδαιότερων από τα ανοιχτά ζητήματα.

 

Στο εσωτερικό η νέα κυβέρνηση ξέρει ότι πρέπει το συντομότερο να δώσει δείγματα γραφής - όχι μόνο στο στενό εισοδηματικό πεδίο - που θα την καθιερώ­σουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως πολιτική δύναμη που ήρθε για να μείνει και όχι ως μια «παρέν­θεση».

 

Η μνημονιακή εποχή χαρακτηρίζεται από εκτετα­μένη εκπτώχευση ευρύτατων κοινωνικών στρωμά­των, μαζική ανεργία, αδιάκριτο ξεπούλημα εθνικής περιουσίας και έξαρση της διαφθοράς και της δια­πλοκής.

 

Στην - κατά ΣΥΡΙΖΑ - «επόμενη μέρα», εκτός από τα ήδη εξαγγελθέντα μέτρα για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ μεικτά, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, ακύρωση περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων, αλλαγή στη ρύθμιση των «κόκκινων» δανείων κ.λπ., υπάρχει ένα τεράστιο θεσμικό και οικονομικό πεδίο, στο οποίο την καλούν όχι μόνο οι προεκλογικές εξαγγελίες της, αλλά και οι απαιτήσεις τόσο του ελληνικού λαού όσο και των δανειστών.

 

Τα μεγάλα θέματα αυτού του πακέτου αφορούν τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και το μαύρο χρήμα, αλλά και την προνομιακή μεταχείριση τμημάτων της ελληνικής ελίτ, στα οποία συγκαταλέγονται μιντιάρχες και λοιποί ισχυροί με τεράστια αδιαφανή δάνεια.

 

Ένα άλλο πακέτο αφορά επιπλέον ιδιωτικοποιή­σεις της περιόδου Σαμαρά, για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε έντονα χαρακτηρίζοντάς τις ασύμφο­ρες και επιζήμιες για το Ελληνικό Δημόσιο (παρα­δείγματα το Ελληνικό, οι φυσικοί πόροι, π.χ. το νε­ρό, και οι υποδομές της χώρας, όπως τα αεροδρό­μια και τα λιμάνια).

 

Στην πολιτική η υπόσχεση συνήθως απέχει παρασάγγας από την υλοποίησή της. Ωστόσο, ύστερα από τη λεηλασία που υπέστη η χώρα κατά τα μνημονιακά χρόνια, η συνέπεια έναντι αυτών των υποσχέσεων θα αποδειχθεί κρίσιμη για την πολιτική αξιοπιστία της νέας κυβέρνησης. Τόσο κρίσιμη όσο η διοχέτευση φρέσκου χρήματος στην άνυδρη οικονομία και το πολυεπίπεδο έργο της παραγωγικής ανασυγκρότη­σης της χώρας. Οψόμεθα...

Πηγή