Τι σημαίνουν οι αποφάσεις για το χρέος, σε απλά ελληνικά - Ερωτήσεις και απαντήσεις

Οι αποφάσεις του Eurogroup για το χρέος κατά κανόνα περιβάλλονται με δυσνόητους τεχνικούς όρους και περίπλοκες έννοιες, με αποτέλεσμα ο μέσος πολίτης να μην μπορεί να κατανοήσει το περιεχόμενό τους.

Τι σημαίνει στην πράξη η συμφωνία για το ελληνικό δημόσιο χρέος;

Οι πληρωμές για δάνεια συνολικού ύψους περίπου 100 δισ. ευρώ που έλαβε η Ελλάδα από την ευρωζώνη το 2012 όταν έγινε το κούρεμα του χρέους θα αρχίσουν να γίνονται 10 χρόνια αργότερα. Τα δάνεια αυτά αντιπροσωπεύουν ένα μέρος του συνολικού χρέους της χώρας (το οποίο ανέρχεται σε 340 δισ. ευρώ, συνολικά) είχαν ήδη 10 χρόνια περίοδο χάριτος και οι πληρωμές θα άρχιζαν το 2023, ενώ τώρα με τη νέα συμφωνία θα αρχίσουν το 2033.

Επίσης, θα επιστραφούν στην Ελλάδα κέρδη ύψους 4,8 δισ. ευρώ που είχαν οι κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από παλιά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν, τα οποία δεν “κουρεύτηκαν” το 2012 και πληρώνονται κανονικά στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά θα δοθούν σε δόσεις, εφόσον η Ελλάδα τηρεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στους δανειστές.

Ποιο είναι το όφελος για την Ελλάδα;

Με τη μετάθεση πληρωμών, η Ελλάδα μέχρι το 2033 θα έχει να πληρώνει ένα σχετικά χαμηλό ποσό κάθε χρόνο, το οποίο θεωρείται διαχειρίσιμο.

Με λίγα λόγια, η μετάθεση των πληρωμών ανοίγει ένα «διάδρομο ασφαλείας» για την επόμενη 15ετία, μέσα στην οποία ο κίνδυνος νέας πτώχευσης της Ελλάδας εξαλείφεται, αφού η χώρα δεν θα χρειάζεται να κάνει μεγάλες πληρωμές για το χρέος. Θα πρέπει να πληρώνει μόνο τα δάνεια που έχει λάβει από το ΔΝΤ (τα οποία εξοφλούνται το 2024) και κάποιες άλλες υποχρεώσεις όπως ομόλογα που λήγουν.

Ο στόχος λοιπόν είναι να μπορεί η Ελλάδα να δανείζεται εκδίδοντας νέα ομόλογα, αφού οι επενδυτές θα ξέρουν ότι εάν αγοράσουν αυτά τα νέα ελληνικά ομόλογα, όταν έρθει η ώρα να πάρουν πίσω τα χρήματά τους η χώρα θα μπορεί να τους αποπληρώσει, αφού δεν θα έχει άλλες μεγάλες υποχρεώσεις και επομένως θα αγοράζουν αυτά τα ομόλογα με «λογικά» επιτόκια.

Πού θα κριθεί, επομένως, το ζήτημα;

Όλα θα κριθούν από το εάν η Ελλάδα θα καταφέρει να περάσει σε ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, έτσι ώστε η οικονομία να μεγαλώνει και έτσι το χρέος να μείωνεται σε σχετικούς όρους, δηλαδή να αντιστοιχεί σε μικρότερο ποσοστό σε σχέση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ).

Μπορεί η ελληνική οικονομία να περάσει σε ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης;

Υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα. Το πρώτο έχει να κάνει με το εάν η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο θα δημιουργεί απασχόληση και εισοδήματα. Διότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ότι είχε ένα αποτελεσματικό οικονομικό μοντέλο το οποίο ξαφνικά διαταράχτηκε λόγω της κρίσης. Η λετουργία της ελληνικής οικονομία ήταν προβληματική και πριν την κρίση.

Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι ότι οι συμφωνίες με τους δανειστές βασίζονται στο ότι η Ελλάδα θα παράγει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή «περίσσευμα» στον προϋπολογισμό, της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για τα επόμενα πέντε χρόνια και 2,2% του ΑΕΠ για τα επόμενα 40 χρόνια.

Πρόκειται για τεράστια ποσά, αφού το 3,5% του ΑΕΠ αντιστοιχεί περίπου σε 6,5 δισ. ευρώ με τα σημερινά δεδομένα, όσο περίπου είναι και το ετήσιο πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων της χώρας.

Αυτά τα υψηλά πλεονάσματα στερούν πόρους από την οικονομία και λειτουργούν αντιαναπτυξιακά. Πολλοί ανεξάρτητοι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι τα πλεονάσματα αυτά δεν μπορούν να υλοποιηθούν σε βάθος χρόνου.

Λένε, δηλαδή, ότι ζητείται από την Ελλάδα για άλλη μια φορά να κάνει το αδύνατο.

Τι σημαίνει η έκφραση «η Ελλάδα επιστρέφει στις αγορές»;

Σημαίνει ακριβώς ότι η αρχίζει πάλι να δανείζεται εκδίδοντας νέα ομόλογα, τα οποία αγοράζουν ιδιώτες επενδυτές (τράπεζες, ασφαλιστικές και επενδυτικές εταιρείες, συνταξιοδοτικά ταμεία, ιδιώτες επενδυτές κ. ά).

Τι θα συμβεί εάν η Ελλάδα δεν καταφέρει να εκδώσει ομόλογα με λογικό επιτόκιο;

Οι αποφάσεις του Eurogroup προβλέπουν ότι θα υπάρχει ένα χρηματικό απόθεσμα 24 δισ. ευρώ το οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πληρωθούν οι υποχρεώσεις προς δανειστές, χωρίς να χρειάζεται έκδοση νέων ομολόγων.

Τι σημαίνει η έκφραση «το χρέος είναι βιώσιμο» ή «μη βιώσιμο»;

Ότι μπορεί να εξυπηρετείται ή όχι. Στην πραγματικότητα, εάν μια χώρα μπορεί να ανακυκλώνει το χρέος της με λογικά επιτόκια, αφού στην ουσία το χρέος ποτέ δεν εξοφλείται, απλώς ανανεώνεται. Εάν η Ελλάδα μπορεί να δανείζεται με λογικά επιτόκια και να αποπληρώνει τις παλαιές οφειλές της τότε λέμε ότι το χρέος είναι βιώσιμο.

Με τις αποφάσεις αυτές λύνεται το πρόβλημα του χρέους;

Το πρόβλημα του χρέους δεν λύνεται, αφού παραμένει πολύ μεγάλο σε σχέση με το οικονομικό μέγεθος της χώρας, δηλαδή σε σχέση με το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) που είναι η αξία του συνόλου των προϊόντων και υπηρεσιών που παράγει μια χώρα σε ένα χρόνο. Το ελληνικό χρέος αντιστοιχεί σε περισσότερο από 170% του ΑΕΠ και ο δείκτης αυτός είναι ο υψηλότερος στην Ευρωζώνη.

Όμως οι δαπάνες που θα πρέπει να πληρώνει η Ελλάδα για το χρέος κάθε χρόνο είναι χαμηλές, από τις χαμηλότερες στην Ευρωζώνη, πάντα σε σχέση με το ΑΕΠ.

Στην ουσία, με τις τελευταίες αποφάσεις το πρόβλημα δεν λύνεται αλλά μετατίθεται σε βάθος χρόνου.

Αυτό σημαίνει ότι το χρέος γίνεται βιώσιμο;

Εάν μετρήσουμε τη βιωσιμότητα με βάση τις ετήσιες δαπάνες για το χρέος, τότε το ελληνικό χρέος γίνεται βιώσιμο μόνο για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα, δηλαδή μέχρι να αρχίσει να πληρώνει τα δάνεια που μετατέθηκαν. Από εκεί και πέρα το θέμα είναι πάλι ανοιχτό και γι αυτό το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) λέει ότι μακροπρόθεσμα το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Σύμφωνα με τις τελευταίες αποφάσεις του Eurogroup οι χώρες της Ευρωζώνης θα είναι έτοιμες και πάλι να παρέμβουν.

Επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα κάποια στιγμή να γίνουν ευρύτερες, συνολικές παρεμβάσεις στην Ευρωζώνη για το δημόσιο χρέος, καθώς υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν πρόβλημα όπως η Ιταλία και η Πορτογαλία.

Γιατί η Ευρωζώνη πήρε την απόφαση να προχωρήσει σε αυτές τις αποφάσεις (μετάθεση πληρωμών, επιστροφή κερδών, χρηματικό απόθεμα;).

Η Ευρωζώνη είχε δεσμευτεί με απόφαση του Eurogroup από το 2012 ότι θα λάμβανε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να καταστήσει το ελληνικό χρέος «βιώσιμο», υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα μας θα έφτανε να παράγει πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό (δηλαδή τα έξοδα του Κράτους να είναι μικρότερα από τα έσοδα και να υπάρχει περίσσευμα, προτού υπολογιστούν οι πληρωμές για τόκους του χρέους).

Οι αποφάσεις, όμως, διαρκώς αναβάλλονταν ενώ και η εμβέλειά τους μειώνεται. Ενώ δηλαδή αρχικά το κριτήριο της «βιωσιμότητας» ήταν να πέσει το χρέος κάτω από το 110% του ΑΕΠ, στην πορεία το κριτήριο άλλαξε. Έτσι τώρα λένε ότι το χρέος είναι βιώσιμο εφόσον οι ετήσιες δαπάνες δεν ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ (ή το 20% μακροπρόθεσμα) ακόμα κι αν το συνολικό ποσό του χρέους παραμένει υψηλό.

Δηλαδή το πρόβλημα του χρέους θα ανακυκλώνεται διαρκώς;

Με βάση κάποιες εκτιμήσεις, οι πληρωμές του χρέους θα συνεχίσουν να γίνονται για περίπου 100 χρόνια.

Ορισμένοι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι βιώσιμη λύση υπάρχει μόνο εάν γίνει διαγραφή ενός μέρους του χρέους.

Μπορεί να γίνει διαγραφή του ελληνικού χρέους;

Πριν το 2012, το ελληνικό χρέος ήταν στα χέρια ιδιωτών, δηλαδή εταιρειών (τραπεζών, ασφαλιστικών και επενδυτικών εταιρειών κ.ά)  και φυσικών προσώπων που κατείχαν ελληνικά ομόλογα.

Τα ελληνικά ομόλογα ήταν σε ελληνικό δίκαιο, δηλαδή διέπονταν από την ελληνική νομοθεσία, επομένως μπορούσε η αξία τους να κουρευτεί με μονομερή απόφαση της Ελλάδας, με ένα νόμο.

Την περίοδο εκείνη όμως αποφασίστηκε να μην γίνει αναδιάρθρωση (κούρεμα) του ελληνικού χρέους.

Μετά το PSI, όμως, δηλαδή το κούρεμα του 2012, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (περίπου το 88%) πέρασε από τους ιδιώτες στους λεγόμενους επίσημους φορείς, ήτοι στις χώρες της ευρωζώνης, το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, που δάνεισαν την Ελλάδα. Επιπλέον, τα λίγα ομόλογα που διακρατούνται από ιδιώτες διέπονται από το αγγλικο δίκαιο και η αξία τους δεν μπορεί να αλλάξει με ελληνικό νόμο.

Επομένως ο μόνος τρόπος για να γίνει διαγραφή χρέους είναι να συναινέσουν οι δανειστές, κάτι που οι ίδιοι αποκλείουν κατηγορηματικά, αλλά και η ίδια η Ελλάδα έχει δηλώσει ότι δεν θα επιδιώξει. Στη θεωρητική περίπτωση που η Ελλάδα θα διέγραφε μονομερώς ένα μέρος των δανείων αυτό θα σήμαινε σύγκρουση με το σύνολο σχεδόν των ανεπτυγμένων χωρών.      

money-money.gr

Κώστας Βάρναλης: Ο ποιητής του λαού

Του Ελπιδοφόρου Ιντζέμπελη    

Δε δίνω λέξεις παρηγόρια

δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς

καθώς το μπήγω μες στο χώμα

γίνεται φως, γίνεται νους. - O οδηγητής

Όταν γράφεις για έναν ποιητή πρέπει να εξετάζεις και τις συνθήκες μέσα στις οποίες αυτός έζησε και δημιούργησε. Ο Κώστας Βάρναλης ήταν ένας κυνηγημένος ποιητής, ένας ποιητής τον οποίο η πολιτεία φρόντισε να «ανταμείψει» με τον πιο σκληρό τρόπο –με απολύσεις, εκτοπίσεις, εξορίες– επειδή ο ίδιος και το έργο του είχαν ταχθεί στο πλευρό της εργατιάς.

Σε αντίθεση με τους λεγόμενους «ουδέτερους» ή «απολίτικους» ποιητές που στις κρίσιμες στιγμές του ελληνικού λαού τάχθηκαν με το μέρος της αντίδρασης, ο Βάρναλης υπερασπίστηκε τις ιδέες του και υπηρέτησε τους αγώνες του λαού. Και το πλήρωσε.

Ανήσυχη και σύνθετη φυσιογνωμία των ελληνικών γραμμάτων, ο Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Ρωμυλίας από Έλληνες της διασποράς. Από μικρός είχε κλίση στα γράμματα και οι γονείς του τού παρείχαν τα απαραίτητα εφόδια για να σπουδάσει.

Το 1903 ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Φιλολογία, ενώ το 1904 έκανε την εμφάνισή του στο περιοδικό Νουμάς με τη συλλογή Κηρήθρες, την οποία προλόγιζε ο ποιητής Στέφανος Μαρτζώκης. Τα πρώτα αυτά ποιήματα του Βάρναλη διακρίνονται για μια διονυσιακή διάθεση σε συνδυασμό με φυσιολατρία και αρχαιολατρία.

Το 1917 φεύγει με υποτροφία για το Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει λογοτεχνία. Η Πόλη του Φωτός θα αποδειχτεί μεγάλο σχολείο για τον ποιητή. Εκεί θα επηρεαστεί από τις ιδέες της εποχής που κυκλοφορούσαν τότε σε όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα από τον μαρξισμό και την μπολσεβίκικη επανάσταση.

Έτσι από πρώην φιλομοναρχικός, ο Βάρναλης ενθουσιασμένος από τα καινούργια μηνύματα της Επανάστασης θα κάνει στροφή στην ποίησή του. Το 1922 δημοσιεύει τη συλλογή Το φως που καίει με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας η οποία απέσπασε πολύ καλές κριτικές.

Το φως που καίει ξεκινάει ως εξής:

Να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω

Απ’ το βουνό ψηλά

στρωτήν και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω

απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Στο πρώτο και δεύτερο μέρος έχουμε το διάλογο Μώμου, Προμηθέα και Ιησού. Ο Προμηθέας και ο Ιησούς συμβολίζουν τον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης και της αδικίας, ενώ ο Μώμος τον προλετάριο λαό, τον λαό μπροστάρη, που κρατάει το λάβαρο των αγώνων.

Ο Μώμος, ο Θεός της νύχτας, ρωτάει πότε τον Προμηθέα πότε τον Ιησού.

Μώμος (απευθυνόμενος στον Ιησού και τον Προμηθέα):

«…Όσο για τον άνθρωπο, τον έπλασε… η μαϊμού! Κι εσάς οι άνθρωποι. Σας πλάσαν οι αφέντες της Γης κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους.

Δουλειά σας είναι να διατηρείτε την Ανισότητα και να προστατεύετε την Αδικία. Και μετά θάνατον; – Αέρας φρέσκος!».

Το τρίτο μέρος αποτελείται από τα ποιήματα Αριστέα και μαϊμού και Οδηγητής.

Στο πρόσωπο της Αριστέας βλέπουμε την ξεπεσμένη αστική τάξη (την μπουρζουαζία) της οποίας ο τυχοδιωκτισμός θα αποδειχτεί περίτρανα με την εκστρατεία στη Μικρά Ασία και την Καταστροφή που ακολούθησε. Με το ποίημα αυτό ο Βάρναλης επιχειρεί να στηλιτεύσει προβληματικές καταστάσεις της νεοελληνικής κοινωνίας.

Από την άλλη μεριά, ο Οδηγητής αντιπροσωπεύει την αδικημένη ανθρωπότητα που πασχίζει να λυτρωθεί από τα δεσμά της.

Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης

Ο Πλαστουργός της Νιας Ζωής

Εγώ ’μια τέκνο της Ανάγκης,

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Εκείνο που κάνει τον Βάρναλη σπουδαίο ποιητή είναι η ειρωνεία και ο σαρκασμός του. Στο Ημερολόγιο της Πηνελόπης εμφανίζει μια άλλη εκδοχή της προσωπικότητας της πιστής συζύγου του Οδυσσέα. Έτσι αντί για σύμβολο της γυναικείας αγνότητας, ο Βάρναλης θα την παρουσιάσει ως πόρνη που κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη βασιλική εξουσία, και για τούτο δεν διστάζει να διατηρεί σχέσεις με τους μνηστήρες του παλατιού.

Την ίδια ειρωνεία διακρίνουμε και στην Αληθινή απολογία του Σωκράτη. Ο φιλόσοφος, κατά τον Βάρναλη, δεν τιμωρείται για τη διδασκαλία του αλλά γιατί ο ίδιος καυτηρίαζε με τους λόγους του την ανηθικότητα και την παρακμή της αθηναϊκής κοινωνίας.

Έτσι ο Βάρναλης φτιάχνει μια άλλη, δική του Απολογία εμπνευσμένη από τα προβλήματα της εποχής του και τις αδικίες της κοινωνίας, χτυπώντας καθετί που θεωρεί σάπιο, χωρίς να καταφεύγει σε «συμβιβαστικές λύσεις».

Άλλα σημαντικά έργα του είναι Οι διχτάτορες, Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική, Σκλάβοι πολιορκημένοι, Οι μοιραίοι κ.ά.

Εκτός από ποιητής όμως ο Βάρναλης είναι και σπουδαίος κριτικός. Τα Αισθητικά-κριτικά του κείμενα συγκεντρώθηκαν και κυκλοφόρησαν σε δύο τόμους.

Θα νόμιζε κανείς πως περνώντας κάποια ηλικία ο Βάρναλης θα σταματούσε να γράφει. Η επικράτηση όμως της Χούντας των Συνταγματαρχών δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο τον ποιητή που αρχίζει να γράφει την ποιητική συλλογή Οργή λαού, η οποία και θα εκδοθεί το 1975, ένα χρόνο μετά το θάνατό του.

Ο Κώστας Βάρναλης είναι ο ποιητής του λαού, και όπως λέει ο Δημήτρης Γληνός στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, «ο Βάρναλης είναι μετά τον Σολωμό ο επαναστατικότερος ποιητής του αιώνα μας».

Το τίμημα του ΣΥΡΙΖΑ – Μετά τις αποδοκιμασίες έρχεται η κάλπη

Του Σταύρου Λυγερού

Το Μακεδονικό έχει ήδη αρχίσει να βάζει βαθιά τη σφραγίδα του στην πολιτική σκηνή. Πριν μερικούς μήνες, τα ογκώδη συλλαλητήρια επέφεραν μία αλλαγή στο πολιτικό κλίμα και μάλιστα σε μία περίοδο που το δημοσκοπικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να έχει σταθεροποιηθεί και να εμφανίζει μία ελαφρά ανοδική τάση και με το αντίστοιχο της ΝΔ να κινείται σαφώς σε υψηλότερα επίπεδα, αλλά να επιδεικνύει μία κόπωση.

Για λόγους που συνδέονται συνδυαστικά και ταυτοχρόνως με ασφυκτικές δυτικές πιέσεις, με υποσχέσεις για ευνοϊκότερη στάση του ευρωιερατείου στο ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους και του μεταμνημονιακού καθεστώτος, καθώς επίσης και με τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι Τσίπρας και Κοτζιάς προχώρησαν και ολοκλήρωσαν τη διαπραγμάτευση. Μπορεί η κυβερνητική και κομματική προπαγάνδα να έκανε φιλότιμες προσπάθειες για να στιγματίσει ιδεολογικά (εθνικιστές, ακροδεξιοί κλπ) τους διαμαρτυρόμενους πολίτες, αλλά το Μαξίμου έλαβε εν μέρει το δυσοίωνο μήνυμα.

Αρχικά, στο κυβερνητικό επιτελείο δεν πίστευαν πως το Μακεδονικό μπορεί να προκαλέσει σοβαρή κοινωνική αντίδραση. Στην Αριστερά, άλλωστε, έχουν την τάση να θεωρούν πως οι λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας είναι δικός τους προνομιακός χώρος. Υποτίμησαν, λοιπόν, τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα και κυρίως δεν υπολόγισαν ότι η κάθε είδους και αιτίας υποφώσκουσα κοινωνική οργή θα διοχετευθεί στην κοίτη του Μακεδονικού, με αποτέλεσμα να μετατρέψει την αντίδραση για τη συμφωνία σε χείμαρρο.

Κοινωνική οργή υπάρχει κυρίως λόγω των Μνημονίων, τα οποία ανέτρεψαν τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων. Οι πολίτες επιχείρησαν να αντιδράσουν με τις μαζικές αντιδράσεις των Αγανακτισμένων, αλλά η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου τότε, όμηρος των δανειστών, δεν είχε ανταποκριθεί. Έτσι, τα πληττόμενα μικρομεσαία στρώματα διοχέτευσαν την αντίδρασή τους στην κάλπη. Στις εκλογές του 2012, προέκυψαν τεκτονικές αλλαγές. Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ από το 44% έπεσε στο 12% και κάτι. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που πάντα αγωνιζόταν να υπερβεί το όριο του 3% και να εισέλθει στη Βουλή, βρέθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, σε μικρή απόσταση από τη ΝΔ.

Οι άρχουσες ελίτ και το λαϊκό σώμα

Τα γεγονότα από εκεί και πέρα είναι γνωστά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 και σχημάτισε κυβέρνηση. Πολιτικά ανέτοιμος και γεμάτος αυταπάτες προσπάθησε να διαπραγματευθεί με τους δανειστές, προκήρυξε δημοψήφισμα, το οποίο κέρδισε με το εντυπωσιακό 62% και τελικώς υπέκυψε, υπογράφοντας το 3ο Μνημόνιο. Μαζί του υπέκυψε και το κοινωνικό ρεύμα αντίστασης στη μνημονιακή λαίλαπα.

Παραλλήλως με την οικονομική και κοινωνική βία που τους ασκήθηκε, οι Έλληνες αντιμετώπιζαν και την κλιμάκωση των τουρκικών επεκτατικών πιέσεων. Σε μεγάλο βαθμό «καταπίνουν» τις προκλήσεις του Ερντογάν, θεωρώντας δικαιολογημένα ότι η Ελλάδα είναι στα γόνατα και ως εκ τούτου δεν την συμφέρει να σηκώσει το γάντι, διακινδυνεύοντας μία θερμή σύγκρουση. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, οι πολίτες δεν έβλεπαν τον λόγο, για τον οποίο η Ελλάδα έπρεπε να τηρήσει υποχωρητική στάση και στο Μακεδονικό.

Από την αρχή της δεκαετίας του 1990, οι εγχώριες άρχουσες ελίτ είχαν την τάση να αποδεχθούν τον σφετερισμό της ονομασίας Μακεδονία και των παραγώγων της από τους Σλαβομακεδόνες. Και μόνο επειδή αντιδρούσε το «πόπολο», υιοθέτησαν την πολιτική «άντε να βάλουμε έναν οποιονδήποτε επιθετικό προσδιορισμό να τελειώνουμε». Αντιδρώντας στην τάση των αρχουσών ελίτ, το λαϊκό σώμα προσχώρησε στη θέση «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα» που είχαν τότε σερβίρει κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι.

Αυτό φάνηκε στα ογκώδη συλλαλητήρια της δεκαετίας του 1990, και επιβεβαιώθηκε στα επίσης ογκώδη συλλαλητήρια των προηγουμένων μηνών. Διαψεύσθηκε ο Κώστας Μητσοτάκης που έλεγε ότι «σε 10 χρόνια οι Έλληνες θα έχουν ξεχάσει το ζήτημα», αλλά και η κυβέρνηση Τσίπρα που το προηγούμενο φθινόπωρο θεωρούσε πως δεν θα συναντούσε αξιόλογη κοινωνική αντίδραση.

Μετατόπιση της ατζέντας με Novartis

Όπως είναι γνωστό, για να μετατοπίσει το κέντρο βάρους του πολιτικού ενδιαφέροντος των πολιτών, η κυβέρνηση πυροδότησε την υπόθεση Novartis. Ο ελιγμός ήταν επιτυχής, γεγονός που επέτρεψε στους Τσίπρα και Κοτζιά να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις και να φθάσουμε στη συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή τη φορά, οι λαϊκές αντιδράσεις δεν προσέλαβαν τη μορφή συλλαλητηρίων. Και όσοι νόμισαν ότι «είναι κάθε μέρα του Αγιαννιού» διαψεύσθηκαν.

Προς το παρόν, η αντίδραση του λαϊκού σώματος εκδηλώνεται στοιχειακά με αποδοκιμασίες και ενίοτε με επεισόδια σε βάρος βουλευτών της συμπολίτευσης. Μη μπορώντας να αποδεχθούν ότι απλοί πολίτες στρέφονται ενεργητικά εναντίον τους, το Μαξίμου και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδίδουν αυτού του είδους τις εκδηλώσεις σε χρυσαυγίτες και ακραίους νεοδημοκράτες. Με άλλα λόγια, λένε ό,τι ακριβώς έλεγαν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ όταν δέκτες τέτοιων αποδοκιμασιών ήταν δικά τους στελέχη. Τα απέδιδαν σε ομάδες κρούσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς τότε, σε τέτοια επεισόδια συμμετείχαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τώρα συμμετέχουν μέλη της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής. Από πολιτικής απόψεως, όμως, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ποιος θα ξεστομίσει την πρώτη βρισιά, αλλά η στάση του «χορού», δηλαδή των απλών ανθρώπων που παρακολουθούν τη σκηνή. Αποδοκιμάζουν όσους επιτίθενται στους πολιτικούς, ή αντιθέτως τους επιδοκιμάζουν και συμμετέχουν και οι ίδιοι;

Αυτό ήταν το ερώτημα που έπρεπε να θέσουν στον εαυτό τους οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ το 2011, το ίδιο ερώτημα πρέπει να θέσει σήμερα στον εαυτό της η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οι μεν το έθεσαν, ούτε η δε το θέτει. Όπως και τότε έτσι και τώρα οι κυβερνώντες κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους για να αποφύγουν αυτό που δεν αντέχουν: την αυτοκριτική.

Ραντεβού στις κάλπες

Όπως συνέβη τότε, μετά από τους Αγανακτισμένους και τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας και ενίοτε προπηλακισμού κυρίως «πράσινων» στελεχών, η υπερχειλίζουσα λαϊκή αντίδραση διοχετεύθηκε στις κάλπες. Έτσι, όπως προαναφέραμε, το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε από το 44% το 2009 στο 12% και κάτι το 2012 και κάτω από 5% το 2015. Όλα δείχνουν ότι κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και τώρα, αν και επουδενί στην ίδια έκταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, θα πληρώσει σημαντικό εκλογικό κόστος κυρίως στη βόρειο Ελλάδα κι όχι μόνο.

Μπορεί στο Μαξίμου ακόμα να ελπίζουν σε μία εκλογική νίκη, αλλά και εάν πριν τη συμφωνία υπήρχε ένα τέτοιο μειονοτικό ενδεχόμενο, οι πιθανότητες τώρα είναι αμελητέες, αν όχι μηδενικές. Είναι αληθές ότι ο Μητσοτάκης δεν δείχνει να τραβάει πολιτικά-εκλογικά. Είναι, επίσης, αληθές πως το αφήγημα της εξόδου από τα Μνημόνια και της ελάφρυνσης του χρέους βρίσκει κάποια απήχηση, επειδή οι Έλληνες έχουν ανάγκη να ελπίσουν ότι θα ξημερώσουν καλύτερες ημέρες.

Από την άλλη πλευρά, όμως, όπως προαναφέραμε, το Μακεδονικό λειτουργεί σαν κοίτη, όπου διοχετεύεται η κάθε είδους και αιτίας υποφώσκουσα κοινωνική οργή. Το απέδειξαν τα συλλαλητήρια, το επιβεβαιώνει το βαρύ -αν όχι εκρηκτικό- κλίμα που επικρατεί αυτές τις ημέρες ειδικά στη βόρειο Ελλάδα. Οι επόμενες δημοσκοπήσεις θα είναι μία πρώτη ένδειξη για το εκλογικό κόστος που θα υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το χειρότερο γι’ αυτόν είναι ότι αρκετά στελέχη του, που εμφορούνται από την εθνομηδενιστική ιδεοληψία, συμπεριφέρονται λες και παίρνουν κάποια ρεβάνς από την «εθνικιστική» κοινωνία. Πριν πολλά χρόνια, όταν το κόμμα τους ήταν στο πολιτικό περιθώριο, οι ίδιοι υπέγραφαν κείμενα, με τα οποία ζητούσαν το γειτονικό κράτος να ονομάζεται «Μακεδονία» και οι κάτοικοί του «Μακεδόνες». Σήμερα δεν τολμούν να πουν τα ίδια, αλλά η συχνά προκλητική ρητορική τους ρίχνει λάδι στο φωτιά. Εξοργίζει τους πολίτες που νοιώθουν εθνικά ταπεινωμένοι και κατ’ αυτό τον τρόπο τροφοδοτεί την κοινωνική οργή.

    

Επιμήκυνση 10 έτη, 15 δισ. δόση, εποπτεία και πλεονάσματα..

Την παράταση στην περίοδο χάριτος αλλά και στη διάρκεια αποπληρωμής του δανείου του EFSF ώστε η αποπληρωμή του να ξεκινήσει από το 2032 και όχι από το 2023 αλλά και μια δέσμευση ότι το 2032 θα επανεξεταστεί η υπόθεση του ελληνικού χρέους ώστε να κριθεί αν χρειάζονται επιπλέον μέτρα, εξασφάλισε η ελληνική κυβέρνηση κατά τη χθεσινή συνεδρίαση τουEurogroup. Εξασφάλισε επίσης δύο ακόμη μέτρα τα οποία όμως δίδονται υπό προϋποθέσεις: την υλοποίηση των δημοσιονομικών στόχων και την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων. Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις θα παρακολουθούνται στενά από τους θεσμούς στο πλαίσιο της ενισχυμένης μεταμνημονιακής εποπτείας η οποία θα προβλέπει ελέγχους ανά τρεις μήνες. Τα μέτρα αυτά είναι:

· Η επιστροφή των κερδών που έχουν αποκομίσει η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης από την κατοχή ελληνικών ομολόγων (ANFAs και SMPs) To ποσό αυτό (το οποίο εκτιμάται περίπου στα 4 δις. ευρώ) θα επιστραφεί στην Ελλάδα σε εξαμηνιαίες δόσεις αρχής γενομένης από τον Δεκέμβριο του 2018 και με περίοδο ολοκλήρωσης τον Ιούνιο του 2022. Τα χρήματα αυτά θα μπορούν να αξιοποιηθούν για τη χρηματοδότηση επενδύσεων που θα συμφωνηθούν με τους θεσμούς ή για τη μείωση των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών.

· Το πάγωμα της αύξησης του επιτοκίου στο δάνειο του EFSF

Για να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες αλλά και για να γεμίσει τον κουμπαρά ασφαλείας, η Ελλάδα θα πάρει 15 δις. ευρώ από τον ESM μέχρι τον Αύγουστο. Από αυτά, τα 5,5 δις. ευρώ θα πάνε για την εξυπηρέτηση του χρέους και τα 9,5 δις. ευρώ για τον κουμπαρά ασφαλείας ο οποίος θα φτάσει να έχει 22,4 δις. ευρώ ποσό που θα επαρκεί για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών μέσα στους επόμενους 22 μήνες ακόμη και αν δεν υπάρξει καμία έξοδος της Ελλάδας στις αγορές.

Αυτά τα «δώρα» δεν θα είναι άνευ ανταλλάγματος. Εκτός από την τήρηση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα θα πρέπει να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 ενώ από το 2023 μέχρι το 2060 το πρωτογενές πλεόνασμα θα πρέπει να κινείται στο επίπεδο του 2,2%.

Το πρόγραμμα του ΔΝΤ δεν θα ενεργοποιηθεί κάτι που σημαίνει ότι δεν θα εκταμιευτεί το ποσό των 1,6 δις. ευρώ που είχε προεγκριθεί για την Ελλάδα. Ωστόσο το ΔΝΤ θα παραμείνει πλήρως αναμεμειγμένο στο ελληνικό πρόγραμμα στο πλαίσιο της μεταπρογραμματικής παρακολούθησης.

Οι μεταρρυθμίσεις

Στο παράρτημα της συμφωνίας, ενσωματώθηκαν οι 6 μεταρρυθμίσεις που θα πρέπει να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση και οι οποίες έχουν ως εξής:

1. Δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις

«Η Ελλάδα θα σεβαστεί πλήρως τη δέσμευσή της να εξασφαλίσει ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός της θα επιτύχει μεσοπρόθεσμα ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ».

Φορολογική πολιτική: «Η Ελλάδα πρέπει να αναπροσαρμόσει τις τιμές του φόρου ακίνητης περιουσίας για τον ΕΝΦΙΑ και άλλους φόρους πλήρως, σύμφωνα με τις τιμές της αγοράς έως τα μέσα του 2020».

Φορολογική διοίκηση: «Η Ελλάδα θα φθάσει στις συμφωνηθείσες μόνιμες θέσεις στελέχωσης της Ανεξάρτητης Αρχής Δημόσιων Εσόδων. 12.000 εργαζόμενοι έως τα τέλη του 2018 και 13.322 στα μέσα του 2021».

Δημόσια οικονομικά: «Η Ελλάδα θα αποφύγει τη συσσώρευση νέων ληξιπρόθεσμων οφειλών και μέχρι τα μέσα του 2019 θα ολοκληρώσει την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που προσδιορίστηκαν από το Ελεγκτικό Συνέδριο».

2. Κοινωνική πρόνοια

Η Ελλάδα θα συνεχίσει τις προσπάθειές της για τον εκσυγχρονισμό του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, σε στενή συνεργασία με την τεχνική βοήθεια που παρέχεται μέσω του SRSS.

Η δημιουργία του ενιαίου ταμείου συντάξεων ΕΦΚΑ θα ολοκληρωθεί στα μέσα του 2020.

Υγεία: Ανοιγμα τουλάχιστον 120 κέντρων πρωτοβάθμιας περίθαλψης μέχρι τα τέλη του 2018 και 240 μέχρι τα μέσα του 2020. Το κύριο όργανο που είναι υπεύθυνο για τις κεντρικές προμήθειες (ΕΚΑΠΥ) θα συσταθεί μέχρι το τέλος του 2018, με στόχο την επίτευξη μεριδίου κεντρικών προμηθειών στις συνολικές δαπάνες νοσοκομείων κατά 30% στα μέσα του 2020 και κατά 40% στα μέσα του 2022.

Δίχτυ κοινωνικής πρόνοιας: «Εφαρμογή σε όλα τα επιδόματα αναπηρίας η νέα προσέγγιση για τον προσδιορισμό της αναπηρίας με βάση τόσο την ιατρική όσο και τη λειτουργική αξιολόγηση έως τα μέσα του 2019», λέει το έγγραφο.

3. Χρηματοπιστωτική σταθερότητα

Κόκκινα δάνεια: Η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις με στόχο τη μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Η ηλεκτρονική κατάθεση νομικών εγγράφων θα εφαρμοστεί σε όλα τα δικαστήρια μέχρι τα τέλη του 2019.

Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας: Θα αναπτύξει μέχρι το τέλος του 2018 μια στρατηγική εξόδου για την πώληση των μεριδίων του στις συστημικές τράπεζες. «Η ανεξαρτησία του ΤΧΣ θα τηρηθεί πλήρως και θα συνεχίσει να λειτουργεί υπό εμπορικούς όρους και χωρίς καμία πολιτική ή άλλη παρέμβαση».

4. Αγορές εργασίας και προϊόντων

Αγορά εργασίας: Η Ελλάδα θα διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα μέσω ετήσιας αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4172/2012, αρχής γενομένης από το 2019.

Κτηματολόγιο: Η Ελλάδα θα ολοκληρώσει το έργο του κτηματολογίου επικυρώνοντας το σύνολο των κτηματολογικών χαρτών και δασικών χαρτών μέχρι τα μέσα του 2021. Ως ενδιάμεσα βήματα θα ολοκληρώσει την κατάρτιση των υπόλοιπων δασικών χαρτών μέχρι τα μέσα του 2019 και θα δημιουργήσει πλήρως την κτηματολογική αρχή. Πρέπει να ολοκληρώσει το 45% έως τα μέσα του 2020.

Ενέργεια: Προκειμένου να ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα της ενέργειας, η συμφωνηθείσα εκποίηση της ικανότητας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λιγνίτη της Δημόσιας Επιχείρησης θα ολοκληρωθεί έως τα τέλη του 2018.

5. Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και περιουσίας (HCAP) και ιδιωτικοποιήσεις

«Η Ελλάδα επιβεβαιώνει την πρόθεσή της να ολοκληρώσει τις συναλλαγές για την παραχώρηση του αεροδρομίου “Ελ. Βενιζέλος” και του ΔΕΣΦΑ (τέλος 2018), των ΕΛΠΕ (συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς υπολοίπων μετοχών στο HCAP) και της μαρίνας του Αλίμου (μέσα 2019), της Εγνατίας, των ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ και των περιφερειακών λιμανιών Αλεξανδρούπολης και Καβάλας (τέλος 2019)», αναφέρεται στο έγγραφο. Την πώληση των μετοχών της ΔEH, του δικτύου ΔΕΠΑ, των περιφερειακών λιμένων Ηγουμενίτσας και Κερκύρας και της υπόγειας αποθήκευσης της Καβάλας (μέσα 2021) και άλλων περιφερειακών λιμένων βάσει των συστάσεων των συμβούλων του ΤΑΙΠΕΔ.

6. Δημόσια διοίκηση

«Η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης θα διατηρηθεί», αναφέρει το έγγραφο. Μέχρι το τέλος του 2018 η Ελλάδα «θα ολοκληρώσει τον διορισμό των γενικών γραμματέων και όλων των γενικών διευθυντών, σύμφωνα με τον νόμο 4369/2016.

Η Ελλάδα θα ολοκληρώσει έως το τέλος του 2019 το σύστημα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (ψηφιακό οργανισμό για όλους τους δημόσιους φορείς και σύνδεση με την αρχή ενιαία

Ο «Μανού» και ο «Πάκης»

Πώς θα αντιδρούσαμε αν ένας δεκαπεντάχρονος Ελληνας ακολουθούσε το παράδειγμα του Γάλλου συνομηλίκου του και κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης προσφωνούσε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, «Πάκη»;

  

γράφει ο Κοσμάς Βίδος

Εμείς, οι πολίτες μιας χώρας όπου προσφωνούμε τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ειρωνικά «Πάκη», σπεύσαμε να επικροτήσουμε σε μεγάλο βαθμό την οργισμένη αντίδραση του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν όταν ένας έφηβος τον αποκάλεσε με το χαϊδευτικό του, Μανού.

Σχολιάσαμε (πολλοί από εμάς) πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας θεσμός μπροστά στον οποίο επιβάλλεται σεβασμός από όλους και πως καλά έκανε ο Μακρόν που τα έψαλε στον αγενή νέο. Πράγματι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας θεσμός μπροστά στον οποίο επιβάλλεται σεβασμός. Αλλά μόνο εις Παρισίους; Γιατί, εν προκειμένω, εις τας Αθήνας ο σαρκασμός μας μπροστά στο πρόσωπο υπερβαίνει τον σεβασμό που οφείλουμε στον θεσμό. Oχι;

Δεν θα υπερασπιστώ κανέναν, δεν θα κάνω εύκολες συγκρίσεις, δεν θα αποτιμήσω το πολιτικό έργο και την παρουσία τους, δεν θα καταθέσω την προσωπική μου άποψη για τον κύριο Μακρόν (που εξελέγη από τον λαό) και για τον κύριο Παυλόπουλο (που εξελέγη από τη Βουλή).

Ομολογώ, όμως, πως κάπου έχω μπερδευτεί με αυτή την επιλεκτική ευγένεια. Θεωρώ πάντα πως αν ο σεβασμός στα πρόσωπα κερδίζεται, ο σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς επιβάλλεται. Ρίξτε μια ματιά στο Internet: είναι εντυπωσιακό πόσες φορές ο δικός μας Πρόεδρος αποκαλείται «Πάκης» ακόμα και από σοβαρά έντυπα ή ιστοσελίδες. Φταίει μόνο το πρόσωπο (το πόσο συμπαθές ή αντιπαθές μπορεί να είναι;) ή φταίμε και εμείς που έχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε τους θεσμούς; Γιατί δεν τους σεβόμαστε. Το επιβεβαιώνουν συνθήματα όπως το «να καεί το μπου…λο η Βουλή», το επιβεβαιώνουν οι όλο πιο συχνοί προπηλακισμοί των πολιτικών, οι μούντζες στις παρελάσεις, τα κατά καιρούς γιαουρτώματα και πολλές ακόμα συμπεριφορές μας.

Αναρωτιέμαι, τώρα, πώς θα αντιδρούσαμε αν ένας δεκαπεντάχρονος Ελληνας ακολουθούσε το παράδειγμα του Γάλλου συνομηλίκου του και κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης προσφωνούσε τον κύριο Παυλόπουλο «Πάκη». Θα τον θεωρούσαμε αυθάδη και θα χαιρόμασταν αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του τραβούσε το αυτί και τον έβαζε στη θέση του; Ή θα τα βάζαμε με τον «Πάκη» που δεν αντιμετώπισε το περιστατικό με χιούμορ και κατανόηση και εξέθεσε το άμοιρο παιδί; Θα θεωρούσαμε, δηλαδή, πως ο «Πάκης» πήρε αυτό που του άξιζε και θα χαμογελούσαμε ικανοποιημένοι για το θάρρος, την ειρωνική και απαξιωτική διάθεση με τα οποία τον αντιμετώπισε ο νέος; Και άσε τους θεσμούς να παρακμάζουν…

Υ.Γ.: Εκτός από τον «Πάκη», έχουμε και τον «Κούλη». Πολύ χαριτωμένο και αυτό, ε;         

Δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση στην υπόθεση Τσαλικίδη

Ανοίγει πάλι η υπόθεση Τσαλικίδη

Ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση κατ’ αγνώστων άσκησε η εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας για την υπόθεση του θανάτου του πρώην στελέχους της Vodafone Κώστα Τσαλικίδη.

Η εισαγγελέας Πρωτοδικών, Σωτηρία Παπαγεωργακοπούλου, άσκησε κακουργηματική δίωξη μετά από παραγγελία του Εισαγγελέα Εφετών, Γρηγόρη Πεπόνη, ανοίγοντας ξανά το φάκελο.

Η οικογένεια του 39χρονου προσβλέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη έστω και 13 χρόνια μετά το 2005, οπότε (9 Μαρτίου) ο ίδιος είχε βρεθεί απαγχονισμένος στο διαμέρισμα του στο Κολωνό.

Ένα χρόνο πριν είχε αποκαλυφθεί το τεράστιο σκάνδαλο υποκλοπών τηλεφωνικών συνομιλιών, που έφτανε μέχρι και στην παρακολούθηση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.

Τον Νοέμβριο του 2017 ξεκίνησε η τρίτη κατά σειρά έρευνα από την Εισαγγελία Εφετών για την υπόθεση Τσαλικίδη, έπειτα κι από τη δικαίωση των συγγενών του εκλιπόντος από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Το ΕΔΔΑ έκρινε πως το ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται να αποζημιώσει τους συγγενείς, γιατί προέβη σε πλημμελή έρευνα για τα αίτια του θανάτου του, παραβιάζοντας τη διάταξη για σεβασμό της ανθρώπινης ζωής.

Την τρίτη έρευνα ανέλαβε ο κ. Πεπόνης προκειμένου να ρίξει φως στα αίτια θανάτου, ενώ προηγήθηκαν μια εισαγγελική του τότε εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Ιωάννης Διώτης  και μια κυρία έρευνα του εισαγγελέας Χαρ. Λακαφώσης. , οι οποίες κατέληξαν στο αρχείο δεχόμενες ότι ο θάνατος του Τσαλικίδη ήταν αυτοκτονία και δεν συνδέονταν με το σκάνδαλο των υποκλοπών.

efsyn.gr       

Υπερκέρδη 2,9 δισ. ευρώ για τη Γερμανία από τους τόκους των ελληνικών ομολόγων

Το 2010 το Βερολίνο μαζί με τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ απειλούσαν τον Ελληνικό λαό με χρεοκοπία. Επέβαλαν τελικά τα μνημόνια με την συγκατάθεση και την συνδρομή των ελληνικών κυβερνήσεων και εδώ και οκτώ χρόνια ο ελληνικό λαός φτωχοποιείται για να αποπληρώνει τα δάνεια και τα τοκοχρεολύσια των δανειστών.

Η επιβολή των μνημονίων που επέφερε την εξαθλίωση του ελληνικού λαού, ήταν η αναγκαία συνθήκη για να διασωθούν οι Γαλλικές και Γερμανικές τράπεζες. Η έκθεση των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα ήταν 60 δις. ευρώ και των γερμανικών 35 δις. ευρώ το 2010. Αν υποχρεώνονταν να αναλάβουν υπερβολικές απώλειες από τα ελληνικά ομόλογα στην περίπτωση που η χώρα δήλωνε αδυναμία πληρωμής, τότε θα δεχόντουσαν ένα ανεπανόρθωτο πλήγμα που σε συνδυασμό με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα είχε και στα ομόλογα άλλων κρατών της Ευρώπης που διακρατούσαν, θα έθετε σε κίνδυνο συνολικά τη βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος της ευρωζώνης.

Η «λύση» των μνημονίων έσωσε τις γαλλογερμανικές τράπεζες, αφού η Ελλάδα σύναψε διακρατικά δάνεια με της κυβερνήσεις των κρατών – μελών της Ευρωζώνης και οι τραπεζίτες ξεφορτώθηκαν τα ελληνικά ομόλογα που διακρατούσαν.  

Ο ελληνικός λαός που όλα τα προηγούμενα χρόνια τροφοδοτούσε τα κέρδη των τραπεζών πληρώνοντας τόκους, από το 2010 και μετά πληρώνει με το «αίμα» του τα κέρδη πλέον των κεντρικών τραπεζών των κρατών – μελών της Ευρωζώνης.

Σε αυτό το επικερδές «πάρτι» η Γερμανία αναδεικνύεται η μεγάλη κερδισμένη από την δάνεια προς την Ελλάδα, αφού έχει αποκομίσει, από το 2010, συνολικά περί τα 2,9 δισ. ευρώ κέρδη από τους τόκους των ελληνικών κρατικών ομολόγων.

Αυτό προκύπτει από απάντηση της γερμανικής / ομοσπονδιακής κυβέρνησης σε ερώτημα των Πρασίνων, η οποία βρίσκεται στη διάθεση του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδήσεων (dpa).

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την απάντηση, τα κέρδη προήλθαν κυρίως από τις αγορές των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου στο πλαίσιο του «Προγράμματος Αγοράς Τίτλων» (SMP) της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), τα οποία εισέρρευσαν στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα / Bundesbank και μεταφέρoνται στον γερμανικό / ομοσπονδιακό προϋπολογισμό από το 2010.

Μέχρι το 2017 εισέρρευσαν συνολικά κέρδη 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ από τις αγορές SMP στην Bundesbank, αναφέρεται στην απάντηση.

Δεδομένου ότι μόνο το 2013 και το 2014 τα κέρδη κατεβλήθησαν τα κέρδη στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (EMS) και την Ελλάδα, παραμένει ένα υπόλοιπο κέρδους ύψους περίπου 2,5 δισ. ευρώ στο οποίο προστίθενται 400 εκατομμύρια ευρώ από τα δάνεια της κρατικής τράπεζας Kreditanstalt fr Wiederaufbau / Πιστωτικό Ίδρυμα για την Ανασυγκρότηση (KfW).

Υπενθυμίζουμε ότι ο KfW, διαφημίστηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ως φορέας που θα αναλάμβανε τη χρηματοδότηση για την «ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας. Προς το παρόν πάντως, η ανάπτυξη περιμένει ενώ ο KfW μετρά ήδη κέρδη εκατομμυρίων από τόκους…

Γίνεται φανερό ότι η «διάσωση» μέσω των μνημονίων δεν αποδείχθηκε μόνο δώρο για πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες που πληρώθηκαν πλήρως και εγκαίρως με δεκάδες δισ. ευρώ που ήταν η αξία των ελληνικών ομολόγων τα οποία έληγαν το 2010, 2011 και στις αρχές του 2012, αλλά και για τις ίδιες τις χώρες, δανειστές, όπως η Γερμανία.

Τραπεζίτες και κυβερνήσεις «αυγατίζουν» τα κέρδη τους από το ξεζούμισμα των Ελλήνων φορολογουμένων, οι οποίοι ανέλαβαν για τις επόμενες δεκαετίες να τους αποπληρώνουν μέσω των «ματωμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων… 

Υ.Γ: Αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι η περιβόητη διευθέτηση του ελληνικού χρέους που έχει μπει επί τάπητος αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες, όσο και αν επιχειρηθεί να εμφανιστεί σαν «ελάφρυνση» είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να θίξει τα κέρδη τραπεζών και κρατών που διακρατούν ομόλογα… 

 imerodromos.gr