Τι ξέρατε για τον Σταύρο Κελέτση πριν κολλήσει κορονοϊό;

 

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Για τους περισσότερους (εκτός αν ψηφίζετε στον Έβρο) η πιο πιθανή απάντηση, στο ερώτημα του τίτλου, είναι «απολύτως τίποτε» άντε στην καλύτερη «λίγα πράγματα». Κι όμως ο Σταύρος Κελέτσης είναι εκλεγμένος στο κοινοβούλιο και μάλιστα διανύει την δεύτερη θητεία του (εκλέχθηκε και το 2004 – 2009). Στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της ΟΝΝΕΔ επί 10ετίες. Μάλιστα «βγαίνει» σε έναν ακριτικό νομό, ιδιαίτερα κρίσιμο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, αν πιστέψουμε όσα μας λέει κατά καιρούς η κυβέρνηση.

 

Ο Σταύρος Κελέτσης είναι ένα ισότιμο μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, της Νέας Δημοκρατίας. Εκλέχθηκε στις ίδιες εκλογές και με τις ίδιες διαδικασίες που εκλέχθηκαν και οι υπόλοιποι. Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του είναι αρκετά πλούσιο αφού υπήρξε στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, επίσης υπεύθυνος του ιδεολογικού της ΟΝΝΕΔ σε καιρούς που η ιδεολογία των κομμάτων έπαιζε σημαντικότερο ρόλο από αυτόν που έχει σήμερα. Έχει θητεύσει χρόνια στην τοπική αυτοδιοίκηση.

 

Στοιχεία που δείχνουν πως κατά τεκμήριο είναι εξίσου ικανός με πολλούς άλλους βουλευτές τους οποίους πολύ καλά γνωρίζετε. Όπως για παράδειγμα τον Κώστα Κυρανάκη ή τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο που απασχολούν συχνά με τα «καμώματά τους».

Φαίνεται ότι ο εν λόγω βουλευτής έχει κάποια μειονεκτήματα. Δεν προέρχεται από «μεγάλο τζάκι» του κόμματός του. Είναι βουλευτής επαρχίας και όχι κάποιος που πολιτεύεται στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δεν έχει «στασίδι» σε τηλεπαράθυρο μια και οι εμφανίσεις του στην μικρή οθόνη είναι μάλλον περιορισμένες.

 

Υπηρετεί τις αντιλήψεις της παράταξής του και δείχνει να τις πιστεύει αν κρίνει κανείς από τις ομιλίες του στην Βουλή., δεν έχει εμπλακεί όμως σε κάποιον «φοβερό και τρομερό» κοινοβουλευτικό καυγά. Ασχολείται με τα ζητήματα του νομού του και ιδίως το μεταναστευτικό διαφωνώντας (όπως όλοι οι βουλευτές της Ν.Δ όταν ερωτώνται) με την επέκταση του τοπικού ΚΥΤ. Δίχως όμως ξενοφοβικές κορώνες.

 

Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί κανείς με τις απόψεις της Νέας Δημοκρατίας ή του ίδιου του Σταύρου Κελέτση, ο βουλευτής φαίνεται να διατηρεί ένα μάλλον συγκρατημένο προφίλ. Αν και το όνομά του έχει ακουστεί ακόμη και για υπουργοποίηση σε θώκο που σχετίζεται με τα εθνικά θέματα.

 

Με λίγα λόγια ο Σταύρος Κελέτσης, (τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά, ούτε κάτι ιδιαίτερο ξέρω για τις δραστηριότητές του) φαίνεται να αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα των στρεβλώσεων του πολιτικού- «μιντιακού» μας «σύμπαντος».

 

Ενός συστήματος που προάγει μια συγκεκριμένου τύπου πολιτική δραστηριότητα: Αυτή που βασίζεται στον βομβαρδισμό αναρτήσεων στα social media, την παραγωγή «θορύβου» αντί ήχων, προϋποθέτει την υπερέκθεση με κάθε τίμημα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, αυτά μπορούν να αντικατασταθούν μέσω της απόλυτης ταύτισης με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.

 

Υπάρχουν δεκάδες εκλεγμένοι βουλευτές στην ίδια κατάσταση με τον Σταύρο Κελέτση. Αν είναι «τυχεροί» και κολλήσουν Covid 19 ίσως τους μάθετε…

 

(Πάντως ο βουλευτής Έβρου δημιούργησε ερωτήματα σχετικά με τις 2 αναρτήσεις που έκανε στα social media προκειμένου να δημοσιοποιήσει την νόσησή του. Στην πρώτη, την οποία κατέβασε, συσχέτισε με κρούσμα που προέρχονταν από το Πειραματικο Σχολείο της περιοχής του. Ευελπιστώ ότι δεν αληθεύουν οι φήμες περί αλλαγής της ανάρτησης λόγω «άνωθεν» παρέμβασης, προκειμένου να μην συσχετιστεί η νόσος με την λειτουργία των σχολείων, υπό τις συνθήκες που αυτή αποφασίστηκε).

Για τον κ.Τσιόδρα και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

 

Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται ανοιχτά, διότι η πανδημία αφορά τη ζωή όλων μας. Σήμερα ο καθηγητής Λοιμωξιολογίας κι εκπρόσωπος του υπουργείου Υγείας, Σωτήρης Τσιόδρας, αναφερόμενος στο συνωστισμό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, προχώρησε σε μια δήλωση με καθαρά πολιτικά χαρακτηριστικά. Παρότι αναγνώρισε τις “ασφυκτικές συνθήκες” που επικρατούν σε αυτά, απέφυγε να μιλήσει για τον τρόπο που γίνεται η διασπορά του κορωνοϊού σε αυτές τις συνθήκες, αλλά προχώρησε και σε μια εκτίμηση – βεβαιότητα ότι αυτό το κακό δεν μπορεί να αλλάξει…

 

Είπε συγκεκριμένα, ο κύριος Τσιόδρας:

 

«Έχουμε τα Μέσα Μεταφοράς. Είναι ασφυκτικές οι συνθήκες, το κατανοώ. Είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να επενδύσουμε σε περισσότερη και μεγαλύτερη άνεση στα Μέσα Μεταφοράς. Γνωρίζω ότι προσπαθούν. Εμείς σαν επιστήμονες το λέμε συνέχεια: Προσπαθήστε να αποφύγετε στα Μέσα Μεταφοράς τον συνωστισμό, όσο αυτό είναι εφικτό, όσο είναι».

 

Ανοιχτά λοιπόν:

 

Σεβόμαστε – και το έχουμε αποδείξει από την αρχή τις πανδημίας – τις επιστημονικές εκτιμήσεις των ειδικών και τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, είτε μέσα στα νοσοκομεία, είτε στην ερευνητική και επιχειρησιακή δραστηριότητα τους.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι απαραίτητα για να μετακινούνται εκατομμύρια άνθρωποι. Μιλάμε για μαζική μεταφορά, άρα για συγχρωτισμό. Δεν μιλάμε, λοιπόν, για “άνεση”. Μιλάμε για ανάγκη. Και επιβεβλημένο σε συνθήκες πανδημίας – πράγμα που γνωρίζει καλύτερα από όλους ο κ.Τσιόδρας – είναι αυτή η ανάγκη να μην μετατρέπεται σε συνωστισμό. Που θα πει ότι η αύξηση δρομολογίων, λεωφορείων, συρμών είναι εκ των ων ουκ άνευ μέτρο προστασίας, για το οποίο θα έπρεπε να πιέζουν οι επιστήμονες και όχι υπόθεση πιο «άνετης» μετακίνησης.

Ο εκτός ορίων συνωστισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που απεικονίζεται καθημερινά σε φωτογραφίες και, κυρίως, τον βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, είναι επικίνδυνος για τη διασπορά του κορωνοϊού με βάση επιστημονικές εκτιμήσεις. Δεν είναι εικασία.

Με τι όρους, λοιπόν, κρίνεται αν αξίζει ή αν πρέπει, ή αν “μπορεί” να γίνει η «επένδυση» στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς; Κατά τη γνώμη μας πρόκειται για «επένδυση» στην ανθρώπινη ζωή και όχι για αριθμούς υποταγμένους στα περί των «αντοχών της οικονομίας». Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι κυβερνητικά στελέχη έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η αύξηση λεωφορείων μπορεί να σημάνει και κόψιμο συντάξεων. Θυμίζουμε, επίσης, ότι – για παράδειγμα – για να σπάσει μια απεργία, τότε βρίσκεται η «άνεση» επιπλέον λεωφορείων, αφού τότε θυμούνται από επιτάξεις μέχρι στρατιωτικά ΡΕΟ…

Συμπερασματικά: Εκτιμούμε ιδιαιτέρως την επιστημονική συμβολή στην κοινή μάχη και τον αγώνα που κάνει ο κύριος Τσιόδρας. Τον αγώνα που δίνουν και οι χιλιάδες γιατροί, νοσηλευτές, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία και τις υποδομές της χώρας στην Υγεία.

 

Με αυτόν τον σεβασμό θα λέγαμε προς τον κύριο Σωτήρη Τσιόδρα να μην επιτρέπει στο επιστημονικό του κύρος να τίθεται, εκούσια ή ακούσια, στην υπηρεσία της υπεράσπισης μιας κυβερνητικής πολιτικής που έχει την “‘ανεση” να βρίσκει δεκάδες εκατομμύρια για ιδιώτες κλινικάρχες, αλλά όχι για ανταλλακτικά σε λεωφορεία και προσλήψεις οδηγών.

 

Δεν ζούμε, φυσικά, σε άλλον κόσμο. Γνωρίζουμε ότι η πολιτική είναι πανταχού παρούσα. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η επιστήμη έχει κατά καιρούς προσφερθεί από εκπροσώπους της στην υπηρεσία πολιτικών επιλογών που βάζουν την “αγορά” πάνω από τον άνθρωπο. Αλλά τότε – και αυτό το γνωρίζει άριστα ο κ.Τσιόδρας – παύει να είναι επιστήμη.

 

ΥΓ: Για την εξύμνηση από τον κ.Χαρδαλιά της Εκκλησίας και του πρωτοπόρου ρόλου της στην αντιμετώπιση της διασποράς του ιού, δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα. Οι εικόνες από τον Αγιο Δημήτριο στη Θεσσαλονίκη είναι βέβαιο ότι θα έκαναν ακόμα και τον κ.Χαρδαλιά να… σταυροκοπηθεί. 

πηγή

Αν ο Μητσοτάκης συνεχίσει να λαϊκίζει έτσι, ούτε γι’ αυτόν θα βρεθεί "φάρμακο"...

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η τρέχουσα-δηλαδή όχι και τόσο τρέχουσα, κυκλοφορεί εδώ και μερικά χρόνια- φιλολογία θέλει τον Αλέξη Τσίπρα εκπρόσωπο των λαϊκιστών της πολιτικής και τον Κυριάκο Μητσοτάκη των αντιλαϊκιστών. Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα εμπεριέχεται σ’ αυτό το κατασκεύασμα;

 

Είναι αλήθεια ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διακρίθηκε για το λαϊκισμό του στα χρόνια της αντιπολίτευσης, με κορύφωση την παροιμιώδη φράση του ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο «με ένα νόμο και ένα άρθρο». Όμως, στη συνέχεια, δηλαδή όταν ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες και κατάλαβε «πόσα απίδια βάζει ο σάκος», συμπεριφέρθηκε υπεύθυνα, με αποκορύφωμα την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, κόντρα στο λαϊκιστικό κρεσέντο της εποχής. Αλλά αυτά είναι πλέον παρελθόν.

 

Ο Μητσοτάκης, (αυτο)προβαλλόμενος ως εκπρόσωπος των αντιλαϊκιστών στην ελληνική πολιτική σκηνή, στο συγκεκριμένο θέμα(Μακεδονικό) όχι απλώς δεν δικαίωσε τον «τίτλο», αλλά συντάχθηκε με τους πάσης φύσεως λαϊκιστές και πατριδοκάπηλους, αν και γνώριζε πολύ καλά ότι η Συμφωνία και επωφελής για τη χώρα είναι και θα την εφάρμοζε. Όπως και κάνει. Αλλά κι αυτά είναι παρελθόν. Η αντιπολίτευση «δικαιούται», σε κάποιο ποσοστό, να λαϊκίζει.

 

Τι γίνεται, όμως, όταν λαϊκίζει, ως μη οφείλει, ο πρωθυπουργός; Ιδού:

 

Παράδειγμα πρώτο: Ο κ. Μητσοτάκης κάλεσε προχτές, Κυριακή 25 Οκτωβρίου, γυναίκες που ασθένησαν από καρκίνο του μαστού κι έκανε μια εξαγγελία: ότι κάθε δύο χρόνια όλες οι γυναίκες ηλικίας 49 και 50 ετών θα μπορούν να κάνουν δωρεάν εξέταση. Όλα καλά; Όχι και τόσο. Διότι ο πρώην υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός υπενθύμισε ότι το μέτρο ισχύει ήδη από το 2017 και για τις γυναίκες από 40 ετών. Και καλά-θα έλεγε κάποιος- ο Ξανθός είναι ΣΥΡΙΖΑ και θέλει να υποβαθμίσει την εξαγγελία του πρωθυπουργού. Όμως, τον επιβεβαίωσε(τον Ξανθό) η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Φώφη Γεννηματά, η οποία ούτε συριζοφέρνει και ειδική ευαισθησία έχει για το συγκεκριμένο θέμα. «Κύριε πρωθυπουργέ, υπάρχουν θέματα που δεν προσφέρονται για επικοινωνία και κατανάλωση», του είπε. Και ο κ. Μητσοτάκης σιώπησε. Αφού το πρωί λαΐκισε, το βράδυ το προσπέρασε σαν να μη συνέβη τίποτα. Αν ήταν αντιλαϊκιστής, όπως(αυτο)προβάλλεται, θα έλεγε μια μικρή φράση: «Πράγματι, αυτό που εξήγγειλα ισχύει ήδη. Ζητώ συγγνώμη για το λάθος. Συγχαίρω τον κ. Ξανθό που το θεσμοθέτησε και την κυρία Γεννηματά που είχε την πρωτοβουλία». Αντ’ αυτού, σιωπή. Πώς λέγεται αυτό; Παραπλάνηση; ‘Η λαϊκισμός;

 

Παράδειγμα δεύτερο: Είναι πλέον παγκοίνως γνωστό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε ένα θηριώδες «μαξιλάρι», που επιτρέπει στη σημερινή να κάνει παιχνίδι μοιράζοντας ενισχύσεις, επιδόματα κτλ. Κατά τη χτεσινή ομιλία του στη Βουλή ο κ. Μητσοτάκης είπε το εξής αμίμητο: «Έχουμε δανειστεί συνολικά 16 δισεκατομμύρια ευρώ, ακριβώς για να στηρίξουμε την πραγματική οικονομία. Οπότε, κ. Τσίπρα, φοβάμαι ότι το «μαξιλάρι» δεν είναι πια δικό σας, δικό μας είναι το «μαξιλάρι», αυτή η Κυβέρνηση το δημιούργησε». Δηλαδή, ο κ. Μητσοτάκης, αφού εκμεταλλεύθηκε το «μαξιλάρι» που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα επιχειρεί να το οικειοποιηθεί κιόλας, με το επιχείρημα «δανειστήκαμε 16 δισεκατομμύρια». Ενας κανονικός- και όχι (αυτο)προβαλλόμενος ως αντιλαϊκιστής-πρωθυπουργός θα έλεγε: «Πράγματι, η προηγούμενη κυβέρνηση άφησε μαξιλάρι ασφαλείας πολλών δισεκατομμυρίων. Συγχαίρω γι’ αυτό τον κ. Τσακαλώτο. Εμείς θα συνεχίσουμε, αν χρειαστεί, στην ίδια κατεύθυνση». Ο κ. Μητσοτάκης, λαϊκίζων, είπε «το μαξιλάρι είναι δικό μας».

 

Τι δηλοί ο μύθος; Ότι ο τίτλος του αντιλαϊκιστή δεν αποκτάται δια δηλώσεων ούτε απονέμεται από τα φιλικά μέσα ενημέρωσης. Κατοχυρώνεται στην πράξη και εκεί ο νυν πρωθυπουργός είναι πολύ πίσω. Ο κ. Μητσοτάκης, κατηγορώντας τον κ. Τσίπρα για λαϊκισμό, τού είπε: «Η νόσος του λαϊκισμού παραμένει ανίατη. Και απέναντι στον κορονοϊό η ιατρική θα βρει το φάρμακο, αλλά απέναντι στη δική σας δημαγωγία πολύ φοβάμαι ότι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά».

 

Όμως, αν ο νυν πρωθυπουργός συνεχίσει έτσι, είναι βέβαιο ότι η επιστήμη θα σηκώσει ψηλά τα χέρια και για το δικό του λαϊκισμό.

 

Κι επειδή έκλεισε την ομιλία του με μια αριστοφανική φράση εναντίον του δημαγωγού Κλέωνα, για να παραπέμψει στον Τσίπρα, καλό είναι οι λογογράφοι του Μητσοτάκη να του μάθουν και αυτήν εδώ την ατάκα του Αριστοφάνη: «Πάσαν γλώσσα βασάνιζε» (νεοελληνιστί, «να σκέφτεσαι καλά αυτά που θα ξεστομίσεις»). Διότι αλλιώς καταντούν «έπεα πτερόεντα», δηλαδή «λόγια του αέρα» (Όμηρος).  

Εν ψυχρώ δολοφονία Αφροαμερικανού στις ΗΠΑ - Τον πυροβόλησαν πάνω από 10 φορές

 

Δύο αστυνομικοί πυροβόλησαν και σκότωσαν Αφροαμερικανό στη Φιλαδέλφεια. Ο 27χρονος κρατούσε μαχαίρι αλλά δεν τους επιτέθηκε πριν πέσει νεκρός. Συγκρούσεις στους δρόμους μετά το νέο περιστατικό ωμής βίας. ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

 

Ακόμη ένα θύμα αστυνομικής αυθαιρεσίας, απρόκλητης βίας και ωμού ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, με έναν 27χρονο Αφροαμερικανό να πέφτει νεκρός από πυρά αστυνομικών στη Φιλαδέλφεια.

 

Ο 27χρονος Walter Wallace δέχτηκε τουλάχιστον 10 σφαίρες από τους δύο αστυνομικούς, με τους οποίους είχε νωρίτερα διαπληκτιστεί. Το θύμα κρατούσε μαχαίρι, χωρίς όμως να επιτεθεί στους αστυνομικούς που του ζητούσαν να το αφήσει.

  

Ο δήμαρχος της πόλης, Τζιμ Κένι και η επιθεωρήτρια της αστυνομίας, Ντανιέλ Άουτλο ανακοίνωσαν πως το περιστατικό ερευνάτε, την ώρα που η αρμόδια υπηρεσία της αστυνομίας “θα διεξάγει ενδελεχή έρευνα”, όπως υπογράμμισε ο πρώτος. Η Άουτλο από την πλευρά της επεσήμανε ότι ακούει “την οργή της κοινότητας” μετά τον θάνατο του Wallace, μία οργή που ξεχείλισε και πάλι, πλημμυρίζοντας τους δρόμους της Φιλαδέλφεια σε μία βραδιά νέων εξεγέρσεων μετά την προσθήκη ενός ακόμη θύματος στη μακρά λίστα των Αφροαμερικανών που δολοφονούνται από αστυνομικούς στις ΗΠΑ.

  

Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν το βράδυ της Δευτέρας στη Φιλαδέλφεια είχαν ως αποτέλεσμα να τραυματιστούν τέσσερις αστυνομικοί, μετά από χτυπήματα που δέχτηκαν από τούβλα, όπως ανέφερε το τηλεοπτικό δίκτυο NBC.

  

Τα χθεσινά επεισόδια σημειώθηκαν έπειτα από μήνες διαδηλώσεων στις ΗΠΑ κατά του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας, οι οποίες ξεκίνησαν στα τέλη Μαΐου μετά τον θάνατο από ασφυξία του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη όταν ένας αστυνομικός προσπάθησε να τον ακινητοποιήσει κρατώντας το γόνατό του στον λαιμό του επί σχεδόν εννέα λεπτά.

Καταστολή ή θάνατος;

 

γράφει η Αναστασία Τσουκαλά   

 

Στις αστικές δημοκρατίες δυτικού τύπου, η καταστολή νομιμοποιείται στο όνομα της συμβολής της στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης. Αποτελεί μέρος ενός μηχανισμού αποτροπής ή αποκατάστασης της διατάραξης της τάξης εκείνης που, με κοινή συναίνεση, έχουν αποδεχθεί ως πλαίσιο διαβίωσης οι πολίτες μιας χώρας. Σε περίπτωση συγκυριακής ή συστηματικής εκτροπής, όταν δηλαδή η καταστολή εργαλειοποιείται πολιτικά με στόχο την αποδυνάμωση των ιδεολογικών αντιπάλων της εκάστοτε κυβέρνησης, η νομιμοποιητική της βάση απομακρύνεται από το συνταγματικό ιδεώδες αλλά η μετατόπιση αυτή είναι άδηλη. Τυπικά, ο κατασταλτικός έλεγχος της κριτικής παρέμβασης στο πολιτικό γίγνεσθαι νομιμοποιείται στο όνομα της τήρησης της δημόσιας τάξης. Η υποτείνουσα ανάγκη προστασίας της πολιτικής και οικονομικής τάξης στην οποία βασίζεται το ισχύον πολιτικό καθεστώς παραμένει υπόρρητη.

 

Στη μεταπολεμική περίοδο, οι ισορροπίες αυτές διαταράχθηκαν για πρώτη φορά παγκοσμίως το 2001, μετά τις επιθέσεις της Αλ Κάιντα στις ΗΠΑ, οδηγώντας στη διαμόρφωση ενός νέου πλέγματος σχέσεων μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και πολιτών, το οποίο εδραιώθηκε ακολουθώντας τον ρυθμό των κλιμακούμενων ισλαμιστικών επιθέσεων σε πολλές δυτικές μητροπόλεις, ευρωπαϊκές ή μη. Η συνεπακόλουθη όξυνση της καταστολής έπαψε να νομιμοποιείται αποκλειστικά από την επίκληση της προστασίας της απειλούμενης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής τάξης. Δεδομένου ότι επεκτάθηκε περιλαμβάνοντας τη σταδιακή – αρχικά προσωρινή και αργότερα μόνιμη – περιστολή ολοένα και περισσότερων ατομικών ελευθεριών που, μέχρι τότε, θεωρούνταν αναπόσπαστο τμήμα ενός δημοκρατικού κεκτημένου, η επιδίωξη της κοινωνικής αποδοχής της βασίστηκε σε έναν επανακαθορισμό της θέσης του ατόμου εντός της κοινωνίας.

 

Για να επιτευχθεί αυτό, ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος αντέστρεψε την έννοια της ελευθερίας-πυλώνα των αστικών δημοκρατιών. Το άτομο έπαψε να νοείται ως υποκείμενο με ελευθερία σκέψης και σύννομης πράξης, η οποία θα έπρεπε να διασφαλίζεται μέσα από τη νόμιμη λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού, και αντιμετωπίστηκε ως υποκείμενο που θα απελευθερωνόταν από το φόβο της απειλής για την ασφάλειά του χάρη στην καταστολή. Από αυτοδίκαιος φορέας δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, το άτομο συρρικνώθηκε στην ιδιότητα του έμβιου όντος, η οποία προβλήθηκε ως ταυτόσημη της οντολογικής του υπόστασης. Η εφεξής εδραιωμένη ανελευθερία του νομιμοποιήθηκε ως απαραίτητη προϋπόθεση της απελευθέρωσής του από το φόβο του θανάτου.

 

Όσο κι αν συνειδητοποιούμε ότι το δίλημμα καταστολή ή θάνατος είναι ψευδεπίγραφο, όσο κι αν αναλύουμε τα γεωπολιτικά αίτια των ισλαμιστικών επιθέσεων, όσο κι αν καταδικάζουμε τη διαιώνιση ρατσιστικών πολιτικών που εξαθλιώνουν και περιθωριοποιούν τις μουσουλμανικές κοινότητες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, καθιστώντας τες ευάλωτες στον ισλαμιστικό ριζοσπαστισμό, όσο κι αν καταγγέλλουμε την ανυπαρξία αιτιώδους σχέσης μεταξύ προστασίας της ασφάλειας και αποδυνάμωσης των ατομικών μας ελευθεριών, προσκρούουμε στη σθεναρή επιμονή των (υπερ)εθνικών πολιτικών και οικονομικών ελίτ να διατηρήσουν τη νέα τάξη πραγμάτων που επιθυμούν να επιβάλουν. Το δίλημμα καταστολή ή θάνατος είναι πλέον κυρίαρχο στο δημόσιο λόγο, ως αυτονόητη αλήθεια, καθηλώνοντάς μας σε μια θέση είτε εκούσιας υποταγής είτε ατελέσφορης προς το παρόν αντίστασης.

 

Η άρνηση της εκτελεστικής εξουσίας να αναθεωρήσει το ιδεολογικό πλαίσιο εντός του οποίου χαράσσει τις εκάστοτε πολιτικές της ώστε να προασπίσει τις ατομικές μας ελευθερίες κατέστη για δεύτερη φορά εμφανής σε παγκόσμια κλίμακα το 2020, εξαιτίας της πανδημίας. Η καταστολή, με τις συνεπακόλουθες περιστολές των δικαιωμάτων και ελευθεριών μας, εμφανίστηκε ξανά ως αναπόφευκτη στρατηγική για την αποτροπή του φόβου του θανάτου, ως αναγκαίο κακό που πρέπει να υποστούμε για να παραμείνουμε ζωντανοί.

 

Οι δύο αυτές περιπτώσεις έχουν μεν πολλά κοινά σημεία, στο βαθμό που η καταστολή ανάγεται σε κομβικό εργαλείο διαχείρισης της εκάστοτε κρίσης και νομιμοποιείται ως μέσο ελέγχου του φόβου και όχι ως μέσο τήρησης της κοινωνικής ειρήνης, επιτρέποντας αφενός την ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας εις βάρος των πολιτών και, αφετέρου, την απρόσκοπτη υιοθέτηση και εφαρμογή δρομολογημένων πολιτικών/οικονομικών σχεδιασμών, αλλά δεν ταυτίζονται.

 

Πρώτον, ενώ και στις δύο περιπτώσεις ο ισχυροποιημένος ρόλος της καταστολής λειτουργεί αντισταθμιστικά προκειμένου να μην αποκλίνουν από το πολιτικό τους πρόγραμμα οι εκάστοτε κυβερνώντες, η πολιτική άρνηση αλλαγής στρατηγικής παραπέμπει σε διαφορετικά χρονικά σημεία της εκδήλωσης του αντίστοιχου απειλητικού φαινομένου. Στις αντιτρομοκρατικές πολιτικές, η ηγεμονική θέση της καταστολής υποκρύπτει την απροθυμία κρατικής παρέμβασης στα προαναφερθέντα γενεσιουργά αίτια της πολιτικής βίας είτε εντός είτε εκτός της επικράτειας μιας χώρας. Στις πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας, η ανάθεση σημαίνοντος ρόλου στην καταστολή υποκρύπτει την απροθυμία υιοθέτησης ουσιαστικών μέτρων καταπολέμησης ενός ήδη εκδηλωμένου φαινομένου. Η εμμονή στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα αναχαιτίζει, όταν δεν ματαιώνει, τη μόνιμη ενίσχυση των συστημάτων υγείας και παιδείας, τη βελτίωση των μέσων μαζικής μεταφοράς και την επιβράδυνση της λειτουργίας των ανά περίπτωση κομβικών οικονομικών μονάδων ενός κράτους (βαριά βιομηχανία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τουρισμός, κ.ά.). Στην Ελλάδα, επιπλέον, η αδυναμία ελέγχου της Εκκλησίας αναιρεί όλα τα εγχειρήματα περιορισμού της εξάπλωσης της πανδημίας.

 

Δεύτερον, ενώ και στις δύο περιπτώσεις η πολιτική διαχείριση της αντίστοιχης απειλής αποβλέπει, μεταξύ άλλων, στην αποδυνάμωση της θέσης του ατόμου-φορέα δικαιωμάτων, η εδραίωση της συρρικνωμένης πλέον πολιτικής του υπόστασης επιδιώκεται βαθμιαία. Στο πρώτο στάδιο, το άτομο κλήθηκε να δεχθεί παθητικά την υποχώρηση των δικαιωμάτων του, αλλά η ευθύνη για την πάταξη της ισλαμιστικής απειλής παρέμεινε αποκλειστικά κρατική. Σήμερα, καλείται να συμμετάσχει ενεργά στη περαιτέρω εξασθένιση των δικαιωμάτων του και βαρύνεται με ένα δυσανάλογο μερίδιο ευθύνης για την αποτελεσματική καταπολέμηση της πανδημίας. Η απαιτούμενη πλέον ενεργή συνενοχή του στην οπισθοχώρηση του δημοκρατικού κεκτημένου συμπληρώνεται από τη δημιουργία ενός πλέγματος ενοχών για την προστασία της ζωής των άλλων.

 

Τρίτον, υπάρχει ουσιώδης διαφορά στα θιγόμενα δικαιώματα. Η εφαρμογή των αντιτρομοκρατικών νομοθετημάτων έθιξε δικαιώματα που άπτονταν της νομικής σφαίρας (δικονομικές εγγυήσεις, συρρίκνωση ιδιωτικότητας λόγω της επέκτασης της επιτήρησης, κ.ά.). Το άτομο απογυμνώθηκε από πολλούς προστατευτικούς μανδύες με τους οποίους είχε επενδυθεί η πολιτειακή του σχέση με τον μηχανισμό καταστολής. Η εφαρμογή των μέτρων πρόληψης της πανδημίας θίγει δικαιώματα που άπτονται της οντολογικής υπόστασης του ατόμου (περιορισμός/απαγόρευση κυκλοφορίας, περιορισμός του κοινωνικού βίου, κ.ά.). Το άτομο απογυμνώνεται από τις άυλες, ψυχολογικές του ανάγκες και ταυτίζεται εφεξής με ένα έμβιο ον που έχει αποκλειστικά υλικές ανάγκες και υπάρχει για να εξυπηρετήσει τις υλικές ανάγκες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος εντός του οποίου ζει.

 

Εκ πρώτης όψεως, ελλείψει εναλλακτικής κυβερνητικής στρατηγικής έναντι της πανδημίας, είμαστε παγιδευμένοι στο δίπολο καταστολή ή θάνατος. Εκτός εάν διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στη ζωή – στην πολυδιάστατη, μεστή εκδήλωσή της, όχι στην αποστεωμένη κυβερνητική εκδοχή της – απαιτώντας την ανατροπή των όρων του πολιτικού παιγνιδιού. Το διακύβευμα δεν είναι πλέον η ιδεολογική αμφισβήτηση ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά η διαφύλαξη αυτής καθαυτής της ανθρώπινης υπόστασής μας που σαρώνεται εξαιτίας της προσκόλλησης των κυβερνώντων στην άτεγκτη τήρηση των μη ανθρωποκεντρικών κανόνων λειτουργίας και ανάπτυξης του συστήματος αυτού.

Δημόσιο χρήμα μέσω ΕΡΤ στους ιδιώτες παρόχους ρεύματος

 Αν και η στήλη εξειδικεύεται στα «δωράκια» της κυβέρνησης προς τους επιχειρηματίες των ΜΜΕ, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια και σε άλλα «δωράκια», αυτή τη φορά προς όφελος των εταιρειών, εναλλακτικών προμηθευτών ηλεκτρικού ρεύματος και εις βάρος της ΕΡΤ. 

Αφορμή όλων είναι η είσπραξη του ανταποδοτικού τέλους, που γινόταν.. έως τώρα αποκλειστικά από τη ΔΕΗ ως επιβάρυνση (3 ευρώ τον μήνα) με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Η χώρα μας είχε ένα από τα πιο αποτελεσματικά συστήματα είσπραξης του ανταποδοτικού τέλους για τη δημόσια τηλεόραση σε όλη την Ευρώπη.

Αυτό τελειώνει, όχι μόνο λόγω της εισόδου στην αγορά περισσότερων προμηθευτών ηλεκτρικής ενέργειας, πράγμα που αφαιρεί από τη ΔΕΗ το μονοπώλιο -και από την ΕΡΤ την ευτυχή θέση της άμεσης είσπραξης του βασικού της εσόδου-, αλλά και χάρη στην παρέμβαση του επιτελικού κράτους του Κυρ. Μητσοτάκη, που έρχεται να «ρυθμίσει», με τον συμφερότερο τρόπο για τις εταιρείες ενέργειας, βάζοντας σε κίνδυνο το έσοδο της ΕΡΤ.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μεταξύ των διατάξεων του Νομοσχεδίου για τα ΜΜΕ του Στ. Πέτσα, που αναμένεται να κατατεθεί, είναι και η ρύθμιση για την είσπραξη του ανταποδοτικού τέλους υπέρ ΕΡΤ από τους εναλλακτικούς προμηθευτές ρεύματος. Σύμφωνα με τη ρύθμιση, οι νέοι προμηθευτές ρεύματος θα επιβαρύνονται με την είσπραξη του ανταποδοτικού τέλους για την ΕΡΤ, όχι όμως και με την άμεση απόδοσή του!

Σύμφωνα με πληροφορίες, το νομοσχέδιο θα προβλέπει την άμεση απόδοση μόνο του 25% του ανταποδοτικού τέλους (0,75 ευρώ τον μήνα ανά λογαριασμό), ενώ το υπόλοιπο 75% (2,25 ευρώ) θα καταβάλλεται στον επόμενο Μάρτιο κάθε έτους και μία φορά κατ' έτος. Σε πραγματικούς αριθμούς, και με δεδομένο ότι το έσοδο της ΕΡΤ από το ανταποδοτικό τέλος μέσω ΔΕΗ είναι σήμερα περί τα 200 εκατ. ευρώ τον χρόνο, οι εναλλακτικοί προμηθευτές ρεύματος θα μπορούν δυνητικά να καταβάλλουν τα 50 εκατ. άμεσα, στη διάρκεια του έτους, και τα υπόλοιπα 150 εκατ.... του χρόνου! Με τον τρόπο αυτό, οι εταιρείες θα έχουν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται για πολλούς μήνες ζεστό (δημόσιο) χρήμα που δεν τους ανήκει, ώς την εκκαθάριση, που θα γίνεται, σύμφωνα με τον νόμο που σχεδιάζεται, από ορκωτό λογιστή.

Με την «ευφυή» αυτή ιδέα, η οποία θεσπίζεται ως ανταπόδοση στους εναλλακτικούς προμηθευτές για περιπτώσεις ανεξόφλητων λογαριασμών ή λογαριασμών σε διακανονισμό, η κυβέρνηση κινδυνεύει να στερήσει την ΕΡΤ από το βασικό έσοδό της, πολύ περισσότερο καθώς δεν προβλέπει κανενός είδους κύρωση για τις εταιρείες που θα παρακάμψουν τη υποχρέωσή τους και δεν θα καταβάλουν τα εισπραχθέντα στην ΕΡΤ.

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το απόσπασμα από ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ που κρούει τον κώδωνα προς τη διοίκηση της ΕΡΤ: «Αντί λοιπόν οι κύριοι Γαμπρίτσος και Ζούλας να κάνουν αυτό που πρέπει προκειμένου να εισπραχθούν από τις ιδιωτικές εταιρείες των εμπόρων παροχής ενέργειας τα οφειλόμενα ποσά από το ανταποδοτικό τέλος υπέρ της ΕΡΤ -το οποίο, φυσικά, έχουν πληρώσει οι καταναλωτές-, περιμένουν την κυβέρνηση να θεσμοθετήσει μια καταστροφική για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση... διευκόλυνση υπέρ αυτών».

 

Αγγέλα Νταρζάνου      

Έλλειμμα 11,2 δις στον κρατικό προϋπολογισμό για το 9μηνο του 2020

 

Σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, σε τροποποιημένη ταμειακή βάση, για την περίοδο του Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2020, παρουσιάζεται έλλειμμα στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού ύψους 11.269 εκατ. ευρώ έναντι στόχου για έλλειμμα 1.544 εκατ. ευρώ που έχει περιληφθεί για το αντίστοιχο διάστημα του 2020 στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2020 και ελλείμματος 119 εκατ. ευρώ το αντίστοιχο διάστημα του 2019. Το πρωτογενές αποτέλεσμα διαμορφώθηκε σε έλλειμμα ύψους 7.011 εκατ. ευρώ, έναντι στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 2.568 εκατ. ευρώ και πρωτογενούς πλεονάσματος 4.474 εκατ. ευρώ για την ίδια περίοδο το 2019.

 

Το ύψος των καθαρών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθε σε  33.497  εκατ. ευρώ, παρουσιάζοντας μείωση κατά 4.722 εκατ. ευρώ ή 12,4% έναντι του στόχου που έχει περιληφθεί στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2020. Επιπρόσθετα, εκκρεμεί η καταχώριση ποσού 8 εκατ. ευρώ περίπου στους Αναλυτικούς Λογαριασμούς Εσόδων (ΑΛΕ) και συγκεκριμένα στην κατηγορία «Φόροι» κατά τον μήνα Ιούλιο 2020. Το ανωτέρω ποσό θα εμφανιστεί στους ορθούς ΑΛΕ μετά την επίλυση του υφιστάμενου τεχνικού προβλήματος.

Η σημαντική αυτή υστέρηση εσόδων, παρά τα αυξημένα έσοδα ΠΔΕ, οφείλεται κυρίως, στη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της υγειονομικής κρίσης, στην επίπτωση από τη λήψη μέτρων για την αντιμετώπισή της, καθώς και στις αυξημένες επιστροφές φορολογικών εσόδων.

 

Τα συνολικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού ανήλθαν σε 37.584 εκατ. ευρώ, μειωμένα κατά 4.011 εκατ. ευρώ ή 9,6% έναντι του στόχου.

 

Τα έσοδα από φόρους ανήλθαν σε 30.988 εκατ. ευρώ, μειωμένα κατά 5.498 εκατ. ευρώ ή 15,1% έναντι του στόχου που έχει περιληφθεί στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2020. Ωστόσο, σε σύγκριση με τις επικαιροποιημένες εκτιμήσεις για την περίοδο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2020 που περιλαμβάνονται στο Σχέδιο Προϋπολογισμού (Draft Budgetary Plan – DBP) 2021, το οποίο κατατέθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 15 Οκτωβρίου 2020 και οι οποίες περιέχουν τις επιπτώσεις των μέτρων για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης και λαμβανομένου υπόψη του ποσού των 8 εκατ. ευρώ, του οποίου η καταχώριση εκκρεμεί, ως αναφέρθηκε ανωτέρω, τα έσοδα από φόρους είναι αυξημένα κατά περίπου 95 εκατ. ευρώ

 

Η υστέρηση αυτή από το στόχο, εκτός από την επίπτωση της υγειονομικής κρίσης, οφείλεται κυρίως: α) Στη μείωση της προκαταβολής φόρου εισοδήματος των νομικών προσώπων που έχουν πληγεί από τον COVID-19,  β) Στην καταβολή του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων σε 8 μηνιαίες δόσεις (η τρίτη μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2020) αντί των 3 διμηνιαίων δόσεων που  είχαν προβλεφθεί στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2020 (η δεύτερη διμηνιαία δόση μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2020), γ) Στην καταβολή του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων σε 8 μηνιαίες δόσεις αντί των 6 μηνιαίων δόσεων του στόχου, δ) Στην παράταση που δόθηκε για την πληρωμή της πρώτης και της δεύτερης δόσης του ΕΝΦΙΑ μέχρι το τέλος Οκτωβρίου, ενώ στην εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού 2020 είχε προβλεφθεί ότι η πρώτη δόση θα εισπραχθεί τον Σεπτέμβριο.

 

Διαβάστε αναλυτικά εδώ.  

πηγή

Ο «χάρτης» των εμβολίων που ετοιμάζονται για τον κορωνοϊό

 

Τον «χάρτη» της Wall Street Journal, στον οποίο παρατίθενται τα 9 εμβόλια που συγκεντρώνουν πιθανότητες να περάσουν με επιτυχία τις δοκιμές και να τεθούν σε παραγωγή, παρουσίασε στον λογαριασμό του στο Facebook ο Ηλίας Μόσιαλος.

Ο «χάρτης» παρουσιάζει τη χρονική εξέλιξη των κλινικών δοκιμών φάσης 3, εκτιμά το χρονικό σημείο κατά το οποίο θα ανακοινωθούν τα.. οριστικά αποτελέσματα, ώστε να λάβουν - αν είναι επιτυχή - άδεια κυκλοφορίας.

H ανάρτηση του Ηλία Μόσιαλου με τον «χάρτη» των προχωρημένων εμβολίων (Κάντε κλικ πάνω στον πίνακα για μεγέθυνση): 

230.000 τόνοι πλαστικών απορριμμάτων καταλήγουν κάθε χρόνο στην Μεσόγειο

 

Περί τους 230.000 τόνοι πλαστικών απορριμμάτων καταλήγουν κάθε χρόνο στην Μεσόγειο. Ο αριθμός μπορεί να διπλασιασθεί μέχρι το 2040 εάν δεν ληφθούν «φιλόδοξα» μέτρα, προειδοποιεί η Διεθνής Ενωση Προστασίας της Φύσης (IUCN).

 

Η Αίγυπτος ευθύνεται για 74.000 τόνους ετησίως, η Ιταλία για 34.000 τόνους, και η Τουρκία για 24.000. Είναι οι τρεις χώρες που ρυπαίνουν περισσότερο με πλαστικά την Μεσόγειο, σύμφωνα με νέα έκθεση της IUCN.

 

Στην αναλογία ποσότητας πλαστικών ανά κάτοικο, επικεφαλής είναι το Μαυροβούνιο με 8 κιλά κατ΄ άτομο ετησίως, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και η Βόρεια Μακεδονία με 3 κιλά ετησίως κατ΄άτομο.

 

Συνολικά, «περί τους 229.000 τόνοι πλαστικών απορρίπτονται κάθε χρόνο στην Μεσόγειο – ποσότητα που αντιστοιχεί σε περισσότερα από 500 κοντέινερ καθημερινά», αναφέρεται στην ανακοίνωση της IUCN, που αποδίδει στην κακή διαχείριση των απορριμμάτων το 94% της ποσότητας των πλαστικών που καταλήγει στην θάλασσα.

 

«Χωρίς σημαντική παρέμβαση, αυτή η ρύπανση δεν θα σταματήσει να αυξάνεται μέχρι τον διπλασιασμό της για να φθάσει στους 500.000 τόνους μέχρι το 2040», αναφέρει η IUCN προσθέτοντας ότι χρειάζονται φιλόδοξα μέτρα πέραν των δεσμεύσεων που έχουν αναλάβει οι χώρες».

 

«Η ρύπανση με πλαστικά είναι πηγή μακροχρόνιων επιπτώσεων για τα χερσαία και θαλάσσια οικοσυστήματα και για την βιοποικιλότητα», κυρίως για τα θαλάσσια ζώα που κινδυνεύουν να παγιδευθούν ή να καταπιούν πλαστικά απορρίμματα και να καταλήξουν πεθαίνοντας από εξάντληση και πείνα», υπενθυμίζει η Μίνα Επς, διευθύντρια του Θαλάσσιου και Πολικού Προγράμματος της IUCN, οργάνωσης που είναι γνωστή για την κόκκινη λίστα αναφοράς των απειλούμενων ειδών.

 

Σύμφωνα με την έκθεση, η βελτίωση της διαχείρισης των απορριμμάτων σε 100 από τις πλέον ρυπογόνες πόλεις θα μπορούσε να μειώσει την απόρριψη πλαστικών στη Μεσόγειο κατά 50.000 τόνους ετησίως.

 

Ειδικότερα, η απαγόρευση ορισμένων προϊόντων όπως οι πλαστικές σακούλες θα επέτρεπε τη μείωση της ποσότητας των πλαστικών στην θάλασσα κατά ακόμη 50.000 τόνους ετησίως.

 

«Οι κυβερνήσεις, ο ιδιωτικός τομέας, τα ερευνητικά ινστιτούτα, …οι βιομηχανίες και οι καταναλωτές πρέπει να συνεργασθούν για να επανεξετάσουν την διαδικασία και τις αλυσίδες τροφοδοσίας, να επενδύσουν στην καινοτομία και να υιοθετήσουν αειφόρα μοντέλα κατανάλωσης και βελτιωμένες πρακτικές διαχείρισης απορριμμάτων για να σταματήσουν την ροή της ρύπανσης με πλαστικά», επιμένει ο Αντόνιο Τρόγια, διευθυντής του Κέντρου Συνεργασίας για την Μεσόγειο της IUCN, με έδρα την Μάλαγα της Ισπανίας. 

πηγή

 

   

Ο Άνθιμος και η ρασοφόρα κουστωδία του υπεράνω του νόμου για τις μάσκες…

 

γράφει  ο Παναγιώτης  Θεοδωρόπουλος

 

Οι εικόνες με ανώτερους κληρικούς να προσέρχονται τη Δευτέρα στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης για να τελέσουν τη λειτουργία χωρίς να φορούν μάσκες – παρά την υποχρεωτική χρήση τους με νόμο – έκαναν το γύρο της χώρας.

 

Πρώτος των πρώτων ο Άνθιμος και πίσω του η ρασοφόρα κουστωδία του αδιαφορώντας πλήρως για τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας για την προστασία της κοινωνίας από την πανδημία μπήκαν στο ναό εξερχόμενοι από τις λιμουζίνες τους χωρίς μάσκα! Γύρω τους συνωστιζόταν πλήθος πιστών, οι οποίοι φυσικά δεν τηρούσαν τις αποστάσεις και τα μέτρα ασφαλείας αφού εξάλλου ο ιεράρχης είχε δώσει …γραμμή!

 

Αυτές τις εικόνες και την προκλητική στάση τους επιχείρησε να δικαιολογήσει το πρωί της Τρίτης ο εκπρόσωπος Τύπου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος.

 

Ο εκπρόσωπος, μιλώντας στο MEGA, υποστήριξε ότι βάσει της νέας ΚΥΑ «οι λειτουργοί και ιεροψάλτες, το απαραίτητο προσωπικό, όταν τελείται η θεία λειτουργία και άλλες ακολουθίες δεν φορούν μάσκα» και στη συνέχεια ισχυρίστηκε: «Η λιτάνευση δεν είναι μέσα στους χώρους της πόλης καθώς δεν επιτρέπεται. Ο αυλόγυρος είναι κομμάτι του ναού, είναι συνέχεια της θείας λειτουργίας»…

 

Μάλιστα! Εντάξει δεν φορούν μάσκες κατά τη λειτουργία ώστε να μπορούν να ψέλνουν. Αλλά κατά την προσέλευση στο ναό; Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της εκκλησίας εντός του ναού και του αυλόγυρου – που δεν είναι μέρος της πόλης!!! – η χρήση της μάσκας δεν είναι υποχρεωτική… Προφανώς σύμφωνα με το σκεπτικό του ο ιός …«φρενάρει» έξω από τον αυλόγυρο των εκκλησιών, αφού εξάλλου οι ναοί δεν είναι μέρος της πόλης! Άραγε τι είναι;

 

Η στάση των ιεραρχών αλλά και του εκπροσώπου Τύπου του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος αν μη τι άλλο είναι προκλητική. Ιεράρχες και παπάδες  συνεχίζουν προκλητικά να αδιαφορούν για την τήρηση των μέτρων, έχοντας άλλοτε την εξόφθαλμη στήριξη των κυβερνώντων και άλλοτε τη σιωπηλή υποστήριξη τους!

 

Οι κατά καιρούς δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων ότι «κανείς δεν εξαιρείται από την εφαρμογή των μέτρων» απ’ ότι φαίνεται  δεν «αγγίζει» τους «Άνθιμους», οι οποίοι μπορούν να …παίζουν με τη δημόσια υγεία.

 

Υ.Γ: Όλα τα παραπάνω έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη, όπου τα κρούσματα του ιού αυξάνονται σε καθημερινή βάση. Η πόλη κινδυνεύει με lockdown και το σύστημα υγείας δέχεται τρομακτική πίεση από τις εισαγωγές ασθενών. Αλλά ο Άνθιμος το έκανε το «κομμάτι» του… Για πόσο καιρό η πολιτεία και οι αρχές θα συνεχίσουν να παρακολουθούν το φαινόμενο;

 

 

Ο λαός της Χιλής νίκησε, το Σύνταγμα του Πινοσέτ «πέθανε»

 

Σύμφωνα με πληροφορίες της Christina Mavropoulou:

 

Στο δημοψήφισμα στη Χιλή για νέο ή όχι Σύνταγμα και στο 99 % των εκλογικών τμημάτων:

 

Υπέρ ενός νέου Συντάγματος ψήσε το 78,28 % των ψηφοφόρων. Κατά μόνο το 21,72 %

 

Σχετικά με το όργανο που είναι αρμόδιο για τη σύνταξη του νέου Συντάγματος, το 78,99 % υποστήριξε τη Συνταγματική Συνέλευση.

 

Το Σύνταγμα του Πινοσέτ «πέθανε»

 

Το Σύνταγμα της Χιλής είναι κληρονομιά του δικτατορικού καθεστώτος Πινοσέτ και αντανακλά την ένταξη της δικτατορίας στη νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία της Σχολής του Σικάγου, που εκφράστηκε από τα «Chicago Boys», μια ομάδα οικονομολόγων της Χιλής που είχαν εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ από τον Milton Friedman και άλλους.

 

Ο θεωρητικός του καθεστώτος Πινοσέτ, Jaime Guzmán (δολοφονήθηκε από μια ένοπλη ομάδα της αριστεράς το 1991), είναι ο κύριος αρχιτέκτονας του Συντάγματος, το οποίο αντικατέστησε εκείνο που είχε θεσπιστεί το 1925. «Αυτό το σύνταγμα χαρακτηρίζεται ρητά από τη φιλοσοφία του κράτους Θυγατρική" εξηγεί ο Alfredo, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Diego Portales. Το Σύνταγμα θεσπίζει την ανάθεση πολλών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Επίσης, το Σύνταγμα που εγκρίθηκε το 1980 μέσω ενός ψευδοδημοψηφίσματος του δικτατορικού καθεστώτος δεν προβλέπει δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, αλλά ιδιωτικά συνταξιοδοτικά ταμεία τα οποία λειτουργούν με ατομική κεφαλαιοποίηση (το λεγόμενο συνταξιοδοτικό Πινοσέτ). Επίσης, δεν προσφέρει δωρεάν πρόσβαση στο σύστημα υγείας ούτε δωρεάν πρόσβαση των Χιλιανών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

 

Ουσιαστικά οι Χιλιανοί «σβήνουν» το Σύνταγμα που κατοχυρώνει την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης θεωρίας, δημιουργώντας μερικούς δισεκατομμυριούχους μεταξύ των οποίων και τον πρόεδρο Πινιέρα και όλους τους υπόλοιπους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια «ουμπεροποιημένη» οικονομία και κοινωνία, όπου οι εργαζόμενοι μετατρέπονται δήθεν σε «ελεύθερους επαγγελματίες» που δουλεύουν με το κομμάτι χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα.

 

Το Σύνταγμα που θέσπισε τον νεοφιλελευθερισμό «έσβησε» μετά από ένα γιγαντιαίο λαϊκό κίνημα, μένει βέβαια ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομικό σύστημα…   

Τι (δεν) υπολογίζει ο "σίγουρος" Μητσοτάκης, πού (δεν) έχει πλεονέκτημα ο "ανυπόμονος" Τσίπρας…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κάθε φορά που δημοσιεύεται μια δημοσκόπηση, η οποία δείχνει «απόλυτη κυριαρχία» του Κυριάκου Μητσοτάκη και διαφορές 15-20 μονάδων της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρούμε δύο αντιδράσεις.

 

Πρώτον, οι της ΝΔ, πανηγυρίζοντες ή μη, εμφανίζονται σίγουροι ότι το παιχνίδι έχει ήδη κριθεί, αφού «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί» και «η ΝΔ δεν έχει αντίπαλο». Μάλιστα, ορισμένοι υιοθετούν και το βορίδειον δόγμα «ποτέ πια Αριστερά».

 

Δεύτερον, οι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν έτοιμη τη δικαιολογία γι’ αυτήν την εικόνα: Φταίνε τα «εξαγορασμένα»(από τη «λίστα Πέτσα» και γενικώς) μέσα ενημέρωσης.

 

Και οι δύο είναι μακριά νυχτωμένοι. Ας τα δούμε αναλυτικά. Πρώτα- πρώτα το φαινόμενο ένα νεοεκλεγμένο στην κυβέρνηση κόμμα να τα πηγαίνει καλά μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης κι ας έχει αντιμετωπίσει έκτακτες καταστάσεις(όπως συμβαίνει σήμερα με τη ΝΔ), δεν είναι ασύνηθες. Θυμίζω απλώς ότι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, μετά τη νίκη του Οκτωβρίου του 2009, βρέθηκε στη δίνη της χρεοκοπίας και του πρώτου Μνημονίου και παρόλα αυτά νίκησε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010. Κέρδισε εφτά Περιφέρειες έναντι τριών της ΝΔ και τους Δήμους Αθηναίων και Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο αργότερα, το Νοέμβριο του 2011, κατέρρευσε.

 

Κατά δεύτερον, το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι για τη δημοσκοπική και πολιτική άνοιξη, που περνάει η ΝΔ του νεότερου Μητσοτάκη, φταίνε τα «εξαγορασμένα ΜΜΕ» είναι μόνο εν μέρει ισχυρό. Οχι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει μιντιακή ασυλία, αυτή είναι φως φανάρι. Θυμίζω, όμως και το αντίστροφο, αυτό που συνέβαινε το 2015. Όλα τα «μεγάλα» ΜΜΕ πολεμούσαν τότε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να κερδίσει και το δημοψήφισμα και τις δεύτερες εκλογές του Σεπτέμβρίου. Δεν φταίνε, λοιπόν, μόνο τα ΜΜΕ, κάτι δεν έκανε καλά και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και δεν κάνει ούτε σήμερα ως αντιπολίτευση.

 

Πάμε παρακάτω. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πρώτη μη μνημονιακή μετά από δέκα χρόνια. Μέχρι στιγμής δεν έχει εφαρμόσει ούτε ένα δυσάρεστο μέτρο. Αντίθετα, μοιράζει επιδόματα και ενισχύσεις για την πανδημία, δίνει αναδρομικά στους συνταξιούχους και-το κυριότερο-έχει και το «μαξιλάρι» των πολλών δισεκατομμυρίων, που άφησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο σκληρό μέτρο, που θα ψηφιστεί οσονούπω, είναι ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας, με τον οποίο θα κλάψουνε μανούλες(όσοι χρωστάνε και θα χάσουν τα σπίτια τους). Αλλά δεν είναι οριζόντιο μέτρο, όπως οι περικοπές μισθών και συντάξεων από το 2010 έως το 2012, αφορά μερικές χιλιάδες δανειολήπτες. Επιπλέον, δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί, για να δούμε και την επίπτωσή του στο γενικότερο πολιτικό κλίμα. Όπως δεν έχουμε ακόμα δει τη επίπτωση άλλων μέτρων, όπως το οκτάωρο που γίνεται λάστιχο, η κατάργηση των υπερωριών και των αποζημιώσεων απόλυσης.

 

Πέραν αυτών, τα δύο σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετώπισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη (πανδημία και ελληνοτουρκικά) δεν την πλήττουν, διότι το εκλογικό σώμα δεν της καταλογίζει κάποια ευθύνη. Οι επιπτώσεις της πανδημίας είναι ακόμα ελεγχόμενες, αφού ο αριθμός των θανάτων είναι μικρός και οι ΜΕΘ δεν έχουν γεμίσει. Στα δε ελληνοτουρκικά η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι και η σημερινή κυβέρνηση κάνει ό,τι και οι προηγούμενες( «μάχες» στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μεγαλύτερο δέσιμο με το αμερικανικό άρμα), για να τιθασεύσει τον αχαλίνωτο Ερντογάν. Μάλιστα, αν δεχθεί κάποιο πλήγμα, αυτό θα είναι από υπερπατριωτική σκοπιά, δηλαδή από τα δεξιά της ΝΔ. Με απλά λόγια είναι πιο εύκολο να χάσει η ΝΔ ψήφους προς το κόμμα του Βελόπουλου παρά προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ για «πατριωτικούς» λόγους.

 

Σε μη κανονικούς καιρούς, όπως οι σημερινοί με την πανδημία και τον κραυγάζοντα Ερντογάν, ευνοούνται οι κυβερνήσεις, εφόσον δεν χαθεί ο έλεγχος ή δεν συμβεί κάτι ακραίο, για παράδειγμα μια πολεμική περιπέτεια. Όταν αυτά εκλείψουν ή υποχωρήσουν και η επικαιρότητα δεν θα είναι μονοθεματική ή διθεματική (σήμερα όλα τα άλλα θάβονται ή χάνονται) και αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή, τότε θα φανούν οι επιπτώσεις τους στην οικονομία και στη καθημερινότητα των πολιτών.

 

Αυτό σημαίνει ότι όσο η αντιπολίτευση-και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ- προσπαθεί να πλήξει την κυβέρνηση πότε στο πεδίο της πανδημίας και πότε στα ελληνοτουρκικά(πχ με τα 12 μίλια), δεν έχει πολλές ελπίδες να δει τους συσχετισμούς να αλλάζουν. Αντίθετα, μόλις στο προσκήνιο έρθουν τα κοινωνικά προβλήματα( ανεργία, μείωση εισοδημάτων, πλειστηριασμοί) και τα επιδόματα δεν θα αρκούν, τότε η άνοιξη, που περνάει σήμερα η κυβέρνηση, θα γίνει φθινόπωρο και σιγά-σιγά θα χειμωνιάσει κιόλας.

 

Την περίοδο 2012-2015, όταν φαινόταν ότι θα ερχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αντίπαλοί του (η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου) πόνταραν στη γρήγορη «αριστερή παρένθεση». Διαψεύστηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μια πλήρη τετραετία. Δεν ξέρω αν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα εξακολουθεί να ποντάρει σε μια «δεξιά παρένθεση» (στην αρχή πόνταρε), αλλά αυτό θα φανεί πολύ αργότερα.

 

Εν κατακλείδι: τόσο η «σιγουριά», από τη οποία διακατέχονται ο Μητσοτάκη και οι συν αυτώ, όσο και η «ανυπομονησία» του Τσίπρα και των δικών είναι κακοί σύμβουλοι. Η διακυβέρνηση είναι αγώνας αντοχής και όχι σπριντ. Μπορεί ο Μητσοτάκης να νικάει στα 100, στα 200, στα 400, άντε και στα 1500 μέτρα, αλλά να δούμε τι θα γίνεται όταν φτάσει στα 10.000 ή και στον μαραθώνιο. Το λέει πολύ καλά η γνωστή παροιμία: «Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό».

 

Στον αντίποδα, ο Τσίπρας δεν έχει λόγο να βιάζεται. Βιαζόταν και το 2014-2015 και δεν είχε καλή κατάληξη. Γιατί; Ίσως το εξηγεί αυτή η ρήση του παλιού Γάλλου πολιτικού Ζορζ Κλεμανσό: «Δεν υπάρχουν επείγοντα θέματα. Υπάρχουν επειγόμενοι άνθρωποι».

 

ΥΓ: Είχα ολοκληρώσει αυτό το άρθρο, όταν τελείωνε στη Βουλή η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό Οικονομικών για το νέο Πτωχευτικό Κώδικα. Είναι η πρώτη φορά μετά τις εκλογές που ο πρωθυπουργός στριμώχτηκε. Τα βρήκε μπαστούνια ο κ. Μητσοτάκης εκεί που θα μπορούσε να τα βρει. Σε ένα συγκεκριμένο θέμα, που αφορά την κατοικία χιλιάδων ανθρώπων. Σ’ αυτό-και στα συναφή, όπως η ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων και η απειλή συρρίκνωσης της μικρής επιχειρηματικότητας- ο κ. Τσίπρας και η κυρία Γεννηματά ήταν εύστοχοι στην κριτική τους. Το παράδειγμα δείχνει ότι αυτό είναι το προνομιακό πεδίο για αντιπολίτευση. Και μόλις η πανδημία φύγει από την πρώτη θέση της ειδησεογραφίας, αυτό θα είναι το πεδίο που θα σπάσει τη σημερινή κυριαρχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Γιατί τότε το μιντιακό της ιμπέριουμ δεν θα αρκεί και οι δημοσκόποι θα αρχίσουν να βρίσκουν και άλλα ευρήματα και θα αρχίσουν να τους ζώνουν τα φίδια.   

Ψηφίστηκε το έκτρωμα…

 

Με 158 «ναι» πέρασε από τη Βουλή ο αντιλαϊκός νέος πτωχευτικός κώδικας καθώς μόνο η Νέα Δημοκρατία υπερψήφισε, ενώ 140 βουλευτές καταψήφισαν, στην ονομαστική ψηφοφορία.

 

Με την ψήφιση του αντιδραστικού νομοθετήματος ανοίγει ακόμα πιο διάπλατα ο δρόμος για τη λεηλασία των λαϊκών περιουσιών και εισοδημάτων αφού είναι κομμένος και ραμμένος στις απαιτήσεις των τραπεζιών και των κάθε λογής κορακιών της αγοράς, αφού για πρώτη φορά προβλέπει την άρση κάθε προστασίας πρώτης κατοικίας!

 

«Μπορεί ο νόμος να ψηφίζεται σήμερα, όμως θα χρειαστεί χρονικό διάστημα για την εφαρμογή του, καθώς συνεκτιμώνται οι υφιστάμενες καταστάσεις. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αναστολή πλειστηριασμών έως τις 31 Δεκεμβρίου, αλλά και αναστολή εκπλήρωσης άλλων φορολογικών υποχρεώσεων», είπε ο υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας, κλείνοντας με την ομιλία του στη συζήτηση του νομοσχεδίου.

 

Τι μας είπε ο υπουργός; Οτι ο νόμος που ψηφίστηκε μόλις λήξει η αναστολή πλειστηριασμών και η αναστολή πληρωμής των φορολογικών υποχρεώσεων θα τεθεί άμεσα σε εφαρμογή προκειμένου να ξεκινήσει η αρπαγή κατοικιών αλλά εισοδημάτων υπερχρεωμένων νοικοκυριών.

 

Υπενθυμίζουμε ότι το νέο αντιλαϊκό έκτρωμα καθιερώνει για πρώτη φορά την πτώχευση φυσικού προσώπου, δηλαδή ενός μισθωτού, αγρότη, ελεύθερου επαγγελματία, όταν δεν πληρώνει το 40% των ληξιπρόθεσμων οφειλών για έξι μήνες και η συνολική του οφειλή ξεπερνά τα 30.000 ευρώ.

 

Με την πτώχευση, το σύνολο της περιουσίας του, δηλαδή οι κόποι μιας ζωής, η πρώτη κατοικία, αλλά και όποιο άλλο τυχόν εισόδημα έχει μετά την πτώχευση, δηλαδή και μισθοί και συντάξεις (για τρία χρόνια), θα περνάνε στα χέρια των «πιστωτών», στις τράπεζες, στα αρπακτικά «κοράκια» των funds, τον φοροεισπρακτικό κρατικό μηχανισμό για την αποπληρωμή των χρεών του.

 

Ο ίδιος και η οικογένειά του θα «ζουν» με τις «εύλογες δαπάνες διαβίωσης», δηλαδή θα σέρνονται κοντά στον πάτο της εξαθλίωσης με 570 – 600 ευρώ!  Όλα τα υπόλοιπα θα καταλήξουν στα θησαυροφυλάκια των πιστωτών… 

πηγή