Ocasio-Cortez: Το Meta(Facebook) είναι καρκίνος για τη δημοκρατία

 

Το Meta (η συνέχεια του Facebook σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη του Μαρκ Ζούκεμπεργκ) είναι ένας μεταστατικός καρκίνος για τη δημοκρατία, γράφει στο τουίτερ η βουλευτής των Δημοκρατικών Alexandra Ocasio-Cortez. «Το Μέτα παραπέμπει στο «είμαστε καρκίνος για τη δημοκρατία που κάνει μεταστάσεις σε μια παγκόσμια μηχανή παρακολούθησης και προπαγάνδας για την ενίσχυση αυταρχικών καθεστώτων και την καταστροφή της κοινωνίας των πολιτών... για το κέρδος!».

 

Ο Ζούκεμπεργκ ετοιμάζει τον εικονικό τρισδιάστατο κόσμο, όπου ο καθένας/μία θα μπορεί να εμφανιστεί ως avatar ή ολόγραμμα στο σαλόνι ενός φίλου στην άλλη άκρη του κόσμου. Το όλο εγχείρημα ονομάζεται metaverse και έρχεται εν μέσω της κρίσης των «Facebook Papers», των εγγράφων που δημοσιοποίησε η Frances Haugen, πρώην στέλεχος του Facebook. Και πολλοί θεωρούν ότι η αλλαγή του ονόματος επιδιώκει να βελτιώσει την εικόνα του Facebook μετά τις καταγγελίες για πρακτικές που ενισχύουν τη ρητορική μίσους και για προϊόντα που βλάπτουν την ψυχική υγεία των χρηστών, στο όνομα του κέρδους.

 

Η Wall Street Journal υπενθυμίζει  ότι το Facebook δεν είναι η πρώτη μεγάλη εταιρεία που αλλάζει το όνομά της. Η Google το είχε ήδη κάνει το 2015 με το να γίνει Alphabet για να δώσει στον εαυτό της μια νέα ταυτότητα πέρα ​​από μια απλή μηχανή αναζήτησης. Το έκανε επίσης η Philip Morris το 2003 αλλά για άλλους λόγους. «Εκείνη την εποχή, ο όμιλος ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο να αντικατοπτρίσει καλύτερα την ποικιλομορφία του χαρτοφυλακίου του (…). Οι επικριτές πίστευαν ότι αντί αυτού επιδίωκε να αποστασιοποιηθεί από την καπνοβιομηχανία», αναφέρει η εφημερίδα.

 

Ο ιστότοπος Techcrunch σημειώνει ότι το Facebook είναι αναμφισβήτητα  το πιο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης σήμερα, αλλά «Στο Κογκρέσο, όπου οι νομοθέτες δεν συμφωνούν ποτέ σε τίποτα, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί είναι ενωμένοι στην αηδία τους για την απεριόριστη ανάπτυξη της εταιρείας, τις αδίστακτες επιχειρηματικές τακτικές της και τις ανησυχίες τους για τις επιπτώσεις του Instagram στο μυαλό ορισμένων από τους εφήβους».

 

Μεταξύ εκείνων που η αλλαγή ονόματος δεν έπεισε, είναι η Alexandra Ocasio-Cortez, η βουλευτής των Δημοκρατικών στη Νέα Υόρκη η οποία έγραψε στο Twitter: Το Meta είναι ένας καρκίνος για τη δημοκρατία που έκανε μετάσταση σε μια παγκόσμια μηχανή παρακολούθησης και προπαγάνδας για να ενθαρρύνει αυταρχικά καθεστώτα και να καταστρέψει την κοινωνία των πολιτών στο όνομα του κέρδους.

 

Το Real Facebook Oversight Board, μια ομάδα εποπτείας που παρακολουθεί την εταιρεία, σημειώνει στο πνεύμα της δήλωσης της Ocasio-Cortez: «Η αλλαγή του ονόματος δεν αλλάζει την πραγματικότητα: το Facebook καταστρέφει τη δημοκρατία μας και είναι ο κορυφαίος πωλητής παραπληροφόρησης και μίσους στον κόσμο… Η ανούσια αλλαγή του ονόματος δεν πρέπει να αποσπά την προσοχή από την έρευνα, τη ρύθμιση και την πραγματική, ανεξάρτητη εποπτεία που απαιτείται για να λογοδοτεί το Facebook».   

πηγή

Οι ναζί μισούσαν την τζαζ

 

Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της  "ανώτερης" Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould "αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz".

 

(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)

 

OI "KANONIΣΜΟΙ" ΤΩΝ ΝΑΖΙ

 

1. Τα κομμάτια σε ρυθμό φόξτροτ (ή σουίνγκ, όπως λέγονται) δεν πρέπει να ξεπερνούν το 20% του ρεπερτορίου στις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής.

 

2. Σ’ αυτό το αποκαλούμενο τζαζ ρεπερτόριο πρέπει να προτιμώνται συνθέσεις σε ματζόρε κλίμακες και με στίχους που εκφράζουν χαρά για τη ζωή, όχι με καταθλιπτικούς, εβραϊκούς στίχους.

 

3. Όσον αφορά το τέμπο, πρέπει να προτιμώνται ζωηρές συνθέσεις, όχι αργές (τα αποκαλούμενα μπλουζ). Ωστόσο, ο ρυθμός δεν πρέπει να ξεπερνάει έναν συγκεκριμένο βαθμό αλέγκρο, όπως αρμόζει στην αίσθηση πειθαρχίας και μέτρου της           Άριας φυλής. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανεκτές νεγροειδείς υπερβολές στο τέμπο (η αποκαλούμενη χοτ τζαζ) ή στα σόλο (τα αποκαλούμενα μπρέικ).

 

4. Στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις, η συγκοπή στον ρυθμό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πρέπει να περιλαμβάνει φυσικό λεγκάτο, χωρίς υστερικές ρυθμικές αναφορές που παραπέμπουν στη μουσική των                    βάρβαρων φυλών και ξυπνούν σκοτεινά ένστικτα, ξένα προς τον γερμανικό λαό (τα αποκαλούμενα ριφ).

 

5. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση οργάνων που είναι ξένα προς το γερμανικό πνεύμα (τα αποκαλούμενα κουδούνα, φλεξ-α-τόουν, σκουπάκια κλπ), καθώς και όλες οι σουρντίνες που μετατρέπουν τον ευγενή ήχο των χάλκινων πνευστών                  οργάνων σε εβραιομασονικό ουρλιαχτό (το αποκαλούμενο γουα-γουα κλπ).

 

6. Απαγορεύονται τα αποκαλούμενα γεμίσματα στα ντραμς που ξεπερνούν το μισό μέτρο σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (εκτός αν πρόκειται για στυλιζαρισμένα στρατιωτικά εμβατήρια).

 

7. Το κοντραμπάσο πρέπει να παίζεται αποκλειστικά με δοξάρι στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις. Απαγορεύεται το «τσίμπημα» των χορδών γιατί μπορεί να φθείρει το όργανο και γιατί είναι επιζήμιο για τη μουσικότητα της Άριας φυλής. Αν             ένα πιτσικάτο εφέ κρίνεται απολύτως επιθυμητό για τον χαρακτήρα της σύνθεσης, θα πρέπει να δοθεί η μέγιστη προσοχή έτσι ώστε να μην χτυπήσει η χορδή στο σιγαστήρα, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στο εξής.

 

8. Απαγορεύεται να σηκώνεται κάποιος όρθιος με προκλητικό τρόπο κατά τη διάρκεια ενός σόλο.

 

9. Επίσης, απαγορεύεται οι μουσικοί να κάνουν φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς (το αποκαλούμενο σκατ).

 

10. Συστήνεται σε όλες τις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής να περιορίσουν τη χρήση των σαξοφώνων όλων των κλειδιών και να τα αντικαταστήσουν με βιολοντσέλα, βιόλες ή πιθανώς με κάποιο κατάλληλο παραδοσιακό όργανο.

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ SWING

 

Οι Swingjugend (Τα Παιδιά του Swing), ένα όνομα σε αντιδιαστολή του ονόματος της Χιτλερικής Νεολαίας-Hitlerjugend) ήταν ομάδες Γερμανών νέων (γνωστών και ως Edelweisspiraten), συνήθως ηλικίας 14-18 ετών, που λάτρευαν την αμερικανική μουσική και κουλτούρα και, ασφαλώς, την jazz και το swing. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 και σε πείσμα των χιτλερικών, έπαιζαν σε ιδιωτικές λέσχες, σε νοικιασμένες αίθουσες και σε κλαμπ κυρίως στο Αμβούργο και το Βερολίνο, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Ράιχ. Πέρα από την αγάπη τους για τη μουσική, δεν είχαν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις πέρα από την απέχθειά τους απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς και την ρατσιστική ιδεολογία του. Ντύνονταν σύμφωνα με την "αγγλική μόδα" της εποχής και αποτελούσαν πρόκληση για την πλειοψηφία των Γερμανόπαιδων που έσπευδαν να καταταγούν στη Χιτλερική Νεολαία. Τον Αύγουστο του 1941 οι ναζί εξαπέλυσαν προγκρόμ εναντίον τους συλλαμβάνοντας περισσότερα από 300 παιδιά. Αφού τα κούρεψαν τα έστειλαν στο σχολείο υπό στενή παρακολούθηση, ενώ οι θεωρούμενοι ως ηγέτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεπεία τούτου, μεγάλο μέρος των Swingjugend ανέλαβαν πολιτική αντιφασιστική δράση, διανέμοντας αντικαθεστωτικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Στις 2 Ιανουαρίου 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε από τον Ράινχαρντ Χάινριχ την καταστολή των ηγετών του "κινήματος", συνιστώντας τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ξυλοδαρμούς και καταναγκαστική εργασία. Ακολούθησαν επιδρομές σε παράνομα κλαμπ και ιδιωτικές λέσχες και οι συλληφθέντες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους.    

πηγή

Eurostat: Η φτώχεια απειλεί το 31,5% των παιδιών στην Ελλάδα

 

Στην Ελλάδα που το πρώτο εξάμηνο του 2021, 147 εισηγμένες εταιρείες είχαν καθαρή κερδοφορία, ύψους 1,639 δισ. ευρώ (χωρίς να περιλαμβάνονται οι 5 συστημικές τράπεζες)!  Στην Ελλάδα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει σχεδόν 10 δισ. ευρώ μόνο στα γαλλικά μονοπώλια για μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες. Στην Ελλάδα που οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ  είχαν τζίρο 11,3 δισ. ευρώ το 2020!

 

Σε αυτή την Ελλάδα με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκεται αντιμέτωπο το 31,5% των παιδιών (κάτω των 18 ετών) στην Ελλάδα, έναντι ποσοστού 24,2% που είναι ο μέσος όρος στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2020 που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

 

 

Η Ελλάδα καταγράφει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ όσον αφορά τον κίνδυνο της φτώχειας που διατρέχουν τα παιδιά, μετά τη Ρουμανία (41,5%), τη Βουλγαρία (36,2%), και την Ισπανία (31,8%). Αντίθετα, τα χαμηλότερα ποσοστά στην ΕΕ κατέγραψαν η Σλοβενία (12,1%), η Τσεχία (12,9%), η Δανία (13,5%) και η Φινλανδία (14,5%).

 

Ειδικότερα, στην ΕΕ το 71,9% του πληθυσμού ηλικίας κάτω των 60 ετών που ζούσε σε νοικοκυριά πολύ χαμηλής έντασης εργασίας με εξαρτώμενα παιδιά διατρέχει τον κίνδυνο της φτώχειας. Επίσης, το 50,5% των παιδιών με γονείς με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο διατρέχουν τον κίνδυνο της φτώχειας, έναντι 7,7% των παιδιών με γονείς με υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

 

Σύμφωνα με την Eurostat, με τον κίνδυνο της φτώχειας απειλείται στην ΕΕ το 42,1% των μονογονεϊκών νοικοκυριών, το 29,6% των νοικοκυριών με τρία ή περισσότερα παιδιά και το 32,9% των παιδιών με τουλάχιστον ένα γονέα με μεταναστευτικό υπόβαθρο.  

πηγή

Οι σερίφηδες

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Το περιστατικό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση: Μια ομάδα αστυνομικών της ΔΙΑΣ γάζωσε με 38 σφαίρες ένα κλεμμένο αυτοκίνητο (και τους επιβάτες του), το οποίο μάλιστα ήταν ακινητοποιημένο και χωρίς περιθώριο διαφυγής.

 

Το αποτέλεσμα των καταιγιστικών πυρών επίσης είναι γνωστό. Ένας νέος άνθρωπος 20 ετών σκοτώθηκε και από θαύμα γλύτωσαν δύο ακόμη επιβάτες του αυτοκινήτου.

 

Υπάρχουν ωστόσο και κάποια πράγματα που δεν είναι γνωστά και θα πρέπει να διερευνηθούν: Υπάρχουν σαφείς κανόνες εμπλοκής για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών που ακολούθησαν οι αστυνομικοί ή έδρασαν σαν σερίφηδες της Άγριας Δύσης, έχοντας μάλιστα απέναντί τους άοπλους νεαρούς παραβατικούς;

 

Πώς δικαιολογείται, από τις εντολές ή την εκπαίδευση που (θα πρέπει να) έχουν λάβει, ο καταιγισμός πυρών κατά αόπλων; Αυτοί οι έμπειροι αναβάτες τρόμαξαν τόσο από την προσπάθεια διαφυγής του αυτοκινήτου που καταδίωκαν; Τόσο ελλιπής είναι η εκπαίδευσή τους ή μήπως τόσο άγρια τα ένστικτά τους που η όποια εκπαίδευση έχουν λάβει δεν είναι αρκετή για να τα τιθασεύσει;

 

Μήπως, επίσης, έπαιξε ρόλο ότι οι τρεις νεαροί κλέφτες ήταν Ρομά, γεγονός που αυτόματα τους υποβίβασε σε πολίτες τρίτης κατηγορίας στα μάτια των ανδρών της ΔΙΑΣ;

 

Το περιστατικό στο Πέραμα έρχεται ως συνέχεια μιας σειράς άλλων παρόμοιων για να χτυπήσει ένα καμπανάκι που πρέπει να ακούσει η αρμόδια πολιτική ηγεσία: Η αποθράσυνση του εγκλήματος δεν δικαιολογεί καμία απόκλιση από τους κανόνες για τους αστυνομικούς. Η οποιαδήποτε απόκλιση σημαίνει είτε ότι οι αστυνομικοί είναι ανεκπαίδευτοι νταήδες που έχουν αμοληθεί στον δρόμο είτε, ακόμη χειρότερα, έχουν οδηγίες που αποκλίνουν από τους κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούν και να χαρακτηρίζουν τη δράση τους.

 

Και επειδή στην προκειμένη περίπτωση τα «κλεφτρόνια» και ο νεκρός ανάμεσά τους ήταν Ρομά, μπορεί να είναι σχετικά εύκολη η προσπάθεια να βγουν λάδι οι πιστολέρο αστυνομικοί.

 

Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που συνεπάγεται η συγκάλυψη αυτής της υπόθεσης, καθώς θα επιβραβευτεί το καουμποϊλίκι και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος θα είναι ο επόμενος που θα βρεθεί απέναντι σε κάποιον αποθρασυμένο σερίφη…

Η Φώφη Γεννηματά από το ΠΑΣΟΚ στο ΚΙΝΑΛ

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Ο πολιτικός χρόνος δεν ακινητεί ποτέ, κι ας μοιάζει συχνά παγωμένος, λόγου χάρη όταν επανέρχονται πάλι και πάλι τα ίδια προβλήματα και μαζί τους οι ίδιες «λύσεις», παρότι αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές και θα έπρεπε να αναζητηθούν άλλες. Μοιάζει επίσης να ακινητεί όταν πεθαίνει ένα από τα κορυφαία πρόσωπα του δημόσιου βίου, όπως συμβαίνει τώρα, με την απώλεια της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής Φώφης Γεννηματά.

 

Αύριο-μεθαύριο εντούτοις, την άλλη εβδομάδα, η διακομματική έριδα και οι ενδοκομματικές αντιθέσεις θα επιβάλουν ξανά τον σκληρό οικείο τους τόνο, δίχως ιδιαίτερο κόπο και δίχως ουσιώδη ανάμνηση από όσα περί μετριοπάθειας ή πνεύματος καταλλαγής και στοιχειώδους συνεννόησης θα ακουστούν. Δεν διδάσκει ο θάνατος. Αλλά το πώς αναμετρήθηκε μαζί του ένας άνθρωπος, γνωστός σε όλους ή μόνο στους λιγοστούς δικούς του, ίσως είναι διδακτικό.

 

Η Φώφη Γεννηματά βρισκόταν στο πολιτικό προσκήνιο επί δεκαετίες. Ενεπλάκη στην πολιτική νεαρότατη, ακολουθώντας την οικογενειακή μοίρα, και πέθανε πρόωρα, ακολουθώντας και ως προς αυτό τη μοίρα του πατέρα και της μητέρας της. Κέρδισε πολλές μάχες στον πολύχρονο πόλεμό της με τον καρκίνο, κέρδισε τη γενική εκτίμηση για την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητά της, κι όταν ένιωσε πρώτη απ’ όλους το επικείμενο τέλος, δεν έδωσε τροφή για μελοδραματισμούς δημόσιας κατανάλωσης.

 

Η Φώφη Γεννηματά διατηρούσε την ευγένεια και τον σεβασμό για τους αντιπάλους της και στις συχνές στιγμές όξυνσης κατά τις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις. Και όταν ακόμα ορισμένοι από αυτούς ενέδιδαν στον αμάχητο φαίνεται πειρασμό να ασκούνται στην ειρωνεία για το φύλο της ή να εκστομίζουν υπαινιγμούς για την κατάσταση της υγείας της, αντιπαρερχόταν τη μικρότητα δίχως κραυγές.

 

Η Φώφη Γεννηματά ήταν μόλις η τέταρτη γυναίκα αρχηγός κόμματος σε δύο αιώνες πολιτικού βίου. Προηγήθηκαν, την άνοιξη του 1991, η κ. Αλέκα Παπαρήγα του ΚΚΕ, η Μαρία Δαμανάκη του Συνασπισμού και η κ. Ντόρα Μπακογιάννη της βραχύβιας Δημοκρατικής Συμμαχίας. Το «μισό του ουρανού» και τα γλυκερά παρόμοια δεν ισχύουν ούτε στην πολιτική.

 

Πρόεδρος κατά σειράν του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Κινήματος Αλλαγής, η Φώφη Γεννηματά παρέλαβε από τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο ένα κόμμα του 4,48% και το παραδίδει, άγνωστο σε ποιον, με το ποσοστό 8,10% των εκλογών του 2019. Οποιος κι αν το παραλάβει, πάντως, θα έχει να αντιπαρατεθεί στο πρόβλημα που προσδιορίζεται διεθνώς με τον όρο Pasokification.

Οι γυναίκες της Ηπείρου στον πόλεμο του 1940

 

Με το ξέσπασμα του πολέμου του 1940, γυναίκες από τις πόλεις και τα χωριά της Ηπείρου άνοιξαν τα μπαούλα τους, ξήλωσαν τα προικιά τους, εκποίησαν τις βέρες τους, και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να βοηθήσουν τους στρατιώτες που βρίσκονταν στο μέτωπο. Στην επαρχία, μαζί με τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, αντικαθιστούσαν τους άνδρες στις αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές και, επειδή ακόμα και τα υποζύγια επιστρατεύτηκαν, ζώνονταν το αλέτρι, την αξίνα, το φόρτωμα.

 

Μεταξύ των πηχυαίων τίτλων στις εφημερίδες για τα κατορθώματα του ελληνικού στρατού, υπήρχαν και εκείνοι που εξήραν τη συμβολή των γυναικών της Ηπείρου, με φράσεις όπως «Η δράσις της Ελληνίδος εις την πρώτην γραμμήν», «Η εποποιία των γυναικών της Ηπείρου. Σε απρόσιτα βουνά μετέφερον τα κανόνια», «Γυναίκες της Ηπείρου εργαζόμεναι νυχθημερόν εις την εκκαθάρισιν των οδών από τα χιόνια».

 

Οι γυναίκες της Ηπείρου άνοιξαν τα σπίτια τους στους στρατιώτες, προσφέροντας τρόφιμα, κουβέρτες και ρούχα. Αγέλαστες και μαυροφορεμένες οι αγρότισσες των κακοτράχαλων βουνών, από την Κόνιτσα, το Ζαγόρι, το Πωγώνι, τη Φούρκα, τον Πεντάλοφο, τον Επτάλοφο, τη Βούρμπιανη σχημάτιζαν ατέλειωτες φάλαγγες, σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο 2.000 και 2.500 μέτρων, φορτωμένες πολεμοφόδια, όπλα και τρόφιμα στο ανέβασμα, και κουβαλώντας τραυματίες στο κατέβασμα. Όταν οι τραυματίες δεν τα κατάφερναν, εκτελούσαν και χρέη νεκροθάφτη.

 

Οι γυναίκες της Πίνδου στην πρώτη φάση του ελληνοϊταλικού πολέμου, έφταναν εκεί που δεν έφτανε η επιμελητεία του στρατού λόγω του δύσβατου εδάφους.

Εκτός των άλλων συμμετείχαν στη διάνοιξη και την επιδιόρθωση οδών, καθώς και στην κατασκευή τους. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, όταν οι γεφυροποιοί του Μηχανικού αδυνατούσαν να ζεύξουν σε ένα σημείο τον ποταμό Βογιούσα λόγω του ορμητικού ρεύματος των νερών του, μια ομάδα γυναικών της Πίνδου μπήκαν οι ίδιες μέσα στο νερό και πιάστηκαν σφιχτά από τον ώμο, ώστε να δημιουργήσουν ένα ανθρώπινο ανάχωμα που θα ανέκοπτε την ορμή του ποταμού. Για όλες αυτές τις γυναίκες ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραφε: «Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν. Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιό πηγαίναν και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε, μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ' την άλλη».

 

Μαρτυρίες

 

Όταν φύγαμε από τη Λάρισα για να πάμε στην Κοζάνη, στο Σαραντάπορο εκεί πέρα οι δρόμοι τότε ήτανε καλντερίμια και χωματόδρομοι, θυμάμαι εκεί επάνω πριν από τα Σέρβια ότι ήταν γυναίκες οι οποίες την δεύτερη ημέρα ακριβώς προς την τρίτη φτιάχνανε τον δρόμο, δηλαδή ρίχνανε πέτρες μες στις λάσπες. Από τότε, από την ίδια μέρα και βέβαια εν συνεχεία στην Ήπειρο εθαυμάσθησαν οι γυναίκες αυτές. Εθαυμάσθησαν πολύ γιατί μετέφεραν εκεί που δεν μπορούσε ούτε μουλάρι. Βάζανε στην πλάτη, μαθημένες αυτές, αυτές κουβαλούσαν νερό και ξύλα. Πήγαιναν στο ρουμάνι μια ώρες δυο, φορτωνόταν τα ξύλα στην πλάτη και τα μετέφεραν στα σπίτια τους μέσα στα χιόνια. Εκάνανε βέβαια μια προμήθεια από το καλοκαίρι για τον χειμώνα, κάνανε για ένα μήνα, από κει και ύστερα. Πηγαίνανε πλέον μέσα στα χιόνια…

 

(Προφορική μαρτυρία Τάκη Τράντα, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982)

 

 7 Νοεμβρίου 1940. Σήμερα σκοτώθηκαν δύο παιδιά του 33ου Συντάγματος και αυτό μάνιασε περισσότερο τους στρατιώτες. Φωνάζαν εμπρός για τη Ρώμη. Ο θάνατος αυτός αντί να μας δειλιάσει μας έδωσε περισσότερα φτερά για να κυνηγήσουμε τους Ιταλούς. Συνάντησα γυναίκες που κουβαλούσαν πυρομαχικά. Μία ήτο 88 ετών. Μία μου είπε κλείδωσε το μικρό σε μια καλύβα για να βοηθήσει τον στρατό. Το βράδυ είδα μια γριούλα να κρατά δυο μικρά και η μητέρα τους ζύμωνε ψωμί για τον στρατό με το φως δυο κεριών που είχε μέσα σ’ ένα ποτήρι. Τα χιόνια, ο πάγος, το τρομερό κρύο, δεν φαίνονταν να τις τρόμαζε. Όλες γεμάτες χαρά ήθελαν να προσφέρουν στο στρατό ό,τι δεν μπορούσαν τα μεταγωγικά. Αλήθεια γυναίκες θαύμα. Τι διαφορά με τις πόλεις!

 

(Από το Ημερολόγιο Πολέμου του Αργύρη Μπαλατσού, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982)

 

 Οι νικηταί της Πίνδου προχωρούσαν. Καθώς έφτασαν στον ποταμό Βογιούσα κι είδαν οι ατρόμητες γυναίκες της Πίνδου πως το απότομο ρέμα εμπόδιζε τους σκαπανείς στη δουλειά τους, έκαναν αυθόρμητα κάτι, που ξανάγινε ύστερα στον Καλαμά και στο Δρίνο: μπήκαν οι ίδιες μέσα στα νερά και, πιασμένες σφικτά από τους ώμους, σχημάτισαν πρόσχωμα, που ανάκοβε την ορμή του ποταμού και ευκόλυνε τους γεφυροποιούς!

 

(Τάκης Ε. Παπαγιαννόπουλος, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού,Μαρτυρίες 1940-1941, Αθήνα, Κέδρος, 1982)   

πηγή

Θρήνος

   

γράφει ο Νίκος Τσούλιας*

 

Βαριά θλίψη. Βουβή σιωπή. Συγκλονισμός.

 

Η Φώφη Γεννηματά, μια ευγενική μορφή της πολιτικής, μια αγωνίστρια της ζωής, δεν υπάρχει. Πάλεψε με τον καρκίνο, για να κερδίσει χρόνο, για να μεγαλώσει τα παιδιά της, να μην τα αφήσει χωρίς να έχουν γνωρίσει την αγάπη της!

 

Μια πολιτικός που κοσμούσε τον δημόσιο βίο της χώρας με το ήθος της και την αξιοπρέπειά της, με την ταπεινότητά της και με τον σεβασμό της, έφυγε - αν και δρομολογημένα, εν τούτοις τόσο ξαφνικά… Γιατί δεν θέλαμε να φύγει. Ημαστε τόσο κοντά της. Την αγαπήσαμε όσοι τη γνωρίσαμε. Πάλεψε για την οικογένειά της. Ζούσε με τη μαύρη σκιά του θανάτου. Την είχε βιώσει ως νέα κοπέλα με τους γονείς της. Τη βίωνε και ως γονέας η ίδια με την αγωνία στα μάτια των παιδιών της. Η Φώφη Γεννηματά έδωσε τον αγώνα τον καλό της ζωής.

Στην πολιτική σήκωσε στην πλάτη της όλο το βαρύ φορτίο του ΠΑΣΟΚ, τις ευθύνες αλλά και τις αδικίες, τις ενοχές αλλά και τις ελπίδες, τις εσωκομματικές αντιπαλότητες και τις πολλαπλές διασπάσεις. Απενοχοποίησε το ΠΑΣΟΚ. Αντιμετώπισε το υπαρξιακό του πρόβλημα. Το ζωντάνεψε. Φορτώθηκε λάθη άλλων, παλιά και νέα. Δημιούργησε το Κίνημα Αλλαγής. Εδωσε δυναμική και ελπίδες στη Σοσιαλδημοκρατία. «Το ΠΑΣΟΚ είναι το σπίτι μου». Ναι, η Πρόεδρος της καρδιάς μας είχε δύο σπιτικά…

 

Με το «Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο» αναδείκνυε τη νέα πνοή στην πολιτική μας πρόταση και στην ιδεολογία μας. Το τρίπτυχο «Προοδευτική Πρόταση, Ενότητα, Αυτόνομη Πορεία» ήταν το έμβλημά μας για να ξαναγίνει το κόμμα μας κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή. Εδώ εντάχθηκε και η νέα εκπαιδευτική πρότασή μας, για τον Ψηφιακό Διαφωτισμό, για μόρφωση και παιδεία σε όλους, για δικαιοσύνη και ελευθερία.

 

Με τη δική της διαρκή ενεργητική παρουσία κάναμε παρεμβάσεις σε όλα τα εκπαιδευτικά ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής σκηνής. Δημιουργήσαμε συνθήκες εξωστρέφειας και δυναμικής ανάπτυξης των μελών μας. Συστηματοποιήσαμε τις σχέσεις μας με τις συνδικαλιστικές μας παρατάξεις, με τους εκπαιδευτικούς φορείς. Επικαιροποιήσαμε και εξειδικεύσαμε τις προτάσεις μας. Και η Φώφη Γεννηματά ήταν μαζί μας σε τηλεδιασκέψεις επί τηλεδιασκέψεων, ώρες επί ωρών. Είχαμε μια θαυμαστή συναντίληψη!

 

Σε αυτή την τραγική στιγμή μετράει ίσως και πιο πολύ η προσωπική θεώρηση. Μου εμπιστεύτηκε πριν από δυο χρόνια περίπου τη θέση του γραμματέα του Τομέα Παιδείας. Με ήθος και μετριοπάθεια, με ζεστασιά και φιλικότητα αντιμετώπιζε κάθε συνεργάτη της. Δεν ένιωθες την απόσταση του πολιτικού αρχηγού και της εξουσίας. Σου ανέτρεπε τα αρχέτυπά σου. «Νίκο, μη με αποκαλείς “Κυρία Πρόεδρε”. Να μου μιλάς με το όνομά μου». Κι επέμενε. Δεν μπορούσα. Πώς να αλλάξεις τους ιδεότυπούς σου, όταν όλοι οι πολιτικοί κουβαλάνε και μια όψη εξουσίας; Επέμενε τόσο φιλικά…

 

Οσο και αν η σκληρή όψη της πραγματικότητας έχει το πάνω χέρι, το φωτεινό χαμόγελο, ο αγώνας για τη ζωή, η πολιτική για την Ελλάδα και η ιδεολογική παρακαταθήκη της Φώφης Γεννηματά είναι σηματωροί για όσους και όσες τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε. Ξέρουμε τι ήθελε για την επόμενη ημέρα. Στη δική της παρακαταθήκη θα είμαστε αγωνιστικοί και δημιουργικοί για τη μεγάλη σοσιαλδημοκρατική παράταξη, για την Ελλάδα της προόδου! Είναι τόσο όμορφο να έχεις συμπορευτεί έστω για ένα μικρό μέρος της ζωής σου με έναν τόσο ξεχωριστό άνθρωπο, τόσο ευγενικό και ζεστό…

 

* Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής  

Τι ακριβώς συμβαίνει στο «κράτος των Εξαρχείων»;

 

γράφει η Κατέ Καζάντη  

 

Τα διαβόητα Εξάρχεια, με την αισθητική, την περιρέουσα κουλτούρα και τον γενικότερο πολιτικό χαρακτήρα που τούτη η γειτονιά εκπέμπει, βρέθηκαν, δεκαετίες τώρα, στο στόχαστρο του βαθέως κράτους. Δίπλα στο πανεπιστήμιο, με το Πολυτεχνείο στα σπλάχνα της, εκτεθειμένη έτσι εξαρχής στον μοντερνισμό των κάθε φορά νέων ιδεολογικών ρευμάτων, το «χωριό» του Λαπαθιώτη, του Παλαμά, της Μπουκουβάλα–Αναγνώστου, της Βέμπο αλλά και της Γώγου, του Άσιμου και του Σιδηρόπουλου, έγινε, από το 1974 και μετά, μια γειτονιά εναλλακτική. Οι δε κάτοικοι που τα διάλεξαν για πατρίδα γνώριζαν ότι απέχει παρασάγγας από τις λοιπές αστικές συνοικίες – υπνωτήρια.

 

Στα Εξάρχεια συνωστίστηκαν όλες οι κατά Μαρξ επικίνδυνες τάξεις, από τη φοιτητική φτωχολογιά και τον κόσμο της τέχνης και του πνεύματος, μέχρι τους λούμπεν προλετάριους ή τους παραβατικούς, τα βαποράκια και τους εμπόρους ηρωίνης.

 

Μπήκε, λοιπόν, στο στόχαστρο του κράτους, όχι του επίσημου, ούτε του ορατού, αλλά εκείνου του άλλου που συνεχίζεται αενάως και που μια τετραετία επιτηρούμενης αριστερής διακυβέρνησης δεν μπόρεσε, φυσικά, να διακόψει. Από τη δεκαετία του ‘80 ήδη και τις περιβόητες επιχειρήσεις κάθαρσης -επιχείρηση Αρετή κ.λπ.- ο οφθαλμός των μηχανισμών του βαθέως κράτους ήταν εκεί, δουλεύοντας ανάλογα και παράλληλα με τις εξελίξεις. Η περίπτωση Κρυστάλλη, ο οποίος διέτριβε στα Εξάρχεια, και αποδείχτηκε πράκτορας της ΚΥΠ (1983), είναι ενδεικτική.

 

Φτάνουμε, έτσι, σιγά σιγά, μπροστά στο παράδοξο, από τη μια τα Εξάρχεια να βρίσκονται στους τουριστικούς οδηγούς, ως η εναλλακτική και πρωτοπόρα γειτονιά της Αθήνας, και από την άλλη, από την εγχώρια συντήρηση, να δυσφημίζεται διαρκώς και να χαρακτηρίζεται “άβατο”, “άντρο μπαχαλάκηδων” κ.λπ. Η Νέα Δημοκρατία, και μαζί της όλο το μιντιακό κατεστημένο, πλειοδότησε σ’ αυτή τη λογική. Το δόγμα “νόμος και τάξη” εκεί επικεντρώθηκε: από το οργανωμένο έγκλημα, τις όντως συμμορίες που εμπορεύονται και διακινούν ναρκωτικά, μέχρι τους “ψιλικατζήδες” των μικροκλοπών, όλα, ήταν ωσάν να μην υπήρχαν. Μπήκαν στην άκρη. Η πάταξη της παραβατικότητας στην προεκλογική ατζέντα της Ν.Δ. άρχιζε και τελείωνε στα Εξάρχεια, και όχι για τους ναρκέμπορους, ούτε για τις διαρρήξεις ή τις κλοπές στην περιοχή. Η γειτονιά μαθεύτηκε στα πέρατα της Ελλάδας ως το άβατο της αναρχίας. Οι κάτοικοι, με το που ξεστόμιζαν τη διεύθυνσή τους, έρχονταν αντιμέτωποι με τον τρόμο στα μάτια του συνομιλητή, ο οποίος, όμως, κύριος είδεν εάν ποτέ πάτησε το πόδι του στο κέντρο της Αθήνας.

 

Οι καθεστωτικές στρεβλώσεις, μέσα από την τηλοψία, απέκτησαν ιδεολογική ηγεμονία. Ο περιβόητος “καιόμενος κάδος”, συχνά πλάνο αρχείου, έλαβε ιδεολογική χρήση: υπήρξε το συνοδευτικό πλάνο σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας, μαζί με τα επεισόδια των “μπαχαλάκηδων”, τάχατε προερχόμενων από το λεγόμενο κράτος των Εξαρχείων. Οι δε κάτοικοι γίνονταν μάρτυρες, δυο τρεις φορές την εβδομάδα, ενός παράλογου πολέμου μεταξύ αστυνομικών και κουκουλοφόρων απροσδιορίστου προέλευσης, με όλα τα συμπαρομαρτούντα χημικά.

 

Η δε Ν.Δ. ολόλυζε. Οι υποκριτικοί θρήνοι για την απολεσθείσα τάξη έδιναν κι έπαιρναν, διαμορφώνοντας, συνεπικουρία των ΜΜΕ, μια ιδιαίτερη κατάσταση φόβου, για τα ευεπίφορα κυρίως στρώματα των απολιτίκ. Μέχρι που η Ν.Δ. πήρε τις εκλογές.

 

Την επαύριο, το “άβατο” μπήκε στο χρονοντούλαπο της μικροϊστορίας. Η κατάσταση πολέμου ήρθη εν μία νυκτί. Οι κάτοικοι έκαναν μαύρα μάτια να ματαδούν τους “μπαχαλάκηδες”, οι οποίοι, αίφνης, εξηφανίσθησαν. Τι απέγιναν; Τρομοκρατήθηκαν από την αποφασιστικότητα του νέου καθεστώτος να πατάξει τα εγκλήματά τους; Θορυβήθηκαν από τη δεινότητα του πρώην αρμόδιου υπουργού Χρυσοχοϊδη και λούφαξαν; Βαρέθηκαν; Τι;

 

Η ουσία είναι πως, μαγικώ τω τρόπω, η τάξις απεκαταστάθη. Τόσο σύντομα, που τρίβεις τα μάτια σου. Όχι πως έφυγαν οι πρεζέμποροι, ετούτοι όμως δεν θεωρήθηκαν ποτέ από το σύστημα ως το μεγάλο πρόβλημα. Οι “γνωστοί άγνωστοι”, όμως, έγιναν καπνός. Και η τηλοψία έπαψε να μεταδίδει τον καιόμενο κάδο. Και τα χημικά εξαντλήθηκαν. Και μένει να εκκρεμεί το ερώτημα πώς τα κατάφερε η δεξιά. Και πού, ακριβώς, κάτω από ποια σκέπη, διαμένουν τώρα οι νεαροί ταραξίες.

 

Τώρα, λοιπόν, που ένα βίντεο, με μαινόμενο άνδρα των ΜΑΤ να σπάει, παντελώς αναίτια, βιτρίνα καταστήματος στα Εξάρχεια, τα άνωθεν ερωτήματα γίνονται, ξανά, επίκαιρα. Όπως επίσης και ο ρόλος των μηχανισμών καταστολής, με τις ρίζες στα πιο βαθιά σκοτάδια του αυταρχισμού, που έρχονται, ή δεν έρχονται, στην επιφάνεια αναλόγως των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Και στους οποίους μηχανισμούς οι κυβερνήσεις δεν έχουν πάντα πρόσβαση, όταν μάλιστα η ιδεολογική διαφορά είναι τέτοια που δεν το επιτρέπει.

 

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αξίζει τον κόπο να δει κανείς/μια έναν επονομαζόμενο μπάχαλο να σπάει βιτρίνα και ευθύς αμέσως τον άνδρα των ΜΑΤ να πράττει το ίδιο. Βρείτε, εάν υπάρχουν, τις διαφορές. Ιδού μια ωραία και ενδιαφέρουσα σπαζοκεφαλιά.  

 

ΜΑΤατζής σπάει μαγαζί στα Εξάρχεια και τραυματίζει νεαρή (βίντεο)

 

Αποκαλυπτικό βίντεο αστυνομικής αυθαιρεσίας βγήκε στη δημοσιότητα και αποτυπώνει τη στιγμή που ένας αστυνομικός σπάει τη τζαμαρία καταστήματος στη γωνία Σόλωνος και Ζωοδόχου Πηγής, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μια κοπέλα.

 

Υπενθυμίζεται ότι η αστυνομία έκανε προκλητικά λόγο για τρεις τραυματίες αστυνομικούς και επίθεση από τους διαδηλωτές με πυροσβεστήρες, πληροφορίες που όμως δεν επιβεβαιώνονται από τα ντοκουμέντα που έχουν καταγραφεί.

 

 

Αμέσως μετά τα επεισόδια στα Εξάρχεια, αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε στο iEidiseis πως η ένταση προκλήθηκε μετά τη χρήση χημικών από την πλευρά της αστυνομίας, ενώ ο ίδιος κατήγγειλε πως οι ζημιές στο κατάστημα προκλήθηκαν επίσης από τους αστυνομικούς που εισέβαλαν για να …εντοπίσουν διαδηλωτές.

 

Στο βίντεο που ακολουθεί ο ΜΑΤατζης φαίνεται να σπάει την τζαμαρία του καταστήματος με αποτέλεσμα να τραυματιστεί νεαρή κοπέλα που βρισκόταν εντός του. Στη συνέχεια ο ίδιος πετάει και μέσα στο μαγαζί και μια μαυροκόκκινη σημαία για να εξασφαλίσει και ενοχοποιητικά «στοιχεία» εναντίον των διαδηλωτών.

 

Υπενθυμίζουμε ότι η διαδήλωση έγινε εναντίον της αναγκαστικής λήψη DNA.

 

Δείτε το βίντεο:

πηγή

Ηλίας Μόσιαλος: Να θεσπιστεί πρόγραμμα Φώφη Γεννηματά για την πρόληψη και αντιμετώπιση του καρκίνου

 

Η πολιτεία πρέπει επιτέλους να θεσπίσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την πρόληψη, έγκαιρη διάγνωση και αποτελεσματική αντιμετώπιση του καρκίνου και να το ονομάσει «Φώφη Γεννηματά»,.. αναφέρει σε ανάρτηση του στο Facebook ο καθηγητής Πολιτικής της Υγείας, Ηλίας Μόσιαλος, της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Eπιστημών του Λονδίνου (LSE).

 

Όπως αναφέρει, «η δημοσιά ζωή της χώρας είναι Πόλυ φτωχότερη από σήμερα. Δεν αναφέρομαι στην πολίτικη μόνο, γιατί η Φώφη Γεννηματά δίδαξε ευρύτερα τι σημαίνει να είσαι όχι μόνο σημαντική πολιτικός αλλά και αξιοπρεπής και γενναία γυναίκα. Ως το τέλος».   

Σουηδία vs. Ελλάδα: Ριζικά αντίθετες στρατηγικές, ίδιοι θάνατοι από κορονοϊό

 Η χώρα μας μπήκε σε ατελείωτα lockdown ενώ οι Σκανδιναβοί δεν έκλεισαν ποτέ. Αλλά σήμερα έχουν τον ίδιο απολογισμό.

Απρίλιος 2020: Πολίτες στη Στοκχόλμη απολαμβάνουν τη βόλτα τους σε καφετέρια της πρωτεύουσας, την ώρα που όλος ο υπόλοιπος πλανήτης βρίσκεται σε σκληρό lockdown.

 

Ανατρέχοντας κάποιος στα διεθνή πρακτορεία για την τρέχουσα επικαιρότητα, βλέπει κανείς την είδηση ότι στη Σουηδία ο απολογισμός των νεκρών από κορονοϊό ξεπέρασε την Πέμπτη (26/10) τους 15.000 από την αρχή της πανδημίας.

 

Πρόκειται για μια είδηση που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να περάσει στα «ψιλά», μιας και όλοι έχουμε πάθει πλέον «ανοσία» με αυτούς τους αριθμούς, όσο τραγικοί κι αν είναι, δεδομένου ότι αναφερόμαστε σε ανθρώπινες απώλειες και δη αυτού του τρομακτικού μεγέθους.

 

Ωστόσο, μιλάμε για τη Σουηδία - τη χώρα που επικρίθηκε όσο καμία άλλη παγκοσμίως για την επιλογή της να συνεχίσει την κανονικότητά της, με μερικούς μόνο απαραίτητους περιορισμούς, χωρίς να πάει ποτέ σε lockdown όπως έκανε όλος ο υπόλοιπος πλανήτης.

  

Οι αρχές της χώρας κατηγορήθηκαν για παράτολμη τακτική, ανευθυνότητα και ολιγωρία απέναντι σε μια τόσο φονική πανδημία.

 

Είκοσι μήνες αργότερα, αναπόφευκτα συγκρίνει κανείς την επίδοση τη Σουηδίας με την αντίστοιχη της χώρας μας, η οποία τους πρώτους δύο μήνες οδηγήθηκε σε πολύ σκληρό lockdown και έκτοτε είχε επιδοθεί σε ένα ατελείωτο άνοιξε-κλείσε.

 

Στη Σουηδία των 10,35 εκατ. κατοίκων έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα 1.168.000 κρούσματα με 15.000 θανάτους.

 

Στην Ελλάδα των 10,7 εκατ. κατοίκων τα κρούσματα ανέρχονται μέχρι στιγμής (25/10) σε 720.295 και οι θάνατοι είναι περισσότεροι - 15.682

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι στη σκανδιναβική χώρα το ποσοστό των πλήρως εμβολιασμένων άνω των 16 ετών ξεπερνά το 80% ενώ στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 60%.

 

   Δημήτρης Μπούρας   

Αυξήσεις – «φωτιά» σε βασικά προϊόντα διατροφής από τον Νοέμβριο

 

Στις τσέπες των καταναλωτών θα αποτυπωθεί η αύξηση στις τιμές της ενέργειας και η παγκόσμια οικονομική αστάθεια που θα οδηγήσουν σε ανατιμήσεις προϊόντων, σύμφωνα με ρεπορτάζ της τηλεόρασης του Σκάι.

 

Μάλιστα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ήδη  οι προμηθευτές έχουν αρχίσει να δίνουν ανατιμημένους καταλόγους στα σούπερ μαρκετ που θα περάσουν  στην κατανάλωση από το Νοέμβριο.

 

Για το ηλιέλαιο οι αυξήσεις φτάνουν στο +30%, στο νωπό κοτόπουλο στο +8% και στα παράγωγα του, στα ζυμαρικά έχουν αυξηθεί σε δυο φάσεις και τώρα θα φτάσουμε στο +13% και στον καφέ στο +9%.

 

Τα αναψυκτικά, τα οποία ήδη οι καταναλωτές τα βρίσκουν ανατιμημένα, η αύξηση θα φτάνει το +10%, τα τυριά έχουν αυξηθεί 15%, ενώ γαλακτομικά, όσπρια και ζάχαρη στο 5%.

 

Τρεις είναι οι λόγοι των νέων  «τσουχτερών» τιμών που θα κληθούμε να πληρώσουμε σε βασικά είδη διατροφής: η ενεργειακή κρίση, τα πολύ αυξημένα μεταφορικά (έχουμε έλλειψη πρώτων υλών, συσκευασίας για να μπουν τα προϊόντα) και η κλιματική αλλαγή.

Πάντως, κάποιοι θα πουν ότι υπάρχουν και χειρότερα, καθώς σε άλλες χώρες  υπάρχουν και ελλείψεις σε προϊόντα, κάτι που δεν συμβαίνει στην χώρα μας λόγω του μεγέθους αλλά και της οργάνωσης του λιανεμπορίου.  

πηγή