«Δικαιώθηκε»;

Του Νίκου Μπογιοπουλου

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έδωσε την αφορμή σε ένα πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης να αναμηρυκάζουν: «Η πολιτική του δικαιώθηκε».

Ταυτόχρονα, κάθε ένας που προσπαθεί να αρθρώσει αντίθετο πολιτικό λόγο απέναντι σε αυτή την (εξόχως πολιτική) προσέγγιση, αντιμετωπίζεται περίπου σαν «υβριστής» που δεν σέβεται την μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή και καταγγέλλεται σαν «ασεβής» διότι προσβάλλει ακόμα και τα ταφικά έθιμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Όμως οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι μαζί με τον άνθρωπο δεν ενταφιάζεται και η αλήθεια. Ότι μαζί με τον νεκρό δεν πεθαίνει και το αποτύπωμά του στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν πέθαιναν οι άνθρωποι «έστελναν» τους άξιους στα Ηλύσια Πεδία, στο σκοτάδι του Αδη εκείνον τον «λάθε βιώσας» που πέρασε μάταια από τον μάταιο τούτο κόσμο και τους εγκληματίες τους έριχναν στα υπόγεια του Αδη, στα Τάρταρα.     

Συνεπώς καλό είναι να αφήσουμε τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους στην ησυχία τους και να έρθουμε στα δικά μας. Που προφανώς σχετίζονται απολύτως με την αρχαιοελληνική μας παράδοση. Για παράδειγμα στην Ελλάδα – πλην ταγματασφαλιτών και φασιστών (αλλά τη σχέση έχουν αυτοί με Ελλάδα;) που έστηναν χορούς γύρω από τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα – δεν είδαμε ποτέ πολιτικούς αντιπάλους οιουδήποτε νεκρού να κάνουν πανηγύρια στους δρόμους, όπως συνέβη με τον θάνατο της Θάτσερ στην Αγγλία…..

Στα δικά μας, λοιπόν, ένα πράγμα είναι ο αυτονόητος σεβασμός στην απώλεια κάθε ανθρώπου και στον πόνο των οικείων του. Άλλο πράγμα είναι ο πολιτικός λόγος. Που ακόμα και η σφοδρότητά του όταν δεν αναιρεί την με ήθος άρθρωσή του, δεν συνιστά «προσβολή». Συνιστά δημοκρατία.  

Στον πολιτικό λόγο, επομένως, που αυτός θέλει – και μάλιστα εξόφθαλμα – να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου που δέσποζε δεκαετίες στην πολιτική ζωή, για να «δικαιώσει» την κυρίαρχη πολιτική, αντιτείνουμε:   

·         Αν έχει «δικαιωθεί» το «0+0=14%», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που βαφτίζεται «σωτηρία». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή ο «συνταγματικός χάρτης» του ευρωενωσιακού Κολοσσαίου, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των Μνημονίων που κατά τον υπερενενηντάχρονο τότε Κ.Μητσοτάκη δεν είχε σημασία αν ήταν δίκαιη ή άδικη, αλλά ότι είναι «αναγκαία», όπως έλεγε. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η αποστολή ελληνικών φρεγατών στον Περσικό Κόλπο και η μετατροπή της βάσης της Σούδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στις επιδρομές του για την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της συμμετοχής και της συνενοχής στον χαμό των μικρών Αιλάν στο Αιγαίο. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της μείωσης συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους νόμους Σιούφα – Σουφλιά, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των PSI, του «κουρέματος» συντάξεων και των μνημονιακών «Κατρούγκαλων». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική του «εσείς είστε το κράτος» προς τα ΜΑΤ και την Αστυνομία, τότε είναι «δικαιωμένη» και η καταστολή που ψεκάζει με χημικά τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη, που ψεκάζει με χημικά τους συνταξιούχους, που μετατρέπει σε στόχο των γκλομπς και σε πεδίο βολής δακρυγόνων τις διαδηλώσεις του λαού κατά των Μνημονίων. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της εκποίησης της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική του ξεπουλήματος του τόπου για 99 χρόνια. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική που καταγγέλλει τη «διαπλοκή» και τα «χαμαιτυπεία» αλλά μετά συμφιλιώνεται με τους καταγγελλόμενους ως φορείς της, τότε είναι «δικαιωμένη» η πολιτική των «νέων τζακιών», η πολιτική της «δικής μας καλής διαπλοκής» και οι συμπεριφορές «γλύφω εκεί που έφτυνα». Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική των «δικών μας παιδιών», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική μετατροπής του δημόσιου χώρου σε «κομματικό φέουδο», η πολιτική του ρουσφετιού, η πρακτική του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Είναι;

·         Αν έχει «δικαιωθεί» η περίοδος της «αποστασίας» ή η εξωτερική πολιτική του «μετά από 5 – 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται», τότε είναι «δικαιωμένη» και η τακτική της εργαλειοποίησης της Ιστορίας ως μέσο προώθησης της πολιτικής αφασίας δια της ιστορικής άγνοιας. Είναι;   

·         Αν έχει «δικαιωθεί» ως τακτική πολιτικής επιβολής η ανοχή σε ομάδες κρούσης που αντιλαμβάνονται την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση ως προέκταση του λοσταριού πάνω στο κεφάλι του Τεμπονέρα, τότε είναι «δικαιωμένη» και η μεθόδευση διαγραφής από το προσκήνιο κάθε έννοιας «αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης». Είναι;

Η απάντηση η δική μας – θα μας το επιτρέψουν οι περί «δικαίωσης» κήρυκες της ίδιας ταξικής όχθης που εκπροσώπησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- είναι προφανής.

Εξίσου προφανές το συμπέρασμα: Αν όσα πρέσβευε με την πολιτική του πριν από 30 χρόνια ο Κ.Μητσοτάκης εφαρμόζονται σήμερα από «αριστερούς» και δεξιούς, αυτό δεν «δικαιώνει» την πολιτική αυτή, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Δικαιώνει εκείνους που επιμένουν ότι η αντίσταση, η αποτελεσματική αντίσταση απέναντί της, έχει καθυστερήσει. Δεκαετίες.

imerodromos.gr