Ο Γιώργος Παπανδρέου πρέπει να μιλήσει με γεγονότα και… διευθύνσεις

Του Γιάννη Σιδέρη

Σε αγωνιώδη - και άγονη - προσπάθεια δικαίωσης, επιδίδεται ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, σχετικά με την εισαγωγή τη χώρας στα μνημόνια.

Δεν υιοθετούμε τα συνωμοσιολογικά, ότι σκοπίμως και κρυφίως έφερε το ΔΝΤ, για να υποδουλώσει τη χώρα και να δώσει τη δυνατότητα στους δανειστές να αρμέξουν τις πλουτοπαραγωγικές  πηγές της. Ωστόσο υπάρχουν πολλές αδιευκρίνιστες πτυχές για το πώς, πότε και γιατί, η Ελλάδα περιέπεσε στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ και δι΄ αυτής εισήλθε στην Ευρώπη.

Ο κ. Παπανδρέου είναι ο πρωταγωνιστής του δράματος και θα έπρεπε ήδη να έχει συγγράψει ένα βιβλίο- ημερολόγιο, όπου θα εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής. Και γεγονότα της εποχής  είναι κυρίως οι συναντήσεις και οι συζητήσεις του από το καλοκαίρι του  2009, έως την αποφράδα ημέρα του Καστελόριζου. Οι σποραδικές συνεντεύξεις, δεν  φωτίζουν τον «αρμαγεδδώνα» των  δραματικών γεγονότων.

Το θέμα τεράστιο, η δημοσιογραφική και συγγραφική  ματιά, στα βιβλία που έχουν εκδοθεί (κάποια σοβαρά όπως του Μιχάλη Ιγνατίου, «Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή») έχουν προσλαμβάνοντα στοιχεία κυρίως από πηγές του εξωτερικού (εκτός από το προσωπικό βιβλίο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου «Game over»). Αλλά, ντόπιας παραγωγής, είναι συνωμοσιολογικά, αναπαράγουν γεγονότα γνωστά για να  ανακυκλώσουν φημολογίες και υποψίες, ενώ  δεν πείθουν για έλλειψη πολιτικής σκοπιμότητας.

Φυσικά δεν θα προβούμε σε ανάλυση, στο πλαίσιο ενός ιντερνετικού επιφυλλιδογραφήματος. Κάποιες σκόρπιες επισημάνσεις  και απορίες θα καταθέσουμε, με αφορμή τους ισχυρισμούς του κ. Παπανδρέου χθες, στον Realfm. Διαβεβαιώνουμε δε εκ προοιμίου, ότι θεωρούμε τον κ. Παπανδρέου άνθρωπο καλών προθέσεων, που βρέθηκε ως πρωθυπουργός, σε λάθος χρόνο και σκέφτηκε με λάθος τρόπο.

Είπε π.χ. στην συνέντευξη: Σκέφτηκα να πω όχι στο πρώτο μνημόνιο, αλλά ένα  «όχι»  θα ήταν πιθανώς χρεοκοπία την επόμενη ημέρα».

Σωστά! Θα μπορούσε ωστόσο να αναρωτηθεί κανείς όταν κατάλαβε τα πρόβλημα, γιατί  δεν προσπάθησε να κουρέψει το χρέος κατ’ ευθείαν από τις δανείστριες τράπεζες,  την στιγμή που αυτές ήταν «ανοιχτές» απέναντί μας και έτρεμαν την χρεοκοπία μας, ενώ συναίνεσε το χρέος από ιδιωτικό να γίνει δημόσιο, και να επιβαρύνει το βαλάντιο των ευρωπαίων  πολιτών.  Ποιοι δεν τον άφησαν;

Το δεδομένο είναι ότι  ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του, άργησαν  να κατανοήσουν  το μέγεθος του προβλήματος. Είναι η πιο δίκαιη και καλόγνωμη κατηγορία που μπορεί να τους προσάψει κανείς. Τεκμαίρεται και από το γεγονός ότι ενώ ήδη η οικονομία σπάραζε, μακρηγορούσαν, και ο μέγιστος προβληματισμός τους ήταν να δώσουν το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης, γιατί το προεκλογικό πρόγραμμα  ήταν «αδιαπραγμάτευτο».

Πριν τις εκλογές είχε υπάρξει το  «λεφτά υπάρχουν». Βέβαια σποραδικά - αλλά πολύ σποραδικά - εξηγούσε πως θα κοιτάξει γραμμή - γραμμή τον προϋπολογισμό, ώστε να δει τι θα εξοικονομήσει, και από κει θα έβρισκε τα λεφτά.  Ωστόσο η πλειοψηφία του κόσμου που τον ψήφισε είχε πιστέψει το βασικό  σύνθημα για την ύπαρξη χρημάτων, χωρίς τις υποσημειώσεις. Το επιτελείο του γνώριζε ότι η  πλειοψηφία του κόσμου που τον ψήφισε, είχε πεισθεί από το βασικό σύνθημα. Όταν στις συνεντεύξεις, και δη τις τηλεοπτικές, τον ρωτούσαν που θα βρει λεφτά, δεν απαντούσε ευκρινώς.

Κάποια στιγμή , μετά τα Χριστούγεννα, ο τοίχος ήρθε πάνω τους. Σύμβουλός του, του πρότεινε να κηρύξει εκλογές τον Φεβρουάριο του 2010 με άλλο, περιοριστικό, πρόγραμμα. Το επιχείρημα το είχε έτοιμο. Είχε ρωτήσει στο debate τον Κ. Καραμανλή, εάν το έλλειμμα είναι της τάξεως του  6, 5%, όπως έλεγε, «γιατί εμείς με βάση αυτό προγραμματίζουμε».  Επίσης είχε και δήλωση του Α. Σαμαρά ως υπουργού  Πολιτισμού, που έριχνε ακόμη περισσότερο το ποσοστό του ελλείμματος. Κυρίως είχε το αδιαφιλονίκητο επιχείρημα: Δεν ήμασταν κυβέρνηση, δεν είχαμε πρόσβαση στα οικονομικά «κιτάπια» του κράτους, τώρα που αποχτήσαμε είδαμε το μέγεθος της καταστροφής, λεφτά δεν αφήσατε ώστε  να υπάρχουν, ζητάμε εκλογές με νέο πρόγραμμα! Δεν το έκανε και ανέλαβε ιστορική ευθύνη. 

Σε άλλο σημείο λέει: Καθίσαμε με τον υπουργό Οικονομικών, και τους συμβούλους, και βάλαμε τα σενάρια. 1ο  χρεοκοπία. 2ο να φύγουμε από την Ευρωζώνη ή να τα κάνουμε και τα δύο. «Είπαμε, όχι, για τον τόπο θα βάλουμε πλάτη εμείς, έστω κι αν η αντιπολίτευση μας πετάει πέτρες»!

Η αντιπολίτευση δεν τους πέταξε απλώς πέτρες. Τους στιγμάτισε και τους άλωσε. Σεβαστή η αυτοθυσία του κ. Παπανδρέου. Μόνο που δεν είχε λαϊκή εντολή να λάβει  τέτοιες αποφάσεις. Απαντήσεις τέτοιας ιστορικής βαρύτητας, μόνο ο λαός μπορεί να πάρει, γιατί και λάθος να αποφασίσει, το  δικαιούται, αφού αυτός θα πληρώσει (ούτως ή άλλως πληρώνει και τώρα για τις αποφάσεις άλλων).

Για την ψήφιση του μνημονίου με 180 ψήφους, απάντησε πως αν είχαμε ζητήσει και δεν είχαμε πάρει 180, την επόμενη ημέρα η γερμανική Βουλή ψήφιζε για το αν θα δώσει χρήματα στην Ελλάδα (και άρα δεν θα έδινε). Πολλοί δημοσιογράφοι του έχουμε νέα: Τους 180 τους είχε. Στελέχη της ΝΔ έλεγαν σε συναδέλφους, και στον υποφαινόμενο, πως δεν θα άφηναν τη χώρα να πτωχεύσει. Επίσης και αυτό να γινόταν, θα είχε μεταφέρει το πρόβλημα στη ΝΔ και δεν θα το υφίστατο μονομερώς το κόμμα του.( Αυτά δεν τα λέμε εκ των υστέρων. Μπορούσε το επιτελείο του να προσεγγίσει βουλευτές της  ΝΔ, δεκτικούς στο «ΝΑΙ»,  και να τους  ζητήσει να διερευνήσουν τις προσθέσεις και άλλων συναδέλφων τους. Αυτά γίνονται μέσα σε ένα απόγευμα. Αλλά χρειάζεται πείρα, ικανότητα πολιτικής διαχείρισης, δεν αρκούν τα πτυχία στελεχών ασχέτων με την πολιτική…).

Επίσης δεν τον ψήφισε ο λαός ως… πυροβάτη, ούτε ως… Ιησού, για να άρει τον σταυρόν μαρτυρίου. Για το λεφτά υπάρχουν τον ψήφισε,  για τις νεωτερικές του ιδέες, για τις απόψεις του στην οικολογία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αφού δεν μπορούσε να κάνει αυτά,  ας προσέφευγε στο λαό, έστω δια του δημοψηφίσματος - που θέλησε, και τελικά το ακύρωσε. Δεν έχει σημασία αν τον υπονόμευσαν. Αυτός ήταν ο ηγέτης, αυτός είχε την ιστορική ευθύνη.

Κοντολογίς, θέλουμε να πούμε με αυτά τα ελάχιστα, ότι ο κ. Παπανδρέου κληρονόμησε ένα πρόβλημα από τον Κ. Καραμανλή. Είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει πότε το κατανόησε, με ποιους συζήτησε, τι λύσεις προσφέρθηκαν, τι συμβουλές άκουσε, από ποια πρόσωπα κύρους και οικονομικο-πολιτικών μηχανισμών, εντός και εκτός ελληνικής επικράτειας. 

Είναι αυτός που έβαλε τη χώρα στο συρίγγιο της ανέχειας, κονιορτοποίησε το ρωμαλέο κόμμα του, άφησε αχλή μυστικών σκοπιμοτήτων και άδικες υπόνοιες για το άτομό του. Δεν αρκούν τα έσωσα τη χώρα. Είναι καιρός για… ονόματα και διευθύνσεις.    

liberal.gr