Μια ζωή στη ζυγαριά

Νατάσα Μ.

Αν το σκεφτείς, από την πρώτη στιγμή της ζωής σου σε ζυγίζουν. Όταν αποκτάς την πρώτη σου ‘ταυτότητα’ στο μαιευτήριο: επώνυμο, φύλο, βάρος. Ύστερα η μανούλα παίρνει μια ζυγαριά και σε μετράει τακτικά, μια φορά την εβδομάδα λέει ο γιατρός (ποια μάνα το τήρησε, όμως;)- και αγωνιά για το βάρος σου -αυτό που έχεις, όχι αυτό που κουβαλάς.  Μετά μεγαλώνεις κι αρχίζει η προσωπική μάχη της ζυγαριάς, που σου χαλάει τη γεύση των Χριστουγέννων (γιατί οι κουραμπιέδες παχαίνουν), τη μυρωδιά του Πάσχα (το τσουρέκι να δεις!), σε γεμίζει τύψεις το καλοκαίρι (γιατί έφαγες ένα ψυγείο παγωτά σε ένα μήνα). Και προσπαθείς να είσαι όπως θέλεις να φαίνεσαι. Και ζυγίζεσαι κάθε τρεις και λίγο.

Ποια ζυγαριά, όμως, είναι η πιο σωστή; Και ποια απόκλιση είναι σημαντική;

Όλη μας τη ζωή μετράμε, ζυγίζουμε και ζυγιζόμαστε. Τα φρούτα και τα λαχανικά στη λαϊκή, (κοίτα μη σε γελάσουν στο ζύγι!) τον φορητό υπολογιστή μας (ποιος είναι πιο ελαφρύς;), τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο (πρέπει να πληρώσετε, έχετε υπέρβαρο), τις αποφάσεις μας (το ζύγισες καλά; ), τα ναι και τα όχι μας, τα θέλω και τα πρέπει.

Ποιος ζυγίζει και τι ζυγίζεται; Ζυγίζονται όλα; Τι βάζουμε πάνω στη ζυγαριά; Τι μετράει;  Ποιος μετράει και γιατί; Κι αν όλα όσα έπρεπε να μπουν στη ζυγαριά, δεν μπήκαν; Μετράει η συνέπεια, η σταθερότητα, η υπευθυνότητα, η ανιδιοτέλεια; Μετράει η ζωή που έχεις; Μια ζωή προσφοράς και έρευνας;

Σε είδα να διδάσκεις, να δημιουργείς με την ψυχή σου, να μελετάς για να μάθεις και να γίνεις καλύτερη (ενώ ήσουν ήδη μεταξύ των καλύτερων), να αγωνιάς για τις προθεσμίες που πάντα στο τέλος προλάβαινες, να συνεργάζεσαι και να τα δίνεις όλα για την ομάδα σου: τις πρώην συμφοιτήτριες και νυν συναδέλφους σου, χρόνια μαζί. Άκουσα τους φοιτητές μας να ενθουσιάζονται με το μάθημά σου, γνώρισα το κριτικό σου πνεύμα, τη δημιουργική σου αμφισβήτηση, τις ανησυχίες σου. Αυτή είναι η Ηριάννα που ξέρουμε, έτσι είσαι εσύ κοντά μας, αυτή είναι η ζωή σου τα τελευταία χρόνια.

Μια ζωή ζυγίζουμε και ζυγιζόμαστε. Και σε μια στιγμή, ζυγίζεται μια ζωή. Με το σπαθί στο ένα χέρι. Στο άλλο; Με τα μάτια δεμένα. Και τα αφτιά;  Και το βάρος μιας νέας ζωής δεν το νιώθει αυτός που κρατά τη ζυγαριά; Και αν το νιώθει, ξέρει και την απάντηση: Πόσο ζυγίζει η ζωή;

Ζύγισε, Ηριάννα, και ζυγίσου. Μείνε δυνατή. Μείνε εσύ. Βάλε κι εμάς στο ζύγι σου. Είμαστε μαζί σου. Εκεί. Εκεί που είσαι εσύ.

Θυμάμαι την τελευταία μας συνάντηση:

– Άντε, κουράγιο, κορίτσια, να φορτσάρουμε ένα μήνα, να τελειώσουμε τώρα, να μην περάσουμε κι άλλο καλοκαίρι δουλεύοντας.

– Ναι, να ‘μαστε ελεύθερες. Να κάνουμε διακοπές σαν άνθρωποι φέτος!

Περιμένουμε. Περιμένουμε το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι που  θα ‘μαστε ελεύθερες.

Σε θέλουμε πίσω. Ας ζυγιστεί κι αυτό: Σε θέλουμε πίσω.  

efsyn.gr