«Ο,τι δεν βλέπω, δεν υπάρχει»;

Του Παντελή Μπουκάλα

Xιλιάδες φορές έχουμε ακούσει το κλισέ «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», ή «οποθενδήποτε προερχομένη», στην καθαρευουσιάνικη εκδοχή του.

Το έχει πει κατ’ επανάληψη και ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, και το κόμμα του βέβαια. Στη συνάντησή του όμως στις Βρυξέλλες με τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας «Politico» ο πρόεδρος της Ν.Δ. φαλτσάρισε: Λησμόνησε το «απ’ όπου».

Και δήλωσε ότι στην Ελλάδα «η βία προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από την Αριστερά τα τελευταία χρόνια». Η φράση του στα αγγλικά, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: «The violence has been almost exclusively from the left in recent years».

Ακροαριστερή (ή ακροαριστερόφωνη) βία υπάρχει, και πρώτη η Αριστερά οφείλει να σταθεί ανένδοτη απέναντί της. Αλλά υπάρχει και ο νεοναζισμός. Και δεν δρα «σχεδόν».

Όπως αναμενόταν, η δήλωση προκάλεσε τον ενθουσιασμό των χρυσαυγιτών, που έσπευσαν να πουν τα μπράβο τους διά της ιστοσελίδας τους: «Ιδού η μεγάλη αλήθεια που είπε ο Μητσοτάκης – και μπράβο του: “Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει εσωτερική τρομοκρατία, προερχόμενη από την άκρα αριστερά”».

Και δεν πάει πολύς καιρός από τη μέρα που ο κ. Κασιδιάρης επιτέθηκε σκαιά, μέσα στη Βουλή, στον κ. Δένδια. Ναι, δεν επρόκειτο για ένοπλη βία. Αν όμως κάποιοι σέβονται τόσο πολύ τη Βουλή, και δεν διστάζουν να εκδηλώσουν δημόσια την περιφρόνησή τους, εύκολα φανταζόμαστε ποιον σεβασμό θα δείξουν αυτοί και οι μπιστικοί τους, μακριά από τις κάμερες, απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αλλά και απέναντι σε όποιον δεν αντιδρά σαν ανδρείκελο όταν ακούει το βλακοβάρβαρο κέλευσμα «εγέρθητος».

Δεν υπάρχει όμως λόγος να βάλουμε τη φαντασία μας να δουλέψει για να εικάσει τη νεοναζιστική δράση. Μπορούμε απλώς να θυμηθούμε μερικά από τα πολλά που λησμόνησε ο κ. Μητσοτάκης, παρασυρμένος ίσως από το άγχος του να γίνει πρωθυπουργός μια ώρα αρχύτερα, πράγμα που σημαίνει ότι οφείλει να δουλεύει με το ένα αυτί μονάχα και το ένα μάτι. Ώστε ν’ ακούει και να βλέπει αποκλειστικά όσα ταιριάζουν στο σενάριό του.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τον δολοφονημένο στο Κερατσίνι Παύλο Φύσσα. Τον δολοφονημένο στα Πετράλωνα Πακιστανό εργάτη Ζαχζάτ Λουκμάν. Τη φονική επίθεση εναντίον Αιγυπτίων ψαράδων, μέσα στο σπίτι τους. Ή την επίθεση εναντίον συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Ή τις απανωτές επιθέσεις (και με μαχαίρια) σε ποικίλα στέκια, λαϊκές και αλλοδαπούς.

Τι νόημα έχει όμως η μνήμη μπροστά στο δόγμα «ό,τι δεν θέλω να δω, δεν υπάρχει»;

Καθημερινή