Σοσιαλδημοκρατία, αγρότες, κυβέρνηση

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ολοένα και βυθίζεται στην ανυποληψία η ελληνική κυβέρνηση (ούτε ποσοτική χαλάρωση, ούτε ορατή ρύθμιση χρέους - αυτό πια...), αυτό, όμως, δεν την εμποδίζει να σφυρίζει κλέφτικα και να παίζει, με υψηλή υποκριτικότητα, τον ρόλο μιας κυβέρνησης που τάχα διαπραγματεύεται σκληρά και να, όπου να ’ναι, επαναφέρει τη χώρα σε κανονικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Τελευταία κάνει ανοίγματα στη σοσιαλδημοκρατία, παρακαλώ, αφού οι «αριστερές» της πολιτικές πήγαν κατά διαόλου, μια σοσιαλδημοκρατία παραπαίουσα και εξευτελισμένη, υποταγμένη πλήρως στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς.

Η αξίωσή της να υπερβεί αυτούς τους μηχανισμούς (Κάουτσκι π.χ., Μπερνστάιν κ.ά.) αποδείχτηκε μια αστραφτερή ψευδαίσθηση· εκείνο που αντιπρότεινε τι ήταν; Κοινωνίες τάχα των πολιτών, δικαιώματα (κοινωνικά, πολιτιστικά, σεξουαλικά, λαγωών, όφεων και λοιπά), ύπαρξη πολιτικών (αντιπροσωπευτικών!) κομμάτων, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, συνεχής ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και όλες αυτές τις άθλιες αντιλήψεις, που πλασάρονται στα μέσα ενημέρωσης όλου του («πολιτισμένου») κόσμου, τα καθοδηγούμενα και χειραγωγούμενα από τις ελίτ της οικουμένης (μία είναι η ελίτ, παντού).

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα αστικό κόμμα και ας εκστομίζουν ό,τι τους κατεβάζει η γκλάβα όσοι εξακολουθούν να ομιλούν περί Αριστεράς ή να επιδίδονται σε ακατανόητες, κοινωνικής δομής δήθεν, παλιλλογίες.

Γι’ αυτό και περιγελά οτιδήποτε σχετίζεται με την παράδοση, με την επαρχία, πατρίδα, οικογένεια και λοιπά «οπισθοδρομικά».

Δεν φαίνεται να πολυσκοτίζονται οι άνθρωποί του από το γεγονός ότι με τη στάση τους αυτή εξαφανίζονται πολλά στοιχεία της λαϊκότητας (της λαϊκής σοφίας), μορφές οργάνωσης που βασίζονταν στην αλληλεγγύη, οι ίδιοι οι αγρότες, οι καρποί της ελληνικής γης και αυτή η ίδια η ταυτότητα της χώρας.

Αδιαφορούν για την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης που ισοπεδώνει εθνικές ιδιαιτερότητες και τοπικές πολυχρωμίες, ήθη και έθιμα που ριζώνουν βαθιά στον χρόνο σε κάθε πολιτισμό ξεχωριστά.

Οι αγρότες θεωρούνται οι απόκληροι της κάθε χώρας.

Για να δούμε, όμως, τι διασώζουν τούτοι οι λοιδορημένοι και από όλους σχεδόν περιφρονημένοι αγρότες: Διατηρούν κατ’ αρχάς μια σχέση ισορροπίας με τα φυσικά φαινόμενα, όσο και αν εξαρτάται το εισόδημά τους από αυτά· η εξάρτησή τους από τις πηγές ενέργειας δεν είναι θανάσιμη, όπως συμβαίνει στις πόλεις· έχουν λιγότερο άγχος, ή καθόλου, εάν προλάβουν να πάνε ή όχι στη δουλειά τους· έχουν σαφώς καλύτερη και πιο ομαλή κοινωνική ζωή, ασχέτως εάν παντού οι ανθρώπινες συγκρούσεις παραμένουν αναλλοίωτες ανά τους αιώνες -άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Μας θυμίζουν, σε όσους αντέχουμε ακόμη, ότι η σχέση του ανθρώπου με τον γενέθλιο τόπο, με τις ρίζες του είναι βαθιά ψυχική, πρωταρχική στην εγχάραξη του όποιου νοήματος προσδίδουμε στην ύπαρξή μας.

Η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει τίποτε κοινό με τον απλό κόσμο και όποιος δεν βρίσκεται στο πλευρό αυτού του κόσμου αποκτά σιγά σιγά εχθρική σχέση μαζί του.

Ετσι μας βλέπουν όσους δεν συμφωνούμε, σαν εχθρούς. Μικρό φαίνεται το πολιτικό τους μέλλον. Ευτυχώς ή δυστυχώς;  

efsyn.gr