Όρμπαν: Το δυσοίωνο ευρωπαϊκό μέλλον

Του Γιάννη Σιδέρη

Το έχω ξαναγράψει: Ευρισκόμενος το Καλοκαίρι του 2016 στις χώρες της βαλτικής, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, αντιμετώπισα επιθετικότητα η οποία έφτανε στα όρια της απροκάλυπτης εχθρότητας. Η μόνιμη επωδός στην απάντησή μου «είμαι Έλληνας»  ήταν η ερώτηση: «Γιατί δεν ελέγχετε τα σύνορά σας;».

Η ατμόσφαιρα που δημιουργείτο ήταν αρκετά βαριά και απαγορευτική, ώστε να αποτολμήσω χιουμοριστική προσέγγιση,  αναπαράγοντας την ερώτηση του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα: «Εχει σύνορα η θάλασσα;».

Κάπου, κάπως, τα αναμέναμε: Στην Ουγγαρία ο Ορμπάν πέτυχε την Τρίτη συνεχή καθαρή νίκη του, και την τέταρτη  συνολικά στο αξίωμα. Μετά την εκλογή του δήλωσε στο πλήθος των υποστηρικτών του που είχαν συγκεντρωθεί στην όχθη του Δούναβη.: «Αυτή είναι μια ιστορική νίκη που μας δίνει τη δυνατότητα να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας, να υπερασπιστούμε την Ουγγαρία».

«Να υπερασπιστούμε»…

Λέξη – κλειδί, καθώς πρόκειται για κοινωνίες που δεν γνώρισαν τη δημοκρατία στη σύγχρονη μορφή της. Από τον δεσποτισμό των «Ελέω θεού» πέρασαν ακαριαία στον Σοβιετικό ένοπλο αυταρχισμό. Και στην συνέχεια στην μετακομμουνιστική «δημοκρατική»  απορρύθμιση...

Φυσικά είναι εύκολοι οι αφορισμοί ημών των νεοελλήνων, ευρισκόμενων στην εύκολη δημοκρατία που μας χαρίστηκε, όχι μόνο επειδή κατά τη μοιρασιά κληρωθήκαμε στη Δύση, αλλά κυρίως επειδή βρεθήκαμε στην Ε.Ε.  Όμως υπάρχουν χώρες  που πλήρωσαν με αίμα την ανατολική ένταξή τους  και δεν απεμπολούν τη μνήμη τους.

Στην Ουγγρική εξέγερση του 1956 τα πράγματα δεν ήταν παίξε γέλασε. Αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία και έδωσαν ζωές. Εναντίον τους – εννοούμε εναντίον πολιτών - χρησιμοποιήθηκαν κανόνια του πυροβολικού αλλά και σοβιετικά μαχητικά αεροσκάφη, τα οποία με κάθετες εφορμήσεις, θέριζαν ζωές.  Περίπου τρεις χιλιάδες Ούγγροι πολίτες έχασαν τη ζωή τους στην απέλπιδα μάχη κατά του σιδηρόφρακτου Σοβιετισμού.  Οι Ούγγροι αντιστάθηκαν. Πάνω από 70 σοβιετικοί στρατιώτες πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Γι αυτό πάει πολύ εμείς να τους κουνάμε εμείς το δάχτυλο…

Οι λαοί που εξήλθαν από το ανατολικό μπλοκ μετά την κατάρρευσή του, είναι λαοί που παρέμειναν «ανόθευτοι». Μπορεί να μην άνοιξαν τους ορίζοντές τους στις  σύγχρονες αναζητήσεις περί δημοκρατίας, αλλά από την άλλη, δεν υποχρεούνται να γνωρίζουν τι εστί «πολυπολιτισμικότητα» - μάλλον ούτε τους ενδιαφέρει να το μάθουν. Εκλαμβάνουν τις μεταναστευτικές ροές ως… εισβολή στη χώρα τους και κίνδυνο για την κοινωνία τους, θεωρώντας ότι αυτές απειλούν την ομοιογενή φυλετική, θρησκευτική και πολιτισμική αυθυπαρξία τους.

Ο Ορμπάν με τα δυτικά μέτρα είναι, ή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, εθνικιστής. Αλλωστε όραμά του είναι η μεγάλη Ουγγαρία των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Συμβαίνουν αυτά σε κράτη που περικλείστηκαν μέσα σε ιδεολογικοπολιτικά σιδηροδέσμια τείχη (χαρακτηριστικό άλλωστε  παράδειγμα είναι η γειτονική Αλβανία, η οποία ονειρεύεται τον …μεγάλο εαυτό της, δηλαδή τη «Μεγάλη Αλβανία», που εν αντιθέσει με την Ουγγαρία, ουδέποτε υπήρξε!).      

Ο Ορμπάν είναι ο πρωθυπουργός που το 2015  ύψωσε φράχτη εκατοντάδων χιλιομέτρων για να αποκλείσει τις ροές των μεταναστών. Δέχτηκε εις ένδειξιν… καλής θέλησης να φιλοξενήσει μόνο 2.000 πρόσφυγες, με βάση κατανομές της ΕΕ.  Το κακό είναι ότι δεν είναι μόνος, ούτε η εξαίρεση. Εχει μαζί του τις χώρες την Βίσεγκραντ, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία. Χώρες όλες του πρώην ανατολικού μπλοκ, ενώ την στάση του καλοβλέπουν χώρες όπως της βαλτικής αλά και η Αυστρία του Κουρτς.

 Αρέσει, δεν αρέσει, και υπό τον κίνδυνο του εύκολου χαρακτηρισμού ως «ρατσιστή» σε όποιον εκφράζει επιφυλάξεις για την αθρόα ροή μεταναστών (δεν αναφερόμαστε στους  πρόσφυγες), εικάζουμε ότι το μέλλον στην Ευρώπη θα αναδείξει και άλλους Ορμπάν.

Είναι ανάγκη επιβίωσης να ευρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα στην «Ευρώπη – φρούριο» (που δεν πρέπει αν γίνει) και την «Ευρώπη –ξέφραγο αμπέλι» (που τείνει να γίνει). Διαφορετικά, αν η Ευρώπη δεν λάβει μέτρα τώρα, θα υποχρεωθεί να λάβει σκληρότερα στο μέλλον, επειδή θα πληθύνουν οι Ορμπάν του μέλλοντός μας.

Στα καθ’ ημάς

Σχετικό με τα ανωτέρω είναι το θέμα τη ΧΑ εν Ελλάδι. Η ανικανότητα κατανόησης των προβλημάτων από την κυβερνητική πλευρά διαφαίνεται από την συνέντευξη του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση στην «Εποχή». Ο εκ των σοβαρών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - δεν έχει και πολλούς τέτοιους -  κ. Βούτσης, ερωτηθείς για την επαναφορά της ΧΑ στο πολιτικό  προσκήνιο,  υποστήριξε ότι αυτή είχε απονομιμοποιηθεί από την κοινωνία σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, αλλά επανήλθε δια των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό και την τακτικίστικη γραμμή που κράτησε η Νέα Δημοκρατία.

Να μας συγχωρεί ο συμπαθής κατά τα άλλα ΠτΒ, αλλά ψεύδεται ενσυνειδήτως: Τα μεγάλα συλλαλητήρια για το Σκοπιανό έγιναν το '92 και '93. Παρόλα αυτά η ΧΑ στις εκλογές του 2009 πήρε περί μόνο το 0,29%. Αρα καθόλου δεν τη θέριεψαν τα  συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Τη θέριεψε  η νομιμοποίηση που είχε στις πλατείες της «αγανάκτησης», δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό είναι καταγεγραμμένη ιστορία, όπως και η από κοινού δράση της ΧΑ και του ΣΥΡΙΖΑ στην αποπομπή του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου από την παρέλαση της Θεσσαλονίκης το  2011.

Η ιστορία έχει γράψει και δεν ξεγράφει κε Πρόεδρε…