Δέκα μικροί Μπέοι

 

Οι Μπέοι δημιουργούνται, εξελίσσονται και μεγεθύνονται ως παρουσίες από την ίδια την ελληνική κοινωνία.

 

Αν σκεφτούμε λίγο περισσότερο, οι μικροί Μπέοι γύρω μας είναι πολλοί περισσότεροι απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

 

Ο ΜΠΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ακροδεξιός, χυδαίος, λαϊκιστής, ομοφοβικός, αισχρός, απαράδεκτος, σεξιστής, προσβλητικός, είναι ο μάτσο ελληναράς που κινείται πέρα και πάνω από οποιονδήποτε αξιακό κανόνα έχει θεσπιστεί στην κοινωνία για να τηρείται μια στοιχειώδης ευπρέπεια στη συμπεριφορά, ο σεβασμός στους άλλους, μια τέλος πάντων comme il faut στάση με την οποία συνεννοούμαστε. Μπορεί κάποιος να αναφέρει δεκάδες ακόμα αρνητικούς χαρακτηρισμούς, κανένας δεν θα αδικεί τον επανεκλεγέντα για τρίτη(!) φορά δήμαρχο του Βόλου.

 

Όμως όταν τον ακούω στα πάντα φιλόξενα γι’ αυτόν τηλεοπτικά κανάλια που τον προσκαλούν συχνά γιατί πουλάει (τηλεθέαση), αναρωτιέμαι συχνά αν ο Μπέος αποτελεί την εξαίρεση σε έναν άγραφο κανόνα μιας χώρας όπου ο πολιτικός ή ιδιωτικός λόγος που εκφέρεται και οι πράξεις πολλών πολιτών και πολιτικών δεν διαφέρουν θεαματικά από αυτόν του Μπέου.

 

Αν και χρειάζεται βαθιά γνώση και πολλή δουλειά για να ερμηνευτεί η πολιτική συμπεριφορά, νομίζω ότι γενικά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως οι Μπέοι δημιουργούνται, εξελίσσονται και μεγεθύνονται ως παρουσίες από την ίδια την ελληνική κοινωνία, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας συχνά τους επιβραβεύει γιατί προέρχονται από αυτήν.

Ο Μπέος δεν έπεσε από τον ουρανό όπως ο Κασσελάκης, δεν ήρθε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αν και θήτευσε και σε αυτή για μερικά χρόνια, αρχικά ως σωματοφύλακας, αργότερα ως ιδιοκτήτης νυχτερινών κέντρων. Όμως η παρουσία του έγινε έντονη κυρίως εδώ στη χώρα μας, τον γνωρίζουμε από τη νυχτερινή Αθήνα με την οποία ασχολήθηκε, από τις ΠΑΕ με τις οποίες ανακατεύτηκε, από τις δωροδοκίες για τις οποίες κατηγορήθηκε, καταδικάστηκε, αλλά αθωώθηκε στον ανώτατο βαθμό, από τον δημόσιο λόγο που κατά καιρούς εξέπεμπε με κορυφαία τη χυδαία φράση εναντίον ενός παράγοντα με ανάλογες επιχειρηματικές δραστηριότητες, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει «δίμετρη αδελφή με μουστάκια».

 

 

Γιατί, άραγε, μας εκπλήσσει τώρα ο Μπέος με όσα ανέφερε για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ; Και κυρίως γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα θεωρώντας πρωτόγνωρο τον ανθρωπότυπό του και την επιβράβευσή του από μεγάλο αριθμό πολιτών;

 

Είδα να γράφουν πολλοί ότι η επανεκλογή Μπέου αποτελεί για όσους τον ψήφισαν μια συμπεριφορά αντίστοιχη με εκείνη που παραπέμπει στο Σύνδρομο της Στοκχόλμης, ταύτιση θύματος με θύτη. Διάβασα ακόμα ότι οι Βολιώτες είναι άξιοι της μοίρας τους, αφού επιλέγουν πάλι τον Μπέο, ακόμα είδα σχόλια που έλεγαν πως η κοινωνία εκεί είναι βαθιά εξαθλιωμένη κι αυτός βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ενδεχομένως να ισχύουν όλα ή κάποια από αυτά, αν και δεν καταλαβαίνω γιατί η κοινωνία του Βόλου διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη μικρή ή μεγάλη κοινωνία της χώρας.

 

Ο Κώστας Καραμανλής, που μιλάει πιο ευγενικά και με έναν αστικό τρόπο, αλλά αντικειμενικά είχε την πολιτική ευθύνη για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, επανεκλέχθηκε πανηγυρικά από χιλιάδες ανθρώπους στις Σέρρες. Και αυτοί διακατέχονται από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης; Ο πρώην δήμαρχος Ναυπλίου Κωστούρος, που αποκαλύφθηκε ότι άφησε περιττώματα έξω από το σπίτι του πολιτικού του αντιπάλου, την περασμένη Κυριακή πήρε την πρώτη θέση στις εκλογές. Τι συμβαίνει με αυτόν άραγε, οι χιλιάδες πολίτες του Ναυπλίου έχουν σοβαρό θέμα;

 

Αν και χρειάζεται βαθιά γνώση και πολλή δουλειά για να ερμηνευτεί η πολιτική συμπεριφορά, νομίζω ότι γενικά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως οι Μπέοι δημιουργούνται, εξελίσσονται και μεγεθύνονται ως παρουσίες από την ίδια την ελληνική κοινωνία, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας συχνά τους επιβραβεύει γιατί προέρχονται από αυτήν, μιλάνε σαν κι αυτήν, εκφράζονται με τον ίδιο τρόπο και κυρίως έχουν τους ίδιους αξιακούς κώδικες.

Αν παραλλάζαμε τον τίτλο της σειράς του Λαζόπουλου «Δέκα μικροί Μήτσοι», που αντιστοιχούσαν σε κάποια πρόσωπα της κοινωνίας, εύκολα θα βρίσκαμε τουλάχιστον δέκα μικρούς Μπέους που αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα της ίδιας κοινωνίας.

 

Είναι ο Πολάκης με τον τσαμπουκά και τον λαϊκισμό που εκφράζει, είναι ο οδηγός που είναι ικανός να σκοτώσει κάποιον αν του πάρει μια θέση στάθμευσης, αυτός που θα πυροβολήσει για μια κτηματική διαφορά, ο καθηγητής που θα δει παιδιά με μακριά μαλλιά και θα τα ρωτήσει αν είναι «λουλούδες», ο στρατιωτικός που θα εκφέρει βίαιο λόγο εναντίον στρατιωτών που έχουν διαφορετική συμπεριφορά, ο δήθεν μάγκας που θα τρομοκρατήσει τους αδύναμους, ο αστυνομικός που από τη θέση του ισχυρού θα ασκήσει βία, ο σύζυγος που θα επιβάλει κανόνες συμπεριφοράς που αν δεν τηρήσει η σύζυγος θα φτάσει στην κακοποίηση και ως τη δολοφονία, αυτός που πιστεύει ακράδαντα ότι δεν υπάρχει χώρος για το διαφορετικό, ό,τι κι αν είναι αυτό, εκείνος που θα φωνάξει στο γήπεδο χυδαία σεξιστικά ή φασιστικά συνθήματα και το θεωρεί κανονικό. Αν σκεφτούμε λίγο περισσότερο, οι μικροί Μπέοι γύρω μας είναι πολλοί περισσότεροι απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Ο Μπέος είναι ο άνθρωπός τους…