Καπάκος Σ.
ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ σημείωμα προσπάθησα να πω μεταξύ άλλων ότι
ακόμη και αυτός ο εμπνευστής του νεοφιλελευθερισμού, ο Μίλτον Φρίντμαν,
ενδεχομένως θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στην πρωτοφανή βαναυσότητα
του ελληνικού προγράμματος, αφού τη δεκαετία του '80 υποστήριζε ότι "μια
ήπια μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης" είναι παρενέργειες
αποδεκτές προσωρινά, προκειμένου να μειωθεί ο πληθωρισμός και να πάρουν
μπροστά η οικονομία και η ανάπτυξη.
Αν
έχει κάποια βάση ότι ακόμη και ο Φρίντμαν θα διαχώριζε τη θέση του
μπροστά στο μέγεθος της σκληρής πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα,
είναι βέβαιο ότι θα υπερθεμάτιζε ακούγοντας τα ορφανά του στην κυβέρνηση
Σαμαρά να μιλούν κατά των συνδικάτων και να θέτουν θέμα περιορισμού των
απεργιών. Ο περιορισμός της δύναμης των συνδικάτων ήταν η μόνιμη επωδός
του...
Μη λησμονούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύχθηκε
σε μια συγκυρία
στασιμοπληθωρισμού, που διαδέχθηκε τη "χρυσή" κεϋνσινή
μεταπολεμική τριακονταετία. Αναπτύχθηκε δηλαδή σε μια περίοδο
οικονομικής στασιμότητας και υψηλού πληθωρισμού (σ.σ.: 12% στις ΗΠΑ το
1980, έπεσε στο 5% επί Ρήγκαν το 1985), κατά συνέπεια είχε κάποια βάση
παρά την ακραιφνώς ταξική του στόχευση και την αντικεϋνσιανή
αντιπαρεμβατική ρητορική του. Το πόσο έχουν μεταλλαχθεί τα σημερινά
ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να φανεί καθαρά από τις σημερινές
ιδεοληψίες περί ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών εν μέσω
ύφεσης, ενώ ακόμη και ο Ρήγκαν, πριν από τριάντα χρόνια, σχεδόν
τετραπλασίασε το δημόσιο έλλειμμα προκειμένου να τονώσει την αμερικανική
οικονομία.
Η ΚΡΙΣΗ του 2008, που δεν είναι κυκλική αλλά αποτέλεσμα της
ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου εις
βάρος του παραγωγικού και των δυνάμεων της εργασίας, οφείλεται, βεβαίως
και στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς, όμως η
επικράτηση των χρηματοπιστωτικών ζόμπι είναι παρενέργεια, όχι στόχος του
νεοφιλελευθερισμού.
Ο παραγωγικός επιχειρηματικός κόσμος, που στήριξε τις νεοφιλελεύθερες