Τα ορφανά του Φρίντμαν και το "πειραματόζωον Ελλάς"

Καπάκος Σ.
ΣΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ σημείωμα προσπάθησα να πω μεταξύ άλλων ότι ακόμη και αυτός ο εμπνευστής του νεοφιλελευθερισμού, ο Μίλτον Φρίντμαν, ενδεχομένως θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στην πρωτοφανή βαναυσότητα του ελληνικού προγράμματος, αφού τη δεκαετία του '80 υποστήριζε ότι "μια ήπια μείωση της παραγωγής και της απασχόλησης" είναι παρενέργειες αποδεκτές προσωρινά, προκειμένου να μειωθεί ο πληθωρισμός και να πάρουν μπροστά η οικονομία και η ανάπτυξη.

Αν έχει κάποια βάση ότι ακόμη και ο Φρίντμαν θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στο μέγεθος της σκληρής πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι θα υπερθεμάτιζε ακούγοντας τα ορφανά του στην κυβέρνηση Σαμαρά να μιλούν κατά των συνδικάτων και να θέτουν θέμα περιορισμού των απεργιών. Ο περιορισμός της δύναμης των συνδικάτων ήταν η μόνιμη επωδός του...

Μη λησμονούμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύχθηκε σε μια συγκυρία
στασιμοπληθωρισμού, που διαδέχθηκε τη "χρυσή" κεϋνσινή μεταπολεμική τριακονταετία. Αναπτύχθηκε δηλαδή σε μια περίοδο οικονομικής στασιμότητας και υψηλού πληθωρισμού (σ.σ.: 12% στις ΗΠΑ το 1980, έπεσε στο 5% επί Ρήγκαν το 1985), κατά συνέπεια είχε κάποια βάση παρά την ακραιφνώς ταξική του στόχευση και την αντικεϋνσιανή αντιπαρεμβατική ρητορική του. Το πόσο έχουν μεταλλαχθεί τα σημερινά ζόμπι του νεοφιλελευθερισμού μπορεί να φανεί καθαρά από τις σημερινές ιδεοληψίες περί ισοσκελισμένων ή πλεονασματικών προϋπολογισμών εν μέσω ύφεσης, ενώ ακόμη και ο Ρήγκαν, πριν από τριάντα χρόνια, σχεδόν τετραπλασίασε το δημόσιο έλλειμμα προκειμένου να τονώσει την αμερικανική οικονομία.
Η ΚΡΙΣΗ του 2008, που δεν είναι κυκλική αλλά αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης δράσης του χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού και των δυνάμεων της εργασίας, οφείλεται, βεβαίως και στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς, όμως η επικράτηση των χρηματοπιστωτικών ζόμπι είναι παρενέργεια, όχι στόχος του νεοφιλελευθερισμού.
Ο παραγωγικός επιχειρηματικός κόσμος, που στήριξε τις νεοφιλελεύθερες
αναδιαρθρώσεις για να αναπαραγάγει τα κέρδη και την ηγεμονία του, δεν θα "σκότωνε" ποτέ την κατανάλωση παρά μόνο σε επιμέρους στοχευμένους τομείς. Υπό αυτήν την έννοια ακόμη και ένας νεοφιλελεύθερος θα μετρίαζε τη δοσολογία του ελληνικού προγράμματος, τόσο για τις μειώσεις μισθών όσο κυρίως για τις μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις. (Δύσκολα πάντως θα μπορούσε να προβλεφθεί ποια θα ήταν η εξέλιξη αν ο Κλίντον, αυτός ένας ήπιος κεϋνσιανός, δεν άναβε το πράσινο φως στην ανεξέλεγκτη λειτουργία των επενδυτικών τραπεζών το 1996).
Αν όμως έχει κάποια βάση ότι ακόμη και ο Φρίντμαν θα διαχώριζε τη θέση του μπροστά στο μέγεθος της σκληρής πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι θα υπερθεμάτιζε ακούγοντας τα ορφανά του στην κυβέρνηση Σαμαρά να μιλούν κατά των συνδικάτων και να θέτουν θέμα περιορισμού των απεργιών. Ο περιορισμός της δύναμης των συνδικάτων ήταν η μόνιμη επωδός του, εξ ου και η εμμονή της Θάτσερ στην πολιτική πυγμής απέναντι στις μεγάλες διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με τους ανθρακωρύχους. Η "διαρροή" Βρούτση για τον περιορισμό των απεργιών είναι αντιγραφή των απόψεων Φρίντμαν για την καθιέρωση της υποχρεωτικής μυστικής και καθολικής ψηφοφορίας, η οποία στην πραγματικότητα θα μηδένιζε τη δυνατότητα προκήρυξης απεργιακών κινητοποιήσεων.
Η ΑΝΕΡΓΙΑ είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για τη μείωση των μισθών. Αυτή τη γραμμή ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση Σαμαρά. Ειδικότερα όμως για ορισμένους τομείς του δημοσίου τομέα, όπου υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα, δεν αρκούν αποφάσεις για μείωση των μισθών: πρέπει, σύμφωνα με την κυβέρνηση Σαμαρά, να καταργηθούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και η δυνατότητα των συνδικάτων να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Ανεξαρτήτως της άποψης, που έχει ο καθένας για ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως η γραφειοκρατική, η κρατικοδίαιτη και η πελατειακή τους λειτουργία, η επιβολή της μυστικής καθολικής ψηφοφορίας δεν έχει στόχο την εξυγίανσή τους, αλλά είναι πρόσχημα για την επιβολή των μνημονιακών πολιτικών και των ιδιωτικοποιήσεων.
ΕΙΝΑΙ πλέον σαφές ότι η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η κυβέρνηση Παπαδήμου (σ.σ.: για τον Παπακωνσταντίνου ούτε λόγος ο ίδιος ζήτησε και πήρε το πρώτο Μνημόνιο από την τρόικα και το εμφάνισε ως δικό του), δεν διαπραγματεύονται ουσιαστικά με την τρόικα όχι επειδή δεν έχουν εθνική συνείδηση, αλλά επειδή οι αντιλήψεις τους εγγράφονται στο Μνημόνιο και -πλην λίγων επιφυλάξεων- είναι εγγεγραμμένες στο πολιτικό τους DNA.
Τη δική τους πολιτική εφαρμόζουν οι άνθρωποι, όχι βεβαίως χωρίς εσωτερικές αντιθέσεις, κυρίως για τη δοσολογία των περικοπών και την ένταση του αυταρχισμού. Ο Γ. Μέργος για παράδειγμα τα πιστεύει αυτά που λέει για τη μείωση των μισθών. Αυτή η πολιτική, όμως, είναι καταστροφική, πιο πολύ και από τον νεοφιλελευθερισμό, ενώ η υπερβολική δοσολογία της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την αναπαραγωγή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Με το "πειραματόζωον Ελλάς" κυριαρχία θέλουν τα ζόμπι, όχι συλλογικές διαπραγματεύσεις και κοινωνικό συμβόλαιο.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ για την Ελλάδα και την Ευρώπη τα ζόμπι του χρηματoπιστωτικού κεφαλαίου και οι μονεταριστές του σκληρού ευρώ βρίσκονται στο τιμόνι σε μια ιστορικών διαστάσεων περίοδο. Αντιθέτως η πολιτική Ομπάμα, συγκεκριμένα για την υπέρβαση της κρίσης και όχι γενικότερα, είναι σωστότερη από τη σκληρή πολιτική της Μέρκελ και τηρουμένων των αναλογιών προσιδιάζει με την πολιτική Ρούσβελτ, αν εξαιρέσει κανείς τους υψηλούς φόρους έως 80%, που επέβαλε στους πλούσιους ο θεμελιωτής του "New Deal", που ήταν αναγκαίοι λόγω της μεγάλης κρίσης του '30.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ στην ιστορική Αριστερά, είτε από πολιτική ανεπάρκεια, όπως η ηγεσία του ΚΚΕ, είτε επειδή μπερδεύουν το βάθος και την ιστορικότητα της σημερινής σύγκρουσης με τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού, δεν κατανοούν ότι η κρίση χρέους χρησιμοποιείται ως πολιορκητικός κριός για την επιβολή της σκληρής λιτότητας και της μαζικής ανεργίας. Όταν όμως δεν μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές του κεϋνσιανισμού από τα ορφανά του Φρίντμαν, δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις το σημερινό περιεχόμενο της σύγκρουσης Δεξιά - Αριστερά, όπως επίσης δεν μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά αυταρχικής δημοκρατίας από τη χούντα ή το βοναπαρτικό καθεστώς κ.ο.κ. Τέτοιες μηχανιστικές - ισοπεδωτικές αντιλήψεις έκαναν κάποτε τον Μαρξ να αναφωνήσει: "Εγώ πάντως δεν είμαι μαρξιστής"...
http://www.avgi.gr/