Τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Άμα ούτε η βουλευτική ταυτότητα δεν μπορεί να σε προστατεύσει από τη βία κάποιων φασιζόντων οργάνων της «τάξης» και της «προστασίας του πολίτη», αλίμονο στους φέροντες την απλή αστυνομική… Όσο για τις υπόλοιπες κατηγορίες (άστεγοι, μετανάστες κ.ά.), ας μην το συζητάμε καθόλου…
Έτσι, έφτασε η ώρα να κυκλοφορούμε και να συγχρωτιζόμαστε στον δημόσιο χώρο με έναν άρρητο -πλην όμως απολύτως υπαρκτό- φόβο, από πού μπορεί να μας έρθει η επίθεση (έστω και λεκτική), η βία, η κτηνωδία. Γιατί, εκτός από τα «όργανα», βία και τρόμο σκορπάνε και τα φασιστικά στοιχεία που απολαμβάνουν την -περισσότερο ή λιγότερο- διακριτική ανοχή και προστασία της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και -αυτό είναι το πιο αηδιαστικό- την επιδοκιμασία ενός τεράστιου μέρους της κοινωνικής βάσης. Γιατί, στο τέλος αυτής της ιλιγγιώδους διαδικασίας εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, πόσοι θα απομείνουν να διαδηλώνουν στον δρόμο κατά του φασισμού και κατά του ρατσισμού, πόσοι θα τολμούν να φωνάξουν «Έξω οι φασίστες!» όποτε αυτοί οι εγκληματίες κάνουν επίδειξη της δύναμής τους με πορείες ναζιστικού τύπου ή οπλισμένες εφόδους ενάντια σε απροστάτευτους ανθρώπους; Και πού να στραφούμε για βοήθεια, όταν οι πολιτικοί εγκέφαλοι που μας έφτασαν εδώ,
χαρακτηρίζουν πολιτικό «ακτιβισμό» την ποινική δράση της Χρυσής Αυγήςⁱ, διευρύνοντας τα όρια της τρέχουσας ηθικής ώστε ο όρος ακτιβισμός να χωρά και τα ρατσιστικά εγκλήματα, τα πογκρόμ, τους ιδεολογικούς διωγμούς;

Και τι να την κάνουμε πια την αξιακή μας σκευή, αυτήν που αποκτήσαμε στη διάρκεια της μεταπολίτευσης -έννοιας που έχει πλέον καταντήσει, στα χείλη των κυβερνώντων, βρισιά, βλαστήμια-, αυτήν που δομήσαμε πάνω στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης ως ελάχιστο κοινό παρονομαστή μιας κοινωνίας ελεύθερων πολιτών; Όλο το κληροδότημα της ευρωπαϊκής μας ιστορίας θυσιάζεται στη «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία».
Ματωμένα κεφάλια στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, πορτρέτα οροθετικών (και) τοξικομανών (και) γυναικών(!) στους δέκτες μας, ποινικές διώξεις σε όποιο ενημερωτικό μέσο καταγγέλλει την κυβέρνηση για παρανομία, διαπλοκή ή χρήση βίας -αυτό το είχαμε διδαχθεί ως κατάργηση της ελευθεροτυπίας, τώρα πώς το λένε;-, ΜΑΤ, βία, δακρυγόνα, επιτάξεις εργαζομένων, κοινωνικοί διωγμοί, καταστολή, «ομάδες αλήθειας», παραποίηση των γεγονότων, εκβιασμοί και ψέματα. Ο μηχανισμός ιδεολογικής σύγχυσης και τρομοκρατίας λειτουργεί στο έπακρο. Ακόμη και θεσμοί, όπως το ΣτΕ, που αποτελούσαν πυλώνες ασφάλειας απέναντι στην αυθαιρεσία της αρχής, μας προδίδουν με γνωμοδοτήσεις όπως αυτή περί ιθαγένειας. Τι μας απομένει να δούμε; Τις αξέχαστες, ανεπανάληπτες ιστορικά και αισθητικά παράτες με τους αρχαιοελληνικούς μανδύες στο Καλλιμάρμαρο; Τα μακρονήσια για όσους δεν συμμορφωθούν; Πώς φτάσαμε πάλι ώς εδώ;
«Στην άσφαλτο κυλάει το μεσημέρι λαβωμένο.
Όλα σπασμένα.
Σπασμένα γόνατα, λαιμοί, χέρια σπασμένα
Σπασμένα συνθήματα, σπασμένες φωνές, σπασμένο τραγούδι…»ⁱⁱ
Ταυτόχρονα όμως με όλη την αηδία και τη σκοτεινιά της, η τρέχουσα εμπειρία μάς προσφέρει, για άλλη μια φορά στην ιστορία, τη δυνατότητα να ξαναέρθουμε κοντά η μία με τον άλλο, να σκεφτούμε και πάλι πολιτικά, να οργανωθούμε, να αντιδράσουμε: μέσα από τις συνελεύσεις στις γειτονιές και τις συμμετοχικές διαδικασίες, τα κινήματα χωρίς μεσάζοντες, τις δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, τα κοινωνικά νομίσματα, την εναλλακτική οικονομία· ο κοινωνικός χώρος των από κάτω ανασυγκροτείται. Και το αίσθημα της αλληλεγγύης, η παρηγοριά που νιώθουμε μέσα στη συλλογική δράση, η ελπίδα που γεννιέται και πάλι, αποτελούν τον ανεκτίμητο καρπό της αξιακής και ιδεολογικής μας σκευής που με τόση λύσσα πολεμιέται από το «Παλαιό Καθεστώς». Και ξαναβαφτιζόμαστε αριστεροί και ξαναβρίσκουμε την οργανική μας θέση στην κοινωνία, δίπλα στης γης τους κολασμένους…
«Όμως εμείς το περιμένουμε να 'ρθει μεσ’ από σημαίες κ’ αίματα
τ΄ αλάβωτο μεσημέρι
μες στο σπασμένο καιρό
που λογαριάζεται κιόλας με το μέλλον».ⁱⁱⁱ