Καταργώντας αλλά όχι σκίζοντας το μνημόνιο

του Γιάννη Παντελάκη 

Καταργείς το μνημόνιο, αλλά δεν το σκίζεις. Και τι το κάνεις άραγε; Νομίζω, πως όσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίνει μια καλή απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, το πρόβλημα γι' αυτόν και τον ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει. Η αλήθεια είναι, απαντήσεις τέτοιου είδους από ένα κόμμα με αριστερό πρόσημο και παράλληλη φιλοδοξία να κυβερνήσει, δεν είναι εύκολες. Καθόλου εύκολες. Ωστόσο, στην εποχή μας είναι αναγκαίες. Η κρίση στη χώρα μας δεν είναι μόνο κρίση αριθμών, αλλά κυρίως πολιτική. Η αξιοπιστία παραμένει ζητούμενο για τα πολιτικά κόμματα. Αν δεχτεί ένα ακόμα πλήγμα, θα είναι θανατηφόρο. Γι' αυτό, το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι απείρως πιο δύσκολο απ' ό,τι λίγα χρόνια πριν. Χρειάζεται διπλή προσπάθεια. Και ένα τέτοιο
στοίχημα, δεν το κερδίζεις όταν λες στην Ουάσινγκτον ότι "δεν θα σκίσουμε το μνημόνιο" και λες και στην Αθήνα πως "θα καταργήσουμε το μνημόνιο". Όσο κι αν στόχος σου είναι να ηρεμήσεις και τους "νοικοκυραίους" αλλά και τον Λαφαζάνη.Το τελευταίο διάστημα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπήσει. Και δεν το κάνει πάντα επιτυχημένα, με αποτέλεσμα να πέφτει θύμα της προπαγάνδας των αντιπάλων. Και οι εμφανίσεις Τσίπρα να εχουν περισσότερο απολογητικό χαρακτήρα. Όπως αυτή, στην κεντρική επιτροπή του κόμματος, Σάββατο το πρωί. Το μέγεθος του προβλήματος το εντόπισε έμμεσα ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αποστροφή του λόγου του "Το δικό μας ήθος, το αριστερό μας ήθος, τα δικά μας ιδανικά δεν μας επιτρέπουν άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε. Άλλα να λέμε μέσα και άλλα να λέμε έξω. Άλλα να λέμε προεκλογικά και άλλα να λέμε μετεκλογικά». Ακριβώς. Το ήθος της αριστεράς, δεν (θα έπρεπε να) ταιριάζει με τη διγλωσσία. Και είναι και οι εποχές που δεν το επιτρέπουν, δεν ειναι μόνο το αριστερό πρόσημο.
Ο Α.Τσίπρας, αφιέρωσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ομιλίας του για ν' απαντήσει στους αντιπάλους. Εντός και εκτός κόμματος. Κυρίως εντός. Σαν να είχε απέναντί του τον Στρατούλη και τον Νταβανέλο. Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις του ήταν επαρκείς γι' αυτούς. Θα φανεί.
Νομίζω, όμως, πως η κοινωνία μάλλον δεν πολυενδιαφέρεται για τα επιχειρήματα Τσίπρα με τα οποία προσπάθησε να δικαιολογήσει τα ταξίδια του σε Βερολίνο και Ουάσινγκτον. Θα την ενδιέφερε περισσότερο ν' άκουγε μια πειστική εναλλακτική πρόταση από αυτή που ακολουθεί το τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα. Και ας της δώσει όποιο χαρακτηρισμό θέλει "Κατάργηση μνημονίου", "Επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου", "Βελτίωση των όρων του", "Ακύρωση ενός μέρους του". Όποιον κι αν επιλέξει, αρκεί να τον υποστηρίξει με επαρκή επιχειρήματα, ρεαλιστικά, εφαρμόσιμα και ικανά να πείσουν. Την κοινωνία και όσους αιμοδοτούν οικονομικά τη χώρα.
Με μια τέτοια πρόταση που θα έδινε διέξοδο σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, ο Α.Τσίπρας δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Ούτε από τα υπόγεια του Μαξίμου, ούτε από το εσωτερικό της Κουμουνδούρου, ούτε από τα αμαρτωλά τρίγωνα "κυβέρνηση-μεγαλοεπιχειρηματίες-κανάλια". Οι "παραδομένοι μερκελιστές της μνημονιακής συγκυβέρνησης", όπως τους χαρακτήρισε, θα είχαν το πρόβλημα. Όχι ο ίδιος...