Αναρτήσεις
βέβαιος) για άλλη μια φορά όλους αυτούς που ακόμα δεν μπορούν να το χωνέψουν ότι αλλάξανε ήδη οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού και ότι θα πρέπει να μάθουνε τους νέους κανόνες, τους πολύ υγιέστερους και καθαρότερους απ’ αυτούς στους οποίους όλοι είχαμε συνηθίσει μέχρι να βγει μπροστά στην πολιτική σκακιέρα ο Τσίπρας, ξαφνικά, και μάλιστα μ’ έναν αντίπαλο-μονομάχο πολύ ικανό και επίσης έντιμο: τον Αντώνη Σαμαρά.
Δεν είναι τυχαίο που στα δύσκολα την ψήφο μας τη διεκδικούν δύο προσωπικότητες που δεν είναι ανακατεμένες σ’ όλη αυτή την μπόχα που κυριάρχησε τα τελευταία 20-30 χρόνια. Ο Τσίπρας γεννήθηκε μετά τη χούντα, το 1974 και, όντας αριστερός, δεν είχε την ευκαιρία να απλώσει και να βουτήξει τα χέρια του στο μέλι τού «πάρτα όλα» που παίχτηκε από τη χρονιά που γεννήθηκε μέχρι και το Καστελόριζο του ΓΑΠ.
Ο Αντώνης Σαμαράς από την άλλη, στην ηλικία του Τσίπρα δεν χώραγε, δεν άντεχε να ανασάνει μέσα στην ήδη παλαιοκομματική ΝΔ και προχώρησε στην ίδρυση δικού του κόμματος, της «Πολιτικής Άνοιξης», δοκιμάζοντας να κάνει «το άλμα το μεγαλύτερο από τη φθορά», που λέει ο Ελύτης. Το τόλμημα απέτυχε (και μαζί του και όσοι από μας τον είχαμε τότε με ενθουσιασμό ακολουθήσει) αλλά, αν μη τι άλλο, τον κράτησε μακριά από τη συνέχεια, η οποία ήταν φριχτά μολυσματική, μέχρι και εγκληματική. Στη διαμόρφωση εκείνης της σιχαμένης Ελλάδας στην οποία ο συγχωρεμένος (υπουργός Δικαιοσύνης αν αγαπάτε) Βαγγέλης Γιαννόπουλος προβίβαζε τα σκυλάδικα όπου σύχναζε σε «κέντρα σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού», ο Σαμαράς δεν συνέβαλε. Ήταν ή σπίτι του ή, μετά, σαν Ευρωβουλευτής, εκτός Ελλάδος. Μέχρι που κάποτε ήρθε η στιγμή να κληθεί να παίξει τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους στη σύγχρονη πολιτική μας ζωή και έτυχε συμπρωταγωνιστής του να είναι ο κατά 25 σχεδόν χρόνια νεότερός του Αλέξης Τσίπρας.
Ο Σαμαράς, προς τιμήν του, δέχτηκε να επωμισθεί το βάρος όλων των λαθών (αλλά και των εγκλημάτων) που είχαν διαπράξει οι προκάτοχοί του Πασόκοι και Νεοδημοκράτες και αποφάσισε να βάλει πλάτη να γλιτώσουμε από αυτό που, εύλογα, μας τρόμαζε πάρα πολύ, την εκπαραθύρωσή μας από το ευρώ και, ίσως, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Για να το κάνει αυτό βέβαια αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια πολιτική εντελώς αντίθετη με αυτήν που είχε υποσχεθεί προεκλογικά. Αυτή του η απόφαση που ήταν (και είναι ακόμα) δίκοπο μαχαίρι, τον έφερε πίσω «στο μαντρί» (του Αβέρωφ!) και σε ένα πολιτικό περιβάλλον που όλοι ελπίζαμε πως είχε πια εκλείψει. Σημασία έχει πως έκανε το καθήκον του και συνεχίζει να το κάνει.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στη μαυρίλα των μνημονίων και της σχεδόν υστερικής μαντάμ Μέρκελ που το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι, βέβαια, η επανεκλογή της στο τέλος του χρόνου, εμφανίστηκε σαν από μηχανής Θεός. Και ένα ποσοστό Ελλήνων που πλησίασε το 30% κυριολεκτικά κρεμάστηκε από πάνω του για να μπορέσει να στηρίξει τα πόδια του πάνω σε μια στέρεη, νέα ελπίδα, μια άλλου είδους, σύγχρονη αριστερά, ενταγμένη στο ευρώ, την Ε.Ε. και την ελεύθερη οικονομία. Κανείς δεν μπορούσε να περιμένει μια τέτοια εξέλιξη, την απόλυτη συρρίκνωση του «κραταιού ΠαΣοΚ» προς όφελος ενός νέου κόμματος που στην ουσία στηρίζεται στην απήχηση που έχει ο Αλέξης Τσίπρας και ο λόγος που εκφέρει σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, νέους κυρίως αλλά και ωριμότερους.
Με τη συνέντευξη της Δευτέρας στην Έλλη Στάη, ο Τσίπρας έδειξε για άλλη μια φορά πως δεν είναι περαστικός, πως ήρθε για να μείνει και να διεκδικήσει αποφασιστικά το δικαίωμα που παρέχει το Σύνταγμα σε όποιον Έλληνα έχει τα κότσια, να εκλεγεί πρωθυπουργός και να οδηγήσει τη χώρα σε άλλα μονοπάτια, πιο φωτεινά. Η διαπίστωση πως το πολιτικό μας προσωπικό ήταν πια για τα μπάζα είχε ήδη γίνει, πριν οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό τον ψηφίσαμε εξάλλου, γιατί δεν μας θυμίζει τους παλιούς πολιτευτές. Είναι καινούργιο το σκαρί, άλλο καλούπι. Και έτσι όπως συνομιλούσε με την εξαιρετική Έλλη Στάη και έβλεπα στο βλέμμα του την αμεσότητα που εκπέμπει, μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου που μιλάει για έναν τρόπο ζωής «αντίθετο απ’ την απάτη», και συνεχίζει επαναλαμβάνοντας τη φράση «κι’ αυτό είναι κάτι, κι’ αυτό είναι κάτι». Το τραγουδάει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη σε μουσική του Νίκου Αντύπα.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου