"Μιλήστε μας για την ελπίδα!"

Από τον Χ.Δ., μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Κηφισιάς, λάβαμε το παρακάτω σύντομο γράμμα:
“Εφιαλτικές διαστάσεις παίρνει η φτώχεια στην Ελλάδα, εξαιτίας της σκληρής πολιτικής Σαμαρά. 4 εκατομμύρια Έλληνες αντιμέτωποι πλέον με το φάσμα της φτώχειας[...]. Με όλο τον σεβασμό, μην μου ματώνετε άλλο την ψυχή με τέτοια πρωτοσέλιδα. Είμαι 3 χρόνια άνεργος και ξέρω καλά τι με περιμένει. Μιλήστε μου για την ελπίδα, μιλήστε μου για τη διέξοδο. Γράψτε για τις θέσεις μας, για το πώς θα βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη. Αυτό πιστεύω ότι θέλει να διαβάζει ο κόσμος, να ξαναβρούμε το χαμόγελο, βρε αδερφέ.”
Ο σύντροφος επιστολογράφος δεν μιλάει από καθέδρας, ούτε από τη θέση στοιχειώδους εξασφάλισης. Είναι ένας από τους πολλούς, που ολοένα και γίνονται περισσότεροι, ανυπολόγιστα θύματα του Μνημονίου. Η φωνή του είναι αυθεντική. Μας
καλεί να δούμε πέρα από τις πραγματικότητες που ζούμε, να καταγράφουμε με στόχο να αλλάζουμε τα πράγματα. Πρώτη επισήμανση: Η απελπισία, που μέχρι τώρα ήταν δύναμη κινητοποίησης του λαού, δεν αρκεί πλέον. Αντιθέτως, μπορεί να μετατραπεί σε σύμμαχο της μνημονιακής εξουσίας, που στήνει με υποσχέσεις νέα πελατειακά δίκτυα και καταφεύγει στη στρατηγική της έντασης για να τρομοκρατήσει όσους δεν πέφτουν στα δόκανά της. Ένα κίνημα που θέλει να τ' αλλάξει όλα και πρώτα-πρώτα να αναχαιτίσει την καταστροφή και να δώσει πίσω στον πολίτη την χαμένη αξιοπρέπειά του, με κεντρικό στόχο την απασχόληση και τη δημοκρατία, οφείλει να είναι δύναμη ελπίδας. Πρόκειται για βαθύτερη ανθρώπινη, κοινωνική ανάγκη, για ανθρωπολογική σταθερά που διατρέχει ιστορικά όλα τα διαβήματα κοινωνικής απελευθέρωσης.
Μιλήστε μου για την ελπίδα! Ακούμε την αγωνία να ξεπηδάει απ΄ τη σιωπή στην οποία ολοένα και περισσότεροι καταφρονεμένοι πολίτες, απομακρυνόμενοι απ' τον δημόσιο χώρο, μεταπίπτουν, σε μια ιδιόμορφη ιδιωτικότητα, που μπορεί να αποδειχθεί πως απέχει λίγο από την ήττα, δηλαδή από τον κίνδυνο εκατομμύρια κοινωνικά αδύναμοι πολίτες να απομακρυνθούν από την πολιτική διαδικασία και να αφήσουν ανοιχτό το έδαφος στις επιθετικές πολιτικές του κεφαλαίου.
Δεν φταίνε αυτοί! Ένας στους δύο πολίτες έκαναν το καθήκον τους. Κατέβηκαν σε αλλεπάλληλες απεργίες, έφαγαν χημικά στα συλλαλητήρια, καταψήφισαν τα μνημονιακά κόμματα. Ακόμη και πολλοί απ' όσους φοβήθηκαν και τα ψήφισαν, κι αυτοί δεν φταίνε! Τουλάχιστον αποκλειστικά... Η τρικομματική κυβέρνηση κατόρθωσε να διαθλάσει τη λαϊκή ενότητα, όπως αυτή είχε εκφραστεί πάνω στην αντίθεση “Μνημόνιο-αντιμνημόνιο”, με τη μεγάλη κορύφωσή της στις πλατείες των Αγανακτισμένων. Η τρόικα εσωτερικού επιχειρεί να μετατρέψει τη βαθιά κοινωνική πόλωση σε επιφανειακή πολιτική αντιδικία: "Όλοι είναι ίδιοι και τσακώνονται"! Υιοθετεί τη στρατηγική της έντασης, ως αντιπερισπασμό στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Εκμεταλλεύεται την αναμενόμενη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία της βίαιης πολιτικής ενηλικίωσής του και τις καθυστερήσεις του στη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων με όρους κοινωνίας.
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή! Πρέπει όμως, το χρωστάμε στην κοινωνία, να μιλήσουμε εν ονόματι της ελπίδας. Χωρίς να εγκλειόμαστε αυτάρεσκα στις εμμονές ή και τα τραύματα παρελθόντων χρόνων, ούτε σε αυτοαναφορικές “συλλογικές δράσεις”. Αυτές τις μέρες προβάλλεται στους κινηματογράφους το χιλιάνικο έργο “ΝΟ”. Παρά τη διαφορά των εποχών και των χωρών, μας "μιλάει" για το ελληνικό σήμερα. Το χρωστάμε στην κοινωνία να μιλήσουμε για την ελπίδα, χωρίς να υποκλινόμαστε σε κάθε αίτημα. Να επιβεβαιώνουμε τη σημασία των μικρών αλλαγών, να είμαστε ικανοί να συνδέσουμε τις επιμέρους λύσεις με το μεγάλο διακύβευμα της Ιστορίας. Να ξαναδώσουμε στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικής προέλευσης, την αίσθηση της κοινής πορείας, του κοινού συλλογικού συμφέροντος: η Αριστερά ως δύναμη υποστήριξης και αναμόρφωσης της δημοκρατίας παντού - στην πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία.
Δεν είμαστε χωρίς αντιφάσεις. Μπορούμε όμως να μετατρέψουμε τις αντιφάσεις αυτές σε προωθητική δύναμη. Το χρωστάμε, “να ξαναβρούμε το χαμόγελο, βρε αδερφέ”.
http://www.avgi.gr/