Συνέδριο "υπό τη σκιάν" του Μνημονίου

Του Μενέλαου Γκιβαλου*

Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ζει σε δύο "κόσμους". Ο πρώτος, ο πραγματικός, αφορά την ίδια του την ύπαρξη, την πολιτική του επιβίωση, που δεν διασφαλίζεται παρά με τη συμμετοχή του στις μνημονιακές κυβερνήσεις, αφού η ίδια η κοινωνική του βάση το έχει εγκαταλείψει

Το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν συνιστά ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός για το πολιτικό μας σύστημα -που βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση- αλλά ούτε και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ...
Γιατί το συνέδριο αυτό αποτελεί στην ουσία μια διαδικασία διαχείρισης της καταστροφικής πορείας που ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ και αποβλέπει τόσο στην επαναβεβαίωση της ηγεσίας του Ευ. Βενιζέλου όσο και στην αναδιαμόρφωση των, αποϊδεολογικοποιημένων, εσωκομματικών μηχανισμών, με κεντρικό - συλλογικό στόχο την επιβίωση μέσω της κυβερνητικής εξουσίας.
Σ' αυτή τη διαδικασία το πολιτικό - ιδεολογικό περιεχόμενο του συνεδρίου, η ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ, οι στρατηγικές του επιλογές, οι κοινωνικές του αναφορές, δεν αποτελούν τον βασικό στόχο, αλλά χρησιμοποιούνται ως μέσον, ως ένα πρόσχημα.
Στην πραγματικότητα οι θέσεις, τα ίδια τα κείμενα και οι αποφάσεις του συνεδρίου επικαθορίζονται και νοηματοδοτούνται από τα κείμενα των Μνημονίων, από την ταυτότητα του νεοφιλελεύθερου προτύπου, από τις "αξίες", τις αρχές και τις αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν τους μηχανισμούς του απηνούς ανταγωνισμού της αγοράς.

Το τελευταίο "συνέδριο" του ΠΑΣΟΚ το πραγματοποίησε το 2010 στο Καστελόριζο ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η οποία ηγεμονεύει και σήμερα. Την ημέρα εκείνη αναγγέλθηκε και επισημοποιήθηκε ο πολιτικός και ιδεολογικός "θάνατος" του ΠΑΣΟΚ και η μετατροπή του σε κύριο πολιτικό μηχανισμό προώθησης και εφαρμογής των πλέον ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών. Με την ίδια "συμβολαιογραφική πράξη" εκχωρήθηκε η εθνική κυριαρχία και η εθνική περιουσία και περιήλθε στην απόλυτη εξουσία των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών του ΔΝΤ και της πολιτικοοικονομικής ηγεμονίας του 4ου Ράιχ.
Αυτές οι αποφάσεις υπήρξαν καθοριστικές και θα παραμείνουν απαράγραπτες, ως "μαύρες σελίδες" στη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Καμιά δικαιολογία, κανένα πρόσχημα, κανένα "αυτοκριτικό" συνεδριακό κείμενο δεν μπορεί να αποσείσει τις ιστορικές ευθύνες, τα πολιτικά και ποινικά εγκλήματα που συντελέσθηκαν και συντελούνται και σήμερα εις βάρος του ελληνικού λαού.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε η πορεία κατάρρευσης και απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όπου, υπό τον μανδύα του "εκσυγχρονισμού", το ΠΑΣΟΚ μετατοπίσθηκε σε κεντροδεξιά κατεύθυνση, εκχωρώντας σοβαρό μερίδιο της εκτελεστικής - πολιτικής εξουσίας στα συμφέροντα της διαπλοκής, που ασκούν έκτοτε καθοριστικό ρόλο στις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις.
Το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει σήμερα -όπως διαπιστώνει η ηγεσία του- ούτε ιδεολογικό στίγμα, ούτε πολιτικό προσανατολισμό, ούτε στρατηγική, ούτε φυσιογνωμία... Αυτά τα "πυρηνικά" χαρακτηριστικά που καθορίζουν την υπόσταση και τον ρόλο κάθε κόμματος που διεκδικεί ηγεμονικό ή βαρύνοντα ρόλο στις εξελίξεις, τα αναζητά το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ μέσα από σφυγμομετρήσεις και ερωτηματολόγια, μέσα από τις ατομικές "προτιμήσεις" των μελών του... όπως άλλωστε συμβαίνει για κάθε εμπορικό προϊόν, αφού σύμφωνα με τη "λογική" της ηγεσίας και της κυρίαρχης κομματικής ελίτ, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιείται ως "πολιτικό εμπόρευμα", προκειμένου οι ίδιοι να παραμένουν στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ζει σε δύο "κόσμους". Ο πρώτος, ο πραγματικός, αφορά την ίδια του την ύπαρξη, την πολιτική του επιβίωση, που δεν διασφαλίζεται παρά με τη συμμετοχή του στις μνημονιακές κυβερνήσεις, αφού η ίδια η κοινωνική - εκλογική του βάση το έχει εγκαταλείψει.
Τα μονοψήφια ποσοστά που "εισπράττει" σήμερα το ΠΑΣΟΚ οφείλονται κυρίως σε μια "εργαλειακού" τύπου κοινωνική νομιμοποίηση (πελατειακής μορφής) και συμπληρωματικά σ' ένα παραδοσιακό "σώμα" ψηφοφόρων που ταυτίζεται με το οραματικό παρελθόν.
Ο άλλος "κόσμος" είναι εκείνος της πολιτικής ψευδαίσθησης -που εκφράζεται κυρίως σε επικοινωνιακό επίπεδο- που επαγγέλλεται ότι το ΠΑΣΟΚ -μαζί με τη ΔΗΜ.ΑΡ.- θα αποτελέσουν τον "πυρήνα" ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς... Δυστυχώς και για τα δύο αυτά κόμματα, τού πολιτικοϊδεολογικό και κοινωνικοοικονομικό "χώρο" της Κεντροαριστεράς τον απέρριψαν με τις επιλογές τους. Το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε ώς ο κύριος πολιτικός "αχθοφόρος", ώς ο κύριος μηχανισμός νομιμοποίησης και εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, κατά την πρώτη κυρίως περίοδο. Η δε ΔΗΜ.ΑΡ. ενσωματώθηκε πλήρως και χωρίς σοβαρές αντιδράσεις στην κατεύθυνση αυτή.
Τα δύο αυτά κόμματα και οι ηγεσίες τους υποκρίνονται ότι δεν κατανοούν το αυτονόητο: Ότι δηλαδή η επιλογή τους αυτή αποτελεί μία επιλογή στρατηγικής εμβέλειας και δεν πρόκειται για μια "τακτικού χαρακτήρα" κίνηση, την οποία, δήθεν, μπορούν ανά πάσα στιγμή να αναιρέσουν... Δυστυχώς γι' αυτούς, οι νεοφιλελεύθερες στρατηγικές και οι ηγεμονεύουσες συστημικές - μνημονιακές δυνάμεις ενσωματώνουν, ακυρώνουν και διαλύουν χωρίς δισταγμό πριν απ' όλα τους πολιτικούς - κομματικούς τους "εντολοδόχους"... Η μόνη σχέση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. με την έννοια της Κεντροαριστεράς είναι αυτή που οικοδομούν σήμερα: Να αποτελούν δηλαδή τις κεντροαριστερές συνιστώσες της ακροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας.
Γι' αυτό και είναι ο "πρώτος κόσμος", εκείνος της μνημονιακής ενσωμάτωσης, που επικαθορίζει τη διαδικασία του συνεδρίου και την πορεία του ΠΑΣΟΚ...
..."Άφες τους νεκρούς θάνιτειν τους εαυτών νεκρούς" (Κ. Μαρξ, 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη)
* Ο Μενέλαος Γκίβαλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

http://www.avgi.gr/