Δημήτρης Χρήστου

Το πρωί της Κυριακής, στο καφέ της γειτονιάς, θέλησα να πειράξω έναν φίλο θερμό... Ολυμπιακάκια προτείνοντας να κεράσει τους καφέδες για το νταμπλ στο ποδόσφαιρο. Δεν έσκασε χαμόγελο. Η απάντησή του ήταν, ντρέπομαι γι' αυτά που είδα. Και από ό,τι διάβασα στο Διαδίκτυο, χιλιάδες φίλοι των ερυθρολεύκων ένιωσαν το ίδιο. Μάλιστα οι οπαδοί της ομάδας που ήταν στο γήπεδο αποχώρησαν χωρίς να περιμένουν την πανηγυρική απονομή του κυπέλλου! Οι πρωταθλητές νίκησαν την εξαιρετική ομάδα της Τρίπολης επειδή έτσι ήθελε ο διαιτητής!
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, έχουν πει πολλοί και έχουν απόλυτο δίκιο. Καθρέφτης της κοινωνίας στις κερκίδες, όπου εδώ στην Ελλάδα κυριαρχεί η αισχρή και αρρωστημένη έκφραση των συναισθημάτων τους σχεδόν μόνο με σεξουαλικές βρισιές. Καθρέφτης της ηθικής των αρχών από τη διοίκηση του ποδοσφαίρου έως τις κυβερνήσεις που παρακολουθούν παντελώς αδιάφορες, συναλλασσόμενες με διοικήσεις και οπαδικές ενώσεις για τις ψήφους και τη χειραγώγηση ή λουμπενοποίηση αυτών των μαζών.
ΟΙ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ είναι, υποτίθεται, οι δικαστές του αγώνα. Ποιος τους εκπαίδευσε σε μια τέτοια λογική για πραγματική απονομή δικαιοσύνης με βάση τους κανόνες του παιχνιδιού. Κανείς! Πώς, νομίζετε, έφτασε στις κορυφαίες θέσεις αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος που σφύριζε στον τελικό του ΟΑΚΑ; Εδώ και κάμποσα χρόνια, οι μεγάλοι δεν χρειάζεται να πιάνουν διαιτητή σε κάθε ματς. Ελέγχουν τους προϊσταμένους των διαιτητών και αυτοί κάνουν τη δουλειά για όλη τη σεζόν. Θυμάμαι παλιά, που ο επικεφαλής της διαιτησίας είχε ένα κατάστημα με είδη δώρων. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας που είχε την πρωταθλήτρια ομάδα είχε δώσει εντολή στις επιχειρήσεις του να αγοράζουν όλα τα δώρα για τις ανάγκες δημοσίων σχέσεων από το μαγαζί του συγκεκριμένου κυρίου. Και μιλάμε για μεγάλους τζίρους.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ μέρα που γινόταν ο τελικός της ντροπής στο ΟΑΚΑ, γινόταν και ο τελικός του κυπέλλου Αγγλίας μεταξύ της πλούσιας Μάντσεστερ Σίτι (δεύτερη στο πρωτάθλημα) και της μικρής και φτωχής Γουίγκαν, που, σημειωτέον υποβιβάζεται από τη μεγάλη κατηγορία. Εκεί όμως δεν υπήρχε ο Γιάχος, εκεί οι θεσμοί λειτουργούν, εκεί το ποδόσφαιρο είναι κυριολεκτικά λαϊκή ψυχαγωγία και εκεί, νικήτρια ήταν η μικρή Γουίγκαν. Τι να συγκρίνουμε λοιπόν; Ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός κ. Μαρινάκης όχι μόνο δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει κάτι γι' αυτό που είδαμε όλοι, αλλά ζήτησε και τα ρέστα. «Αυτά όλα που ακούγονται ή ακούστηκαν από διαφόρους είτε του Αστέρα Τρίπολης είτε από τιτιβίσματα από άλλες ομάδες με γραφικές δηλώσεις ή σχόλια... δεν μας αγγίζουν». Δεν του φτάνει το τεράστιο πορτοφόλι του, σημαδεύει και την τράπουλα ο χορηγός της Ν.Δ.
ΦΥΣΙΚΑ κανένας αρμόδιος παράγων του αθλητισμού ή της κυβέρνησης δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει κάτι σοβαρό για το ποδόσφαιρο. Λαλίστατοι όμως όλοι τους, με πρώτον τον κ. Πρόεδρο της Δημοκρατίας που συγχαίροντας τον Ολυμπιακό (του μπάσκετ) μας θύμισε πάλι ότι αν εμείς οι πολίτες... αγωνιστούμε έτσι ομαδικά, θα βγούμε από την κρίση. Πώς; Με κόουτς Σαμαρά, βοηθό Βενιζέλο και μπολμπόι Κουβέλη; Μας είχαν πει και άλλα χειμαρρώδη, τότε με τον θρίαμβο της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Euro 2004. Και μετά; Μετά ακολούθησε η εθνική καταστροφή από αυτούς που σήμερα υπόσχονται να μας εξαφανίσουν για το καλό μας.
ΧΑΡΗΚΑ ξεχωριστά τον θρίαμβο της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού εκεί στο Λονδίνο, όχι μόνο γιατί νίκησε, αλλά και για το εξαιρετικό παιχνίδι, κυριολεκτικά όλων όσοι αγωνίστηκαν. Χάρηκα, διότι αυτός ο νέος, σεμνός και ικανός προπονητής, ο Γ. Μπαρτζώκας, κατάφερε να βρει τρόπο, όχι μόνο να αντιμετωπίσει την καταστροφική αρχή του αγώνα, αλλά και να... διδάξει σε όλους ότι η ομάδα του είναι ενωμένη και ξεχωριστή σε ταλέντο, ομαδικότητα και καρδιά. Κρίμα όμως. Κρίμα γιατί το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ έχει διαλυθεί, όπως διαλύεται και του ποδοσφαίρου.
 
dchristou52@gmail.com
Πηγή: ΑΥΓΗ