25 αξιώματα ζωής

Αξιώματα, Αρχές ή κανόνες ηθικής,δεν έχει σημασία, είναι ένα, κείμενο που γράφτηκε τον Ιούλιο του 1977 από τον Alain de Benoist.

“Δεν έχω μεγάλη συμπάθεια στον όρο «ηθική». Γνωρίζω πολύ καλά την «γενεαλογία» της, την οποία θεωρώ ότι διαφώτισε αρκετά καλά ο Νίτσε. Τείνω άλλωστε να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσες πολλές «ηθικές» όσα και τα επίπεδα της ανθρωπότητας, πράγμα που βεβαίως παραπέμπει σε έναν σχετικό αριθμό. Αντιθέτως, πιστεύω πολύ στις αρχές που μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και κανόνες ζωής (καθώς η κάθε ιστορική πορεία πραγματοποιείται από τον μύθο στις αρχές δια μέσου κάποιας ιδέας). Καταθέτω λοιπόν εδώ τις δικές μου αρχές, στις οποίες θέλω να πιστεύω ότι μένω κατά κανόνα συνεπής.” Alain de Benoist

 

1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, δεμένος με αυτούς, τόσο για το καλύτερό όσο και για το χειρότερο. Και οι δύο πλευρές δημιουργούν από κοινού. Οι Θεοί δεν είναι υπεράνω, ούτε έξω από εμάς. Δεν είναι ούτε και πέρα από τις αισθήσεις μας. Σημαντικό άλλωστε δεν είναι το να πιστεύει κανείς στο Θείο, αλλά να συμπεριφέρεται με τέτοιον τρόπο ώστε Αυτό να μπορεί να δείξει σε αυτόν εμπιστοσύνη.

Σημαντικό είναι να μπορεί να βρίσκει κανείς και να αναγνωρίζει το Θείο μέσα του και να αποκαλύπτει τον εαυτό του, όπως αποκαλύπτεται Αυτό. Το σώμα και η ψυχή είναι ένα και το αυτό πράγμα. Το να φέρνει κανείς το ένα απέναντι στο άλλο, το να αντιπαραθέτει αυτές τις έννοιες, αποτελεί ασθένεια του πνεύματος. Όποιος Θεός δεν συμπεριφέρεται όπως έχει κανείς το δικαίωμα να περιμένει από αυτόν, αξίζει να υποστεί την απάρνηση, υπό τον όρο όμως ότι εκείνος που την τολμά έχει προηγουμένως δώσει το καλύτερο του εαυτού του.

2. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ «ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ». Η δημιουργία έπεται της γεννήσεως και δεν μπορεί κανείς να δημιουργηθεί παρά μόνον από τον ίδιο του τον εαυτό. Μόνον έτσι είναι δυνατόν να δώσει στον εαυτό του μία ψυχή, γι’ αυτό και ο Έκχαρτ κάνει λόγο για «αυτό-δημιουργία»: «υπήρξα η αιτία του εαυτού μου, εκεί που θέλησα τον εαυτό μου και δεν υπήρξα τίποτε άλλο. Υπήρξα αυτό που θέλησα και αυτό που θέλησα υπήρξε εγώ». Στην Edda «Havamal» (5), ο Θεός Odin παρουσιάζεται θυσιασμένος στον ίδιο του τον εαυτό.

Ένα έθνος θεμελιώνει έναν Πολιτισμό όταν γίνεται η αιτία του εαυτού του, η αιτία της υπάρξεώς του, όταν την πηγή μίας αιώνιας ανανεώσεως την βρίσκει μόνο μέσα στην δική του Παράδοση. Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους, όπου κάποιος οφείλει να βρίσκει μέσα του τις αιτίες του εαυτού του, καθώς και τα μέσα της όποιας αυτο-υπερβάσεώς του (αντίθετα λ.χ. από τον ηγέτη ενός παρακμιακού Κράτους που κρατεί την εξουσία από εξωτερικά του εαυτού του πράγματα αντί από την υπεροχή των προσωπικών αρχών του).

3. Η ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΜΕΣΟΝ που αναφέρεται σε κάποια νομοτέλεια. Αντιθέτως, είναι η νομοτέλεια του εαυτού της, η ίδια η αμοιβή της, η εσωτερική ανάκτηση ή η ανάκτηση του εαυτού, η αφετηρία της κάθε αναζητήσεως και της κάθε κατακτήσεως, και πρώτα από όλα η αμοιβαία αναγνώριση και ανακάλυψη του ψυχισμού και της ψυχής. Είναι η θεσμοποίηση του εαυτού μίας απόλυτης ισορροπίας, το να είναι κανείς ο ηγέτης του εαυτού του, να υπακούει στον εσωτερικό αφέντη του και την ίδια στιγμή να διατάσσει τον εσωτερικό του δούλο. Κυρίως είναι η αναζήτηση του Μέτρου.

4. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ, αλλά πρέπει επίσης να γίνει τελικά αυτό που μπορεί να γίνει. Να κτισθεί σύμφωνα με την άποψη που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του, αλλά και να μην αρκεστεί ποτέ από το αποτέλεσμα. Πρέπει να θέλει να αλλάξει πρώτα ο ίδιος πριν στραφεί να αλλάξει τον κόσμο, και είναι προτιμότερο να παραδεχθεί τον κόσμο όπως είναι παρά να παραδεχθεί τον εαυτό του όπως είναι. Πρέπει να αναπτύξουμε μέσα μας εκείνες από τις δυνατότητές που καθιστούν ανθρώπους εμάς τους ίδιους.

Μία ισχυρή θέληση μάς επιτρέπει να γίνουμε αυτό που θέλουμε ανεξάρτητα από εκείνο που ήμασταν, γιατί η θέληση προηγείται όλων των προκαθορισμών, ακόμη και εκείνου της γεννήσεως, υπό τον όρο βεβαίως να έχουμε την ικανότητα να θέλουμε. Πρώτα από όλα χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την εσωτερική ενέργεια, την ενέργεια εκείνη «της οποίας την απόδειξη υπάρξεως μπορεί να δώσει εξίσου ένα μυρμήγκι και ένας ελέφαντας» (Σταντάλ) και που επιτρέπει να παραμένει κανείς μέσα στον χειμώνα αυτό δια μέσου του οποίου επιστρέφει η άνοιξη.

5. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ. Να ορίζουμε νόμους για τον εαυτό μας υπό τον όρο όμως να μην τους αλλάζουμε (πράγμα που ωστόσο δεν μας εμποδίζει από το να δίνουμε νέες διαστάσεις στις προοπτικές που επιλέξαμε). Να μην υποχωρούμε, να μην τσακίζουμε. Να συνεχίζουμε ακόμα και αν δεν υπάρχουν πια οι λόγοι για να συνεχίσουμε. Να μένουμε πιστοί στις προδομένες ιδέες, πιστοί ακόμα και για λογαριασμό εκείνων που δεν έμειναν πιστοί. Να μένουμε πιστοί επίσης και σε όλους εκείνους που δεν υπάρχουν πια. Να υπερασπιζόμαστε εναντίον όλων, ακόμα και εναντίον του ίδιου μας του εαυτού, την ιδέα που έχουμε για τα πράγματα και την ιδέα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας.

6. ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Ο αυτοεξαναγκασμός είναι πρωταρχική προϋπόθεση του δικαιώματος εξαναγκασμού των άλλων. Οφείλουμε επίσης να ανεχόμαστε τους συγχρόνους μας, αφού πρώτα μάθουμε να ανεχόμαστε τον εαυτό μας: «ο ποιοτικός άνθρωπος έχει πρώτα απαιτήσεις από τον εαυτό του, ο κοινός άνθρωπος έχει απαιτήσεις μόνο από τους άλλους» (Κομφούκιος). Η ισχύς πρέπει να βασίζεται επάνω στην υπεροχή και όχι η υπεροχή επάνω στην ισχύ. Εκείνοι που ηγούνται έχουν το δικαίωμα να κατέχουν, όμως εκείνοι που κατέχουν δεν έχουν υποχρεωτικά και το δικαίωμα να ηγούνται. Ο ποιοτικός άνθρωπος στέκεται πέρα από δεσποτισμούς, καθώς δεσπόζει όλων των δεσποτών με μέσα που ειδικά του ανήκουν: «μία νέα ευγένεια είναι αναγκαστικώς αντίθετη σε ό,τι ανήκει στον όχλο ή στον δεσποτισμό» (Νίτσε).

Όσο ψηλότερα ανεβαίνει κάποιος, τόσο πιο μόνος πορεύεται, τόσο πιο πολύ πρέπει να υπολογίζει στον εαυτό του. Αυτοί που είναι ψηλά είναι υπεύθυνοι για εκείνους που είναι χαμηλότερα, καθώς πρέπει να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους. Δεν έχουν κανένα πραγματικό προνόμιο πέραν των βαρών που οι άλλοι μπορούν να τους φορτώσουν στους ώμους, στην αντίθετη περίπτωση όλες οι επαναστάσεις γίνονται δίκαιες.

Να ακολουθούμε ελεύθερα εκείνους που είναι ανώτεροί μας, να γινόμαστε υπερήφανοι κάθε φορά που πετυχαίνουμε να βρούμε έναν μπροστάρη (Στέφαν Ζωρζ), αφού το αντάλλαγμα του να ακολουθήσουμε έναν τέτοιο άνθρωπο δεν ανιχνεύεται στην σφαίρα της κυριαρχίας αλλά της αμοιβαίας προστασίας. Το να υπακούμε είναι δικαίωμα, το να κυριαρχούμαστε ή να κυριαρχούμε είναι καθήκον, όχι το αντίθετο. Διακηρύσσουμε το ωραίο καθήκον μας να έχουμε δικαιώματα και το ωραίο δικαίωμά μας να έχουμε καθήκοντα.

7. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΜΕΤΡΗΤΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ.Κάθε ύπαρξη έχει την τραγικότητά της, το ίδιο και κάθε διακήρυξη. Ο Κόσμος δείχνει χαοτικός, ωστόσο μπορούμε εύκολα να του δώσουμε μία μορφή. Κάθε τι που κάνουμε δεν έχει άλλη έννοια από εκείνη που του δίνουμε εμείς. Το μόνο αντάλλαγμα είναι ότι όλα απηχούν σε όλα. Οι μικρές χειρονομίες μας έχουν μία συνέπεια στα πιο απομακρυσμένα σημεία του σύμπαντος. Η ύπαρξη του Κακού δεν μπορεί να ορισθεί θετικά, παρά μόνον ως περιορισμός αυτού που πρέπει να επέλθει, περιορισμός της μορφής που τα όντα δίνουν στον Κόσμο. Ίσως δεν είναι τίποτε περισσότερο από καθαρή και αιώνια αρνητικότητα.

8. ΑΞΙΖΟΥΜΕ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΑΤΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ. Από ένα σημείο και ύστερα δεν υπάρχει ούτε τύχη, ούτε σύμπτωση. Οι αντίπαλοί μας δεν έχουν σε τελευταία ανάλυση καμία άλλη δύναμη πέραν εκείνης που τους παρέχουν οι δικές μας αδυναμίες. Συνεπώς όχι μόνο πρέπει να αποδεχόμαστε, αλλά και να επιθυμούμε εν τέλει αυτό που συμβαίνει. Πρέπει να επιθυμούμε αυτό που συμβαίνει από την στιγμή που θα αποδειχθούμε ανήμποροι να το εμποδίσουμε να συμβεί. Αυτό δεν είναι παραίτηση, αλλά διατήρηση της ελευθερίας μας, είναι το μόνο μέσον ορθής αντιδράσεως όταν καμία δράση δεν απομένει να αναπτυχθεί. Ο Στωϊκισμός προσφέρει την μόνη δυνατή συμπεριφορά, όταν οι άλλοι δεν αντέχουν πλέον να παραμείνουν στωϊκοί. Πρέπει να πράττουμε έτσι, ώστε εκείνο επάνω στο οποίο δεν μπορούμε να επιδράσουμε να μην μπορεί και αυτό να επιδράσει επάνω σε εμάς (Τζούλιους Έβολα).

9. Η ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΑΣΗ. Δεν υπάρχουν λόγοι υπάρξεως στα μεγάλα και δυνατά πράγματα, αφού αυτά ούτως ή άλλως πρέπει να υπάρχουν ή να γίνονται (δεν είναι ωστόσο μεγάλο και δυνατό κάθε τι που δεν έχει λόγο υπάρξεως). Σπουδαιότητα έχει η δράση και όχι εκείνος που την αναλαμβάνει. Το ίδιο και η αποστολή και όχι εκείνος που την φέρει εις πέρας. Να σταθούμε ενάντιοι στον ατομισμό, διεκδικώντας μία ενεργητική από-προσώπηση. Εκείνο που πραγματικά πρέπει να πράξει κάποιος δεν εξηγείται με κίνητρα. Η αριστοκρατία σιωπά.

10. Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΙΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. Η εικόνα που δημιουργούμε για τον εαυτό μας, γίνεται αληθινή από την στιγμή που συμμορφωνόμαστε με αυτήν. Από εκεί και ύστερα, το αν πρόκειται για μία «εικόνα» ή για μία «πραγματικότητα» έχει πολύ μικρή σημασία. Οι δύο όροι συμπίπτουν. Η ιδέα που λαμβάνει σάρκα, αποτελεί ούτως ή άλλως την πραγματική ενσάρκωση του Λόγου. Κάθε υποχρέωση υποχρεώνει, καμία περίσταση δεν αποδεσμεύει. Ο καλύτερος τρόπος για να μην ντρεπόμαστε για τους άλλους, είναι να μπορούμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τον εαυτό μας.

11. Ο ΤΡΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Η ωραία πράξη είναι πάντοτε πιο σημαντική από το δόγμα. Το ωραίο δεν είναι ποτέ κακό. Καλύτερα να πράξουμε πολύ καλά πράγματα που είναι μέτρια, παρά να πράξουμε με άσχημο τρόπο πράγματα υπέροχα. Ο Τρόπος με τον οποίο πράττουμε τα πράγματα αξίζει περισσότερο από τα ίδια τα πράγματα. Ο Τρόπος επίσης που ζούμε τις ιδέες μας, αξίζει περισσότερο από αυτές τις ίδιες. Ο Τρόπος που ζούμε την ζωή μας, αξίζει περισσότερο από εμάς που ζούμε, και πολλές φορές περισσότερο και από αυτή την ίδια την ζωή. «Όταν κάποιος έχει περισσότερο απλότητα παρά τρόπο είναι αγροίκος. Όταν έχει περισσότερο τρόπο παρά απλότητα είναι γελοίος. Ο ποιοτικός άνθρωπος έχει εξίσου απλότητα και τρόπο» (Κομφούκιος).

12. ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΤΣΕ «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗΣ ;». Την απάντηση που έδωσε ο ίδιος, ότι « Αριστοκράτης είναι, εκείνος που αναζητεί τις καταστάσεις που επιβάλλουν σαφείς συμπεριφορές. Εκείνος που εγκαταλείπει την «ευτυχία» στις μάζες, μία «ευτυχία» που περιορίζεται σε ψυχική ηρεμία, βολή, άνεση και αγγλοσαξονική εμπορευματοκρατία. Είναι εκείνος που αναζητεί ενστικτωδώς τις βαρύτερες ευθύνες, εκείνος που ξέρει να κάνει παντού εχθρούς, εν ανάγκη να κάνει εχθρό ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό».

13. ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΟΎΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΑΣ. Το να κάνουμε υποτίθεται «καλές πράξεις» για να κερδίσουμε την ατομική «σωτηρία» μας, να πάμε στον παράδεισο, κ.ο.κ., δεν είναι παρά χυδαία εξυπηρέτηση ενός προσωπικού συμφέροντός μας. Πρέπει να πράττουμε εκείνο που είναι ανάγκη να πραχθεί, όχι εκείνο που μας αρέσει. Το τελευταίο απαιτεί ωστόσο μία εκγύμναση, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από κανονισμούς για να «κτισθεί», καθώς από την φύση του είναι άμετρα εύπλαστος. Να βλέπουμε την δράση ως εξυπηρέτηση και το καθήκον ως προορισμό.

14. ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΩΝ. Να πράττουμε πάντοτε σύμφωνα με τα λόγια μας. Όταν τα λόγια μας υπερβαίνουν τις πράξεις μας δεν είμαστε περισσότερο κυρίαρχοι του εαυτού μας από όταν οι πράξεις μας υπερβαίνουν τα λόγια μας. Το να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι το να λέμε την αλήθεια, αλλά το να προσχωρούμε ολοκληρωτικά και χωρίς υστεροβουλίες σε ό,τι επιχειρούμε.

15. ΝΑ ΜΗΝ ΜΕΤΑΝΟΟΎΜΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΕΞΑΓΟΥΜΕ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ. Να εξαντλούμε κάθε δυνατότητά μας για να αποφύγουμε να πράξουμε το κακό, εάν όμως το πράξουμε να μην επιζητούμε δικαιολογίες. Οι δικαιολογίες που δίνουμε στον εαυτό μας δεν είναι παρά υπεκφυγές. Η μετάνοια δεν αποβλέπει στην απόσβεση του λάθους, αλλά στην ανάπαυση μιας ένοχης συνειδήσεως. Πρέπει να ανταποδίδουμε το καλό στο καλό και την δικαιοσύνη στο κακό (εάν ανταποδίδαμε το καλό στο κακό, τότε τι θα άρμοζε να αποδώσουμε στο καλό, και, τέλος, τι αξία θα είχε κάτι τέτοιο.

16. ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΑΛΛΆ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΑΛΛΆ ΝΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΣΥΧΝΑ Τα συναισθήματα των χυδαίων είναι μίσος, μνησικακία, ευερεθιστικότητα, ματαιοδοξία, τσιγκουνιά. Το μίσος είναι το ακριβώς αντίθετο της περιφρονήσεως, η μνησικακία της λησμοσύνης, η ευερεθιστικότητα της αυτοπεποιθήσεως, η ματαιοδοξία της αξιοπρέπειας, η τσιγκουνιά της χαριστικότητος. Από όλα αυτά τα χυδαία συναισθήματα, το πιο αξιοπεριφρόνητο είναι η μνησικακία. Ο Νίτσε έχει πει: «βρισκόμαστε στο κατώφλι των καιρών του αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου, εκείνου που δεν είναι ικανός ούτε τον εαυτό του να περιφρονήσει».

17. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΊΛΗΨΗ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΟΦΕΛΕΙΑΣ ΌΛΩΝ. Στον άνθρωπο ισχύει ό,τι και με τους στρατούς που είναι ήδη αποτυχημένοι άπαξ και για να πολεμήσουν έχουν ανάγκη να γνωρίζουν γιατί ακριβώς πολεμούν. Υπάρχει βεβαίως και ένα χαμηλότερο επίπεδο, όταν ένας στρατός πρέπει να πεισθεί ότι η αιτία που πολεμάει είναι σωστή. Ένα ακόμη χαμηλότερο είναι το να πολεμάει μόνο όταν είναι σίγουρος πως θα νικήσει. Όταν πρέπει να επιχειρήσουμε κάτι, δεν χρειάζεται να νοιαζόμαστε, παρά μόνον δευτερευόντως, για το εάν αυτό που επιχειρούμε μπορεί ή όχι να πετύχει.

Όμως δεν αρκεί να επιχειρούμε ακόμα και όταν δεν είμαστε βέβαιοι για την επιτυχία, χρειάζεται να επιχειρούμε ακόμα και όταν είμαστε βέβαιοι για την αποτυχία. Γιατί η ανώτατη τιμή είναι να μένουμε πιστοί στους κανόνες που θέσαμε στον εαυτό μας, ακόμα και αν είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι μας περιμένει η αποτυχία. Το να επιθυμήσουμε να μιμηθούμε τον αντίπαλο, με την δικαιολογία ότι αυτός έχει τον τρόπο να επιτυγχάνει, ισοδυναμεί με το να καταντούμε εμείς οι ίδιοι εχθροί του εαυτού μας, μην διαφέροντας σε τίποτε από τον κανονικό εχθρό. Η χαμέρπεια αναδύεται από την στιγμή που πριν από μία πράξη θ’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε περί «χρησιμοτήτων», περί «ωφελειών» και περί «των λόγων που μας υποχρεώνουν» σε αυτή την πράξη. Ένας από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς είναι το να προσπαθούμε να διατηρήσουμε κάτι που θα χάσουμε οπωσδήποτε, το να καταλήξουμε απολογητές των ζωντανών σκύλων και των νεκρών λεόντων.

18. Η ΑΡΕΤΗ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΟΙΚΑ ΜΙΑΣ ΜΙΚΡΗΣ ΕΠΙΛΕΚΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ. Και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται η ίδια ποσότητα αυτοκυριαρχίας και κινητήρια δύναμη είναι η καθαρή θέληση, όχι μία κάποια α ή β «ηθική». Η ελευθερία της πράξεως συμβαδίζει πάντοτε με την ελευθερία απέναντι σε κάτι. Πρέπει να επιθυμούμε πράγματα για τα οποία αισθανόμαστε τους εαυτούς μας ικανούς και να τα αποποιηθούν:«Μας επιτρέπεται να πράξουμε κάτι στο μέτρο που μπορούμε επίσης να μην το πράξουμε… μας επιτρέπεται να επιθυμούμε κάτι –και να το αποκτήσουμε- στο μέτρο που είμαστε ικανοί να τα αποχωρισθούμε» (Έβολα).

19. ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΜΕ. Η ζωή βρίσκει νόημα σε πράγματα που είναι μεγαλύτερα από αυτήν αλλά όχι πέρα από αυτήν. Αυτά που είναι μεγαλύτερα από την ζωή δεν εκφράζονται με λέξεις, ωστόσο γίνονται μερικές φορές αισθητά. Πρέπει να δίνουμε προβάδισμα στην ψυχή απέναντι στο πνεύμα, στην ζωή απέναντι στην σκέψη, στην εικόνα απέναντι στην αντίληψη.

20. ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΛΥΡΙΣΜΟ. Ο λυρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ηθικός «κανόνας», υπό τον όρο να έχει τεθεί ως βασική σχέση της υπάρξεως, όχι ως η σχέση του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, αλλά ως η σχέση του ανθρώπου προς το Σύμπαν (αφού ο μόνος τρόπος για να φθάσει κανείς στους ανώτερους Κόσμους είναι να κτίζεται σε αναλογία προς αυτούς). Οι μεγάλοι ηγέτες είναι εκείνοι που χάρη σε αυτούς οι άνθρωποι μπορούν να σκέπτονται λυρικά για τους εαυτούς τους.

21. ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΜΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ. Το να δεχόμαστε το παρόν με την ενθουσιώδη ανάταση της στιγμής είναι το να μπορούμε να απολαμβάνουμε συγχρόνως όλες τις στιγμές του. Παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι 3 προοπτικές τι ίδιο επίκαιρες, είναι τα παντοτινά δεδομένα της ιστορικής πορείας. Είναι όλα όσα παρουσιάζουν τα όσα ήδη έχουν συμβεί, κατά τον ίδιο τρόπο με εκείνα που πρόκειται να ξανασυμβούν.

22. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ και αυτό ακόμα και αν η εποχή ή η εκάστοτε κοινωνία προσπαθούν να μας εμποδίσουν. Συνήθως μία κοινωνία παραφρονεί μέσα από δύο τρόπους: είτε με το να απαιτεί πάρα πολλά, είτε με το να μην προτείνει τίποτε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους ανθρώπους.

23. ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ. Να αντέχουμε να ανήκουμε στην παράταξη του πολικού αστέρος, του άστρου που μένει στην θέση του στον ουράνιο θόλο ενώ όλα τα υπόλοιπα διαρκώς περιστρέφονται. “Στο κέντρο κάθε κινήσεως υπάρχει ηρεμία όπως στον άξονα του τροχού” (Γιούνκερ). Να καλλιεργούμε μέσα μας εκείνο που οι ποιοτικοί άνθρωποι ξέρουν να διατηρούν αμετακίνητο μέσα σε όλες τις καταστάσεις: το «παιγνίδι» του Κομφούκιου, το «πουρούσα» των Ινδών, την «humanitas» των Ρωμαίων, δηλαδή τον εσωτερικό πυρήνα του ανθρωπίνου όντος.

24. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΓΟΝΟΥ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΗΚΕΙ. Ο Ιησούς, ισχυριζόμενος ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πραγματικός πατέρας του, αλλά ότι ο ίδιος ήταν υιός τού ενός μοναδικού Θεού, ένας αδελφός των πάντων, εγκαινιάζει την διαδικασία απαρνήσεως των πατρίων. Για εμάς όμως, οι εξαφανισμένοι πρόγονοί μας δεν είναι ούτε πνευματικά νεκροί, ούτε περασμένοι οριστικά σε έναν άλλο κόσμο. Στέκουν δίπλα μας, ως ένα αόρατο αλλά θροϊζον πλήθος. Μας περιτριγυρίζουν όσο εμείς οι απόγονοί τους είμαστε άξιοι να τιμούμε την μνήμη τους. Αυτή είναι η αντίληψη που γέννησε στα αρχαία χρόνια την λατρεία των προγόνων, αλλά και το αυτονόητο καθήκον να τιμάται το όνομά τους.

25. ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΙΟΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ. Αδέλφια ανεξαρτήτως φυλής, χώρου και χρόνου.

Terrapapers

Πηγή : http://enallaktikidrasi.gr/

Ζίζεκ και Παναγιώταρος

Του Θανάση Καρτερού

Είπε ο Σλαβόι Ζίζεκ ότι θα βγάλει εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Σιβηρία σε όποιον δεν υποστηρίξει ΣΥΡΙΖΑ. Και ο Τσίπρας, αντί να σηκωθεί να τον χαστουκίσει, το θεώρησε τόσο αστείο, ώστε όχι απλώς να χειροκροτήσει, αλλά και να γελάσει. Για να γίνει σαφές στον κόσμο όλο ότι η Κουμουνδούρου εμφορείται από σταλινικές αντιλήψεις και είναι έτοιμη να τις εφαρμόσει στην ελληνική πραγματικότητα αν ο Θεός και ο λαός το επιτρέψουν.

Και το χειρότερο είναι ότι το πράγμα θα περνούσε απαρατήρητο μεταξύ ασήμαντων ειδήσεων, όπως η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών, τα αγγελτήρια για τις νέες φορολογικές δηλώσεις, τα στοιχεία για την ανεργία, το χαράτσι στα αγροτεμάχια, μερικές επιπλέον αυτοκτονίες, και άλλα παρόμοια, αν δεν υπήρχε η ευφυΐα και η ευαισθησία των επιτελείων προπαγάνδας της ΝΔ. Τα οποία τσάκωσαν τον Ζίζεκ με τα εισιτήρια στην τσέπη και έκαναν γνωστές στο πανελλήνιο τις σκοτεινές προθέσεις του Τσίπρα.

Δυστυχώς παραμένουν στην ανωνυμία οι εμπνευστές και συντάκτες των σχετικών ανακοινώσεων της Ν.Δ., οι οποίες και απεκάλυψαν τα ανατριχιαστικά σχέδια, αλλά και παρέθεσαν ένα μικρό μεν, μεστό δε, μάθημα προς τους αδαείς, τι σημαίνει Γκουλάγκ. Και παρά το γεγονός ότι η ανωνυμία αυτή είναι εξηγήσιμη, καθώς φυλάγουν οι άνθρωποι τα ρούχα τους μη βρεθούν στον κατάλογο με τα εισιτήρια του Ζίζεκ, παραμένει ωστόσο μια κάποια πίκρα. Διότι υπάρχουν στιγμές που αισθάνεται κανείς την ανάγκη να αποτίσει φόρο τιμής στην οξύτητα πνεύματος και φρονήματος ορισμένων ανθρώπων.

Πολύ περισσότερο που όταν ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά στην ανακοίνωσή τους ότι η βλακεία και η γελοιότητα της Ν.Δ. δεν έχουν όρια, όχι μόνο αποδεικνύει ότι εμμένει στις βλοσυρές αντιλήψεις του, όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει τα Γκουλάγκ απ' όπου κι αν προέρχονται, αλλά και διατυπώνει εμμέσως μια απειλή εναντίον της βλακείας - να την κηρύξει κατά κάποιο τρόπο εκτός νόμου. Και ανατριχιάζει δικαιολογημένα κάθε Κεδίκογλου στη σκέψη και μόνο ότι θα καταδικαστεί η Ν.Δ. να στερηθεί τη συμμαχία, την κοινή διαδρομή, τις κοινές αξίες της με τη βλακεία.

Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να μη σκεφτείς ότι, εμμένοντας στις αρχές της βλακείας και της γελοιότητας, η προπαγάνδα της Ν.Δ. μπορεί και να προσδοκά κέρδη. Διότι οι βλάκες λέγεται ότι είναι ανίκητοι...

http://beta.avgi.gr/

Πεινασμένοι, Φάτε... Έντομα!

Του Ν. Μπογιόπουλου*

Το ακούσαμε κι αυτό! Η προτροπή του Παγκόσμιου Οργανισμού για τα Τρόφιμα και τη Γεωργία (FAO) προς τον παγκόσμιο πληθυσμό, και ειδικά προς εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που λιμοκτονεί, είναι... «φάτε έντομα»!

Σύμφωνα με την έκθεση που παρουσιάστηκε την περασμένη Δευτέρα, ο ΟΗΕ (υπό την αιγίδα του οποίου τελεί ο FAO) προτρέπει τους ανθρώπους να σιτίζονται με ακρίδες, με μυρμήγκια, ενδεχομένως και με κατσαρίδες...

Οι καλοί επιστήμονες, που προτείνουν το εν λόγω «μενού» (και που πολύ κακώς δεν σκέφτηκαν να συνοδεύσουν την παρουσίαση της έκθεσής τους με ένα γεύμα στο οποίο θα συμμετείχαν οι ίδιοι, τρώγοντας - οι ίδιοι και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι - τα εδέσματα που προτείνουν στους άλλους...), πέραν της θρεπτικότητας της «εντομοφαγίας» ανέλυσαν και το πόσο οικονομική είναι ως μέθοδος διατροφής...

«Λύθηκε», λοιπόν, και το πρόβλημα του υποσιτισμού στον κόσμο. Πώς; Οι πεινασμένοι θα τρώνε... έντομα.

Ωστόσο, πριν φτάσουμε να δούμε τι θα τρώνε οι πεινασμένοι, θα ήταν σκόπιμο να αναρωτηθούμε: Γιατί οι πεινασμένοι είναι πεινασμένοι; Γιατί 2 δισ. άνθρωποι σήμερα στον πλανήτη, υποσιτίζονται; Γιατί σχεδόν ένα δισεκατομμύριο λιμοκτονούν κανονικά;

Μήπως η αιτία είναι ότι τάχα υπάρχει έλλειψη τροφίμων; Μήπως το πρόβλημα έγκειται - μισό αιώνα και βάλε από τότε που ο άνθρωπος κατάφερε να φτάσει μέχρι το Φεγγάρι - στο γεγονός ότι η επιστήμη και η τεχνολογία της παραγωγής τροφίμων δεν μπορεί να παρακολουθήσει την αύξηση του πληθυσμού και να καλύψει τις ανάγκες του σε διατροφή;

Μήπως δεν φτάνουν τα τρόφιμα που παράγονται στον κόσμο και γι' αυτό πρέπει αντί για ψωμί να τρώμε... κουνούπια και σφήκες;

Η αλήθεια είναι (όπως μάλιστα το ομολογούσε ο ίδιος ο FAO με έκθεσή του ήδη από το 2004) ότι η γεωργική παραγωγή στον πλανήτη μπορεί, υπό τις παρούσες μάλιστα κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, να θρέψει όχι μόνο τα 7 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά 12 δισεκατομμύρια!

Η αλήθεια είναι ότι - παρά τις δυνατότητες που υπάρχουν να εξαλειφθεί η πείνα - μέσα σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, όπου τα τρόφιμα δεν είναι προϊόντα αλλά εμπορεύματα, που η διατροφή δεν αντιμετωπίζεται ως κοινωνική ανάγκη και ως δικαίωμα, αλλά ως πεδίο άντλησης καπιταλιστικού κέρδους, η πείνα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται (παρά, επαναλαμβάνουμε, τη δυνατότητα να παραχθούν διπλάσια τρόφιμα από τις ανάγκες του πληθυσμού), αλλά τα μισά από τα τρόφιμα που παράγονται ετησίως στον κόσμο πετιούνται!

Σύμφωνα με την έρευνα «Global Food: Waste Not, Want Not», που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Βρετανία, ποσοστό μεταξύ του 30% και του 50% από τους 4 δισεκατομμύρια τόνους τροφίμων που παράγονται ετησίως στον κόσμο «δεν φτάνει ποτέ στο ανθρώπινο στομάχι», αλλά όπως εξήγησαν οι ερευνητές από το Ινστιτούτο Μηχανολόγων Μηχανικών («IMeche») καταλήγει στα σκουπίδια. Σύμφωνα με τον δρ. Τιμ Φοξ του «IMeche», «είναι συγκλονιστική η ποσότητα των τροφίμων που πάει χαμένη στον κόσμο. Τα τρόφιμα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να θρέψουν τον αυξανόμενο παγκόσμιο πολιτισμό και ιδιαίτερα αυτούς που πεινάνε».

Η αλήθεια είναι, όπως επιβεβαιώνουν όλες οι επιστημονικές έρευνες, ότι τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια, ο ήδη υφιστάμενος ρυθμός της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων αυξάνεται με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη από το ρυθμό αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού.

Είναι πάλι ο FAO (σ.σ.: αυτοί που μας λένε, δηλαδή, να τρώμε... έντομα) που διαπιστώνει ότι τα τρόφιμα που παράγονται σήμερα στον κόσμο είναι κατά 1,5 τουλάχιστον φορά περισσότερα απ' όσα θα ήταν απαραίτητα, για να καλυφθούν οι διατροφικές ανάγκες όλου του πληθυσμού της Γης.

Εντούτοις, ενώ ισχύουν όλα αυτά, δισεκατομμύρια άνθρωποι πεινούν. Είναι προφανές ότι δεν πεινούν, γιατί «δεν υπάρχουν» τρόφιμα. Τρόφιμα υπάρχουν και με το παραπάνω.

Τότε γιατί πεινούν;

Είναι εξίσου προφανές:

Πεινούν γιατί τους θερίζει η φτώχεια! Γιατί τους θερίζει η εκμετάλλευση! Γιατί ο διαρκής τους υποσιτισμός και οι επαναλαμβανόμενες επισιτιστικές κρίσεις δεν προκαλούνται, τελικά, επειδή δεν υπάρχουν τρόφιμα, αλλά γιατί τα τρόφιμα που υπάρχουν, δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να τα αγοράσουν. Και δεν μπορούν να τα αγοράσουν γιατί σε αυτό το σύστημα, και για όσο υπάρχει αυτό το σύστημα, που τα τρόφιμα είναι εμπορεύματα, που ανήκουν σε μονοπώλια και σε κεφαλαιοκράτες, για όσο υπάρχει το σύστημα που τον ασύλληπτο πλούτο που παράγουν οι άνθρωποι του μόχθου - πλούτος ικανός να ικανοποιήσει την ανάγκη όλων των ανθρώπων όχι μόνο για ποιοτική τροφή, αλλά και κάθε άλλη σύγχρονη ανάγκη - θα τον υπεξαιρούν, θα τον συσσωρεύουν και θα το λιμνάζουν στα θησαυροφυλάκιά τους οι κηφήνες του καπιταλισμού, για όσο αυτή η βαρβαρότητα και η αποκτήνωση συνεχίζεται, είναι πιο επικερδές για τα μονοπώλια ακόμα κι όταν δεν πουλάνε τα «εμπορεύματα - τρόφιμά τους», να τα πετάνε.

Είναι πιο επικερδές να αυξάνουν τις τιμές των τροφίμων ακόμα κι αν προκαλούν επισιτιστικές κρίσεις.

Είναι πιο επικερδές να κρατούν στην πείνα δισεκατομμύρια ανθρώπους, αφού οι τελευταίοι, ως θύματα της καπιταλιστικής σαπίλας αδυνατούν να μετατραπούν σε «καταναλωτές». Και είναι πιο επικερδές, για τα μονοπώλια και τους κεφαλαιοκράτες, γι' αυτά τα «παράσιτα» της κοινωνίας, να βάζουν μετά τους παρακεντέδες τους και τους οργανισμούς τους να υποδεικνύουν στους πεινασμένους να τρώνε... έντομα.

*Δημοσιεύθηκε στο «Ριζοσπάστη» το Σάββατο 18 Μάη 2013

Ο Αλέξης τρώει τις συνιστώσες για να γίνει πρωθυπουργός

Του Γ. Δελαστίκ

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει συνειδητοποιήσει πλήρως το θέμα: αποκλείεται να γίνει πρωθυπουργός, αν προηγουμένως δεν έχει καθυποτάξει πολιτικά και εξοντώσει πολιτικά τις συνιστώσες του κόμματός του! Μόνο αν είχε στόχο να εφορμήσει για τη δημοκρατική κατάληψη της εξουσίας ηγούμενος ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, μαχητικού και ριζοσπαστικού, δεν θα συνιστούσε εμπόδιο στα σχέδιά του η ύπαρξη των συνιστωσών οργανώσεων του κόμματός του. Τότε μάλιστα θα αποτελούσε ισχυρό πλεονέκτημα, όπως απέδειξαν άλλωστε και οι περυσινές εκλογικές αναμετρήσεις. Οι κατά πολύ αριστερότερες του ΣΥΝ συνιστώσες ήταν αυτές που του επέτρεψαν να συνδεθεί με την καλπάζουσα ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού.

Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι να ιδρύσει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, ο ΣΥΝ ήταν απαξιωμένος στη συνείδηση όχι μόνο των Ελλήνων ψηφοφόρων εν γένει, αλλά πρωτίστως στη συνείδηση των αριστερών. Ηταν ένα «δεξιό» για τα αριστερά δεδομένα πολιτικό μόρφωμα που φυτοζωούσε γύρω στο 3% και σε κάθε εκλογές αγωνιούσε αν θα μπει ή όχι στη Βουλή. Ο ΣΥΝ είχε πάρει 2,94% στις εκλογές του 1993, είχε φτάσει στο 5,12% το 1996, είχε ξαναπροσγειωθεί ανώμαλα στο 3,2% το 2000 και είχε παραμείνει και το 2004 στο ίδιο ποσοστό με 3,26%. Μιζέρια δίχως τέλος. Από πολιτική σκοπιά, ο ΣΥΝ ήταν κάτι σαν τη σημερινή ΔΗΜΑΡ. Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τα δεδομένα. Η αριστερότερη γραμμή του ΣΥΝ και η πλαγιοπόπηση από τα αριστερά του ΚΚΕ και μέσω των συνιστωσών όχι σε ζητήματα στρατηγικών θέσεων, όπου το ΚΚΕ πάντα παρέμεινε πιο αριστερό, αλλά σε ζητήματα κινήματος, άλλαξε τα δεδομένα. Αρχικά διασφάλισε με άνεση την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (5,04% το 2007 και 4,6% το 2009) και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ απογειώθηκε - 16,78% πέρυσι τον Μάιο και 29,89% τον Ιούνιο!

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερέβη κατά πολύ ακόμη και τον θρύλο στις συνειδήσεις των αριστερών Ελλήνων του εκλογικού αποτελέσματος της ΕΔΑ πριν από μισόν αιώνα - το 24,42% της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958. Στην πολιτική όμως τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο. Μπορεί οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να συνεισέφεραν ουσιωδώς στο 26,89% του Ιουνίου, αλλά πολιτικά το ποσοστό αυτό πιστώθηκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δουν τον Τσίπρα πρωθυπουργό, δεν ενδιαφέρονται για το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν συνιστώσες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως. Επιπροσθέτως, έχει κάνει μια στρατηγικής σημασίας επιλογή: να επιχειρήσει να αναρριχηθεί στην εξουσία όχι επικεφαλής κινήματος (το οποίον αυτή τη στιγμή ούτε υπάρχει αυθόρμητα ούτε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους), αλλά με τη στήριξη ή έστω την ανοχή ενός τμήματος τουλάχιστον του κατεστημένου.

Αν όντως ισχύει στη ζωή αυτή η εκδοχή -γιατί ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Τσίπρα μπορεί να συμβούν γεγονότα που να ανατρέψουν εκ νέου το πολιτικό σκηνικό- η εξόντωση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προϋπόθεση για να επιτραπεί η πρωθυπουργοποίηση του Αλέξη! Κυβέρνηση Τσίπρα με την ανοχή του συστήματος σημαίνει κυβερνητική πολιτική ηπιότερη φυσικά από αυτήν της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αλλά οπωσδήποτε ριζικά αντίθετης από αυτήν που επαγγέλλεται μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν στους κόλπους του συνεχίζουν να υπάρχουν οι δομημένες μικρές οργανώσεις των συνιστωσών και οι οργανωμένες τάσεις, τίποτα δεν εγγυάται τον απόλυτο έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τον πρόεδρό του. Πόσω μάλλον που οι υποτιθέμενοι κυβερνητικοί βουλευτές του δεν θα έχουν προλάβει να διαφθαρούν επαρκώς από την άσκηση της εξουσίας ώστε να προτάσσουν πάντα το προσωπικό πολιτικό τους συμφέρον, όπως κάνουν αυτοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που αποτελεί εγγύηση για το σύστημα.

Η επιχείρηση εξόντωσης των συνιστωσών όμως που ανέλαβε για προσωπικούς λόγους ο Αλέξης Τσίπρας αυτή την ώρα για να εξασφαλίσει την ανοχή του κατεστημένου στην ενδεχόμενη πρωθυπουργοποίησή του, συνιστά αποστολή υψηλού πολιτικού κινδύνου. Με δεδομένο ότι η Αριστερά ουδέποτε άσκησε στη χώρα μας κυβερνητική εξουσία, οι πολιτικές προσωπικότητες του χώρου αυτού αρκούνται στο να ηγούνται μικρών οργανώσεων και κινήσεων, όπως είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ή πλειάδα άλλων ομοειδών πολιτικών μορφωμάτων, παντελώς άγνωστων στο ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο επικίνδυνο ίσως στον κόσμο της Αριστεράς από την προσπάθεια αφαίρεσης αυτής της μικροεξουσίας! Η φθορά που θα υποστεί ο Αλ. Τσίπρας ενδέχεται να υπερβεί κατά πολύ αυτή που υπολόγιζε. Οψόμεθα.

Δημοσιεύθηκε την Τρίτη 21-05-2013 στην ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ "ΕΘΝΟΣ"

Oι προστάτες των φοροφυγάδων

Των Κων/νου Δημουλά (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και Βασίλη Κ. Φούσκα (Πανεπιστήμιο Richmond Λονδίνου)*

Ενώ ο κυπριακός λαός σηκώνει στις πλάτες του τη ληστρική και άνιση μεταχείριση που του επιφύλαξαν οι ηγεσίες της Ε.Ε. και των κρατών-μελών της, ενώ στην Ελλάδα η εξεταστική επιτροπή για τη λίστα Λαγκάρντ «συνεδριάζει και ερευνά» αντιμετωπίζοντας τη φοροδιαφυγή ως κάτι εξαιρετικό και σπάνιο που οφείλεται αποκλειστικά στις ενέργειες διεφθαρμένων πολιτικών και επιχειρηματιών και ενώ οι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης γίνονται όνειρο απατηλό για εκατομμύρια πολίτες τής πιο αναπτυγμένης περιοχής του πλανήτη, η έγκυρη και εμπεριστατωμένη επιστημονική έρευνα καταδεικνύει ότι οι φορολογικοί παράδεισοι και οι κρυφές ή φανερές λίστες με φοροφυγάδες συνιστούν ίδιον χαρακτηριστικό του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Από το εξαιρετικό βιβλίο των R. Palan, R.Murhy και Ch. Chivagneux για τους φορολογικούς παραδείσους (Tax Havens. How Globalization Really Works, Cornell University Press, 2010, σ.122-3) μαθαίνουμε ότι οι τραπεζικοί λογαριασμοί των φοροφυγάδων αποτελούν διαχρονικό φαινόμενο των αναπτυγμένων χωρών της Ευρώπης. Το παρακάτω χρονικό αποτελεί επαρκή μαρτυρία του παραπάνω επιχειρήματος:

«Στις 26 Οκτωβρίου του 1932, στις 4.10 το απόγευμα, ο επιθεωρητής της αστυνομίας του Παρισιού, Barthelet, εισβάλλει στο τοπικό παράρτημα της Εμπορικής Τράπεζας της Βασιλείας που βρίσκεται σε ένα όμορφο διαμέρισμα της μοντέρνας συνοικίας των Ηλυσίων Πεδίων (Champs-Elysées). Προς έκπληξή του βρίσκει μέσα στο διαμέρισμα ένα Γάλλο γερουσιαστή, 245.000 ελβετικά φράγκα σε μετρητά και δέκα (10) σημειωματάρια με τα ονόματα 2.000 Γάλλων επιφανών πολιτών. Αυτά τα σημειωματάρια αποκάλυψαν ότι Γάλλοι πολίτες χρησιμοποιούσαν τη συγκεκριμένη τράπεζα για να αποφύγουν να πληρώσουν φόρο εισοδήματος 20% για τις επενδύσεις τους στο εξωτερικό. Τα νέα αναφορικά με τα ονόματα στις λίστες διαδόθηκαν αστραπιαία. Ωστόσο ο υπουργός Εσωτερικών Camille Chautemps αρνείται να αποκαλύψει τα ονόματα ενώ ο υπουργός Οικονομικών Germain-Martin ισχυρίζεται ότι δεν κατέχει καμία λίστα.

Σ’ αυτή την ατμόσφαιρα ο βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Fabien Albertin λαμβάνει τον λόγο στην εθνοσυνέλευση και με επικοινωνιακή δεινότητα αποκαλύπτει τα ονόματα των απατεώνων στα σημειωματάρια. Σ’ αυτά περιλαμβάνονται τρεις γερουσιαστές, μια ντουζίνα από στρατηγούς, δικαστές, δύο επίσκοποι, οι διευθυντές των κυριότερων γαλλικών εφημερίδων και μεγάλοι βιομήχανοι όπως οι αδελφοί Peugeot και ο ιδιοκτήτης της βιομηχανίας επίπλων Lévitan.

Οι παραπάνω, αξιοσέβαστοι κατά τ’ άλλα, Γάλλοι πολίτες είχαν εναποθέσει 2 δισ. γαλλικά φράγκα (περίπου 1,2 ευρώ σε σημερινές τιμές) στην Εμπορική Τράπεζα της Βασιλείας (Banque Commerciale de Bâle). Η συνολική απώλεια φορολογικών εσόδων για το γαλλικό κράτος υπολογίστηκε σε τέσσερα εκατομμύρια φράγκα τον χρόνο. Σύντομα ασκήθηκαν αγωγές σε τρεις μεγάλες ελβετικές τράπεζες και τα περιουσιακά τους στοιχεία δεσμεύτηκαν. Στις 10 Νοεμβρίου του 1932 οι γαλλικές Αρχές κλήτευσαν δύο μέλη του Συμβουλίου των Διευθυντών της Εμπορικής Τράπεζας της Βασιλείας και απαίτησαν να τους επιτραπεί η έρευνα των λογαριασμών Γάλλων πολιτών στην έδρα της τράπεζας στη Βασιλεία. Οι διευθυντές απέρριψαν το αίτημα και οδηγήθηκαν στη φυλακή για δύο μήνες.

Στις 21 Νοεμβρίου του 1932 οι Γάλλοι αξιωματούχοι ζήτησαν από την Ελβετία τη σύναψη μιας συμφωνίας αμοιβαίας βοήθειας, αλλά η κυβέρνηση της Ελβετίας απέρριψε το αίτημα. Η ζημιά ωστόσο είχε γίνει. Πολλοί πελάτες των ελβετικών Τραπεζών από το εξωτερικό απέσυραν τα χρήματά τους από τους λογαριασμούς τους στην Ελβετία. Οι ελβετικές εφημερίδες άρχισαν να ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα είχε η μαζική φυγή καταθέσεων από την πολιορκούμενη τραπεζική βιομηχανία τους. Η Εμπορική Τράπεζα της Βασιλείας αναγκάστηκε να αποπληρώσει μεγάλα χρηματικά ποσά ενώ η Εκπτωτική Τράπεζα της Γενεύης (Discount Bank of Geneva) δεν κατάφερε να επιβιώσει. Η κοινότητα των ελβετικών τραπεζών συνειδητοποίησε ότι ένα ανάλογο σκάνδαλο θα μπορούσε να τις καταστρέψει ολοκληρωτικά. Σ’ αυτό το πλαίσιο επιβλήθηκαν αυστηρότεροι νόμοι για το τραπεζικό απόρρητο. Πολλά χρόνια μετά, μια ανάλογη επίθεση των ΗΠΑ προς τις τράπεζες των νησιών Κέιμαν (Cayman Islands) οδήγησε επίσης σε αυστηρότερη νομοθεσία για το τραπεζικό απόρρητο».

Ετσι το άρθρο 273 του ελβετικού Ποινικού Κώδικα προβλέπει ότι όποιος ερευνά εμπορικά μυστικά με σκοπό να τα καταστήσει προσβάσιμα σε ξένες κυβερνήσεις ή επιχειρήσεις ή ξένες οργανώσεις ή τους φορείς αυτών και όποιος κάνει αυτά τα μυστικά προσβάσιμα σε ξένες κυβερνήσεις ή επιχειρήσεις ή ξένες οργανώσεις ή τους φορείς αυτών, τιμωρείται με φυλάκιση.

Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι ο κίνδυνος αποκάλυψης και τιμωρίας των μεγάλων φοροφυγάδων οδηγεί στην αδιαφάνεια και την ολιγαρχική διοίκηση των τραπεζών. Ηδη στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα το σύστημα διοίκησης και λήψης των αποφάσεων είναι ολιγαρχικό. Θα επιτρέψουν οι λαοί της Ευρώπης και τα δημοκρατικά κινήματα να συμβεί κάτι ανάλογο και με την επιχειρούμενη τραπεζική ένωση ή θα αντιδράσουν δυναμικά ανατρέποντας το ολιγαρχικό καθεστώς που ασκεί τη διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Ευελπιστούμε ότι τα ριζοσπαστικά πολιτικά κόμματα εργάζονται για το δεύτερο παρεμποδίζοντας την επέκταση των μνημονιακών πολιτικών και ακυρώνοντάς τες όπου ήδη έχουν επιβληθεί.

……………………………………………………….

*Ο Κων/νος Δημουλάς (Πάντειο Πανεπιστήμιο) και ο Βασίλης Κ. Φούσκας (Πανεπιστήμιο Richmond Λονδίνου) είναι πανεπιστημιακοί και το βιβλίο τους για την ελληνική οικονομική κρίση θα εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο Palgrave-Macmillan τον Μάιο.

http://www.efsyn.gr/

Η εφορία θα κρατάει το εφάπαξ για χρέη προς το Δημόσιο

Σοκ περιμένει χιλιάδες οφειλέτες του ελληνικού δημοσίου, καθώς η εφορία θα έχει πλέον το δικαίωμα να παρακρατά έως και το 50% του βοηθήματος ακόμη και εάν έχουν υπαχθεί σε ρύθμιση ή έχουν προχωρήσει σε διακανονισμό.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με το «Έθνος», οι Εφορίες μετά από εντολή του υπουργείου Οικονομικών θα μπορούν να παρακρατήσουν ακόμα και το σύνολο της οφειλής. Πιο απλά οι υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι να εκδίδουν διαταγή πληρωμής προς τον ασφαλιστικό φορέα για παρακράτηση ολόκληρης της οφειλής για βοήθημα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χιλιάδες οφειλέτες καθίστανται πλέον δέσμιοι των οφειλών τους. Παρά το γεγονός ότι πολλές από τις οφειλές έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των σκληρών οικονομικών μέτρων. Οι οφειλέτες θα δουν τα ειδοποιητήρια-κατασχετήρια προς τα ασφαλιστικά ταμεία για δικαιούχους του εφάπαξ να πέφτουν βροχή.

Να σημειωθεί ότι οι προειδοποιήσεις προς τους οφειλέτες έχουν ήδη ξεκινήσει, μέσω αποστολής email. Συγκεκριμένα το ηλεκτρονικό μήνυμα ενημέρωνε τον φορολογούμενο για τις κυρώσεις, οι οποίες ήταν:

Προσαύξηση 1% για κάθε μήνα καθυστέρησης
Τη μη χορήγηση Αποδεικτικού Φορολογικής Ενημερότητας
Τη λήψη αναγκαστικών και λοιπών μέτρων (κατάσχεση μισθού, ακινήτων).

http://www.koutipandoras.gr

Να σταματήσει άμεσα η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα

Του Κρίτωνα Αρσένη

Δηλώσεις για την αφιερωμένη φέτος στο νερό Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας 22/5/13

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας που φέτος είναι αφιερωμένη στο νερό, ο ευρωβουλευτής Κρίτων Αρσένης δήλωσε:

"Το νερό είναι δημόσιο αγαθό και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό αποτελεί δικαίωμα για κάθε πολίτη. Έχει αποδειχθεί ότι η ιδιωτικοποίηση αυξάνει το κόστος για τους πολίτες και μειώνει την ποιότητα του νερού. Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη
Βρετανία από τη Θάτσερ έφερε δραματικές επιπτώσεις για τους πολίτες αυξάνοντας το κόστος κατά 50% τα πρώτα 4 χρόνια, τριπλασιάζοντας τις διακοπές παροχής σε νοικοκυριά που δεν μπορούσαν να πληρώσουν, μειώνοντας την ποιότητα, αυξάνοντας τα κρούσματα δυσεντερίας και οδηγώντας σε αλλεπάλληλες παραβιάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.

Πάνω από 1.5 εκατομμύριο Ευρωπαίοι πολίτες υπέγραψαν ήδη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Αυτή είναι η πρώτη "Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών" που έχει καταφέρει να πληροί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις ( πάνω από 1 εκατ. υπογραφές πανευρωπαϊκά με υψηλή συμμετοχή σε πάνω από 7 χώρες). Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βάση της συνθήκης της Λισσαβόνας θα πρέπει τώρα να απαντήσει στο αίτημα των πολιτών προτείνοντας σχετική νομοθεσία.

“Καλώ την κυβέρνηση να σταματήσει άμεσα τις διαδικασίες ιδιωτικοποίησης του νερού. Καλώ τους Δήμους να προχωρήσουν στη διενέργεια τοπικών δημοψηφισμάτων για να αποφασίσουν οι πολίτες για το νερό τους. Καλώ τους συμπολίτες μας να υποστηρίξουν μαζικά την πανευρωπαϊκή εκστρατεία συλλογής υπογραφών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού

http://www.right2water.eu/el

Άφεση αμαρτιών Σαμαρά μέσω… Αζερμπαϊτζάν

Να λοιπόν που το 12άρι της Ελλάδας στο τραγούδι του Αζερμπαϊτζάν στη Eurovision, ήταν στρατηγικά στοχευμένο, όπως αποδείχθηκε από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Μπακού. Με μια δόση μαύρου χιούμορ θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν η δεύτερη ευφυέστερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα, την ώρα που πήγε ο Σαμαράς να δει τον Αλίγιεφ. Η πρώτη θα ήταν ασφαλώς να έχει αναθερμάνει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Αλλά ζητάμε πολλά τώρα…
Είναι κοινό μυστικό για τους εν Αθήναις παροικούντες, πως ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής διαπλοκής , από διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής, είναι δεμένο στο άρμα του λόμπυ της Gazprom. Πιέζουν όσο και όπως μπορούν προκειμένου το φυσικό αέριο στην Ελλάδα να είναι αποκλειστικά ρωσική υπόθεση. Με το αζημίωτο βεβαίως για τους ίδιους, όπως άλλωστε και για του Ρώσους. Διάφοροι ψίθυροι μάλιστα υποστηρίζουν πως ακόμη και η αρχική σύνθεση της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ με ένα και μόνο κριτήριο επελέγη, το που θα πάει η ΔΕΠΑ.
Οι ενστάσεις που υπάρχουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε μια τέτοια προοπτική προφανώς και δεν έχουν περάσει απαρατήρητες. Αντιθέτως, είναι ένας ακόμη λόγος στο να παραμένουν κλειστές οι πόρτες της Ουάσινγκτον για τον πρωθυπουργό ( όταν μάλιστα είναι διάπλατες για τον Ερντογάν) και να μην βρίσκεται ημερομηνία για την επίσκεψή του. Το Μαξίμου έχει πάρει το μήνυμα και προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με την επίσκεψη στον Αλίγιεφ.
Αν επιλεγόταν ο TAP που περνάει και από την Ελλάδα για να μεταφέρει το αζέρικο αέριο στην Ευρώπη , η κυβέρνηση θα ένιωθε πιο λυμένα τα χέρια να δώσει τη ΔΕΠΑ στην Gazprom , επικαλούμενη την τήρηση των ισορροπιών. Το σενάριο μάλιστα που θέλει τη ΔΕΠΑ στην Gazprom και τον ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar έχει αρχίσει να γίνεται πολύ δημοφιλές στην ελληνική κυβέρνηση. Είναι πιθανό να συμβεί αυτό; Οι Αζέροι (μαζί με τους Αμερικανούς) θα αποφασίσουν τον Ιούνιο μεταξύ TAP (Τουρκία, Ελλάδα, Αλβανία, Ιταλία) ή Nabucco West (Τουρκία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αυστρία) παρακάμπτοντας την Ελλάδα.
Ο Σαμαράς επιχειρηματολόγησε για τα οικονομικά πλεονεκτήματα του TAP όπως και για την ταχύτερη διέλευση του αερίου προς τις αγορές της Ευρώπης. Βεβαίως παρά το βάσιμο της επιχειρηματολογίας, είναι σαφές πως τέτοιες αποφάσεις που αφορούν το ποιος θα κρατάει τα κλειδιά της ενεργειακής επάρκειας της Ευρώπης, λαμβάνονται πρωτίστως με γεωπολιτικά κριτήρια.
Ο Σαμαράς όπως εμφανίστηκε μπροστά στη Μέρκελ λέγοντας το περίφημο «Ουδείς αναμάρτητος», επιχείρησε τώρα να λάβει «άφεση αμαρτιών» μέσω … Αζερμπαϊτζάν. Τέλος Ιουνίου λοιπόν με την απόφαση των Αζέρων θα γνωρίζουμε και πόσο ειλικρινής θεωρήθηκε η «μετάνοια» ή αν αυτό που διαφημίζεται ως «τήρηση ισορροπιών», διαβάζεται από τους ενδιαφερόμενους ως « πάτημα σε δυο βάρκες».
Διότι η αμερικανική πλευρά γνωρίζει, πολύ καλά, πως η ΔΕΠΑ θα πουληθεί τώρα, ενώ ο αγωγός TAP για να κατασκευαστεί και να λειτουργεί πλήρως θέλει δέκα χρόνια στο νερό. Άρα η ισορροπία, δεν είναι και τόσο…. ισορροπία. Για αυτό και πλησιάζει όλο και περισσότερο η στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς θα πρέπει να μάθει πως καλώς ή κακώς στον κόσμο υπάρχει «άσπρο» και «μαύρο», οπότε θα πρέπει να πάψει να παριστάνει όλες τις αποχρώσεις του… γκρι.
Μπορεί το “you’re either with us, or against us” να το είπε ο Τζώρτζ Μπους που δεν φημιζόταν για την ευφυΐα του, σας βεβαιώνω όμως πως το πιστεύουν ακράδαντα όλοι οι Αμερικανοί Πρόεδροι.
ΥΓ: Τον ΟΠΑΠ δεν τον έχω ξεχάσει… Όλα στην ώρα τους.

---

http://rizopoulospost.com/

H Άλλη Πλευρά του Κινεζικού Θαύματος

Συνεχείς παραβιάσεις στα εργασιακά δικαιώματα, διαδηλώσεις για το περιβάλλον και ο φόβος του χρέους, κρύβονται πίσω από την κινεζική υπερανάπτυξη

 Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

  

Πολύφερνη νύφη η Κίνα για την προίκα των 3,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε συναλλαγματικά αποθέματα που διαθέτει και ψάχνει να επενδύσει στις χειμαζόμενες οικονομίες της Ευρώπης και όχι μόνο, κρύβει ωστόσο και την άλλη πλευρά του νομίσματος: Τη συνεχιζόμενη παραβίαση εργατικών δικαιωμάτων, τις επιπτώσεις της ξέφρενης ανάπτυξης στο περιβάλλον αλλά και την ανησυχία για το «κρυφό» υπέρογκο χρέος της.

 Σε πρόσφατη έκθεση της η ελβετική τράπεζα UBS εκτιμά το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης σε 15% του ΑΕΠ στα τέλη του 2012. Το ποσοστό αυτό γίνεται μεγαλύτερο, 55%, αν υπολογιστεί και το χρέος που έχουν συσσωρεύσει οι τοπικές κυβερνήσεις και υπηρεσίες.

 Μια πρόγευση άλλωστε αυτού που συμβαίνει στην Ευρώπη, πήρε η Κίνα τον προηγούμενο μήνα όταν ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε τη χρηματοπιστωτική αξιοπιστία της χώρας, όσον αφορά τα χρέη της στο εθνικό νόμισμα, το γουάν. Ο οίκος Fitch επεσήμαινε τα υπερβολικά επίπεδα χρέους και τόνιζε ότι η αύξηση των πιστώσεων αλλά και η εξάρτηση από «θολές» πρακτικές δανεισμού έχει ενισχύσει την πιθανότητα χρηματοπιστωτικής αστάθειας.

 Η Κίνα, όπως έκαναν άλλωστε και αρκετές από τις αναπτυγμένες οικονομίες, για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, αύξησαν το διαθέσιμο όγκο πιστώσεων. Οι τράπεζες δάνειζαν με πολύ ταχύτερους ρυθμούς από ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης, κάτι, που όπως επισημαίνεται σε σχετικό ρεπορτάζ του CNN, μόνο στο Κατάρ συνέβαινε. Το Κατάρ ως γνωστόν κατέρρευσε στα τέλη του 2010, δημιουργώντας «πιστωτικό συναγερμό» σε ολόκληρο τον κόσμο, συμβάλλοντας στην εκτίναξη αρχικά των ελληνικών spreads και το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης που σύντομα εξελίχθηκε σε ευρωπαϊκή.

 Στα τέλη του 2012 το χρέος των τραπεζών και των ιδιωτικών επιχειρήσεων έφθασε στο 136% του ΑΕΠ, επίπεδο που είναι το τρίτο υψηλότερο από οποιαδήποτε άλλη αναδυόμενη οικονομία που περιλαμβάνεται στις αξιολογήσεις του οίκου Fitch. Συνολικά το κινεζικό χρέος, ιδιωτικό και δημόσιο ξεπερνά το 200% του ΑΕΠ. Ανάλογο χρέος παρουσιάζουν και άλλες οικονομίες, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Νότιος Κορέα, μόνο που αυτές ανήκουν στο κλαμπ των ισχυρών οικονομιών, που εκτός των άλλων έχουν και άλλη πολιτική βαρύτητα στο διεθνές πολιτικό σκηνικό, παρά την ανερχόμενη κινεζική επιρροή.

Εργασιακές συνθήκες στην Κίνα του 21ου αιώνα

 Οι πιστώσεις αυτές, πολλές από τις οποίες έχουν δοθεί από το λεγόμενο «σκιώδες» τραπεζικό σύστημα, ένα «ομιχλώδες» τραπεζικό δίκτυο που υπάρχει στη χώρα, για το οποίο λίγα είναι γνωστά όσον αφορά το πραγματικό οικονομικό του μέγεθος.

 Όσο η Κίνα αναπτύσσονταν με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που έφθαναν ακόμη και το 10%, το πρόβλημα του χρέους ελάχιστα απασχολούσε τους διεθνείς παρατηρητές. Η Κίνα άλλωστε αποτέλεσε τη βασική «ατμομηχανή» της παγκόσμιας ανάπτυξης μετά την κρίση του 2008. Πιέζεται μάλιστα κυρίως από τις ΗΠΑ να στραφεί πλέον στην εσωτερική ζήτηση, να διαθέσει δηλαδή τα συναλλαγματικά της πλεονάσματα για την τόνωση της εσωτερικής ζήτησης-μέχρι σήμερα η ανάπτυξη της κινεζικής οικονομίας έχει κυρίως εξαγωγικό προσανατολισμό και εστιάζεται σε σαφάρι επενδύσεων ανά τον κόσμο κυρίως σε πλουτοπαραγωγικές πηγές και υποδομές-προκειμένου να βοηθήσει την ανάπτυξη και άλλων οικονομιών όπως η αμερικανική που «καίγεται» να πουλήσει προϊόντα και υπηρεσίες εκτός συνόρων, μιας και η εντός των τειχών ανάπτυξη δεν είναι αρκετή για να τη βγάλει από τη στασιμότητα και την σχετικά υψηλή ανεργία(8%).

Εργοστάσιο της Mattell(παιχνίδια)

Προς το παρόν με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 7%-8% η κινεζική οικονομία δεν δείχνει να κινδυνεύει από χρηματοπιστωτική κρίση. Η επισήμανση ωστόσο διαφόρων οίκων για τα τυχόν προβλήματα που μπορεί η κινεζική οικονομία να αντιμετωπίσει, ακόμη και αν εδράζονται στη σχέση «αγάπης-μίσους» με την οποία οι δυτικοί αντιμετωπίζουν την ανερχόμενη οικονομικά και πολιτικά δύναμη, δείχνουν ότι το κινεζικό θαύμα έχει δύο όψεις…

  Εντείνεται η κοινωνική δυσαρέσκεια

 Με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης θα περίμενε κανείς η Κίνα να μην έχει και πολλούς δυσαρεστημένους… Μόνο που η κινεζική ανάπτυξη ελάχιστα διαφέρει από την αντίστοιχη σε άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου, με τα μεροκάματα πείνας και την ανύπαρκτη κοινωνική και περιβαλλοντική πρόνοια.

 Λίγες ημέρες πριν μία από τις σημαντικότερες ειδήσεις που μετέδωσαν τα διεθνή πρακτορεία ήταν οι μαζικές διαδηλώσεις στην πόλη Κουνμίγκ της νοτιοδυτικής Κίνας. Οι διαδηλώσεις στρέφονταν κατά των σχεδίων για τη δημιουργία εγκαταστάσεων παραγωγής μίας χημικής ουσίας σε τοπικό διυλιστήριο. Ήταν μάλιστα η δεύτερη διαδήλωση που έγινε μέσα σε ένα μήνα.

 Στη Σαγκάη, την οικονομική μητρόπολη της Κίνας, έγιναν επίσης διαδηλώσεις κατά της εγκατάστασης εργοστασίου παραγωγής μπαταριών λιθίου. Οι δύο αυτές ειδήσεις έδειξαν ότι δεν είναι μόνο το… ψωμί που ανησυχεί τους Κινέζους, αλλά και οι συνεχιζόμενες επιπτώσεις στο περιβάλλον, μιας ανάπτυξης που δεν έχει περιβαλλοντικές και κοινωνικές ευαισθησίες.

Διαδηλώσεις και για το περιβάλλον

 Το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που παράγονται στην Κίνα δεν προορίζονται για την αναπτυσσόμενη κινεζική καταναλωτική αγορά, αλλά για την αναπτυγμένη αγορά των αναπτυγμένων οικονομιών, αφού η ετικέτα «madeinChina», κρύβεται πίσω από χιλιάδες ευτελή προϊόντα αλλά και πίσω από πολλά προϊόντα εξελιγμένης τεχνολογίας στην Ευρώπη και την Αμερική.

 Σε έρευνα που έκανε η εταιρία συμβούλων Accenture για λογαριασμό της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας επιχειρήσεων BusinessEurope, πάνω από το 75% των ερωτηθέντων εξέφρασε φόβους ότι η Κίνα θα φθάσει ή θα ξεπεράσει την Ευρώπη όσον αφορά την καινοτομία το 2023.

 Η δημοσιοποίηση των στοιχείων αυτών συνέπεσε με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προχθές να ξεκινήσει έρευνα κατά κινεζικών επιχειρήσεων τηλεπικοινωνιών, οι οποίες φαίνεται να έχουν επιδοτηθεί με αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν την ευρωπαϊκή αγορά με φθηνότερα προϊόντα σε σχέση με τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές.

 Μεταξύ των «υπόπτων» κινεζικών επιχειρήσεων περιλαμβάνονται η HuaweiTechnologies και η ΖΤΕ. Η ΕΕ έχει μάλιστα απειλήσει ότι θα επιβάλλει κυρώσεις με τη μορφή δασμών στις εν λόγω επιχειρήσεις. Το παράδοξο στην υπόθεση είναι, πως οι ευρωπαϊκές πολυεθνικές για… χατίρι των οποίων γίνονται όλα, αντέδρασαν στις προτάσεις της Κομισιόν, φοβούμενες ότι θα πληγούν τα συμφέροντά τους στην Κίνα. Οι γνωστές εταιρίες τηλεπικοινωνιών Ericsson, Nokia καιSiemens, αντέδρασαν, όπως διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ του πρακτορείου «Bloomberg», στα σχέδια της Κομισιόν.

Από τις περσινές ταραχές στην Foxconn

 Το ζήτημα των εργασιακών δικαιωμάτων έρχεται κατά καιρούς στην επικαιρότητα, όπως έγινε πέρυσι με τις αποκαλύψεις και τις απεργίες στην ταϊβανέζικων συμφερόντων εταιρία Foxconn, στα κινεζικά εργοστάσια της οποίας κατασκευάζονται πολλά από τα δημοφιλή γκάτζετ της αμερικανικής εταιρίας Apple. Χθες μάλιστα διαβάσαμε σε ανταπόκριση του πρακτορείου «Reuters» ότι η εταιρία ζητά περισσότερο χρόνο για να περιορίσει τις υπερωρίες, εξαιτίας των οποίων είχαν προκληθεί πέρυσι μεγάλες εργατικές ταραχές σε εργοστάσια της Foxconn. Σε ανακοίνωση της τον Απρίλιο, η οργάνωση «China Labor Watch» η οποία παρακολουθεί την κατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων στην Κίνα ανέφερε δύο ακόμη αυτοκτονίες σε εργοστάσιο της Foxconn στο Ζενγκσού.

 *Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΕΛΛΑΔΑ αύριο" 18/05/2013 via  http://oikonomiallomati.blogspot.gr/

Το Μνημόνιο απειλεί να υποδουλώσει την Κύπρο στην Τουρκία

Του Γ. Δελαστίκ

Ωμά έθεσε το θέμα ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους στον Λευκό Οίκο την Πέμπτη: «Υπάρχει μεγάλη ευκαιρία για να βρεθεί λύση στο Κυπριακό» του είπε. Ζήτησε μάλιστα «άμεση επανέναρξη των συνομιλιών και γρήγορη διαδικασία διαπραγματεύσεων» με φόρμουλα την τετραμερή διάσκεψη για το θέμα - συνομιλίες δηλαδή Ελλάδας, Τουρκίας, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, όπως διευκρίνισαν τουρκικές πηγές.

Στόχος των Αμερικανών, των Αγγλων και των υπόλοιπων Ευρωπαίων που κατέχουν σημαντικά διεθνή αξιώματα και συγκαταλέγονται μεταξύ των εχθρών της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι να ξεκινήσουν τις συνομιλίες γύρω στον Οκτώβρη, και μέχρι τον Δεκέμβρη (!) να έχουν κλείσει το θέμα. Να έχει υπάρξει δηλαδή συμφωνία Αγκυρας -Αθήνας, η οποία στη συνέχεια να επιβληθεί στους Ελληνοκυπρίους, εν ανάγκη και με το ζόρι- κατά το πρότυπο των «προδοτικών» όπως δικαίως είχαν αποκληθεί τότε, συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, το 1959, τις οποίες επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Εννοείται, χωρίς δημοψηφίσματα και άλλες «δημοκρατικές ανοησίες»! Εχοντας την Κύπρο οικονομικά εξανδραποδισμένη μετά τη λεηλασία των καταθέσεων στις τράπεζές της και επιπροσθέτως με τον Νίκο Αναστασιάδη προσφάτως εκλεγέντα Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος τυγχάνει φανατικός υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, θα ήταν όντως ηλίθιοι οι Αμερικανοευρωπαίοι αν δεν επεδίωκαν τώρα να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να επιβάλουν τουρκική λύση στο Κυπριακό, υποδουλώνοντας ουσιαστικά τους Ελληνοκυπρίους στην Αγκυρα.

Σε επίπεδο δημόσιων δηλώσεων υψηλού επιπέδου, την αρχή την έκανε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο δεξιός Δανός Αντερς Φογκ Ράσμουσεν στις 6 Μαΐου. «Καλώ επειγόντως όλες τις πλευρές στην Κύπρο να προχωρήσουν προς την εξεύρεση λύσης επανένωσης του νησιού» δήλωσε αυτός. Δύο 24ωρα αργότερα, στις 8 Μαΐου, ήταν η σειρά τού επίσης δεξιού Φινλανδού επιτρόπου Ολι Ρεν. Μιλώντας με θέμα το Μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Κύπρο και απευθυνόμενος προς τα μέλη της επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής, ο Ρεν υποστήριξε ότι «η επανένωση της Κύπρου θα δώσει οικονομική και κοινωνική ώθηση στην Κύπρο γι' αυτό και εμείς πρέπει να δώσουμε ώθηση στη διαδικασία» της επανένωσης! Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ προκάλεσε μάλιστα πανικό στα κυπριακά κόμματα, καθώς προσπάθησε να εκβιάσει τη Λευκωσία. «Μετά την επίλυση του προβλήματος της Κύπρου, θα μπορούν να αρθούν τα εμπόδια για τις έρευνες και την εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου» δήλωσε χαρακτηριστικά σε συνέντευξη Τύπου, υπονοώντας ουσιαστικά ότι αν δεν λυθεί το Κυπριακό, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα αφεθεί να προχωρήσει σε εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που βρίσκονται μέσα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της!

Οι Αμερικανοί έκαναν κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Εβαλαν τον Αυστραλό Αλεξάντερ Ντάουνερ, ειδικό σύμβουλο του γ.γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό, να αποστείλει έγγραφο 77 σελίδων τόσο στον πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη όσο και στον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ντερβίς Ερογλου. Ενα έγγραφο στο οποίο καταγράφονται τόσο τα σημεία σύγκλισης όσο και τα σημεία διαφωνίας κατά τις συνομιλίες που διεξήχθησαν την πενταετία 2008-2012 μεταξύ του Κύπριου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια από τη μία μεριά και των Τουρκοκυπρίων ηγετών Ταλάτ και Ερογλου από την άλλη. Η ύπουλη αυτή αμερικανική κίνηση αποσκοπεί στο να κατοχυρώσει ως δήθεν κεκτημένα τα σημεία σύγκλισης και να επικεντρώσει τις νέες διαπραγματεύσεις στα σημεία διαφωνίας, παραβιάζοντας έτσι τη θεμελιώδη διπλωματική αρχή ότι δεν ισχύει ποτέ οποιαδήποτε συμφωνία σε επιμέρους θέμα, αν δεν υπάρξει συνολική συμφωνία.

Πέρα όμως από τα σχέδια των Αμερικανών, θύελλα αντιδράσεων ξεσήκωσε στην Κύπρο το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης -ο οποίος, επαναλαμβάνουμε, είναι φανατικός υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν- απέκρυψε (!) την ύπαρξη του εγγράφου αυτού από όλα τα άλλα κυπριακά κόμματα επί 15 ημέρες. Ενώ το έγγραφο του επιδόθηκε στις 30 Απριλίου, ο Νίκος Αναστασιάδης μέχρι και τη συνεδρίαση της 15ης Μαΐου του Εθνικού Συμβουλίου δεν ανέφερε τίποτα στους Κύπριους πολιτικούς ηγέτες. Ενδεχομένως δεν θα μάθαιναν ποτέ τίποτα αν δεν «κάρφωνε» την ύπαρξη του επίμαχου εγγράφου ο Τουρκοκύπριος πολιτικός Ιζέτ Ιστζιάν στον γ.γ. του ΑΚΕΛ Αντρο Κυπριακού. Μαύρες μέρες περιμένουν την Κύπρο...

Πηγή : Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ