Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Το Ταμείο εξομολογείται

Κέζα Λώρη
«Σόρι παίδες, σας αλλάξαμε τον αδόξαστο». Κάπως έτσι μεταφράζεται το πόρισμα που αφορά τη σωτηρίας της χώρας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Πρόκειται για αυστηρά εμπιστευτικό εσωτερικό έγγραφο - τόσο εμπιστευτικό ώστε να διακινείται με διακριτικότητα από εφημερίδες παγκόσμιας κυκλοφορίας. Με αυτό το κείμενο λοιπόν το ΔΝΤ ομολογεί τα σφάλματά του. Με αυτό το κείμενο εξομολογείται τα κρίματά του.

Μέσα από 50 σελιδούλες αποκαλύπτεται πόσο δίκιο είχαν οι φωνασκούντες, εκείνοι που επέμεναν ότι δεν χρειάζεται να πάει η Ελλάδα παρακαλετά στους σωτήρες. Αναφερόμαστε στον πρώτο καιρό, τότε που διάφοροι οικονομολόγοι έλεγαν ότι αν καταρρεύσει η Ελλάδα, θα καταρρεύσει και η ευρωζώνη. Αυτό ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί που οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν το χρησιμοποίησαν. Δεν καταλάβαιναν (ή έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν) πως το πακέτο βοήθειας του 2010 δεν είχε σχεδιαστεί για να βοηθηθεί η Ελλάδα αλλά για να αποφευχθεί ένα πιθανό ντόμινο.

Σε όλα τα μεγάλα ζητήματα υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των σωτήρων αλλά βγαίνουν τώρα στη φόρα. Το ΔΝΤ παραδέχεται λοιπόν ότι η απόφαση για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων έπρεπε να είχε ληφθεί νωρίτερα, όταν διαπιστώθηκε ότι το ελληνικό πρόγραμμα είχε ξεφύγει. Σύμφωνα με το Ταμείο το κούρεμα αποφασίστηκε όταν διαπιστώθηκε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Αποφασίστηκε επειδή πίεζαν ευρωπαϊκές χώρες των οποίων οι τράπεζες είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους τεράστια ποσά σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και θα παθαίνανε μεγάλη ζημιά. Δηλαδή και πάλι, το 2012 δεν αξιοποιήθηκε το διαπραγματευτικό χαρτί της χώρας.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι σε φάση μετάνοιας. Κάνει τον αυτοέλεγχό του. Εντάσσει στις αμαρτίες του όσα οδήγησαν σε ύφεση και εκτίναξη της ανεργίας. Τα βάζει όλα αυτά σε ένα πλαίσιο, λέγοντας ότι φταίνε τόσο οι ευρωπαίοι όσο και οι Ελληνες, που δεν μοίρασαν ακριβοδίκαια τα βάρη. Ομολογούν δηλαδή αυτό που τόσος κόσμος λέει εδώ και χρόνια, προχώρησαν στα εύκολα, καταστρέφοντας τους πολλούς επειδή ήταν δύσκολο να ελέγξουν τους λίγους.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε αυστηρή αυτοκριτική. Πλην όμως στην πολιτική η εξομολόγηση δεν οδηγεί σε άφεση αμαρτιών. Αλλωστε είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στις παραδοχές των σφαλμάτων τους. Είναι ύποπτα τα συμφραζόμενα: κάναμε λάθη/ δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα/ αρκεί να εφαρμοστούν οι δεσμεύσεις. Κι αν δεν εφαρμοστεί επακριβώς το πρόγραμμα, που βασίστηκε σε λάθη; Τι γίνεται τότε;

Ένα δέντρο κόπηκε, ένας λαός αναστήθηκε

Της Εμμανουέλλα Γαβαλά
«Ένα δέντρο κόπηκε, ένας λαός αναστήθηκε», φώναζαν χιλιάδες Τούρκοι ομογενείς στο Λονδίνο στην πορεία προς την τούρκικη Πρεσβεία, το Σάββατο 1η Ιουνίου 2013. Όχι, δεν είναι μονάχα επειδή μια από τις τελευταίες οάσεις πρασίνου στην πολύβουη Πόλη θα καταστρεφόταν, ούτε επειδή το εκατοστό-δέκατο καινούριο Μall θα οικοδομούταν στη θέση του, ούτε επειδή η όμορφη Πόλη χάνει σταδιακά τον ξεχωριστό χαρακτήρα της, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ανοικοδόμησης κτιρίων «κατά τα δυτικά πρότυπα». Ξεκίνησε ως το περίφημο Οccupy Gezi, από το ομώνυμο πάρκο στην Κωνσταντινούπολη και αστραπιαία μετατράπηκε σε κραυγή διαμαρτυρίας πολλών Τούρκων ανά την υφήλιο, έναντι σε ένα -κατά τις μαρτυρίες τους- καταπιεστικό καθεστώς.
Παρατηρούσα τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη, κυρίως μέσω ερασιτεχνικών video στο facebook, και δεν πίστευα ότι θα φτάναμε, χτες Σάββατο, να ζούμε τις στιγμές που ζήσαμε, στο κέντρο του Λονδίνου. Μοιάζει να είναι κάτι πολύ βαθύτερο από ότι ο αγώνας για μια «πράσινη πόλη», μοιάζει σαν ένα ηχηρό ξέσπασμα, έναντι σε μία καταπιεστική αντίληψη εξουσίας. Μου έλεγαν χαρακτηριστικά χτες «a government, which stops serving its people’s rights, has already lost its legitimacy». Κάποιοι μιλούσαν για την αρχή μιας νέας «Τούρκικης Άνοιξης», άλλοι τυλιγμένοι σε κόκκινες σημαίες τραγουδούσαν «είμαστε τα παιδιά του Κεμάλ», ενώ άλλοι οργισμένοι φώναζαν παθιασμένα «Ερντογάν, παραιτήσου!».
Μέσα σε αυτήν την ασυνήθιστη για τα σαββατιάτικα πρωινά του Hyde Park αναστάτωση, ήταν απερίγραπτο να κοιτάζεις πίσω από το Hyde Park Corner και το πλήθος να είναι ατελείωτο, οι κόκκινες σημαίες να φτάνουν μέχρι το άλλο άκρο του πάρκου, το Marble Arch, από όπου και ξεκίνησε η πορεία. Θυμάμαι έναν νεαρό με ντουντούκα να λέει αστειευόμενος στο πλήθος «Οργανωθείτε σε σειρές μέχρι να πάρουμε άδεια να ξεκινήσουμε, βλέπετε, εδώ είναι πολιτισμένο κράτος...». Θυμάμαι διαδηλωτές να βγάζουν φωτογραφίες με τους Άγγλους αστυνομικούς που συνόδευαν την πορεία, θυμάμαι ένα πανό να λέει «at least here we have BBC…». Μοιάζει ο κόσμος να βγήκε στους δρόμους να μας πει πως η Τουρκία του 2013 δεν βαδίζει μόνο σε μια λαμπρή ρότα ανάπτυξης και οικονομικής ευημερίας, αλλά ο διχασμός μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων για το ποιας ιδεολογικής κατεύθυνσης κυβέρνηση προτιμούν κρατάει ακόμα. 
Ο κόσμος είδε την άλλοτε όμορφη και γεμάτη Istiklal να έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, τα δακρυγόνα και τις μάνικες νερού της αστυνομίας να ρίχνουν ανεξέλεγκτα στους διαδηλωτές, τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς το Taksim να έχουν παγώσει. Ακόμα και το δίκτυο τηλεφωνίας και το internet να έχει διακοπεί για να εμποδιστεί κάθε είδος επικοινωνίας. Ακόμα και αν η διεθνής κοινότητα δυσκολευόταν αρχικά να πιστέψει τις εκτάσεις του αυταρχισμού της τουρκικής ηγεσίας, η αντίδραση τους απέναντι στα γεγονότα, επιβεβαίωσε τις κατηγορίες του λαού εναντίον τους. Το πλήθος του Λονδίνου έμοιαζε ικανοποιημένο από τις ανήκουστες, για δημοκρατική χώρα τακτικές, που η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια των γεγονότων, γιατί όπως ισχυρίζονται, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Ωστόσο, πολλοί θεωρούν την εξέγερση αυτή βούτυρο στο ψωμί του συντηρητικού στρατιωτικού κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο μετά την υπόθεση Εργενεκών βρέθηκε βαθιά περιθωριοποιημένο. Πάραυτα, χιλιάδες κόσμου πορεύτηκαν πεζοί από το ανατολικό στο ευρωπαϊκό κομμάτι της Ιstanbul, με την ίδια θέρμη που οι Τούρκοι του Λονδίνου έκλεισαν την κυκλοφορία σε μια από τις πιο ελιτίστικες περιοχές της πόλης, χωρίς καμία αξιόλογη τηλεοπτική κάλυψη, για να πουν στοργικά στην πατρίδα τους «Istanbul, δεν είσαι μόνη».
Περήφανοι οι Τούρκοι που είδαν το Σάββατο αυτό, αποφασισμένοι, ενωμένοι, να βροντοφωνάζουν συνθήματα, αγκαλιασμένοι να στέλνουν το δικό τους μήνυμα στην αγαπημένη τους Πόλη. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δείχνοντας το ανάγλυφο των αντιλήψεων στο εσωτερικό της χώρας. Τους κοίταζα έξω από την Πρεσβεία της Τουρκίας να τραγουδάνε τον εθνικό τους ύμνο και θαύμαζα την περηφάνια και τη σιγουριά τους. Και εκεί μέσα στο πραγματικά συγκινημένο πλήθος, σκέφτηκα πως η Πόλη κατακτήθηκε πολλές φορές, για να φτάσει σήμερα το 2013, να κατακτηθεί από τους ίδιους της τους ανθρώπους.
Φίλε Έλληνα, που μόνος σου ήρθες στην πορεία να κρατήσεις ψηλά το «United we stand. Divided we fall. Greece is with you» και που οι Τούρκοι περήφανα σε φωτογράφιζαν, ευχαριστούμε που μας αντιπροσώπευσες τόσο επάξια…
Κείμενο - Φωτογραφίες: Εμμανουέλα Γαβαλά, Φοιτήτρια Οικονομικών στο Λονδίνο

"Το νερό δεν είναι εμπόρευμα: Δημοψήφισμα για τη σωτηρία του" - Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη

Με τον Tommaso Fatori, από την Ιταλία. Χαιρετισμό απεύθυνε ο Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. 

Ομιλητές
Γιώργος Αρχοντόπουλος, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων της ΕΥΑΘ
Τommaso Fattori, ιδρυτικό μέλος της καμπάνιας που οδήγησε στο δημοψήφισμα για τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού στην Ιταλία

Στη Θεσσαλονίκη αναπτύσσεται ένα ζωντανό κίνημα με στόχο την αποτροπή της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ. Οι εργαζόμενοι στην εταιρεία, πρωτοβουλίες πολιτών, δημοτικές κινήσεις και κόμματα της αριστεράς συντονίζουν τις προσπάθειές τους με στόχο την προστασία του νερού ως θεμελιώδους κοινωνικού αγαθού που πρέπει να βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο. Ήδη το δημοτικό συμβούλιο της πόλης έχει ταχθεί υπέρ της διενέργειας δημοψηφίσματος. 

Στην Ιταλία, το 2011, μια παρόμοια πρωτοβουλία πολιτών και οργανώσεων κατάφερε συλλέγοντας υπογραφές να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα για τη συνταγματική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και των δικτύων του, βάζοντας φρένο στα σχέδια της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι για ιδιωτικοποιήσεις (η πρόταση των κινημάτων απέσπασε το 95%). Ο Τομάζο Φατόρι ήταν ιδρυτικό μέλος της καμπάνιας και έκτοτε παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στον τομέα της ιδιωτικοποίησης του νερού σε όλον τον κόσμο, καθώς και τους αγώνες για την υπεράσπιση των κοινών αγαθών. Στη συζήτηση της Θεσσαλονίκης θα εστιάσει στην ιταλική περίπτωση και στον τρόπο με τον οποίο το «Φόρουμ των κινημάτων για το νερό» κατάφερε να καταστήσει το δημοψήφισμα νικηφόρο.

Ο Τομάζο Φατόρι θα παραμείνει στην Ελλάδα και την επόμενη εβδομάδα, καθώς θα συμμετάσχει στην Εναλλακτική Σύνοδο (Alter Summit) που θα γίνει στην Αθήνα, στις 7-8 Ιουνίου. Για επικοινωνία και συνεντεύξεις μαζί του μπορείτε να απευθύνεστε στα τηλέφωνα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.


Αποσπάσματα ομιλίας του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη 



Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Συζητούμε και αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα. 

Είμαστε το 99%.

Το νερό είναι αναπαλλοτρίωτο δημόσιο αγαθό.

Πρόσβαση σε αυτό πρέπει να έχουν όλοι οι πολίτες.

Απέναντί μας είναι ένας άλλος κόσμος, το 1%. Που έχει φροντίσει ακόμα και με αποφάσεις συνόδων να «αποχαρακτηρίσει» το νερό από αγαθό και να το μετονομάσει σε εμπόρευμα.

Αυτό το 1% θεωρεί το νερό προϊόν προς πώληση, το νερό είναι παράγοντας μεγιστοποίησης του κέρδους. Πίσω από αυτήν την αντίληψη βρίσκονται πολυεθνικές, καρτέλ, κυβερνήσεις και τεράστια οικονομικά συμφέροντα.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει κατατάξει την πρόσβαση σε καθαρό νερό σαν στοιχείο των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Εγώ θα πάω ένα βήμα παραπέρα. Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, είναι δικαίωμα. Και για αυτό η μάχη για να σωθεί το νερό και για να αποτρέψουμε την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι μάχη που δίνουμε για την δημοκρατία. 

Η κυβέρνηση των μνημονίων δεν πολιτεύεται με γνώμονα τον άνθρωπο, υπακούει στις εντολές των δανειστών και έχει προσχωρήσει στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. 

Το νερό εντάσσεται στο σχεδιασμό που μας έχουν επιβάλλει  η τρόικα για την δημοσιονομική προσαρμογή. Αλλά ακόμα και με αυτή την βάρβαρη πολιτική που εντάσσει τα πάντα στην σφαίρα οικονομικών μέτρων που έχουν αποτύχει παταγωδώς -εκθέτοντας τους εμπνευστές της και αυτούς που την υλοποιούν αδιαμαρτύρητα-  πώς είναι δυνατόν να προχωράς σε εκποίηση μίας επιχείρησης που είναι κερδοφόρος έναντι πινακίου φακής; 

Γιατί πρέπει να πουλήσουμε μια επιχείρηση, που μέσα στο 2012, συνεχίζει να παράγει κέρδη; Γιατί πωλείται δημόσια επιχείρηση που έχει τεράστιο κοινωνικό όφελος;

Έχω επανειλημμένα πει ότι σε αυτόν τον τόπο η ανάπτυξη δεν ήρθε από το πουθενά. Το νερό και το ρεύμα δεν πήγε στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας από την Ούλεν και την Πάουερ. Πήγε από την ΕΥΔΑΠ και τη ΔΕΗ. Πήγε από τον μόχθο χιλιάδων υπαλλήλων αυτών των δημόσιων υπηρεσιών. 

Σήμερα αυτός ο κόσμος της εργασίας απαξιώνεται και συκοφαντείται. Πρέπει ο δημόσιος τομέας να εκχωρηθεί στην ιδιωτική σφαίρα. 

Η αποθέωση  –όχι του κέρδους,  της κερδοσκοπίας, η περίφημη απελευθέρωση των αγορών – με τις πλάτες και τις υποδομές του δημοσίου βεβαίως-  οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής.  Δεν πωλούν μόνο την ΕΥΑΘ και την ΕΥΔΑΠ, έχουν ήδη υποθηκεύσει το νερό των λιμνών, των γεωτρήσεων, των μελλοντικών γεωτρήσεων, όλο τον υδάτινο πλούτο της χώρας. Τις υποδομές και  τα δίκτυα. 

Η τακτική των οικονομικών δολοφόνων είναι παντού η ίδια. Στήνουν επιτροπές και φόρουμ. Στήνουν καρτέλ. Διεισδύουν σε υπερχρεωμένες και σε υπό ανάπτυξη χώρες, αποφασίζουν ερήμην των πολιτών ότι ένα αγαθό είναι «προϊόν», δυσφημούν το δημόσιο σύστημα ύδρευσης,  αγοράζουν υποδομές και δίκτυα με σκανδαλώδη συμβόλαια.  Μετά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κερδοφορία.

Φίλες και φίλοι,

Μιλάει μόνη της η ευρωπαϊκή και παγκόσμια εμπειρία. Οι συνέπειες για την κοινωνία από την ιδιωτικοποίηση των νερών είναι βόμβα στα κοινωνικά θεμέλια και στα δημοκρατικά δικαιώματα. 

Η ποιότητα του νερού υποβαθμίστηκε.

Σταμάτησαν οι μετρήσεις της ποιότητας του νερού.

Επενδύσεις δεν έγιναν, με αποτέλεσμα τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης να αχρηστευτούν.

Απολύθηκαν εργαζόμενοι.

Και το χειρότερο: Καταστράφηκαν φυσικοί υδάτινοι πόροι.

Η τιμή του νερού εκτοξεύτηκε και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την πρόσβαση στο νερό.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.

Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει το ιερατείο των ιδιωτικοποιήσεων που θα γίνουν ερήμην και χωρίς τον έλεγχο του Κοινοβουλίου, είναι ότι εκτός από τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο, υπάρχουν και οι λαοί.

Υπάρχουν οι πολίτες και τα κοινωνικά κινήματα.

Και στην υπόθεση του νερού οι νίκες του κινήματος είναι πολλές. Μετά την τραγωδία που βίωσαν χώρες και μεγάλοι δήμοι σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, η αυτό-οργάνωση του κόσμου, η συλλογικότητα και η αντίσταση σε αυτήν την βαρβαρότητα, επέτρεψαν την επιστροφή στον δημόσιο έλεγχο των υδάτινων πόρων και τη βιώσιμη διαχείρισή του.

Δημοψηφίσματα επιβλήθηκαν και κερδήθηκαν με συντριπτικά ποσοστά. Το Παρίσι, το Βερολίνο, η Μασσαλία είπαν όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Χώρες ενσωμάτωσαν στο Σύνταγμά τους ρυθμίσεις που ρητά αναφέρουν ότι η παροχή ύδρευσης θα εξυπηρετείτε αποκλειστικά από κρατικά νομικά πρόσωπα.

Κυρίως, όμως, εκατομμύρια άνθρωποι συντονίστηκαν και αγωνίστηκαν για την υπεράσπιση αυτού του κοινωνικού αγαθού. Θέλω εδώ να κάνω μία μικρή αναφορά στη μάχη που έδωσαν και δίνουν καθημερινά εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα η ΟΜΕ- ΕΥΔΑΠ, οι 250-300 εργαζόμενοι της ΕΥΑΘ, η πρωτοβουλία «σώστε το νερό» και «δικαίωμα στο νερό», την «Κίνηση 136».  Όλους τους ανώνυμους και ενεργούς πολίτες που προσπαθούν να σταματήσουν αυτή την τραγωδία. Τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, που από την πρώτη στιγμή συμμετείχαν και γιγάντωσαν το κίνημα αντίστασης  και αγώνα για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ύδρευσης, του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου της.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.

Η κυβέρνηση δε μπορεί να παριστάνει ότι δεν ξέρει την αποτυχία του μοντέλου παγκοσμίως. Είναι βέβαιο ότι αυτό που επιχειρεί να κάνει είναι  να εξυπηρετήσει τους φίλους της και τους βαρόνους του νερού. Στέλνει το μήνυμα ότι  είμαστε όλοι αναλώσιμοι, όπως μου έγραψε ένας αγαπητός σύντροφος. 

Ακούω τους δύο εκ των τριών της συγκυβέρνησης σε τοπικό επίπεδο να λένε πως διαφωνούν με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Με αστερίσκο όμως. «Δεν θα ρίξουμε και την κυβέρνηση για την ΕΥΑΘ».

Ε, λοιπόν, ναι, για την υπόθεση του νερού, για την δημόσια υγεία και το φυσικό περιβάλλον, για τον φυσικό πλούτο της χώρας, την ρίχνεις την κυβέρνηση. Ας μην κρύβονται λοιπόν πίσω από το δάχτυλό τους ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Ειδικά τώρα. Εν όψει του τέταρτου μνημονίου, εν αναμονή των πλειστηριασμών και με την προοπτική αυτή η χώρα εκτός από αποικία χρέους, να ερημοποιηθεί για να κερδίσουν  οι δανειστές και οι τραπεζίτες.

Εμείς δεσμευόμαστε.

Πρώτη μας έγνοια οι άνθρωποι και το φυσικό περιβάλλον. Όπως έλεγε και η διακήρυξη των κινημάτων του εναλλακτικού Φόρουμ για το νερό το 2009 στην Κωνσταντινούπολη: «υπερασπιζόμαστε το νερό ως βασικό στοιχείο της ζωής στον πλανήτη, ως αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα… διακηρύσσουμε ότι  ο έλεγχος του πρέπει να είναι δημόσιος, κοινωνικός, συνεργατικός… καλούμε για δημοκρατική και βιώσιμη  διαχείριση των οικοσυστημάτων… δεν θα πληρώσουμε για την δική σας κρίση, δεν θα σώσουμε αυτό το ατελές και μη βιώσιμο μοντέλο που μετέτρεψε ανυπολόγιστα ιδιωτικά έξοδα σε δημόσιο χρέος, που μετέτρεψε το νερό και τα κοινά αγαθά σε εμπορεύματα, που μετέτρεψε όλη τη φύση σε μία δεξαμενή πρώτων υλών και σε μία ανοιχτή χωματερή».


Σας ευχαριστώ.

SYRIZA -Tek Yol Devrem


Του Θανάση Καρτερού
TEK YOL DEVRIM -μόνος δρόμος η επανάσταση, λέει το σύνθημα που απεικονίζει η φωτογραφία του Reuters από έναν τοίχο της Κωνσταντινούπολης. Και για να δηλώσει προφανώς εκείνος που το έγραψε την πηγή της έμπνευσής του, έβαλε με μεγάλα-μεγάλα μαύρα γράμματα ως επικεφαλίδα μια λέξη που εμείς στην Ελλάδα την αναγνωρίζουμε αμέσως, έστω κι αν είναι γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες: SYRIZA!
SYRIZA, μάλιστα. Που πάει να πει ότι, ακόμα και στην Τουρκία της εξέγερσης, αυτή η ατσούμπαλη λεξούλα κάτι έχει να πει - σε κάποιους τουλάχιστον που έχουν ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια τους. Κι αυτό το κάτι, πολύ ελληνικό, αλλά και πολύ παγκόσμιο, όπως φαίνεται, είναι πολύ πιο σημαντικό από τα αγγλικά του Σαμαρά, τα κινέζικα του Παπούλια και τα ρωσικά του Κεδίκογλου. Για κάποιους Γερμανούς πιο σημαντικούς -για μας τουλάχιστον- από τον Σόιμπλε, για κάποιους Γάλλους πιο σημαντικούς από τον Ολάντ, ακόμα και για κάποιους Τούρκους πιο σημαντικούς από τον Ερντογάν. Για όσους καταλαβαίνουν ότι αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει και βγαίνουν στους δρόμους για να δηλώσουν την απόφασή τους να τον αλλάξουν.
Ένα σύνθημα είναι, θα πει ο ψύχραιμος, ποιος ξέρει ποιος και γιατί το έγραψε, ας μη βγάζουμε συμπεράσματα. Σωστά, αλλά είναι κι εκείνο το γερμανικό πλακάτ στη διαδήλωση της Φραγκφούρτης που έβαζε πλάι-πλάι τις λέξεις TAXIM-SYNTAGMA-TAHRIR. Είναι και οι χιλιάδες Γερμανοί που φώναζαν μόλις προχθές "Έξω το ΔΝΤ από την Ελλάδα". Είναι και η απήχηση που είχαν οι δικοί μας αγώνες στην αφύπνιση άλλων και οι αγώνες άλλων στη δική μας αφύπνιση. Είναι μια αίσθηση κοινής καταπίεσης, κοινής αγανάκτησης και κοινής εξέγερσης, που αγκαλιάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους σε όλο και περισσότερες χώρες. Αγανακτισμένοι, Indignados, Occupy Wall Street, Bloccupy, Δίκτυο "τα Κοινά μας" - τίποτε δεν είναι ίδιο, αλλά και τίποτε τόσο διαφορετικό.
Αν μέσα σ' αυτή την εξεγερτική αλληλεπίδραση των πλατειών υπάρχει και το Σύνταγμα και μέσα στην ωραία αναστάτωση ακούγεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι λόγος για να αισθανθούμε λίγο περήφανοι. Και επίσης να καταλάβουμε ότι έτσι που ήρθαν τα πράγματα, η ευθύνη της ελληνικής Αριστεράς και των ηγετών της σήμερα ξεκινάει βέβαια από δω, αλλά πάει πολύ πιο πέρα - μέχρι την πλατεία Ταξίμ...
Πηγή : Εφημερίδα "Αυγή"

Τι πίνεις ρε Κρίτων;

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο
Και μετά σου λένε πως όλα τα ψώνια έχουν μαζευτεί στην showbiz και στο λεγόμενο «lifestyle». Καλά, έτσι θα ήθελαν οι εγχώριοι Πούλιτζερ της κακιάς ώρας. Σόρι, θα έλεγα, αλλά όλα τα μεγάλα νούμερα που βλέπω τον τελευταίο καιρό, όλα τα ψώνια, έχουν μαζευτεί στην πολιτική. Πιο μεγάλο ψώνιο από αυτήν δεν υπάρχει.
Όχι μόνο από τους πολιτικούς, αλλά και από εκείνους τους γραφιάδες που νομίζουν ότι βάζουν τη στάμπα τους στις εξελίξεις. Τι να σου πει η πίστα τώρα; Τι να σου πει η τραγουδιάρα στο δελτίο του Star, τι μπορεί να κάνει ο Λευτέρης, η Άντζελα ή τέλος πάντων ο Τσαλίκης, όταν μπροστά σου έχεις το φαινόμενο του Έλληνα πολιτικού. Τόσα έχουμε δει αυτό τον καιρό στη Βουλή, από τον Ηλιόπουλο της Χρυσής Αυγής μέχρι και την ασταμάτητη λεκτική μπουλντόζα, την Κωνσταντοπούλου, αλλά πιστεύω ότι ένα νέο αστέρι ανεβαίνει στο πολιτικό στερέωμα και τους στέλνει αδιάβαστους όλους: ο Κρίτων Αρσένης.
Ο Κρίτων Αρσένης δείχνει να είναι πάρα πολύ συμπαθητικό παιδί. Από μακριά. Βέβαια ανήκει στην κατηγορία εκείνων των νέων για τους οποίους οι κόρες μου βγάζουν το επιφώνημα «ιιιουουου!» παίρνοντας μια έκφραση απέχθειας. Δηλαδή, είναι νέος, έχει μακριά ατίθασα μαλλιά σαν Guns and Roses με lexotanil, που τα μαζεύει ενίοτε και κοτσίδα, έχει στυλ «χάθηκα κάπου ανάμεσα στο Γκάζι και το Θησείο», έχει ένα γλυκο- κοιμισιάρικο βλέμμα και προφανώς δηλώνει με ό,τι φοράει και ό,τι λέει ότι είναι εναλλακτίκ. Μιλάμε για μεγάλη κούραση, ταλαιπωρία μάλλον. Τον βλέπεις έτσι όπως είναι ότι είναι ο τύπος των «κινημάτων» . Για τη χελώνα, για το λύκο, για τη γουστερίτσα την αρκούδα και είμαι σίγουρος ότι η αγαπημένη του λέξη είναι η λέξη «forum». Toν βλέπεις από τα μούτρα ότι παραπέμπει στο Γιώργιο Παπανδρέου. Πρέπει να είναι και μέλος σε κάνα – δυο Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, από αυτές που δηλώνουν ότι δουλεύουν για τη ψυχή της μάνας τους και για να σώσουν τον πλανήτη. Σε λαπά μου κάνει αλλά αυτό είναι υποκειμενικό.
Όταν διάβασα τη δήλωσή του για την αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ ζαλίστηκα. Λέω δε μπορεί. Σε μπαρ στην Αγία Ειρήνη το έγραψε, θα είχε πιει κάτι παραπάνω.
Οκ. Από το ΠΑΣΟΚ το να φύγεις είναι το πιο εύκολο. Όλοι φεύγουν, κανένας δεν κάθεται. Σιγά την πρωτοτυπία του Κρίτωνα. Αλλά μένει στην Ευρωβουλή, όχι για τα 15 – 20 χιλιάρικα που βγάζει συνολικά (επιτροπές, ταξίδια, αυτοκίνητα κλπ) αλλά το κάνει γιατί το να παραιτηθεί «θα είναι προδοσία προς τα κινήματα πολιτών που αυτή τη στιγμή είναι ανυπεράσπιστα» και επειδή, λέει, έχει υποχρέωση να σταθεί δίπλα στις κοινωνίες που προσπαθούν να υπερασπιστούν την κοινή λογική, το δικαίωμά τους στην πρόσβαση στο νερό, στα δάση, στους αρχαιολογικούς χώρους.
Ποτέ δεν μπόρεσα να το φανταστώ ότι είχα να κάνω με μια νέα μορφή Iron Man, τον Kriton Man. Και δε του φαίνεται ρε, για μισή ριξιά τον έχω. Αλλά έχει τσαγανό. Άμα έλεγε τίποτα τέτοιο η Άντζελα Δημητρίου, ή ο Λάκης Γαβαλάς ακόμη θα χλιμιντράγανε διάφοροι αριστερο-μούρηδες. Στην πυρά, σαν τις τσούλες της Βίσση θα τους έριχναν. Όσο σκέφτομαι τι είπε ο Κρίτων παραληρώ. Μιλάμε για βαριά περίπτωση. Τον Κρίτωνα δεν τον ήξερε κανένας, ούτε ο θυρωρός του, που έλεγε ο Κατσιφάρας. Στην περίπτωση του νομίζω ούτε η καθαρίστρια της μάνας του. Τον ήξερε όμως από μικρό ο Γιώργος Παπανδρέου, που ήταν κολλητός με τη μάνα του. Στα πόδια του τον μεγάλωσε. Έτσι μια μέρα, τότε που βρήκε δικό του κήπο και μάζεψε τους κηπουρούς μαζί με την Μπιρμπίλη, μάζεψε και τον Κρίτωνα. Ο Κρίτωνας δεν είχε το ειδικό βάρος της Μπιρμπίλη για να γίνει υπουργός, γιατί δεν πάγαινε στο γυμναστήριο κάθε μέρα και πήγε στην Ευρωβουλή. Πάντα ο Γιώργος πρόσεχε τους φίλους του και τους βόλευε. Δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις. Πήρε λοιπόν το back pack του το παιδί, αμόλησε την ατίθαση χαίτη του, και έφυγε για τις Βρυξέλλες. Αυτό λοιπόν το κόμμα που τον έστειλε, τον έστειλε ως ΠΑΣΟΚ. Δεν τον ψήφισε κανένας άνθρωπος, το κόμμα μάζεψε τα κουκιά. Έτσι γίνεται στις ευρωεκλογές. Αντί να παραιτηθεί λοιπόν σε ένδειξη βασικών αρχών αξιοπρέπειας (από την οποία διαθέτει πολλά κιλά η μητέρα του, Μαρία Αρσένη) λέει ότι μένει για να σώσει τον πλανήτη. Σπάνια αναίδεια. Και τον ρωτάνε μετά οι άλλοι γιατί δεν διαφώνησε τόσο καιρό με τα μέτρα που μας έχουν στείλει αδιάβαστους και τελικά χαλάστηκε με το νερό… Δηλαδή του μιλάνε και σοβαρά τώρα. Μια είναι η ερώτηση: πόσο είναι οι συνολική αμοιβή ενός ευρωβουλευτή αγόρι μου;;
Με αφορμή αυτό, να κάνω και ένα σχόλιο για τη χαζομάρα που ακούγεται τελευταία ότι έχουμε έλλειψη δημοκρατίας, έχουμε ψιλο – χούντα και ότι ο Σαμαράς είναι κάτι ανάμεσα σε Ιωαννίδη και Παπαδόπουλο. Πιο πολλή δημοκρατία δεν έχει πουθενά, τόσο πολλή έχουμε που την ξεφτιλίσαμε ως πολίτευμα. Όλα τα φρούτα είναι στη Βουλή. Φασίστες, τσεγκεβάρες, οπαδοί κουκουλοφόρων, άνθρωποι της νύχτας, νταβατζήδες, νούμερα εναλλακτίκ, ξανθιές, όλα εκεί. Μετά από αυτό γιατί να μη θέλει και ο Κρίτων να σώσει τον πλανήτη; Πάει, έχουμε χάσει εντελώς τη μπάλα.

Μέχρι 12 χρόνια μπορούν να αναγνωρίσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι

«Tυχεροί» είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που μπορούν να εξαγοράσουν έως και δώδεκα πλασματικά χρόνια (εκ των οποίων έως και πέντε για τα παιδιά). Το κόστος για την εξαγορά είναι περίπου 70 ευρώ τον μήνα, καθώς η εισφορά είναι ποσοστιαία και φτάνει το 6,67% επί των συντάξιμων αποδοχών του υπαλλήλου τη στιγμή της αίτησης.Ιδιαίτερα σημαντικό είναι πως για τους ασφαλισμένους του Δημοσίου δεν υφίστανται χρόνοι που μπορούν να προσμετρηθούν δωρεάν στη συντάξιμη υπηρεσία. Δηλαδή όλοι οι πλασματικοί χρόνοι εξαγοράζονται με την καταβολή εισφορών.Προσοχή χρειάζεται στους χρόνους που προσμετρώνται αναδρομικά το 2010 και λειτουργούν θεμελιωτικά για το εν λόγω έτος (στρατός, τέκνα). Τη διετία 2011-2012 ισχύουν μειωμένα όρια συνταξιοδότησης και επομένως δεν συμφέρει τους άνδρες η θεμελίωση πριν από την 1η Ιανουαρίου 2011.


Αναλυτικά οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να εξαγοράσουν:


Πλασματικό χρόνο παιδιών. Ο χρόνος αυτός ανέρχεται σε ένα έτος για το πρώτο παιδί, σε επιπλέον δύο έτη για το δεύτερο παιδί και σε δύο έτη για το τρίτο παιδί (σύνολο μέχρι πέντε).


Ο εν λόγω χρόνος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όσους είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2010. Ο χρόνος παιδιών δεν επηρεάζει σε καμία περίπτωση τη μισθολογική εξέλιξη του υπαλλήλου, αφού δεν συνιστά πραγματική δημόσια υπηρεσία.


Το δικαίωμα αναγνώρισης του χρόνου αυτού μπορεί να ασκηθεί και από τους δύο γονείς. Ο χρόνος παιδιών δεν είναι χρόνος ασφάλισης που αντιστοιχεί σε χρόνο υπηρεσίας κι έτσι δεν συνυπολογίζεται στην απαιτούμενη 5ετία τακτικού υπαλλήλου (1.500 ημέρες ασφάλισης) που πρέπει να έχει συμπληρωθεί στις περιπτώσεις όπου το Δημόσιο ως απονέμων φορέας εφαρμόζει τις διατάξεις περί διαδοχικής ασφάλισης.


Η αναγνώριση του πλασματικού χρόνου απαιτεί την καταβολή εκ μέρους του γονέα εισφοράς εξαγοράς με ασφάλιστρο 6,67%, που υπολογίζεται επί των συντάξιμων αποδοχών του όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί κατά τον χρόνο υποβολής της σχετικής αίτησης.


Πλασματικό χρόνο σπουδών. Η δυνατότητα αυτή παρέχεται μόνο στους υπαλλήλους που θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μετά την 1η Ιανουαρίου 2011. Ο αναγνωριζόμενος χρόνος σπουδών δεν επηρεάζει σε καμιά περίπτωση τη μισθολογική εξέλιξη του υπαλλήλου, αφού δεν συνιστά πραγματική δημόσια υπηρεσία. Ως χρόνος σπουδών λογίζεται ο κατά περίπτωση απαιτούμενος χρόνος σπουδών για την απόκτηση μόνο ενός πτυχίου ανώτερης ή ανώτατης σχολής της ημεδαπής ή της αλλοδαπής.


Ως χρόνος σπουδών λογίζεται επίσης και ο χρόνος εκείνος που διανύθηκε μετά τη συμπλήρωση του 17ου έτους της ηλικίας του υπαλλήλου σε μέση επαγγελματική σχολή και οδήγησε στην απόκτηση πτυχίου που χρησίμευσε για την πρόσληψή του.


Προκειμένου για υπαλλήλους με πτυχίο ΤΕΙ, ως χρόνος σπουδών λογίζεται και το εξάμηνο της πρακτικής άσκησης που απαιτείται κατά τον χρόνο της αποφοίτησής του για την απόκτηση του πτυχίου.


Η αναγνώριση του πλασματικού χρόνου απαιτεί την καταβολή εκ μέρους του υπαλλήλου εισφοράς ίσης με 6,67% επί των συντάξιμων αποδοχών του, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί κατά τον χρόνο υποβολής της σχετικής αίτησης.


Πλασματικό χρόνο στρατιωτικής θητείας. Η αναγνώριση του πλασματικού χρόνου απαιτεί την καταβολή εισφοράς εξαγοράς με ασφάλιστρο 6,67% που υπολογίζεται επί των συντάξιμων αποδοχών του. Προσοχή, καθώς συμφέρει η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος να γίνει τη διετία 2011-2012 (επομένως δεν συμφέρει με εξαγορά του στρατού να πάει ο ασφαλισμένος σε θεμελίωση πριν από το 2010).


Κρητικός ο συλληφθείς για υποκίνηση επεισοδίων στην Τουρκία!

Συνελήφθη μαζί με άλλους ξένους υπηκόους από την τουρκική αστυνομία - Ο νεαρός φοιτητής κάνει την πτυχιακή του εργασία στην Κωνσταντινούπολη
Ηρακλειώτης είναι ο 'Ελληνας που συνελήφθη από την αστυνομία, για υποκίνηση επεισοδίων στις διαδηλώσεις της Τουρκίας, μαζί με άλλους ξένους υπηκόους.
Σύμφωνα με πληροφορίες του cretalive ο νεαρός Γ.Ι. είναι φοιτητής στο Τμήμα Τοπογράφων - Μηχανικών του ΑΠΘ και κάνει την πτυχιακή του εργασία στην Κωνσταντινούπολη, με θέμα τα μνημεία της Πόλης. Ο νεαρός φοιτητής συνελήφθη με μία μεγάλη ομάδα ατόμων, ξένων και τούρκων, την ώρα που φωτογράφιζαν μνημεία και κτίρια
Τους γονείς του ενημέρωσε για τη σύλληψη το προξενείο
Σύμφωνα με τις πληροφορίες ανακρίνεται αυτή την ώρα από τις τουρκικές αρχές, για το ρόλο του στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Τουρκία. Είναι μεταξύ των 11 ξένων υπηκόων που συνελήφθησαν με την κατηγορία της υποκίνησης των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Χουριέτ, που επικαλείται δημοσίευμα της Radical,τέσσερις Αμερικανοί, δύο Βρετανοί, δύο Ιρανοί, ένας Ινδός, ένας Γάλλος κι ένας Ελληνας συνελήφθησαν χθες, δίχως ωστόσο να ανακοινωθεί επισήμως ότι ανακρίνονται.
Τη σύλληψη του Έλληνα υπηκόου από τις τουρκικές αρχές επιβεβαίωσε το υπουργείο Εξωτερικών, διαψεύδοντας πάντως τα δημοσιεύματα τουρκικών ΜΜΕ ότι έχει διπλωματικό διαβατήριο.
Πρόκειται για φοιτητή που βρίσκεται στην Τουρκία στο πλαίσιο του προγράμματος Εrasmus. Στο πλευρό του νεαρού βρίσκονται οι προξενικές αρχές στην Κωνσταντινούπολη. Τις επόμενες ώρες θα περάσει από τον εισαγγελέα.
Με βάση το δημοσίευμα της Rαdical, τέσσερις εξ αυτών είναι φοιτητές που επισκέφθηκαν την Τουρκία στο πλαίσιο του προγράμματος Εrasmus.
http://www.cretalive.gr/

Πριν μας τα πει το ΔΝΤ, μας τα είχε πει το ΜΕΓΚΑ

Του Γ. Ανανδρανιστάκη
Πιο πολύ και από τον κυνισμό του ΔΝΤ  που παραδέχθηκε ότι μετέτρεψε έναν λαό σε πειραματόζωο,  ότι εφάρμοσε εν γνώσει του τη συνταγή της καταστροφής, για να προλάβουν οι γερμανοί και οι γάλλοι να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, πιο πολύ απ΄ όλα αυτά, με κάνει έξαλλο η αντίδραση των ΜΜΕ της εγχώριας διαπλοκής. Εξεπλάγησαν, συγκλονίστηκαν, έπεσαν από τα σύννεφα και μετά  γύρισαν και μας είπαν κατάμουτρα «εμείς σας τα λέγαμε από την αρχή». Σε ποιους τα λέγατε, ρε παιδιά;
Το άκουσα  με τ' αυτάκια μου. Βγήκαν πρωί- πρωί με τη δροσούλα στο ΜΕΓΚΑ ο Οικονομέας με τον Καμπουράκη κι αφού κατηγόρησαν το άτιμο το ΔΝΤ  και την ατιμοτέρα την ΕΕ για την απονιά τους, ξεστόμισαν τα κάτωθι: «Εμείς τα λέγαμε από την αρχή. Από την αρχή λέγαμε ότι  το πρόγραμμα δεν βγαίνει με τίποτα». Σε ποιον τα λέγατε, ρε παιδιά; Στους συγγενείς σας, στους φίλους σας, σε κάποιο φανταστικό κοινό, στο οποίο μιλούσατε με τις κάμερες κλειστές;
Σε μας πάντως δεν τα λέγατε. Σε μας λέγατε ακριβώς τα αντίθετα, όχι μόνο ο Καμπουράκης και ο Οικονομέας, συλλήβδην οι αστέρες της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων και των εφημερίδων. Όταν ήρθε το πρώτο Μνημόνιο, το υποδεχθήκατε με τιμές αρχηγού κράτους, ευτυχώς, είπατε, που βρέθηκαν κάποιοι καλοί άνθρωποι να μας σώσουν, να μας δώσουν 110 δισεκατομμύρια ευρώ. Μια μικρή περιπέτεια είναι, το πολύ  να κρατήσει ένα- δυο χρόνια, άσε που θα μας κάνει και καλό, θα μας απαλλάξει από τις χρόνιες αγκυλώσεις. Το Μνημόνιο είναι ευτυχία δια τον τόπο, είναι ευλογία δια τον τόπο, να πάψουμε, βρε αδερφέ, να είμαστε η τελευταία σοβιετική δημοκρατία.
Κι όταν το πρώτο Μνημόνιο απέτυχε παταγωδώς, όταν η καταστροφή ήταν πλέον ηλίου φαεινότερη, εσείς εκεί, επιμένατε, όχι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, πρέπει να  την πάμε τη  συνταγή μέχρι τέλους. Ήρθε και το δεύτερο Μνημόνιο, χειρότερο από το πρώτο, το στηρίξατε με νύχια και με δόντια, 250 δισ.  μας δίνουν οι σωτήρες μας, ποσό πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά. Μετά ήρθε το PSI, το μεγάλο σουξέ του Βενιζέλου, κι εσείς το πήρατε στην πλάτη σας,  το εμφανίσατε ως την έσχατη σωτηρία του τόπου, επιμένατε ακόμη κι όταν αποδείχθηκε ότι κατέστρεψε τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, τους μικροομολογιούχους.
Τρία χρόνια τώρα είσαστε τα παπαγαλάκια του συστήματος, είσαστε οι μπράβοι του συστήματος. Όποιον τολμούσε να αμφισβητήσει τη μνημονιακή ορθοδοξία, να καταθέσει εναλλακτικές προτάσεις, να αντισταθεί, τον καταχεριάζατε,  τον λέγατε λαϊκιστή, ανόητο, κουκουλοφόρο, μόνο εθνοπροδότες που δεν μας είπατε. Κι όταν ήρθαν οι εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου,  φτάσατε στα άκρα, για να σώσετε το σύστημα, για να σώσετε εντέλει τους εαυτούς σας. Όντως, μας τα λέγατε από την αρχή, μας τα λέγατε από την πρώτη ημέρα.
Μετά και τις αποκαλύψεις του ΔΝΤ, θα σωθούν μόνο αν μας κάνουν να ξεχάσουμε, γι' αυτό πρέπει να τονώσουμε επειγόντως τη μνήμη μας. Παλαιά έλεγαν ότι η μνήμη των λαών είναι το αντίδοτο στην ασυδοσία της εξουσίας ή κάτι παρόμοιο. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γιατί, εκτός από τη μνήμη, υπάρχουν και τα βίντεο.
Πηγή : Εφημερίδα "ΑΥΓΗ"

Η Ελλάδα σε άγρυπνο κώμα

Οι Τούρκοι εξεγέρθηκαν για να βάλουν φρένο στον κατήφορο και την οπισθδρόμηση της κοινωνίας αλλά και στην εκποίηση της πατρίδας τους από την εκλεγμένη φασιστική κυβέρνηση Ερντογάν. Του Γιάννη Μακριδάκη
Οι Έλληνες ακόμα κάθονται και κοιτούν με αδιαφορία τον δικό τους κατήφορο και την δική τους οπισθοδρόμηση που προωθεί και χτίζει μέρα με την ημέρα η εκλεγμένη φασιστική κυβέρνηση Σαμαρά Κουβέλη Βενιζέλου.
Διότι ο κατήφορος και η οπισθδρόμηση δεν εκφράζονται μόνο με εξισλαμισμό, με κράτος μαντήλας, με ανέγερση τζαμιού στο Ταξίμ. Εκφράζονται κατ’ αναλογίαν και με την εμφυλιοπολεμική νοοτροπία και δράση της δεξιάς, με την άνοδο και την υποστήριξη των ναζιστών και κάθε είδους παρόμοιων αποβρασμάτων τα οποία έχουν ακόμα και θέσεις δίπλα στον Πρωθυπουργό, με την υποβάθμιση της Παιδείας, με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και πόρων, με την εμφανέστατη προπαγάνδα μέσω του ελέγχου των ΜΜΕ, με την εμφανέστατη επίσης άσκηση ελέγχου και επιρροής επί των δικαστικών λειτουργών, την έλλειψη δικαιοσύνης δηλαδή, με τον αναχρονιστικό διαχωρισμό των ανθρώπων σε νοικοκυραίους και σε αυτούς που απειλούν το νοικοκυριό των άλλων, με την στοχοποίηση των γκέι, των πορνών, των αναπήρων, των αρρώστων, των ανέργων, των μαύρων κ.α., με την επικράτηση ενός βαθιά πουριτανικού, ίδιο σε αναχρονιστικότητα με το ισλαμικό των γειτόνων μας κράτος στην Ελλάδα.
Δεν έχει καμιά διαφορά η Τουρκία που ονειρεύεται ο Ερντογάν από την Ελλάδα που ονειρεύεται ο Σαμαράς κι ο Κουβέλης. Διότι όλων αυτών τα όνειρα τα κατευθύνουν άλλοι. Οι μαριονέτες δεν ονειρεύονται.
Χτίζουν οι πολυεθνικές δυο αντίπαλους ακραίους κόσμους ξανά στις δυο όχθες του Αιγαίου, αρκετή ήταν όσο διήρκησε η περίοδος ηρεμίας και προσέγγισης, αρχίζουν πάλι να πολώνουν το κλίμα. Με φανατικούς πουριτανούς νοικοκυραίους κι από τις δυο μεριές.
Οι εκλεγμένες φασιστικές κυβερνήσεις των πολυεθνικών συμφερόντων στις δυο όχθες του Αιγαίου δουλεύουν πυρετωδώς για την αποσταθεροποίηση της περιοχής, μέσω της συντηριτικοποίησης, της οπισθδρόμησης, της εξαθλίωσης των κοινωνιών Ελλήνων και Τούρκων.
Οι Τούρκοι, ως ίδιας πάστας άνθρωποι με εμάς, προτού όμως εμείς γίνουμε ισοπεδωμένοι ευρωπαίοι, ιδιώτες, πλαδαροί καταναλωτές, ξεσηκώθηκαν και φυσούν τη σπίθα κατά δω μπας και αρπάξει η φλόγα τώρα που είναι καλοκαίρι και τα ξερά πληθύνανε. Η εκτίμησή μου είναι ότι δεν πρόκειται να μεταδοθεί στην Ελλάδα των παχυδέρμων idiots η σπίθα, δυστυχώς, ακόμα κι αν πέσει ο Ερντογάν και δούνε πως όλα είναι εφικτά τελικά στη ζωή.
Η Ελλάδα των μουλάδων, το Αφγανιστάν της Ευρώπης, η Ελλάδα της μετεμφυλιακής δεξιάς βρίσκεται ήδη σε άγρυπνο κώμα. Κι αν ποτέ επανέλθει στη ζωή, θα δει πως βρίσκεται στην καρδιά του Μεσαίωνα.-
yiannismakridakis.gr viahttp://tvxs.gr/

Kύριε Σαμαρά, «ιδού ο στρατός σας»...

Η κυβέρνηση Σαμαρά, κατ’ ακολουθίαν της κυβέρνησης Σημίτη,κατασκευάζει έναν «νέον τύπο ανθρώπου», ταιριαστόν στον νέο «θαυμαστό και γενναίο μας κόσμο», όπως επίσης κατασκευάζει και μια «νέου» τύπου μεσαιωνική χώρα καθ’ υπαγόρευσιν της Νέας Τάξης, ένα μετεθνικό μόρφωμα εξαρτυμένο στην παγκοσμιοποίηση και εγκλωβισμένο στην ενιαία σκέψη.
Μέσα στον κομφορμισμό και τη φορμόλη του πολιτικώς ορθού καθεστώτος, κάθε παρέκκλιση συνιστά... εχθροπάθεια εναντίον του, διώκεται και καταστέλλεται. Για την εύρυθμη λειτουργία ενός τέτοιου καθεστώτος, όμως, προτιμότερη απ’ την καταστολή είναι η (προ)κατασκευή των υποκειμένων του, εν προκειμένω υπηκόων.
Ετσι κατασκευάζονται πολλά και νέα υβρίδια εργαζομένων, συμπλέοντα αλλά και αλληλοσυγκρούμενα, τα οποία αποτελούν όλα μαζί τηνπεμπτουσία της Υβρεως εναντίον τους, της Υβρεως εναντίον τωνανθρώπων.
Το καθεστώς, με πρωτεργάτες τα ανδρείκελα της Τρόικας, Σαμαρά καιΒενιζελοκουβέλη, κατασκευάζει εργαζόμενους με προδιαγραφές για να ζουν σεΕιδική Οικονομική Ζώνη, σε Στρατόπεδο Συγκέντρωσης.
Ετσι, εν πρώτοις έχουμε τον Εργαζόμενο-Ανεργο. Μια στρατιά 2.000.000 διαθέσιμων για εργασία, που ελπίζουν ή καραδοκούν για οποιασδήποτε μορφής σκλαβιά που θα τους δώσει μια μπουκιά ψωμί. Στη συνέχεια έχουμε
τον Εργαζόμενον-Απλήρωτον. Στην ουσία είναι ένας οιονεί άνεργος, που μάλιστα χρηματοδοτεί την επιχείρηση στην οποίαν εργάζεται με την ίδια την παρακράτηση του μισθού του.
Ο Εργαζόμενος-Κακοπληρωμένος. Ο χαμηλόμισθος. Μεγάλο επίτευγμα του κ. Σαμαρά, άξιου διαδόχου του κ. Σημίτη, όταν ήδη από την εποχή του
άρχισε να ευδοκιμεί ο Απασχολήσιμος-Εργαζόμενος, ο Ευέλικτος-Εργαζόμενος! ήταν το σημείο καμπής, όταν στη συλλογική συνείδηση ο Εργαζόμενος μπορούσε πλέον να είναι Αναλώσιμος-Εργαζόμενος.
Από τότε δεν πέρασε πολύ νερό κάτω απ’ τις γέφυρες, αλλά ενθυλακώθηκε πολύς πλούτος στα χαρτοφυλάκια των Δυνατών, με αποτέλεσμα η Υβρις εναντίον των Εργαζομένων να δημιουργεί όλο και πιο πολλά υβρίδια, όπως
ο Ενοικιαζόμενος-Εργαζόμενος. Κανονικό δουλεμπόριο ανθρώπων, δουλεμπόριο λευκής και κάθε άλλου χρώματος σαρκός, στο οποίον, ανάμεσα σε άλλους αλιγάτορες που το ασκούν, διακρίνονται και οι ΜΚΟ, άλλο ένα
δημιούργημα του πολυπολιτισμικού μοντέλου.
Αλλά, όταν μιλάμε για τον Εργαζόμενο-Ανεργο εννοούμε πολλές υποκατηγορίες που προϋπόθεση (αλλά και αποτέλεσμα) της ευστάθειας και της λειτουργίας του συστήματος. Ετσι έχουμε
υπάρχουν, όπως σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, ως
τον Εργαζόμενο υπό το σοκ της απόλυσης και το δέος για την άγρια αγορά εργασίας που τον περιμένει. Εχουμε τον Μακροχρόνια Ανεργον Εργαζόμενον. Κλάψτον! Εχουμε τον νεαρό που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για μια χειρότερη, τον μεσήλικα που χάνει τη δουλειά του και ψάχνει για σχοινί. Κι έχουμε
αυτόν που δεν θα εργασθεί ποτέ, που δεν θα βρει δουλειά ποτέ, που η ζωή του θα πάει στα αζήτητα.
Υπάρχουν οι Εργαζόμενοι που δεν θα κάνουν οικογένεια ποτέ (είτε ως άνεργοι, είτε ως χαμηλόμισθοι) κι εκείνοι που δεν μπορούν να υποστηρίξουν πιατις οικογένειές τους.
Ο Καταρρακωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να πληρώσει το στεγαστικό του. Που δεν μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Ο Ταπεινωμένος-Εργαζόμενος που δεν μπορεί να υποστηρίξει τους γονείς τουή κλαίει με μαύρο δάκρυ όταν καταδέχεται να τον υποστηρίζουν εκείνοι απ’ τουστέρημά τους.
Ο Απελπισμένος-Εργαζόμενος που δεν έχει να πληρώσει τους όλο και πιο πολλούς, επαχθέστατους και ειδεχθείς φόρους, έμμεσους και άμεσους, οΠεριφρονημένος-Εργαζόμενος που τον βρίζουν «τεμπέλη» και «διεφθαρμένο», ο Εντρομος-Εργαζόμενος που βλέπει την απόλυσή του εφιάλτη στον ύπνο του, έχουμε
τον Εργαζόμενο που τα παράτησε και αυτοκτόνησε. Αυτόν τον «νέο τύπο ανθρώπου» κατασκευάζετε, κύριε Σαμαρά, έναν σκλάβο και ραγιά, με αυτόν εξοπλίζεται την πατρίδα, τους Εργαζόμενους-Επιστήμονες που φεύγουν μετανάστες, τους
Εργαζόμενους, γυναίκες και άνδρες, που θρηνούν διαρκώς για τηνπείνα που ενδημεί στο σπίτι τους, που ντρέπονται μπροστά στα παιδιά τους,
ανήμποροι πλέον να τα θρέψουν και να τα μορφώσουν, αυτόν
τον Εργαζόμενο δημιουργείτε, κύριε, τον Εργαζόμενο Θήραμα, που μπορεί να τον βιάζει, άνδρα, γυναίκα ή τα παιδιά τους, ο κάθε λεχρίτης, διαπλεκόμενος ή Δυνατός, έχοντάς τον στη δούλεψή του χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς ασφάλιση, κολίγον και είλωτα. Απόκληρον.
Αλλά, αν η αλαζονεία, η απληστία και η βαναυσότητα είναι η πρώτη ύλη της Υβρεως, η Υβρις με τη σειρά της είναι η πρώτη ύλη της Νεμέσεως.
Απέναντι στον Εργαζόμενο Κρατούμενο που κατασκευάζετε θα υπάρχει πάντοτε ο άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να σας πω για την αξιοπρέπεια, τηνυπερηφάνεια και τη δύναμη του Εργαζόμενου-Ανθρώπου. Ουδείς υπεράνθρωπος, δηλαδή υπάνθρωπος, τον νίκησε ποτέ, διότι απλούστατα ηεργασία τα παράγει όλα, τον πλούτο, τον πολιτισμό, την ιστορία.
Ο «νέος τύπος ανθρώπου» που προσπαθεί να κατασκευάσει ονεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ούτε «νέος» είναι, ούτε ανθρώπινος. Και για την κατάληξη αυτό του εγκληματικού εγχειρήματος δεν χρειάζεται να γραφεί ούτε μια λέξη. Η γκιλοτίνα το τραγούδι της το έχει τραγουδήσει...



Απάντηση Παπαχρήστου στον Καπερνάρο

Απάντηση μέσω της στήλης του στα «ΝΕΑ» έδωσε ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος, στα όσα του καταλογίζει ο βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. Βασίλης Καπερνάρος, ο οποίος σε επιστολή του προς τον δημοσιογράφο, η οποία δημοσιεύθηκε χθες Τρίτη, έκανε λόγο για «συκοφαντικά δημοσιογραφήματα» εναντίον του, τα οποία προσβάλλουν την προσωπικότητά του και προειδοποιούσε ότι θα καταφύγει στα δικαστήρια.
Διαβάστε την απάντηση του Γιώργου Παπαχρήστου, ο οποίος χαρακτηρίζει τον βουλευτή δικομανή.
«Περί δικομανίας
«Δικομανία: η τάση που χαρακτηρίζει κάποιον να προσφέυγει στα δικαστήρια για να λύσει και την πιο ασήμαντη διαφορά που έχει με κάποιον άλλον».
Αναζήτησα τον ορισμό στο Διαδίκτυο (τον βρήκα στο site Πύλη), μετά και τη νέα αγωγή που έλαβα από τον Βασίλη «έχω μία ακόμη αγωγή έτοιμη» Καπερνάρο, με αφορμή τα όσα έγραφα την περασμένη Παρασκευή περί της υποβάθμισής του («ρίξιμο» το λέγανε παλιά) από τον πρόεδρο του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Έλληνες» Π. Καμμένο να τον ορίσει αναπληρωτή κοινοβουλευτικό εκπρόσωποπ του Νότη Μαριά. Το δυστύχημα με τον εν λόγω Καπερνάρο είναι ότι φαίνεται να πιστεύει, όπως και ο πρόεδρός του, όπως και τα ενεργούμενα του προέδρου του (λ.χ. ένας Τόμπρας) ότι καταθέτοντας συνεχώς αγωγές εις βάρος μου και εις βάρος των «ΝΕΩΝ» θα πάψω να ασχολούμαι μαζί τους. Λυπάμαι, χάσατε – αυτό είναι το δικό μου μήνυμα…
Ευκαιρίας δοθείσης, επιθυμώ να αναφερθώ στη γελοία, το λιγότερο, ενέργεια του εν λόγω Καπερνάρου, δικηγόρου και ουχί δικολάβου, να αποστείλει σε οιονδήποτε τρίτο επιστολή η οποία υποτίθεται ότι με αφορά (με… παρατηρήσεις γραμματικού χαρακτήρα), αλλά πριν να την αποστείλει σε εμένα και στη διεύθυνση της εφημερίδας! Φυσικά και αυτό το γεγονός τον χαρακτηρίζει απολύτως.
Πάμε τώρα στις παρατηρήσεις του και γλωσσολόγου δικηγόρου και ουχί δικολάβου: αντί να απευθύνει σε εμένα διδαχές και παρατηρήσεις θα ήταν καλύτερα να τις κάνει στο πρόεδρό του Π. Καμμένο – ίσως έτσι κάποτε να αντιληφθεί (ο πρόεδρος Πάνος) ότι άλλο πράγμα είναι οι υδρογονάνθρακες και άλλο οι υδατάνθρακες! Και πως το Αιγαίο υδρογονάνθρακες διαθέτει, αν διαθέτει. Προϋπόθεση, φυσικά, είναι να μπορεί να διακρίνει τη διαφορά και ο περί ου ο λόγος διακεκριμένος γλωσσολόγος, ελληνιστής κ.λπ., κ.λπ.
Πάντως, αν και μου περιποιεί τιμή το γεγονός ότι με διαβάζει λέξη προς λέξη και με ακούσει ανελλιπώς στον Βήμα FM, προκειμένου να επισημάνει λεκτικές ή γραμματικές «παραβάσεις», θα του συνιστούσα να είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επιμελής κατά τη συγκέντρωση των στοιχείων που του ζητούνται και συνεχώς αιτείται νέες προθεσμίες για να τα προσκομίσει. Άλλωστε αυτό εκτιμώ ότι έχει σημασία για εκείνον και το πολιτικό του μέλλον. Αν με εννοεί τι εννοώ…»

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Το Ζάλογγο, ο Ματθαίος και ο κ. Παπακωνσταντίνου

Ιστορικός δεν είμαι και αδυνατώ να κρίνω κατά πόσον εθνικές αφηγήσεις, όπως εκείνη περί του Χορού του Ζαλόγγου, του Μυστικού Σχολειού κ.λπ., ανταποκρίνονται σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αξιολογήσω την σημασία των εθνικών αφηγήσεων για μένα προσωπικά, και απολύτως ανεξάρτητα από τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας.
Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, με τον αγαπητό μου δάσκαλο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, που κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να μας διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών για τέσσερα συναπτά χρόνια (1974-78). Η γενναιοδωρία του Μουντέ απέναντι σε ανόητα παιδιά όπως ο υπογράφων ήταν μοναδική. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο διαμέρισμά του πίσω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ώστε να συζητάμε τα Σαββατοκύριακα περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τη δεδηλωμένη (από τότε) αθεΐα μου και μου έμαθε (σε συνδυασμό με τον άθεο πατέρα μου) να υποκλίνομαι μπροστά στα θρησκευτικά αισθήματα των άλλων.
Σε συζήτηση περί της ιστορικής ακρίβειας των Ευαγγελίων, ο Ματθαίος με σόκαρε, λέγοντάς μου ότι δεν τον ενδιέφερε αν, τελικά, ο Ιησούς περπάτησε ποτέ στους Αγίους Τόπους, αν περπάτησε στο νερό, αν σταυρώθηκε, αν αναστήθηκε. «Ακόμα κι αν εφευρεθεί μια μηχανή του χρόνου», μου είπε, «που θα μας επιτρέπει να πάμε στο Όρος των Ελαιών, στον Γολγοθά, στη Βηθλεέμ, και δεν βρούμε ίχνος του Ιησού την εποχή εκείνη, και παρά το γεγονός ότι θα παραδεχτώ πως ο ιστορικός Ιησούς τελικά δεν υπήρξε, εμένα δεν με νοιάζει καθόλου. Τα λόγια που αποδίδονται στον Χριστό, η ιστορία της δράσης του, ο τρόπος με τον οποίο επηρέασε τον κόσμο ολόκληρο για αιώνες μετά, αναδεικνύοντας την πολιτική και κοινωνική σημασία της άνευ όρων αγάπης, αυτά είναι και παραμένουν πέρα για πέρα αληθινά για μένα. Τα ιστορικά γεγονότα τα αφήνω στους ιστορικούς. Ο Ιησούς για μένα είναι μέρος της ζωής μου, ίσως το πιο αληθινό, ανεξάρτητα αν ιστορικά τα Ευαγγέλια στέκουν ως ιστορικά κείμενα».
Όταν διαβάζω, τις μέρες αυτές, τα όλο μίσος, θυμό και απαξίωση άρθρα για το θέμα της ιστορικής αλήθειας του Χορού του Ζαλόγγου, η ανάμνηση της γαλήνιας μορφής του Ματθαίου Μουντέ, τα γενναιόδωρα και όλο αγάπη λόγια του, κατακλύζουν τις σκέψεις μου και μου δίνουν δύναμη να προσπεράσω όλη αυτή την κακοφωνία. Με βοηθούν να αποφανθώ ότι ούτε εμένα ενδιαφέρει εντέλει αν ο Χορός του Ζαλόγγου έλαβε χώρα, όπως μας αφηγούνταν τα ιστορικά βιβλία του ΟΕΔΒ, ή όχι. Αν, πράγματι, υπήρχε η μηχανή του χρόνου που ανέφερε ο Ματθαίος και με αυτή αποδεικνυόταν πως, όντως, οι Σουλιώτισσες τελικά δεν πήδηξαν από τον βράχο, για μένα δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που με ενδιαφέρει, και για το οποίο νιώθω περήφανος, είναι ότι ανήκω σε μια κοινωνία που «αποφάσισε», μέσα στον ιστορικό ρου, να οικοδομήσει την ταυτότητά της σε μια αφήγηση σαν αυτή του Χορού του Ζαλόγγου. Σε μια αφήγηση που αναδεικνύει την ιδέα πως κάποια πράγματα δεν έχουν τιμή. Ότι, όσες υποχωρήσεις και να κάνουμε υπό το βάρος της ανάγκης και της καθημερινότητας, υπάρχουν κόκκινες γραμμές που οι ενάρετοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, δεν περνούν – όποιο κι αν είναι το κόστος της άρνησης. Ακόμα κι ο θάνατος. Αυτή η κοινή μας αφήγηση είναι ανεκτίμητη και, μιλώντας προσωπικά, η αξία της δεν κινδυνεύει από την ιστορική μελέτη, ακόμα κι αν η ιστορική μελέτη κάποια στιγμή αμφισβητήσει την ιστορική αλήθεια του «γεγονότος».
Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να προστατέψουμε την κοινή μας αφήγηση από τους κακόβουλους, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια ως υπέρτατα αγαθα, είναι ανεπίτρεπτη η ανασφάλεια απέναντι στην ιστορική έρευνα. Ο Ματθαίος Μουντές ήταν αυθεντικά χριστιανός επειδή δεν βάσιζε την πίστη του στην ιστορική μελέτη. Η πίστη του δεν κινδύνευε ό,τι και να έβγαζε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, οι αρχαίοι πάπυροι, η μηχανή του χρόνου ακόμη. Έτσι κι όσοι εξ ημών πιστεύουμε στις αξίες του Ζαλόγγου, του Σαμουήλ που τίναξε το Κούγκι στον αέρα, του «Ελευθερία ή Θάνατος», δεν δικαιούμαστε να βασίζουμε αυτή την πίστη σε ιστορικά γεγονότα τα οποία, ίσως, κάποια στιγμή αποδειχτεί πως δεν συνέβησαν, τουλάχιστον όχι όπως νομίζαμε. Συνέβησαν – δεν συνέβησαν, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι με αυτές τις αφηγήσεις κατορθώσαμε να σφυρηλατήσουμε αυτή την πίστη.
Εν κατακλείδι, ο εχθρός δεν είναι ο ιστορικός που ανακαλύπτει ότι, ίσως, οι Σουλιώτισσες κατάφεραν να διαφύγουν ή ότι ο Σαμουήλ σκοτώθηκε από σφαίρα Τουρκαλβανού πριν προλάβει να βάλει φωτιά στην πυρίτιδα. Όχι, εχθροί αυτών των αξιών με τις οποίες γαλουχηθήκαμε είναι κάποιοι όπως ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, σε ντιμπέιτ που είχαμε πριν από τις περασμένες εκλογές, για να ασκήσει κριτική στην άποψή μου ότι το 2010 έπρεπε η κυβέρνηση να έχει προχωρήσει μονομερώς σε «κούρεμα» του χρέους, προσπάθησε να με αποστομώσει με τις εξής λέξεις: «Τέτοιες πολιτικές (σ.σ. αναφερόταν στην πρότασή μου για μονομερή στάση πληρωμών) θυμίζουν Ζάλογγο και Κούγκι, στιγμές που πλήρωσε ακριβά ο ελληνισμός». Να ένα παράδειγμα πραγματικού εχθρού των αξιών που μας μεταφέρει ο Χορός του Ζαλόγγου ή η ηρωική πράξη του Σαμουήλ. Και δεν είναι μόνο ο κ. Παπακωνσταντίνου. Είναι όλοι εκείνοι οι δήθεν μεταρρυθμιστές που ντρέπονται για τις Σουλιώτισσες και τον Σαμουήλ. Που θεωρούν ότι ήταν αιθεροβάμονες οι οποίοι έβλαψαν την Ελλάδα. Που πιστεύουν ότι η υποταγή στους ισχυρούς ταυτίζεται με τον ορθολογισμό και η αντίσταση είναι εξ ορισμού ανόητη.
Πηγή: www.lifo.gr via http://www.koutipandoras.gr/

ΔΝΤ:Η Ελλάδα δεν έπρεπε να μπει σε «πρόγραμμα»-Φταίει η ΕΕ

Μια σοκαριστική αποκάλυψη που ισούται με βόμβα στα θεμέλια όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων από εποχής Γιώργου Παπανδρέου μέχρι σήμερα δημοσιεύει η Wall Street Journal, η οποία επικαλείται ένα άκρως εμπιστευτικό έγγραφο που φέρεται να απέστειλε το ΔΝΤ στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στην ουσία την εγκαλεί, γιατί ανάγκασε το «Ταμείο» να συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, ενώ επί της ουσίας τον μόνο που πρόκειται να βοηθήσει «αγοράζοντάς» του χρόνο, είναι τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης και όχι την ίδια την Ελλάδα.
Όπως προκύπτει από το έγγραφο αυτό, το ΔΝΤ ήταν από την αρχή αντίθετο στην ένταξη της χώρας μας στο πακέτο διάσωσης καθώς δεν πληρούσε τα τρία από τα τέσσερα σχετικά κριτήρια. Μάλιστα, το ταμείο παραδέχεται ότι παρέβη τους ίδιους του τους κανόνες για να κάνει το εξαιρετικά διογκούμενο χρέος της Ελλάδας να φαίνεται βιώσιμο, παρά το γεγονός ότι από την αρχή του προγράμματος μέχρι και σήμερα δημοσίως τα στελέχη του υποστηρίζουν το αντίθετο.
Και τα «βέλη» κατά της Ευρωζώνης συνεχίζονται με τους συντάκτες του άρθρου να υποστηρίζουν ότι το μεγαλύτερο όφελος από το «πακέτο» του 2010 δεν το καρπώθηκε τόσο πολύ η Ελλάδα όσο ευρύτερα η Ευρωζώνη στην οποία «έδωσε χρόνο να χτίσει ένα τείχος προστασίας που θα προστάτευε τα υπόλοιπα ευάλωτα κράτη-μέλη και απέτρεψε πιθανές σοβαρές επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Το δεύτερο βασικό σημείο της κριτικής που φαίνεται να ασκεί το ΔΝΤ απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης έχει να κάνει με την καθυστέρηση, κατά τους συντάκτες του εγγράφου, της αναδιάρθρωσης του χρέους που τελικά έγινε τον Μάιο του 2012. Για το Ταμείο υπεύθυνες για την καθυστέρηση είναι οι τράπεζες που διακρατούσαν σημαντικό μέρος του ελληνικού χρέους και ασκούσαν πολιτικές πιέσεις στις κυβερνήσεις. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις, δε, θεωρούσαν ότι η ύπαρξη υψηλού χρέους θα λειτουργούσε ως κινητήριος μοχλός προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος.
Από την κριτική του Ταμείου δεν ξεφεύγει ούτε και η Κομισιόν για την οποία υποστηρίζει ότι «δεν είχε εμπειρία στη διαχείριση μιας τέτοιου μεγέθους κρίσης» προσθέτοντας ότι εστίαζε περισσότερο στη «συμμόρφωση με τις νόρμες της Ε.Ε. παρά στην επίδραση στην ανάπτυξη».
Όσο για τη συμφωνία αυτή καθ' αυτή χαρακτηρίζεται «ασυνήθιστη» και σημειώνεται ότι «κανένας από τους εταίρους στην τρόικα δεν τη θεωρούσε ιδανική», τονίζοντας ότι «υπήρχαν σημαντικές διαφορές απόψεων εντός της τρόικα, ειδικά όσον αφορά τις προβλέψεις για την ανάπτυξη».
Στην έκθεση ο διεθνής οργανισμός επικρίνει τις ελληνικές κυβερνήσεις γιατί δεν κατόρθωσαν να επιβάλλουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με τις οποίες θα τονωνόταν ο ιδιωτικός τομέας, και αναφέρεται ότι «ο πόνος της προσαρμογής μοιράστηκε δυσανάλογα στην κοινωνία». Παραδέχεται πάντως ότι δεν υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα γι αυτό το τεράστιο μέγεθος περικοπών των δαπανών και φορολογικών αυξήσεων που πέτυχε η Ελλάδα, για να φτάσει στους επιθυμητούς στόχους.
Το ΔΝΤ δεν εξηγεί, πάντως, ούτε γιατί έκανε τις επιλογές που έκανε , ούτε γιατί συμφώνησε με τις αναλύσεις της τρόικα που σήμερα λέει ότι ήταν εσφαλμένες και περιορίζεται στο ότι το προσωπικό του «ευθαρσώς αναφέρθηκε» στους κινδύνους εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η διευθύντρια του ΔΝΤ στην ίδια εφημερίδα σήμερα, αναφέρει, ότι η Ελλάδα ίσως να μπορέσει να βγει στις αγορές μέχρι το 2014... Σε αυτή την περίπτωση ή η κα. Λαγκάρντ μας κοροϊδεύει επισήμως ή ισχύουν όσα αναφέρει το έγγραφο που δημοσιεύει η WSJ. Σίγουρα πάντως δεν είναι δυνατόν να ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο.
Λαγκάρντ: Πιθανή η επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το 2014
Η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές το 2014, όπως δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξής της στη «Wall Street Journal».
Μεταξύ άλλων, ανέφερε ότι «έχει υπάρξει μια θεμελιώδης αλλαγή στην ικανότητα της Ελλάδας να ανταποκρίνεται στις δεσμεύσεις του σχεδίου διάσωσης. Αυτό φέρνει την Ελλάδα στα πρόθυρα της ανάκτησης της εμπιστοσύνης των αγορών, για πρώτη φορά μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, γεγονός που θα την καταστήσει ενδεχομένως ικανή να αντλήσει χρήματα από τις αγορές».
Στη συνέχεια, η επικεφαλής του ΔΝΤ υποστήριξε ότι «υπήρξε μια τέτοια αλλαγή σε σύγκριση με τα τελευταία τρία χρόνια ώστε οι επενδυτές θα το κοιτάξουν με μεγάλη προσοχή», ενώ επισήμανε ότι «το κρίσιμο στοιχείο είναι να συνεχιστεί η πολιτική δέσμευση και η εφαρμογή του προγράμματος».
Η κα Λαγκάρντ τόνισε, ότι «οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και η αναμόρφωση του τραπεζικού τομέα, επιτρέπουν στη χώρα να συνεχίσει να παράγει θετικά αποτελέσματα, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν». Τέλος, απέκλεισε το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη τις παρούσες τάσεις και συνθήκες.
«Δεν βλέπω πως θα μπορούσε να ανοίξει εκ νέου αυτή η συζήτηση από τη στιγμή που η Ελλάδα εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις και οι Ευρωπαίοι έχουν εκφράσει σαφείς δεσμεύσεις» τόνισε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «η Ελλάδα θα πρέπει να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις σχετικά με το παραγόμενο προϊόν της χώρας και τις αγορές υπηρεσιών, να συνεχίσει την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και να βελτιώσει τη συλλογή φόρων».


Πηγή: http://www.newsbomb.gr/

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *