Αναρτήσεις
Της Εμμανουέλλα Γαβαλά
«Ένα δέντρο κόπηκε, ένας λαός αναστήθηκε», φώναζαν χιλιάδες Τούρκοι ομογενείς στο Λονδίνο στην πορεία προς την τούρκικη Πρεσβεία, το Σάββατο 1η Ιουνίου 2013. Όχι, δεν είναι μονάχα επειδή μια από τις τελευταίες οάσεις πρασίνου στην πολύβουη Πόλη θα καταστρεφόταν, ούτε επειδή το εκατοστό-δέκατο καινούριο Μall θα οικοδομούταν στη θέση του, ούτε επειδή η όμορφη Πόλη χάνει σταδιακά τον ξεχωριστό χαρακτήρα της, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ανοικοδόμησης κτιρίων «κατά τα δυτικά πρότυπα». Ξεκίνησε ως το περίφημο Οccupy Gezi, από το ομώνυμο πάρκο στην Κωνσταντινούπολη και αστραπιαία μετατράπηκε σε κραυγή διαμαρτυρίας πολλών Τούρκων ανά την υφήλιο, έναντι σε ένα -κατά τις μαρτυρίες τους- καταπιεστικό καθεστώς.
Παρατηρούσα τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη, κυρίως μέσω ερασιτεχνικών video στο facebook, και δεν πίστευα ότι θα φτάναμε, χτες Σάββατο, να ζούμε τις στιγμές που ζήσαμε, στο κέντρο του Λονδίνου. Μοιάζει να είναι κάτι πολύ βαθύτερο από ότι ο αγώνας για μια «πράσινη πόλη», μοιάζει σαν ένα ηχηρό ξέσπασμα, έναντι σε μία καταπιεστική αντίληψη εξουσίας. Μου έλεγαν χαρακτηριστικά χτες «a government, which stops serving its people’s rights, has already lost its legitimacy». Κάποιοι μιλούσαν για την αρχή μιας νέας «Τούρκικης Άνοιξης», άλλοι τυλιγμένοι σε κόκκινες σημαίες τραγουδούσαν «είμαστε τα παιδιά του Κεμάλ», ενώ άλλοι οργισμένοι φώναζαν παθιασμένα «Ερντογάν, παραιτήσου!».
Μέσα σε αυτήν την ασυνήθιστη για τα σαββατιάτικα πρωινά του Hyde Park αναστάτωση, ήταν απερίγραπτο να κοιτάζεις πίσω από το Hyde Park Corner και το πλήθος να είναι ατελείωτο, οι κόκκινες σημαίες να φτάνουν μέχρι το άλλο άκρο του πάρκου, το Marble Arch, από όπου και ξεκίνησε η πορεία. Θυμάμαι έναν νεαρό με ντουντούκα να λέει αστειευόμενος στο πλήθος «Οργανωθείτε σε σειρές μέχρι να πάρουμε άδεια να ξεκινήσουμε, βλέπετε, εδώ είναι πολιτισμένο κράτος...». Θυμάμαι διαδηλωτές να βγάζουν φωτογραφίες με τους Άγγλους αστυνομικούς που συνόδευαν την πορεία, θυμάμαι ένα πανό να λέει «at least here we have BBC…». Μοιάζει ο κόσμος να βγήκε στους δρόμους να μας πει πως η Τουρκία του 2013 δεν βαδίζει μόνο σε μια λαμπρή ρότα ανάπτυξης και οικονομικής ευημερίας, αλλά ο διχασμός μεταξύ των κοινωνικών στρωμάτων για το ποιας ιδεολογικής κατεύθυνσης κυβέρνηση προτιμούν κρατάει ακόμα.
Ο κόσμος είδε την άλλοτε όμορφη και γεμάτη Istiklal να έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, τα δακρυγόνα και τις μάνικες νερού της αστυνομίας να ρίχνουν ανεξέλεγκτα στους διαδηλωτές, τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς το Taksim να έχουν παγώσει. Ακόμα και το δίκτυο τηλεφωνίας και το internet να έχει διακοπεί για να εμποδιστεί κάθε είδος επικοινωνίας. Ακόμα και αν η διεθνής κοινότητα δυσκολευόταν αρχικά να πιστέψει τις εκτάσεις του αυταρχισμού της τουρκικής ηγεσίας, η αντίδραση τους απέναντι στα γεγονότα, επιβεβαίωσε τις κατηγορίες του λαού εναντίον τους. Το πλήθος του Λονδίνου έμοιαζε ικανοποιημένο από τις ανήκουστες, για δημοκρατική χώρα τακτικές, που η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια των γεγονότων, γιατί όπως ισχυρίζονται, έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Ωστόσο, πολλοί θεωρούν την εξέγερση αυτή βούτυρο στο ψωμί του συντηρητικού στρατιωτικού κεμαλικού κατεστημένου, το οποίο μετά την υπόθεση Εργενεκών βρέθηκε βαθιά περιθωριοποιημένο. Πάραυτα, χιλιάδες κόσμου πορεύτηκαν πεζοί από το ανατολικό στο ευρωπαϊκό κομμάτι της Ιstanbul, με την ίδια θέρμη που οι Τούρκοι του Λονδίνου έκλεισαν την κυκλοφορία σε μια από τις πιο ελιτίστικες περιοχές της πόλης, χωρίς καμία αξιόλογη τηλεοπτική κάλυψη, για να πουν στοργικά στην πατρίδα τους «Istanbul, δεν είσαι μόνη».
Περήφανοι οι Τούρκοι που είδαν το Σάββατο αυτό, αποφασισμένοι, ενωμένοι, να βροντοφωνάζουν συνθήματα, αγκαλιασμένοι να στέλνουν το δικό τους μήνυμα στην αγαπημένη τους Πόλη. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δείχνοντας το ανάγλυφο των αντιλήψεων στο εσωτερικό της χώρας. Τους κοίταζα έξω από την Πρεσβεία της Τουρκίας να τραγουδάνε τον εθνικό τους ύμνο και θαύμαζα την περηφάνια και τη σιγουριά τους. Και εκεί μέσα στο πραγματικά συγκινημένο πλήθος, σκέφτηκα πως η Πόλη κατακτήθηκε πολλές φορές, για να φτάσει σήμερα το 2013, να κατακτηθεί από τους ίδιους της τους ανθρώπους.
Φίλε Έλληνα, που μόνος σου ήρθες στην πορεία να κρατήσεις ψηλά το «United we stand. Divided we fall. Greece is with you» και που οι Τούρκοι περήφανα σε φωτογράφιζαν, ευχαριστούμε που μας αντιπροσώπευσες τόσο επάξια…
Κείμενο - Φωτογραφίες: Εμμανουέλα Γαβαλά, Φοιτήτρια Οικονομικών στο Λονδίνο
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου