Με λένε Ασία

 

Έχω έρθει εδώ στη πλατεία με τις αδελφές μου για βόλτα. Να παίζουν στις κυλιόμενες. Εγώ παίζω με το ποδήλατο. Μ’ αρέσει το ποδήλατο. Όχι, δεν είναι δικό μου, είναι μιας φίλης μου που θα έρθει σε λίγο από εδώ. Ο μπαμπάς μου μου είπε ότι θα μου πάρει και εμένα ποδήλατο αν βρει ένα με 15-20 ευρώ,  αλλά να είναι και λίγο καινούργιο όχι πολύ παλιό. Ο μπαμπάς μου τώρα δεν δουλεύει. Είχε παλιά δουλειά. Τώρα κάθε απόγευμα πάει και μαζεύει σίδερα με το καροτσάκι και μετά τα πουλάει. Η μαμά μου έχει φύγει. Είναι στην Αυστρία. Έτσι,  εγώ προσέχω το σπίτι. Μαγειρεύω, πλένω, καθαρίζω. Ναι,  είμαι κάτι σαν μαμά αλλά όχι ακριβώς. Ναι,  πάω σχολείο κάθε μέρα. Πάω  5η. Το πρωί προσέχει ο μπαμπάς τα μικρά και εγώ πάω σχολείο στην Ομόνοια. Είναι πιο μακριά αλλά εκεί πήγαινα από παλιά και δεν ήθελα ν’ αλλάξω σχολείο. Είναι οι φίλες μου εκεί. Μ΄ αρέσουν η ζωγραφική και τα μαθηματικά. Η δασκάλα λέει ότι είμαι και πολύ καλή στα ελληνικά. Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός για παιδιά. Παιδίατρος.

Η μικρή Ασία διηγείται στον Γρηγόρη Τσαρδανίδη.

Οι φίλες μου θα έρθουν σε λίγο. Μας αρέσει να παίζουμε στη πλατεία. Απλά πρέπει να προσέχω. Χθες χτύπησε η μικρή στις σκάλες και έκλαιγε. Σήμερα δεν πήγαμε στο τζαμί. Ναι σχεδόν κάθε απόγευμα πάμε στο τζαμί και μαθαίνουμε το βιβλίο που έχουμε, το Κοράνι σαν αυτό που έχετε και εσείς. Είμαστε πολλά παιδιά από το Αφγανιστάν, το Ιράν και ένα κορίτσι από το Πακιστάν. Ε, είμαστε από το Αφγανιστάν ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Δεν είμαστε σαν και εσάς. Οι κοπέλες παντρεύονται 19-20 χρονών, μερικές ακόμα και 15. Τους λένε «έλα, αυτόν θα πάρεις». Ναι, και οι γυναίκες φοράνε μαντίλες, μερικές φοράνε σε όλο το πρόσωπο, αλλά όχι τόσο όσο παλιά. Και η μαμά μου φόραγε μαντίλα αλλά μόνο στα μαλλιά. Τώρα μερικές φοράνε μόνο μια κορδέλα και ένα πανάκι προς τα πίσω. Εγώ δεν θέλω να φοράω μαντίλα. Δεν μ’ αρέσει. Ναι θέλω να σπουδάσω. 2,5 χρόνια είμαστε στην Ελλάδα. Δύσκολα εδώ,  δύσκολα και εκεί. Ναι,  μου το λένε ότι ξέρω πολύ καλά ελληνικά και τα άλλα παιδιά στο τζαμί. Μάλιστα, μόλις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο τα έμαθα. Οι φασίστες έρχονται που και που. Δεν μας θέλουν. Θέλουν να μας διώξουν και να μας σκοτώσουν. Όταν πρωτοήρθαμε,  θυμάμαι,  για 2-3 μήνες ερχόντουσαν συνέχεια στη πλατεία και μας έδιωχναν και θέλανε να μας χτυπήσουν.

Αυτή ήταν η ιστορία της μικρής Ασίας όπως μου τη διηγήθηκε στην πλ.Βικτωρίας,  όπου με «πέτυχε» να μοιράζω για το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Ενθουσιάστηκε με τη γιορτή–όπως την είπε. Μου είπε ότι θα πει στον μπαμπά της να έρθουνε. 

Σας καλώ και εγώ με τη σειρά μου να έρθετε και εσείς ωσότου το αντιρατσιστικό φεστιβάλ να γίνει αχρείαστο. Αλλά προς το παρόν είναι ζωτικό. Μπορεί χαμένοι στις πολιτικές αναλύσεις και τα διαδικαστικά του κινήματος να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά για πολλούς ανθρώπους είναι όαση το ότι υπάρχει αυτό το φεστιβάλ, ακόμα και αν δεν πάνε ποτέ. Ακόμα και το μοίρασμά του είναι κάτι μοναδικό. Μόνο για το ενθουσιώδες χαμόγελο ενός μικρού μπαγκλαντεσιανού που πήρε το κείμενο στη γλώσσα του αρκούσε η προσπάθεια.

Αλλά δεν είναι μόνο το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Αυτή η συνάντηση δεν αρκεί ούτε γι΄ αστείο. Θέλω κάθε μέρα στις γειτονιές αυτές να ενωθούμε με την Ασία, τον κύριο Κώστα και τον Αχμέτ, για να παλέψουμε ενάντια στην βαρβαρότητα που εξαπλώνεται. Για να χτίσουμε δεσμούς και κοινότητες που θ’ αλλάξουν εμάς και τη κοινωνία. Όχι για τους μετανάστες αλλά με τους μετανάστες ενάντια στην εκμετάλλευση, τον σεξιμό, την βαρβαρότητα  μέσα, έξω και πέρα από φυλετικούς διαχωρισμούς. Να προσπαθήσουμε να κατέβουμε λίγο από τον ηθικό αντιρατσιστικό θρόνο μας και να δούμε τα πραγματικά προβλήματα ντόπιων και ξένων, να βρεθούμε όλοι μαζί και να τα πολεμήσουμε. Όχι ως προστάτες αλλά σε κοινές συνελεύσεις με κοινούς αγώνες είτε στις γειτονιές είτε στο Στέκι Μεταναστών είτε όπως γίνεται στη σχολή μου. Σας περιμένουμε, λοιπόν, στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο. 

Κι αν πετύχετε την Ασία να κάνει βόλτα με το ποδήλατο, πείτε της ότι η ιατρική είναι όμορφο πράγμα, γιατί εγώ δεν πρόλαβα να της το πω.

RedNoteBook