Σε εφαρμογή το σχέδιο «εκκένωσης» οκτώ νοσοκομείων του ΕΣΥ

Eντός της εβδομάδας τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο «εκκένωσης» των οκτώ νοσοκομείων του ΕΣΥ που θα αλλάξουν ρόλο, ενώ το προσωπικό τους θα τεθεί από 1ης Σεπτεμβρίου σε κινητικότητα. 

Σύμφωνα με το σχέδιο του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ) του υπουργείου Υγείας από την ερχόμενη Τετάρτη σταματούν οι εισαγωγές ασθενών στα νοσοκομεία Πολυκλινική, Αμαλία Φλέμινγκ, Πατησίων, Αγία Βαρβάρα, Σπηλιοπούλειο (Αττική), Ειδικών Παθήσεων, Αφροδισίων και Δερματικών Νόσων και «Παναγιά» (Θεσσαλονίκη). Επιπλέον προβλέπεται και «διασπορά» νοσηλευόμενων ασθενών από αυτά τα νοσοκομεία προς άλλες μονάδες υγείας. 

Παράλληλα, όπως γράφει η εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» το ΕΚΕΠΥ έχει επεξεργαστεί ειδικό σχέδιο για τη λειτουργία των υπόλοιπων νοσοκομείων Αττικής και Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της κινητικότητας, (1-16 Σεπτεμβρίου), με δεδομένο ότι το συγκεκριμένο διάστημα θα «μειωθεί» η νοσηλευτική δύναμη του ΕΣΥ κατά περίπου 630 κλίνες. 

Όπως ανέφερε στην «Καθημερινή» ο πρόεδρος του ΕΚΕΠΥ κ. Πάνος Ευσταθίου, το σχέδιο προβλέπει τρεις άξονες: 

Ο πρώτος αφορά την κατά περίπτωση αναβολή προγραμματισμένων χειρουργείων. 

Η εντολή που θα δοθεί μεθαύριο σε ευρεία σύσκεψη της ηγεσίας του υπουργείου με τους διοικητές των νοσοκομείων είναι να μην προγραμματίζονται τακτικά χειρουργεία για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτεμβρίου. 

Ο δεύτερος άξονας αφορά την υποστήριξη των εφημεριών του ΕΣΥ από στρατιωτικά νοσοκομεία, τα οποία θα δέχονται διεγνωσμένα περιστατικά που χρήζουν νοσηλείας. 

Ο τρίτος άξονας αφορά τη διακοπή της ροής περιστατικών από τα νοσοκομεία Θήβας, Λιβαδειάς και Κορίνθου προς νοσοκομεία της Αθήνας (έως και 15 την ημέρα). 

Ειδική μέριμνα θα ληφθεί για τους νεφροπαθείς που εξυπηρετούνται από τις Μονάδες Τεχνητού Νεφρού του Αμαλία Φλέμινγκ και της Πολυκλινικής.


Πηγή: Καθημερινή - iefimerida.gr

Ο Ιβάν Σαββίδης αγόρασε τη βίλα Ζαρντινίδη στην καρδιά της Θεσσαλονίκης για 2,5 εκατ. ευρώ

Τη βίλα Ζαρντινίδη, ένα εμβληματικό παλιό αρχοντικό της Θεσσαλονίκης δίπλα στο κτίριο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας στο Ντεπό, που στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Τζιάνι Ανιέλι και άλλες γνωστές προσωπικότητες, απέκτησε ο ομογενής επιχειρηματίας Ιβάν Σαββίδης.
Τα συμβόλαια υπογράφηκαν την περασμένη Τετάρτη στη Θεσσαλονίκη, ενώ η αγορά έγινε μέσω μιας νεοσύστατης εταιρείας με έδρα την Κύπρο.
Ο ίδιος ο Ιβάν Σαββίδης, συνοδευόμενος από τη συνεργάτιδά του Εύα Καϊλή, επισκέφθηκε και περιηγήθηκε στη βίλα την περασμένη εβδομάδα. Είχε μάλιστα την ευκαιρία να δει τα άλμπουμ της οικογένειας του Νίκου Ζαρντινίδη, ο οποίος υπήρξε φίλος και συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τόσο προδικτατορικά όσο και μετά τη δικτατορία και υπουργός Δημοσίων Εργων την περίοδο 1977-1980.
Ο ίδιος ο επιχειρηματίας πάντως δεν αποκάλυψε το πώς σκέπτεται να χρησιμοποιήσει το κτίριο, αν δηλαδή θα γίνει η κατοικία του στη Θεσσαλονίκη ή θα το μετατρέψει σε «στρατηγείο» των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του στην Ελλάδα, σύμφωνα με το Εθνος
.
Το τίμημα που καταβλήθηκε για την αγορά από τον Ελληνορώσο επιχειρηματία ξεπέρασε τα 2,5 εκατ. ευρώ, ποσό που θεωρείται όμως από ανθρώπους της κτηματαγοράς ως μικρό σε σχέση με την πραγματική αξία της βίλας προ της οικονομικής κρίσης. Το διατηρητέο κτίριο, ένα πραγματικό παλατάκι που κτίσθηκε το 1906 από την εβραϊκή οικογένεια του Μωρίς Μορπρούγκο, περιλαμβάνει και έναν μεγάλο περίβολο με δέντρα, μέσα στον οποίο υπάρχουν και άλλα κτίσματα και καλύπτει σχεδόν ένα τετράγωνο. Διεθνής οίκος εκτιμητών που κλήθηκε να εκτιμήσει την αξία του, την υπολόγισε στα 4,5-5 εκατ. ευρώ. Παρ' όλα αυτά οι κληρονόμοι της οικογένειας Ζαρντινίδη μετά από μακρές διαπραγματεύσεις μηνών δέχτηκαν να την παραχωρήσουν τελικά στον Ιβάν Σαββίδη σχεδόν για το μισό ποσό.
Η βίλα Ζαρντινίδη, όπως έγινε γνωστή εδώ και δεκαετίες, αφού αγοράσθηκε το 1952 από την οικογένεια Ζαρντινίδη, κτίσθηκε το 1906 από την οικογένεια του εβραϊκής καταγωγής Μωρίς Μορπρούγκο. Στο τουρκικό κτηματολόγιο ως ιδιοκτήτριά του το 1906 φερόταν η ιταλικής υπηκοότητας σύζυγός του, Φανή Μορπρούγκο. Η τελευταία πέθανε το 1948 στο Μιλάνο της Ιταλίας, ενώ η βίλα μετά την απελευθέρωση είχε τεθεί από το ελληνικό κράτος «υπό μεσεγγύηση του ελληνικού δημοσίου ως εχθρική περιουσία». Τελικά το 1950 αποδόθηκε και πάλι στην οικογένεια Μορπρούγκο -στον νόμιμο κληρονόμο Γεώργιο Μορπρούγκο- για να αγοραστεί το 1952 από τον Γιώργο Ζαρντινίδη.
Το εντυπωσιακό αρχοντικό, που έχει χαρακτηριστεί ως έργο τέχνης, έχει να παρουσιάσει ιδιαίτερα στοιχεία αρχιτεκτονικής και διακοσμητικής, επηρεασμένα από το κίνημα της Art Nouveau. Ο Νίκος Ζαρντινίδης μπήκε στην πολιτική από τις αρχές της δεκαετίας του '50, όταν και εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής και η πολιτική του πορεία συνδέθηκε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, του οποίου θεωρούνταν πιστός φίλος και συνεργάτης. Ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρωθυπουργός είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη Θεσσαλονίκη, όπου είχε μερικούς πολύ στενούς και καλούς φίλους. Αποφεύγοντας τη δημοσιότητα, απολάμβανε τη φιλοξενία και την οικογενειακή ατμόσφαιρα στο αρχοντικό του Ν. Ζαρντινίδη, όπου ήταν ο χώρος των συναντήσεών του με τους λίγους φίλους του, κάθε φορά που επισκεπτόταν τη Θεσσαλονίκη.
Ο Ν. Ζαρντινίδης είχε την αντιπροσωπεία της μεγάλης ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT και στη βίλα έχει φιλοξενηθεί και ο τότε πανίσχυρος πρόεδρος της FIAT, o Τζιάνι Ανιέλι.
Το κόστος της αναπαλαίωσης-συντήρησης ανέρχεται περίπου στο 1 εκατ. ευρώ. Η βίλα μετά και τον θάνατο του Νίκου Ζαρντινίδη το 2001 παραμένει ουσιαστικά ασυντήρητη, ενώ για ένα διάστημα στεγάσθηκε εδώ ένα ωδείο και επίσης στους κήπους του λειτούργησε ένα μπαρ-ρέστοραν. Πηγή Εθνος

Πηγή: iefimerida.gr

Το non paper της Bundesbank και η στρατηγική της Αριστεράς

Του Γιάννη Μηλιού

Σε άρθρο μου στην "Αυγή" τον Σεπτέμβριο του 2012¹ είχα επισημάνει τις βασικές πτυχές της επικοινωνιακής τακτικής του μνημονιακού «καθεστώτος». Στο άρθρο αυτό εξηγούσα ότι ο μηχανισμός της προπαγάνδας αποτελείται από το τρίπτυχο: διαρροές εκβιασμών - διαψεύσεις - εφαρμογή των εκβιασμών με ελαφρές τροποποιήσεις. Η περίπτωση του πρόσφατου non paper της Bundesbank εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο.

Ας εξετάσουμε τα γεγονότα: Το περιοδικό Spiegel, δηλαδή ένας γνωστός εκφραστής του βαθέος πυρήνα του γερμανικού κράτους, έγραψε ότι, σύμφωνα με ένα non paper της Bundesbank, «η Ε.Ε. πρόκειται να συμφωνήσει σε ένα νέο πρόγραμμα βοήθειας για την Ελλάδα, [...] το τρέχον πακέτο οικονομικής βοήθειας ενέχει 'υψηλούς κινδύνους'». Σύμφωνα με το ίδιο non paper η έγκριση της εκταμίευσης μιας δόσης 5,8 δισ. ευρώ τον περασμένο μήνα είχε «πολιτικά κίνητρα». Αυτό είναι το στοιχείο της «διαρροής». Όπως αναμενόταν, το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι δεν γνωρίζει «το έγγραφο της Bundesbank». Αυτό είναι το στοιχείο της (χαλαρής) διάψευσης.

Ο μηχανισμός λοιπόν που χρησιμοποιείται εδώ και τρία χρόνια από τις ελληνικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με την τρόικα επαναλαμβάνεται και στη Γερμανία, αλλά για ένα θέμα που αφορά την Ελλάδα (και φυσικά την Ευρώπη)! Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ έχουν αναγάγει το ζήτημα αυτό σε κεντρικό προεκλογικό επίδικο στη Γερμανία. Η σημειολογική διαφορά είναι ότι «το μέλλον της Ελλάδας» συζητείται πλέον απευθείας από τη γερμανική κοινή γνώμη, και μάλιστα θεωρείται «γερμανικό ζήτημα».

Υπάρχει όμως κάτι καινούργιο στο non paper της Bundesbank; Η απάντηση είναι όχι, αντίθετα με όσα διαδίδουν τα κέντρα της μνημονιακής προπαγάνδας. Το χρηματοδοτικό κενό είναι γνωστό εδώ και καιρό. Ο σχεδιασμός για επιβολή νέων μέτρων λιτότητας είναι προφανής, προκύπτει άμεσα από τις υπογεγραμμένες δανειακές συμβάσεις και μόνο ο γραφικός κ. Στουρνάρας το αρνείται. Το «μήνυμα της Bundesbank» απευθύνεται στο εσωτερικό της Γερμανίας, είναι η «δεύτερη γλώσσα» της νεοφιλελεύθερης ελίτ της Γερμανίας, ο τρόπος που προσπαθεί να «πουλήσει» στους Γερμανούς ψηφοφόρους τη συνέχιση της δανειοδότησης της Ελλάδας.

Το σημαντικό στοιχείο της έκθεσης δεν είναι βέβαια η δήθεν αποκάλυψη που κάνει, αλλά η επιβεβαίωση ότι για να συμβεί η συνέχιση του προγράμματος πρέπει να πληγεί ακόμη περισσότερο ο κόσμος της εργασίας που ζει στην Ελλάδα. «Η δουλειά της ελληνικής κυβέρνησης», σύμφωνα με την έκθεση, είναι «η εκπλήρωση των μεταρρυθμίσεων, που αποτελούν όρο του σχεδίου διάσωσης» και έως τώρα χαρακτηρίζεται «ελάχιστα ικανοποιητική».

Τι συμπεράσματα μπορεί να βγάλει η Αριστερά από αυτήν την εξέλιξη; Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η δημοσιονομική ενοποίηση της Ε.Ε. προχωράει και οι ορατές εκφάνσεις της έως τώρα είναι οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις στην «περιφέρεια» (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία). Οι νεοφιλελεύθερες ελίτ, ολόκληρης της Ευρώπης και όχι μόνο της Γερμανίας, κατασκευάζουν με συστηματικό τρόπο τον «λευκό Κινέζο εργαζόμενο».²

Ο ευάλωτος καταχρεωμένος προλετάριος αποτελεί τον πυρήνα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου εξόδου από την κρίση. Ο προλετάριος αυτός δεν είναι μόνο Έλληνας ή «Νότιος». Η Αριστερά πρέπει να αποκαλύψει στους Γερμανούς ψηφοφόρους ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη και ότι σταδιακά θα εφαρμοστεί παρόμοιο πρόγραμμα στην ίδια τη Γερμανία, που θα είναι πολύ σκληρό.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο μηχανισμός των Μνημονίων έχει «εγγεγραμμένη στο DNA του» τη συνεχή ανανέωσή του. Η στρατηγική των Μνημονίων, που ξεκίνησε από την Ελλάδα το 2010, δεν είναι μια παροδική κατάσταση, αλλά μια σπειροειδής πορεία αλλαγής των βασικών δομών και σχέσεων των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς το συμφέρον του κεφαλαίου. Η κριτική μας προς τα Μνημόνια δεν πρέπει λοιπόν να παραμένει στο επιφανειακό επίπεδο της αποτυχίας των διακηρυγμένων στόχων τους.

Η αντίφαση μεταξύ διακηρυγμένων και πραγματικών στόχων βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής τακτικής των μνημονιακών - νεοφιλελεύθερων. Η αποτυχία των διακηρυγμένων στόχων, για την οποία δεν λογοδοτεί ποτέ κανείς, είναι ο μοχλός για τη συνέχιση και την εντονότερη εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Η «αποτυχία» είναι τελικά επιτυχία της λιτότητας και αιτία έναρξης νέου κύκλου λιτότητας.

Ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι ουδέτερες τεχνικές λύσεις (κούρεμα χρέους, «σχέδιο Μάρσαλ» κ.λπ.) δεν αποτελούν αποτελεσματικό λόγο αντιπαράθεσης με τους μνημονιακούς - νεοφιλελεύθερους: Και κούρεμα θα γίνει όταν χρειαστεί (με «κούρεμα» μισθών, συντάξεων και ίσως καταθέσεων να το συνοδεύει) και ψίχουλα θα μοιραστούν ως «αναπτυξιακό κονδύλι». Το κρίσιμο είναι η πολιτική σύγκρουση με το ίδιο το πολιτικό υπόδειγμα του νεοφιλελευθερισμού (του σύγχρονου υπαρκτού καπιταλισμού) και όχι η αναμέτρηση σχετικά με τα τεχνικά - στατιστικά του αποτελέσματα.

Το τέταρτο συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα από το τρίτο: Η Αριστερά πρέπει άμεσα να εντείνει τις προσπάθειές της για την ανατροπή αυτής της κυβέρνησης. Ο χρόνος είναι ένα κρίσιμο στοιχείο, όπως μας έχει διδάξει η εμπειρία από άλλες χώρες στις οποίες έχει συντελεστεί παρόμοια κοινωνική καταστροφή. Οι κύκλοι της λιτότητας συσσωρεύονται και καθιστούν το έργο του κοινωνικού μετασχηματισμού ολοένα και πιο δύσκολο.

Η υπεράσπιση των κοινωνικών αγώνων που θα ξεσπάσουν το επόμενο διάστημα, αλλά και η δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων από την Αριστερά πρέπει να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Για να χτίσουμε, πρέπει πρώτα να τους γκρεμίσουμε!

¹ «Λαγός της κυβερνητικής πολιτικής το 'non paper' της τρόικας», Αυγή, 9.9.2012

² Δες το άρθρο μου «Η επινόηση και κατασκευή του 'λευκού Κινέζου' εργαζόμενου», Αυγή, 29.7.2012

http://www.avgi.gr/

Δεν φταίει ο Σταυρίδης. Ο Στουρνάρας με τον Σαμαρά ήταν στο learjet. Του Σ. Κούλογλου

Είναι από τις πληροφορίες που σου λένε αλλά στην αρχή δεν τις πιστεύεις. «Μήπως δεν είναι έτσι τα πράγματα ρε παιδιά;» Είναι δυνατόν ο άνθρωπος ο οποίος υποτίθεται ότι διαπραγματεύεται για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου, που παραχωρεί μέρος της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών σε έναν ιδιώτη, να υπογράφει τη συμφωνία πώλησης της πιο κερδοφόρας ελληνικής δημόσιας επιχείρησης κι ύστερα να ξαναγυρνάει στις διακοπές του με το jet του αγοραστή; Και να το παραδέχεται μάλιστα σε τοπική εφημερίδα της Κεφαλλονιάς, όπως έκανε ο Σταυρίδης του ΤΑΙΠΕΔ μόλις υπέγραψε την συμφωνία με τον Μελισσανίδη για τον ΟΠΑΠ; «Αυτά ούτε στην Αφρική δεν γίνονται», αμφιβάλλεις. Και όμως, τελικά, στη «νέα Ελλάδα» αυτά ακριβώς και καθημερινά γίνονται.Του Στέλιου Κούλογλου

Γιατί όπως έχουμε εξηγήσει η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η πιο κυνική κυβέρνηση από την εποχή της χούντας, ακολουθεί ακριβώς αυτή τη στρατηγική. Της δημιουργίας χάους για να διευκολυνθεί η μάσα.

Όταν η ίδια η οικογενειακή επιχείρηση Στουρνάρα παίρνει δουλειές από το Δημόσιο μόλις ο μπαμπάς γίνεται υπουργός Οικονομικών χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός ΜΜΕ εξαπάτησης, γιατί να μην πάρει το αεροσκάφος του Μελισσανίδη ο Σταυρίδης, αντί να σηκωθεί «στις 4 τα χαράματα» για το αεροπλάνο της γραμμής, όπως ο ίδιος αφοπλιστικά εξήγησε; Μόνο ο πρωθυπουργός θα έχει το προνόμιο να είναι κολλητός με τον αγοραστή; Άλλωστε στη διαδρομή είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν, γιατί άλλο, για τον… ΟΠΑΠ. Μήπως και για καμιά άλλη «ευκαιρία» από αυτές που διαχειρίζεται το ΤΑΙΠΕΔ και ο Σταυρίδης;

Τον τόνο και την κατεύθυνση την έχουν δώσει ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών. Όχι μόνο γνώριζαν το παρελθόν του ανθρώπου που στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 πούλησε την ΑΓΕΤ Ηρακλής, μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές βιομηχανίες και με ισχυρή θέση στην παγκόσμια αγορά, στην εταιρεία της οικογένειας Καλτσεστρούτσι, της οποίας τέσσερα διευθυντικά στελέχη ανήκαν στην ιταλική Κόζα Νόστρα. Αλλά επειδή είναι αυτοί του έδωσαν την εντολή να πουλήσει όσο-όσο την δημόσιο περιουσία.

Σχολιάζοντας την εκπαραθύρωση του προηγούμενου προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ Τάκη Αθανασόπουλου, επειδή καθυστερούσε την εκποίηση, το site του Φαήλου Κρανιδιώτη κατέληγε θριαμβευτικά: «Έτσι είναι, όμως, το μεγαλείο μιας κυβέρνησης είναι να παραδέχεται τα λάθη της και να τα διορθώνει πριν γίνει η μεγαλύτερη ζημιά. Και ο Σαμαράς με τον Στουρνάρα θέλουν να δείξουν ότι δε «μασάνε» από… γαλάζια στελέχη. Όποιος δε μπορεί να ακολουθήσει το βηματισμό τους πάει σπίτι του. Τελεία και παύλα».

Τα μεγαλεία του Σταυρίδη με το τζετ τα οφείλουμε λοιπόν στον Σαμαρά και τον Στουρνάρα. Ας μην τρέχει τώρα ο Στουρνάρας να ζητά την παραίτηση του Σταυρίδη για να γλιτώσει το τομάρι του. Δεν φταίει ο άνθρωπος που ακολουθούσε τις οδηγίες. Αυτοί που τον έβαλαν, είναι που ουσιαστικά πήραν το learjet.

http://tvxs.gr/

Για ρουσφέτια στην Κίνα ελέγχεται η JP Morgan Chase

Όπως γράφουν οι New York Times, η μονάδα καταπολέμησης της διαφθοράς της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, ασχολείται με συγκεκριμένες καταγγελίες.

Έρευνα σε βάρος της τράπεζας JP Morgan Chase έχουν ξεκινήσει οι αμερικανικές αρχές προκειμένου να διαπιστώσουν εάν ευσταθούν οι κατηγορίες ότι προσλάμβανε τα παιδιά υψηλόβαθμων Κινέζων αξιωματούχων ώστε να εξασφαλίζει κερδοφόρα συμβόλαια στην Κίνα, υποστηρίζει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα Νew York Times.

Επικαλούμενη ένα εμπιστευτικό έγγραφο της αμερικανικής κυβέρνησης η εφημερίδα γράφει ότι η μονάδα καταπολέμησης της διαφθοράς της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς (SEC) άρχισε έρευνα με βάση αυτές τις καταγγελίες.

Στο δημοσίευμα αναφέρεται ως παράδειγμα η πρόσληψη από την τράπεζα του γιου του Τανγκ Σουανγκνίνγκ, του προέδρου του κρατικού ομίλου χρηματοοικονομικών υπηρεσιών China Everbright Group. Αφότου ο Τανγκ Σιαονίνγκ ξεκίνησε να εργάζεται για την JP Morgan, η τράπεζα εξασφάλισε μια σειρά συμβάσεων με τον όμιλο όπου προεδρεύει ο πατέρας του.

Η εφημερίδα εξηγεί επίσης ότι το παράρτημα της JP Morgan στο Χονγκ Κονγκ προσέλαβε την Ζανγκ Σισί, την κόρη ενός υψηλόβαθμου στελέχους των κινεζικών σιδηροδρόμων China Railway ο οποίος κατόπιν συνελήφθη ως ενεχόμενος σε σκάνδαλο διαφθοράς.

Η πρόσληψη της κόρης έγινε ενώ οι κινεζικοί σιδηρόδρομοι είχαν απευθυνθεί στην JP Morgan ζητώντας της να αναλάβει συμβουλευτικό ρόλο ενόψει της εισόδου τους στο Χρηματιστήριο.
Πάντως στο δημοσίευμα υπογραμμίζεται ότι το έγγραφο της κυβέρνησης δεν αποκαλύπτει κάποια άμεση σχέση της πολιτικής προσλήψεων της τράπεζας με τα συμβόλαια που εξασφάλισε. Επίσης, τίποτα δεν αποδεικνύει ότι οι Κινέζοι που προσελήφθησαν δεν είχαν τα απαιτούμενα προσόντα. Ο Τανγκ και η Ζανγκ δεν εργάζονται πλέον για την τράπεζα.

efsyn.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Παραιτήθηκε ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ..

Προηγήθηκε αίτημα του υπουργού Οικονομικών. Αφορμή υπήρξε δημοσίευμα που ήθελε τον Σταυρίδη να ταξιδεύει με ιδιωτικό αεροσκάφος γνωστού επιχειρηματία που συμμετείχε στην αγοραπωλησία του ΟΠΑΠ.

Την παραίτησή του από την θέση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ, υπέβαλε ο Στέλιος Σταυρίδης.

Είχε προηγηθεί ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με την οποία ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ζήτησε σήμερα την παραίτηση του προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ.

«Ευχαριστώ θερμότατα την υπέροχη ομάδα του ΤΑΙΠΕΔ για την εξαιρετική και εποικοδομητική συνεργασία που είχαμε και εύχομαι από καρδιάς η κυβέρνηση, με την οποία επίσης συνεργάστηκα άψογα, να προχωρήσει δυναμικά και με επιτυχία το πάρα πολύ δύσκολο, αλλά εθνικά αναγκαίο έργο των αποκρατικοποιήσεων» αναφέρει σε δήλωσή του ο κ. Σταυρίδης.

Αφορμή για την απόφαση στάθηκε δημοσίευμα το οποίο ανέφερε ότι μετά την ολοκλήρωση της πώλησης του 33% του ΟΠΑΠ στην Emma Delta, ο κ. Σταυρίδης πέταξε στην Κεφαλονιά για τις διακοπές του με το ιδιωτικό τζετ γνωστού επιχειρηματία ο οποίος έχει συμμετοχή στο νέο σχήμα.

efsyn.gr

Στη φυλακή ακόμα κι αν πληρώσεις!

Εξαιρετικά αυστηρές ποινές για όσους φοροδιαφεύγουν προβλέπει ο νέος νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση, με στόχο να πατάξει τη φοροδιαφυγή και να αυξήσει τα έσοδά της από τη φορολογία, αλλά και να αποσπάσει από τους φοροφυγάδες τα ποσά που αναλογούν στο Δημόσιο.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Real News», το πακέτο των νέων μέτρων έχει οριστικοποιηθεί από τα στελέχη των υπουργείων Οικονομικών και Δικαιοσύνης και μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου το σχετικό νομοσχέδιο θα έχει πάρει το δρόμο προς τη Βουλή. Τα νέα «όπλα» κατά των φοροφυγάδων, βάσει του νέου νόμου, θα είναι τα εξής:

- Φυλακή χωρίς αναστολή: Οι ποινικές διώξεις για μεγάλες υποθέσεις φοροδιαφυγής δε θα έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα, ακόμα και στην περίπτωση που οι παραβάτες δεχθούν να πληρώσουν το πλήρες ποσό του πρόσθετου φόρου που τους έχει βεβαιωθεί. Μάλιστα, η ποινή τους δε θα αίρεται ούτε αν προσφύγουν στη Δικαιοσύνη. Παραμένει ωστόσο ασαφές το ύψος της φοροδιαφυγής που ορίζεται ως μεγάλο και άρα θα δικαιολογεί τέτοια αντιμετώπιση, με την επικρατέστερη άποψη σύμφωνα με την εφημερίδα να είναι στα 150.000 ευρώ για ΦΠΑ και στα 200.000 ευρώ για τους υπόλοιπους φόρους.

- Άμεση δήμευση περιουσιακών στοιχείων: Η κινητή και ακίνητη περιουσία όσων συλλαμβάνονται για φοροδιαφυγή, ξέπλυμα μαύρου χρήματος ή ψευδή δήλωση πόθεν έσχες θα δημεύεται άμεσα, καθώς καταργούνται όλες οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, εξαιτίας των οποίων μπορεί να περάσουν ακόμα και δέκα χρόνια μέχρι να πραγματοποιηθεί τελικά η δήμευση.

- Ενέχυρο η περιουσία: Τα κινητά ή ακίνητα περιουσιακά στοιχεία των συλληφθέντων για φοροδιαφυγή μπαίνουν άμεσα σε ενέχυρο, με στόχο το Δημόσιο να αποφύγει χρονοβόρες διαδικασίες και να μπορεί όσο το δυνατόν ταχύτερα να προχωρά στην παρακράτηση χρηματικών ποσών έναντι του οφειλόμενου φόρου ή χρέους, ενώ τα χρήματα θα επιστρέφονται στον φορολογούμενο μόνο σε περίπτωση που αυτός δικαιωθεί τελεσίδικα από τη Δικαιοσύνη.

- Τέλος οι συμβιβασμοί: Από τη στιγμή που θα τεθούν σε εφαρμογή οι διατάξεις του νόμου, σταματούν αυτόματα οι διοικητικοί συμβιβασμοί, αλλά και η παροχή ευνοϊκών κινήτρων όπως δόσεις και μείωση προσαυξήσεων. Ειδικά στις περιπτώσεις που αφορούν σε φόρο εισοδήματος, περιουσίας, μεταβίβασης, κληρονομιών και γονικής παροχής, καθώς και κατανάλωσης, δε θα μειώνεται ο πρόσθετος φόρος και δε θα υπάρχει η δυνατότητα καταβολής σε δόσης του κύριου και του πρόσθετου φόρου.

Παράλληλα, το «σαφάρι» της φοροδιαφυγής συνεχίζεται, με τον φοροελεγκτικό μηχανισμό να επικεντρώνεται στα χρέη άνω των 10.000 ευρώ, καθώς οι εφορίες «ξεσκονίζουν» τις σχετικές λίστες και τα πρώτα «ραβασάκια» στους οφειλέτες αναμένεται να παραδοθούν μέσα στις επόμενες ημέρες.

http://www.e-reportaz.gr/

Οι ιδανικότερες τροφές για να κάψετε λίπος

 

Αν θέλετε να κάψετε λίπος, μπορείτε να το κάνετε όχι μόνο μέσω της άσκησης, αλλά και τρώγοντας! Υπάρχουν τροφές που συνδράμουν τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία και ήρθε η ώρα να τις μάθετε.

Ορισμένες τροφές έχουν πολύ υψηλή θερμογόνο δράση και μας βοηθούν να καίμε θερμίδες, ακόμη και όταν… μασάμε. Σε αυτές υπάρχουν θρεπτικά συστατικά και ενώσεις που ανατροφοδοτούν το μεταβολικό ρυθμό και επομένως συμβάλλουν σε μια όμορφη σιλουέτα.

Αν θέλετε λοιπόν να κάψετε λίπος, μπορείτε να το κάνετε όχι μόνο μέσω της άσκησης, αλλά και τρώγοντας! Υπάρχουν τροφές που συνδράμουν τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία και ήρθε η ώρα να τις μάθετε.

Δημητριακά ολικής άλεσης

Το σώμα καίει τις διπλάσιες θερμίδες όταν επεξεργάζεται «ολόκληρες» τροφές (κυρίως αυτές που είναι πλούσιες σε φυτικές ίνες όπως το πλιγούρι και το καστανό ρύζι) σε σχέση με τα επεξεργασμένα τρόφιμα, όπως το λευκό ψωμί και η λευκή ζάχαρη.

Άπαχα κρέατα

Η πρωτεΐνη έχει υψηλή θερμογόνο δράση. Μπορείτε να κάψετε περίπου το 30% των θερμίδων που περιέχουν οι πρωτεϊνούχες τροφές, ακόμη και κατά τη διάρκεια της πέψης (οπότε ένα στήθος κοτόπουλου με 300 θερμίδες απαιτεί περίπου 90 θερμίδες για την καύση).

Γαλακτοκομικά προϊόντα με χαμηλά λιπαρά

Πλούσια σε ασβέστιο και βιταμίνη D, τα γαλακτοκομικά προϊόντα συμβάλλουν στη διατήρηση και την οικοδόμηση της μυϊκής μάζας, η οποία είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ενός ισχυρού μεταβολισμού.

Πράσινο τσάι

Πίνοντας τέσσερα φλιτζάνια πράσινο τσάι την ημέρα, μπορείτε να χάσετε περίπου 3 κιλά μέσα σε τρεις εβδομάδες. Για αυτό ευθύνεται η EGCG, μια ένωση που επιταχύνει προσωρινά το μεταβολισμό αμέσως μετά την κατανάλωση τσαγιού. Οπότε μια παγωμένη κανάτα με πράσινο τσάι στο ψυγείο, είναι απαραίτητη, ιδίως για το καλοκαίρι.

Φακές

Ένα φλιτζάνι φακές, μας εφοδιάζει με το 35% της ημερήσιας ανάγκης του οργανισμού μας για σίδηρο, κάτι το οποίο είναι θετικό αφού ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων, παρουσιάζουν έλλειψη σιδήρου. Όταν δεν καταναλώνουμε θρεπτικά συστατικά, ο μεταβολισμός μας επιβραδύνει, επειδή το σώμα δε λαμβάνει ό,τι χρειάζεται για να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

Καυτερές πιπεριές

Η καψαϊκίνη, ουσία που δίνει στις πιπεριές τσίλι τη χαρακτηριστική τους καυτερή γεύση, ζεσταίνει το σώμα μας αναγκάζοντάς το να κάψει επιπλέον θερμίδες. Μπορείτε να την προσλάβετε καταναλώνοντας τις πιπεριές ωμές, μαγειρεμένες, αποξηραμένες ή σε σκόνη. Μπορείτε ακόμη να προσθέσετε πιπέρι καγιέν ή καυτερή σάλτσα σε σούπες, αυγά και κρέατα.

ΣΥΡΙΖΑ για τους πλειστηριασμούς: «Δεν θα σκεφτούν ούτε στιγμή τα αποτελέσματα των ακραίων μέτρων τους»

Για «κυνική προαναγγελία του ΥΠΟΙΚ» κάνει λόγο η Κουμουνδούρου

«Η κυνική προαναγγελία του ΥΠΟΙΚ ότι χιλιάδες σπίτια θα βγουν στο σφυρί έρχεται τελικά να επιβεβαιώσει αυτό που επί μήνες η κυβέρνηση διέψευδε. Όταν σχεδιάζουν ακόμα και να πετάξουν οικογένειες στο δρόμο, γίνεται παραπάνω από σαφές ότι δεν πρόκειται να σταματήσουν πουθενά για να υλοποιήσουν στο ακέραιο τις μνημονιακές τους δεσμεύσεις. Δεν θα σκεφτούν ούτε στιγμή τα αποτελέσματα των ακραίων μέτρων τους και θα συνεχίσουν να βαφτίζουν σωτηρία μια πολιτική που στο πέρασμά της αφήνει μόνο συντρίμμια» τονίζει σε ανακοίνωσή της η Κουμουνδούρου, καθώς κοντεύει η σχετική συζήτηση στη Βουλή.
Για την αξιωματική αντιπολίτευση, «σήμερα που τα νοικοκυριά στενάζουν από την πολιτική λιτότητας, όχι μόνο είναι αδιανόητη η άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, αλλά απαιτούνται ουσιαστικά μέτρα στήριξης των ασθενέστερων στρωμάτων του πληθυσμού και των νοικοκυριών, στο πλαίσιο μιας νέας «σεισάχθειας», όπως έχει περιγραφεί και στην πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά», καταλήγοντας: «Αυτά τα μέτρα στήριξης δεν συνιστούν μόνο απάντηση στις ανάγκες χιλιάδων συμπολιτών μας, αλλά είναι και απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και την επανεκκίνηση της οικονομίας, με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης»

Γύρω - γύρω όλοι και στη μέση ο Όλι

Του Θανάση Καρτερού

"Οι ενδείξεις ανάπτυξης είναι ακόμη εύθραυστες, πρέπει να γίνουν περισσότερα από τα κράτη - μέλη, ελπίζω ότι δεν θα υπάρξουν πρόωρες αυτοσυγχαρητήριες δηλώσεις ότι η κρίση τελείωσε, η ανεργία στην Ελλάδα και στην Ισπανία είναι απαράδεκτα υψηλή".

Τέτοιες κι άλλες παρόμοιες κοινοτοπίες γράφει ο γνωστός μας Όλι Ρεν στο ιστολόγιό του. Μεγάλες ιδέες μεγάλων ανδρών ή "γύρω - γύρω όλοι και στη μέση ο Όλι".

Η κοινοτοπία, η επανάληψη δίκην χρηστομάθειας, η μπούρδα τελικώς, συνοδεύουν την επίθεση λιτότητας στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα οι διάφοροι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των οποίων το μέλλον, ο μισθός και τα προνόμια εξαρτώνται από την υποταγή στα κελεύσματα του Βερολίνου, έχουν ειδικευτεί σε κάποιο είδος δημιουργικού παπαγαλισμού. Να επαναλαμβάνουν με ευρωπαϊκή τρυφερότητα όσα εντέλλονται η Μέρκελ και ο Σόιμπλε με γερμανική αυστηρότητα.

Τώρα ο επίτροπος μας λέει ότι η ανεργία στην Ελλάδα είναι απαράδεκτα υψηλή. Τι λέτε, κύριε, σοβαρά; Την ίδια όμως στιγμή επαναλαμβάνει άκρως δημιουργικά -μην αυτοσυγχαίρεστε!- την εντολή των εντολών του Βερολίνου: Τα κεφάλια μέσα, η ίδια πολιτική συνεχίζεται, μπροστά μας υπάρχει ακόμα "πολύ μακρύς δρόμος". Έτσι ακριβώς -πολύ μακρύς δρόμος. Για τον ίδιο, για τη Γερμανία, για τη Siemens, για την Audi; Όχι βέβαια. Ο μακρύς δρόμος είναι για μας. Λες και μας χρειαζόταν ο Ρεν για να το καταλάβουμε.

Μία είναι η ουσία μέσα σε όλη τη φραστική ανοησία που έχει επιπέσει επί των κεφαλών μας και επί των κεφαλών πολλών Ευρωπαίων: Μην ελπίζετε τίποτε, γιατί η ελπίδα κάνει κακό στην υγεία μας. Θεωρήστε τη βαρβαρότητα φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τον νόμο της βαρύτητας. Αν δεν σκάσετε με πάταγο κάτω, δεν πρόκειται να σταματήσει -είναι πολύ μακρύς ο δρόμος. Και τελικώς με όλα αυτά φαντάζει σοφότερο όλων εκείνο το θρυλικό και προφητικό του ίδιου Όλι Ρεν: "Καλό κουράγιο, Έλληνες". Κάτι ήξερε ο άνθρωπος, που δεν ήξεραν οι δικοί μας.

Ε, επί της ουσίας το ξαναλέει. Και το επαναλαμβάνουν όλοι τους. Εκτός φυσικά από τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τον Βενιζέλο, οι οποίοι αυτοσυγχαίρονται για το πρωτογενές πλεόνασμα. Που δυστυχώς δεν αρκούσε για να πληρώσει ο δεκαοκτάχρονος το εισιτήριο του τρόλεϊ -και ξέρετε τη συνέχεια όλοι, εκτός από τον Όλι και τους ομοίους του...

http://www.avgi.gr/

Ένα learjet για τον Σταυρίδη

Ότι η κυβέρνηση προσφέρει γη και ύδωρ στους υποψήφιους αγοραστές των υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων ήταν γνωστό. Σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου όμως, εάν  ο επικεφαλής του φορέα διαχείρισης των αποκρατικοποιήσεων έκοβε βόλτες με το ιδιωτικό αεροσκάφος του επιχειρηματία που εμπλέκεται σε αυτές, τουλάχιστον θα γίνονταν λόγος για διαπλοκή, περίεργες σχέσεις κλπ. Σε χώρες με πιο σοβαρές κυβερνήσεις μάλιστα την επομένη κιόλας της είδησης θα είχε απομακρυνθεί από τη θέση του και έστω για τα μάτια του κόσμου η σύμβαση θα περνούσε μια επανεξέταση.

Ο κ.Σταυρίδης λοιπόν, πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, σύμφωνα με φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, έφτασε στην Αθήνα την προηγούμενη εβδομάδα, από τον τόπο διακοπών του, με το ιδιωτικό αεροσκάφος του κ.Μελισσανίδη, τη στιγμή που ο ίδιος δήλωνε πως «οι σχέσεις με τον κ.Μελισσανίδη δεν είναι καλές, και ο ίδιος δηλώνει ενοχλημένος για τη συμφωνία πώλησης του ΟΠΑΠ». Που να ήταν και φιλαράκια από παλιά δηλαδή;

Ο κ.Σταυρίδης χρησιμοποίησε το  learjet, του Δημήτρη Μελισσανίδη, προκειμένου να φτάσει στην Αθήνα και να υπογράψει τη σύμβαση παραχώρησης του ΟΠΑΠ στον επιχειρηματία. Στη συνέχεια –αφου ξεπούλησε ένα φιλέτο του δημοσίου- επέστρεψε με τον ίδιο τρόπο στη Κεφαλονιά να συνεχίσει τις διακοπές του. Αντίδραση από το Μαξίμου; Καμία! Αντίδραση από τις εφημερίδες; Καμία! Αντίδραση από τον ίδιο; Καμία! Και γιατί άλλωστε να απολογηθεί για κάτι που κανείς δεν του την πέφτει και μάλλον αποτελεί συνηθισμένη πρακτική. 

http://www.alterthess.gr/

Εθνισμός και Αριστερά

του Δημήτρη Μάρτου

Πολλές φορές στελέχη της Αριστεράς ταυτίζουν την έννοια του έθνους και του εθνικισμού/πατριωτισμού με τον φασισμό και κατ’ επέκταση με τη Χρυσή Αυγή. Η εθνομηδενιστική υστερία νομίζει ότι μπορεί ακόμη να συγκαλύπτεται πίσω από εκείνη την «γκάφα» του Κάρλ Μάρξ ότι τα έθνη αποτελούν ένα λάθος της ιστορίας και ότι μόνο οι τάξεις είναι τα αληθινά υποκείμενα της. Ο Μάρξ βέβαια μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω του ότι οι εθνολογικές εμπειρίες του περιορίστηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο και σε μια πρώιμη φάση του σύγχρονου εθνικού φαινομένου. Κάποιοι όμως φαίνεται να μην κατανοούν τις διαψεύσεις της παγκόσμιας ιστορίας. ότι η κινητήριος δύναμη της προόδου της ανθρωπότητας ήταν οι εθνικοί αγώνες και περιστασιακά οι εργατικοί. Κάποιοι επιμένουν να αγνοούν τη σημαντικότερη πτυχή των αγώνων της Αριστεράς στην Ελλάδα. ότι αυτοί είχαν πρωτίστως εθνικό πρόσημο και πάντως οι ταξικοί αγώνες είχαν αποτελεσματικότητα όταν συμβάδιζαν με τους εθνικούς.

Η ανάκτηση της αίσθησης της «συνεργασίας» και της «αλληλεγγύης» γινόταν πάντοτε σε συνάρτηση με την πατριωτική-εθνικιστική αίσθηση. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα υποκλέβει υπό μία έννοια την εκλογική δυναμική της Αριστεράς γιατί αυτοαναγορεύεται, με την ανοχή της δεύτερης, σε συνεχιστή των εθνικών παραδόσεων του ελληνικού λαού.

Η εκλογική νίκη της Αριστεράς δεν θα ολοκληρωθεί όσο δεν θα αποκτάει μια ηγεμονία στα εθνικά θέματα. όσο θα αποδέχεται ότι ο εθνικισμός/εθνικοφροσύνη είναι μια ακροδεξιά υπόθεση. όσο θα ξεχνάει ότι το ΚΚΕ υπάρχει ακόμα σαν βιώσιμος πολιτικός οργανισμός, όχι λόγω της μνήμης των εργατικών του αγώνων αλλά της μνήμης των εθνικών. ότι οργάνωσε το πρώτο σύγχρονο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον κόσμο και εξιλέωσε με την Εθνική Αντίσταση τα προπολεμικά λάθη του σχετικά με το «μακεδονικό». όσο θα ξεχνάει ότι η ΕΔΑ γιγαντώθηκε εκλογικά το 1958 λόγω της ενεργής της υποστήριξης στους αγώνες του Κυπριακού λαού, που συμπυκνωνόταν στο αίτημα «Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα». όσο θα ξεχνάει ότι το ΠΑΣΟΚ ηγεμόνευσε ιδεολογικά την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία, λόγω την συγκλονιστικής σύνθεσης που έκανε ανάμεσα στο εθνικό ζήτημα και το ταξικό.

Δεν πρέπει να ξεχνά επίσης η Αριστερά ότι ο φασισμός αντιμετωπίστηκε με εθνικό λόγο και όχι ταξικό ή αριστερό. Ο Στάλιν κινητοποίησε τους Σοβιετικούς απέναντι στο γερμανικό Ναζισμό, όχι στο όνομα της κομμουνιστικής Πατρίδας, αλλά στο όνομα της εθνικής τους πατρίδας. Εγκαλούσε σε αντίσταση τον Ουκρανό, τον Γεωργιανό, τον Λιθουανό κ.λπ. με ρήτορες που μιλούσαν στην εθνική του γλώσσα και όχι στη ρωσική. Στην αναβίωση του εθνικού αισθήματος και την παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων οφείλεται η αναχαίτιση του Ναζισμού και όχι στην “κομμουνιστική αλληλεγγύη”. Αλλά και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οφείλεται στο γεγονός ότι η ρωσική νομενκλατούρα δεν μπόρεσε, στη συνέχεια, να ανατρέψει αυτήν την εθνική αναδίπλωση των λαών της ΕΣΣΔ.

Η άποψη οπαδών της Αριστεράς ότι η αίσθηση του ανήκειν σε ένα έθνος είναι μια κακή αίσθηση, νομίζω οφείλεται σε μια ευρωκεντρική παράδοση αυτού του χώρου. Εξάλλου ένα μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού εθνικισμού ήταν ότι ετεροκαθοριζόταν. Όχι με την έννοια ότι καθοριζόταν σε σχέση με τους Άλλους (εχθρούς/γείτονες) όσο ότι καθοριζόταν από τους Άλλους (ιμπεριαλιστικά κράτη-έθνη και ξένους δανειστές). Εργαλεία ελέγχου/επιτήρησης της εθνικής ιδεολογίας ήταν τα πακέτα ιδεών, τα οποία προσφέρονταν από τη Δύση εν είδη πακέτων κινητής τηλεφωνίας και είχαν πρόσημο “φασιστικό” “φιλελεύθερο”, “σοσιαλιστικό” έως και “αναρχικό”. Όλα αυτά τα πακέτα, αν δεν έχεις ένα ισχυρό εθνικοπολιτισμικό υπόστρωμα, λειτουργούν ως ιμάντες μεταβίβασης μια ξένης ηγεμονίας, αποεθνικοποίησης και επαρχιωτισμού. Εσωτερικεύουν στον ελληνικό λαό την αίσθηση του αντικείμενου επιδιόρθωσης/θεραπείας και όχι του ιστορικού υποκειμένου.

Πολλοί συγχέουν τους δυτικοευρωπαϊκούς εθνικισμούς με αυτόν της Ελλάδας. Συγχέουν δηλαδή τον εθνικισμό ως ιμπεριαλιστικό φαινόμενο και ως εθνικοαπελευθερωτικό. Ο εθνικισμός σε κράτη –έθνη που ολοκληρώθηκαν οι αστικές επαναστάσεις, κατά κανόνα, δημιούργησαν τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό και τον ρατσισμό σαν μοχλό κυριαρχίας στους άλλους λαούς. Εκεί οι εργατικές τάξεις βρήκαν έτοιμο το εθνικό πλαίσιο και μπόρεσαν να έχουν μια ελαστική σχέση με τον εθνικισμό. Σε χώρες όμως, όπου η ντόπια αστική τάξη αποδεκατίστηκε και υποκαταστάθηκε από μια αποικιοκρατική ελίτ εκεί δεν έγινε εθνικοαστική ολοκλήρωση/χειραφέτηση και εκεί τον ρόλο αυτόν τον αναλάμβαναν συνήθως τα αγροτικά, εργατικά και μικροαστικά στρώματα. Εκεί, η χειραφέτηση των λαών έπαιρνε τη μορφή ενός εθνικιστικού προγράμματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό. Γι’ αυτό σε χώρες σαν την Ελλάδα για να είσαι αριστερός και αντιεξουσιαστής πρέπει πρώτα να είσαι πατριώτης,/εθνικιστής.

Πολλοί αντιεθνικιστές, οπαδοί της New History νομίζουν ότι οι Έλληνες “έχουν γαλουχηθεί με τα σκληρά πατριωτικά ιδεώδη της φυλής, του γένους και του έθνους” (βλ. ΣΧΣ άρθρο Α. Αργυριάδη). Αλλά πως είναι δυνατό να κατηγορείται για σκληρό εθνικισμό ένας λαός που έχει υποστεί ιστορικά τέτοια συρρίκνωση των εθνικών του μεγεθών και απειλείται με αφανισμό; Μήπως τελικά ο ραγιαδισμός, ο εκδυτικισμός, ο αθηναϊσμός και διάφορες εθνομηδενιστικές ανοησίες έχουν υποκαταστήσει την εθνοπλαστική του εκπαίδευση;

Αυτοί που αναπαράγουν την διαψευσμένη από τα ιστορικά γεγονότα μαρξιστική θέση ότι «οι εργάτες δεν έχουν Πατρίδα» ας ρωτήσουν να τους πουν οι επαναπατρισμένοι Έλληνες από τη Σοβιετική Ένωση. Ο Κώστας Γκριτζώνας, ο πολιτικός επίτροπος του Δημοκρατικού Στρατού, που έζησε 30 χρόνια στην Τασκένδη έγραφε στο βιβλίο του Το δράμα μιας κακότυχης γενιάς:

«Οι Έλληνες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που βρέθηκαν στην ξενιτιά ως πολιτικοί πρόσφυγες, διατήρησαν αλώβητο και ακμαίο τον πατριωτισμό τους. Γι’ αυτούς δεύτερη πατρίδα δεν υπάρχει. Δεν πίστεψαν ποτέ σ’ αυτό το κομματικό σύνθημα που επίμονα καλλιεργούσαν η ηγεσία του ΚΚΕ και οι ηγεσίες των χωρών της προσφυγιάς… Εμείς αγαπήσαμε τους λαούς των χωρών όπου ζήσαμε: ειλικρινά και ανυπόκριτα… Στην καρδιά μας όμως, μια ήταν και παραμένει η πατρίδα: Η Ελλάδα. Το αίσθημα της Πατρίδας… είναι πιο δυνατό απ’ την ιδεολογία και την πολιτική».

Η ποινικοποίηση του εθνικισμού ως φασίζουσας εκδήλωσης αποτελεί μια επικίνδυνα λαθεμένη ανάγνωση του φαινομένου. Ο εθνικισμός, νοούμενος ως πολιτική δράση για την υπεράσπιση των εθνικών/συλλογικών δικαιωμάτων, δεν παρήγαγε στην Ελλάδα δυναμικές φασισμού. Αυτό έγινε κυρίως στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης. Η δικτατορία δεν παράχθηκε από κάποια εγχώρια φασιστική ιδεολογία γιατί δεν υπήρχαν οι οικονομικές/κοινωνικές προϋποθέσεις ενός επεκτατισμού της άρχουσας κρατικοεπιχειρηματικής ελίτ. Οργανώθηκε από την CIA, γι’ αυτό ήταν αμερικανοκίνητη. Ακόμη και ο εγχώριος φασισμός στην περίοδο της κατοχής δεν ολοκληρώθηκε σε εθνικιστική συνιστώσα, αφού εκτράπηκε σε δοσιλογισμό. Δεν είχαμε εδώ φαινόμενα εθνικισμού τύπου Φράγκο και Μουσολίνι. Γι’ αυτό δεν δικαιούται η ακροδεξιά να διεκδικεί τίτλους εθνικοφροσύνης γιατί ιστορικά απέκτησε μόνο τίτλους γερμανοφροσύνης και αμερικανοφροσύνης.

Τα μνημόνια έθεσαν με τον πιο τραγικό και απροκάλυπτο τρόπο το ζήτημα της εθνικής μας υπόστασης. Έθεσαν το εθνικό ζήτημα, τηρουμένων των αναλογιών, με τη διάσταση που τέθηκε στην κατοχή. Στο δίλημμα που τίθετο τότε: υποταγή στον κατακτητή, διεκδικώντας κάποιες βελτιώσεις διαπραγματευόμενοι μαζί του, ή αντίσταση με τίμημα ανθρώπινες θυσίες, οι Έλληνες προτίμησαν το δεύτερο, ιεραρχώντας σαν πρώτο ζήτημα την εθνική τους αξιοπρέπεια.

Όσα κακά και αν κυοφορούν οι αγώνες για την εθνική αναπαραγωγή ενός λαού είναι αυτοί που σε ωριμάζουν, σε κάνουν άνθρωπο γιατί σε κάνουν ιστορικό υποκείμενο. Η απώθηση της εθνικής ταυτότητας σε καθιστά νούμερο, χαζοχαρούμενο, μαζικοποιημένο καταναλωτή, σε κάνει πλήθος. Το πρόβλημα της μεταπολίτευσης έγκειται στην αποεθνικοποίηση, δηλαδή την μετατροπή από λαό-υποκείμενο σε πλήθος-αντικείμενο. Και σ’ αυτό έχει ευθύνη και η Αριστερά, αφού ανέχθηκε την δολιοφθορά του λαού μας, δηλαδή του ζην χαζοχαρούμενα.

Ο φασισμός είναι, εκτός των άλλων, μια αίσθηση ασέβειας στην εθνική ταυτότητα του Άλλου. Στην Ελλάδα όμως ακμάζει, λόγω της εκδυτικιστικής/ οριενταλιστικής κληρονομιάς της, ένα ισοδύναμο φαινόμενο φασισμού και ρατσισμού, αυτό του μη σεβασμού στην ελληνική ταυτότητα. Μερικοί βλέπουν ότι οι Έλληνες δεν έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά πολιτισμένων ανθρώπων, δηλαδή ότι δεν έχουν αφομοιώσει τους κώδικες συμπεριφοράς των κυρίαρχων δυτικών ελίτ. Επόμενα, θεωρούν ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να αλλάξει το ψυχογράφημά του. Το πρόβλημα των επιδιορθωτών (αριστερών και δεξιών) του χαρακτήρα και του εθνισμού των Ελλήνων είναι ο επαρχιωτισμός τους σε σχέση με τους ξένους και ο ελιτισμός τους σε σχέση με τον ελληνικό λαό. Οι αριστεροί και αντιεξουσιαστικοί σχηματισμοί, για παράδειγμα, δεν μπορούν να κινητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία λόγω της επαρχιώτικης-ελιτίστικης στάσης πολλών στελεχών τους.

Διαβάζει κανείς σε διάφορες ιστοσελίδες λιβέλους κατά του χαρακτήρα των Ελλήνων από στελέχη που παράγει το ίδιο το σύστημα (διδάκτορες, καθηγητές κλπ) βαυκαλιζόμενοι αντιεξουσιαστικές προθέσεις, ενώ πρόκειται για ρατσιστικές ατζέντες και επιχειρήσεις λοβοτομής. Στους λιβέλους ενάντια στον “νεοέλληνα” οι όροι έθνος, εθνικισμός, πατριωτισμός κλπ διαχειρίζονται με περισσή αυθαιρεσία. Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την “παράδοση” το “πατριωτικό” και “εθνικιστικό” παρελθόν ως κακό και άρα ότι πρέπει να παραγραφεί από τη μνήμη ακόμη και με τη βία. Ενταγμένοι στην λογική των διαφόρων Διεθνών Μορφωτικών Ινστιτούτων που ξαναγράφουν τις ιστορίες των λαών, ποινικοποιούν το μέλλον ενός έθνους, αφού πρώτα αχρηστέψουν την εθνική του ιστορία. Έτσι, η εθνική συνείδηση ναι μεν είναι μια πραγματικότητα αλλά είναι σαν ατύχημα, σαν λάθος που πρέπει να διορθωθεί ή να εκλείψει. Δηλαδή, αν παλαιότερα οι άρχουσες ελίτ (αποικιοκρατικές και τοπικές) επιδίδονταν σε μια διαδικασία ένταξης στο εθνικό («συνανήκειν») μέσω της λήθης ή της μυθοποίησης κάποιων προσώπων και γεγονότων, σήμερα προσβλέπουν όχι στη λήθη των ιστορικών γεγονότων αλλά στην μνήμη τους, η οποία όμως επαναφέρει συνεχώς την αίσθηση της απόρριψης του ιστορικού παρελθόντος, γιατί αυτό περιγράφεται σαν κακό, λάθος ή ατύχημα.

Ο αντιεθνικιστές όμως δεν απαλλάσσονται από εθνικισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι το αίτημα της κατάργησης των κρατών-εθνών προέρχεται από τις παγκοσμιοποιημένες ελίτ, τα γκόλντεν μπόυς των πολυεθνικών, των τραπεζών και των δικτύων του οικονομικού εγκλήματος . Αυτοί μπορεί μεν να έχουν ιδανικό τους την κατασκευή μιας ανώνυμης μαζικής κοινωνίας έχουν όμως και εθνικισμό και πατρίδα. Το όραμά τους είναι η μετάβαση από έναν κόσμο πολυεθνικό σε έναν κόσμο ολιγοεθνικό, όπου τα μεγάλα ισχυρά κράτη-έθνη θα καταπιούν τα μικρά, επιβάλλοντάς τα τις δικές τους εθνικές αξίες. Στην πραγματικότητα ο εθνομηδενισμός στοχεύει στον ολιγοεθνισμό και μπορεί να πάρει τη μορφή ενός βίαιου και εγκληματικού εθνικισμού αγριότερου από αυτόν του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Ο σημερινός φασισμός των σταυροφόρων του ολιγοεθνισμού είναι πιο ύπουλος (της Χρυσής Αυγής είναι φανερός) γιατί στοχοποιώντας τους τοπικούς εθνικισμούς θέλει να θέσει εκτός νόμου λαούς, οι οποίοι επιμένουν να σκέπτονται έξω από τα στερεότυπα της ολιγοεθνικής κουλτούρας. Και τα στερεότυπα μέσω των οποίων οι λαοί ταξινομούνται στην κλίμακα πολιτισμένοι/βάρβαροι είναι η συμπεριφορά τους με βάσει κώδικες που κατασκευάζει η ολιγοεθνική κουλτούρα όπως μετανάστες, ομοφυλόφιλοι, κλπ. Το μεταναστευτικό, για παράδειγμα, οι λαοί πιέζονται να το προσεγγίσουν μόνο με τους όρους της μονοδιάστατης ευρωατλαντικής ρητορικής περί ατομικών δικαιωμάτων, παραβλέποντας τα εθνικά/ συλλογικά δικαιώματα. Έτσι όμως το μεταναστευτικό μπορεί να λειτουργήσει και σαν εργαλείο ελέγχου και διάλυσης μικρών κρατών – εθνών, όπως είναι η Ελλάδα, που δεν έχουν ούτε κρίσιμο πληθυσμιακό μέγεθος ούτε δυναμικό εθνικισμό για να απορροφήσουν ή να ελέγξουν τα μεγάλα κύματα μεταναστών, που βέβαια δεν κινούνται ανεξάρτητα από τα συμφέροντα διεθνών οικονομικών δικτύων.

Βλέπουμε ότι οι λαοί από ένστικτο αμύνονται, επιστρατεύοντας διάφορες μορφές άμυνας πολλές φορές θρησκευτικού ή εθνικιστικού φονταμενταλισμού. Όμως ούτε οι μουσουλμάνοι ή χριστιανοί φονταμενταλιστές, ούτε οι Ταλιμπάν, ή oι αμερικάνικες “milizia , ούτε ο Καντάφι, ούτε οι εθνικιστές της Τσετσενίας ή οι Ινδιάνοι της Λατινικής Αμερικής ούτε ακόμη και φασιστικά μορφώματα σαν την Χρυσή Αυγή είναι η απειλή της ανθρωπότητας. Η απειλή είναι ο ολιγοεθνισμός, δηλαδή ο ηγεμονισμός των ιμπεριαλιστικών κρατών, που τους εκπροσωπούν σύγχρονοι αυτοκράτορες, όπως εκείνος ο νάρκισσος Αμερικανός προέδρος Τζώρτζ Μπους Τζούνιορ που κατέσφαξε λαούς στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και τέλος η Αριστερά πρέπει να διακρίνει ότι ο εθνικισμός των λαών υφίσταται πλέον μια αλλαγή. Γιατί υπό την πίεση της παγκοσμιοποίησης οι λαοί δεν προσεγγίζουν το εθνικά διαφορετικό ως αντίπαλο ούτε σαν πεδίο επέκτασης των δικών τους εθνικών χαρακτηριστικών. Απεναντίας νοιάζονται για την ύπαρξή του, αφού μόνον έτσι δικαιώνεται και η δική τους διαφορετικότητα. Νοιάζονται για την γλώσσα, τις παραδόσεις και το έδαφος του Άλλου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να βρουν συμμάχους και να δημιουργήσουν ένα μέτωπο απέναντι στον ολιγοεθνισμό των παγκοσμιοποιημένων ελίτ.

άρδην ρίξη
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/

Έρχεται το… σεισμόσημο!

Οι εκπρόσωποι των δανειστών μας ξεπέρασαν τους εαυτούς τους αυτή τη φορά. Από την περασμένη άνοιξη προβάλλουν το επιχείρημα ότι επιβαρύνεται κάθε χρόνο ο προϋπολογισμός με πρόσθετα και μη αναμενόμενα κονδύλια λόγω των χρηματοδοτήσεων για την αποκατάσταση ακινήτων ύστερα από φυσικές καταστροφές. Η λύση για αυτό; Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Έθνους της Κυριακής», οι δανειστές απαιτούν, πλέον, υποχρεωτική ασφάλιση όλων των ακινήτων για φυσικές καταστροφές (σεισμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές).

Η συζήτηση επανήλθε στο προσκήνιο με αφορμή τον πρόσφατο σεισμό στη Φθιώτιδα, μάλιστα έχει προετοιμαστεί ένα σχέδιο που αφορά τη δημιουργία ενός Ταμείου που θα ασφαλίζει τα ακίνητα μέχρι ενός ύψους και θα δίνει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες τη δυνατότητα να συμπληρώνουν την ασφάλιση για μεγαλύτερα κεφάλαια που θα ανταποκρίνονται στην πραγματική αξία του ακινήτου.

Κάτι τέτοιο όμως μεταφράζεται σε περίπου 100 – 150 ευρώ ανά ακίνητο αξίας 100.000 ευρώ σε ετήσια βάση.

Σημειώνεται ότι σήμερα μόλις το 15% των κατοικιών είναι ασφαλισμένο στη χώρα μας και αυτό λόγω των πολλών δανείων που συνήφθησαν την τελευταία δεκαετία και τα οποία επιβάλλουν την υποχρεωτική ασφάλιση.

Μετά τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας το 1999, οι ζημιές υπολογίστηκαν στα 3 δις. ευρώ από τα οποία η κρατική συμμετοχή ήταν περίπου στα 800 εκατ. ευρώ. Όπως είχε γίνει και άλλες φορές στο παρελθόν, σε περιπτώσεις αντίστοιχες, το ελληνικό Δημόσιο στις περιπτώσεις μεγάλων φυσικών καταστροφών δανειζόταν από τη διεθνή αγορά τα κεφάλαια ώστε να χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση των ζημιών.

http://www.koutipandoras.gr

Πως εξηγείται το φαινόμενο του δροσερού ελληνικού καλοκαιριού – Μελτέμια στο Αιγαίο και κλειστά κλιματιστικά

Σε αντίθεση με το περασμένο καλοκαίρι που θύμιζε... Κατάρ, οι φετινοί θερινοί μήνες κύλησαν και κυλούν σε πολύ πιο φυσιολογικά επίπεδα θερμοκρασίας. Ειδικά για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει.

Οσοι πήγατε διακοπές στο Αιγαίο ή έχετε φίλους που επισκέφτηκαν τις Κυκλάδες θα έχετε ήδη μάθει για τους ανέμους που δεν σε άφηναν καλά, καλά να κάνεις μπάνιο και σε ανάγκαζαν να κοιμάσαι με κουβερτούλα το βράδυ.

Τα μελτέμια έδειξαν φέτος -για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια- μια ιδιαίτερη επιμονή. Οι άνεμοι δεν ανέβηκαν συχνά σε πολύ υψηλά επίπεδα της κλίμακας Μποφόρ, αλλά είχαν σχεδόν διαρκή ισχυρή παρουσία. Ευνοϊκός ο καιρός για όσους πέρασαν το καλοκαίρι βασικά στις πόλεις, καθώς φέτος τα κλιματιστικά έμειναν σε μεγάλο βαθμό εκτός λειτουργίας. Οι άνεμοι φούσκωσαν τα πανιά σέρφερ και ιστιοπλόων, αλλά σε πολλές περιοχές απομάκρυναν την εικόνα της θάλασσας «λάδι», που επιθυμούν πολλοί για κολύμβηση.

Το φαινόμενο του δροσερού καλοκαιριού εξήγησε στην «Καθημερινή της Κυριακής» ο μετεωρολόγος, Δημήτρης Ζιακόπουλος. «Ο Ιούνιος είχε φέτος κανονικές για την εποχή θερμοκρασίες, ίσως και κάτω από τον μέσο όρο. Ταυτόχρονα, παρουσίασε μια αστάθεια, με βροχές και καταιγίδες, ειδικά στο πρώτο 15νθήμερο. Μόνο σε δύο περιπτώσεις, στις 20 Ιουνίου, καταγράφηκαν θερμοκρασίες που παραπέμπουν σε καύσωνα: στον Πύργο 40°C και στην Κέρκυρα 39°C», είπε και συνέχισε: «Ο Ιούλιος, ο παραδοσιακά πιο ζεστός μήνας του καλοκαιριού, ήταν ιδιαίτερα δροσερός. Συνεχίστηκε μια αλληλουχία από δροσερούς Ιούλιους, αφού ήταν ο έβδομος στη σειρά, ύστερα από τον Ιούλιο του 2006 που ήταν πραγματικά θερμός. Καθόλη τη διάρκεια του φετινού Ιουλίου είχαμε ένα μόνο ζεστό επεισόδιο, το διήμερο 29-30 Ιουλίου, όπου καταγράφηκαν μέγιστες θερμοκρασίες 41°C στη Σπάρτη και 39°C σε Κόνιτσα, Σέρρες, Λάρισα, Λιβαδειά και Ανδρο. Ο φετινός Ιούλιος σφραγίστηκε όμως από τους ανέμους του. Για οκτώ ημέρες επικράτησαν θυελλώδεις άνεμοι, με ένταση οκτώ μποφόρ ή και παραπάνω, κυρίως στο Αιγαίο. Αλλά και οι ημέρες που έπνευσαν άνεμοι 6-7 μποφόρ ήταν πολλές. Μάλιστα, οι άνεμοι παρουσίαζαν μια επιμονή, δεν έπεφταν κάθε βράδυ όπως συνηθίζεται».

Πώς εξηγείται το φετινό δροσερό και αεράτο καλοκαίρι; «Ο καιρός στην Ελλάδα επηρεάζεται από τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Το φετινό καλοκαίρι ήταν πολύ ζεστό στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, καθώς η εισβολή των θερμών αέριων μαζών από την Αφρική προχώρησε πολύ βαθιά μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Αυτή η θερμή προέλαση δημιούργησε μια αντίδραση, οδηγώντας ψυχρότερες αέριες μάζες να κινηθούν προς τη νοτιοανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, ενισχύοντας βόρειους ψυχρότερους ανέμους και τα μελτέμια, που χαρακτήρισαν το φετινό καλοκαίρι στην Ελλάδα», καταλήγει ο κ. Ζιακόπουλος.

Πηγή:iefimerida.gr 

Η Αίγυπτος στο δρόμο της Συρίας;

Γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ*

Στις αρχές του 2011, η Τυνησία μαζί με την Αίγυπτο ήταν τα 'εναρκτήρια λακτίσματα' σε μια διαδικασία που τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε) ονόμασαν κατ' ευφημισμό Αραβική «Άνοιξη»--η οποία αποδείχθηκε τελικά άγριος χειμώνας. Μια διαδικασία, η οποία αποτέλεσε μάλιστα έναυσμα για να ξεκινήσουν και τα «κινήματα» των πλατειών, (Ισπανία, Ελλάδα κ.λπ.), και, στη συνέχεια, τα αντίστοιχα «κινήματα» κατάληψης (ΗΠΑ, Βρετανία) που κατέληξαν στις μαζικές διαδηλώσεις της Τουρκίας και Βραζιλίας. Όμως, μέσα σε δυόμισι χρόνια, ολόκληρο το δήθεν «κίνημα» αυτό, οδηγήθηκε στη χρεοκοπία. Πράγμα, βέβαια, αναμενόμενο εφόσον οι κινητοποιήσεις αυτές δεν είχαν καν ενιαία αιτήματα, γεγονός που εξέφραζε την ανομοιογενή κοινωνική τους σύνθεση: από τα λαϊκά στρώματα--κύρια θύματα της παγκοσμιοποίησης-- που απαιτούσαν την ικανοποίηση βασικών αναγκών, μέχρι τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που απαιτούσαν διαφάνεια, περισσότερη «δημοκρατία» κ.λπ.. Εντούτοις, στις σημερινές συνθήκες που έχει επιβάλλει παντού η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έχω γράψει επανειλημμένα, μόνο  «λαϊκά μέτωπα για τον 21^ο αιώνα» που θα απαιτούσαν κοινωνική αλλά και εθνική απελευθέρωση, με βάση συγκροτημένα προγράμματα και στόχους ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον καταλύτη για ριζικές κοινωνικές αλλαγές. Δηλαδή, αλλαγές που θα οδηγούσαν στη ρήξη με την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική και πολιτική αυτοδυναμία των λαών, σε ένα νέο πραγματικό διεθνισμό, «από τα κάτω».

Οι εξεγέρσεις, επομένως, στις χώρες της Αραβικής «Άνοιξης» (Τυνησία, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία), είχαν συνήθως όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά με ένα επί πλέον κρίσιμο χαρακτηριστικό: ότι σε μεγάλο βαθμό ήταν προσχεδιασμένες από την Υ/Ε.  Όχι με την έννοια βέβαια ότι τα εκατομμύρια που κατέβηκαν στους δρόμους της Αιγύπτου και της Τυνησίας το έκαναν με ...εντολές των μυστικών υπηρεσιών της Υ/Ε, αλλά με την έννοια ότι η «νεολαία του Facebook» και οι ελεγχόμενες από την ίδια ελίτ ΜΚΟ  έπαιξαν τον ρόλο καταλύτη για τις κοινωνικές εκρήξεις  που σημειώθηκαν στον επιλεγέντα από την ίδια ελίτ χρόνο. Και αυτό, γιατί οι χώρες αυτές ήταν γνωστά ηφαίστεια έτοιμα να εκραγούν, μετά από δεκαετίες άγριας καταπίεσης σε συνδυασμό με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης..

Ο στόχος της Υ/Ε ήταν διπλός. Πρώτον, η αντικατάσταση των χρεοκοπημένων πελατειακών καθεστώτων στη Τυνησία και την Αίγυπτο από  ένα είδος Ισλαμικού «εκδημοκρατισμού», στον οποίον πρωταγωνιστικό ρόλο θα έπαιζαν τα συντηρητικότερα στρώματα του πολιτικού Ισλάμ, με επί κεφαλής την γνωστή αντιδραστική οργάνωση Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην άνδρωση της οποίας είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο, ήδη από τον Μεσοπόλεμο, η δυτική αποικιοκρατία, με στόχο τα εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά κινήματα στον Αραβικό κόσμο. Δεύτερον, η πολιτική και στρατιωτική «περικύκλωση» της Λιβύης και της Συρίας, με στόχο την συντριβή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που στήριζαν τα μη πελατειακά καθεστώτα στις χώρες αυτές, το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία και το Γκανταφικό καθεστώς στη Λιβύη.

Αυτή η αριστοτεχνικά στημένη «επιχείρηση», με την αποφασιστική βοήθεια των ελεγχόμενων διεθνών ΜΜΕ, αλλά και της εκφυλισμένης «Αριστεράς», κατάφερε να αποπροσανατολίσει εντελώς την διεθνή κοινή γνώμη, με αποτέλεσμα ότι δεν οργανώθηκε η παραμικρή μαζική κινητοποίηση ενάντια στις σφαγές στη Λιβύη και τη Συρία. Και, μέχρι πριν λίγους μήνες είχε σημαντική επιτυχία. Έτσι, μετά από την οργανωμένη ψευδό-εξέγερση στη Λιβύη, ανετράπη το εκεί εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς. Παράλληλα, στη Τυνησία και την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν πελατειακά καθεστώτα της Υ/Ε, με επί κεφαλής την Μουσουλμανική Αδελφότητα, που συνέχιζαν να εφαρμόζουν «κανονικά» τις πολιτικές που επέβαλε η ενσωμάτωσή τους στη Νέα Τάξη. Στη Συρία, όμως, η ανάλογη με τη Λιβύη ψευδό-εξέγερση συγκαλύφθηκε κάτω από ένα ψευδό-εμφύλιο πόλεμο, όπου η ντόπια Μουσουλμανική Αδελφότητα, μαζί με τους εισαγόμενους τζιχάντις  της Αλ Κάιντα (που σήμερα ενδιαφέρεται μόνο για την εγκαθίδρυση χαλιφάτων!) και των μισθοφόρων των εγκληματικών καθεστώτων του Κόλπου, διεξάγουν την πιο εκτεταμένη ποτέ τρομοκρατική εκστρατεία, ενάντια στο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα που στηρίζει το Μπααθικό καθεστώς.

Όμως, η γιγάντια αυτή επιχείρηση άρχισε να αποτυγχάνει όταν τα λαϊκά στρώματα στις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου (σε αντίθεση με τα εξαθλιωμένα στρώματα στις επαρχίες όπου βασιλεύει ακόμη η αγραμματοσύνη) κατάλαβαν τον ρόλο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και στράφηκαν εναντίον της, με αποτέλεσμα τις μαζικές διαδηλώσεις του περασμένου μήνα, που σήμαιναν ότι αυτή είχε χάσει και την οριακή πλειοψηφία που είχε κερδίσει στις τελευταίες εκλογές. Μολονότι σε αυτές τις διαδηλώσεις πάλι συμμετείχαν και μεσαία στρώματα που υποστήριζαν τα όργανα της Υ/Ε, όπως τον Ελ Μπαραντέι, τα αυθόρμητα αιτήματα από κάτω δεν ήταν απλώς τα αποπροσανατολιστικά αιτήματα «να φύγει ο δικτάτορας» (Μουμπάρακ, Μόρσι) αλλά έφθαναν μέχρι να ζητούν κάποιο νέο είδος Νασσερισμού για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Το ερώτημα επομένως που μπαίνει σήμερα είναι: μήπως οι ελεύθεροι σκοπευτές που, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, πρωταγωνίστησαν στη σφαγή στο Κάιρο με πάνω από 600 νεκρούς,  είναι ανάλογοι των ελεύθερων σκοπευτών που ξεκίνησαν τον «εμφύλιο» στη Συρία (δηλαδή μισθοφόροι του Κόλπου, τζιχάντις κ.λπ.) με στόχο ένα νέο εμφύλιο στα πρότυπα του Συριακού, αυτή τη φορά στην Αίγυπτο;

*Το άρθρο δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (18 Αυγούστου 2013)

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Μεγάλες διαφορές στη σχέση δημόσιου χρέους - ανάπτυξης

Του Μανόλη Δρεττάκη*

Η επίπτωση της αύξησης του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ στον ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και άρθρα εξαιτίας μιας εργασίας των καθηγητών των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ Κένεθ Ρογκόφ και Κάρμεν Ράινχαρτ, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας στοιχεία πολλών χωρών για μακρά σειρά ετών, υποστήριξαν το 2010 ότι όταν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπεράσει το 90%, αντί για ανάπτυξη 2,2% προκαλείται ύφεση 0,1%. Ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, ο Τόμας Χέρντον του Πανεπιστημίου Άμχερστ της Μασαχουσέτης, εξετάζοντας τα στοιχεία που χρησιμοποίησαν οι δύο καθηγητές, παρατήρησε ότι σ' αυτά δεν περιλαμβάνονταν στοιχεία από ορισμένες χώρες, τα οποία, αν συνεξετάζονταν, αντί για ύφεση, υπήρχε ανάπτυξη. Οι καθηγητές απάντησαν με τεχνικούς όρους, στους οποίους δεν θα αναφερθούμε εδώ.

• Ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ αυξήθηκε και στα 12 κράτη-πρώτα μέλη της Ευρωζώνης. Υπάρχουν, όμως, πολύ μεγάλες διαφορές ανάμεσά τους. Οι μεγαλύτερες διαφορές σημειώθηκαν κατά σειρά στην Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία και οι μικρότερες στο Βέλγιο, στην Αυστρία και τη Φινλανδία, με αποτέλεσμα η αύξηση στην ομάδα των νότιων κρατών να είναι μεγαλύτερη από εκείνη στα βόρεια κράτη

Στο άρθρο αυτό θα περιοριστούμε στην εξέταση της σχέσης αυτής στα 12 κράτη - πρώτα μέλη της Ευρωζώνης σε δύο χρονικές περιόδους λειτουργίας της: την περίοδο πριν από την εφαρμογή των Μνημονίων σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία (2000-2009) και τα δύο πρώτα έτη της εφαρμογής του (2010-2011) (παρ' ότι υπάρχουν στοιχεία και για το 2012, δεν συμπεριλαμβάνουμε το συγκεκριμένο έτος στο άρθρο αυτό, δεδομένου ότι στην Ελλάδα έγινε το κούρεμα του δημόσιου χρέους στα χέρια ιδιωτών, ενώ αυτό δεν συνέβη στα άλλα κράτη).

Τα 12 κράτη τα χωρίζουμε σε 2 ομάδες: τα βόρεια (Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Αυστρία και Φινλανδία) και τα νότια (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία, λόγω Μνημονίου).

Στις δύο πρώτες στήλες του Πίνακα δίνονται οι μέσοι όροι του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ στα 12 κράτη - πρώτα μέλη της Ευρωζώνης, στις υποομάδες τους Βόρεια και Νότια κράτη και το σύνολό τους (Ε.Ζ.12) τις περιόδους 2000-2008 και 2009-2010 και στην 3η η διαφορά τους. Στις δύο επόμενες στήλες δίνεται η μέση ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ των ίδιων κρατών, των υποομάδων και του συνόλου τους, τις περιόδους 2001-2009 και 2010-2011 και στην τελευταία η διαφορά τους.

Από τον Πίνακα φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα 12 κράτη - πρώτα μέλη της Ευρωζώνης και στις υποομάδες τους τόσο στην αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ όσο και της ποσοστιαίας μεταβολής του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές ανάμεσα στην 9ετή περίοδο προ Μνημονίων και τα δύο πρώτα έτη (2010-2011) της εφαρμογής τους σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία και της λιτότητας στα υπόλοιπα κράτη καθώς και στη σχέση ανάμεσα στην αύξηση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και της μεταβολής του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές, δηλαδή ανάπτυξης ή ύφεσης των οικονομιών τους. Πιο συγκεκριμένα, τη δεύτερη σε σχέση με την πρώτη περίοδο:

* Ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ αυξήθηκε και στα 12 κράτη-πρώτα μέλη της Ευρωζώνης. Υπάρχουν, όμως, πολύ μεγάλες διαφορές ανάμεσά τους. Οι μεγαλύτερες διαφορές σημειώθηκαν κατά σειρά στην Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία και οι μικρότερες στο Βέλγιο, στην Αυστρία και τη Φινλανδία, με αποτέλεσμα η αύξηση στην ομάδα των νότιων κρατών να είναι μεγαλύτερη από εκείνη στα βόρεια κράτη.

* Ο μέσος όρος της μεταβολής του ΑΕΠ αυξήθηκε (κατά σειρά ύψους της αύξησης) στη Γερμανία, τη Φινλανδία, την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και την Ιταλία και μειώθηκε (κατά σειρά ύψους μείωσης) στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, στο Λουξεμβούργο και στην Ολλανδία (ελάχιστα). Από τα κράτη αυτά τα 3 είναι εκείνα στα οποία επιβλήθηκαν τα Μνημόνια. Συνολικά στα βόρεια κράτη ο μέσος όρος ανάπτυξης αυξήθηκε, ενώ στα νότια μειώθηκε.

Από τα παραπάνω φαίνεται πόσο δυσμενείς επιπτώσεις είχαν τα Μνημόνια στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία τόσο στο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ όσο και στον ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ, με την Ελλάδα να βρίσκεται στη χειρότερη θέση και να καταλαμβάνει την πρώτη θέση με διαφορά από τα άλλα κράτη στο ύψος του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και να είναι το μόνο κράτος από τα 12 πρώτα μέλη της Ευρωζώνης στα οποία να σημειώνεται μεγάλη ύφεση τη δεύτερη περίοδο.

Σε ό,τι αφορά τη θεωρία των Κένεθ Ρογκόφ και Κάρμεν Ράινχαρτ, στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του άρθρου, από τον Πίνακα παρατηρούμε ότι οι μόνες περιπτώσεις στις οποίες το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ την πρώτη περίοδο ήταν κάτω από το 90% και τη δεύτερη περίοδο ξεπέρασε το όριο αυτό -δηλαδή ισχύουν οι διαπιστώσεις τους- ήταν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και τα νότια κράτη ως σύνολο. Αυτό, όμως, οφείλεται βασικά στα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

http://www.avgi.gr/