Ήρθε η καταστροφή; Όχι , ήταν καιρός η Βρετανία να σταματήσει να είναι το κουτάβι του θείου Σαμ

 του MAX HASTINGS, αρθρογράφου της Daily Mail
Το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Daily Mail, φωτίζει αρκετές ειδικές πλευρές της συζήτησης για την επέμβαση στη Συρία και την αρνητική απόφαση της βρετανικής βουλής των κοινοτήτων… Ευχαριστούμε το φίλο, δημοσιογράφο, Γιώργο Καλλίνη, που το ανίχνευσε, το μετέφρασε και μας το έστειλε…

Ήρθε η καταστροφή; Όχι , ήταν καιρός η Βρετανία να σταματήσει να είναι το κουτάβι του θείου Σαμ … Και όσο για τις κοροϊδίες για τους «παλαιότερους συμμάχους» τους Γάλλους, ποιος νοιάζεται!

Στις 14 Ιουνίου του 1982, παρακολούθησα τους Βρετανούς να μπαίνουν κουρασμένοι, αλλά θριαμβευτές στο Port Stanley, καθώς οι δυνάμεις της Αργεντινής στις Νήσους Φώκλαντ παραδίνονταν. Εκείνη την ημέρα, όπως μπορούμε να δούμε με επώδυνη διαύγεια 31 χρόνια αργότερα, ήταν το πιο «υψηλό» επίτευγμα των βρετανικών στρατευμάτων από το 1945.

Η πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είχε σωθεί από την καταστροφή. Μια βάναυση δικτατορία της Νότιας Αμερικής «έσβησε». Το Βασιλικό Ναυτικό και οι Ειδικές δυνάμεις αλεξιπτωτιστών είχαν νικήσει ένα όχλο Αργεντινών στρατιωτών -οι οποίοι ήταν ξεκάθαρα πιο αδύναμοι – σαν να παίζει η Γουίγκαν κόντρα στη Manchester United.

Ήρθαμε πίσω στην πατρίδα σε μια ομίχλη ευφορίας για να συναντήσουμε τον βρετανικό λαό το ίδιο χαρούμενους. Το φάντασμα της κρίσης του Σουέζ το 1956, μια μεγάλη εθνική ταπείνωση, επιτέλους ξεχάστηκε. Είχαμε επαναβεβαιώσει την περήφανη πολεμική κληρονομιά του έθνους. Οι Αργεντινοί ανακάλυψαν ότι ανεξάρτητα από την ανδρεία τους στο ποδόσφαιρο και στην Φόρμουλα Ένα, ο βρετανικός στρατός ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στους μικρούς αποικιακούς πολέμους .

Αλλά όλα αυτά συνέβησαν πριν από τρεις δεκαετίες . Και δυστυχώς για τον βρετανικό λαό, οι εκάστοτε πρωθυπουργοί επιδιώκουν να αναδημιουργήσουν μια «στιγμή Φώκλαντ» για τις δικές τους, προσωπικές, πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο Τόνι Μπλερ εμπιστεύτηκε σε έναν συνάδελφο στη δεκαετία του ’90, ότι το μάθημα των Φώκλαντ ήταν ότι «στους Βρετανούς αρέσουν οι πόλεμοι». Αυτή ήταν μια πολύ λάθος εκτίμηση, την οποία πλήρωσε το έθνος τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Αυτό που αρέσει στους Βρετανούς είναι οι νίκες που συμβαίνουν γρήγορα και φτηνά, και εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αντίθετα αυτό που έχουμε βιώσει , είναι μια διαδοχή πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων που κάποιες φορές μας ωφελούν ελάχιστα – όπως στο Κοσσυφοπέδιο και στη Σιέρα Λεόνε – αλλά τις περισσότερες φορές οδηγούν το έθνος στην έξοδο , τη θυσία και την αποτυχία.

Έτσι, με μια κυκλική διαδρομή , φθάνω πίσω στο «νοσοκομείο», όπου η πρωθυπουργία Ντέιβιντ Κάμερον υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση έκτακτης ανάγκης μετά την ταπείνωση του στην ψηφοφορία του κοινοβουλίοιυ την Πέμπτη το βράδυ για τη Συρία.

Ο πρωθυπουργός μας προσπάθησε να ακολουθήσει τον Anthony Eden στην περίπτωση του Σουέζ και του Τόνι Μπλερ στο Ιράκ, για την έναρξη μιας περίεργης στρατιωτικής περιπέτειας – και το Κοινοβούλιο ματαίωσε με συνοπτικές διαδικασίες.

Θλιβερή μέρα ή νίκη της Δημοκρατίας;

Είναι αυτή μια θλιβερή ημέρα για τη Βρετανία, αποκαλύπτοντας ότι μια πάλαι ποτέ μεγάλη δύναμη και ο ηγέτης της, κάθονται πλέον στα αυγά τους λόγω της ψήφου φοβισμένων άγγλων βουλευτών;

Ή μήπως είναι, αντιθέτως, όπως θα υποστηρίξω, μια ωραία μέρα για τη δημοκρατία και μια ρεαλιστική υπενθύμιση σχετικά με τη δικαιωματική θέση της χώρας στον κόσμο; Ας ξεκινήσουμε με λίγο ιστορία.

Η Βρετανία βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως νικητής. Αλλά, ενώ οι ΗΠΑ είχαν μεγάλο κέρδος σε μετρητά, η χώρα μας είχε χρεοκοπήσει από τη σύγκρουση. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η υποχώρηση από τις αποικίες μας απαιτούσε επαναλαμβανόμενες, ακριβές στρατιωτικές επεμβάσεις στην Ινδία, την Παλαιστίνη, την Κύπρο, την Κένυα και την Μαλαισία.

Ένας μεγάλος στρατός έπρεπε να κρατηθεί στην Ευρώπη να αντιμετωπίσει τη σοβιετική απειλή. Καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως στην Κορέα το 1950, μας ώθησαν στα όρια και εξάντλησαν τις αντοχές μας σε πόρους.

Αλλά ακόμα και οι κυβερνήσεις των Εργατικών ήταν αποφασισμένοι να διατηρήσουν το στάτους της Μ. Βρετανίας ως μεγάλη δύναμη. Ο Gladwyn Jebb, ο πρεσβευτής μας στα Ηνωμένα Έθνη , τηλεγράφησε τις πρώτες ημέρες μετά την κομμουνιστική εισβολή της Νότιας Κορέας, ότι η Βρετανία πρέπει να «διορθώσει την εντύπωση ότι οι αμερικάνοι αγωνίζονται μόνοι τους… Είναι πολύ επιθυμητό δείξουμε ότι οι ΗΠΑ είναι μόνο μία από τις ομάδες από τις οποίες συμμετέχουν, η κάθε μία ανάλογα με τις δύναμη της».

Ανοησία η «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ

Όμως , ενώ η Downing Street επιδιώκει την «ειδική σχέση» με τις ΗΠΑ με μια θέρμη που θυμίζει απόγνωση, οι Αμερικανοί ήταν πάντα πολύ πιο κυνικοί.

Οι αμερικάνοι χαιρέτισαν τη βρετανική υποστήριξη στην αντιμετώπιση της σοβιετικής απειλής , αλλά όποτε δεν τους βόλευε η κατάσταση, μας παρατούσαν. Αυτό συνέβη πιο εμφανώς τον Νοέμβριο του 1956, όταν οι βρετανοί και οι γάλλοι εισέβαλαν στην Αίγυπτο, για να πάρουν πίσω τη διώρυγα του Σουέζ, η οποία εθνικοποιήθηκε από τον Πρόεδρο Νάσερ.

Οι Αμερικανοί αποφάσισαν η περιπέτεια ήταν ένα τεράστιο λάθος – όπως πράγματι ήταν. Έτσι απέσυραν την στήριξη τους στο εγχείρημα, απειλώντας μάλιστα να σταματήσουν την υποστήριξή τους για τη στερλίνα. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Anthony Eden υποχρεώθηκε να αποσύρει το στρατό, και αμέσως μετά παραιτήθηκε.

Τα όρια της βρετανικής δύναμης και η απόλυτη παράδοση μας στη βούληση και στις ιδιοτροπίες των ΗΠΑ, ήταν πλέον οδυνηρά οφθαλμοφανή.

Ο βρετανικός αυτοσεβασμός υπέστη πλήγμα στο Σουέζ. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο στρατός πραγματοποίησε ορισμένες σημαντικές δραστηριότητες – για παράδειγμα κατά των Ινδονήσιων στο Βόρνεο – αλλά ποτέ ξανά μια βρετανική κυβέρνηση δεν ρίσκαρε τόσο πολύ όσο αυτή του Eden.

Ίσως η μόνη η λογική και οξυδερκής πράξη της θητείας του πρωθυπουργού Χάρολντ Ουίλσον το 1964-1970, ήταν η άρνηση του να στείλει τα στρατεύματά μας στο Βιετνάμ, όσο και αν παρακαλούσαν οι ΗΠΑ. Συμβιβαζόμασταν με το γεγονός ότι η Βρετανία δεν είναι πλέον μια μεγάλη αυτοκρατορική εξουσία, αλλά, αντίθετα, μια μεσαίου μεγέθους ευρωπαϊκή χώρα με παραδοσιακά ασταθή οικονομία.

Στη συνέχεια ήρθε το έπος της κ. Θάτσερ στα Φώκλαντ, η οποία έκανε πολλά για να αναβιώσει το ηθικό του έθνους μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, όχι μόνο βιώσαμε μια οικονομική και βιομηχανική ανάκαμψη, αλλά μοιραστήκαμε τη δόξα των νικητών του Ψυχρό Πόλεμο, όταν η ΕΣΣΔ υπέστη οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Η Βρετανία, καθώς η Σιδηρά Κυρία συχνά δήλωνε, μπορούσε να περπατήσει και πάλι με το κεφάλι ψηλά.

Ήταν αποφασισμένη ότι θα πρέπει να διαδραματίσουμε και πάλι σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Κατά την τελευταία εβδομάδα της πρωθυπουργίας της το 1990, όταν οι Ιρακινοί εισέβαλαν στο Κουβέιτ, πίεσε τον πρόεδρο Μπους τον πρεσβύτερο να πολεμήσει. Με μεγάλη δυσκολία, μια αδύναμη, μικρή βρετανική στρατιά εντάχθηκε στον αμερικανικό στρατό στην ανακατάληψη του Κουβέιτ, την άνοιξη του 1991.

Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε σχεδόν η τελευταία φορά που μια βρετανική στρατιωτική επιχείρηση στο εξωτερικό είχε γρήγορο και αίσιο τέλος. Κατά τα τελευταία 22 χρόνια , οι διάδοχοί της Θάτσερ έχουν στείλει επανειλημμένα στρατεύματα να κάνουν καλές πράξεις σε έναν πονηρό κόσμο.

Οι Αμερικάνοι μας χρειάζονται μόνο για πολιτική κάλυψη

Αυτές μας έκαναν να δεχθούμε κάποιες σημαντικές αλήθειες: το να νικήσουμε τους Αργεντινούς ήταν πολύ πιο εύκολο από «τους πολέμους μεταξύ των ανθρώπων» στις μουσουλμανικές κοινωνίες. Οι εκστρατείες αυτές δεν είχαν καθαρή κατάληξη – ή νίκες.

Οι ένοπλες δυνάμεις μας είναι πλέον ελάχιστες, ειδικά όταν συγκρίνονται με εκείνες των Αμερικανών. Θυμάμαι έναν πρώην Αρχηγό του Επιτελείου να λέει κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ το 2003: «Οι Αμερικανοί δεν χρειάζεται τα στρατεύματα ή τα αεροπλάνα μας – μπορούν να επιτύχουν ό, τι θέλουν από μόνοι τους. Μας θέλουν μόνο για να τους παρέχουμε πολιτική κάλυψη».

Στρατιώτες και οι στρατηγικοί γκουρού τους οποίους σέβομαι, πιστεύουν ότι η Βρετανία πληρώνει ένα δυσανάλογα υψηλό τίμημα για να συμμετέχει με τις ΗΠΑ στο πεδίο της μάχης. Λίγοι αμερικάνοι έχουν παρατηρήσει ακόμη και την παρουσία μας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν: τα μεγάλα αμερικάνικα βιβλία, αφιερώνουν μια ή δύο σελίδες στο βρετανικό ρόλο σχετικά με αυτές τις εκστρατείες.

Δεύτερον, είναι μάταιο να περιμένουμε ευχαριστήρια κάρτα για την υποστήριξή μας. Αγαπητέ, ακόμη και ο «φίλος» Ronald Reagan έβαλε εμπόδια στη κυρία Θάτσερ κατά τη διάρκεια του πολέμου των Νησιών Φόλκλαντ, αναγκάζοντας κατάπαυση του πυρός για να σώσει τα Αργεντινούς από την ήττα.

Ένας ανώτερος υπάλληλος του γραφείου Εξωτερικών μου είπε με νόημα το 2003: «Έχουμε ρισκάρει πάρα πολλά για να στηρίξουμε την Αμερική στο Ιράκ . Αυτή τη στιγμή έχουμε ίσως 20 σοβαρές εκκρεμότητες με την Ουάσιγκτον για πράγματα όπως η μεταφορά τεχνολογίας και τα δικαιώματα προσγείωσης αεροσκαφών. Σε καμία από αυτές οι ΗΠΑ δεν μας κάνουν ούτε μία παραχώρηση».

Σκεφτείτε τι συμβαίνει στην BP, μια μεγάλη επιχείρηση με βάση την Βρετανία. Ήταν υπεύθυνη για μια μεγάλη διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού. Ως εκ τούτου , έχει γίνει το «κυρίως πιάτο» της αμερικανικής νομικής γιορτή κανιβαλισμού, η οποία φαίνεται πιθανό να καταστρέψει την εταιρεία.

Αντίθεση με τον τρόπο που η Exxon , μια μεγάλη εταιρεία πετρελαιοειδών των ΗΠΑ, είχε γλυτώσει πολύ αναίμακτα μετά την πετρελαιοκηλίδα του Exxon Valdez το 1989 στις ακτές της Αλάσκας. Ουσιαστικά, η BP είναι θύμα των αμερικάνικων νομικών «όρνιων» χωρίς την οποιαδήποτε επιείκεια από την Ουάσιγκτον. Η Βρετανία εξακολουθεί να έχει σημαντικά συμφέροντα και κοινές αξίες με τις ΗΠΑ, τα οποία αντικατοπτρίζονται ιδιαίτερα σε μια επικοινωνία μυστικών πληροφοριών μεταξύ τους, μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλες χώρες.

Σε πολλά θέματα στον κόσμο, βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Αλλά είναι ανοησία να μιλάμε για μια «ειδική σχέση». Η Αμερική και κυβερνήτες της, υπολογίζουν τη Βρετανία πολύ λίγο, και όταν το κάνουν είναι μόνο στο πλαίσιο της Ευρώπης – όπως το UKIP (Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου) καλά θα κάνει να αναγνωρίσει .

Γιατί να το παίζουμε διεθνείς αστυνομικοί;

Εφόσον έτσι είναι τα πράγματα, γιατί οι πρωθυπουργοί μας οδηγούν σε θλίψη, προσπαθώντας να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο σε ένα κόσμο που κανείς άλλος δεν παίρνει στα σοβαρά; Είμαστε ακόμα ένα σχετικά σημαντικό, αν και με επισφαλή οικονομία, έθνος. Αλλά οι ισχυρισμοί ότι πρέπει να το παίζουμε διεθνείς αστυνομικοί είναι γκροτέσκοι και έχουν κατ ‘επανάληψη δεχτεί σκληρή κριτική.

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε προσπαθήσει να βοηθήσουμε το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Λιβύη να γίνουν δημοκρατικές, νομοταγείς κοινωνίες, με τεράστιο κόστος για τους βρετανούς φορολογούμενους. Δεν οδήγησε πουθενά. Έχουμε προσπαθήσει να κάνουμε τους Αφγανούς να συμπεριφερθούν πιο πολιτισμένα, για παράδειγμα να φέρονται καλύτερα στις γυναίκες και αποτύχαμε.

Έχουμε συνοδεύσει τις ΗΠΑ σε αλλεπάλληλες ξένες σταυροφορίες και δεν κέρδισαμε καμία ανταμοιβή σε κύρος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη.

Ο ιστορικός Michael Burleigh έγραψε στο τελευταίο του βιβλίο ”Small Wars, Far Away Places” για την αποτυχία των αμερικανικών επεμβάσεων: « Ότι έκαναν οι ΗΠΑ τους καταδίκασαν ως ιμπεριαλιστική δύναμη και αυτή η σκληρή ετυμηγορία τους συνοδεύει από το Βιετνάμ». Ο Burleigh δεν είναι αριστερός , απλώς ρεαλιστής. Ο δευτερεύοντας ρόλος της Βρετανίας έχει εξασφαλίσει μόνο δευτερεύοντα μερίδιο της αχαριστίας των λαών που βοηθούν μαζί με τους αμερικάνους, ενώ σε περιπτώσεις γινόμαστε και μισητοί.

Πιστεύω ότι η Βουλή των Κοινοτήτων αυτή την εβδομάδα, θυμήθηκε καθυστερημένα τις ευθύνες του ως νομοθέτης για τον έλεγχο, ενός στελέχους με υπερ-εξουσίες, του πρωθυπουργού. Διαδοχικοί πρωθυπουργοί έχουν κάνει κατάχρηση της εξουσίας τους για να κουβαλήσουν τη Βρετανία σε ξένους πολέμους, όπως ο David Cameron ζήτησε να γίνει και στη περίπτωση της Συρίας.

Το Κοινοβούλιο τον σταμάτησε πριν καν αρχίσει η περιπέτεια και επέδειξε υποδειγματικά καλή διαίσθηση του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας. Δεν υπάρχει τίποτα για τη Βρετανία στη Συρία και τίποτα για τον συριακό λαό από τις Ένοπλες Δυνάμεις μας.

Άκουσα έναν υποστηρικτή του Cameron χθες: «Αλλά πώς θα αισθανόμαστε αν η Αμερική, που υποστηρίζεται από τη Γερμανία και τη Γαλλία , αναλάβει στρατιωτική δράση στη Συρία και εμείς δεν είμαστε εκεί;»

Αρκετά καλά, είναι η απάντησή μου σε αυτό. Καθώς η Αμερική σηματοδότησε χθες το βράδυ ότι είναι έτοιμη να επιτεθεί στη Συρία, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, υπέδειξε τη Γαλλία ως την «αρχαιότερη σύμμαχος της Αμερικής». Αυτό ήταν μόνο μια πρόγευση από πολύ σκληρότερα σχόλια που θα έχουν στόχο τη Βρετανία από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Θα πρέπει να τους αποδεχθούμε χωρίς ντροπή ή θυμό, ως το τίμημα της απόφασης του Κοινοβουλίου. Εάν η παρέμβαση στη Συρία είναι επίφοβη, όπως πολλοί έξυπνοι άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ – πιστεύουν ότι είναι, τότε πολύ καλά είμαστε έξω από αυτό, όπως ήμασταν έξω από το Βιετνάμ.

Αυτό το επεισόδιο προκαλεί βλάβη στην αγγλο -αμερικανική σχέση, κυρίως επειδή καθιστά τον πρωθυπουργό σχεδόν ανόητο, αφού αυτός ήταν που έδωσε τόσο πολεμοχαρείς συμβουλές στον Πρόεδρο Ομπάμα για τη Συρία.

Αλλά όπως προανέφερα, οι ΗΠΑ μας κάνει ελάχιστες χάρες έτσι κι αλλιώς. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Γερμανία υπολείπεται ως διεθνής δύναμη επειδή οι ΗΠΑ μοιράζεται λιγότερα μυστικά ασφαλείας μαζί με το Βερολίνο, σε σύγκριση με το Λονδίνο;

Γελοίες αξιώσεις της ηγεσίας

Οι Βρετανοί είναι ορθώς κουρασμένοι από τις αξιώσεις των ηγετών τους να συμπεριφέρονται αλαζονικά στη διεθνή σκηνή. Το θέμα δεν είναι αν θα υποβαθμιστούμε σαν έθνος, αλλά να υιοθετήσουμε μια ρεαλιστική άποψη των εθνικών περιορισμών μας . Εμείς και οι κυβερνήσεις μας , θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας πρώτα στο εσωτερικό, ώστε να στρώσουμε τα οικονομικά , βιομηχανικά, κοινωνικά και πολιτικά μας θέματα. Θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τις γελοίες αξιώσεις της ηγεσίας, τις οποίες αγαπούν μόνο όσοι κάθονται στην Downing Street.

Δεν είμαι ούτε ειρηνιστής ούτε υποστηρικτής του απομονωτισμού. Αναγνωρίζω εύκολα την ανάγκη , σε σπάνιες περιπτώσεις , να γίνει χρήση βίας για την υποστήριξη των εθνικών μας συμφερόντων και για αυτό λυπάμαι για τις αμυντικές περικοπές αυτής της κυβέρνησης .

Όμως, οι τωρινοί και οι πρόσφατοι πρωθυπουργοί αποδείχτηκαν πάρα πολύ πρόθυμοι να παίξουν παιχνίδια πολέμου στο όνομά μας. Είναι θετικό το γεγονός ότι η Βουλή των Κοινοτήτων αυτή την εβδομάδα απέσυρε με συνοπτικές διαδικασίες αυτό το προνόμιο από τον David Cameron .

Πηγή: Daily Mail

Επιμέλεια Μετάφρασης: Γιώργος Καλλίνης

http://ilesxi.wordpress.com/

Η Εργασία έγινε Δουλειά

Μοντέρνες δουλειές η αλλοτρίωση της εργασίας:  Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο, γι  αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δε διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια  νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους. Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.

Αντιθέτως οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, δεν αρκούνται  στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν, αλλά αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο  νόημα σε αυτό που κάνουν.

Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία. Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας αποσιωπάται συστηματικά και  προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο.

Οι  χρηματιστές κόπτονται για την «ανάπτυξη», οι διαφημιστές μοχθούν για την  «επικοινωνία», οι ασφαλιστές χτίζουν την «ασφαλιστική συνείδηση», οι  δημοσιογράφοι αγωνιούν για την «ενημέρωση» κοκ. Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.

Η κοινωνία που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη, τον επαγγελματία, τον εργάτη. Απόδειξη ότι  τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.

Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους. Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποιες από τις  μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση, προσφέρουν υψηλές  αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στάτους. Δεν υποψιάζονται καν πως η  καριέρα είναι η δική τους «κοιλάδα των δακρύων».

Για να πετύχεις σε αυτές τις  δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Αλλού σε θέλουν  τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν  ανάλογα με τον κλάδο. Άλλο σειλς και άλλο φαϊνανς. Σ’ αυτή την κωμωδία του  αγκρέσιβ ή του ρελαϊαμπλ δε θα σταματήσεις ποτέ να συμμετέχεις, αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά. Επίσης από την ημέρα που θα εισέλθεις σε έναν κλάδο, θα  πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του, σα να μυείσαι σε θρησκευτική  αίρεση. Ο κλάδος υπεράνω όλων.

Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των  εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής  οι «συνάδελφοι» θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια. Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η  δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στην δουλειά του προτεστάντη.

Ο  χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρία είναι τρομακτικός.  Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από  αυτή του αγράμματου εργάτη. Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη  αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη.

Οι υπάλληλοι δουλεύουν  εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από το νόμο, απασχολούνται  Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή. Τα εξοντωτικά δωδεκάωρα δουλειάς είναι nonstop. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί  πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν, κατάντησε μομφή. Λένε πως αυτός κοιμάται  μεσημέρι εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος, εν ολίγοις ακατάλληλος.

Ο ύπνος  του μεσημεριού είναι βάλσαμο για τη ψυχική και τη σωματική υγεία και εννοείται, συμβάλλει καίρια στη υγιή μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και  ζωογόνος από όλες τις χελθι βιταμίνες, τα σπα και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού. Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο bonus που παρέχουν οι εταιρίες στα μοντέρνα σκλαβωμένα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατέλειωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.

Γι αυτό υπάρχουν συνήθως κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο -με παράθυρο ή όχι ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία- και κάποιοι φανταχτεροί  τίτλοι που ουσιαστικά δε σημαίνουν τίποτε. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σινιορ  εξέκιουτιβ, κορντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταιρέκτορ, βάιζπρεζιντεν, τσιφ, μέλος  του εξέκιουτιβ μπόρντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.

Η επιτυχημένη καριέρα σε μια σύγχρονη εταιρία αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη «τρέλα» για δουλειά και το λόγιαλτυ  (πιστότητα) για την εταιρία και τους στόχους της.

Επίσης είναι απαραίτητο να  συμμεριστείς κάποιες νέες αξίες. Όπως το σχιζοφρενικό «άλλο δουλειά και άλλο  φιλία» λές και ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότι «με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας την αποστολή που σού ανέθεσαν» . Όλα αυτά  καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού επαγγελματία. Που σημαίνει  ότι προκειμένου να γίνει η δουλειά σου όλα επιτρέπονται. Η δουλειά προηγείται  κάθε ανθρώπινου αισθήματος, η φιλία, η αγάπη, το δίκιο, η κατανόηση είναι δευτερεύοντα.

Λέμε είμαι προφέσιοναλ και αυτό τα εξηγεί όλα. Και ο Αλ Καπόνε προφέσιοναλ ήτανε.

Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα  παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες  ομοειδείς εταιρίες, όσο και κυρίως εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που  εποφθαλμιούν την ίδια θέση.

Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται  σιγουριά: πάει ένα πρωί στη δουλειά και χωρίς καμιά προειδοποίηση βρίσκει το  γραφείο του στο διάδρομο. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να  κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα, ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και ει  δυνατόν να αφήσουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε.

Αλλά δε ζούμε κι αυτό μας τρελαίνει. Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η  περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια  καταπιεσμένη θέληση για ζωή. Με την πιο κοινή λογική όσες ώρες δουλεύεις, άλλες  τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες για να χαρείς αυτά που έβγαλες.

Όμως ο νέος άνθρωπος  σπαταλά όλο το χρόνο, την ευφυία, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του για  την καριέρα του και όχι για τη ζωή του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το  δηλητηριώδες αλισβερίσι.

Φυσικά, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και  στις προσωπικές του σχέσεις. «Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση».  Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε  προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Δ. Χαριτόπουλος   BUSINESS LIFE

Τι κοινό έχουν ο Ε. Βενιζέλος και ο Μ. Μουσολίνι;…

3 Σεπτέμβρη 2013… το τέλος μιας ένδοξης πορείας
Του Νίκου Κλειτσίκα
 39 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την μετεξέλιξη της αντιστασιακής οργάνωσης του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ) σε πολιτικό κίνημα.
39 ολόκληρα χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ…

Επέτειος σήμερα κι η μνήμη όλων στον αρχηγό του ΠΑΚ και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ…
Άρθρα, σχολιασμοί, κρίσεις κι επικρίσεις διαχέονται στα ΜΜΕ… και το σημερινό ΠΑΣΟΚ με ηγέτη τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο γιορτάζει την επέτειο.
Πολλά μπορούν να γραφούν και να ειπωθούν. Όμως η σημερινή επέτειος ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ βρίσκει τον πλανήτη σε μια πολεμική υστερία εναντίον της Συρίας και αναμένονται οι προαναγγελθείσες πολεμικές επιχειρήσεις.
Στην Ελλάδα θυμούμαστε την Συρία, τον περήφανο λαό της και την αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα στην κρίση του Μάρτη 1987… τότε που ο ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε βοήθεια και η Συρία παρέταξε τα στρατεύματά της στα σύνορα με την Τουρκία, χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή.
Στον αείμνηστο Κώστα Τσίμα, τον άνθρωπο που επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου -με την ίδρυση του ΠΑΚ- να είναι εκείνος που θα έχει τις «σχέσεις» με τα επαναστατικά προοδευτικά κινήματα όλης της γης και το πρώτο στέλεχος του ΠΑΚ που εκπαιδεύτηκε στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα στην κοιλάδα Μπεκά της Συρίας, ανατέθηκε να μεταβεί στη Δαμασκό τον Μάρτη του 1987.
Πήγε στη Δαμασκό μεταφέροντας μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου στον πρόεδρο Άσσαντ, πατέρα του σημερινού προέδρου της Συρίας.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ενημέρωνε τον Άσσαντ για τις εξελίξεις της κρίσης του Μάρτη ’87 και ζήτησε βοήθεια. H Συρία χωρίς χρονοτριβή παρέταξε τα στρατεύματά της στα σύνορα με την Τουρκία, τον χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και Μέση Ανατολή κι ο πρόεδρος Άσσαντ  χωρίς δισταγμούς διακήρυξε: «Τούρκος στρατιώτης σε ελληνικό έδαφος, σημαίνει εισβολή στη Συρία!».
Μια φιλία του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου με το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ΜΠΑΑΘ, που δεν μπόρεσε ποτέ να διαρρήξει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι σιωνιστές του ναζιστικού ισραηλινού καθεστώτος μέχρι χθες που ο ηγέτης του νέου, του σημερινού ΠΑΣΟΚ τάχθηκε υπέρ της επέμβασης των ΗΠΑ στη Συρία!
Ζούμε ιδεολογικοπολιτικές ανακατατάξεις ή απλώς το σύστημα κατέλαβε τα τελευταία οχυρά των λαών, τις σοσιαλιστικές προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις;
Διαχρονικά στην παγκόσμια ιστορία του προοδευτικού κινήματος, ποτέ σοσιαλιστής δεν μπορεί να ταχθεί υπέρ μιας πολεμικής σύγκρουσης. Η συμμετοχή σε πολεμική σύρραξη είναι η χαρακτηριστική διαφοροποίηση του σοσιαλιστικού, του αριστερού, του προοδευτικού κινήματος από τη συντηρητική δεξιά, νεοφιλελεύθερη αντίληψη.
Σήμερα 39 χρόνια από την 3η του Σεπτέμβρη 1974 και τις απειλές των ιμπεριαλιστών εναντίον της αδέσποτης Συρίας, οφείλουμε μια "ματιά" στην ιστοριογραφία του αριστερού κινήματος.
Μπενύτο Μουσολίνι, ο ηγέτης του επαναστατικού σοσιαλισμού
Γιος επαναστάτη σοσιαλιστή, σιδηρουργού και κατόπιν εστιάτορα στη Forlì.
Η πρώτη του πολιτική ωρίμανση όταν εργάζεται ως δημοσιογράφος στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Pensiero romagnolo” και το Νοέμβριο του 1908 δημοσιεύει το άρθρο του «La filosofia della forza» (Η φιλοσοφία της δύναμης), αφιερωμένο στο έργο του  Friedrich Wilhelm Nietzsche, ακριβώς την περίοδο που ο F. Nietzsche είναι ο συγγραφέας που διαβάζεται κυρίως από την αριστερά.
Διαμορφώνει τις ιδεολογικές του θέσεις επηρεασμένος από τα κείμενα των Georges Sorel  και Vilfredo Pareto.
Εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή το 1911, θέτοντας σε πρώτη γραμμή την κάθετη διαφωνία με τις μιλιταριστικές αντιλήψεις και την βίαια αντίθεσή του στις πολεμικές επιχειρήσεις της Ιταλίας στην Λιβύη.
Η πρώτη πολιτική πράξη με αρχηγικό χαρακτήρα είναι η κατάθεση μομφής και η αποπομπής από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας -στο 10ο Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας (Ιούλης 1912)- του Leonida Bissolati για την αποδοχή συνομιλιών με τον βασιλιά και ρεφορμιστές πολιτικούς, προσάπτοντάς του στάση υπέρ των ιταλικών επιχειρήσεων στη Λιβύη.
Η εκλογή του αριστερού επαναστάτη Μουσολίνι στην καθοδήγηση του σοσιαλιστικού κόμματος και η θέση του διευθυντή της “Avanti”, της ιστορικής εφημερίδας του κόμματος, προκαλεί ενθουσιασμό στη νεολαία. Ως διευθυντής της εφημερίδας δίνει αριστερό πολιτικό χαρακτήρα στο έντυπο, με φλογερή αρθρογραφία υπέρ των απεργιών και εναντίον των βίαιων μεθόδων καταστολής και κυρίως εναντίον του πολέμου!
Την ίδια χρονιά, στη διάρκεια της «Κόκκινης Εβδομάδας» (Settimana Rossa),  των μεγαλύτερων κινητοποιήσεων του ιταλικού εργατικού κινήματος μέχρι εκείνη την περίοδο, με αφορμή το αντιπολεμικό κίνημα και τα βίαια γεγονότα με επίκεντρο την Αγκώνα.
Την επομένη ημέρα των γεγονότων της «Κόκκινης Εβδομάδας» Μπενύτο Μουσολίνι γράφει στο κύριο άρθρο της εφημερίδας  “Avanti”:
«Δεν ήταν μια αμυντική, αλλά μια επιθετική απεργία….
Οι μάζες που μέχρι τότε δεν τολμούσαν να πλησιάσουν τις αρχές ασφαλείας, αυτή τη φορά έμαθαν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται με ανέλπιστη ορμή…
Έγινε έφοδος σε καταστήματα όπλων, μπήκαν φωτιές, έγιναν εισβολές σε εκκλησίες…».
Ο Μεγάλος Πόλεμος (Α’ παγκόσμιος πόλεμος) ήταν η αιτία της ρήξης του Μπενύτο Μουσολίνι με το σοσιαλιστικό κόμμα. Ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ιταλίας, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφοροποιήσεις των τάσεων και ηγετικών του στελεχών, τάχθηκε υπέρ της ουδετερότητας απέναντι στον επερχόμενο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο  υπέρμαχος σοσιαλιστής του αντιπολεμικού κινήματος Μπενύτο Μουσολίνι τάχθηκε υπέρ της “ενεργής και δυναμικής” επέμβασης στον πόλεμο.
«Έπεισε» την αριστερή πτέρυγα του σοσιαλιστικού κινήματος ότι η αποχή των σοσιαλιστών από μια παγκόσμια πολεμική σύγκρουση θα επέφερε την περιθωριοποίηση του κόμματος. «Η ευκαιρία συμμετοχής», εκτιμούσαν, «είναι η οδός της επαναστατικής ανανέωσης».
 Όμως, στην κεντρική καθοδήγηση του κόμματος ο Μπενύτο Μουσολίνι βρέθηκε απομονωμένος κι αναγκάζεται να παραιτηθεί από τη διεύθυνση της εφημερίδας “Avanti”, εκδίδει την καθημερινή εφημερίδα “Il Popolo d'Italia”,  με τη βοήθεια του δημοσιογράφου και επιχειρηματία Filippo Naldi, ιταλών και γάλλων βιομηχάνων που τα οικονομικά τους συμφέροντα ταυτιζόταν με τα οικονομικά οφέλη από μια πολεμική σύρραξη.
Η αντίδραση του Σοσιαλιστικού Κόμματος ήταν άμεση: διαγραφή του Μπενύτο Μουσολίνι και σκληρή δημόσια επίθεση στο πρόσωπό του με χαρακτηρισμούς όπως «προδότης» και «πουλημένος». κανένα μέλος ή στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν ακολουθεί τον υπέρμαχο του πολέμου Μουσολίνι.
Σήμερα, 39 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, υπουργός των Εξωτερικών και αρχηγός του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ τάχθηκε υπέρ της «τιμωρίας» της Συρίας. «Η ευκαιρία συμμετοχής στην πολεμική σύρραξη… είναι η οδός της επαναστατικής ανανέωσης;».
Το τραγικό στα γεγονότα που ζούμε σήμερα είναι πως στις εκδηλώσεις του νέου ΠΑΣΟΚ, κανείς δεν θα θυμίσει στον κ. Βενιζέλο πως σοσιαλιστής κι υπέρμαχος μια πολεμικής σύρραξης είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Από τα ιστορικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ κι όχι όσους έχουν μπολιαστεί από τις «εκσυγχρονιστικές», «ρεαλιστικές» πολιτικές των Σημίτη-Γ. Παπανδρέου, κανένας δεν άρθρωσε λόγο για αυτή την ενέργεια του αρχηγού του νέου ΠΑΣΟΚ, εκτός του Στέφανου Τζουμάκα. Ούτε καν ο Κώστας Λαλιώτης που «πλήρωσε» με την αποπομπή του και από τον Σημίτη, την αντιπολεμική θέση του ΠΑΣΟΚ στον πόλεμο Ιράκ, Γιουγκοσλαβίας, που εξέφρασε ως Γραμματέας του κόμματος, ως όφειλε για σοσιαλιστικό κίνημα.
Σήμερα με τι κουράγιο θα χειροκροτούν τον Ε. Βενιζέλο στην επετειακή ομιλία του, όσοι παρευρεθούν σε εκδήλωση που γίνεται, μπροστά σε μια πολεμική σύρραξη στη Μέση Ανατολή, με δεδομένες τις πολεμοχαρείς δηλώσεις του Αντιπροέδρου, ΥΠΕΞ και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ;
Μεγάλη κι ατιμωτική η προσβολή της μνήμης και των αγώνων του Ανδρέα Παπανδρέου!
http://www.nikosklitsikas.gr/
 

Γενέθλια ΠΑΣΟΚ με τούρτα Ελιάς

«Από τη Μεταπολίτευση στην κρίση. Από την κρίση στην ανασυγκρότηση. Το ΠΑΣΟΚ και η ελληνική πραγματικότητα 1974-2014». Το θέμα του Συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί σήμερα και αύριο στο Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος για τα 39 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ ενδεικτικό των προθέσεων των διοργανωτών: Από την κρίση έχουμε πάει ή πάμε στην ανασυγκρότηση, όχι στην κατάρρευση, και ως παρόν ορίζεται το 2014, όταν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, θα είναι ελληνική η προεδρία της ΕΕ και θα πλησιάζει η καταβολή της τελευταίας δόσης Γράφει η Αγγελική Σπανού.

μετά την οποία -βάσει των κυβερνητικών υπονοούμενων- τελειώνουμε την Τρόικα.

Ο Ευ. Βενιζέλος, από τη στιγμή που εξασφάλισε την συμμετοχή στην εκδήλωση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, έχει κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένος για το μήνυμα πανστρατιάς που θα εκπεμφθεί. Το επόμενο βήμα θα είναι να γίνει έκκληση, από μία ομάδα υψηλού κύρους, σε όλους όσοι δραστηριοποιούνται για την ανασύνθεση του πολιτικού χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ενταχθούν σε ένα συμμαχικό σχήμα, την ελληνική “Ελιά”, που θα δοκιμαστεί στις επόμενες εκλογές.
Αλλοι λένε πως πρόκειται απλώς για μια προσπάθεια διεύρυνσης του ΠΑΣΟΚ, επομένως και ισχυροποίησης της κυβέρνησης, άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για υπέρβαση. Και ποιος ξέρει πόσοι πιστεύουν πραγματικά ότι το κυοφορούμενο συμμαχικό σχήμα θα απευθυνθεί στην κοινωνία με νέο τρόπο και νέο λόγο, ώστε να ανακτηθούν τα χαμένα ερείσματα.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης θα συμβούν εντυπωσιακά πράγματα: Πρώτα πρώτα θα χωρέσουν διαφορετικοί κόσμοι στην ίδια αίθουσα. Για παράδειγμα, όχι την ίδια μέρα, ούτε την ίδια ώρα, θα μιλήσουν ο Τάσος Γιαννίτσης και ο Δημήτρης Ρέππας που τον διαδέχθηκε στο υπουργείο Εργασίας μετά την ακύρωση (2001) της μεταρρύθμισης για το ασφαλιστικό η οποία σε μεγάλο βαθμό προέκυψε από την αντίδραση του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Η αντίστιξη γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή αν δει κανείς το αντικείμενο των ομιλιών: Ο πρώτος θα μιλήσει για κάτι που ξέρει “Ιδεολογία και Οικονομικές Πολιτικές”, ο δεύτερος έχει επιλέξει το θέμα “ΠΑΣΟΚ μόνο ως κεντροαριστερά”...
Ο Ευ. Βενιζέλος πέτυχε επίσης να βάλει δίπλα δίπλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ενότητα άλλου τύπου από τη χωροταξική, το παραδοσιακό-ιστορικό ΠΑΣΟΚ (Βάσω Παπανδρέου, Παρ. Αυγερινός, Κ. Σκανδαλίδης) με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (Β. Ράπανος, Ν. Χριστοδουλάκης, Κ. Καρτάλης, Ν. Αλευράς), να επουλώσει τα τραύματα στις σχέσεις με τους ευρωβουλευτές που έχουν ενισχυμένο ρόλο ενόψει ελληνικής προεδρίας της ΕΕ (Αννυ Ποδηματά, αντιπρόεδρος του Ευρωπ. Κοινοβουλίου), να φέρει κοντά του τον Νίκο Μπίστη, ο οποίος -τυπικά- ανήκει ακόμη στη ΔΗΜΑΡ και δραστηριοποιείται έντονα για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, τον Η. Μόσιαλο (που φλέρταρε με το κόμμα του Φώτη Κουβέλη), τον Γ. Παγουλάτο (συνεργάτη του Λ. Παπαδήμου και μέλους του Δικτύου της Διαμαντοπούλου), τον Αρίστο Δοξιάδη (εταίρο του Γ. Φλωρίδη στον Κοινωνικό Σύνδεσμο) , να διαφημίσει την επιστροφή του επί πολλά χρόνια αποστασιοποημένου Σταύρου Μπένου.
Στα πάνελ βρίσκει κανείς τα ονόματα εξαιρετικών και πολιτικοποιημένων πανεπιστημιακών όπως ο Γιάννης Βούλγαρης, (Πάντειο), ο Γιάννης Καλογήρου (Ε.Μ.Πανεπιστήμιο), ο Ανδρέας Πανταζόπουλος (ΑΠΘ), η Λίνα Παπαδοπούλου (ΑΠΘ) κ.α. Η παρουσία τους λειτουργεί καταλυτικά για τη δημιουργία της εντύπωσης ότι αυτή η εκδήλωση δεν είναι ένα παιχνίδι στα μέτρα του Βενιζέλου αλλά μια σοβαρή προσπάθεια για την ενίσχυση και την ανάδειξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Και βέβαια, άρωμα νέας γενιάς (Κυρ. Πιερρακάκης, Π. Ζαγορίτη) και ειδική θεματική για την νεολαία, προκειμένου να καταδειχθεί έντονο ενδιαφέρον για την ηλικιακή ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι ΠΑΣΟΚ: Στον κατάλογο θα δείτε τον Γιάννη Σουλαδάκη και τον Γιάννη Ζαφειρόπουλο, τον Αντώνη Βγόντζα, ενώ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν ξέχασε να καλοπιάσει τους δύο αντάρτες: Τον Απόστολο Κακλαμάνη (προεδρεύων) που απουσίασε από την ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο και τον Πάρη Κουκουλόπουλο (ομιλητής) που καταψήφισε τη διάταξη για τη δημοτική αστυνομία. Μάλιστα ο βουλευτής Κοζάνης θα μιλήσει για τη “συγκρότηση του σύγχρονου κράτους”!
Το ερώτημα που δεν θα απαντηθεί σήμερα και αύριο είναι ποιος θα ηγηθεί του συμμαχικού σχήματος της κεντροαριστεράς, εφόσον τελικά συγκροτηθεί. Ο Ευ. Βενιζέλος φέρεται από συνεργάτες του αποφασισμένος να βάλει στο τραπέζι την ηγεσία της ελληνικής “Ελιάς” εφόσον τα πράγματα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός ΣΥΡΙΖΑ της Κεντροαριστεράς, όπως φιλοδοξεί η Χαριλάου Τρικούπη για να απαλλαγεί από το οξύ εκλογικό άγχος. Με τον τρόπο αυτό, ξεκαθαρίζοντας δηλαδή ότι ο ίδιος δεν θέλει να είναι οπωσδήποτε αρχηγός, θα εκπέμψει μήνυμα εναντίον των ηγεμονισμών και εναντίον του προσωποπαγούς χαρακτήρα των κομμάτων εκθέτοντας, κατά την άποψη του επιτελείου του, όσους κινούνται εκτός ΠΑΣΟΚ λόγω προσωπικών φιλοδοξιών (και εννοούν πρωτίστως τον Ανδρέα Λοβέρδο και την Αννα Διαμαντοπούλου).
Η ομιλία που θα προσελκύσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αυτή του Κώστα Σημίτη. Θα μιλήσει καθαρά για την ανάγκη δημιουργίας ενός ισχυρού μεταρρυθμιστικού τρίτου πόλου; Θα ασκήσει ή όχι κριτική στο σημερινό ΠΑΣΟΚ; Ο,τι και να πει ο πρώην πρωθυπουργός, ο Ευ. Βενιζέλος δεν πρόκειται -κατά συγκλίνουσες εκτιμήσεις- να διαφωνήσει. Θα συνθέσει και θα επενδύσει στην ενότητα.
Τα δύσκολα είναι μετά τη γιορτή και έχουν να κάνουν με την απόσταση που θα διανύσει το μήνυμα -αν θα φτάσει, δηλαδή, στους πολλούς αποδέκτες, ποια ανταπόκριση θα έχει, ποια δυναμική. Με άλλα λόγια, αν η “Ελιά” θα καταπιεί το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ την “Ελιά”.

• Ελλάδα
• ΠΑΣΟΚ

Εκανε ο Ομπάμα ένα ιστορικό βήμα;

Αυτόν τον Αύγουστο στο Ιράκ σκοτώθηκαν 800 άνθρωποι. Κατά την «επίσημη» καταμέτρηση, αυτήν που μπορεί να κάμει ένα διαλυμένο στα εξ ων είχε συντεθεί απ’ τη μαμά αποικιοκρατία κράτος.
Το πιθανότερο είναι οι νεκροί να ’ναι πολλοί περισσότεροι - με αυτούς τους ρυθμούς αιμορραγεί η χώρα διαμάντι στο στέμμα του Νόμπελ Ειρήνης που φοράει ο Ομπάμα.
Πριν από λίγα μόλις χρόνια ο Κόλιν Πάουελ ομολογούσε σε συνέντευξη Τύπου ότι «εξαπατήθηκε». Οτι η CIA τον φλόμωσε στα ψέματα για τα «χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν». Πάλι μόλις πριν από λίγο καιρό ο στρατηγός Wesley Clark δήλωνε και αυτός σε συνέντευξη στην τηλεόραση ότι η επίθεση στη Συρία ήταν προγραμματισμένη απ’ το 2001. (Το είχαμε γράψει στο enikos, θα το ενθυμείσθε). Μάλιστα ο στρατηγός περιέγραφε τότε πώς έμαθε για αυτό το σχέδιο, έτσι στα «ξεκάρφωτα», καθώς επίσης και ότι
η μεγαλειώδης στρατηγική για αυτήν την επιχείρηση θα μπορούσε να συνοψισθεί στη λογική ότι: όποιος διαθέτει ένα σφυρί χρειάζεται ένα καρφί.
Είναι μια αλήθεια. Τα όπλα πρέπει να κινούνται. Οπως και τα κεφάλαια. Αρκεί να μην κινούνται οι ιδέες. Ομως, όπως και να ’χει 20 χρόνια πολέμων έχουν κάπως «κουράσει» την κοινή γνώμη στη Δύση, μια κοινή γνώμη που υποδέχθηκε συχνά αυτούς τους πολέμους με τον ενθουσιασμό των νεοσύλλεκτων του Μεγάλου Πολέμου, πριν να μάθουν τι εστί Υπρ, Βερντέν και Σωμ.
Πολλά τα φέρετρα των στρατιωτών που επέστρεψαν στις ΗΠΑ και τη Βρετανία κι ακόμα περισσότεροι οι τραυματίες, ακρωτηριασμένοι. Τρελοί, ζωντανοί νεκροί. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι απώλειες στο πεδίο της μάχης «ολοκληρώνονται» μετά την επιστροφή στην πατρίδα, με αυτοκτονίες, δολοφονίες οικείων και εξαφανίσεις - απώλειες στα μετόπισθεν συχνά μεγαλύτερες από εκείνες της πρώτης γραμμής.
Οσο και να το κάνεις, είναι συγκινητικό! Στρατιώτες που χαπακώνει ο στρατός για να δολοφονούν, και χαπακώνονται και οι ίδιοι για να το αντέξουν, σου ραγίζουν την καρδιά. Ακόμα κι αν έχεις μείνει ασυγκίνητος απ’ τον θάνατο χιλιάδων μαχητών, παιδιών, γυναικών και γερόντων στις πρώην αποικίες και νυν κατεχόμενα εδάφη ή προτεκτοράτα, θα σε συγκινήσει οπωσδήποτε το πρωτογενές πλεόνασμα παράνοιας του δεκανέα Τζων Σμιθ, ο οποίος αφού επέστρεψε στο Τζάκσονβιλ Οκλαχόμα, εκτέλεσε τη γυναίκα του, εκτέλεσε τα παιδιά του κι αυτοκτόνησε.
Κάπως έτσι, με το ένα και το άλλο η κοινή γνώμη στη Δύση έχει μεταστραφεί και μεγάλο μέρος της συμμερίζεται πλέον τις εναντιώσεις των «γραφικών» στους ανθρωπιστικούς πολέμους των Μπους και Μπους, Κλίντον, Ομπάμα και CIA. Με αποτέλεσμα
να υπάρχει μέγας κίνδυνος ο συρφετός των αληταράδων (μισθοφόροι, Μπλακ Γουώτερ, Αλ Κάιντα, Αμερικανοβρετανοί πράκτορες, σιωνιστές και άλλα τομάρια) να απομείνουν να επιχειρούν μόνοι τους στη Συρία, εκτός κι αν σπεύσει ο νανογίγας Ολανδρέου να δώσει χείραν βοηθείας - «γαλλικού» άλλωστε «ενδιαφέροντος» η Συρία κάποτε. Ενα «κάποτε» όχι πολύ μακρινό.
Ομως, πέρα απ’ το γκροτέσκ αυτής της κατάστασης, φαίνεται να διαμορφώνονται νέα δεδομένα στην παγκόσμια γεωπολιτική. Μάλλον ο Πρόεδρος Ομπάμα έχει κάνει ένα ιστορικό βήμα μπροστά. Κι όχι απαραιτήτως προς τον γκρεμό.
Εως τώρα, οι ΗΠΑ ασκούσαν την ηγεμονία τους μέσα από συμμαχίες, συναινέσεις και ανοχές. Βεβαίως το δόγμα τους για τον (εν πολλοίς χειραγωγούμενο απ’ τις ίδιες) ΟΗΕ ήταν απλό. Οταν εξασφάλιζαν την έγκριση του Οργανισμού για την πολιτική τους, οι πόλεμοι βαφτίζονταν νόμιμοι. Οταν δεν τα κατάφερναν, έγραφαν τον ΟΗΕ στα παλιά τους άρβυλα και κατέφευγαν σε συμμαχίες προθύμων. Και στις δύο περιπτώσεις το «δίκαιο» του ισχυρότερου μπορούσε να εμφανίζεται ως τήρηση του Διεθνούς Δικαίου ή ως έκφραση ηθικών προταγμάτων, αναλόγως. Προταγμάτων που εκφράζουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα που έχει, ή εκπαιδεύεται να έχει, η πλειοψηφία σε μια δυτική κοινωνία.
Στην τρέχουσα κρίση, αυτό το μοτίβο έσπασε.
Το Βρετανικό Κοινοβούλιο έβγαλε τη Βρετανία απ’ τη νέα σταυροφορία. Να πιστέψει κανείς ότι ο Κάμερον έκανε την γκάφα (να πάει στη Βουλή) που δεν έκανε ο Μπλαιρ; Να πιστέψει κανείς ότι έπιασε ορισμένους τόρυδες κρίση συνείδησης για τα εγκλήματα που έχουν κάνει, κάνουν και θα κάνουν; Να πιστέψει κανείς ότι η αντιπολίτευση των Εργατικών κι αυτός ο θλιβερός Μίλιμπαντ είχαν ανέβει στα κάγκελα απειλώντας ότι δεν θα δεχθούν ποτέ ξανά τον τίτλο του ιππότη της καλτσοδέτας; Να πιστέψει κανείς ότι ο πρίγκιπας Χάρυ βαρέθηκε να πολυβολεί Αφγανούς απ’ το ελικόπτερό του σαν να κυνηγάει αλεπούδες στο Σάσεξ; Μάλλον όχι.
Τι είδε λοιπόν ο Κάμερον να έρχεται κι έσπευσε στη Βουλή των Κοινοτήτων να «χάσει»; Γιατί ο Λαβρόφ δήλωσε στεντορίως ότι η «Ρωσία δεν θα εμπλακεί σε πόλεμο με κανέναν», αντί του συνήθους περί υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας του στην περιοχή; Και γιατί ο Πούτιν χρησιμοποίησε πρωτοφανείς χαρακτηρισμούς για «πολιτική ηλιθιότητα» (προφανώς του Ομπάμα), ενώ ταυτοχρόνως η ναυαρχίδα του Στόλου της Βαλτικής έπαιρνε διαταγή να καταπλεύσει στην περιοχή της κρίσης;
Οι απαντήσεις μάλλον ενυπάρχουν στο διάγγελμα Ομπάμα. Οι ΗΠΑ έχουν απασφαλίσει. Βασίζονται πλέον κυρίως στη στρατιωτική τους ισχύ κι όχι στη διπλωματική ομπρέλα που έδινε σε αυτήν την ισχύ έστω τη νομιμότητα ενός κατά συνθήκη ψεύδους. (Συν το γεγονός ότι αυτή η εκάστοτε διπλωματική ομπρέλα προσεπόριζε στις ΗΠΑ και τη στρατιωτική συνεπικουρία άλλων δυνάμεων).
Αλλά, αν οι ΗΠΑ αποδεσμεύονται απ’ τη συναίνεση ιστορικών συμμάχων τους όπως η Βρετανία σημαίνει ότι γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνες μπαίνοντας στον πειρασμό της μονοκρατορίας - το τελευταίο και πιο παρακμιακό στάδιο μιας αυτοκρατορίας. Οι σχέσεις των ΗΠΑ με ήσσονος σημασίας (πολιτικής) δυνάμεις, αλλά ισχυρές στρατιωτικώς, όπως το Ισραήλ, η Τουρκία ή το Πακιστάν, έχουν μεγάλη αξία στο γεωπολιτικό παιχνίδι, πλην όμως υποφέρουν από πλήθος μεταβλητών και πάντως υπάρχουν χωρίς την αξία του στρατηγικού εταίρου, όπως ήταν, αν δεν ξαναγίνει, η Βρετανία για τις ΗΠΑ.
Ο ελιγμός Ομπάμα να πάει στο Κογκρέσο δεν συνιστά αναδίπλωση ούτε, πολύ περισσότερο, μαρτυρά φόβο μπροστά στην κούραση του αμερικάνικου εκλογικού σώματος απ’ τους πολέμους - ου μην και τις διαψεύσεις για τον τερματισμό τους. Κάτι τέτοια ξέρει να τα απορροφά το πολιτικό σύστημα - «κι εμείς κουρασμένοι είμαστε» δήλωσε ο Κέρυ, αλλά! Πάντα υπάρχει ένα αλλά. Τώρα ο Ομπάμα απευθύνεται στο Κογκρέσο για να δείξει στον κόσμο ότι δεν χρειάζεται να απευθύνεται σε κανέναν άλλον.
Οτι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μπορεί να χρειάζεται πιόνια, αλλά δεν χρειάζεται απαραιτήτως και συνεταίρους.
Το πρόβλημα σε αυτή τη λογική που υπαγορεύει η στρατιωτική ισχύς είναι η ίδια η στρατιωτική ισχύς. Τουλάχιστον στη συμβατή της εκδοχή. Αν δηλαδή οι ΗΠΑ μπουκάρουν στη Συρία, θα βγουν ποτέ; κι αν βγουν, πώς θα βγουν; Πόσο Ιράκ ή Αφγανιστάν μπορεί να αντέξει ακόμα το Τενεσσή ή η Οκλαχόμα;
O Ομπάμα έκανε ένα πρώτο βήμα στο μονοπάτι του πολέμου «όποτε μου καπνίσει». Αυτό εν μέρει οφείλεται στο γεγονός ότι για πολλά χρόνια τώρα η στρατηγική των ΗΠΑ απορρέει κυρίως απ’ τις επιλογές τους κι όχι απ’ τον σχεδιασμό τους.
Με δεδομένο ότι η πολιτική των ΗΠΑ βασίζεται στη στρατιωτική ισχύ και την έκδοση χρήματος, είναι πολύ πιθανό η υπερεκτίμηση του πρώτου παράγοντα να τις οδηγήσει σε αδιέξοδο - όσον κι αν οι πόλεμοι θρέφουν την οικονομία τους. Διότι ναι μεν οι ΗΠΑ διαθέτουν συντριπτική υπεροπλία για έναν ολοκληρωτικό (συμβατικό ή πυρηνικό) πόλεμο, αλλά εις ό,τι αφορά τις τοπικές συρράξεις (πολύ μικρής ή πολύ μεγάλης έκτασης), η εν λόγω υπεροπλία τους υποβαθμίζεται και εξαρτάται από παράγοντες που δεν μπορούν να ελέγξουν. Οπως έπαθαν στον αχανή, πολύπλοκο και αρχαίο μουσουλμανικό κόσμο.
Αν λοιπόν οι Αγγλοι δεν έφυγαν απ’ τη Βασόρα για να επιστρέψουν στην Ταρσό, οι Αμερικανοί θα αιμορραγούν και στις δύο. Παραδόξως, αυτό δήλωσε στον κόσμο με το διάγγελμά του ο Ομπάμα: οι ΗΠΑ θα αιμορραγούν όπου γουστάρουν, όποτε γουστάρουν και για όσο (;) γουστάρουν.
Ισως διότι για αυτήν τη χώρα ο μόνος τρόπος για να μείνει ζωντανή είναι η αιμορραγία της. Και μαζί της η αιμορραγία όλων των άλλων. Που
«νομιμοποιείται» να σκοτώνει παντού στον κόσμο ο δεκανέας Τζων Σμιθ πριν να τρελαθεί, να γυρίσει σπίτι του και να σκοτώσει τα παιδιά του.


email: stathis@enikos.gr

Tags: ΣΤΑΘΗΣ, ΣΚΙΤΣΟ

http://www.enikos.gr/

Η "δημοκρατική στιγμή" & η ανάδυση της μεταδημοκρατίας

η μεταδημοκρατία στην Ελλάδα της κρίσης [κεφάλαιο 3]

..γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

  

 Οι μετασχηματισμοί που παρουσιάστηκαν προηγουμένως [κεφάλαιο 1 & κεφάλαιο 2] και οι οποίοι συναρθρώνουν την μεταδημοκρατία φαντάζουν εξαιρετικά επίκαιροι αν τους προσαρμόσουμε στην ελληνική πραγματικότητα. Διαβάζοντας κανείς τη Μεταδημοκρατία του Κράουτς αισθάνεται ότι μιλά για την Ελλάδα του σήμερα, παρόλο που το βιβλίο είναι γραμμένο το 2003 και αντλεί έμπνευση από τα τεκταινόμενα κυρίως στην Αγγλία. Στα επόμενα δυο κεφάλαια θα επιχειρήσουμε μια μελέτη των μεταδημοκρατικών συμπτωμάτων της Ελλάδας, επικεντρώνοντας στη περίοδο από το 2009 μέχρι σήμερα, την περίοδο δηλαδή που η οικονομική [και όχι μονο] κρίση έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τη χώρα μας. Στο παρόν κεφάλαιο ακολουθεί μια σύντομη παρουσίαση της ελληνικής μεταδημοκρατίας, όπως αυτή ξεκινά, ακολουθώντας τις παγκόσμιες εξελίξεις τη δεκαετία του 1980, μια παρουσίαση που θα στηριχθεί σε κάποιον βαθμό στην εισαγωγή της Μεταδημοκρατίας, την οποία επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Κιουπκιολής (Κράουτς,2006:5-47)

  Ξεκινώντας την περιπλάνηση μας στην ελληνική μεταδημοκρατία είναι απαραίτητη μια διευκρίνηση. Ο ιδεότυπος που έχει στο μυαλό του ο Κράουτς σχετικά με την ακμάζουσα περίοδο της δημοκρατίας [μέχρι τη δεκαετία του 1960] δεν ταιριάζει στο ελληνικό παράδειγμα. Η Ελλάδα αποτελεί μια ειδική περίπτωση. Μεταξύ εμφυλίου και χούντας κυριαρχεί ένα πολίτευμα που απέχει αρκετά από αυτό που θα ονομάζαμε "δημοκρατικό", στη συνέχεια έχουμε τη δικτατορία και επομένως υπάρχει μια καθυστέρηση συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη, ιδίως τη Δυτική. Η περίοδος ακμής της δημοκρατίας στη σύγχρονη Ελλάδα εντοπίζεται στην πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ (1981-1985) με τον Ανδρέα Παπανδρέου να γίνεται για πρώτη φορά πρωθυπουργός. Με συνθήματα όπως "Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία", "Δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο λαός", "το κοινωνικό κράτος δεν χαρίζεται, με αγώνες κερδίζεται" και τα πολύ γνωστά "Αλλαγή" και η "Ελλάδα ανήκει στου Έλληνες", ο "Ανδρέας" κατάφερε να συγκεντρώσει το 48,1%. Τότε είναι που παρατηρείται μαζική κινητοποίηση, συμμετοχή και ενδιαφέρον του λαού για το δημόσιο πεδίο, προώθηση του κράτους πρόνοιας, ανάπτυξη συνδικάτων, μαζικών κομμάτων [με το ΠΑΣΟΚ να αποτελεί το πρώτο μαζικό κόμμα που δεν είναι κομμουνιστικό και τη ΝΔ να ακολουθεί το ίδιο παράδειγμα], μια φιλολαϊκή πολιτική με αυξήσεις μισθών και μια γενικότερη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των κατώτερων και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. Τότε είναι που η δημοκρατία "θριαμβεύει" και πάλι στην Ελλάδα. Για πόσο όμως;

    Αυτός ο "θρίαμβος της δημοκρατίας" πολύ γρήγορα αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια κατάρρευσης. Οι παγκόσμιες εξελίξεις στο χρηματοοικονομικό πεδίο παίζουν σημαντικό ρόλο σε τούτη την αλλαγή. Η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και του θεσμικού προτύπου της παγκόσμιας εταιρείας σε συνδυασμό με τη λιτότητα και τη δημοσιονομική αυστηρότητα εξαιτίας της κρίσης, που εκδηλώθηκε το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980, και της στενότερης σύνδεσης με την ΕΕ που επιχείρησε η κυβέρνηση, παρά τις αρχικές της δηλώσεις, έβαλαν τα θεμέλια για την ανάπτυξη της ελληνικής μεταδημοκρατίας. Από το 1985 εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια αυτής της μετατόπισης, με την επέκταση της παγκόσμιας εταιρείας μέσω της προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων, ο κύκλος των οποίων θα ανοίξει ουσιαστικά με την άνοδο του Μητσοτάκη στην εξουσία το 1990, την μείωση της φορολογίας για τις ανώνυμες εταιρείες και υψηλά εισοδήματα, την αποξένωση του λαού από την πολιτική, την αποδυνάμωση της εργατικής τάξης [ ήδη  από το 1983 η μαζική και οργανωμένη δράση της εργατικής τάξης φθείρεται και ο συνδικαλιστικός τομέας εισέρχεται σε μια περίοδο κρίσης, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση ψηφίζει νόμους σχετικά με την απαγόρευση αυξήσεων σε μισθούς], τις αλλαγές στο πολιτικό και κομματικό σύστημα, την αυξανόμενη ισχύ των επιχειρηματικών και πολιτικών ελίτ, την ηθικοποίηση της πολιτικής, τον ρόλο των νεοϊδρυθέντων ιδιωτικών ΜΜΕ, τα πρώτα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα που αποκαλύπτουν την διαπλοκή δημόσιου και ιδιωτικού τομέα  [σκάνδαλο Κοσκωτά, σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμπακιού] και την γενικότερη αποτελμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας. 

  Η περίοδος πρωθυπουργίας του Μητσοτάκη προχωράει ένα βήμα παραπέρα το ήδη επερχόμενο στάδιο παρακμής της δημοκρατίας. Η μείωση του δημόσιου τομέα, η δημοσιονομική πειθαρχία, η προώθηση ιδιωτικοποιήσεων [ιδιωτικοποίηση της ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ, προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των αστικών λεωφορείων της Αθήνας και του ΟΤΕ], ο παραμερισμός του συνδικαλιστικού τομέα, η απελευθέρωση της οικονομίας από διαφόρων ειδών περιορισμούς και του εργασιακού κλάδου με την απελευθέρωση του ωραρίου είναι μερικές απο τις μεταρρυθμίσεις που επισπεύθηκαν και συνέβαλλαν σημαντικά στην ανάδυση της ελληνικής μεταδημοκρατίας. Η επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην κυβέρνηση (1993) δεν φέρνει καμία ουσιαστική αλλαγή στις πολιτικές εξελίξεις, μάλιστα το 1994 με νόμο επιτρέπεται η μετοχοποίηση του ΟΤΕ σε ποσοστό 25%, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο προς μια σειρά μετοχοποιήσεων της δημόσιας μέχρι τότε επιχείρησης. Παράλληλα προωθείται η πορεία προς την ΟΝΕ που συνεπάγεται με επιπλέον αλλαγές στην οικονομική πολιτική.

      Ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου και η διαδοχή του στην πρωθυπουργία και την προεδρία του κόμματος από τον Κώστα Σημίτη, σηματοδοτούν μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου, μια νευραλγικής σημασίας σελίδα για την περαιτέρω ρηγμάτωση της δημοκρατίας. Ο εκσυγχρονισμός που αποτελεί το κομβικό σημείο στο λόγο του Κ.Σημίτη, κατά δική του ομολογία σημαίνει αντιλαϊκισμός. Πόσο όμως ταιριάζει σε μια δημοκρατία ένας αντι-λαϊκισμός, ένας λόγος δηλαδή που δεν ενέχει το σημαίνον "λαός" ;  Τα οκτώ χρόνια πρωθυπουργίας του χαρακτηρίστηκαν από την προσήλωση σε μια τεχνοκρατική ιδέα, εμμονή στους αριθμούς, εν ολίγοις την υιοθέτηση μιας νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνεχιστής στο έργο των ιδιωτικοποιήσεων που είχε ξεκινήσει η Δεξιά κυβέρνηση του Κ.Μητσοτάκη και που επιχείρησε φαινομενικά να διακόψει ο Α.Παπανδρέου στη σύντομη δεύτερη περίοδο πρωθυπουργίας του, το 1993-1996. Ο Κ.Σημίτης υπηρετεί πιστά το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων που προβάλλει η νεοφιλελεύθερη λογική. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να μας ξενίζει. Πώς ένα σοσιαλιστικό ή σοσιαλδημοκρατικό κόμμα προωθεί με τόσο πάθος μια σειρά από ιδιωτικοποιήσεις και αφήνει στην άκρη τους αδύναμους και παρίες της κοινωνίας; Είναι μια εποχή όπου ο σοσιαλισμός επιχειρεί τη συμπόρευση με τον φιλελευθερισμό, σε επίπεδο τόσο πολιτικό, όσο και ιδεολογικό. Η πολιτική του σημιτικού ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίστηκε γενικότερα από μια πορεία προς το κέντρο (Πανταζόπουλος). Παρουσιάζεται την περίοδο αυτή μια "σύμπτυξη Αριστεράς - Δεξιάς που προβάλλεται ως νίκη της δημοκρατίας, ωστόσο η σύμπτυξη αυτή οδηγεί σε μια παθητικότητα των μαζών, με την έννοια ότι τα πάθη δεν μπορούν να κινητοποιηθούν" (Μουφ, συνέντευξη "τόποι ιδεών"/Μεταδημοκρατία). Το άλλοτε σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ ενστερνίζεται εκ τότε σε απόλυτο βαθμό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Από "κόμμα μαζών" γίνεται τώρα "κόμμα του κράτους" (Βερναρδάκης,2004).   

     Η περίοδος Σημίτη αυξάνει τα σημάδια φθοράς της μαζικής δημοκρατίας που γεύτηκε για λίγο η Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο "εκσυγχρονιστικός" πια λόγος του ΠΑΣΟΚ προβάλλει ως κυβερνητικό και ιδεολογικό πρότυπο, μια στάση, η οποία "σε μια χώρα εξωστρέφειας, όπου η πολιτική στηρίζεται σε υποσχέσεις, μεγάλα λόγια, θεατρικές κινήσεις, ξένιζε και ξενίζει" (Σημίτης, 2004/ομιλία στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ) [ χρησιμοποιώ τη φράση αυτή με ειρωνικό και οπωσδήποτε διαφορετικό τρόπο από αυτόν που πιθανόν να εννοούσε ο Σημίτης]. Για να κλείσουμε την σύντομη αναφορά μας στην ιδιαίτερης σημασίας για την μελέτη μας περίοδο του Κ.Σημίτη θα σημειώσουμε ότι κατά την διάρκεια της πολύχρονης κυβερνητικής του θητείας 31 ΔΕΚΟ μετατράπηκαν σε Ανώνυμες Εταιρείες και εισήχθησαν στο χρηματιστήριο, μετοχοποιήθηκαν-ιδιωτικοποιήθηκαν ουσιαστικά, βάζοντας τις βάσεις για μια πορεία ιδιωτικοποίησης όλων των ΔΕΚΟ. Τράπεζες πουλήθηκαν [ τράπεζα Κρήτης, τράπεζα Μακεδονία-Θράκης, Ιονική Τράπεζα] και άλλες μετοχοποιήθηκαν [ Εθνική Τράπεζα]. Ο ιδιωτικός τομέας αρχίζει να παίζει σημαντικό ή μάλλον τον πλέον βασικό ρόλο στη δημόσια ζωή. 

    Η είσοδος στην ΟΝΕ με τη βοήθεια του Λουκά Παπαδήμου [διοικητή τότε της Τράπεζας της Ελλάδος] και της Goldman Sachs που έκρυψε με έξυπνο τρόπο από τα λογιστικά βιβλία του κράτους το 2,5% του ΑΕΠ, μετατρέποντας ένα μέρος του ελληνικού χρέους που καταμετρούταν σε δολάρια και γιεν σε ευρώ χρησιμοποιώντας παλαιότερη ισοτιμία. Το γεγονός αυτό αποκαλύφθηκε στον αμερικανικό τύπο με τα ονόματα "Αριάνδη", "Αίολος" και "Άτλας", τρεις εταιρείες ειδικού σκοπού. Οι εταιρείες αυτές δέσμευαν ,εν αγνοία φυσικά του ελληνικού λαού, για λογαριασμό της Goldman Sachs μέρος των μελλοντικών εσόδων του ΟΠΑΠ, των τελών του "Ελευθέριος Βενιζέλος" και των  διοδίων αντίστοιχα. Για την ιστορία, ο Λουκάς Παπαδήμος ένα χρόνο μετά διορίστηκε Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δεν υπονοώ κάτι, μονάχα αναρωτιέμαι πόσο τυχαία ήταν αυτή η εξέλιξη; Προσχωρώντας στην ΟΝΕ η νομισματική πολιτική γίνεται αποκλειστική υπόθεση της ΕΚΤ. Το "σκάνδαλο του χρηματιστηρίου" επίσης επί Σημίτη, δείχνει την διαπλοκή δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που αρχίζει να κυριαρχεί. Πιο συγκεκριμένα, αυτό που έγινε τότε ήταν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας (Γ.Παπαντωνίου) προέβησαν σε δηλώσεις που καλούσαν, εμμέσως ή και ξεκάθαρα, τους μικροκαταθέτες να επενδύσουν τα χρήματα τους σε μετοχές στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Σημαντικό ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση έπαιξαν και τα ΜΜΕ, τα οποία θα μας απασχολήσουν περισσότερο στο επόμενο κεφάλαιο. Αμέσως μετά την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου χιλιάδες μικροεπενδυτές έχασαν τα λεφτά τους. Ο πρωθυπουργός περιορίστηκε σε μια δήλωση που προδίδει πολλά: "Ας πρόσεχαν". Οι ιδιωτικοποιήσεις ή μετοχοποιήσεις ή αποκρατικοποιήσεις, η είσοδος στη Νομισματική Ένωση και το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου νομίζω συνοψίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την περίοδο Σημίτη. 

       Από τον Σημίτη στον Κώστα Καραμανλή, μια μετάβαση που έγινε με τον πλέον απολίτικο τρόπο. Στην προεκλογική διαμάχη κυριάρχησε το θέμα της διαφθοράς, καμία ουσιαστική πολιτική ή ιδεολογική διάφορα, καμία διαφορετική πρόταση, με κύριο σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας της Νέας Δημοκρατίας το "Το ΠΑΣΟΚ ότι ήταν να δώσει, το έδωσε". Ήδη από το 2000 ξεκινά μια προσπάθεια από τον πρόεδρο του κόμματος της ΝΔ να κατευθυνθεί και αυτός προς το κέντρο, θέλοντας να ξεφορτωθεί την ρετσινιά της "Δεξιάς" και να οικοιοποιηθεί την ταμπέλα ενός κόμματος του "μεσαίου χώρου" που απευθύνεται σε όλους του Έλληνες. Η ίδια αυτή η συμπόρευση Αριστεράς-Δεξιάς στον λεγόμενο μεσαίο χώρο αποτελεί σημαντικό σύμπτωμα της μεταδημοκρατίας. Ακολουθώντας και πάλι τα λεγόμενα της Σαντάλ Μουφ η σύμπτυξη αυτή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την άνοδο εθνικιστικών, φασιστικών κομμάτων που επιχειρούν μια μαζική κινητοποίηση επιχειρώντας να αποκομίσουν κέρδη από την παθητικότητα στην οποία οδηγούνται οι μάζες εξαιτίας αυτής της συμπόρευσης. Αυτό επιβεβαιώνεται με την είσοδο του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στη Βουλή [το 2007]. Κατά τ'άλλα, η κυβέρνηση Καραμανλή συνέχισε το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό η θέση του ιδιωτικού τομέα απέκτησε επιπλέον ισχύ. Προωθήθηκαν οι λεγόμενες ΣΔΙΤ [Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα] για ένα σύνολο έργων που κάλυπτε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Επιπλέον αποφασίστηκε η μείωση φορολόγησης του κεφαλαίου κατά 10 μονάδες. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, συν τοις άλλοις, η πρόταση του υπουργού επικρατείας Θ.Ρουσόπουλου, που αφορούσε την "πρόσληψη διεθνών εταιρειών για την αναδιοργάνωση της λειτουργίας του δημοσίου αλλά και τον ίδιο τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου" (Κράουτς,2003:45). Πλέον η αλληλεξάρτηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα εκλαμβάνεται, κατά κάποιον τρόπο, ως κάτι φυσικό και αυτονόητο. Επιπρόσθετα, προς την απαξίωση της εργατικής τάξης, που είχε ξεκινήσει από το 1985 και μετά, συνέτεινε η κατάργηση της μονιμότητας των εργαζομένων με τον νόμο του υπουργού οικονομικών, Αλογοσκούφη, το 2005. Η κυβέρνηση, γενικότερα, ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες τραπεζιτών και ΕΕ περί ιδιωτικοποιήσεων, μείωσης δαπανών του δημοσίου, απελευθέρωσης των αγορών και "ελαστικών" εργασιακών σχέσεων. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός ότι το 2005 η Ελλάδα γίνεται η πρώτη και μοναδική τότε χώρα της Ευρωζώνης, η οικονομία της οποίας περνά στα χέρια των Βρυξελλών. Τίθεται υπό κηδεμονία εξαιτίας των αποκλήσεων από το Σύμφωνο Σταθερότητας ενώ συγχρόνως επιταχύνονταν οι "θατσερικού τύπου", μεταρρυθμίσεις, με το ξεπούλημα τραπεζών, λιμανιών, ακινήτων και τις μειώσεις μισθών και συντάξεων (Βήμα,2006:Φεβρουάριος / προσωπικό αρχείο).        

       Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της πενταετούς θητείας του Καραμανλή σχετίζεται με τα σκάνδαλα που ήρθαν στο φως. Η μονή Βατοπεδίου, τα δομημένα ομόλογα, η υπόθεση Ζαχόπουλου, η υπόθεση των υποκλοπών είναι μερικά από τα εκείνα που μας απασχόλησαν. Κατά περιόδους στήθηκαν τα γνωστά πλέον τηλεδικεία που ανεβάζουν τα νούμερα τηλεθέασης και μεταφέρουν το βάρος των ειδήσεων σε ένα ανούσιο πεδίο, παραπλανώντας τους τηλεθεατές. Η ηθικολογία που επικράτησε στον δημόσιο λόγο, σε συνδυασμό με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια απομάκρυναν ακόμα περισσότερο τον λαό από την πολιτική. Κυριάρχησε η ιδέα που ήθελε όλους τους πολιτικούς διεφθαρμένους - "όλοι τα τρώνε", αυτή η φράση επικρατούσε στα χείλη των ανθρώπων που αδιαφορούσαν ολοένα και περισσότερο για την πολιτική. 

    Ακολουθήσαμε μια χρονολογική σειρά και παρουσιάσαμε με τρόπο αρκετά σύντομο και σχηματικό τα κύρια χαρακτηριστικά της κάθε περιόδου. Δεν αναφερθήκαμε, ωστόσο, καθόλου στο πολιτικό σύστημα έτσι όπως στήθηκε από τους ανθρώπους που σήμερα καθιστούν συνένοχους τους πολίτες. Ένα πελατειακό σύστημα, όπου πρωταγωνιστούν το ρουσφέτι και η διαφθορά. Λίγο πριν ή λίγο μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση προσλαμβάνονταν πότε "πράσινα" και πότε "γαλάζια παιδιά" στο δημόσιο με αντάλλαγμα φυσικά τη ψήφο τους. Ο ψηφοφόρος μετατρέπεται σε πελάτη και το ιδεολογικό πεδίο, κατά κάποιον τρόπο, θυσιάζεται χάριν του συμφέροντος. Ένα ακόμα στοιχείο στο οποίο δεν δόθηκε η απαιτούμενη προσοχή είναι στην επικράτηση μιας τεχνοκρατικής αντίληψης για την αντιμετώπιση διαφόρων ζητημάτων με τη σύσταση επιτροπών να αναλαμβάνουν την επίλυση τους (Κράουτς,2003:44).   

    Ανακεφαλαιώνοντας, περάσαμε από την "δημοκρατική στιγμή" της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, στον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη και έπειτα στον Κώστα Καραμανλή του "μεσαίου χώρου". Την περίοδο αυτή εμφανίστηκαν δυναμικά τα πρώτα συμπτώματα της μεταδημοκρατίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις, ο αυξανόμενος ρόλος των ιδιωτικών εταιρειών στο δημόσιο πεδίο, η σύμπτυξη Αριστεράς-Δεξιάς, η απογοήτευση και η αδιαφορία της μεγαλύτερης μερίδας του εκλογικού σώματος για την πολιτική με τη σταδιακή αύξηση της αποχής [με αποκορύφωμα τις ευρωεκλογές του 2009 όπου άγγιξε το 36,1%] , η παρακμή του συνδικαλιστικού τομέα, η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων, η διαφθορά και τα ΜΜΕ ως καθρέφτης των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης. Όλα αυτά τα συμπτώματα γίνονται ακόμα πιο φανερά στην περίοδο της "κρίσης". Ο λαός πια παραμερίζεται πλήρως, καθώς άλλοι αποφασίζουν γι αυτόν και ο ρόλος του περιορίζεται στο να ακούει τις αποφάσεις που πάρθηκαν στο όνομα του.

http://an8rwpakos.blogspot.gr/ 

Ν. Ρουμπινί: “Η κυβέρνηση Σαμαρά απειλείται με κατάρρευση”

Πιθανή κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, εκτιμά ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, σχολιάζοντας τα πολιτικά ρίσκα που επιφυλάσσει το φθινόπωρο για την Ευρωζώνη.

“Η κυβέρνηση της Ελλάδας, είναι επίσης πολύ πιθανό να καταρρεύσει ενώ οι πολιτικές εντάσεις μπορεί να ανεβούν και άλλο σε Ισπανία και Πορτογαλία», υποστηρίζει ο Ρουμπινί.

Συγκεκριμένα, σε άρθρο του με τίτλο, “το γνωστό άγνωστο φθινόπωρο”, ο Ρουμπινί αναφέρεται αναφέρεται στην πολιτική αστάθεια που επικρατεί στο εσωτερικό της Ευρωζώνης αλλά και στον Λευκό Οίκο.

Σε ότι αφορά τις γερμανικές εκλογές, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρξει μία κυβέρνηση συνασπισμού της Μέρκελ. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, επισημαίνει ότι οι τωρινές γερμανικές πολιτικές όσον αφορά την κρίση στην Ευρωζώνη δεν πρόκειται να αλλάξουν, παρά το γεγονός ότι υπάρχει κόπωση στην περιφέρεια από την συνεχή λιτότητα, αλλά και στον πυρήνα της από τα συνεχή πακέτα διάσωσης.

Κατάρευση όμως βλέπει και στην Ιταλία, με το ενδεχόμενο να γίνουν και πάλι εκλογές, μετά την παραίτηση του Μπερλουσκόνι, όπως επίσης σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία.

Αποθαρρυντικές είναι όμως και οι προβλέψεις του κ. Ρουμπινί και για τις ΗΠΑ. Ο Ρουμπινί βλέπει πολιτική αστάθεια λόγω του χρέους της, το οποίο μπορεί να προκαλέσει ακόμη και πτώση της κυβέρνησης ο Μπαράκ Ομπάμα δε συμφωνήσει για τον προϋπολογισμό της χώρας.

http://www.koutipandoras.gr/

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες..3 του Σεπτέμβρη..!

     Αφιερωμένο σε όλους  όσους αισθάνονται "πολιτικά άστεγοι"..

Νοικάρηδες στη χώρα μας!..

Του Δημητρη Χρήστου

Ένα «φαινόμενο ντόμινο αβεβαιότητας» στην Ευρωζώνη θα μπορούσε να προκαλέσει μια πιθανή μείωση (κούρεμα) του χρέους της Ελλάδας, δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος πριν από ένα μήνα στο περιοδικό Focus τονίζοντας ότι αυτό θα είχε αποτέλεσμα «ο ενθουσιασμός των ιδιωτών επενδυτών για επενδύσεις στην Ευρωζώνη να πέσει και πάλι στο μηδέν». «Προειδοποιώ ρητά ενάντια σε ένα κούρεμα» υπογράμμισε η Άνγκελα Μέρκελ προσθέτοντας ότι το χρέος και οι διαρθρωτικές αλλαγές στην Ελλάδα θα εξεταστούν εκ νέου το 2014, όπως έχει προγραμματιστεί.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ο γερμανικός Τύπος, μετά τη "Φρανκφούρτερ Αλγκεμάι" εξαπέλυσε νέα επίθεση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αυτή τη φορά το περιοδικό "Σπίγκελ" αναφέρει: «Είναι τόσο προφανές ότι η Ελλάδα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, όσο και το γεγονός πως η πολιτική της σκηνή είναι ανίκανη να τις πραγματοποιήσει χωρίς πιέσεις από το εξωτερικό. Η πίεση αυτή αποδίδει μόνο όταν τους δίνουμε τη βοήθεια σε κομμάτια. Η απειλή της παύσης πληρωμών είναι το μόνο όπλο της τρόικας, όταν επισκέπτεται την Αθήνα» αναφέρει χαρακτηριστικά το γερμανικό περιοδικό. Στις αιχμηρές αναφορές συμπεριλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, με το δημοσίευμα να επισημαίνει πως, όταν απευθύνεται στο εσωτερικό της χώρας, «διαφωνεί με τις μειώσεις στον προϋπολογισμό και υποστηρίζει πως τις επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση».

ΚΑΙ ΕΔΩ προκύπτουν δύο ερωτήματα. Για ποιες μεταρρυθμίσεις ομιλεί η γερμανική πλευρά; Αυτές που γίνονται στη Γερμανία, τη Γαλλία και γενικά στον ευρωπαϊκό Βορρά ή αυτές που επιβάλλονται στην Ελλάδα και τον Νότο και είναι τελικά βίαιες απορρυθμίσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας δημοκρατίας και ευρωπαϊκού δικαίου; Οι μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, η εξαφάνιση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, η τρομακτική παρατεταμένη ύφεση με συνεχή πληθωρισμό (!), η εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή ύψη στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, χωρίς το παραμικρό σχέδιο ανάπτυξης, σε ποια χώρα, τίνος πλανήτη έχουν δώσει λύση; Μόνο για να ρίξουμε την ανεργία κάτω από το φράγμα του 10% χρειαζόμαστε 100.000 θέσεις εργασίας τον χρόνο επί δέκα συνεχή έτη! Ποιος θα το κάνει αυτό; Αυτοί που για να αγοράσουν χρόνο στη εξουσία σκοτώνουν και ληστεύουν τη... μάνα τους; Το δεύτερο ερώτημα είναι αν υπάρχει πλέον η Ε.Ε και τα όργανά της, τα οποία είναι αρμόδια να αποφασίζουν για τα προβλήματα των χωρών μελών.

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ είναι, νομίζω, απαντημένα. Και για όποιον είχε ή έχει ακόμα αμφιβολίες η αποκάλυψη ότι οι δανειστές έχουν καταρτίσει σχέδιο για πέρασμα ολόκληρης της κρατικής περιουσίας σε νέα εταιρεία τύπου holding με βάση το Λουξεμβούργο ή τις Βρυξέλλες και με εποπτεία ξένων (Γερμανών) τεχνοκρατών προκειμένου να αποπληρωθούν τα δάνεια, επιβεβαιώνεται εμμέσως πλην σαφώς από τον πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων Ούρλιχ Γκρίλο, ο οποίος ζήτησε μεταφορά μεγάλου μέρους της εθνικής περιουσίας στον μηχανισμό ESM, ώστε να προστατευθούν τα χρήματα των δανειστών, κατάσχοντας εθνική περιουσία σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια.

ΕΙΧΕ προηγηθεί η αποσαφήνιση Σόιμπλε πως η Μέρκελ δεν μπλοφάρει όταν λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση μείωσης του ελληνικού χρέους και οι ανάγκες θα αντιμετωπιστούν με νέα δάνεια και Μνημόνια. Στα δέκα δισ. ευρώ τα υπολογίζει ο Γερμανός υπουργός, το πολύ 11 βεβαιώνει ο μεγάλος παπαγάλος Στουρνάρας, περί τα 77 τα υπολογίζουν οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες. Που σημαίνει; Που σημαίνει ότι η Ελλάς ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα δεν υπάρχει. Θα είμαστε στην πατρίδα μας νοικάρηδες. Το σχέδιο να μας διώξουν και να μειώσουν δραματικά τον πληθυσμό αυτών που δεν μπορούν να ξενιτευτούν έχει ήδη αρχίσει. Οι νέοι φεύγουν, οι ηλικιωμένοι θα πεθαίνουν πολύ νωρίτερα χωρίς φάρμακα και νοσοκομεία, δεκάδες χιλιάδες σπίτια θα κατασχεθούν και η πατρίδα μας θα γίνει η πρώτη ιδιωτική χώρα στον κόσμο.

Η ΜΕΓΑΛΗ αρπαγή, όμως, αφορά τους υδρογονάνθρακες που βρίσκονται στον θαλάσσιο ελληνικό χώρο. Όπως σημειώνει ο γνωστός Γερμανός χρηματιστής Ντιρκ Μίλερ στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του "Η Σύγκρουση", το καλοκαίρι του 2012 η Ντόρα Μπακογιάννη, σε συνάντηση που είχε μαζί της, τον διαβεβαίωσε ότι με βάση τα σημερινά δεδομένα η Ελλάδα έχει αποθέματα υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου που αντιστοιχούν τουλάχιστον σε αυτά της Λιβύης. Και γράφει ο Ντιρκ Μίλερ:

"ΚΑΙ ΤΩΡΑ τίθεται το εξής ερώτημα: Τι παιχνίδι παίζεται τελικά; Η ελληνική οικονομία καταδυναστεύεται από δρακόντεια μέτρα λιτότητας, ενώ εκατοντάδες δισεκατομμύρια μεταβιβάζονται για να αποζημιωθούν οι εκχωρητές. Σπαταλιούνται δισεκατομμύρια από τα χρήματα των φορολογουμένων σε συμφωνίες χωρίς επιστροφή, ενώ η Ελλάδα διαθέτει τέτοιο ορυκτό πλούτο, που όχι μόνο θα μπορούσε να αποπληρώσει το υπέρογκο χρέος της με το παραπάνω, αλλά θα μπορούσε να είναι και ένα κράτος που ευημερεί, κατά το πρότυπο της Νορβηγίας. Τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί αποκρύπτουν επιμελώς τις πληροφορίες. Όποιος δεν διακρίνει παράξενες σκοπιμότητες, γρήγορα θα αλλάξει γνώμη." Πολύ φοβάμαι ότι μέχρι να αλλάξουν οι Έλληνες πολίτες γνώμη ίσως να είναι αργά. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά η βασική πολιτική δύναμη που μπορεί να μας απαλλάξει από το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, για να απογειωθεί εκλογικά και να φτάσει στην εξουσία, πρέπει να προσγειωθεί στην πραγματικότητα, να ακούει τη φωνή της κοινωνίας και να κατανοεί τι ζητάνε οι πολίτες για να την εμπιστευτούν.

dchristou52@gmail. com

http://www.avgi.gr/

Πρόβλεψη – τρόμος για την ανεργία!

Τουλάχιστον 20 χρόνια θα απαιτηθούν προκειμένου να δημιουργηθούν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας και να μειωθεί το ποσοστό της ανεργίας κάτω από το 10%.
Αυτό προβλέπει, σύμφωνα με πληροφορίες, η ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, που αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα, εν όψει των εγκαινίων της ΔΕΘ.
Όπως εκτιμούν εργατολόγοι της ΓΣΕΕ, οι όποιες επενδύσεις γίνουν μεσοπρόθεσμα θα αφορούν σε δραστηριότητες που δεν απαιτούν υψηλό αριθμό απασχολουμένων ή θα είναι υψηλής τεχνολογίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η αποκαλούμενη «άνεργη ανάπτυξη».
Στην ίδια έκθεση θα αναφέρεται ότι, από το 2009 έως σήμερα, οι μισθωτοί έχουν απωλέσει τουλάχιστον το 25% της αγοραστικής τους δύναμης.
Επίσης, επισημαίνεται ότι αν οι πιέσεις στο εισόδημα συνεχιστούν, τότε το 2014 οι απώλειες των μισθωτών θα εκτοξευτούν στο 50%.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία της έρευνας του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ :
* Οι αποδοχές μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων μειώθηκαν την τελευταία τριετία κατά 41 δισεκατομμύρια ευρώ.
* Η πτώση της εγχώριας ζήτησης, η οποία χαρακτηρίζεται δραματική, έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 1999.
* Κατά την τριετία 2011-2013, το απόθεμα παγίου κεφαλαίου της χώρας μειώθηκε για πρώτη φορά από το τέλος του εμφυλίου πολέμου.
Η ανεργία το Μάιο του ’13 στη χώρα μας ανέβηκε στο 27,6% καταγράφοντας αρνητικό πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Σε υψηλά επίπεδα κινούνται οι δείκτες της ανεργίας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Eurostat εκτιμά πως ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων τον Ιούλιο άγγιξε τα 27 εκατομμύρια.
Να εντείνουν τις προσπάθειές τους κάλεσε τη Δευτέρα τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών ο Επίτροπος Απασχόλησης Λάζλο Άντορ.
http://www.e-reportaz.gr/

Έτσι κάλυψαν τους φοροφυγάδες του εξωτερικού

Στιχομυθίες – σοκ που αναδεικνύουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το «γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ» περιλαμβάνονται στην ηλεκτρονική αλληλογραφία (e-mail) ανάμεσα στα υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών την κρίσιμη περίοδο των πρώτων μηνών του 2011 που αποκαλύπτει σήμερα το e-reportaz.
Ήταν η χρονική συγκυρία που συνδεόταν με την κατοχύρωση του (ουσιαστικού) ελέγχου στα εμβάσματα και στις καταθέσεις του εξωτερικού, μέσα από τις διατάξεις ενός νέου φορολογικού νομοσχεδίου, αλλά και η εποχή που η Ελλάδα είχε αποσπάσει από τους Eυρωπαίους ηγέτες την χρονική επέκταση των Μνημονίων κατά 7,5 χρόνια και ετοιμαζόταν να καταρτίσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα περιόδου 2012-2015.
Στο τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών ο παραπεμφθείς σήμερα σε Ειδικό Δικαστήριο για τη λίστα Λαγκάρντ Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Άλλα δυνατά brand names του οικονομικού επιτελείου της εποχής, ο υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης, ο έτερος υφυπουργός και ελεγχόμενος σήμερα για την υπόθεση «Βάρδαξ Α.Ε.» Δημήτρης Κουσελάς, ο γενικός γραμματέας Ηλίας Πλασκοβίτης, ο διοικητής της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (ΓΓΠΣ) Διομήδης Σπινέλλης, ο νομικός σύμβουλος του ΥΠΟΙΚ Τάσος Μπάνος και η διευθύντρια του γραφείου του κ. Παπακωνσταντίνου Χρύσα Χατζή.
Όπως προκύπτει από τα ηλεκτρονικά μηνύματα των υπηρεσιακών παραγόντων του υπουργείου Οικονομικών, τα οποία φέρνει κατ΄ αποκλειστικότητα στο φως το e-reportaz.gr, το μεγαλεπήβολο εγχείρημα της άμεσης συνέργειας των ελληνικών τραπεζών στον έλεγχο των καταθέσεων του εξωτερικού ξέμεινε από καύσιμα.
Ενώ, λοιπόν, στον αρχικό σχεδιασμό είχαν περιληφθεί συγκεκριμένες αναφορές για τη διαβίβαση στοιχείων από τις τράπεζες προς την ΓΓΠΣ που αφορούσαν «εμβάσματα εξωτερικού», στην πορεία οι αναφορές αυτές χάθηκαν με αποτέλεσμα να μην συμπεριληφθούν στο υπό κατάρτιση φορολογικό νομοσχέδιο.
«Αγαπητέ Γιώργο»
Ενδεικτικό είναι το μήνυμα που απέστειλε ο τότε διοικητής της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων, Διομήδης Σπινέλλης, προς τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Μάλιστα, το μήνυμα που εστάλη στις 23 Φεβρουαρίου 2011, ξεκινά με τη φιλική προσφώνηση, «Αγαπητέ Γιώργο». Ο κ. Σπινέλλης εκφράζει την απογοήτευσή για το γεγονός ότι αφαιρέθηκαν διατάξεις που θα επέτρεπαν αληθινούς ελέγχους στα ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού.
Δείτε το email
Σε άλλο μήνυμά του, προς τον νομικό σύμβουλο του υπουργείου Οικονομικών Τάσο Μπάνο, ο επικεφαλής της ΓΓΠΣ γίνεται ακόμα πιο αιχμηρός: «Τάσο» αναφέρει ο κ. Σπινέλλης «δεν σου κρύβω ότι και εγώ βλέπω κάποια πράγματα που με στεναχωρούν και με ανησυχούν». Τα μαζεύω και τα ζυγίζω»
Σε μια άλλη ανταπάντηση ο κ. Σπινέλλης, απευθυνόμενος στον κ. Μπάνο, δείχνει την έντονη απογοήτευσή του για την εξέλιξη που είχε το θέμα της νομοθετικής κατοχύρωσης των ελέγχων στις καταθέσεις του εξωτερικού: «Όσο για το σ/ν (σχέδιο νόμου) αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Βγήκαν όλες οι καλές διατάξεις και κυρίως η υποχρέωση των τραπεζών να δίνουν στοιχεία λογαριασμών στη ΓΓΠΣ. Είμαι ΠΟΛΥ απογοητευμένος».
Προχειρότητα
Όμως, τα e-mails μεταξύ των στελεχών του υπουργείου Οικονομικών, εκτός όλων των άλλων, αποτυπώνουν και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται καίρια ζητήματα φορολογικού ενδιαφέροντος, όπως αυτό του ελέγχου των καταθέσεων εξωτερικού. Τα μηνύματα που ανταλλάχθηκαν στις 16 Μαρτίου 2011 για το αν περιελήφθησαν οι αναφορές στις τράπεζες είναι σχεδόν απολαυστικά: «Τελικά το βάλαμε στο ν/σ (νομοσχέδιο) ή όχι; αν όχι να μπει ή το αφήνουμε; να μιλήσω με εετ; (Ένωση Ελληνικών Τραπεζών)», ρωτούσαν από το γραφείο του υπουργού στις 16 Μαρτίου 2011 με θέμα «Στοιχεία τραπεζών στη γγπς». Η Χρύσα Χατζή, διευθύντρια του κ. Παπακωνσταντίνου συμπλήρωνε: «Δεν μπήκε λέει ο Τάσος (Μπάνος). Να το βάλουμε (ψηφίζω)». Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, Ηλίας Πλασκοβίτης, σε απάντηση προς διάφορα άλλα στελέχη, μεταξύ των οποίων και ο πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γιάννης Καπελέρης, ανέφερε: «Κατ΄ αρχήν συμφωνώ να μπει. Θα πρότεινα πάντως να έκανες μία συνεννόηση με Ράπανο. Επίσης ο Φίλιππος (Σαχινίδης) να μας πει την άποψή του».
Οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις συντελέστηκαν όταν κυριαρχούσε στην επικαιρότητα το θέμα της διαφυγής μεγάλων ελληνικών κεφαλαίων σε τράπεζες της Ελβετίας. Τη χρονική περίοδο, λοιπόν, που το οικονομικό επιτελείο προετοίμαζε το επόμενο μεγάλο πακέτο οικονομικών μέτρων, παρέπεμπε στις καλένδες μια κρίσιμη νομοθετική ρύθμιση, η οποία θα μπορούσε να αποδώσει έσοδα στο ελληνικό Δημόσιο αποφορτίζοντας από τα βάρη το φορολογικό σώμα.
Οι ερωτήσεις του κ. Κουσελά
Όσοι ακόμα διατηρούν επιφυλάξεις για τις ικανότητες ή την αποτελεσματικότητα των κυβερνητικών παραγόντων δεν έχουν παρά να διαβάσουν το email που είχε στείλει ο υφυπουργός Οικονομικών Δημήτρης Κουσελάς στο νομικό σύμβουλο του υπουργείου Τάσο Μπάνο σχετικά με τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες το Δημόσιο μπορεί να κατάσχει αφορολόγητες καταθέσεις. Το μήνυμα του υφυπουργού φέρει ημερομηνία 20 Μαρτίου 2011 και έχει ως βάση μία ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Γεράσιμου Γιακουμάτου. Άγνοια και αδιαφορία. Μείγμα επικίνδυνο…
Δείτε το