Εχει δίκιο ο Λαφαζάνης

Του Γιώργου Μαλούχου

Πανικός έπεσε με την αποστροφή Λαφαζάνη περί ευρώ – νομίσματος γερμανικής φυλακής. Πανικός, που το μόνο που δείχνει είναι τελικά το εύστοχο μιας διατύπωσης την οποία οι περισσότεροι δεν τολμούν καν να ακούσουν.

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους επειδή, ακόμα και τώρα, παρά τις τραγικές συνθήκες, η υποκρισία περισσεύει.

Μέχρι και στην ίδια την κυβέρνηση είναι κοινή η πεποίθηση ότι το πρόγραμμα αυτό δεν βγαίνει και δεν οδηγεί πουθενά. Στο μέγαρο Μαξίμου βρίσκονται σήμερα κάποιοι που πρώτοι αντέδρασαν σε αυτή την πολιτική, για να την υπηρετήσουν στη συνέχεια πιο πιστά κι από εκείνους που την υπέγραψαν. Ακόμα και εκεί ξέρουν καλά ότι αυτή η πορεία είναι αδιέξοδη. Γιατί λοιπόν την ακολουθούν; Επειδή κρίνουν ότι η άλλη κατεύθυνση θα είναι άμεσα καταστροφική. Σημασία, εν προκειμένω, δεν έχει αν έχουν δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει ότι δεν κάνουν ό,τι κάνουν θετικά, επειδή το επιλέγουν, επειδή το πιστεύουν, αλλά επειδή θεωρούν ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Φτάσαμε όμως ήδη στην καταστροφή και φως δεν υπάρχει, την ώρα που εκείνα που πριν από δύο χρόνια παρουσιάζονταν ως εφιάλτες, έχουν, με αυτή την πολιτική, εν τέλει ήδη συντελεστεί.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, πιστεύουν ότι γίνεται αλλιώς. Πώς; Με το να πας και να πάρεις πρωτοβουλίες για αλλαγή πλεύσης της γερμανικής και συνακόλουθης ευρωπαικής πολιτικής. Με το να πείσεις, ή, ακόμα περισσότερο, να “αναγκάσεις” τους Γερμανούς σε έναν άλλο δρόμο. Πρόκειται όμως για κάτι που δεν μπορεί να συμβεί. Είναι δεδομένο ότι η Γερμανία δεν θα αλλάξει πλεύση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε κανείς άλλος πρόκειται να αλλάξει την κατεύθυνση που έχει δώσει στη νέα Ευρώπη το Βερολίνο. Κι όποιος πιστεύει ότι μπορεί να το πετύχει ή πλανάται, ή παραπλανά. Ας ρωτήσουν, στο τέλος τέλος, και τον Σαμαρά: κι εκείνος τα ίδια περίπου έλεγε, ότι θα τους αλλάξει, ότι θα τους πείσει, ότι θα διαπραγματευθεί. Τους πήρε λιγότερο από μερικές ημέρες να του επιβάλλουν την πλήρη υποταγή στην πολιτική τους.

Το ευρώ είναι σχεδιασμένο για τις ανάγκες και τις δυνατότητες της γερμανικής υπερπλεονασματικής οικονομίας. Οσο κι αν ακόμα κάποιοι θέλουν να κοροιδεύουν τον εαυτό τους ότι δήθεν υπηρετεί την Ευρώπη, βλέπουν πια ότι υπηρετεί ένα σαφές και ξεκάθαρο εθνικό σχέδιο της Γερμανίας. Οι χώρες που δεν έχουν τις δυνατότητες της Γερμανίας είναι υποχρεωμένες να συμπιέζονται από αυτό, στον ένα ή στον άλλο βαθμό. Και, κάθε μέρα που περνάει, το χάσμα διευρύνεται. Η Ελλάδα, η πιο δύσκολη περίπτωση, συμπιέζεται (σήμερα) περισσότερο από κάθε άλλη χώρα από ένα νόμισμα που δεν επιτρέπει καμία χρήση των εργαλείων νομισματικής πολιτικής και επιβάλλει όρους που δεν έχουν προυπάρξει σε άλλη τέτοια κλίμακα στην ιστορία. Γι αυτό και η μόνη χώρα που έχει ισχυροποιηθεί και μάλιστα δραματικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια είναι η Γερμανία, σε αντίθεση με όλες τις χώρες της κρίσης που βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, αλλά σε αντίθεση και με την ίδια την Ευρώπη ως σύνολο, που το μέλλον της αμφισβητείται πλέον όσο ποτέ.

Ολα αυτά, τα γνωρίζουν φυσικά οι πάντες στην Αθήνα. Δυστυχώς ή ευτυχώς αφελείς δεν υπάρχουν στο δημόσιο βίο. Απλώς, ο Λαφαζάνης τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Πολλοί βέβαια θεωρούν ότι το να μην βλέπεις την πραγματικότητα είναι πολιτική. Ε, δεν είναι. Αντίθετα, είναι η απόλυτη συνταγή καταστροφής που, δυστυχώς, όλο και πλησιάζει πιο κοντά. Και, πάντως, το να μη συζητάς, το να μη σχεδιάζεις, αλλά, αντίθετα, το να δαιμονοποποιείς ακόμα και τις λέξεις, όχι πολιτική δεν είναι, αλλά σκοταδισμός που δεν υπηρετεί, αλλά βλάπτει τη χώρα.

Σημείωση: Επειδή πολλοί επιμένουν, ακόμα και αυτές τις ώρες, να σκέπτονται με ποδοσφαιρικούς όρους και το μόνο που βλέπουν είναι όχι η ουσία και το επιχείρημα, αλλά το πώς θα κρεμάσουν εύκολες ταμπέλες, να σημειώσω εδώ ότι το να λες πώς έχει δίκιο ο Λαφαζάνης δεν σε καθιστά ταυτόχρονα και... μέλος της Αριστερής ή της όποιας άλλης πλατφόρμας. Αντε, ας ξυπνήσουν επιτέλους...

http://www.tovima.gr/

ΚΑΛΑ, ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΙ ΕΓΩ!

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα φορολογούνται, λέει στο εξής, για τα καθαρά τους κέρδη από το πρώτο ευρώ. Αυτή η είδηση θα είχε αξία σε κάποιο Κράτος όπου οι εφορίες θα γνώριζαν όχι ποιο είναι το «πρώτο ευρώ» του ελεύθερου επαγγελματία, αλλά το τελευταίο. Δηλαδή θα γνώριζαν το συνολικό εισόδημά του.

Πάμε να δούμε τι γνωρίζουν οι εφορίες σε ένα αστείο κράτος, όπως το ελληνικό. Σε περισσότερα από 70 δισεκατομμύρια ευρώ ανέρχεται το ποσό που δήλωσαν μισθωτοί και συνταξιούχοι για το 2011 ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωσαν εισοδήματα που αγγίζουν μόλις τα 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν από την ανάλυση των στατιστικών δεδομένων των φορολογικών δηλώσεων που υποβλήθηκαν το 2012 και αφορούν στα εισοδήματα που αποκτήθηκαν το 2011.

Για το 2012, λοιπόν, το υπουργείο Οικονομικών είχε υπολογίσει  να εισπράξει συνολικά από τα φυσικά πρόσωπα περί τα 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή το 72% του φόρου εισοδήματος των φυσικών προσώπων καταβάλλουν μισθωτοί και συνταξιούχοι, ενώ οι υπόλοιπες κατηγορίες επαγγελμάτων συμβάλλουν στον κρατικό προϋπολογισμό με 3 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ας μη μπλέξουμε με άλλους αριθμούς και με κάτι φορολογικές δηλώσεις 10.000 και 12.000 ευρώ από μεγαλογιατρούς, μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοδιαφημιστές. Με εντελώς διαλυμένο τον φοροελεγκτικό μηχανισμό, το αποτέλεσμα του νέου μέτρου θα είναι και πάλι αστείο καθώς η φορολόγηση θα γίνεται από ταδηλωθέντα πρώτο και τελευταίο ευρώ, τουτέστιν μια από τα ίδια.

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Πρόκειται για μία επικοινωνιακή μπαρούφα. Το θέμα είναι ότι μέχρι το 2010 υπήρχε ένας βασικός ένοχος για την υψηλή φορολόγηση μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Ο ένοχος ήταν «το 1,5 εκ. τεμπέληδων του Δημοσίου». Η καθεστωτική φωνή επαναλάμβανε διαρκώς το «Οι φόροι μας πάνε στους τεμπέληδες». Επειδή είμαι γνωστός καλοπροαίρετος, θα το δεχτώ.

Πλήρωνε ο καθένας μας, ας πούμε, 100 ευρώ για τους 1,5 εκ. «τεμπέληδες του Δημοσίου». Σήμερα όμως οι «τεμπέληδες του Δημοσίου» σύμφωνα με την επικαιροποίηση της 26^ης  Απριλίου 2013 είναι: 621.797 (μόνιμοι,  υπάλληλοι Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου – ΙΔΑΧ, υπάλληλοι με έμμισθη εντολή και επί θητεία) συν 78.950 υπάλληλοι (αιρετοί, μετακλητοί, υπάλληλοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου και λοιπές εργασιακές σχέσεις). Σύνολο 700.747 μόνιμοι και συμβασιούχοι. Δηλαδή κάτω από το 50% του 1,5 εκ. «τεμπέληδων» για τους οποίους ο καθένας μας πλήρωνε 100 ευρώ φόρο.

Αν τώρα υπολογίσουμε νέες συνταξιοδοτήσεις, κλείσιμο ΕΡΤ, κλείσιμο Οργανισμών και μηδενικές προσλήψεις φτάνουμε γύρω στο 45%. Στην πλάκα, λοιπόν, θα έπρεπε σύμφωνα με το επιχείρημα του καθεστώτος να πληρώνει σήμερα ο καθένας μας μόνο 50 ευρώ φόρο. Έχει όμως και καλύτερο.

Οι μισθοί των «τεμπέληδων» έχουν μειωθεί κατά μέσο όρο 35% – πλην ορισμένων βουβαλόπαιδων που οι προστάτες υπουργοί τους φρόντισαν να μη μειωθούν καθόλου, γι’ αυτό και μιλάμε για μέσο όρο. Άρα, λοιπόν, ο φόρος που αντιστοιχούσε στον καθένα μας έπρεπε όχι μόνο να μειωθεί κατά 50%, αλλά ακόμη περισσότερο καθώς ελαφρύνθηκαν οι δαπάνες του προϋπολογισμού για μισθοδοσία «τεμπέληδων».

Κατά τα λοιπά, νοσοκομεία δε δημιουργούνται αλλά κλείνουν. Σχολεία δεν κατασκευάζονται, αλλά συνενώνονται. Εν τω μεταξύ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων για το 2013 μετά από συμφωνία κυβέρνησης – Τρόικας,  διαμορφώθηκε στα 6,65 δισ. ευρώ και όχι στα 6,85 δισ. ευρώ που ήταν ο αρχικός στόχος, ενώ το 2014 το  Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων θα κινηθεί ακόμη χαμηλότερα στα 6,4 δισ. ευρώ. Να προσέξουμε βέβαια εδώ ότι το χρηματοδοτούμενο αποκλειστικά από εθνικούς πόρους σκέλος του ΠΔΕ θα ανέλθει στα 850 εκατ. ευρώ για το 2013. Αυτά είναι. Για τη Δημόσια Υγεία να μην τα ξαναλέμε, ούτε για τους δρόμους που δόθηκαν σε ιδιώτες και θα γεμίσει ο τόπος διόδια.

Η πρώτη μου απορία είναι, εφόσον ο βασικός ένοχος για τη φορολόγηση, δηλαδή η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, μειώθηκε και εφόσον οι εθνικοί πόροι για Δημόσιες Επενδύσεις εξαϋλώθηκαν, πώς σκατά γίνεται οι φόροι να αυξάνονται; Πώς γίνεται δηλαδή, με 1,5 εκ. «τεμπέληδες του Δημοσίου» να πλήρωνε ο καθένας μας 100 ευρώ και με τους μισούς να πληρώνουμε 250 ευρώ; Πώς γίνεται να μειώνεται το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και οι φόροι να αυξάνονται;

Γι’ αυτό και η δεύτερη απορία μου έχει σχέση με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Γιατί να πληρώνουν φόρους; Το ίδιο ισχύει και για τους επιχειρηματίες. Γιατί να πληρώνουν φόρους; Δηλαδή, εντάξει, τον κυνηγάς τον φοροφυγά που δεν κόβει αποδείξεις, αλλά γιατί; Εφόσον δεν υπάρχει φορολογική ανταποδοτικότητα, γιατί να τις κόψει και να μην κάνει απευθείας νταραβέρι με τον πελάτη στη μείωση της τιμής του προϊόντος ή της υπηρεσίας που πουλάει; Απορώ πώς δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι αυτοί αναρχοκαπιταλιστές. Ίσως δεν αναπτύχθηκε ακόμη η μόδα ή μπορεί να είναι και να μην το ξέρουν.

Διότι όταν ακούς κυβερνητικό βουλευτή, το φαινόμενο Ταμήλος, να δηλώνει «Πάνω από 1.5 εκατομμύριο Έλληνες είναι άνεργοι. Αυτό δεν μπορεί να το λύσει το κράτος», καταλαβαίνεις ότι το μόνο που μπορεί να κάνει το Κράτος είναι να δημιουργεί νέους ανέργους δηλαδή να στερεί πελάτες από την αγορά. Τώρα, γιατί η αγορά δεν έχει βγει ακόμη στους δρόμους με πανό «Κάτω το Κράτος», είναι η μεγαλύτερη απορία μου.

http://kartesios.com/

58 να ‘ναι οι ώρες σας

Του Πιτσιρίκου

Πραγματοποιήθηκε χτες η πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση της κίνησης των 58 για την επανασύσταση της Κεντροαριστεράς. Η συγκέντρωση έγινε σε θέατρο και συμμετείχαν μεγάλοι ηθοποιοί, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Κώστας Σημίτης και ο Γρηγόρης Ψαριανός.

Είναι εντυπωσιακό πως στη συγκέντρωση για την επανασύσταση της Κεντροαριστεράς οι παρευρισκόμενοι ήταν δεξιοί και νεοφιλελεύθεροι.

Είναι αυτή η Κεντροαριστερά που δεν έχει αριστερούς.

Είναι αυτή η νέα Κεντραριστερά που θα γίνει μόνο με εξηντάρηδες. Οι κάτω από 60 είναι νέοι και άμυαλοι, και δεν τους δέχονται. Είναι σαν το 58 να είναι όριο ηλικίας για να σε δεχτούν.

Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην φυλακή, οπότε υπάρχει η πιθανότητα η Ελληνική Δικαιοσύνη να τους αφήνει να μαζευτούν μόνοι τους, για να γίνει εύκολα η ομαδική σύλληψή τους.

Πάντως, με το πού φάνηκε στο βάθος η φυλακή, οι πασόκοι ανακάλυψαν την Κεντροαριστερά και τα αγνά ιδεώδη.

Ουσιαστικά, η κίνηση των 58 είναι όλοι αυτοί οι σιχαμένοι πασόκοι και διάφοροι κρατικοδίαιτοι «πνευματικοί άνθρωποι», που βλέπουν πως έμειναν έξω από το παιχνίδι και προσπαθούν να βρουν τρόπο να πέσουν ξανά με τα μούτρα στη μάσα, αποφεύγοντας, βέβαια, την δικαιοσύνη και την απόδοση ευθυνών, αφού είναι της άποψης πως ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής και όλοι όσοι συμμετείχαν στις κυβερνήσεις πριν την χρεοκοπία της χώρας δεν έχουν καμία ευθύνη.

Οπωσδήποτε, είναι εγκληματικό να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή αλλά είναι επίσης εγκληματικό να ψηφίζεις, μετά από όλα αυτά, ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλο.

Ο Σημίτης, ο Βενιζέλος και οι άλλοι πασόκοι δεν έκατσαν στην πρώτη σειρά, αφενός επειδή φοβούνται και αφετέρου για να μην πολυφαίνονται και καταλάβει ο κόσμος πως αυτή η κίνηση των «58″ είναι όλοι αυτοί οι σκατοπασόκοι που δεν λένε να ψοφήσουν.

Πρέπει να είσαι πολύ γελοίος για να εμφανίζεις σε συγκέντρωση για κίνηση που θέλει να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο ανθρώπους σαν τον Βενιζέλο και τον Σημίτη, ενώ είναι υπέροχο να υποστηρίζεις πως θέλεις η χώρα να αλλάξει και να μην αναφέρεις καν τη λέξη «δικαιοσύνη».

Πάντως, αν έπεφτε χτες το θέατρο που φιλοξενούσε αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες, η χώρα θα έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και θα έβγαινε από το αδιέξοδο.






http://pitsirikos.net/

ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΗ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ.

Ειδήσεις αθλιότητας διάσπαρτες. Νομίζουν οι καλοβαλμένοι ακόμα συμπολίτες και οι μέντορες των πολιτικών λιτότητας πως μέσα στο εορταστικό κλίμα αυτές οι «ειδησούλες» θα είναι σταγονίτσες δυσάρεστες στο γενικότερο κλίμα χαράς και γλεντιού...

Το κακό μ΄αυτό το πόλεμο είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ πόσα θύματα είχε. Γιατί ένα θύμα από σφαίρα είναι  ολοφάνερο. Μια καταστροφή από βομβαρδισμό είναι ολοφάνερη. Μια κατάσταση αιχμαλωσίας, βασανισμού, εκτέλεσης είναι ολοφάνερη.

Ποιος όμως θα μπορέσει ποτέ να μετρήσει πόσοι «αδύναμοι κρίκοι» δεν θα είχαν καταλήξει στο νοσοκομείο ή και στο θάνατο, αν είχαν π.χ. θέρμανση, φαγητό,   φάρμακα, κάποιο πενιχρό εισόδημα για να επιβιώσουν?....

Ποιος θα μπορέσει να μετρήσει σε μεγαλύτερα μεγέθη, πόσοι άνθρωποι δεν θα είχαν καταλήξει με βασανιστικό και αργό θάνατο από  δεκάδες οδυνηρές ασθένειες αν η τροφή δεν ήταν ένα δηλητηριασμένο σκουπίδι, αν ο αέρας που ανασαίνουμε δεν ήταν μια βρώμα, αν το νερό που πίνουμε δεν ήταν ένας βούρκος? 

Κι ο κατάλογος από θανάτους που οφείλονται σε πολιτικές που έχουν σαν κεντρικό άξονα, την απληστεία, τη μωροδοξία, την αλλαζονεία και όλο το κακό συναπάντημα της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης, είναι ατελείωτος. Ηταν, είναι και θα είναι ατελείωτος...
Επικεντρώνοντας όμως τη προσοχή μας στο εδώ και τώρα της μνημονιακής Ελλάδας, το βέβαιο είναι πως άνθρωποι πεθαίνουν από τη πείνα, το κρύο, την ελλειπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις υποβαθμισμένες  συνθήκες υγιεινής ή  επάρκεια βασικών αγαθών στη καθημερινότητα.

Πόσο φιλάνθρωπο είναι φέτος να ανάψουμε, όσοι μπορούμε, λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, όταν άνθρωποι κοιμούνται με κεριά το βράδυ ξεπαγιασμένοι?..

Πόσο φιλάνθρωπο είναι να ψάχνουμε τι θα στοιβάξουμε στο καρότσι του σουπερ μάρκετ για να νοιώσουμε ικανοποιημένοι και χορτασμένοι όταν έξω από το κατάστημα θα  υπάρχουν χέρια απλωμένα που θα παρακαλάνε για να γεμίσουν μια σακούλα με γάλα, ψωμί, λίγα μακαρόνια για να βγάλουν τις γιορτές ζωντανοί?..

Πόσο φιλάνθρωπο θα είναι να νοιώθει το παιδί μας  ασφαλές και χαρούμενο με τα πακετάκια δώρα κάτω από το δέντρο, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν πολλά παιδιά,  ίδια μ΄αυτό που δεν έχουν τη χαρά στο σπίτι τους αυτές της γιορτές ούτε λίγης θέρμανσης...

Και φυσικά θα πεταχτεί κάποιος και θα πει, και τι θέλεις να αφήσουμε τα παιδιά μας χωρίς δώρα, να μην αγοράσουμε τη γαλοπούλα μας, να μην πιούμε το κρασί μας, επειδή κάποιοι είναι εξαθλιωμένοι και πεθαίνουν αβοήθητοι?
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.  Ο καθένας μας στη μικρή του μίζερη ζωούλα είναι ένα πρωθυπουργίσκος, ένα τροικανούλης για άλλους κατώτερους από αυτόν, που τους ζυγίζει και τους μετράει ανάλογα με το δικό του βόλεμα.  Οι κάθε είδους τρόικες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο και λειτουργούν απέναντί σου που είσαι μικρός και τιποτένιος μπροστά στο δικό τους τομάρι, όπως εσύ ακριβώς λειτουργείς για τους δικούς σου υπηκόους ανά περίσταση.

Είναι ο γείτονας που δεν νοιάστηκες ποτέ να μάθεις αν ζει ή αν πέθανε.
Είναι το κοριτσάκι που του ανάβεις κεριά και λιβάνια ΑΦΟΥ πεθάνει από τις αναθυμιάσεις μιας κ@λόσομπας.
Είναι η γιαγιά που θα κουνήσεις το κεφάλι λυπημένα ΑΦΟΥ πεθάνει στημένη σε κάποια σκαλιά ζητιανεύοντας ένα κομμάτι ψωμί.
Είναι το αίμα που φοβάσαι να δώσεις όταν  γίνεται έκκληση για βοήθεια.  Είναι τα δεκάδες ιδρύματα κάθε είδους, που σε απάνθρωπες συνθήκες ζουν πεταμένοι χιλιάδες άνθρωποι και δεν μπήκες ποτέ στο κόπο να ενημερωθείς τουλάχιστον που είναι, τι συμβαίνει, ποιος ευθύνεται και τι πρέπει να γίνει?

Είναι εκείνη η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που ποτέ δεν θα κάνεις και ποτέ δεν θα κατέβεις αγανακτισμένος στη πλατεία για να παλαίψεις  για τους «άπορους» των φτωχοκομείων, για τους «απερίθαλπτους ασθενείς», για τα νέα παιδιά που σβήνουν μέσα στη κόλαση των νακρωτικών, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στα σκλαβοπάζαρα της σάρκας, για τους ανθρώπους που δουλεύουν στις πιο βρώμικες δουλείες , στους χώρους εργασίας των οποίων δεν έχεις πατήσει ποτέ ούτε που ξέρεις πως είναι. 

Δεν είναι η τρόικα απάνθρωπη. Δεν είναι οι κυβερνώντες απάνθρωποι. Είναι απάνθρωπο όλο το σύστημα που θρέφει συνεχώς πολίτες τομαρο-κεντρικούς. Ανθρώπους που η αρχή και το τέλος της ενασχόλησης του μυαλού τους είναι  με ποιο τρόπο θα φάνε, θα γ@μίσουν, θα γλεντήσουν ή θα ξαπλάρουν καλύτερα, ή στη καλύτερη περίπτωση πως θα φυλάξουν τη φωλίτσα τους, τα παιδάκια τους, τα παιχνιδάκια τους ,  τα βίτσια τους και τους εθισμούς τους...

Στα λόγια μπορούμε όλοι να γίνουμε ήρωες, μάρτυρες ή η Μαρία Τερέζα που αγκαλιάζει όλους τους δυστυχισμένους αυτού του κόσμου. Μπορούμε να φαντασιωθούμε πως είμαστε καλύτεροι από τον δίπλα. Διακαιότεροι. Πιο ευαίσθητοι. Στα λόγια μπορούμε να παραστήσουμε τους μεγάλους επαναστάτες ή τους άγιους. 

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτές οι γιορτές βρίσκουν το κόσμο μοιρασμένο. Σ΄εκείνους που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί, ή απλά δεν τους ενδιαφέρει γιατί θα γιορτάσουν, θα πιούν, θα γλεντήσουν, μες τη ζεστασιά τους, τα δεντράκια με τα φωτάκια, τα πακέτα δώρα, τα μεζεδάκια τους και τα κρασάκια τους, κι εκείνους που δεν θα έχουν τίποτα από τα παραπάνω ή θα έχουν ελάχιστα, μια μίζερη έκδοση της χαράς, και φυσικά όλους τους αγανακτισμένους-επαναστατημένους σε κατάσταση ανακωχής που "έλα μωρέ, μη μιζεριάζουμε συνέχεια ας φάμε τώρα τα μελομακάρονα και τις γαλοπούλες, ας το γλεντήσουμε λιγάκι και μετά τα φώτα ξαναπιάνουμε τη μουρμούρα"

Αποφάσισα να ασχολούμαι λιγότερο με το άθλημα της διαμαρτυρίας, γιατί πρέπει να έχω γερά νεύρα αυτές τις μέρες να περιμένω με το καλαθάκι πίσω από κάτι καρότσια που νομίζεις πως εφοδιάζονται για ένα χρόνο τρόφιμα, θα πρέπει να υπομείνω περισσότερο την ορθοστασία στο λεωφορείο γιατί έχουν βγει σαν τους σεληνιασμένους με τα αυτοκίνητα έξω να αγοράσουν τα μπιχλιμπίδια, θα πρέπει να κρατάω τη ψυχραιμία στις μ@λακίες που θα βλέπω που είναι πάντα πολλαπλασιασμένες επί δέκα αυτές τις μέρες. 

Αυτά λοιπόν για τους φίλους που ρωτάνε τι έπαθα, γιατί δεν γράφω, γιατί εξαφανίστηκα. Εδώ είμαι δεν εξαφανίστηκα, απλά εξαφανίστηκε η διάθεσή μου να σχολιάζω το εμφανές. Δηλαδή την αναληγσία του κράτους και την αδιαφορία των πολιτών. Την αθλιότητα των πεινασμένων και την αναισθησία των χορτάτων. Το θράσος των ενόχων και το φόβο των αθώων. Οπως είπε κάποιος "έλα μωρέ πάντα υπήρχαν φτωχοί και πεινασμένοι" Και είναι αλήθεια. Στη ποσοότητα θα το χαλάσουμε? Οπως όταν ήταν μερικές χιλιάδες οι πεινασμένοι και μερικά εκατομμύρια οι χορτάτοι που δεν τους καιγόταν καρφάκι, έτσι τώρα είναι μερικά εκατομμύρια οι δυστυχισμένοι και λίγο πιο περιορισμένος ο αριθμός των χορτάτων? Ε και? Οι γιορτές θα γίνουν για εκείνους που έχουν ακόμα.  

Λεφτά υπάρχουν. Για πολλούς, ακόμα. Οι υπόλοιποι? Θα πάρουμε ακριβώς αυτό που διεκδικήσαμε. Την ανούσια και κουραστική τελικά κλάψα μας. Γιατί όταν επί τρία χρόνια σε τσακίζουν και το μόνο που κάνεις είναι να βρίζεις και  να απειλείς στο γάμο του καραγκιόζη ή να ζητιανεύεις, δεν είναι τίποτα άλλο από κλάψα. 

Αυτές οι γιορτές είναι γιορτές σε κατοχικό κλίμα. Αυτοί που θα γιορτάσουν χωρίς καμμία ενοχή δεν έχουν καμμία σχέση με το νόημα της αγάπης. Κι αυτοί που δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν θα ελπίζουν σ΄ενα θαύμα. Η μόνη ελπίδα που έχουν οι πεινασμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν λίγα ακόμα να τους δώσουν ένα πιάτο φαί, μια κουβέρτα, ένα παιχνίδι για τα παιδιά τους, ένα χαμόγελο. Εκείνοι οι λίγοι άνθρωποι που θα νοιαστούν. Γιατί μόνο από αυτούς τους φτωχούς που θα μοιραστούν το λίγο που έχουν με το καθόλου που δεν έχει ο διπλανός τους, θα υπάρξει το αληθινό νόημα της αγάπης. Η επιδεικτική ελεημοσύνη, τα γκαλά με τις τηλεοπτικές κάμερες από δίπλα να διαφημίζουν  τη καλή πράξη του χρόνου που θα γίνει από  τους φιλάνθρωπους χοντρούς σβέρκους είναι εντελώς εμετικό. 

Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα συνεχίζει, όσο τα πεινασμένα χέρια αντί να γίνουν γροθιές θα είναι απλωμένα έτοιμα για ζητιανιά... Το εξαθλιωμένο πλήθος πολλοί το φοβήθηκαν, τους ζητιάνους ουδείς.

























http://synithisypoptos.gr/blog

Η συγχώρεση του κλέφτη

Τον συνάντησε στο δρόμο μετά από κάτι παραπάνω από 10 χρόνια. Ο Νίκος είχε κλέψει τότε από τον Παντελή 10.000 ευρώ. Ο Παντελής ποτέ δεν το ξέχασε και γι' αυτό τώρα έκανε πως δεν τον έβλεπε.
Μα ο Νίκος, αφού δεν τα κατάφερε με τα νεύματα, τον έπιασε απ' τον αγκώνα.
Ο Παντελής προσποιήθηκε πως χάρηκε που τον είδε, του είπε ένα τυπικό "γεια" και κίνησε να στρίψει παραπέρα.
Ο Νίκος όμως επέμεινε. Τον έπιασε απ' τον ώμο και του είπε: 
"Άκου φίλε, ξέρω, έχεις δίκιο που δε μου συγχωρείς εκείνη την παλιά ιστορία. Χρόνια τώρα με βαραίνει στο στήθος το κρίμα αυτό.
Ήρθε η ώρα, όμως, να σου ζητήσω έμπρακτη συγχώρεση κι ελπίζω να τη δεχτείς.
Να, πάρε τα 10 χιλιάρικα που σου 'χα κλέψει τότε.
Πάρε και άλλα 5, έτσι, για τη συγνώμη.
Δε θέλω να χρωστάω σε κανέναν τίποτα.
Και θέλω να διορθώσω το κακό που έκανα τότε."

Ο Παντελής σιωπούσε και τον κοιτούσε σκεπτικά και διστακτικά, χωρίς να κάνει κίνηση να πάρει τα χρήματα.
Ο Νίκος επέμεινε κραδαίνοντας τα χρήματα: Πάρε τα 15 χιλιάρικα, σε παρακαλώ!
Ο Παντελής απάντησε: Όχι.
Ο Νίκος έμεινε άναυδος. Μα πώς...;
Παντελής: Δε θέλω τα 15 χιλιάρικα. Δε μου πήρες τόσα.
Νίκος: Μα δε σου είπα; 10 σου 'χα φάει κι άλλα 5 στα δίνω χάρισμα για το καλό που μου 'κανες, έστω και άθελά σου.
Παντελής: Αλήθεια είναι. Μα με τα 10 αυτά χιλιάρικα, εσύ μπόρεσες να πληρώσεις τα χρωστούμενα της επιχείρησής σου τότε και κατάφερες να την κρατήσεις ανοικτή και δυνατή. Σωστά;
Ν: Σωστά. Ε και;
Π: Πριν πάρεις τα δικά μου λεφτά, δεν ήσουν έτοιμος να κλείσεις την επιχείρησή σου;
Ν: Ναι, ήμουν.
Π: Με αυτά που μου έκλεψες δεν την κράτησες ανοιχτή;
Ν: Ναι, αλλιώς θα είχε κλείσει.
Π: Αφού την κράτησες ανοιχτή, μετά σιγά-σιγά δεν πήρε τα πάνω της;
Ν: Ναι, από τότε και μετά ήταν κερδοφόρος.
Π: Έκτοτε δεν κερδίζεις πάνω από 3.000 ευρώ το μήνα;
Ν: Ναι, δόξα τω Θεώ.
Π: Και μετά, αφού ομαλοποιήθηκε η επιχείρησή σου, δεν κατάφερες να πάρεις εκείνο το ωραίο σπίτι πληρώνοντας τις δόσεις από τα κέρδη της;
Ν: Ναι, και σε λίγο καιρό θα το έχω ξεχρεώσει.
Π: Και μετά, έχοντας μια ομαλή ζωή με δουλειά, χρήματα και σπίτι, δεν κατάφερες να βρεις τη γυναίκα που αργότερα παντρεύτηκες;
Ν: Ναι, πριν ήμουν σε άθλια κατάσταση για να σκέφτομαι τέτοια πράγματα.
Π: Και με τη γυναίκα σου δεν κάνατε δυο παιδάκια, τα οποία μεγαλώνεις ήσυχα χάρη στο ότι η δουλειά σου πάει καλά και έχεις και φαγητό να τα ταΐσεις και σπίτι να τα κοιμίσεις;
Ν: Ναι, έτσι είναι. Χωρίς το σπίτι και τα χρήματα, πού να χωρούσα τη γυναίκα και τα παιδιά μου; Πώς να ζούσαμε;
Π: Ε λοιπόν δε μου χρωστάς 10.000 ευρώ. 
Ν: Και τι σου χρωστάω;
Π: Μου χρωστάς όλα τα κέρδη σου εδώ και 10 χρόνια, μου χρωστάς την επιχείρησή σου, το σπίτι σου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου.
Ν: Και τι να κάνω;
Π: Αν είσαι τίμιος, δεν αρκεί να μου δώσεις 10 χιλιάδες ευρώ. Ούτε 15.
Ν: Και τι να σου δώσω;
Π: Την επιχείρησή σου, το σπίτι σου, τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου!
Ν: Ε μα αυτό δε γίνεται. Είναι τρελό! Πώς να στα δώσω; Μπορώ να σου δώσω τη ζωή μου;
Π: Είδες λοιπόν; Εσύ έκλεψες από μένα τη ζωή σου και για να πατσίσουμε μου γυρίζεις... 15 χιλιάρικα! Τόσο την κοστολογείς;
Ν: Όχι, αλλά τι να σου δώσω και πώς να στο δώσω; Δεν μπορώ να σου δώσω τη ζωή μου!
Π: Δεν ξέρω. Πάντως εγώ, εξαιτίας του κακού που μου έκανες, δεν κατάφερα να αγοράσω σπίτι, έχασα το ρευστό που είχα στην άκρη για να σώσω την επιχείρησή μου σε μια δύσκολη ώρα και αναγκάστηκα να την κλείσω, και -μ' αυτά και μ' αυτά- δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω οικογένεια, να 'χω γυναίκα και παιδιά, όπως εσύ που τα απέκτησες κλέβοντάς με. 
Δε μου 'κλεψες 10 χιλιάρικα. Μου 'κλεψες μια ζωή. 
Ν: Και για όλα αυτά φταίνε τα 10 χιλιάρικα που σου 'κλεψα;
Π: Ναι, γιατί η δυσκολία που μου δημιούργησες άρχισε να με κατατρώει, το μαγαζί δεν είχε ρευστό και κινδύνευε κι έτσι τα νεύρα πολλαπλασιάστηκαν και -με τα πολλά- διαλύθηκε η σχέση που είχα χρόνια τότε με τη γυναίκα που θα παντρευόμουν και θα κάναμε παιδιά μαζί. Μετά, αφού το μαγαζί αναγκάστηκα να το κλείσω για λίγα χιλιάρικα χρέη, δεν είχα πια εισόδημα, δούλευα από 'δω κι από κει σκόρπια μεροκάματα κι έτσι έμεινα για πάντα στο νοίκι. Γερνάω μόνος, άτεκνος και στο νοίκι. Κι εσύ μου ζητάς να πατσίσουμε με 10 ή 15 χιλιάρικα;
Ν: Και πώς να πατσίσουμε δηλαδή;
Π: Θα μου φέρεις αυτά που μου έκλεψες. Το σπίτι, τη δουλειά, τη γυναίκα και τα παιδιά σου!
Ν: Σου είπα, αυτό δε γίνεται.
Π: Ε τότε, μείνε για πάντα με τις τύψεις πως η ζωή που ζεις είναι κλεμμένη. Έκλεψες μια ζωή και μου ζητάς να πατσίσουμε με μερικά χιλιάρικα. Γεια σου φίλε.

Ο Νίκος έμεινε σαστισμένος και προβληματισμένος, καθώς ο Παντελής γύρισε την πλάτη του φεύγοντας και άρχισε να σφυρίζει το σκοπό ενός ρεφρέν:

Όσα κοστίζουν μια δραχμή

γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή..

http://toixo-toixo.blogspot.gr/

Θαύμα! Το αστέρι της Βηθλεέμ φώτισε τη συνάντηση των «58»!

Ένα ανσυνήθιστα λαμπερό αστέρι πάνω στον Αθηναϊκό ουρανό, οδηγούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας όσους ήθελαν να φτάσουν στη «Φάτνη του Ακροπόλ», για να ζήσουν από κοντά, τη γέννηση της Κεντροαριστεράς!Του Νίκου Ζαχαριάδη

Ως «Θεϊκός Οιωνός», ερμηνεύθηκε από όσους βρέθηκαν χθες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, το άστρο που εμφανίστηκε ξαφνικά πάνω από το θέατρο «Ακροπόλ», όπου γινόταν η πρώτη ανοιχτή συνάντηση της Κίνησης των 58».

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, το άστρο έδειχνε κατευθείαν τη φωτισμένη είσοδο του Θεάτρου, προκαλώντας ένα αίσθημα κατάνυξης σε όσους είχαν συγκεντρωθεί εκεί για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση.

Ταυτόχρονα, όσοι την παρακολουθούσαν μέσω live streaming από τους υπολογιστές τους στο σπίτι, κάνουν λόγο για μια παράξενη λάμψη στην οθόνη, λες και ξαφνικά άλλαξαν οι ρυθμίσεις της φωτεινότητας από μόνες τους!

Χαρακτηριστικό είναι δε, ότι το αστέρι άρχισε να φέγγει πολύ πιο έντονα (ίσως από σύμπτωση), ακριβώς τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του στην είσοδο του θεάτρου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)

http://www.protagon.gr/

Η ακτινογραφία της ευρωζωνικής αποδόμησης

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Οι κεντρικοί τραπεζίτες, εδώ και χρόνια, εφαρμόζουν, λίγο-πολύ, έναν απλό κανόνα που τους συμβουλεύει ως προς τον προσδιορισμό των επιτοκίων. Πρόκειται για τον κανόνα που πρωτο-παρουσίασε ο John Taylor, καθηγητής στο Stanford. Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί κανείς ή όχι με την ευλαβική χρήση του κανόνα του Taylor, σημασία έχει ότι χρησιμοποιείται και αποτυπώνει τις απόψεις των κεντρικών τραπεζιτών για το επίπεδο στο οποίο είναι καλό να κυμαίνονται τα επιτόκια δανεισμού.

Γιατί σας κουράζω με τον κανόνα του Taylor; Επειδή μας ανοίγει ένα παράθυρο από το οποίο μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά, χωρίς πάθη και φόβους, στην πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωζώνη σήμερα. Με έναν πολύ απλό τρόπο: Συγκρίνοντας το επιτόκιο της ΕΚΤ που επικρατεί στην Ευρωζώνη, το σημερινό 0,25%, με το επιτόκιο που προτείνει ο κανόνας του Taylor για κάθε μία από τις χώρες μας ξεχωριστά.

Σε μια συμπαγή, βιώσιμη νομισματική ένωση τα επιτόκια που δίνει ο κανόνας του Taylor δεν θα ήταν βέβαια ποτέ ίδια για κάθε χώρα αλλά, από την άλλη, οι διακυμάνσεις τους πάνω και κάτω από το ένα, κοινό επιτόκιο (αυτό της ΕΚΤ) θα πρέπει να είναι «ομαλές». Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Μια ματιά στο διάγραμμα (που παρήγαγε η Société General και αναπαρήγαγε το Reuters – βλέπε το πιο κάτω Παράρτημα για επεξήγηση των υπολογισμών στους οποίους βασίζεται το διάγραμμα) οδηγεί σε ένα απλούστατο συμπέρασμα: η σημερινή Ευρωζώνη είναι «χαλασμένη». Έχει «σπάσει». Δεν είναι βιώσιμη. Τελεία και παύλα.

http://www.protagon.gr/

Financial Times: Ο Σαμαράς δεν πρέπει να το παρακάνει…

Σε άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα αντεπιτίθεται», είναι ο τίτλος του κυρίου άρθρου των Financial Times, η εφημερίδα αναφέρει πως μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να έχει εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς να θεωρεί πως έχει στα χέρια του ένα ισχυρό χαρτί να παίξει στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Ωστόσο θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και να μην το παρακάνει, αφού η ελληνική οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί τον επόμενο χρόνο και η προοπτική της παραμένει εύθραυστη.

Παράλληλα στον υπότιτλο του κειμένου ο αρθρογράφος σχολιάζει πως η Αθήνα θα έπρεπε να διαλέγει πιο προσεκτικά τις μάχες της με την Ευρώπη.

Προσθέτει ότι είναι κατανοητό που ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνεται την ανάγκη να κάνει επίδειξη δύναμης, καθώς η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του συνασπισμού του είναι τώρα εξαιρετικά ισχνή και κόμματα της αντιπολίτευσης όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή ενισχύονται λόγω των δεσμεύσεών τους να επαναδιαπραγματευτούν τη συμφωνία διάσωσης ή ακόμα και να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα.

«Παρόλα αυτά ο κ. Σαμαράς οφείλει να είναι προσεκτικός ώστε να μην το παρακάνει. Ενώ η ελληνική οικονομία αναμένεται να αναπτυχθεί τον επόμενο χρόνο, η προοπτική της είναι ακόμα εύθραυστη».

Επίσης, σημειώνει το άρθρο, ούτε όλοι οι όροι του πακέτου διάσωσης είναι επιζήμιοι για την ελληνική οικονομία. «Είναι αλήθεια ότι έχει δοθεί υπερβολική έμφαση στη δημοσιονομική προσαρμογή και υπερβολικά λίγη στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι στόχοι ήταν κατά κανόνα μη ρεαλιστικοί. Αλλά η Ελλάδα πρέπει να ανανεώσει το σύστημα είσπραξης φόρων για να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών της.

Σε Άραβες(;) ξε-πουλήθηκε τελικά ο Αστέρας

Το ΤΑΙΠΕΔ ανακοινώνει ότι, σε συνεργασία με την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, έγινε σήμερα η αποσφράγιση των βελτιωμένων οικονομικών προσφορών που υποβλήθηκαν για την «Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης Α.Ξ.Ε.» .

Η JERMYN STREET REAL ESTATE FUND IV υπέβαλε την υψηλότερη προσφορά ύψους 400 εκ. €

Η προσφορά αυτή αφορά το 90% των μετοχών της «Αστήρ Παλλάς Βουλιαγμένης Α.Ξ.Ε.», όπως οι μετοχές αυτές θα διαμορφωθούν μετά την ολοκλήρωση της συναλλαγής.

Τα Διοικητικά Συμβούλια του ΤΑΙΠΕΔ και της Εθνικής Τράπεζας θα συνεδριάσουν μέσα στην εβδομάδα για να λάβουν τις τελικές αποφάσεις σύμφωνα με τους όρους της διαγωνιστικής διαδικασίας.

Η επένδυση αυτή αποτελεί μία από τις κορυφαίες τα τελευταία χρόνια στον χώρο του real estate και μάλιστα, σύμφωνα με το capital.gr αναμένεται να ενισχύσει το επενδυτικό ενδιαφέρον για τα ελληνικά ακίνητα.

Ο Αστέρας Βουλιαγμένης είναι η μεγαλύτερη αποκρατικοποίηση στον τομέα της ακίνητης περιουσίας του ΤΑΙΠΕΔ.

Σύμφωνα με την νομοθεσία ο νέος επενδυτής που πλέον θα ελέγχει το 8/5% της Αστήρ Παλλάς και για να αποκτήσει το υπόλοιπο 15% θα πρέπει να υποβάλει δημόσια πρόταση.

Ποια είναι η εταιρεία AGC Jermyn Street που αγοράζει τον Αστέρα Βουλιαγμένης

Σύμφωνα με το capital.gr η AGC Jermyn Street ανήκει στο αραβικών συμφερόντων fund AGC Equity Partners που διαχειρίζεται κεφάλαια ύψους 2 δισ. ευρώ. Διαθέτει γραφεία στην Μέση Ανατολή και στο Λονδίνο και στο μετοχικό κεφάλαιό του φέρεται να συμμετέχουν με συντριπτική πλειοψηφία δύο κρατικά funds του Αμπού Ντάμπι και του Κουβέιτ, και με μικρό ποσοστό η τουρκική Dogus.

Τον Μάιο του 2012 πραγματοποίησε την μεγαλύτερη επένδυση ως εταιρεία της Μ. Ανατολής στη Ρωσία, αγοράζοντας την μονάδα ενέργειας Enel OGK-5.

Η εταιρεία φέρεται να σχεδιάζει την κατασκευή μέχρι δέκα πολυτελών βιλών και οι παρεμβάσεις θα είναι ήπιας μορφής. Μάλιστα, υπάρχουν πληροφορίες πως θα προχωρήσει στην αναβάθμιση των υφιστάμενων ξενοδοχείων σε επτά αστέρων, τα οποία είναι μετρημένα σε όλο τον κόσμο.

Μάλιστα, η αραβική εταιρεία αναμένεται να αναβαθμίσει και το συγκρότημα με τα bungalows συνολικής δυναμικής 58 δωματίων, ενώ θα διπλασιαστεί σε μέγεθος η μαρίνα με στόχο τον ελλιμενισμό mega yachts.

http://www.e-reportaz.gr/

Ανατροπή και... πέναλτι Βενιζέλου

Αν κάποια λέξη χρησιμοποίησε περισσότερο από την αγαπημένη του "Εγώ" στη χθεσινή του συνέντευξη στην "Ανατροπή" ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αυτή πρέπει να ήταν το "ΣΥΡΙΖΑ".

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιτέθηκε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φορτώνοντάς του... τα πάντα. Κατήγγειλε σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης με "στρατηγικό εταίρο" τον Πάνο Καμμένο, υποστήριξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας "έχει δημιουργήσει μία κατάσταση οιονεί εμφυλίου", ενώ το αποκορύφωμα ήταν ο ισχυρισμός του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έστησε συνωμοσία με ανθρώπους των μυστικών υπηρεσιών για την υπόθεση των υποβρυχίων, ώστε να εκτελέσει "πολιτικό συμβόλαιο θανάτου" του ίδιου.

Όταν άφησε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Εξωτερικών θυμήθηκε το... "Εγώ" και υπογράμμισε ότι η μόνη περίοδος διαφάνειας στο υπουργείο Άμυνας ήταν η δική του (το ποιος τον πιστεύει είναι ένα άλλο θέμα).

Ξεκαθάρισε ακόμα ότι χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει κυβέρνηση, ενώ ανέφερε ακόμα πως ήταν η Νέα Δημοκρατία που προσχώρησε στη στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ - κάτι για το οποίο δεν ξέρουμε πόσο υπερήφανοι αισθάνονται στη Συγγρού...

http://www.koutipandoras.gr/

Φασισμός & Αντίσταση: μαζική η παρουσία των πολιτών της Παλλήνης

Τα λόγια δε φτάνουν να περιγράψουν τη συγκίνησή μας και τη χαρά που μας γέμισε η μαζική παρουσία συμπολιτών μας στη χθεσινοβραδινή μας (Κυριακή 8 Δεκέμβρη 2013) εκδήλωση με θέμα  «Φασισμός & Αντίσταση» στο 2ο Γυμνάσιο Γέρακα.

Συγκίνηση που κατάφεραν να περάσουν στον κόσμο και όλοι οι συντελεστές, καθώς δεκάδες ήταν τα βουρκωμένα μάτια σε πολλές στιγμές της εκδήλωσης.

Το χειροκρότημά σας, το τραγούδι σας κι η ανταπόκρισή σας η μεγαλύτερη ανταμοιβή για εμάς κι η πιο δυνατή κραυγή αντίστασης στο φασισμό και τα μνημόνια.

Αρκεί και ένας… ψίθυρος πολιτισμού για να τους τρομάξει.

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συντελεστές και ιδιαίτερα τους μουσικούς:

Μαριέττα Δελώτη (τραγούδι), Γιώργο Καλκάνη (Πιάνο, τραγούδι), Γιάννη Καραλή (κιθάρα, τραγούδι), Δημήτρη Σαββαϊδη (μπουζούκι)

Και τους ηθοποιούς Γιάννη Παπαθύμνιο (μεγάλη και η σκηνοθετική συμβολή του) και Μαίρη Σταγάκη.

Ραντεβού στις κινητοποιήσεις και την επόμενη εκδήλωσή μας με την υπόσχεση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σταματήσει να προσπαθεί μαζί σας για την ανατροπή.

Επιτροπή Πολιτισμού ΣΥΡΙΖΑ Παλλήνης (Γέρακα – Ανθούσας)

http://syrizapallinis.wordpress.com/

Γιάννης Μακριδάκης: Να αποδομήσουμε το σύστημα!

Κρημνιώτη Πόλυ

"Πιστεύω στον θεό διότι τον βλέπω κάθε μέρα" λέει. Μη φανταστείτε έναν θρησκευόμενο που ξημεροβραδιάζεται στις εκκλησίες. "Μπορείς να τον δεις σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου" εξηγεί. Αποτραβηγμένος στη Βολισσό, ένα μικρό χωριό στη Βορειοδυτική Χίο, αλλά όχι απών από την εποχή του, γράφει τα βιβλία του, καλλιεργεί το χωράφι του, ζει χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, προσαρμόζει την καθημερινότητά του στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης και επιμένει να κρατά κρεμασμένη στο μπαλκόνι του μια κόκκινη σημαία. "Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου... Τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας".

Ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης δεν μπορεί να φανταστεί τον άνθρωπο ξεκομμένο από το οικοσύστημα. Η αποανάπτυξη γι' αυτόν δεν είναι ένα λήμμα στο λεξικό, αλλά το μοντέλο με το οποίο επέλεξε να ζήσει. Μιλά ήρεμα όταν προτείνει "να αποδομήσουμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει και μας έχει φέρει προ του αδιεξόδου, να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό μας σύστημα, τις έννοιες όλες". Εξίσου ήρεμα διευκρινίζει "Τα βιβλία μου είναι πολιτικά" όταν επισημαίνουμε ότι κάποιοι τα θεωρούν παλαιϊκά. Και εξηγεί "Παίρνω την αυθεντική γλώσσα και, κυρίως, την ατμόσφαιρα του τόπου που ζω και μέσα απ' αυτή κοιτώ τον κόσμο γύρω μου σήμερα". Αυτή η γλώσσα, αυτή η ατμόσφαιρα διαπνέει και το τελευταίο του βιβλίο "Του θεού το μάτι" (εκδ. Εστία) που έδωσε την αφορμή για την κουβέντα μας, λίγο πριν επιστρέψει στη Βολισσό από την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα.

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

* Ποιος είναι ο θεός και ποιο το μάτι του;

Ο θεός είναι παντού. Είναι οι δυνάμεις και οι δυναμικές του δημιουργικού χάους που ορίζουν το οικοσύστημα και το βαστούν σε ισορροπία, οπότε μπορείς να τον δεις στην πιο μικρή του έκφανση, σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου. Στο βιβλίο "Του θεού το μάτι" ονομάζονται αλληγορικά τα πετούμενα, τα πουλιά που είναι η συνείδησή μας, αφού πετούν από πάνω μας και μας παρατηρούν, γνωρίζουν την κάθε μας κίνηση.

* Πιστεύετε στον θεό;

Πιστεύω, διότι τον βλέπω κάθε μέρα.

* Τη συνείδησή μας θεωρείτε ότι την ξεχάσαμε τα τελευταία χρόνια;

Την ανθρώπινη υπόστασή μας ξεχάσαμε, καθώς και οτιδήποτε φυσικό. Είμαστε πλανεμένοι. Έχουμε παραμελήσει τον άνθρωπο και έχουμε αφιερωθεί στο άτομο, στην υπόσταση του ιδιώτη καταναλωτή, που ζει αποξενωμένος από το φυσικό του περίβλημα, μέσα σε τεχνητά περιβάλλοντα, μακριά από το αυθύπαρκτο οικοσύστημα και εντός ενός τεχνητού συστήματος, έχουμε χάσει την επαφή μας με τους φυσικούς πόρους, μας έχει καλλιεργηθεί η μη ευθύνη για οτιδήποτε δεν ορίζεται ως ατομική μας ιδιοκτησία, οπότε ζούμε πλανεμένοι με την ιδέα ότι το σύστημά μας είναι το παν και ότι το χρήμα είναι φυσικός πόρος και μάλιστα ο μοναδικός.

* Αυτό που προτείνετε, και μέσα από την ίδια σας τη ζωή και στάση, είναι να επαναφέρουμε στο προσκήνιο τα ανθρώπινα μεγέθη. Προτείνετε επιπλέον να αρνηθούμε τον κόσμο έτσι όπως τον ξέρουμε ώς σήμερα;

Ένα από τα χαρακτηριστικά του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα είναι ότι το 60% των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη καταναλώνει φυσικούς πόρους χωρίς να αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο κάποιους απ' αυτούς. Αυτό είναι ένδειξη ότι βαδίζουμε προς το αδιέξοδο, με δεδομένο ότι ο πλανήτης είναι πεπερασμένος. Αυτό που προτείνω εγώ δεν είναι μια γενικευμένη επιστροφή στο παρελθόν. Το παρελθόν το θεωρώ εξίσου υπεύθυνο για το παρόν αδιέξοδο. Προτείνω μια τάση προς εξισορρόπηση, η οποία θα έρθει μέσα από την επαφή του καθενός μας με τους βασικούς φυσικούς πόρους που εξ' ορισμού είναι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων. Και επίσης με την καλλιέργεια της προσωπικής ευθύνης για τη διαχείριση και την αναπλήρωσή τους. Τέλος, με την επαφή του ανθρώπου με την ανθρώπινή του υπόσταση και όχι μόνο με την ατομική, έτσι ώστε να στραφεί προς το να συμπεριφέρεται συνεργατικά και όχι ανταγωνιστικά στον συνάνθρωπό του.

Ο τρόπος για να επιτευχθούν όλα αυτά στηρίζεται σε τρεις συνιστώσες που ορίζονται ως φυσική ζωή, φυσική καλλιέργεια, φυσική διατροφή, διότι κάθε φυσικό πλάσμα, όπως ο άνθρωπος, μόνο φυσική ζωή μπορεί να ζήσει, αφού τον διέπουν οι νόμοι της φύσης. Ό,τι πάει να κάνει εκβιαστικά επί των φυσικών ρυθμών και νόμων γυρίζει στο πολλαπλάσιο ως συνέπεια στον ίδιο. Κι όταν λέμε στον ίδιο, εννοούμε την ανθρωπότητα, γιατί η ανθρωπότητα είναι ενιαίο σύνολο.

Επομένως ναι, προτείνω να αποδομήσουμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει και μας έχει φέρει προ του αδιεξόδου, να ορίσουμε εκ νέου το αξιακό μας σύστημα, τις έννοιες όλες, την ανάπτυξη, τη λιτότητα, την κατανάλωση, την αναπλήρωση, τους φυσικούς πόρους και να πορευτούμε πιο κοντά στους νόμους με τους οποίους είμαστε φτιαγμένοι, να δρούμε με όσο το δυνατό μικρότερης κλίμακας επεμβάσεις πάνω στη Γη.

* Όλο αυτό προϋποθέτει και μια επαναπροσέγγιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά και του τρόπου με τον οποίο δεχόμαστε και χρησιμοποιούμε τη γνώση.

Βεβαίως, γι' αυτό θα πρότεινα όσοι έχουμε υποστεί τη συστημική εκπαίδευση να φοιτήσουμε κάποια διαστήματα σε σχολεία αποεκπαίδευσης και κυρίως τα παιδιά, όχι μόνο εμείς οι μεγάλοι, και να μιλήσουμε κατόπιν για μια παιδεία με άλλους όρους.

* Τι εννοείτε όταν λέτε αποεκπαίδευση. Δεν υπάρχει στο λεξικό ακόμα αυτή η λέξη.

Όπως υπάρχει ο όρος ανάπτυξη που περιγράφει μια φυσική διαδικασία εξέλιξης, αλλά το σύστημα τον αλλοίωσε και τον όρισε ως μεγέθυνση, γιγαντισμό και εν τέλη καταστροφή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο όρος αποανάπτυξη για να ισορροπήσει. Έτσι και σχετικά με την εκπαίδευση, επειδή ξέφυγε από τον ορισμό της παιδείας, της καλλιέργειας, της αισθητικής, της επαφής με κάθε τι φυσικό και ορίστηκε ως εκπαίδευση εξειδικευμένων ατόμων-γραναζιών του συστήματος, δημιουργείται πλέον η ανάγκη ενός νέου ορισμού, κατ' αναλογία με την αποανάπτυξη, που είναι η αποεκπαίδευση. Η παιδεία, στα πρώτα της τουλάχιστον στάδια, να δίνεται δηλαδή βιωματικά και μέσα από την επαφή του νέου ανθρώπου με τον φυσικό του εαυτό και με το φυσικό του περιβάλλον.

* Και η γνώση που έχει κατακτηθεί, η τεχνολογία πώς εντάσσονται σ' αυτό το σκηνικό;

Λόγω του απαράβατου νόμου της αρχής διατήρησης της ενέργειας στη γενικευμένη της μορφή, δεν κατακτάς κάτι χωρίς να χάσεις κάτι ανάλογο. Με άλλα λόγια, η κατάκτηση της γνώσης και της τεχνολογίας κόστισαν την απώλεια άλλων πολύτιμων γνώσεων και ανθρώπινων δεξιοτήτων που υπήρχαν στο παρελθόν, αλλά όχι τώρα. Παρ' όλα αυτά, τη γνώση και την τεχνολογία που έχουμε στα χέρια μας σήμερα ένας τρόπος μόνο υπάρχει να την κάνουμε χρήσιμη για την ανθρωπότητα και για το οικοσύστημα στο σύνολό του, να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο αλλαγής πορείας, συνεργασίας με το οικοσύστημα και όχι κυριαρχικού ανταγωνισμού.

* Πώς αυτό το κινηματικό μοντέλο που έχετε κατά νου μπορεί να εφαρμοστεί στην πράξη;

Έχει αρχίσει ήδη να εφαρμόζεται από νέους ανθρώπους που φτιάχνουν άλλου είδους κοινότητες, μικρότερης κλίμακας και κοντά στις φυσικές αξίες και πόρους, κοντά στη γη και την παραγωγή και αυτό έρχεται ως συνέπεια του ότι η ανθρωπότητα, που ξεκίνησε από τις μικρές κοινότητες κι έχει φτάσει πλέον στις μητροπόλεις, βλέπει το αδιέξοδο εμπρός της και αποκτά αντισώματα, ανθρώπους δηλαδή που αποδομούν όλο αυτό το μοντέλο και πηγαίνουν σε ένα άλλο είδος κοινοτισμού, επιστρέφουν πάλι στις πρωτογενείς αξίες και υλικά, αλλά με σύγχρονους όρους.

* Ωστόσο, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι αυτό.

Το θέμα δεν είναι να το κάνουν όλοι, γιατί έτσι θα διαταραχθεί και πάλι η ισορροπία. Αν επιστρέψουμε όμως στις ανθρώπινες κλίμακες των κοινοτήτων, θα υπάρχει μεγαλύτερη ποιότητα ζωής παντού.

* Μέσα σ' αυτό το μοντέλο η τέχνη, και εν προκειμένω η λογοτεχνία με την οποία ασχολείστε, ποια θέση κατέχει;

Η τέχνη είναι ένα μέσο επικοινωνίας των ανθρώπων, απευθύνεται στην ανθρώπινη, όχι στην ατομική υπόσταση, οπότε είναι άρρηκτα δεμένη με τις ζωές των ανθρώπων και μπορεί να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για τον εξανθρωπισμό των ατόμων. Έχει μεγάλη δύναμη η τέχνη.

* Εσείς γιατί γράφετε;

Είναι ανάγκη εσωτερική, λειτουργεί ευεργετικά πάνω μου. Ευτυχώς, μου έρχονται και μηνύματα από αναγνώστες ότι λειτουργεί κάπως έτσι και σ' αυτούς, οπότε υπάρχει πληρότητα και αρμονία, με την έννοια ότι υπάρχει ένας δίαυλος αμφίδρομης επικοινωνίας.

* Τα διαβάσματά σας πού περιστρέφονται;

Δεν έχω σημαντικά, είμαι της βιωματικής προσέγγισης της ζωής. Και τη λογοτεχνία βιωματικά την προσεγγίζω. Με την ακοή, ας πούμε, την προφορική λογοτεχνία. Έχω αντιληφθεί ότι γύρω μας υπάρχουν πάρα πολλοί λογοτέχνες, οι οποίοι δεν θα γίνουν ποτέ συγγραφείς.

* Μιλάτε για την αποδόμηση του συστήματος, όμως κι εσείς χρησιμοποιείτε το σύστημα όταν απευθύνεστε σ' έναν εκδοτικό οίκο που βγάζει τα βιβλία σας, τα οποία πωλούνται στα βιβλιοπωλεία, κάνετε παρουσιάσεις, παίρνετε μέρος δηλαδή στην αγορά και στους κανόνες της.

Σ' αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε για την αλλαγή πορείας της ανθρωπότητας είναι ανέφικτο ακόμη να είσαι εξολοκλήρου εκτός συστήματος, αλλά είναι εφικτό αυτό που κάνω τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή να μην έχω σχεδόν καμία επαφή με το χρήμα στην καθημερινότητά μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν καταναλώνω φυσικούς πόρους και δεν παράγω απορρίμματα. Η έκδοση ενός βιβλίου ή η διοργάνωση μιας εκδήλωσης είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας.

* Μπορείτε να μας περιγράψετε μια μέρα σας στη Βολισσό;

Ξυπνάω πριν την αυγή. Γράφω μέχρι τις 8.30-9.00 και μετά πηγαίνω στον Ροδώνα, στο χωράφι. Εκεί, ανάλογα με την εποχή, κάνω κάποιες μικροεπεμβάσεις στη γη, στη λογική της φυσικής καλλιέργειας. Τις περισσότερες ώρες απλώς παρατηρώ τη φυσική ανάπτυξη και βέβαια συλλέγω την τροφή της ημέρας μου. Το χωράφι μου αποτελεί μια πολυκαλλιέργεια που παίρνει μορφή και δίνει καρπούς μετά από αλλεπάλληλες σπορές. Έτσι, δεν χρειάζεται να χρησιμοποιώ χρήμα για να εξασφαλίσω την τροφή μου. Κάνω τις βόλτες μου στο βουνό ή στη θάλασσα και γενικώς προσαρμόζομαι ως πλάσμα στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης.

* Στο καφενείο πηγαίνετε;

Όχι. Είναι περιβάλλοντα όξινα αυτά για μένα.

* Μοναξιά υπάρχει στη Βολισσό;

Μοναχικότητα υπάρχει και μοναξιά κάποιους μήνες του χειμώνα. Είναι όμως αναγκαία για να κυλήσει ο ετήσιος κύκλος, μιας και από την άνοιξη και μετά υπάρχει έντονη κινητικότητα και επισκέψεις.

* Την κρίση πώς τη βιώνετε στο χωριό;

Μόνο διαδικτυακά και όταν έρθει κάποιος λογαριασμός ηλεκτρικού ρεύματος. Πώς αλλιώς να βιώσει μια οικονομική κρίση κάποιος που ζει στο περιθώριο του συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος; Όσο λιγότερη η επαφή με το χρήμα, τόσο πιο υγιής η διαβίωση.

* Την κόκκινη σημαία γιατί τη βάλατε στο μπαλκόνι σας;

Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου, τη νίκη των συναισθημάτων επί του νου, τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας, στη συνεργασία πλέον του ανθρώπου με το οικοσύστημα.

* Τα βιβλία σας κάποιοι τα θεωρούν παλαιϊκά, τι λέτε γι' αυτό;

Τα βιβλία μου είναι πολιτικά. Είναι πολιτική λογοτεχνία. Θεωρώ το παρελθόν και την παράδοση συνυπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα. Λάθος πάνω στο λάθος χτίστηκε ο σημερινός μας κόσμος και γι' αυτό το μόνο που πρεσβεύω και κάνω είναι η χρήση παλαιών αγνών υλικών με σύγχρονη προσέγγιση και αντίληψη. Αυτό κάνω και στα βιβλία μου. Παίρνω την αυθεντική γλώσσα και, κυρίως, την ατμόσφαιρα του τόπου που ζω και μέσα απ' αυτή κοιτώ τον κόσμο γύρω μου σήμερα.

* Σας ενοχλεί που λόγω των πολιτικοκοινωνικών απόψεών σας κάποιοι δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσουν βιβλία σας;

Δεν με ενοχλεί τίποτε πια, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χάος.

http://www.avgi.gr/