ΑΝΩ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Του ΣΤΑΘΗ

Ο νέος Ουκρανός πρωθυπουργός(;) Αρσένι Γιατσιενιούκ πανηγύριζε για την αρπαγή της Ουκρανίας από τις Σκοτεινές Δυνάμεις του Θανάτου (διότι αυτό είναι ο φασισμός) χαιρετώντας φασιστικά.

Δεν ξέρω αν κάποιο απ’ τα ντόπια καθάρματα που χαιρετούν με τον ίδιο τρόπο θα μας πει ότι και ο Ουκρανός φασίστας μετέρχεται αρχαίον τινά ελληνικό χαιρετισμό ή ότι η ανάταση του χεριού είναι ανάτασις της χειρός προς το θείον - δεν με νοιάζει πια ποια μπούρδα θα πουν κι ούτε με ενδιαφέρει. Αλλωστε ό,τι και να τους πεις, με κάποια υπεκφυγή απαντούν, σοφιστεία (αν ξέρουν τη λέξη), λέγοντας μονίμως άλλα αντ’ άλλων - όπως τα παιδάκια στο

δημοτικό (τα εξ αυτών πονηρά) που αρνούνται τις ευθύνες τους. Για αυτούς τους γελοίους (όπως είναι οι φασίστες) μπορεί ο αγκυλωτός σταυρός να υπήρξε μια γλαδιόλα που καλλιεργούσε ο Βούδας στο φαρ-ουέστ, όμως αυτό πια δεν με νοιάζει, ούτε με ενδιαφέρει. Εξάλλου ο αχταρμάς που έχουν μέσα στο μυαλό τους, μόνον με κιμαδομηχανή μοιάζει που αλέθει τη λογική και την ηθική σε κοπριά, αλλιώς ούτε ρατσιστές θα ήταν, ούτε ανηλεείς, ούτε ακατέργαστα τομάρια αμορφωσιάς που ανοίγουν το στόμα τους μόνον για να πουν ουρανομήκεις απιθανότητες. Δεν με ενδιαφέρει πια το γελοίον του πράγματος, διότι τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Κι έχουμε μπει στην επικράτεια του αίματος. Οχι του γελοίου «αίμα - τιμή - Χρυσή Αυγή», ούτε του ακόμα πιο γελοίου «καθαρόαιμου» της φυλής, του «ελληνικού αίματος» κι όλων αυτών των φρικαλέων ανοησιών, αλλά του αίματος που χύνεται, του αίματος «που όταν χύνεται καμμιά πια εξαγορά δεν υπάρχει», όπως θρηνεί ο Αισχύλος στους «Πέρσες». Και οι φασίστες έχουν αρχίσει να χύνουν το αίμα των λαών πάλι στην Ευρώπη. 

Και δεν μιλώ μόνον για τα οδοφράγματα στην Ουκρανία (όπως στη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, τη Γεωργία και αλλού λίγα μόλις χρόνια πριν) αλλά και για τα ευρωπαϊκά σαλόνια.

Διότι τις δύο τελευταίες δεκαετίες ο φασισμός στην Ευρώπη δεν τρέχει μόνον στους υπονόμους και τα πεζοδρόμια, αλλά και στο καλό κρασί που πίνουν στα καλά ρεστάραν, τραπεζίτες, λομπίστες, γκόλντεν μπόυς, μεγαλομέτοχοι, τοκογλύφοι κι άλλοι λεχρίτες που κάνουν κουμάντο στην Ενωση καθιερώνοντας παντού τη βία! Ή μήπως δεν είναι βία οι πολιτικές λιτότητας που εξαθλιώνουν τη ζωή των ανθρώπων; Δεν είναι βία ο εξαναγκασμός κρατών ολόκληρων σε υποτελείς πολιτικές ως προς άλλα κράτη, εταιρείες και τράπεζες;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική είναι ως εκ της φύσεώς της βίαιη διότι είναι αρπαχτική. Κι εκφράζεται με ακροδεξιές μεθόδους, διότι δεν μπορεί να κατισχύσει αλλιώς. Χωρίς την προπαγάνδα και την καταστολή η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν θα μπορούσε να ευοδώνεται.

Αυτοί που τάχα καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, ασκούν την πιο άγρια βία εναντίον των λαών που έχουν βάλει στο χέρι. Και αυτή η νεοφιλελεύθερη βία είναι όμοια κι απαράλλαχτη με τη φασιστική βία.

Εκτός κι αν είναι κάτι διαφορετικό από φασιστική βία να σου αρπάζουν τη δουλειά και να μένεις άνεργος, ή να δουλεύεις με τους πιο πρωτόγονους και άγριους όρους, έχοντας τις μαζικές απολύσεις πάνω απ’ το κεφάλι σου, ένα μισθό ίσα για ένα πιάτο φαΐ (ώστε να συνεχίσεις να δουλεύεις, όπως γινόταν και στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας). Δεν είναι βία να σου «κουρεύουν» τα ταμεία, να μένεις αβοήθητος αν πάθεις κάτι, να σου βουτάνε με τους φόρους όσα γουστάρουν, να επανακεφαλοποιούν με τα λεφτά σου τις τράπεζες (για να σου πάρουν κι από πάνω το σπίτι); Δεν είναι ακροδεξιά βία, φασιστική βία, εκείνη που οδήγησε χιλιάδες στην αυτοκτονία, δεκάδες χιλιάδες στη μετανάστευση, εκατομμύρια στη φτώχεια, στον υποσιτισμό και στην απελπισία;

Αν όλα αυτά δεν είναι φασιστική βία, τότε έχουν δίκιο οι χρυσαυγίτες όταν λένε ότι ο αγκυλωτός σταυρός είναι ένα ούφο που πάει στο κατηχητικό.

Η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε ένα καλούπι πολύ παραγωγικό για τον καπιταλισμό -παραγωγικό εις ό,τι αφορά την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών σε όλο και λιγότερα τσακάλια- μια κατάσταση που ασφαλώς οδηγεί σε πολέμους, ώσπου να γίνει μια και καλή ο ένας και καλός.

Πράγμα για το οποίο ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται όσον και ο φασισμός: καθόλου!

Το «σοφόν» όμως όλης αυτής της τερατώδους ανοησίας (διότι ανοησία είναι η πορεία προς τον θάνατο) είναι το σχήμα υπό το οποίον λειτουργεί τα τελευταία χρόνια το σύστημα: φασισμός απ’ τα πάνω - φασισμός απ’ τα κάτω.

Ο φασισμός απ’ τα πάνω εύκολα δημιουργεί την πρώτη ύλη για τον φασισμό απ’ τα κάτω. Αντικομμουνισμός, αναθεώρηση της Ιστορίας, λάιφ στάιλ, τηλεόραση για κολοκύθες, περιθωριοποίηση των ανθρώπων, αποπολιτικοποίηση, γενίκευση της ιδιώτευσης και κατ’ ακολουθίαν του κυνισμού, υποπρολεταριοποίηση, αποδόμηση της λαϊκής παράδοσης, υποβάθμιση της εκπαίδευσης, καλλιέργεια του «διαίρει και βασίλευε», εκμαυλισμός του λαού, ενοχοποίηση των πολιτών, αλαζονεία των ελίτ, προσεταιρισμός των διανοουμένων και να το το μείγμα απ’ όπου αντλεί ο φασισμός. Ή μήπως αυτό το μείγμα είναι ψευδές; Αυτό το μείγμα δεν δημιούργησε ο «εκσυγχρονισμός»; Αυτό δεν αποδέχεται τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και τα ακροδεξιά πολιτικά υβρίδια (χριστιανοσοσιαλδημοκράτες, κεντροακροδεξιούς) που τη φέρουν εις πέρας; Ε, απ’ αυτό το ίδιο μείγμα αλιεύει και ο φασισμός των πεζοδρομίων. Απ’ αυτό το μείγμα που δημιουργεί ο φασισμός των σαλονιών.

Ο κάτω φασισμός χρησιμοποιείται απ’ τον άνω φασισμό για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, ως ανάχωμα για την Αριστερά, στην περίπτωση που η τελευταία υπερβεί τα ακίνδυνα για το σύστημα ποσοστά και, δεύτερον, ως μηχανισμός απορρόφησης, εκτόνωσης, παραπλάνησης.

Για παράδειγμα: όταν ο άνω φασίστας κόβει μισθούς και απολύει, τι κάνει ο κάτω φασίστας; κυνηγάει μετανάστες, αυτοί φταίνε, «αυτοί μας παίρνουν τις δουλειές» που πετσόκοψε το αφεντικό. Οταν ο πάνω φασίστας παίρνει μίζες, ο κάτω φασίστας θέλει να πάρει κι αυτός. Φωνάζει βεβαίως ότι ο πάνω φασίστας είναι διεφθαρμένος (όπως φώναζε ο Χίτλερ), αλλά μόλις πάρει το μερτικό του κυνηγάει κομμουνιστές, εβραίους, τρελούς και τους πάντες (όπως ο Χίτλερ). Αν ο πάνω φασίστας είναι εφοπλιστής, τι κάνει ο κάτω φασίστας; το κορόιδο. Ο,τι δεν καταφέρνει η κυρίαρχη προπαγάνδα, το καταφέρνει ο κάτω φασίστας (για όλα φταίνε οι εβραίοι, οι μουσουλμάνοι, οι ξένοι). Οταν δεν αρκεί η κρατική καταστολή, ο κάτω φασίστας βγαίνει στους δρόμους, άλλοτε μπράβος, άλλοτε προβοκάτορας, άλλοτε ό,τι λάχει. Αρκεί τα θύματά του να ’ναι... μιάσματα. Ο άνω φασίστας κλέβει την πατρίδα και την πουλάει στους ξένους, ο κάτω φασίστας κατηγορεί όλους τους άλλους ότι δεν είναι... ελληνόψυχοι - ο κατάλογος θα μπορούσε να ’ναι ατελείωτος, η ουσία όμως είναι μία: όλα αυτά καταλήγουν στο αίμα. Γιατί; Διότι τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει καλύτερα την ταξική πάλη απ’ τον εμφύλιο πόλεμο και τον πόλεμο...                                                                         
enikos.gr

Ο τρίτος πόλεμος

Μαζί με τον Μάρτη και τα πολυπόθητα νερά του ήρθε και ο 3ος πόλεμος. Ξανά από την ναζιστική Ευρώπη ξεκίνησε μόλις χθες.
 Μόλις χθες που έσπειρα σβόλους στη γη και ετοίμασα το χώμα για τα νέα φυτώρια.
 Κοιτάζω τον άλλον Μάρτη, τον σκύλο μου, που είναι χαρούμενος επειδή ξυπνήσαμε πάλι και θα βγούμε βόλτες στα χωράφια, έστω και με βροχή και ντρέπομαι για λογαριασμό αυτού του ανυπόληπτου δίποδου κρέατος, του αναλώσιμου καταναλωτή της γης, που θεωρεί ανώτερο όλων πολιτισμένο ον το πλήρες τοξινών και ασθενειών κορμί του και θυσιάζει αθώο αίμα καθημερινά για να επιβιώνει, τώρα 
δε που θα αλληλοφαγωθεί για μια φορά ακόμα με τα όπλα, πάλι αθώο αίμα ανθρώπων και πλασμάτων άλλων θα θυσιάσει μαζί με το δικό του το πλαστικό, το άψυχο, το οποίο χαράμι πάει έτσι κι αλλιώς με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο ίδιος τη Ζωή του.
Μάλλον δεν θα σωθεί τίποτα απ’ όλα αυτά που γράφουμε εδώ στο διαδίκτυο, ούτε και σε χαρτιά, μετά τον 3ο πόλεμο που έφτασε εμπρός στη γενιά μας. Τώρα κατανοώ απόλυτα το αίσθημα απόλυτης ματαιότητας που νιώθω εδώ και μήνες όσον αφορά στο ζήτημα της συγγραφής έργου λογοτεχνίας.
Πιάστε πόστα καλού θανάτου συναγωνιστές. Όπου θέλετε να παραμείνει η ψυχή σας, εκεί να πάτε. Ξεκινάτε. Η κλεψύδρα αδειάζει                                                                 


 Γιάννης Μακριδάκης

Ποιος πραγματικά νοιάζεται για τα λεφτά;

H ερώτηση «πού θα βρείτε τα λεφτά» απευθύνεται από τους κυβερνητικούς πολιτικούς, τους συστημικούς δημοσιογράφους και τους οργανικούς διανοητές των κυρίαρχων συμφερόντων μόνο προς τους αριστερούς εκπροσώπους και πολιτικούς των τηλεοπτικών πάνελ -και δικαίως, διότι αυτό το ερώτημα και το περιεχόμενό του, ως προς τους στόχους μιας πολιτικής, δεν ενδιαφέρει τις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις. Του Πέτρου Σταύρου

Πολύ απλά, το που θα βρεθούν τα λεφτά για μια σειρά από στόχους, κατευθύνσεις και πολιτικές ενδιαφέρει μόνο την αριστερά και τις κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και όχι την κυβέρνηση, τα δεξιά και σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα και οργανώσεις. 

Η διαπίστωση αυτή μας αναγκάζει να καταλήξουμε σε ένα πολύ βασικό συμπέρασμα: Η μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας αριστερής και μιας σκληρής δεξιάς–σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής, στη παρούσα συγκυρία, ξεκινά από το πολύ απλό γεγονός ότι η μεν αριστερή πολιτική χρειάζεται σημαντικούς πόρους για να χρηματοδοτήσει συγκεκριμένους στόχους της και συγκεκριμένες ανάγκες κοινωνικών στρωμάτων που δεν έχουν πρόσβαση στο χρήμα, ενώ η δεξιά–σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική δεν τους χρειάζεται. Οι στόχοι του νεοφιλελευθερισμού είναι άλλης υφής και εξυπηρετούν αυτούς που έχουν τα λεφτά και όχι αυτούς που τα χρειάζονται (σε άλλη συγκυρία τα πράγματα θα άλλαζαν). 

Βέβαια, μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς υπάρχει και το κράτος, το οποίο χρειάζεται διαρκώς λεφτά και το οποίο είναι εκτός αγορών, λόγω μερικής χρεωκοπίας, οπότε με σκληρά ταμειακά μέτρα προσπαθεί να εισπράξει αυτούς τους πόρους και να καλύψει τις πάγιες ανάγκες του αλλά και τους στόχους του μνημονίου και της δημοσιονομικής περιστολής. Αλλά αυτό είναι γενικά το «κράτος», δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό πράγμα το κράτος, ούτε βέβαια περιορίζεται στη κυβέρνηση, και γι΄ αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν εκτός κουβέντας. 

Σε μελέτες διεθνούς μελετητικού και συμβουλευτικού οίκου, συμπεράσματα των οποίων ανακοινώθηκαν και από το υπουργείο Ανάπτυξης στη παρουσίαση του νέου ΕΣΠΑ, επισημαίνεται πως η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας προς εκείνους τους κλάδους που θα δώσουν εξωστρεφή προσανατολισμό στην οικονομία απαιτεί 112 δις ευρώ ως επενδύσεις επί των συγκεκριμένων κλάδων (τουρισμός, βιομηχανία τροφίμων, πολιτιστική βιομηχανία, logistics, υπηρεσίες υγείας κλπ) μέχρι και το 2020. Που θα βρεθούν αυτοί οι πόροι; 20 δις € θα προκύψουν από το νέο ΕΣΠΑ, δηλαδή αφορούν μεταβιβαστικές πληρωμές των ευρωπαϊκών διαρθρωτικών ταμείων, ενώ τα υπόλοιπα 90 και βάλε δις € θα είναι η συμβολή των ιδιωτικών κεφαλαίων. Δηλαδή βλέπουμε καθαρά πως, για τον επίσημο πολιτικό και τεχνοκρατικό λόγο, αυτή η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου δεν απαιτεί να ανησυχούμε για το που θα βρούμε τα λεφτά. Αυτά υπάρχουν. Περίπου το 1/6 των πόρων θα το βάλει η ΕΕ με τα ταμεία της και το υπόλοιπο οι ιδιώτες επιχειρηματίες που θα επενδύσουν εφόσον βέβαια το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία γίνουν πιο «φιλικά» ως προς την επιχειρηματικότητα. Άρα, το πολιτικό ζήτημα για τις δεξιές και σοσιαλφιλελεύθερες προσεγγίσεις και πολιτικές δεν είναι το που θα βρούμε τα λεφτά αλλά το πως θα προκαλέσουμε αυτούς που κατακρατούν τα λεφτά, σε μια «μετέωρη» κατάσταση, να τα επενδύσουν και να τα αξιοποιήσουν στους πιο δυναμικούς κλάδους. 

Και η λειτουργία του κράτους, οι κοινωνικές παροχές, οι δημόσιες επενδύσεις, η υγεία και η παιδεία πως θα χρηματοδοτηθούν χωρίς να ξέρουμε το που θα βρούμε τα λεφτά; Αν προσέξετε καλύτερα, και εδω δεν υπάρχει σπουδαίο ζήτημα ανεύρεσης χρηματοδοτικών πόρων.  Οι παραπάνω τομείς που χρειάζονται δημόσιο χρήμα, είτε θα πρέπει να αλλάξουν χαρακτήρα και να γίνουν σε μεγαλύτερο βαθμό ιδιωτικοί τομείς και να μην χρειάζονται τόσο δημόσιο χρήμα όσο προηγουμένως (για να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες), είτε θα χρηματοδοτηθούν και αυτοί από το ΕΣΠΑ.  Τώρα αν δεν βρεθούν και δεν πειστούν οι ιδιώτες να επενδύσουν τους ιδιωτικούς τους πόρους ή αν δεν επενδύσουν επαρκώς, σίγουρα θα φταίει το ότι δεν προχώρησαν όσο θα έπρεπε οι περίφημες «μεταρρυθμίσεις». 

Πάντως, είτε έτσι είτε αλλιώς, για τις επίσημες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού λεφτά δεν χρειάζονται, δηλαδή δεν χρειάζονται δημόσιοι πόροι, δηλαδή δεν απαιτούνται αναδιανεμητικές πολιτικές, όπως επίσης δεν χρειάζονται μεγάλοι τομείς δημόσιας παρέμβασης. Αν θέλουν οι ιδιώτες και αν εμείς ως κοινωνία έχουμε κάνει το «χρέος» μας απέναντι στην επιχειρηματικότητα, τα λεφτά θα βρεθούν χωρίς να το ψάξουμε πολύ. Ας δούμε όμως τώρα και κάποια άλλα στοιχεία.

Σύμφωνα με τη βάση δεδομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (AMECO) και την επεξεργασία που έχει κάνει ο Michael Roberts (δες εδώ), για τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις εκείνο που χρειάζεται η Ευρώπη για να ανακάμψει από την κρίση δεν είναι λεφτά αλλά περισσότερη εκμετάλλευση και περισσότερη κινητικότητα ή μετανάστευση. Στις χώρες που η κρίση χτύπησε πιο σκληρά και που παράλληλα επιβλήθηκαν οι πιο σκληρές πολιτικές λιτότητας, το ποσοστό των μισθών στο ΑΕΠ έχει πέσει κατακόρυφα κατά το διάστημα 2009–2013 (18% στη Λετονία, 14% στην Ελλάδα, 13,5% στη Κύπρο, 13% στη Λιθουανία, 10,5% στη Ρουμανία, 10% στη Ιρλανδία, και γύρω στο 7% σε Πορτογαλία και Ισπανία). Στις χώρες της Βαλτικής, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα εάν δεν υπήρχε και η ασφαλιστική δικλείδα της μετανάστευσης που εκτονώνει κοινωνικές πιέσεις.

Πότε θα αρχίσει η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας για να αρχίσουν να τοποθετούν τα λεφτά τους οι ιδιώτες επενδυτές; Όταν αποκατασταθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου τουλάχιστον σε ανάλογα επίπεδα με αυτά που υπήρχαν προ της κρίσης (ή δημιουργηθούν οι αντίστοιχες προσδοκίες για κερδοφορία τέτοιου βαθμού). Στην περίπτωση της Ελλάδας, στο μειωμένο κατά 25% ΑΕΠ, όπου πλέον οι μισθοί συμμετέχουν με ένα μικρότερο μερίδιο κατά 14% περίπου στο παραγόμενο προϊόν, υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω επιδείνωση των μισθών και των εργασιακών σχέσεων. Όμως, στον τομέα του ιδιωτικού χρέους τα πράγματα δεν έχουν προχωρήσει αρκετά όσο στην περίπτωση του βαθμού εκμετάλλευσης. Το υψηλό ιδιωτικό χρέος κρατάει ακόμα το επίπεδο των προσδοκιών κερδοφορίας και επενδύσεων χαμηλά. Χρειάζεται η διαδικασία απομόχλευσης να ολοκληρωθεί, είτε με πληρωμή των δανείων, είτε με πτωχεύσεις για να μπορέσει η αγορά να «εκκαθαριστεί» από τα αντιπαραγωγικά κεφάλαια και να συγκεντροποιηθεί στον απαραίτητο βαθμό. Αυτό θα πάρει λίγο καιρό ακόμα, αλλά το σημαντικό είναι πως και για την αύξηση της εκμετάλλευσης και για την ολοκλήρωση της απομόχλευσης δεν χρειάζεται να βρει λεφτά μια νεοφιλελεύθερη πολιτική πρακτική. Το αντίθετο πρέπει να κάνει, μάλλον, για να μπορέσει να ολοκληρώσει τις απαραίτητες, γι αυτήν, «μεταρρυθμίσεις».

Έτσι λοιπόν, μόνο η αριστερά χρειάζεται να μας πει πού και πώς θα βρει τα λεφτά που απαιτούν οι δικές της και μόνο πολιτικές. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι «υπεράνω» χρημάτων, όχι όλων των χρημάτων, αλλά ειδικά αυτών που λειτουργούν ως πληρωμές για κοινωνικές ανάγκες. Επίσης, λεφτά ως μέσο πληρωμής των αναγκών επιβίωσης χρειάζονται, εκτός μιας αριστερής κυβέρνησης, και τα λαϊκά στρώματα που στερούνται σχεδόν τα πάντα. Η αστική τάξη, αντίθετα, χρειάζεται τα λεφτά ως μέσο αποθησαύρισης, ειδικά τώρα κατά την περίοδο της ύφεσης, για να μπορέσει αργότερα και με την πρώτη ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσει ως «κεφάλαιο». Μέσα στη τετραετία 2010–2013 «χάθηκαν» τόσα χρήματα από τις μειώσεις των αποδοχών των μισθωτών και από τον αριθμό των πρόσθετων ανέργων που δημιούργησαν οι υφεσιακές πολιτικές (περίπου 37 δις €), όσα είναι και τα χρήματα που απορροφούν δύο συνεχόμενα ΕΣΠΑ μέσα σε μια περίοδο 14 ετών. 

Γι΄ αυτό και όταν καλούν την αριστερά να απαντήσει πού θα βρει τα λεφτά για να κάνει ό,τι λέει ότι θα κάνει, θα πρέπει η απάντηση να είναι πως αυτή η πρόθεση να βρει λεφτά για να πληρωθούν οι ανάγκες τις κοινωνίας είναι που τη διαφοροποιεί από τις φιλελεύθερες και σοσιαλφιλελέθερες πολιτικές δυνάμεις. Η εύρεση των απαραίτητων πόρων για τη χρηματοδότηση των αναγκών είναι καθήκον και υποχρέωση δύσκολη και σε πολλές περιπτώσεις στα όρια του ακατόρθωτου, κυρίως γιατί οι αντίπαλες  πολιτικές είναι «υπεράνω χρημάτων». Αμέσως μετά θα πρέπει να πει για την κοινωνία της ανθρωπιστικής κρίσης και της εκμετάλλευσης που δημιουργούν αυτές οι «υπεράνω» χρημάτων πολιτικές.

RedNoteBook

«Ο Βενιζέλος μαχαίρωσε τον Παπανδρέου»

Στην παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, το Νοέμβριο του 2011, την οποία αποδίδουν στον Ευάγγελο Βενιζέλο αναφέρονται μεταξύ άλλων οι δημοσιογράφοι συγγραφείς του βιβλίου «Ποιοι κινούν τα νήματα στην Ευρώπη». «Το σωστό είναι ότι ο Παπανδρέου έπεσε όχι εξαιτίας της Μέρκελ αλλά από εσωκομματικές ίντριγκες. Ένας από τους πρωταγωνιστές ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος. Ο Παπανδρέου μαχαιρώθηκε από τον υπουργό Οικονομικών του», αναφέρει στους ρεπόρτερ υψηλόβαθμος ευρωπαίος διπλωμάτης.

«Ο Σαρκοζί φωνάζει στο Μέγαρο των Ηλυσίων και καλεί τον Παπανδρέου στις Κάννες. Έχει νεύρα επειδή πρέπει να εγκαταλείψει τα σχέδια που είχε ως οικοδεσπότης της συνάντησης εξαιτίας του ελληνικού δράματος. Ο Παπανδρέου εξηγεί την ιδέα του. Η Μέρκελ έχει ένα σχέδιο. “Ωραία, αφού θέλεις να ρωτήσεις τον λαό σου, ορίστε. Αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Αφού θα κάνεις δημοψήφισμα, εμείς θα θέσουμε τις ερωτήσεις. Η ερώτηση θα είναι: θέλετε να παραμείνετε στο ευρώ υπό τους όρους του προγράμματος προσαρμογής; Είναι ρίσκο αλλά στο τέλος όλοι συμφωνούν. Στο αεροπλάνο της επιστροφής ο υπουργός Οικονομικών είχε μάλλον ήδη αποφασίσει να ρίξει τον Παπανδρέου και να ανέβει ο ίδιος στην ηγεσία της κυβέρνησης. Μόλις έφτασαν ο Βενιζέλος ανακοίνωσε χωρίς συνεννόηση με τον Παπανδρέου ότι το δημοψήφισμα ακυρώθηκε. Ο Παπανδρέου δεν έχει άλλη επιλογή παρά να παραιτηθεί», αφηγείται ο ίδιος αξιωματούχος.

Τα σενάρια της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου, οι θυελλώδεις διάλογοι στο G20 και το γενικότερο παρασκήνιο της κρίσης, περιγράφουν μέσα στο βιβλίο τους οι δημοσιογράφοι της δημόσιας αυστριακής τηλεόρασης ORF. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», οι συγγραφείς δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στο ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έδειξαν να αντιλαμβάνονται τι ακριβώς σήμαινε η αποκάλυψη από τον Έλληνα πρωθυπουργό τον Οκτώβριο του 2009 ότι το χρέος και το έλλειμμα βρίσκονταν εκτός ελέγχου.

«Ο Γιώργος Παπανδρέου σημαίνει συναγερμό (στη Σύνοδο του Δεκεμβρίου του 2009): “Η κατάσταση είναι δυσοίωνη, έχω κληρονομήσει ένα τεράστιο έλλειμμα κι ένα μεγάλο χρέος. Χρειάζομαι την υποστήριξή σας”, λέει. Το μόνο που παίρνει είναι μερικές ευγενικές κουβέντες. Η Μέρκελ τον ευχαριστεί που μίλησε ανοιχτά, ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι: “Η Ελλάδα δεν είναι χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας”, λέει χωρίς να γνωρίζει.

Αργότερα ο Παπανδρέου και η Μέρκελ διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Η μία κουβέντα έφερε την άλλη και τελικά η Μέρκελ είπε θυμωμένη: “Τότε βγες από το ευρώ”.

Την άνοιξη του 2012 ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με την σύσταση της ομάδας «Ελλάδα ΙΙ» από τον Γιούνκερ. Λίγο καιρό μετά σταμάτησαν από την Μέρκελ και τον Σόιμπλε που άλλαξαν γνώμη.

Έπειτα από μια επίσκεψη της Μέρκελ στην Κίνα στα τέλη Αυγούστου του 2012, αποφασίζει οριστικά ότι όλα τα μέλη θα μείνουν στην Ευρωζώνη. “Δεν θα κάνουμε τίποτα. Η Ελλάδα θα μείνει”, λέει.

Μετά την Σύνοδο του G20 στο Τόκιο, ο Σόιμπλε μεταβαίνει στη Σιγκαπούρη: “Δεν έχει νόημα να κάνουμε υποθέσεις περί μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ”, λέει. Είχε αλλάξει γνώμη. Με αυτό έγινε σαφές πως η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ.

http://www.koutipandoras.gr/

O Ομπάμα και το πρώτο ψέμα του Θεοδωράκη

Αν το «ποτάμι» ακολουθήσει, όπως λεέι, το παράδειγμα Ομπάμα σημαίνει ότι θα χρηματοδοτείται από τράπεζες και καναλάρχες.

«Και πού θα βρείτε τα λεφτά για την καμπάνια σας;» αναρωτιόταν ο υποψήφιος των ευρωεκλογών Σταύρος Θεοδωράκης στο κείμενο με το οποίο παρουσίασε (μέσω του protagon) το νέο του κόμμα. «Εδώ», απάντησε ο ίδιος «έχουμε την τεχνογνωσία Ομπάμα. Που όταν πρωτοβγήκε παραμέρισε τους δυνατούς του χρήματος και ζήτησε τα λίγα δολάρια των πολλών».

Μέχρι στιγμής στην Ελλάδα το μόνο κόμμα που ισχυρίστηκε ότι κατάφερε να κατέβει με αξιώσεις στις εκλογές μόνο με τις συνεισφορές των μελών του ήταν η Χρυσή Αυγή – στο όνομα της οποίας έπινε κάποτε νερό και ο Θεοδωράκης.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αυτοί οι νεοναζιστές ψεύτες δεν θα τολμούσαν να χρησιμοποιήσουν το παράδειγμα του Ομπάμα.

Όσοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν το 2008 με την προεκλογική εκστρατεία του σημερινού πρόεδρου των ΗΠΑ γνωρίζουν ότι τα χρήματα που συγκέντρωσε από τα μικροποσά των οπαδών του δεν θα αρκούσαν ούτε για πλαστικά σημαιάκια.

Αντίθετα ο Ομπάμα έλαβε για τις εκλογές του 2008 τα περισσότερα χρήματα που είχε συγκεντρώσει υποψήφιος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ από τα μεγαθήρια της Wall Street – τα οποία υπηρετεί ακόμη και σήμερα σαν πιστός υπάλληλός τους.

Διευθυντικά στελέχη γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, όπως ο Robert Wolf της UBS Investment Bank αλλά και δεκάδες διευθυντές λιγότερο γνωστών hedge funds συγκέντρωσαν για τον Ομπάμα ποσά που ξεπερνούσαν το μισό εκατομμύριο δολάρια έκαστος.

Σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη

Στην κορυφή της λίστας, από πλευράς τραπεζικών ιδρυμάτων, βρέθηκε η Goldman Sachs η οποία προσέφερε την μεγαλύτερη χορηγία που έχει δοθεί ποτέ σε Αμερικανό πολιτικό και η οποία γνώριζε ότι θα αντιμετώπιζε βαρύτατες κατηγορίες για τη δράση της πριν και μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-08, που έφερε το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα στα όρια της ολοκληρωτικής κατάρρευσης.

Ανταποδίδοντας αυτή τη «μικρή βοήθεια» ο Ομπάμα δημιούργησε έναν παράδεισο για τις τράπεζες, οι οποίες απολαμβάνουν ασυλία ακόμη και για διαπιστωμένα σκάνδαλα δισεκατομμυρίων δολαρίων, που επιβάρυναν τους Αμερικανούς φορολογούμενους.

Στην βοήθεια που έλαβε ο εκλεκτός της Wall Street δεν μπορεί να συνυπολογιστεί φυσικά η προώθηση (αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων) που του παρείχαν τα μεγαλύτερα εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα των ΗΠΑ – με αποκορύφωμα την προκλητική στήριξη από τον μεγιστάνα των MME Ρούμπερτ Μέρντοχ.

Αυτές βλέπετε ήταν… Mega βοήθειες που έδωσαν πραγματικό… Βήμα στον υποψήφιο των Δημοκρατικών.

Ο παρακάτω πίνακας είναι ενδεικτικός και στηρίζεται μόνο στα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα.

University of California	$1,799,460
Goldman Sachs	$1,034,615
Harvard University	$900,909
Microsoft Corp	$854,717
JPMorgan Chase & Co	$847,895
Google Inc	$817,855
Citigroup Inc	$755,057
US Government	$638,335
Time Warner	$617,844
Sidley Austin LLP	$606,260
Stanford University	$603,866
National Amusements Inc	$579,098
Columbia University	$570,839
Skadden, Arps et al	$554,439
WilmerHale Llp	$554,373
US Dept of Justice	$540,636
IBM Corp	$534,470
UBS AG	$534,166
General Electric	$532,031
Morgan Stanley	$528,182

http://info-war.gr/

Από την Κριμαία άρχισε η διάλυση Του Γιώργου Δελαστίκ

Ούτε τυπικά, τελικά, δεν άρχισε η εφαρµογή της συµφωνίας στην Ουκρανία. Την πρωτοβουλία τορπιλισµού της είχαν οι ακροδεξιές φιλογερµανικές δυνάµεις, οι οποίες καθαίρεσαν εν ψυχρώ µέσω του κοινοβουλίου τον πρόεδρο της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς. 

Για να καταστεί αυτό δυνατό, οι δύο κορυφαίοι ολιγάρχες της Ουκρανίας, ο Ρινάτ Αχµέτοφ που κατά το γερµανικό περιοδικό Σπίγκελ ελέγχει 60 βουλευτές του aκόµµατος του Γιανουκόβιτς και ο Ντµίτρι Φίρτας που ελέγχει άλλους 30, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον Γιανουκόβιτς παρόλο που και οι δύο είχαν στενές σχέσεις µε τη Ρωσία µέχρι τώρα.

Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, οι δύο ολιγάρχες εγκατέλειψαν τον Γιανουκόβιτς. Την Παρασκευή, όπου επί µήνες η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε παραµείνει ανυποχώρητη στα πάντα χωρίς την παραµικρή απώλεια βουλευτή παρά τις διαδηλώσεις, έκανε στροφή 180 µοιρών και… καθαίρεσε τον Γιανουκόβιτς!!! Τα πάντα είχαν πλέον κριθεί και η γερµανόδουλη φιλοναζιστική Ακροδεξιά κατέλαβε την εξουσία. 

Οι πρώτες αποφάσεις του «νέου» όχι στη σύνθεση, αλλά στην κατεύθυνση ουκρανικού κοινοβουλίου είναι άκρως αποκαλυπτικές για την πορεία που προτίθεται να ακολουθήσει η νέα ηγεσία του Κιέβου. Κατατέθηκαν νοµοσχέδια για: 

Απαγόρευση του κοµµουνιστικού κόµµατος Ουκρανίας! Κατάργηση του νόµου που απαγόρευε τη ναζιστική προπαγάνδα!

Ανάληψη του υπουργείου Εσωτερικών και ∆ηµόσιας Τάξης από τον φιλοναζί Αρσέν Αβάκοφ και στελέχωση των δυνάµεων ασφαλείας από οµοϊδεάτες τους.

Απαγόρευση της… ρωσικής γλώσσας, όπως και της ελληνικής, της ρουµανικής και της ουγγρικής που οµιλούνται από τις εθνικές µειονότητες που ζουν στην Ουκρανία!

Ανάληψη του ελέγχου της δικαιοσύνης από ακροδεξιούς και πάει λέγοντας. 

Σε ό,τι αφορά πάντως τον έλεγχο της κυβέρνησης, πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ο πράκτορας των Αµερικανών Αρσένι Γιατσενιούκ. Οι Αµερικανοί «πολιορκούν» επίσης από το πρωί ως το βράδυ τη Γιούλια Τιµοσένκο, την οποία προορίζουν για πρόεδρο της Ουκρανίας στις εκλογές που θα γίνουν στις 25 Μαΐου, αν τελικά ισχύσει η ηµεροµηνία αυτή. Ο πυγµάχος Βιτάλι Κλίτσκο, ο άνθρωπος των Γερµανών, έχει ουσιαστικά µείνει εκτός παιχνιδιού και έχει απλώς διακηρύξει ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος.

Η κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο από τους ανθρώπους των Αµερικανών και των Γερµανών µε τέτοιο τρόπο προκάλεσε σοκ στον Βλαντιµίρ Πούτιν, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι ελέγχει την κατάσταση στην Ουκρανία πολύ λιγότερο από όσο φανταζόταν. Αποφάσισε πρώτα απ’ όλα να εξασφαλίσει την Κριµαία, όπου πάνω από το 70% του πληθυσµού είναι Ρώσοι. Ρώσοι καταδροµείς κατέλαβαν τα κτίρια της τοπικής κυβέρνησης και του τοπικού κοινοβουλίου στην Κριµαία για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα τα πάρουν οι κυβερνητικές δυνάµεις του Κιέβου. Παράλληλα, δια βοής καθαιρέθηκαν τα έτσι κι αλλιώς ρωσόφιλα κυβερνητικά σώµατα στην Κριµαία, όπου είχαν παραχωρηθεί και κάποιες θέσεις στους γερµανόφρονες Ουκρανούς, και αντικαταστάθηκαν από πολιτικά σκληροτράχηλους Ρώσους που τάσσονται αναφανδόν και χωρίς τον παραµικρό ενδοιασµό υπέρ της επιστροφής της Κριµαίας στη Ρωσία όπου ανέκαθεν ανήκε, πριν ο Ουκρανός Νικίτα Χρουστσόφ την υπαγάγει διοικητικά στην Ουκρανία το 1954. Επιπροσθέτως, σε µια κίνηση που αποσκοπεί πολύ περισσότερο στην επίδειξη ισχύος παρά στην προετοιµασία εισβολής, η Ρωσία έθεσε σε κατάσταση «πολεµικής (!) ετοιµότητας» τις στρατιές της που βρίσκονται στα σύνορα µε την Ουκρανία, διατάζοντας τις δυνάµεις της να προβούν σε ανάλογα γυµνάσια.

Πάνω από 150.000 άνδρες του ρωσικού στρατού, µε πολλές χιλιάδες τανκς και πολεµικά αεροπλάνα, προκαλούν σίγουρα ρίγος. Μπορούν φυσικά πολύ εύκολα να νικήσουν τον ουκρανικό στρατό δια περιπάτου. Στόχος του Πούτιν είναι τα ρωσικά στρατεύµατα και η ετοιµότητά τους να εισβάλουν στην Ουκρανία να χρησιµοποιηθεί ως αιωρούµενη απειλή προκειµένου να λογικευθούν οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης του Κιέβου απέναντι στους Ρώσους και τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας. 

Στις ρωσόφιλες περιοχές της Ουκρανίας είναι προφανές ότι θα διεξάγεται µια διελκυστίνδα, µε τις περιοχές αυτές να επιδιώκουν να επιβάλουν ντε φάκτο καθεστώς ουσιαστικής ανεξαρτησίας από το Κίεβο, κάτι που όµως αποκλείεται να διαιωνιστεί. Αντικειµενικά θα οδηγηθούν οι Ρώσοι και οι ρωσόφιλοι της Ουκρανίας στο δίληµµα ή να υπαχθούν στους ακροδεξιούς του Κιέβου ή να αποσχιστούν και να ενωθούν µε τη Ρωσία σε µια προοπτική. 

Το πιθανότερο είναι το δεύτερο, αρχής γενοµένης από την Κριµαία, όπου οι Ρώσοι κατέλαβαν και λειτουργούν και το αεροδρόµιο, ενώ εξήγγειλαν οδικά έργα σύνδεσης της Κριµαίας απευθείας µε τη Ρωσία χωρίς την παρεµβολή τυπικά ουκρανικού εδάφους ώστε να κινούνται απρόσκοπτα ρωσικές στρατιωτικές δυνάµεις, αν αυτό χρειαστεί. Μια πολεµική σύγκρουση δεν είναι επιθυµητή από καµιά πλευρά, καθώς θα αποσταθεροποιήσει εντελώς την κατάσταση στην Ευρώπη. Είναι αδύνατον όµως να αποκλειστεί εντελώς, όπως µας διδάσκει το πρόσφατο παράδειγµα της ασήµαντης Γεωργίας, η οποία τόλµησε να επιτεθεί κατά της Ρωσίας επιδιώκοντας να εκβιάσει στρατιωτική λύση στο πρόβληµα των ρωσικών µειονοτήτων τον Αύγουστο του 2008.

Κανείς δεν µπορεί να εγγυηθεί ότι οι ακροδεξιοί που κυβερνούν το Κίεβο δεν είναι εξίσου ηλίθιοι πολιτικά µε τον τέως πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι. Επιπλέον, στην περίπτωση της Ουκρανίας «πάτρωνες» της κυβέρνησης δεν είναι µόνο οι Αµερικανοί, αλλά και οι Γερµανοί, οι οποίοι έχουν πολλές αντιθέσεις µε το Λευκό Οίκο και δεν αποκλείεται να δράσουν σε κάποιο βαθµό υπονοµευτικά. 

Έχουµε ακόµη πολύ δρόµο µέχρι να λήξει αυτή η ιστορία.

Πηγή:ΠΡΙΝ 1/3/2014

Διευρύνεται το μέτωπο αλλαγής στο Δήμο μας

Με ανακοίνωσή τους οι ανεξάρτητοι δημοτικοί σύμβουλοι Μαρία Λεβαντή και Τάσος Μπουντουβάς συμπαρατάσσονται στον αγώνα της δημοτικής μας παράταξης για αλλαγή στο Δήμο μας. 

Η Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο καλωσορίζει τους δύο συμπολίτες μας στον κοινό μας αγώνα για μία πόλη ανθρώπινη. Για ένα Δήμο με όραμα και προοπτική.

Η Πόλη είναι οι Άνθρωποί της και ο Άνθρωπος είναι ένα Χρέος

Το ουσιαστικό δίλλημα των δημοτικών εκλογών δεν είναι μόνο ποιος μπορεί να διοικήσει την πόλη, αλλά, πρωτίστως, ποιος μπορεί να την αλλάξει. Με ποιό όραμα και ποια προοπτική, με ποιο σχέδιο και ποιες ιεραρχήσεις, με ποιες επιλογές και με ποια πρόσωπα. Η απάντηση στο δίλημμα αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα δικαιώματα στην ίδια τη ζωή μας μέσα στην πόλη.

Η ψήφος μας είναι φωνή υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας. Είναι ψήφος δημοκρατίας και συμμετοχής, ανατροπής και δημιουργίας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, σε μια εποχή όπου οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές μνημονιακές επιλογές διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό των τοπικών κοινωνιών και οδηγούν στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση συμπολίτες μας.

Είναι ταυτόχρονα και εντολή διακυβέρνησης της πόλης με ισονομία, αξιοκρατία, αλληλεγγύη, διαφάνεια, χρηστή διοίκηση και λογοδοσία. Μια διακυβέρνηση που προασπίζεται δημόσια αγαθά και φυσικό περιβάλλον, διεκδικεί ρόλο και αρμοδιότητες, οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια και αντιστέκεται σθεναρά στην μετατροπή της αυτοδιοίκησης σε φοροεισπράκτορα της κεντρικής εξουσίας.

Εντολή που υπερασπίζεται και αποδεικνύει στην πράξη το δικαίωμα να ζούμε και να κυκλοφορούμε σε μια πόλη με αναβαθμισμένο τον δημόσιο χώρο, καθαρή, ασφαλή, προσβάσιμη, με χώρους περιπάτου, άθλησης και αναψυχής. Με σύγχρονες, επαρκείς και αξιόπιστες δημοτικές υπηρεσίες και κοινωνικές δομές προστασίας και αλληλεγγύης, προτάσσοντας την αξιοπρέπεια.

Εντολή για βιώσιμη ανάπτυξη της πόλης με οριοθετημένες και ξεκάθαρες χρήσεις γης και με αναπτυξιακό πρότυπο την αφαίρεση που προσθέτει και σέβεται το περιβάλλον. Που ιεραρχεί τις ανάγκες των πολιτών σε έργα με αιτιολόγηση και ανταποδοτικά κριτήρια. Που ενθαρρύνει καινοτόμες πρωτοβουλίες, ενισχύει την τοπική ανάπτυξη και στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Το ανθρώπινο πρόσωπο της πόλης που οραματιζόμαστε και διεκδικούμε επιβάλλει τη συνεργασία και τη συμπόρευση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που προσβλέπουν σε μια Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο. Χωρίς αγκυλώσεις, ενώνουμε δυνάμεις, συνθέτουμε απόψεις, αμβλύνουμε διαφορές και πορευόμαστε ΜΑΖΙ, στη βάση της ισοτιμίας και του αμοιβαίου σεβασμού. Με πρώτο και ίσο μεταξύ μας τον υποψήφιο δήμαρχο Απόστολο Βολιώτη.

Με αρκετούς από εσάς έχουμε ανταμώσει σε πολλά μετερίζια και σε κοινές προσπάθειες και αγώνες της περιοχής. Το αντάμωμα αυτό έκρυβε την αγωνία μας για την απραξία, τη στασιμότητα και το τέλμα, αλλά σηματοδοτούσε, και εξακολουθεί να σηματοδοτεί, την επιθυμία μας να διαμορφωθούν όροι και προϋποθέσεις ώστε η πόλη μας να έχει άλλη προοπτική.

Αρκεί, εμείς οι πολίτες, να διεκδικήσουμε την πόλη μας από εκείνους που … υποτασσόμενοι την κακοποιούν.

  

Μαρία Λεβαντή - Τάσος Μπουντουβάς

Δημοτικοί Σύμβουλοι Παλλήνης

http://pa-pallini.blogspot.gr/

Δίνουν παραλίες, λιμάνια και ποτάμια για εμπορική εκμετάλλευση μέσω των δήμων!

Σε εκτεταμένη παραχώρηση στους δήμους, αιγιαλών, ελεύθερων παραλιών, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και ποταμών της χώρας που δεν έχουν ακόμα περάσει στα χέρια εταιρειών, με στόχο οι δήμοι ή επιχειρηματίες να τις εκμεταλλευτούν εμπορικά, προχώρησε η κυβέρνηση με Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ), την οποία υπογράφουν οι υπουργοί Οικονομικών, Γ. Στουρνάρας, και Εσωτερικών, Γ. Μιχελάκης. Η ΚΥΑ αυτή υπογράφηκε στις 11 Φλεβάρη και δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης δύο μέρες μετά (αρ. 328).
Όπως αναφέρει το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη, η απόφαση βάζει έναν απαράβατο όρο για να παραχωρηθούν αυτές οι εκτάσεις στους δήμους. Το αντάλλαγμα λοιπόν είναι να αναπτυχθούν εμπορικές δραστηριότητες που θα αποφέρουν έσοδα. Το 20% αυτών των εσόδων θα εισπράττει το κράτος. Εάν δεν υπάρχει εμπορική αξιοποίηση και έσοδα από ομπρέλες, ξαπλώστρες, υπηρεσίες προς τους λουόμενους και σταθερές ή τροχήλατες καντίνες, δεν παραχωρείται τίποτα!
Η συγκεκριμένη απαράδεκτη τακτική ισχύει εδώ και λίγα χρόνια (σ.σ. αντίστοιχη ΚΥΑ είχε εκδοθεί και το 2009 με ισχύ έως το 2012) και ερχόταν να συμπληρώσει την πάγια πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης και της παράδοσης παραλιών, ορεινών όγκων, εκτάσεων δίπλα σε λίμνες και ποτάμια στο μεγάλο κεφάλαιο. Ομως, τώρα, με τη συγκεκριμένη ΚΥΑ, θεσπίζονται μερικές νέες ρυθμίσεις που εντείνουν αυτή την εμπορευματοποίηση μέσω της Τοπικής Διοίκησης. Εξέλιξη που δείχνει και το χαρακτήρα της Τοπικής Διοίκησης ως κομματιού του κράτους που υλοποιεί στην προκειμένη περίπτωση την πολιτική της εμπορευματοποίησης της γης και της παραχώρησης σε επιχειρηματίες. Αλλωστε, πολλοί δήμοι καλοβλέπουν αυτή την απόφαση και μάλιστα έχουν σπεύσει σε σχεδιασμούς με το σκεπτικό ότι θα έχουν πολλά έσοδα από την ανάγκη της λαϊκής οικογένειας για αναψυχή, ξεκούραση, για ένα μπάνιο, μια εκδρομή, για όσους μπορούν να το αντέξουν αυτό οικονομικά.

Επέκταση ξενοδοχειακών μονάδων και παραλιακών καταστημάτων
Πιο συγκεκριμένα, η κοινή υπουργική απόφαση αναφέρει (κάτι που γίνεται για πρώτη φορά) ότι μπορεί να δοθούν απευθείας, χωρίς δημοπρασία, παραλιακές εκτάσεις ή τμήματα αιγιαλού σε ιδιοκτήτες ξενοδοχείων ή ιδιοκτήτες καταστημάτων αναψυχής (νυχτερινά κέντρα ή άλλα μαγαζιά κ.λπ.) που οι επιχειρήσεις τους βρίσκονται δίπλα σε εκτάσεις που είναι κρατικές. Δηλαδή, επέκταση επιχειρηματικής δράσης. Και μάλιστα δίνει τη δυνατότητα να εγκαταστήσουν χρήσεις στο 50% του χώρου που έχει παραχωρηθεί και με διαμόρφωση δρόμων, ελεύθερων λωρίδων κ.λπ. Ηδη, ο Δήμος Κεφαλονιάς έχει προχωρήσει σε ανοιχτή πρόσκληση ενδιαφέροντος για την απευθείας εκμίσθωση τμημάτων αιγιαλού - παραλίας.
Τι λέει η πρόσκληση του Δήμου Κεφαλονιάς; «Με την παρούσα ενημερώνουμε ότι όσοι είναι ιδιοκτήτες όμορων με αιγιαλό ξενοδοχειακών εν γένει επιχειρήσεων ή καταστημάτων αναψυχής εν γένει και επιθυμούν να μισθώσουν τμήμα αιγιαλού με τη διαδικασία της απευθείας ανάθεσης, να υποβάλουν αίτηση στο δήμο μας το αργότερο μέχρι τις 14-3-2013. Οι αιτήσεις θα παραδίδονται στο πρωτόκολλο της έδρας του δήμου στο Αργοστόλι κατά τις εργάσιμες ημέρες και ώρες».
Σύμφωνα με την υπουργική απόφαση, «στα τμήματα που θα παραχωρηθούν με την διαδικασία της απευθείας παραχώρησης, δύναται να τοποθετηθεί αρθρωτό ξύλινο δάπεδο σε ποσοστό επιφανείας 50% της μέγιστης επιτρεπόμενης κάλυψης, για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων, όταν η άδεια λειτουργίας της επιχείρησης το επιτρέπει».

Ας δούμε μερικά παραδείγματα: Σε πολλούς παραλιακούς δήμους του Λεκανοπεδίου, Γλυφάδας, Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης, Ελληνικού - Αργυρούπολης, Αλίμου, Σαρωνικού, Μαραθώνα, Νέας Μάκρης και αλλού, υπάρχουν εκατοντάδες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις ή νυχτερινά κέντρα ή καφετέριες, ακριβώς δίπλα από παραλίες και ζώνες αιγιαλού που σήμερα τις χρησιμοποιούν ελεύθερα οι εργαζόμενοι. Με την υπουργική απόφαση μπορούν να παραχωρηθούν αυτές οι ελεύθερες ζώνες απευθείας στους επιχειρηματίες για να επεκτείνουν τις δράσεις τους. Και το αντάλλαγμα σε αυτή την περίπτωση είναι ότι το ποσοστό που θα πάρει το κράτος από το μισθωτήριο μεταξύ δήμου - επιχειρηματία θα είναι 40% και όχι 20%.
Επιπλέον, με την υπουργική απόφαση δίνεται η δυνατότητα εκτός από τις τροχήλατες καντίνες να εγκατασταθούν σταθερές καντίνες. Με μια ...προσεκτική διατύπωση και πολλές αλλαγές από την προηγούμενη ΚΥΑ, του 2009, αναφέρει πως «ο μέγιστος χώρος που δύναται να μισθωθεί γι' αυτή τη χρήση (σ.σ. σταθερή κατασκευή) δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 30 τ.μ. Στο χώρο αυτό μπορεί να τοποθετηθεί αρθρωτό ξύλινο δάπεδο και σκιάδα για την αναμονή του κοινού, σε ποσοστό 70% του μισθωμένου χώρου». Εάν κάποιος έχει μια στοιχειώδη εικόνα, γνωρίζει ότι όταν μιλάμε για καντίνες 30 τ.μ. μιλάμε για κανονικά καταστήματα. Και τέτοια μαγαζιά που συναντά κανείς σε όλο το μήκος της παραλιακής ζώνης του Σαρωνικού από τη Γλυφάδα και προς το Λαύριο είναι ...καντίνες.
Ορισμένα από όσα προβλέπει η ΚΥΑ
Στο άρθρο 1 προβλέπεται: «Παραχωρείται απευθείας και με το αντάλλαγμα που ορίζεται στο άρθρο 6 της παρούσας (σ.σ. 20% στο κράτος) στους ΟΤΑ Α' Βαθμού της χώρας το δικαίωμα της απλής χρήσης των κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού, παραλίας, όχθης και παρόχθιας ζώνης μεγάλων λιμνών και πλεύσιμων ποταμών, που βρίσκονται στα όρια της διοικητικής τους περιφέρειας».
Στο άρθρο 6 προβλέπεται: «Η παραχώρηση γίνεται έναντι ανταλλάγματος το οποίο ορίζεται σε ποσοστό 20% επί των ακαθάριστων εσόδων που πραγματοποιεί ο οικείος φορέας. Εφόσον το δικαίωμα έχει μεταβιβαστεί από τους ΟΤΑ σε τρίτους, το αντάλλαγμα ορίζεται σε ποσοστό 20% επί του συμφωνηθέντος μισθώματος, το οποίο καταβάλλεται από τους τρίτους»...
Στο άρθρο 8: «Εγκρίνεται η περαιτέρω μεταβίβαση του δικαιώματος απλής χρήσης από τους ΟΤΑ προς τρίτους, με σύναψη μίσθωσης, έναντι ανταλλάγματος...».
Στο άρθρο 9: «Στους έχοντες δικαίωμα να αιτηθούν άνευ δημοπρασίας (ξενοδοχειακές μονάδες, καταστήματα κ.λπ. που έχουν επιχειρήσεις δίπλα στις ελεύθερες παραλίες), το δικαίωμα αυτό παραχωρείται κατά προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε άλλου, ακόμα και των φορέων του άρθρου 1 για τον έμπροσθεν της άσκησης της δραστηριότητάς τους στον κοινόχρηστο χώρο». Σε άλλο σημείο του ίδιου άρθρου: «Η μέγιστη κάλυψη χρήσης δεν υπερβαίνει το 50% του παραχωρούμενου χώρου (...) Στην περίπτωση αυτή το συνολικό αντάλλαγμα χρήσης προσαυξάνεται κατά 20%» (δηλαδή συνολικά γίνεται 40%).

Ο ρόλος της Τοπικής Διοίκησης
Και η περίπτωση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης που παρουσιάζει αναλυτικά σήμερα ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» είναι μία ακόμα απόδειξη του ρόλου που παίζει η Τοπική Διοίκηση, ως μηχανισμός του αστικού κράτους που υλοποιεί την αντιλαϊκή πολιτική. Τι κάνει λοιπόν η απόφαση; Οι δήμοι, ως τοπικοί μηχανισμοί, προχωρούν σε εμπορευματοποίηση της δημόσιας περιουσίας για να εισπράττουν χρήματα από το λαό. Οπως κάνουν δηλαδή και σε άλλες περιπτώσεις (ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας και φωτισμού, τέλη αποχέτευσης, τέλη ύδρευσης, τροφεία παιδικών σταθμών, αντίτιμο για αθλητικές και πολιτιστικές δράσεις).
Πρέπει να θυμίσουμε εδώ ότι μερικούς μήνες πριν, δημοτικές αρχές, και μέσω των συλλογικών τους οργάνων, όχι μόνο διεκδικούσαν την παραχώρηση των παραλιών σε αυτούς, αλλά έστηναν ολόκληρη επιχειρηματολογία για το πόσο σημαντικό θα είναι αυτό για το λαό! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Κ. Ασκούνης, από τον περασμένο Γενάρη με επιστολή του έκανε έκκληση προς τους υπουργούς Οικονομικών και Εσωτερικών να επιταχύνουν τις διαδικασίες παραχώρησης των παραλιών στους κατά τόπους δήμους, ώστε - όπως ανέφερε - «να μην προκύψουν δυσάρεστες εκπλήξεις το καλοκαίρι του 2014», δηλαδή, «να μην έχουν το δικαίωμα χρήσης επομένως ούτε και αξιοποίησης των παραλιών τους», όπως συμπλήρωνε. Και να λοιπόν που η κυβέρνηση το έκανε...

Η περίπτωση του Δήμου Σαρωνικού
Χαρακτηριστική όμως είναι η περίπτωση του Δήμου Σαρωνικού που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Το 2011 η διοίκηση του δήμου και ο δήμαρχος, Πέτρος Φιλίππου, κατήγγειλαν την Εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα επειδή «(...) παραχώρησε τη χρήση μεγάλων τμημάτων του αιγιαλού της περιοχής σε ιδιωτικές εταιρείες αντλώντας ετήσια έσοδα μόλις 21.000 ευρώ συνολικά, την ώρα που ο Δήμος Σαρωνικού θα της απέδιδε από τις μισθωμένες καντίνες των παραλιών 30.600 ευρώ το χρόνο» (πηγή: «Ελεύθερος Τύπος» 27.6.2011). Θυμίζουμε ότι τον Απρίλη του 2011 το Δημοτικό Συμβούλιο Σαρωνικού, υλοποιώντας την αντίστοιχη υπουργική απόφαση του 2009 που αναφέραμε στο διπλανό ρεπορτάζ, αποφάσισε να δημοπρατήσει την ανάθεση 4 καντινών, οι οποίες βρίσκονται στην Ανάβυσσο, με κλειστούς διαγωνισμούς, που είχαν ολοκληρωθεί στις 16 Μάη. Με αφορμή όμως ότι λίγο καιρό μετά, η ΕΤΑ παραχώρησε μόνη της απευθείας σε ιδιώτες τμήματα της παραλίας, ξεσπά μια κόντρα για το ποιος πρέπει να έχει τον αιγιαλό και την παραλία για να μπορεί να την αξιοποιήσει εμπορικά. Ο Δήμος Σαρωνικού ή η ΕΤΑ; Και τι λέει η διοίκηση του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι ο δήμος μπορεί να την αξιοποιήσει εμπορικά καλύτερα και να έχει και περισσότερα έσοδα από τις λαϊκές οικογένειες και τη νεολαία που πηγαίνουν για ένα μπάνιο!
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι ο δήμαρχος Σαρωνικού είχε αποστείλει έγγραφα για το ζήτημα στους αρμόδιους φορείς, στα οποία περιγράφει ότι η ΕΤΑ αρχικά είχε έρθει σε προφορική συμφωνία για την παραχώρηση χρήσης τμημάτων του αιγιαλού προς το δήμο υπό τον όρο ότι ο δήμος θα της απέδιδε το 20% των εισπράξεων από τυχόν μισθώματα. Αυτό δηλαδή που προβλέπουν η ΚΥΑ του 2009 και αυτή του 2014. Στο έγγραφο του δημάρχου προς τους υπουργούς Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης και Πολιτισμού αλλά και προς τον περιφερειάρχη Αττικής αναφέρει: «(...) βάσει αυτής της συμφωνίας, ο δήμος μας προχώρησε σε ανοιχτό διαγωνισμό για τη μίσθωση καντινών στα συγκεκριμένα τμήματα του αιγιαλού. Στη συνέχεια όμως ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΤΑ όχι μόνο αθέτησε τη συμφωνία, αλλά προχώρησε για πρώτη φορά στη διακήρυξη πρόχειρου διαγωνισμού για την εκμίσθωση των ίδιων τμημάτων του αιγιαλού (...)».
Να μια ...ωραία αντίληψη για την Τοπική Διοίκηση και το ρόλο της. Που βέβαια απέχει χιλιόμετρα από τις λαϊκές ανάγκες.

http://www.koutipandoras.gr/

Economist: «Όμηρος συμφερόντων η κυβέρνηση Σαμαρά», και στο βάθος «η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ»

Για «εύθραυστη κυβέρνηση συνασπισμού» και για «ομηρία» Σαμαρά απέναντι στα συμφέροντα κάνει λόγο το περιοδικό Economist με αφορμή την επιστροφή της τρόικας στην Ελλάδα και το νέο κύκλο διαπραγματεύσεων.

«Οι διαφωνίες ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση σε ζητήματα όπως η απελευθέρωση της αγοράς για το φρέσκο γάλα ή η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στα σούπερ μάρκετ υπογραμμίζουν ότι η εύθραυστη κυβέρνηση συνασπισμού, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, του κεντροδεξιού πρωθυπουργού, είναι όμηρος ομάδων συμφερόντων», υποστηρίζει το δημοσίευμα το οποίο αναφέρεται και στη διαφορά των 16 δισ. η οποία προέκυψε τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή το δημοσίευμα των Financial Times σχετικά με τις κεφαλαιακές ανάγκες της χώρας:

«Σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα, η Ελλάδα θα χρειαστεί περίπου 6 δισ. ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες της, όμως το ΔΝΤ υπολογίζει ότι θα χρειαστούν 20 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, υπονοώντας ότι η Ελλάδα δεν θα αποφύγει ένα τρίτο πρόγραμμα στήριξης».

«Οι ευρωεκλογές τον Μάιο και οι αυτοδιοικητικές εκλογές θα δείξουν πόσο δημοφιλής είναι ο Αλέξης Τσίπρας στους ψηφοφόρους του. Το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ ήδη κοιτά την προεδρική ψήφο τον επόμενο Μάρτιο, όταν ο κ. Τσίπρας θα έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει εθνικές εκλογές εάν το Κοινοβούλιο αποτύχει να εκλέξει έναν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας», γράφει ο Economist και προσθέτει ότι με τον κυβερνητικό συνασπισμό να βρίσκεται 30 ψήφους πίσω από την απαιτούμενη πλειοψηφία για την εκλογή προέδρου, «η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έρθει σε αυτό το σημείο».



http://www.avgi.gr/

Γερμανία: «ελεύθερα συμβόλαια» και «θυγατρικές»

Του Τάσου Τσακίρογλου

Φυγή προς τα εμπρός φαίνεται ότι επιχειρεί η Γερμανία, σε μια συγκυρία στην οποία καλείται να αρχίσει να καταβάλλει το μερίδιο που της αναλογεί για τη διάσωση του ευρώ και την περισσότερο δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης. Το επείγον της υπόθεσης αναδείχτηκε με τη χθεσινή διαρροή στην «Die Welt», η οποία σε ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Ο συνασπισμός εργάζεται για τη μεταρρύθμιση της βοήθειας προς την Ελλάδα», σημειώνει ότι υπό μελέτη βρίσκεται «μια αλλαγή όλης της φιλοσοφίας της αρωγής» (βλ. σελ. 52-53). Μάλιστα, η εφημερίδα επικαλείται και τη συναίνεση της αντιπολίτευσης στα σχέδια αναπροσανατολισμού των προγραμμάτων βοήθειας. Το θέμα είναι βέβαια τι ακριβώς επιδιώκει το Βερολίνο και τι κρύβεται πίσω από το επικοινωνιακό μύθευμα των συστημικών ΜΜΕ στην Ελλάδα ότι η Γερμανία «επιθυμεί μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων της ελληνικής κυβέρνησης ως προς τον τρόπο υλοποίησης ενδεχόμενου τρίτου πακέτου βοήθειας».

Οπως μας θύμισε προ ημερών ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ, στο άρθρο του «Η κυρία Μέρκελ και τα “συμβόλαιά” της», στα μέσα Δεκέμβρη η Γερμανίδα καγκελάριος «συνειδητοποιώντας πλήρως ότι οι χώρες της ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένες να παραχωρήσουν και άλλα κομμάτια της κυριαρχίας τους, τους προτείνει να συνάψουν “συμβόλαια” με τη Γερμανία». Λίγο παρακάτω πρόσθετε ότι ουσιαστικά η κυρία Μέρκελ λέει στους εταίρους της: «Με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της κυριαρχίας σας -αφού θα έχετε αποδεχτεί “ελεύθερα” αυτά τα “συμβόλαια”- δεσμεύεστε να σεβαστείτε ορισμένους κανόνες μέσα σ’ ένα πλέγμα συμφωνιών που σας προσδένει με τη Γερμανία». Οπως έγραψε η «Die Welt», «έτσι τα μέτρα θα ήταν και πιο νομιμοποιημένα στα μάτια της ελληνικής κοινής γνώμης».

Ουσιαστικά αυτό που προσπαθεί να κάνει η Γερμανία είναι να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για την αντιμετώπιση της κρίσης και να μετακυλίσει το κόστος για το σύνολο των προσαρμογών που απαιτούνται για τη διάσωση του ευρώ στις χώρες του Νότου. Η ίδια; Σύμφωνα με το σχέδιο, θα συνεχίσει να απολαμβάνει τα όποια οφέλη του κοινού νομίσματος, όπως κάνει μέχρι τώρα. Η τακτική αυτή φαίνεται ότι περνά μέσα από την de facto αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, σε μια κατεύθυνση ακόμα και διμερούς πρόσδεσης των «προβληματικών χωρών» στο Βερολίνο, στον βαθμό που η αποβολή από την ευρωζώνη δεν είναι ένα σενάριο που βρίσκεται στο τραπέζι. Η σύναψη των συμβολαίων με την «ελεύθερη βούληση» των χρεωστριών χωρών θα αποτελεί συνέχεια της «ελευθερίας» σύναψης των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνόδευσαν, αλλά θα παραπέμπει και στην «ελευθερία» του εργαζόμενου να συνάψει ή όχι εργασιακή σχέση με τον εργοδότη του.

Πριν από ενάμιση χρόνο ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων είχε προτείνει να γίνει η Ελλάδα «ένα είδος Ειδικής Οικονομικής Ζώνης εντός της ευρωζώνης». «Η Ελλάδα δεν θα πρέπει μεν να εκχωρήσει κυριαρχία, αλλά θα έπρεπε να δώσει σε όσους τη στηρίζουν από την Ε.Ε. την ευκαιρία να συνδιαμορφώνουν επιτόπου τις μεταρρυθμίσεις» ήταν η αποκαλυπτική δήλωση του κ. Πέτερ Κάιτελ, ο οποίος, αποκλείοντας το ενδεχόμενο ενός Grexit, πρόσθετε: «Ως επιχειρηματίας, δεν θα άφηνα τη θυγατρική εταιρεία μου, που είναι σε πολύ κακή κατάσταση, να καταρρεύσει, αλλά θα την εξυγίαινα». Αρα; Ελλάδα, μια υγιής θυγατρική;

http://www.efsyn.gr/