Ρέντζι: Ένας μεταμοντέρνος Μακιαβέλι

Η κονφιντούστρια καταλαμβάνει την κυβέρνηση ενώ η ΕΕ πιέζει για νέα μέτρα λιτότητας

Σχεδόν μισή χιλιετία έχει περάσει από την ημέρα που ο Νικολό Μακιαβέλι παρουσίασε τον «Ηγεμόνα»και δεν είναι λίγοι οι ιστορικοί και οι δημοσιογράφοι στην Ιταλία που έσπευσαν να δώσουν στον νέο πρωθυπουργό της Ιταλίας τον τίτλο του «μεταμοντέρνου Μακιαβέλι».

Ο Ρέντζι ακολούθησε πιστά τη βασικότερη αρχή του προάγγελου της αστικής πολιτικής σκέψης, σύμφωνα με την οποία «σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, το άτομο που επιφορτίζεται με την ευθύνη να ασκήσει την πολιτική εξουσία μπορεί να καταφύγει στη βία ή να παραβιάσει του νόμους της ηθικής». Ενώ όμως ο Μακιαβέλι επιχειρούσε να οικοδομήσει έναν Ιταλό ηγεμόνα ο οποίος θα ανέκοπτε την ισχύ της κεντρικής ηπειρωτικής Ευρώπης, ο Ρέντζι φαίνεται ότι τα βρίσκει μάλλον δύσκολα απέναντι στην απαίτηση του Βερολίνου και των Βρυξελλών να κλιμακώσει την πολιτική λιτότητας.

Ο Ρέντζι αναλαμβάνει την εξουσία τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέτει την Ιταλία σε καθεστώς επιτήρησης με στόχο να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας – πάντα σε βάρος των πολιτών και προς όφελος των ιταλικών και ευρωπαϊκών οικονομικών ελίτ. Γνωρίζοντας ότι η ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ιταλών σε συνδυασμό με την άνοδο της ανεργίας των νέων, που έχει φτάσει στο 40%, απειλεί να οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, η νέα κυβέρνηση φάνηκε να ζητά μια μικρή διορία πριν προχωρήσει στην επιβολή ενός νέου γύρου αντιλαϊκών μέτρων. Η απάντηση της ΕΕ, όμως ήρθε να δυναμιτίσει κάθε σχετική απόπειρα.

Ο Ευρωπαίος επίτροπος Όλι Ρεν, αφού υποβάθμισε τις προβλέψεις ανάπτυξης, που είχε παρουσιάσει το ιταλικό υπουργείο οικονομικών, ζήτησε νέα μείωση του κόστους εργασίας που υποτίθεται ότι θα βοηθήσει την ασθενική ανταγωνιστικότητα της ιταλικής οικονομίας. Και όλα αυτά ενώ σύμφωνα με την ιταλική κυβέρνηση η χώρα παραμένει μέσα στο όριο του δημοσιονομικού ελλείμματος του 3% που ζητά η Κομισιόν. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ξεκαθαρίζουν με κάθε ευκαιρία ότι μόνο στους πρώτους μήνες διακυβέρνησης από τον τεχνοκράτη Μάριο Μόντι η χώρα κινήθηκε προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν δηλαδή επιβλήθηκαν τα σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα που έχει γνωρίσει η χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Με το χρέος όμως της Ιταλίας ως ποσοστό του ΑΕΠ να αγγίζει το 134%, δηλαδή στη δεύτερη υψηλότερη θέση των ευρωπαϊκών χωρών μετά την Ελλάδα, οι Βρυξέλλες δεν έχουν καμία αμφιβολία για το ποιος θα είναι το επόμενο θύμα τους.

Η νέα επίθεση αναμένεται να ξεκινήσει από την πόλη της Ρώμης, η οποία απειλείται με χρεοκοπία και την οποία τα αρπακτικά του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν σαν το Ντιτρόιτ των ΗΠΑ. Εδώ και εβδομάδες Ιταλοί πολιτικοί και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δημιουργούν κλίμα πανικού για την αδυναμία του Δήμου να πληρώσει τους μισθούς των υπαλλήλων, με στόχο να διαμορφώσουν ένα πακέτο «διάσωσης» που θα προβλέπει απολύσεις, δραστικές περικοπές μισθών και μαζικό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Στο στόχαστρο των ιδιωτών βρίσκονται οι δημοτικές εταιρείες αστικών συγκοινωνιών και διαχείρισης απορριμάτων το ξεπούλημα των οποίων θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ένα γιγαντιαίο πλιάτσικο στην περιουσία του ιταλικού δημοσίου.

Σε αυτές τις συνθήκες ο Ρέντζι καλείται να αποπληρώσει το χρέος του προς τις οικονομικές ελίτ και κυρίως το σύνδεσμο των Ιταλών βιομηχάνων, που στήριξε το «πραξικόπημα στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος και τον έφερε στην εξουσία παρά το γεγονός ότι το κόμμα του δεν διέθετε την απαραίτητη πλειοψηφία.

Πριν ακόμη τη δυναμική παρέμβαση του Όλι Ρεν, εκ μέρους της Κομισιόν, ο Ρέντζι είχε υποσχεθεί ότι θα αφιέρωνε κάθε μήνα της διακυβέρνησης του σε μια δομική μεταρρύθμιση της ιταλικής οικονομίας. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας για τον Μάρτιο, επιθέσεις στη δομή και τη λειτουργία του δημόσιου τομέα τον Απρίλιο και φορολογικές ελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο τον Μάιο.

O Ρέντζι είναι ο τρίτος κατά σειρά πρωθυπουργός της χώρας, μετά τον Μάριο Μόντι και τον Ενρίκο Λέτα, που επιλέγεται από την ιταλική βουλή χωρίς προσφυγή στις κάλπες ύστερα από την «ανατροπή» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Επικαλούμενος και αυτός την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην οποία βρίσκεται η ιταλική οικονομία, συνεχίζει τον σκοτεινό αντιδημοκρατικό δρόμο που ξεκίνησε με το τεχνοκρατικό πραξικόπημα του Μόντι – πάντα βέβαια με την έγκριση και τη συνεχή καθοδήγηση του Ιταλικού ΣΕΒ. Προκειμένου να εξασφαλίσει την κυριαρχία του ο μεταμοντέρνος Μακιαβέλι ξεκαθάρισε ότι σκοπεύει να μείνει στον πρωθυπουργικό θώκο μέχρι το 2018 και όχι, όπως του πρότειναν αρκετοί συνεργάτες του, να αλλάξει τον εκλογικό νόμο προκειμένου να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής το 2015.

Την επίθεση στα λαϊκά στρώματα θα αναλάβει να πραγματοποιήσει ένα πολύ μικρό σχήμα εκλεγμένων και μη τεχνοκρατών, όπως ο νέος υπουργός Οικονομικών Πιερ Κάρλο Παντοάν που έχει εργαστεί σαν «οικονομικός εκτελεστής» για το ΔΝΤ την περίοδο 2001-2005, επικεφαλής οικονομικός αναλυτής του ΟΟΣΑ και σύμβουλος σε θέματα οικονομίας του Μάσιμο ΝΤ’ Αλέμα. Σε ρόλο αλεξιπτωτιστή στο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας εμφανίστηκε και η Φεντερίκα Γκουίντι, αντιπρόεδρος της πανίσχυρης Κονφιντούστρια και κληρονόμος του Ιταλικού επιχειρηματικού κολοσσού Ducati Energia, η οποία ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης.

Πριν καλά καλά καθίσει στον πρωθυπουργικό θώκο λοιπόν ο Ρέντζι καλείται να επιταχύνει την αντιλαϊκή επίθεση που είχε υποσχεθεί σε αυτούς που τον έφεραν στην εξουσία. Και σε αυτή την περίπτωση ακολουθεί μόνο κατά το ήμισυ τις συμβουλές του Μακιαβέλι που έλεγε ότι ο Ηγεμόνας θα πρέπει να είναι σαν τον κένταυρο – μισός άνθρωπος και μισός κτήνος – ώστε να μάχεται χρησιμοποιώντας άλλοτε το νόμο και άλλοτε την ζωώδη δύναμη. Στην προσπάθεια επιβολής των συμφερόντων της ιταλικής αστικής τάξης ο Ρέντζι αποφάσισε να κρατήσει μόνο το δεύτερο χαρακτηριστικό του Κενταύρου.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα ΠΡΙΝ 09/03/2014

Έρχεται η σειρά σου

Το βασικό κυβερνητικό επιχείρημα για τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ήταν ότι επρόκειτο περί μεγάλης αδικίας να προστατεύονται κάποιοι βολεμένοι ενώ στον ιδιωτικό τομέα 1,5 εκ. άνθρωποι είναι άνεργοι. Η κοινωνία το κατάπιε αμάσητο. Η «αγορά» πανηγύρισε. Ο κάθε γλίτσας το επαναλάμβανε ως επιτυχία του πολέμου εναντίον του νοσηρού κατεστημένου.

Όμως όλοι αυτοί, δεν πρόσεξαν τον Νοέμβριο του 2013 τη δήλωση του υπουργού Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος υπερασπιζόμενος την κυκλοφορία «φρέσκου γάλατος 10 ημερών» δήλωσε: «Ας έρθουν και αυτές οι επαγγελματικές ομάδες (αγελαδοτρόφοι, αρτοποιοί κ.α.) να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση της κρίσης την ώρα που 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι».

Ναι, είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ποια σχέση υπάρχει μεταξύ του «φρέσκου γάλατος 10 ημερών» και του 1,5 εκ. ανέργων. Μόνο αν είσαι Χατζηδάκης βρίσκεις σχέση ανάμεσα σε αυτά τα δύο και μόνο αν είσαι στόκος την αποδέχεσαι. Ο Χατζηδάκης από μόνος του, στην ίδια συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, είχε δηλώσει ότι το «φρέσκο γάλα 10 ημερών προσφέρει μια βεντάλια επιλογών και η αύξηση του ορίου θα προκαλέσει τη μείωση της τιμής του γάλακτος».

Ο Χατζηδάκης, λοιπόν, λέει την εξής αρλούμπα: «Όταν όλα τα γάλατα θα χαρακτηρίζονται υποχρεωτικά φρέσκα ανεξάρτητα από το πόσων ημερών είναι, θα αυξηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών και θα πέσουν οι τιμές».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από αυτή και επίσης μεγαλύτερη διαστρέβλωση του όρου «ανταγωνισμός».

Σήμερα στην ελληνική αγορά κυκλοφορούν 17 προϊόντα με διάρκεια ζωής 5 ημερών και 17 προϊόντα με διάρκεια ζωής άνω των 40 ημερών. Υπάρχουν επίσης 6 προϊόντα με διάρκεια ζωής από 15 έως 40 ημέρες. Αυτό είναι ο ανταγωνισμός! Λογικά, θα έπρεπε τα προϊόντα με διάρκεια ζωής 5 ημερών να ήταν ακριβότερα και τα προϊόντα με διάρκεια ζωής άνω των 40 ημερών φτηνότερα, οπότε ο καταναλωτής θα είχε τη δυνατότητα να επιλέξει με βάση την τιμή. Τώρα πώς θα γίνει ανταγωνισμός στο «φρέσκο γάλα» όταν… δεν θα υπάρχει πλέον φρέσκο γάλα; Τώρα που όλα τα προϊόντα θα είναι ίδια, με ποιο τρόπο θα χτυπηθούν τα καρτέλ που ήδη λειτουργούσαν ακόμη και όταν υπήρχαν οι συνθήκες κάποιου ελάχιστου ανταγωνισμού;

Το ζόρι του Χατζηδάκη είναι ένα και μοναδικό. Να γεμίσει η αγορά με «φρέσκο γάλα 10 ημερών» από τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Κίνα, τη Γουαδελούπη και όπου αλλού έχουν βάση οι πολυεθνικές που εξυπηρετεί. Εδώ, λοιπόν, κολλάει η δήλωσή του «Ας έρθουν και αυτές οι επαγγελματικές ομάδες (αγελαδοτρόφοι, αρτοποιοί κ.α.) να συνεισφέρουν στην αντιμετώπιση της κρίσης την ώρα που 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι». Ομολογεί ότι οι ελληνικές φάρμες που παράγουν γάλα θα κλείσουν. Θα πληρώσουν και οι κτηνοτρόφοι το τίμημα του 1,5 εκ. ανέργων, ανέργους που η ίδια κυβερνητική πολιτική δημιούργησε.

Δε μπαίνω στη λογική να κρίνω πόσο φρέσκο είναι ένα γάλα 10 ημερών γιατί αύριο θα πρέπει να μπω στη λογική να συζητήσω γιατί ένα γάλα να μη θεωρείται φρέσκο ακόμη κι αν είναι 20 ή 100 ημερών. Ένα προϊόν είναι φρέσκο ή όχι. Όπως δε μπορείς να πεις «αυγό ημέρας» ένα αυγό 10 ημερών, όπως δε μπορείς να πεις φρέσκα τα λαχανικά που εξ αιτίας των χημικών μένουν πράσινα επί 10 μέρες, όπως δε μπορείς να πεις φρέσκο το κατεψυγμένο κρέας, όπως δε μπορείς να πεις ότι σπαρταράει ο σολομός που έρχεται από τη Νορβηγία, έτσι δε μπορεί να πίνεις ένα γάλα που έχουν περάσει 10 ολόκληρες ημέρες από την παστερίωσή του και να το λες φρέσκο. Έχει και ο παραλογισμός όρια.

Όσο για το εξυπνακίστικο ερώτημα «Δηλαδή τι παθαίνει ο Γερμανός που πίνει φρέσκο γάλα 10 ημερών;» απαντώ «στα παπάρια μου τι κάνει ο Γερμανός». Ο Γερμανός αντί για στραγάλια τρώει άσπρα λουκάνικα όταν βλέπει τηλεόραση. Πρέπει να φάω κι εγώ άσπρα λουκάνικα άσχετα αν θέλω να ξεράσω επειδή μου θυμίζουν σκυλίσια κόπρανα, επειδή τα τρώει ο Γερμανός; Και εν πάση περιπτώσει, δε πα να γαμηθούν όσοι χρησιμοποιούν παραδείγματα με το τι κάνει ο Γερμανός, όποτε τους βολεύει;

Ο ρόλος του Χαζηδάκη έγινε γνωστός αρκετά νωρίτερα από την εποχή των κυβερνήσεων των μνημονίων. Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να μετατρέψει ένα κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό μονοπώλιο και το θεώρησε επιτυχία. Ως εκ τούτου η δήλωσή του «Θέλω να είμαι υπουργός που θα υπερασπίζεται τον ανυπεράσπιστο πολίτη» δεν έχει θέση αλλού παρά μόνο σε επιθεωρήσεις του Σεφερλή.

Όμως η δήλωσή του, από τις 29 Νοεμβρίου 2013, στην οποία έλεγε: «Αν δεν πετύχουν τα μέτρα τότε ας έρθουν οι πολίτες σε εμάς για τον “λογαριασμό”», θα πρέπει να κρατηθεί ως δείγμα ακραίας βλακείας καθώς την προηγούμενη φορά που κάποιοι του «ζήτησαν το λογαριασμό» είχαμε κλάματα.

Σε κάθε περίπτωση, όσοι ακόμη απομείναμε να έχουμε μια δουλειά είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα, ας συνειδητοποιήσουμε ότι το επιχείρημα «είναι άδικο να προστατεύονται κάποιοι βολεμένοι ενώ 1,5 εκ. άνθρωποι είναι άνεργοι» δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά μια ωμή προειδοποίηση ότι αύριο έρχεται η σειρά μας, μια που οι άνεργοι ξεπέρασαν πλέον τα 2 εκατομμύρια. Το αυριανό επιχείρημα των ρομπότ της Τρόικας θα είναι «θεωρούμε αδικία να πληρώνεται κάποιος έστω και 400 ευρώ τον μήνα την ώρα που 2 εκ. άνθρωποι είναι άνεργοι». Δύο επιλογές υπάρχουν. Ή θα βγούμε εμείς στους δρόμους ή θα μας πετάξουν αυτοί στο δρόμο. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

Υγ: Επιτρέψτε μου να γίνω λίγο σαφέστερος σχετικά με το που έχουμε μπλέξει. Στις 29 Νοεμβρίου 2013, ο υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης δήλωσε «δεν γίνεται να πληρώνει ο Έλληνας καταναλωτής το ακριβότερο γάλα στην Ευρώπη για να μην θιγεί καμία τρίχα συμφερόντων μιας συγκεκριμένης ομάδας», και ως συγκεκριμένη ομάδα εννοούσε τους κτηνοτρόφους.

Στις 6 Φεβρουαρίου το 2011, η ΝΔ κατακεραύνωνε την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου επειδή άφησε απροστάτευτους τους κτηνοτρόφους. Μεταξύ άλλων πολύ συγκινητικών έλεγε η ανακοίνωση: «Έστω και τώρα, η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί τη δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κτηνοτροφικός κλάδος και να προχωρήσει άμεσα στην εκπόνηση ενός σοβαρού και αξιόπιστου εθνικού στρατηγικού και επιχειρησιακού σχεδιασμού για την ανάπτυξή του. Σε αντίθετη περίπτωση, θα παραμένει υπόλογη στα μάτια του κάθε Έλληνα κτηνοτρόφου».

Συμπέρασμα: Όταν σήμερα σου χαϊδεύουν τ’ αυτιά, είναι επειδή θέλουν να βάλουν λίγο συναίσθημα στο αυριανό πήδημα που θα σου ρίξουν, όπως οι χτεσινοί «αδικημένοι κτηνοτρόφοι» καταγγέλλονται σήμερα ως «συντεχνία συμφερόντων».

Καρτέσιος

 

Πόσο Success Story αντέχεις;

Αφήνοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τις όποιες πολιτικές απόψεις έχει ο καθένας και η καθεμία, σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία ολοκληρωτική καθημερινότητα.

Έχουμε να κάνουμε με μία αμείλικτη πραγματικότητα που ζούμε και μας πιέζει. Σήμερα, τώρα και αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Μία ζοφερή κατάσταση που έχει στον πυρήνα της στοιχεία όπως ο φόβος, η ηττοπάθεια και η αδράνεια και έχει κατορθώσει να παρουσιαστεί σαν αναπόφευκτη ή μονόδρομος σωτηρίας. Η βαρβαρότητα είναι εδώ αλλά πλέον έχουμε αρχίσει να γινόμαστε φίλοι της.

Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι γνωστό σε όλους: Πως ένα οικονομικό πρόγραμμα που έχει αποτύχει σε όλους τους στόχους του μπορεί να εμφανίζεται σαν επιτυχημένο; Πως οι εμπνευστές (τρόικα, ευρωπαϊκές τράπεζες, ελληνικές κυβερνήσεις) και οι άνθρωποι που εφαρμόζουν αυτό το πρόγραμμα παρουσιάζονται σαν οι κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας; Γιατί 4 χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο δεν υπάρχει ούτε ένα (1) ρεαλιστικό επιχείρημα υπέρ των πολιτικών ακραίας λιτότητας; 

Μετά από πολλές ώρες προπαγάνδας τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες έχουν αντιστρέψει την πραγματικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό:

-) Αντί να απολογούνται για τη διάλυση μιάς χώρας, περηφανεύονται για τα ερείπια της.
-) Φανερώνουν τη δημοκρατική παιδεία τους, όταν ουρλιάζουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
-) Θέλουν να πείσουν τον κόσμο ότι οι πανηλίθιοι που έριξαν τη χώρα στο γκρεμό είναι αυτοί που έχουν τις ικανότητες να δημιουργήσουν κάτι ελπιδοφόρο.

Βέβαια, η βλακεία της εξουσίας δεν μπορεί να κρυφτεί τόσο εύκολα. Η ακροδεξιά παρεούλα με τα αστεία ονόματα και το πολιτικό πτώμα του ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξέρουν ότι όσο πιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτό, αλλά η πραγματικότητα που ζούμε μας πιέζει όλο και πιο έντονα. Για αυτό ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας αναρωτηθούμε:

-) Τι ποσοστό πρέπει να πιάσει η επίσημη ανεργία στη χώρα για να σημάνει γενικός συναγερμός; Έχουμε φτάσει το 30%, αλλά οι απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα συνεχίζονται ακάθεκτες. Πόσο ανεργία προβλέπει το εγχώριο success story ρε παιδί μου; 35%; 45%; 75%;
-) Πόσες δεκαετίες θα χρειαστούν για να επανέλθει η χώρα σε φυσιολογικά επίπεδα, όπου το ηλεκτρικό ρεύμα, η θέρμανση και το δικαίωμα σε ολιγοήμερες διακοπές δεν θα είναι πολυτέλεια;
-) Πόσες αυτοκτονίες μπορεί να αγνοήσει η ελληνική κοινωνία, προκειμένου να συνεχίσει την περιπλάνηση στους δρόμους της απάθειας;

Και για το τέλος, εσύ ρε φίλε πόσο success story αντέχεις;

Imf fuck off 

 

Αφήνει φέσι η «Ελιά» Της Λώρης Κέζα

Τα χρέη του ΠαΣοΚ είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα αν κλείσει το μαγαζί, αν χρεοκοπήσει αξιοποιώντας όλες τις ευνοϊκές διατάξεις για να φεσώσει το σύμπαν. Αυτή την παράμετρο δεν τη θυμηθήκαμε με την γλαφυρή επιστολή που έστειλαν στον Μάρτιν Σουλτς οι απλήρωτοι υπάλληλοι του κόμματος. Την θυμηθήκαμε από ένα εύγλωττο διαφημιστικό βίντεο του πως-τον-είπαμε Θόδωρου Σκυλακάκη, προέδρου της Δράσης («Δράση» ονομάζεται ένα μικρό φιλελεύθερο κόμμα που παρά τις ωραίες θέσεις δεν βρήκε τον Θεοδωράκη του…)

Η επισήμανση του Σκυλακάκη αδρομερώς: Η τραπεζική χρηματοδότηση ύψους 270 εκατομμυρίων ευρώ που έχουν λάβει με προνομιακούς όρους τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης δεν εξυπηρετείται, γεγονός που σημαίνει ότι ουσιαστικά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν χρεοκοπήσει. Η επιδότηση των κομμάτων δεν αρκεί ούτε για την πληρωμή των τόκων. Για την πληρωμή των υπαλλήλων ούτε λόγος. Θα πάρουν το πολύ 20% από τα δεδουλευμένα_ αν τα πάρουν κι αυτά.

Να θυμηθούμε πώς ζούσαν τα κόμματα τα προηγούμενα χρόνια. Πέρα από τις επιχορηγήσεις που ενέκρινε η Βουλή (τα κόμματα επιδοτούσαν τον εαυτό τους), υπήρχαν και οι δωρεές μελών. Εβγαινε στο δρόμο ένας σύντροφος με κουπόνια κι αν ήταν τυχερός διασταυρωνόταν με τον Χριστοφοράκο και με διαφανείς διαδικασίες το εκατομμύριο της συνδρομής πήγαινε στο ταμείο του κόμματος. Ο εκάστοτε πρόεδρος αξιολογούσε τις ανάγκες και αγόραζε είτε κωπηλατικό μηχάνημα για το γυμναστήριο του κόμματος είτε πλήρωνε τις σουίτες για κάποιο επαγγελματικό ταξιδάκι στελεχών.  

Επισημαίνει ο Σκυλακάκης: «Οι δανείστριες τράπεζες ήταν κρατικές (ο μεγαλύτερος δανειστής ήταν η Αγροτική) και μετά την ανακεφαλαιοποίηση παραμένουν κρατικές κατά περίπου 90%. Συνεπώς η ζημιά θα καταλήξει στο φορολογούμενο, μέσω ζημίας των τραπεζών, που θα αυξήσει ισόποσα το δημόσιο χρέος». Το εγχείρημα της «ελιάς» δίνει μια αξιοπρέπεια στην πτώχευση. Η διάλυση του κόμματος θα γίνει για ιδεολογικούς και στρατηγικούς ρόλους και όχι επειδή χρωστούν σε όλη την πιάτσα. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν θα ασχοληθεί με ταπεινά θέματα, λεφτά και τα τοιαύτα.

Το ζήτημα έχει και ηθικές διαστάσεις καθώς τα κόμματα συνέχισαν να δανείζονται από τις τράπεζες, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα προηγούμενα δάνεια. Προσπάθησαν μάλιστα με  τροπολογία να εμποδίσουν τις τράπεζες να προχωρήσουν σε κατάσχεση της κρατικής επιχορήγησης. Δεν θα ήταν κακό επί της παρούσης, πριν κατέβουν τα ρολά στη Χαριλάου Τρικούπη, να δοθεί μια καθαρή εξήγηση: ποιος θα αποπληρώσει τα δάνεια των κομμάτων; Δεν θα ήταν κακό αυτό να αποσαφηνιστεί πριν από τις εκλογές. Θα ήταν δείγμα «πολιτικού πολιτισμού», που λέει κι ο πρόεδρος.    

 

Δείτε εδώ το βίντεο για τα χρέη των κομμάτων. Γραφιστικά: Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος.

http://www.tovima.gr/

Ο ρόλος των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων (1) Του Νίκου Μπογιόπουλου

Με αφορμή την πρωτοβουλία του Νίκου Χατζηνικολάου να αφιερώσει την περασμένη Δευτέρα την τηλεοπτική του εκπομπή στον «Ενικό» στο ρόλο των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων, καταθέτουμε ορισμένες σκέψεις. Διευκρινίζουμε ότι όταν μιλάμε για τον ρόλο των ΜΜΕ (και των δημοσιογράφων) σε μεγάλο βαθμό το μυαλό μας βρίσκεται στα τηλεοπτικά ΜΜΕ, λόγω ακριβώς του κυρίαρχου ρόλου που διαδραματίζουν στο μιντιακό τοπίο.

   Ξεκινάμε με ανορθόδοξο, ίσως, τρόπο. Παρακαλούμε την προσοχή σας στις δηλώσεις που ακολουθούν:     

   α)  «Μια πρόσθετη υπηρεσία η οποία μας ζητήθηκε κάποια στιγμή που οι εκπρόσωποι της τρόικας - μετά την υπογραφή του μνημονίου - θέλησαν να επικοινωνήσουν με τα Μέσα Ενημέρωσης, ήταν να μας αναθέσουν να πάρουμε τηλέφωνα κάποιους δημοσιογράφους και να τους πούμε να πάνε την τάδε ώρα στη "Μεγάλη Βρετάνια" για να τους μιλήσουν οι άνθρωποι του ΔΝΤ».

   β) «Κάποιες φορές, όταν μας το ζητούν οι πελάτες μας μπορεί να συμμετέχουν και ζητάμε δημοσιογράφους να συμμετέχουν σ' αυτό».

   Αυτές ήταν δυο χαρακτηριστικές απαντήσεις που δόθηκαν κατά την εξέταση μάρτυρα (ειδικού σε θέματα επικοινωνίας) στην εξεταστική για τη «Ζήμενς», τον Ιούνιο του 2010. Απαντήσεις που αφορούσαν, η πρώτη σε επαφές του ΔΝΤ με ΜΜΕ και δημοσιογράφους, η δεύτερη σε επαφές δημοσιογράφων με «πελάτες», όπως η «Ζήμενς»...

«Πτώσεις από τα… σύννεφα»

   Οι τοποθετήσεις αυτές και οι συζητήσεις που ακολούθησαν τότε (για την παροχή υπηρεσιών από εταιρείες δημοσίων σχέσεων και από δημοσιογράφους, ώστε η γερμανική πολυεθνική και το ΔΝΤ να «επικοινωνήσουν» τα μηνύματά τους στον ελληνικό λαό) έδωσαν την ευκαιρία σε ορισμένους να καμώνονται ότι...«έπεσαν από τα σύννεφα».

   Βέβαια η πραγματικότητα είναι πως «από τα σύννεφα έπεσαν» (και «πέφτουν») μόνο αυτοί που τους αρέσει να προσποιούνται ότι «ζουν στα σύννεφα». Εμείς οι υπόλοιποι, που κατοικούμε στη Γη, κάτι διαισθανόμασταν…

   Υποψιαζόμαστε, δε, ότι αυτού του τύπου η παροχή υπηρεσιών συνιστά την τυπική λειτουργία εκείνου του μοντέλου «επικοινωνίας» που έχει ανάγκη να βαφτίζει το «μαύρο – άσπρο».

   Επιπλέον: Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν τέτοιες υπηρεσίες προσφέρονται από δημοσιογράφους στο πλαίσιο της «αχρημάτου οικονομίας». Λογικές οι επιφυλάξεις καθότι κάτι τέτοια δε συνηθίζονται. Αλλά πού ξέρεις πάλι, κάποιοι, όταν συκοφαντούν την κοινωνία και παριστάνουν τους εισαγγελείς εναντίον των εργατών, των ανέργων, των δασκάλων, των φαρμακοποιών, των χαλυβουργών, των δημοσίων υπαλλήλων και οποιουδήποτε δεν θεωρεί την τρόικα «ευλογία», μπορεί να το κάνουν γιατί είναι… ιδεολόγοι. Αυτό, μάλιστα, καθιστά την αθλιότητά τους μεγαλύτερη.

«Ενσωματωμένη δημοσιογραφία»

   Πέραν, όμως, όσων υποπτευόμαστε και όσων διαισθανόμαστε, υπάρχουν και αυτά που γνωρίζουμε. Δεν περιμέναμε το ΔΝΤ, δηλαδή, ή τη «Ζήμενς», για να μάθουμε την ύπαρξη της λεγόμενης «ενσωματωμένης δημοσιογραφίας».Έχουμε ενημερωθεί σχετικά, εδώ και χρόνια - ειδικά δε κατά τη διάρκεια της απόβασης των Αμερικανών στο Ιράκ - για την αγαστή συνεργασία των πεζοναυτών με τους «ενσωματωμένους δημοσιογράφους» διεθνών ΜΜΕ και λοιπών «επικοινωνιακών πρακτορείων».

   Δεν περιμέναμε, επίσης, την κάθοδο του ΔΝΤ στην Ελλάδα για να ψυλλιαστούμε τι (μπορεί να) συμβαίνει στις επαφές μεταξύ διεθνών οργανισμών με δημοσιογράφους. Άλλωστε, όπως αποκαλύφθηκε στην εφημερίδα «Ελ Μούντο» (31/5/1999), στις μυστικές εκθέσεις του ΝΑΤΟ, ένα από τα βασικά καθήκοντα της συμμαχίας είναι και τούτο: «Να εντοπιστούν εκείνοι οι δημοσιογράφοι κάθε χώρας που είναι ικανοί και να προσκληθούν σε συνάντηση, όπου θα εκθέσουν τις ιδέες τους πάνω σε τρόπους βελτίωσης του μηνύματος του ΝΑΤΟ προς την κοινή γνώμη κάθε χώρας».

   Σημειώστε ότι τότε - στο πλαίσιο της «βελτίωσης του μηνύματος» - το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία. Μετά από κάθε βομβαρδισμό, «διμοιρίες πρόθυμων δημοσιογράφων» παρομοίαζαν τα Στελθ, που πετούσαν πάνω από το Βελιγράδι, με «φτερά αγγέλων»! Ήταν την ίδια περίοδο που αποκαλύφθηκε το απόρρητο ΝΑΤΟικό έγγραφο στο οποίο το Συμβούλιο του ΝΑΤΟ καλούσε την Πολιτική Επιτροπή «να εξασφαλίσει ότι θα προσαρμόσει τα κεντρικά μηνύματα των κυρίων μέσων ενημέρωσης, όπως χρειάζεται» («Ριζοσπάστης», 8/5/99)...

   Στα παραπάνω προσθέστε ότι η διοίκηση του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ είχε προσλάβει την ιδιωτική εταιρεία «Lincoln Group» προκειμένου να πληρώνει διάφορες ιρακινές εφημερίδες για να δημοσιεύουν έτοιμα άρθρα που παρουσιάζονταν ως ρεπορτάζ και τα οποία εξήραν τη δράση των κατοχικών και ιρακινών δυνάμεων. Τα άρθρα πληρώνονταν από 50 δολάρια το καθένα...

   Άραγε, όταν τέτοια κόλπα είναι γνωστά στο ΝΑΤΟ, λέτε στο ΔΝΤ ή στις «Ζήμενς» να είναι άγνωστα;... Έτσι, λοιπόν, στα πέντε χρόνια από την έναρξη της κρίσης και στα τέσσερα από το διάγγελμα του Καστελόριζου, στο φόντο των εξελίξεων που ακολούθησαν, θα ήταν μωρία να ισχυριστεί κανείς ότι οι μιντιακές μνημονιακές ερπύστριες δεν επανδρώθηκαν και από γυμνοσαλιαγκάκια που από τα στασίδια της ηλεκτρονικής λοβοτομής είχαν και έχουν αναλάβει (με ή χωρίς επαφές με το ΔΝΤ) να λερώνουν την έννοια της αλήθειας και να μαγαρίζουν τη δημοσιογραφία καθιστώντας την τσανακογλείφτη της εκάστοτε κυβέρνησης και της τρόικας.

«Μυστικά κονδύλια»

   Κάθε φορά που αναθερμαίνεται η συζήτηση για το ρόλο των ΜΜΕ, πολύ λογικά τίθεται το ερώτημα: Και οι δημοσιογράφοι τι κάνουν; Γιατί δεν αντιδρούν στον κατήφορο; Και ακόμα: Τι γίνεται με όλες αυτές τις ιστορίες, με τα «παπαγαλάκια», με τα «βαποράκια», με τις λίστες εκείνων των δημοσιογράφων που «τα πιάνουν»;

   Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Αν υπάρχουν δημοσιογράφοι που «τα πιάνουν», τότε υπάρχουν κάποιοι που τους «τα δίνουν». Ποιοι, λοιπόν, τα δίνουν και γιατί; Τι σχέση έχουν αυτοί οι «κάποιοι» με τα πολιτικά κόμματα; Πόσο ψηλά βρίσκονται στην πυραμίδα της πολιτικής εξουσίας; Ποιά συμφέροντά τους προωθούν με τα μαύρα λεφτά που μοιράζουν κάτω από το τραπέζι;

   Ο τόπος είναι μικρός και όλοι, λίγο - πολύ, γνωριζόμαστε. Από το 1992 που δέσποζαν οι αναφορές στα «μυστικά κονδύλια» του υπουργείου Εξωτερικών, μέσω των οποίων σιτίζονταν δημοσιογράφοι (όπως ελέγετο), έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια. Έχουν αλλάξει τόσες κυβερνήσεις (Μητσοτάκης, Α.Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, Γ.Παπανδρέου, Σαμαράς), όμως οι περίφημες λίστες ποτέ δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα.

   Συνεπώς: Ή αδίκως «βούιζε ο τόπος», ή οι λίστες υπήρχαν και ...χάθηκαν, ή απλώς έχουμε ένα ακόμα κουκούλωμα...

Σταράτες κουβέντες…

   Σήμερα στην ΕΣΗΕΑ είναι εγγεγραμμένοι περίπου 10.000 επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Οι μισοί είναι άνεργοι. Οι υπόλοιποι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, εργάζονται σε συνθήκες «γαλέρας», κακοαμειβόμενοι, βρίσκονται στο πόδι 24 ώρες το 24ωρο, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση, τελούν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εκάστοτε «γραμμής» του τάδε ή του δείνα εργολάβου στα ΜΜΕ, ζουν με το άγχος αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι, που συγκροτούν τις θανατερές στατιστικές με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε άλλο επαγγελματικό πεδίο στο χώρο των «εργατών του λόγου».

   Φυσικά υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία που συγκροτεί το «ανφάντ γκατέ» αυτού που θα λέγαμε «συστημική δημοσιογραφία». Ένα μέρος της χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφία ως πασαρέλα συμμετοχής της στο κλαμπ των «VIPs». Ένα άλλο αποτελεί κρίκο της αλυσίδας του θεάματος. Ένα τρίτο  υπηρετεί δυο και τρεις «αφεντάδες» ταυτόχρονα, όχι γιατί πρέπει να βγάζει το ψωμί της, αλλά γιατί έτσι εξασφαλίζει το παντεσπάνι της. Και φυσικά έχουμε το πολιτικό κομμάτι αυτής της κατηγορίας, το οποίο:

   α) Την δική του υποκειμενική και βαθύτατα στρατευμένη στο σύστημα άποψη, που συμβαδίζει με τα συμφέροντα των ισχυρών και λειτουργεί μονίμως ως προπαγανδιστής της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας, την βαφτίζει «αντικειμενικότητα».

   β) Πίσω από αυτές ακριβώς τις μπαλαφάρες περί «αντικειμενικότητας» υποδύεται τον «ελεγκτή της εξουσίας» ενώ στην πραγματικότητα είναι όχι μόνο βαστάζος, αλλά και μέρος της εξουσίας.

   γ) Εκπροσωπεί τη ζωντανή απόδειξη της μεγάλης αλήθειας που με παρρησία είχε παραδεχτεί και ομολογήσει ο Σταύρος Ψυχάρης: «Δεν υπάρχουν όμως εφημερίδες (σσ: και πολύ περισσότερο τηλεοπτικά δίκτυα, συμπληρώνουμε εμείς) που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». Η θέση αυτή διατυπώθηκε νέτα-σκέτα στο «Βήμα της Κυριακής» (8/1/2012).

Δημοσιογράφοι: Θύματα και «θύτες»

   Η πρώτη κατηγορία, οι εργάτες του λόγου, από άποψη θέσης, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, ουδεμία σχέση έχουν με τη δεύτερη κατηγορία, που  όσοι την συγκροτούν, συμμετέχοντας στο τρίγωνο «οικονομική εξουσία - πολιτική εξουσία - μιντιακή εξουσία», μόνο καταχρηστικά μπορούν να καμώνονται τους τιμητές της τιμής του δημοσιογραφικού κόσμου.

   Το ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι: Γιατί η κοινωνία που η «συμπάθειά της» για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους βρίσκεται στο ναδίρ, που σέρνει τα μύρια όσα για τους «αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους», διαμορφώνει αυτή την άποψη για τους δημοσιογράφους, όταν οι δεύτεροι, αυτοί που μόνο για την «τιμή» τους στο χρηματιστήριο της διαπλοκής μπορούν να μιλάνε, είναι τόσο λίγοι;

   Πρέπει να είμαστε σαφείς σ' αυτό το θέμα: Η τίμια δουλειά της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων - και εκείνων των εκδοτών που όταν σέβονται την αποστολή τους κατά βάση προέρχονται από τον δημοσιογραφικό κόσμο - είναι μεν η αναγκαία, αλλά δυστυχώς δεν είναι και η ικανή συνθήκη για μια δημοκρατική, αντικειμενική, πλουραλιστική ενημέρωση. Όπως δεν είναι η τίμια δουλειά των χιλιάδων γιατρών για να έχει ο λαός υπηρεσίες Υγείας ή η τίμια δουλειά των χιλιάδων δασκάλων για να έχει ο λαός Παιδεία.

   Ο τόνος δίνεται  από αυτούς που ελέγχουν τον Τύπο και κυρίαρχα από αυτούς που ελέγχουν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ τα ελέγχει η οικονομική ολιγαρχία. Ισχύει παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα (σσ: κάτι που το είχε «καταλάβει» πολύ καλά η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν «τόλμησε» να πάει στην ΕΕ το νομοσχέδιο για τον «βασικό μέτοχο» και οι «αδέκαστοι» επίτροποι το έσκισαν πριν καν το δουν)…

   Όσο, επομένως, θα είναι οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και εν γένει οι κεφαλαιοκράτες που θα ελέγχουν τα κανάλια της ενημέρωσης, η αμεροληψία των πολλών δουλευτάδων του Τύπου ή των έντιμων εκδοτών, δεν είναι  συνθήκη ικανή ώστε να εξασφαλίζεται στη δημοσιογραφία η δυνατότητα να παίξει το ρόλο της, στο πλευρό της κοινωνίας και της αλήθειας.

«Πολίτης Κέιν»

   Όταν το κουμάντο στο χώρο του Τύπου, και όχι μόνο, διαμορφώνεται με τους όρους που περιέγραφε ο Όρσον Ουέλς στον «Πολίτη Κέιν», ήδη από το 1941, τότε όσοι «Τερτσέτηδες» και «Πολυζωίδηδες» κι αν υπάρχουν στο χώρο της δημοσιογραφίας (σσ: τέτοιοι υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλες τις συνθήκες), ας μην υπάρχουν αμφιβολίες: Θα κατισχύσει εκείνος που εκπροσωπεί την ισχύ των μίντια και τη διαβρωτική φύση της εξουσίας.    

   Που σημαίνει ότι: Αν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας είναι με το Μνημόνιο, τότε όσο κι αν τρέξει ο ρεπόρτερ για να καλύψει αντικειμενικά την απεργία, τη διαδήλωση, την κινητοποίηση ενάντια στο Μνημόνιο, εκείνο που θα μεταδοθεί το βράδυ ως είδηση θα είναι «ζήτω το Μνημόνιο, κάτω οι ταραξίες». Αν τα συμφέροντα της διεθνούς ελίτ εξυπηρετούνται από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα που ο λαός θα πληρώνει «αθανάτους», ταυτόχρονα θα υφίσταται και την πλύση εγκεφάλου για το «εθνικό ολυμπιακό ιδεώδες». Ας αγανακτεί η κοινωνία με τις τράπεζες όσο θέλει. Αυτό που θα πλασαριστεί σαν «είδηση» θα είναι η «ανάγκη να ανακεφαλαιοποιηθούν». Ας φωνάζει η κοινωνία για τις αυξήσεις στα διόδια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν θυμηθείτε ένα ρεπορτάζ στο «Mega» στα 25 χρόνια που εκπέμπει που να καταγγέλλει τις αυξήσεις στα διόδια, τρυπήστε μου τη μύτη…    

*

   Υστερόγραφο: Τα παραπάνω, φυσικά, κάθε άλλο παρά μειώνουν την απαίτηση από τον δημοσιογράφο να ασκεί το ρόλο του με αξιοπρέπεια. Κάθε άλλο παρά τον απαλλάσσουν από το καθήκον της ηθικής – επαγγελματικής αρτιότητας. Κάθε άλλο παρά αναιρούν το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης οποιουδήποτε παίρνει ένα μαρκούτσι στο χέρι και δεν ξέρει τι λέει, ή αρπάζει έναν υπολογιστή και δεν ξέρει τι γράφει. Κάθε άλλο παρά αμφισβητούν το ουσιαστικό νόημα όσων έγραφε ο Καμύ το 1939, όταν στο μανιφέστο του για τον «ελεύθερο δημοσιογράφο» εξαιρούσε τη δημοσιογραφία που υπηρετεί τη «σαθρή ανοησία», την «οργανωμένη νωθρότητα» και την «επιθετική βλακεία».Αντίθετα, τα προηγούμενα, καταδεικνύουν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: Ότι στο πλαίσιο της συστημικής λειτουργίας του Τύπου, που ορίζεται από το ιδιοκτησιακό του καθεστώς, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος για τους δημοσιογράφους να μετατραπούν, είτε ενσυνείδητα είτε εξ αντικειμένου, σε μέρος του προβλήματος.

(Συνεχίζεται…)

email: mpog@enikos.gr

http://www.enikos.gr/

Αφήστε κάτω το πλεόνασμα, κουφάλες Του Θανάση Καρτερού

Σκούρα τα πράγματα. Αν πιστέψουμε τις διαρροές, τα δημοσιεύματα των εφημερίδων και τις αναγγελίες θυέλλης των καναλιών, υπάρχει κίνδυνος να τα σπάσει ο Σαμαράς με την τρόικα. Αυτός είναι ο λόγος που στο Μαξίμου βρίσκονται σε κόκκινο συναγερμό, στο υπουργείο Οικονομικών σε πολεμική κινητοποίηση και στις κοινοβουλευτικές ομάδες ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. σε κατάσταση γενικής επιστράτευσης. Μέχρι και η Συλβάνα Ράπτη, να φανταστείτε, εκτός από τον μαχητικό υφυπουργό Παπαδόπουλο, έτριξε τα δόντια στους τροϊκανούς.

Αυτό δυστυχώς σημαίνει ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας, εξόδου από την Ευρωζώνη, επιστροφής στη δραχμή. Τραγωδία! Διότι, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τόσα χρόνια, τυχόν μετωπική με τους δανειστές θα μας στείλει στον αγύριστο. Αυτό λέγεται βέβαια για την περίπτωση που απέναντι στην τρόικα βρεθεί μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τρώει η χρεοκοπία ταραμά; Είτε με τους σημερινούς είτε με τους αυριανούς, αν δεν τα βρούμε με τους τροϊκανούς, ζήτω που φαγωθήκαμε.

Ως εκ τούτου θα πρόκειται για τεράστια εθνική επιτυχία του Σαμαρά και του Στουρνάρα -ο Βενιζέλος δεν πιάνεται- να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Κι αυτό σημαίνει φυσικά σκληρή διαπραγμάτευση, κατά την οποία κάποια από τα αιτήματα της τρόικας πρέπει να γίνουν δεκτά. Για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, παραδείγματος χάρη, υπάρχει συμβιβαστική πρόταση του Βρούτση. Πέντε πάνω, πέντε κάτω, να τα βρούμε. Για τις 12.500 απολύσεις από το Δημόσιο το 2015 επίσης μπορεί να παίξουμε την κολοκυθιά και να καταλήξουμε σε κάποιο μικρότερο νούμερο.

Θα χαθούν μερικές ακόμα ψυχές έτσι και μερικά ακόμα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά θα είναι μεγάλο ψυχικό για όλους αν επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία - έτσι δεν είναι; Εκείνο όμως που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει δεκτό είναι να μη μοιραστούν κάποια εκατομμύρια από το πλεόνασμα στους ευπαθείς - ένστολους και μη. Διότι κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι η κυβέρνηση παρέχει προεκλογικώς μόνο λόγια - κι έτσι ως γνωστόν δεν χτίζονται ανώγια και κατώγια. Άρα θα χάσει τις εκλογές. Άρα θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άρα θα καταστραφεί η χώρα. Συνεπώς ας αναφωνήσουμε όλοι ενωμένοι στην τρόικα: Αφήστε κάτω το πλεόνασμα, κουφάλες. Υπογράψτε έστω μια επιταγή. Να την επιδείξει ο Σαμαράς στο έθνος προεκλογικώς, έστω κι αν είναι πληρωτέα μετεκλογικώς.

Αλλιώς θα σας πάρει όλους το Ποτάμι...

http://www.avgi.gr/

Οι δημοσκοπήσεις του χάους Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Δύο δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές δημοσιεύτηκαν σήμερα και χθες, μία της Public Issue και μία του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας, και οι δύο αποτυπώνουν εικόνα εκλογικού χάους. Πάρα πολλοί αναποφάσιστοι, πολλοί που δεν ξέρουν αν θα πάνε καν να ψηφίσουν και αρκετοί που είναι έτοιμοι να ψηφίσουν ένα κόμμα, παρόλο που γνωρίζουν μόνο το όνομά του και τον αρχηγό του. Κι όλα τούτα, ενώ οι πολίτες παραδέχονται ότι οι ευρωεκλογές έχουν μεγάλη πολιτική σημασία και ότι είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν μαζικά σε αυτές.

Οι δύο δημοσκοπήσεις διαφέρουν πολύ ως προς την διαφορά των δύο πρώτων κομμάτων. Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας δίνει 18,5% στον ΣΥΡΙΖΑ και 13,5% στη ΝΔ, η Public Issue δίνει 15,5% στον ΣΥΡΙΖΑ και 15,5% στην Ν.Δ., με σαφή παράσταση νίκης, 52% έναντι 33%, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξαρτήτως των διαφορών και τα δύο πρώτα κόμματα έχουν μικρά ποσοστά, όπως μικρά ποσοστά έχουν και τα υπόλοιπα κόμματα, πλην Ποταμιού: Το ΠΑΣΟΚ έχει 3,5% στην Public και 4,5% στον Παν/μιο Μακεδονίας, η Χ.Α. 4,5% και 9%, οι ΑΝΕΛ 2,5% και 1,5%, το ΚΚΕ 5% και 8% και η ΔΗΜΑΡ 1,5% και 2%.

Το Ποτάμι είναι τρίτο και στις δύο δημοσκοπήσεις, σε αυτήν μάλιστα του Παν/μιου Μακεδονίας λαμβάνει το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό του 13%, μισή μονάδα πίσω από τη δεύτερη Ν.Δ. Στην Public, το Ποτάμι παίρνει 7%. Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον έτσι όπως καταγράφεται και από τις δύο δημοσκοπήσεις είναι η προέλευση των δυνητικών ψηφοφόρων. Γενικώς υπήρχε η εντύπωση ότι το Ποτάμι θα κόψει ψήφους από την Αριστερά και το Κέντρο και θα αφήσει αλώβητη τη Ν.Δ. αλλάζοντας τους συσχετισμούς στην κορυφή. Λανθασμένη εντύπωση. Σύμφωνα με την Public, το Ποτάμι αντλεί το 20,5% των ψήφων του, περίπου το 1,45% από το 7%, από τη Ν.Δ., το 17,5%, περίπου 1,2%, από τον ΣΥΡΙΖΑ, το 17,5%, περίπου 1,2%, από την ΔΗΜΑΡ και το 16%, περίπου 1,1%, από το ΠΑΣΟΚ. Στην δημοσκόπηση του Παν/μιου Μακεδονίας, το Ποτάμι παίρνει 10% από τη ΝΔ, 9% από τον ΣΥΡΙΖΑ, 12% από το ΠΑΣΟΚ, 33% από τους ΑΝΕΛ και 38% από την ΔΗΜΑΡ. Με άλλα λόγια, το κόμμα του Θεοδωράκη σπρώχνει μεν τα δύο πρώτα κόμματα ελαφρώς προς τα κάτω, δεν αλλάζει όμως τους μεταξύ τους συσχετισμούς.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος ακουμπά δημοσκοπικά σε σχηματισμούς που μοιάζουν να βρίσκονται εκτός του παραδοσιακού κομματικού συστήματος. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές οι Οικολόγοι Πράσινοι βρέθηκαν δημοσκοπικά στο 10%, για να κάτσουν εκλογικά λίγο πάνω από το 3%. Και η ΔΗΜΑΡ έφτασε κάποτε στο 18%, για να πάρει τελικά στις εθνικές εκλογές κάτι παραπάνω από 6%. Μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει την ίδια πορεία και το Ποτάμι, αν θα συνεχίσει να έχει την ίδια δυναμική όταν δεν θα είναι πλέον μια μιντιακή πομφόλυγα αλλά κόμμα με πρόγραμμα, με υποψηφίους με δεσμεύσεις.

Να δούμε πόσο θα αντέξει το κόμμα του Θεοδωράκη, όταν τεθεί το πραγματικό δίλημμα των ευρωεκλογών, δηλαδή αν φεύγει ή μένει η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου κι αν μαζί με την κυβέρνηση θα φύγει ή θα μείνει και η πολιτική της ανθρωπιστικής καταστροφής. Αν τεθεί το πραγματικό δίλημμα των ευρωεκλογών, διότι αν δεν τεθεί, η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη, πριν καν διεξαχθούν.

Πηγή: avgi.gr

Τσίπρας στην Κομοτηνή: Μάχη ζωής και θανάτου οι τριπλές εκλογές του Μαΐου

Μάχη ζωής και θανάτου για την Ελλάδα και τους Έλληνες χαρακτήρισε την τριπλή εκλογική μάχη του Μαΐου (ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές) ο Αλέξης Τσίπρας σε ανοιχτή ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής στην Κομοτηνή.
Υπενθυμίζοντας ότι η Θράκη είναι η αρχαία πατρίδα του....
Σπάρτακου «του δούλου που έγινε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι «έφτασε η ώρα να ξεσπάσει σαν θύελλα ο ελληνικός λαός».
Όρισε, δε, ως πρώτο βήμα για την ανατροπή της κατάστασης τη συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας απευθυνόμενος όχι μόνο στους αριστερούς, αλλά στον κάθε δημοκράτη όποιο κόμμα κι αν στήριζε μέχρι χτες. Γι' αυτό και τόνισε οτι οι φετινές ευρωεκλογές δεν είναι, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, «ένα είδος πανεθνικής δημοσκόπησης, μια ευκαιρία να καταγράψουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους».
Χαρακτήρισε, δε, την Ελλάδα ως «πεδίο βολής και επιβολής της πιο βάρβαρης λιτότητας, των πιο βάρβαρων μέτρων που σχεδιάζονται και παράγονται στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε στην κυβέρνηση με αφορμή το πλεόνασμα, την προσπάθεια διανομής του αλλά και τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με την Τρόικα. Ειδικά για το πλεόνασμα σημείωσε ότι «είναι βαμμένο με αίμα. Είναι προϊόν αφάνταστης δυστυχίας και απίστευτων στερήσεων του ελληνικού λαού». «Μας φλομώνουν με προπαγανδιστικά δακρυγόνα ότι μπορεί να μη δοθεί η δόση και ότι απειλείται σύγκρουση με την τρόικα που συνεπάγεται, αυτή τη φορά όχι χρεοκοπία και καταστροφή, αλλά απώλεια του υποτιθέμενου πλεονάσματος. Κάνουν και το λιοντάρι δηλαδή, αλλά μας προετοιμάζουν και για τη νέα τους υποχώρηση, που θα σημαίνει νέα δεινά και νέα δεσμά» συνέχισε σε υψηλούς τόνους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε, ακόμα, για «άλλη μια πράξη της ίδιας κωμωδίας. Από τη μια ο λύκος της χρεοκοπίας, της απόλυτης καταστροφής, της εξόδου από το ευρώ και λοιπά και λοιπά. Και από την άλλη η Κοκκινοσκουφίτσα του κου Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα. Το success story».  
Ο κ. Τσίπρας δεσμεύθηκε ότι «η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας που θα συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει και εφαρμόζει μονομερώς την κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων», ότι «πρώτα θα ξεπληρώσουμε το χρέος μας στο λαό και μετά θα ασχοληθούμε με το χρέος, το οποίο δε θα αγνοήσουμε».
Επανέλαβε, δε, την πρόταση του για «ευρωπαϊκή διάσκεψη για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, όπως το 1953 για τη Γερμανία».
Δεσμεύτηκε, ακόμα, ότι «όσοι εγκλημάτησαν κατά του ελληνικού λαού, θα πληρώσουν.
Όπως στην αρχαία τραγωδία μετά την ύβρη θα έλθει η Νέμεσις. Δημοκρατικά, συντεταγμένα, η δικαιοσύνη θα κληθεί να επιβάλει την κάθαρση και την τιμωρία των λίγων που πλούτισαν εις βάρος του δημοσίου και των πολλών».
«Στις 25 ψηφίζουμε. Στις 26 το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.
Το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι το τέλος τους και συνάμα η αρχή για μιας νέα Ελλάδα» κατέληξε στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας.
 

Με τροπολογία «σβήνουν» τα πρόστιμα για συναλλαγές μέσω offshore

Με τον δεύτερο αγαπημένο της τρόπο (μετά τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου), με μία (ν)τροπολογία, η κυβέρνηση πέρασε την Πέμπτη, μαζί με το νομοσχέδιο για τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων του Δημοσίου, μία διάταξη που ουσιαστικά νομιμοποιεί τις τριγωνικές συναλλαγές μέσω offshore εταιρειών, απαλλάσσοντας από πρόστιμα εκατομμυρίων διάφορους μεγαλοκαρχαρίες.

Η συγκεκριμένη τροπολογία αφορά στις ενδοομιλικές συναλλαγές και το μαχητό των φορολογικών κριτηρίων και ήταν η Τρίτη φορά που κατατέθηκε, καθώς τις δύο προηγούμενες υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από την αντιπολίτευση, αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, ενώ και χθες αρκετοί ήταν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν την υπερψήφισαν, όμως τελικά αυτή έγινε αποδεκτή με 142 ψήφους υπέρ και 88 κατά.

Με την τροπολογία αυτή χαρίζονται αναδρομικά πρόστιμα και διαγράφονται βεβαιωμένες οφειλές εκατομμυρίων από πρόστιμα σε ιδιώτες και μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ, ακόμα χειρότερα, νομοθετείται ουσιαστικά η πλήρης φορολογική ασυλία μεγαλοεπιχειρηματιών για συναλλαγές μέσω offshore εταιρειών.

Για το θέμα μίλησε στο Hot Doc Radio και τον Κώστα Βαξεβάνη ο αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΔΥΟ, Δημήτρης Μέρκος, ο οποίος επεσήμανε πως οι εφοριακοί είχαν τοποθετηθεί για το θέμα και ήταν ξεκάθαρα αρνητικοί απέναντι στη διάταξη αυτή.

Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, με την τροπολογία αυτή έρχεται το υπουργείο Οικονομικών και ακυρώνει πρόστιμα τα οποία είχαν επιβάλει εφοριακοί με βάση τους ισχύοντες νόμους, μετά από ελέγχους. Σύμφωνα με τον ίδιο, κάποια από τα πρόστιμα πληρώθηκαν, ενώ κάποιοι που ίσως ήταν πιο «έξυπνοι» δεν τα πλήρωσαν, και έρχεται τώρα η Βουλή και τους δικαιώνει ουσιαστικά, σβήνοντας αυτά τα πρόστιμα.

«Για άλλη μια φορά η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα για τους μεγάλους υπάρχει ως επιλογή, γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση να καταπολεμηθεί», σχολίασε ο ίδιος.

http://www.koutipandoras.gr/

Ρένα Δούρου: Ντροπή, να λέει ο Σγουρός ότι έχει πλεόνασμα (VIDEO)

«Φέρνουμε ένα νέο ήθος στην αυτοδιοίκηση και στην πολιτική» είπε η Ρένα Δούρου και θέτοντας σε προτεραιότητα το δημόσιο συμφέρον, δήλωσε ότι θα υπερασπιστεί τους ανθρώπους, που θα κινδυνεύσουν άμεσα, από τη διαθεσιμότητα, λόγω των μνημονιακών επιταγών. «Δεν είναι το ίδιο να είσαι με τους πολίτες και τους εργαζόμενους και το ίδιο, αγκαλιά με τον Φούχτελ».

Προτεραιότητες της υποψηφιότητάς της έθεσε την ανεργία, τις κοινωνικές υποδομές, καθώς και την κεφαλαιοποίηση του νέου ΕΣΠΑ, ενώ τόνισε ότι έχουν συσπειρωθεί στο πλευρό της άνθρωποι, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Επεσήμανε ότι για την εκπόνηση του προγράμματός της έχει έρθει σε επαφή, με κοινωνικούς φορείς, επιστήμονες και τεχνοκράτες, ώστε να ανταποκρίνεται με τον καλύτερο τρόπο, στις ανάγκες των πολιτών.

Η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής δήλωσε αποφασισμένη να μην υποκύψει σε εργοδοτικά συμφέροντα ενώ αναφορικά με την περιβόητη ατάκα, για τα "μνημονιακά και αντιμνημονιακά σκουπίδια" είπε ότι «από τις αντιδράσεις μύρισα το φόβο». Εξέφρασε μάλιστα την άποψη, ότι αντίθετα από όσα την κατηγόρησαν «δεν αστόχησε, αλλά χτύπησε κέντρο».

Το πλεόνασμα του Σγουρού είναι ντροπή

«Είναι ντροπή να λέει ο κ. Σγουρός ότι έχει πλεόνασμα» και εξήγησε ότι με ποσοστό ανεργίας 60% στους νέους και 30% στην περιφέρεια Αττικής και με ανύπαρκτο αποχετευτικό, δεν έχει δικαίωμα να λέει «ψηφίστε με, είχα τα χρήματα αλλά δεν τα αξιοποίησα». Δεν αποτελεί ορθολογική διαχείριση, να θεωρείς ότι είναι θεμιτό, να μην υπάρχουν υποδομές και μόνιμες θέσεις εργασίας. Στην στερεοτυπική ερώτηση «που θα βρείτε τα λεφτά» η Ρένα Δούρου απάντησε χαριτολογώντας από το «πλεόνασμα του κ. Σγουρού!» ενώ μίλησε με αγανάκτηση για την έκπτωση ενός θεσμού, όπως αυτός της περιφέρειας Αττικής, σε επιχείρηση που οραματίζεται ο κ. Σγουρός.

Νέο ήθος στην αυτοδιοίκηση και στην πολιτική

Ενδεικτικό της αλλαγής και του νέου ήθους, που οραματίζεται η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής είναι και η αταλάντευτη θέση της, αρχής γενομένης από την προκήρυξη της υποψηφιότητάς της, ότι «θα μείνει, ακόμα και αν «το υπουργικό συμβούλιο είναι κατά πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ. «Δεν θα ανταλλάξω τη θέση της περιφερειάρχου Αττικής με κάποια θέση σε υπουργείο, γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση δεν αποτελεί σκαλοπάτι εισόδου για εμάς, στην κεντρική πολιτική σκηνή, ούτε τιμητική συνταξιοδότηση, όπως για κάποιους άλλους».

Τέλος, εστίασε στη συνέπεια και τη σταθερότητα που έχει επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, όλα αυτά τα χρόνια, σε σημείο μάλιστα να κατηγορείται σφόδρα για αυτό,  από τότε που ήταν ένα κόμμα του 4%, σε καίρια ζητήματα, όταν όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσκοπήσεων, ήταν εναντίον του, όπως για παράδειγμα, την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων και για τα εξοπλιστικά προγράμματα. «Δημοσκοπήσεις θα γίνονται, οι εταιρείες τη δουλειά τους κάνουν και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δικιά του».

Kατ.Μπρέγιαννη

http://www.avgi.gr/

To 20% τους πήρε το ποτάμι

Σοβαρό θέμα αξιοπιστίας τίθεται μετά τις διαψεύσεις στελεχών του Ποταμιού ότι συμμετέχουν στην κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη.

Την ώρα που διάφορες δημοσκοπήσεις δίνουν στο ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη ακόμα και 13%  τα στελέχη του διαψεύδουν το ένα μετά το άλλο ότι συμμετέχουν στην κίνηση.

Συγκεκριμένα το 1/6 των ατόμων που ο κ. Θεοδωράκης παρουσίασε ο ίδιος ως στελέχη του κόμματος του διαψεύδουν ότι ανήκουν σε αυτό.

Μετά τον συγγραφέα Αύγουστο Κορτώ και τον γελοιογράφο Αντρέα Πετρουλάκη, και  ο καθηγητής Παναγιώτης Καρκατσούλης διευκρίνισε ότι δεν «ανήκει» στο Ποτάμι.

«Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα/ κίνηση, άρα ούτε και στο Ποτάμι. Το Ποτάμι μού είναι συμπαθές, όπως και πολλά άλλα κόμματα και κινήσεις. Μιλάω με το Ποτάμι, όπως και κατά καιρούς με άλλα κόμματα και κινήσεις (στα οποία προφανώς δεν ανήκω)» σημείωσε, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είναι στέλεχος, ούτε υποψήφιος του νέου κόμματος.

Την ίδια ώρα έρχονται ακόμα δύο διαψεύσεις. Η μια από τον ιστορικό Χάγκεν Φλάισερ και η άλλη από τον καθηγητή του ΑΠΘ  Γιάννη Σταυρακάκη, ωστόσο από το περιβάλλον του κόμματος αναφέρεται οτι το όνομα του καθηγητή ανακοινώθηκε μόνο από εφημερίδες και όχι από το κόμμα.

Στην ουσία το 20% της δυναμικής του κόμματος αποχωρεί ενώ πρώτα ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει καμιά σχέση με αυτή την κίνηση.

http://www.koutipandoras.gr/

Στο έλεος της… μικροπολιτικής

  

Ίσως μια από τις πιο λυπηρές αποφάσεις που πήρε η παρούσα δημοτική αρχή και το δημοτικό συμβούλιο, ήταν αυτή να μην προβληθεί το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου: “Νεοναζί: το ολοκαύτωμα της μνήμης”, στα σχολεία του Δήμου ώστε να μάθουν οι μαθητές τα εγκλήματα των Ναζί στην χώρα μας. Για δυο και πλέον ώρες, αυτοί που κυβερνούν τούτο τον τόπο, που θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουν πως κόπτονται για το καλό μας, συζητούσαν για ένα αυτονόητο «ναι», δυο λεπτών. Βέβαια η μαύρη αλήθεια είναι πως από τους 37 συμβούλους που ψήφισαν είναι ζήτημα να είδαν το ντοκιμαντέρ οι δέκα.  Και γιατί να το δούνε άλλωστε… ούτε οικόπεδο για προσκύρωση ήταν, ούτε μελέτη προς ανάθεση, ούτε κανένα έργο γνωστού εργολάβου. Ούτε καν… πολιτιστική παρέμβαση όπως αυτή των «Ξωτικών». Παρόλα αυτά, ασχολήθηκαν για δυο ολόκληρες ώρες γιατί το θέμα προσφερόταν για… σπέκουλα κομματική και παραταξιακή από όλες τις πλευρές. Κι επειδή στα Τρίκαλα γνωριζόμαστε όλοι σαν κάλπικη δεκάρα, αλήθεια τα παιδιά πολλών συμβούλων εκεί μέσα, δεν τους μίλησαν ποτέ για την οργάνωση των Χρυσαυγιτών στα σχολεία τους; Οι ίδιοι δεν νιώθουν πως τα κόμματα τους αποδυναμώνονται συνεχώς από κόσμο που οδεύει προς την Χρυσή Αυγή; Τι άλλο περιμένουν; Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί εκ των συμβούλων μας παρότι είναι μέσα στην κοινωνία, ζούνε μακριά από αυτή. Δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιες οι εξελίξεις τους έχουν προσπεράσει και καλό θα ήταν πριν ανακοινώσουν εκ νέου την υποψηφιότητά τους, να το ξανασκεφτούν. Μου είναι αδιανόητη επίσης η επίθεση του Γιώργου Καϊκη και η επιχειρηματολογία του. Αν το ντοκιμαντέρ του Κούλουγλου είναι ελλιπές, να κάνει ένα άλλο το ΚΚΕ που θα έρθει να προσθέσει. Η λογική το ότι ένα ντοκιμαντέρ δεν τα λέει όλα κατά την άποψη του κ. Καϊκη δεν εμποδίζει σε τίποτα στα παιδιά να δούνε αυτά τα… μισά που μιλάνε κατά του ναζισμού και να έρθει όποιος πιστεύει πως έχει περισσότερα, να χτίσει πάνω σε αυτά. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως το ντοκιμαντέρ δεν λέει ψέματα. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά έχουν να κερδίσουν από αυτά και μάλιστα σε έναν νομό με αυξημένα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν αφαιρεί από την ιστορία του τόπου. Δεν μπορώ όμως επίσης να δεχθώ και το ρεπορτάζ του tvxs όπου σε μια παράγραφό του σημειώνει «Στην περιοχή υπάρχει ισχυρή παράδοση δωσιλογισμού, που στη διάρκεια της κατοχής έδρασε στα Τρίκαλα μέσα από τις γραμμές της φασιστικής οργάνωσης ΕΕΕ (Εθνική Ένωσις Ελλάδος)». Προφανώς ο συντάκτης του αγνοεί πως ο νομός Τρικάλων υπήρξε το στρατηγείο του ΕΛΑΣ, πως από τα Τρίκαλα είναι ο Στρατηγός Σαράφης, πως στην πλατεία Ρήγα Φεραίου υπάρχουν τα αγάλματα των 5 ΕΠΟΝιτών που κρεμάστηκαν, αλλά και που έγιναν σημαντικές μάχες κατά των γερμανών σε Μερίτσα, Πόρτα αλλά και ένα σωρό άλλες περιοχές του νομού. * Επειδή βρέθηκα στην παρουσίαση του στα Τρίκαλα, θετικά με εξέπληξε το γεγονός πως ο ίδιος ο Κούλογλου, κάλεσε όσους δασκάλους υπήρχαν στην αίθουσα να το προμηθευτούν δωρεάν, (όπως δωρεάν θα το εκχωρούσε και στο δήμο), ώστε να το προβάλουν στα σχολεία τους. Αυτό, για να εκλείψει κάθε πιθανή σκέψη για αρπαχτή, σαν αυτές με τις διάφορες θεατρικές παραστάσεις που υποβαθμίζουν και προκαλούν ακόμη και το πιο χαμηλό επίπεδο νοημοσύνης, που ψηφίζουν οι ίδιοι σύμβουλοι που χθες είπαν όχι… *Για την ιστορία τα «παρών» και τα «παρούσα» ήταν 19, ακολούθησαν τα «Όχι» που ήταν 12 και υπήρξαν και 6 «Ναι» καθώς πέρα του εκπροσώπου της «Φυσάει Κόντρα» Βασίλη Ζώη, τάχθηκαν υπέρ της πρότασης από την πλειοψηφία οι κ.κ. Κατσιάνης, Τσιάνας, Τριγώνης, και Τσίνας και από την μείζονα αντιπολίτευση ο κ. Παζαϊτης  http://www.energospolitis.gr/i

 

ΕΚΘΕΣΗ-ΣΟΚ: Οι γύπες επιστρέφουν στην Ελλάδα

Κερδοσκοπικά funds σέρνουν την Ελλάδα στα διεθνή δικαστήρια και ζητούν αποζημιώσεις εκατομμυρίων ευρώ από το «εθελοντικό» PSI του Βενιζέλου. 
Αν κερδίσουν, τα χρήματα που θα τους πληρώσουμε θα προέλθουν -φυσικά.- από νέα μέτρα!

Έκθεση-σοκ, την οποία συνέταξαν δύο ομάδες διεθνών εμπειρογνωμόνων και δημοσιεύει Το ΧΩΝΙ αυτή την Κυριακή, περιγράφει αναλυτικά τις αιμοσταγείς πρακτικές που χρησιμοποιούν τα hedge funds για να γλεντήσουν πάνω στα αποστεωμένα από την κρίση «κουφάρια» της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ισπανίας.

Το μεγάλο σκάνδαλο καταγράφεται μετά το PSI, όταν οι κερδοσκόποι συνέχισαν να αγοράζουν ελληνικό χρέος (συνολικού ύψους 50 δισ. ευρώ) γνωρίζοντας ότι παρέμεναν ασφαλείς, αφού τα χρήματά τους προστατεύονταν από 39 διμερείς επενδυτικές συμφωνίες που είχε υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση!

Και όλα αυτά την ώρα που τα ασφαλιστικά ταμεία, τα ιδρύματα και οι ελληνικοί οργανισμοί καταληστεύονταν από την κυβέρνηση, που βάφτιζε τα αποθεματικά τους (ελληνικά λεφτά) ως «χρέος» για να τα κουρέψει την επόμενη μέρα.

Θυμηθείτε ότι όσα έχασαν οι τράπεζες, τα πήραν ως «ανακεφαλαιοποίηση». Δεν έχασαν.

Και οι κερδοσκόποι κέρδισαν.

Μια ελίτ επενδυτικών και δικηγορικών εταιρειών θησαυρίζει από τη διαχείριση των διμερών επενδυτικών συμφωνιών.

Οι μόνοι που έχασαν είναι οι μικρο-ομολογιούχοι και τα ασφαλιστικά μας ταμεία.

Και ο Βενιζέλος ακόμη πανηγυρίζει.



Το ΧΩΝΙ 

"50 χρόνια τρόικα" στην Ελλάδα..!

Η παρουσία της τρόικας στις χώρες της κρίσης, η καταδίκη του προέδρου της Μπάγιερν για φοροδιαφυγή και στάση της Ευρώπης απέναντι στον Ταγίπ Ερντογάν είναι τα θέματα της επισκόπησης.

«Ο πιο μισητός θεσμός σήμερα στην Ευρώπη είναι η τρόικα, γράφει σε άρθρο της με τίτλο “50 χρόνια τρόικα“, η εφημερίδα Handelsblatt και επισημαίνει: «Η τρόικα εποπτεύει τα πακέτα βοήθειας στις χώρες που επλήγησαν από την οικονομική κρίση και ελέγχει την εφαρμογή των ριζικών μεταρρυθμίσεων, που είναι προϋπόθεση για την οικονομική στήριξη. Το Δεκέμβριο η Ιρλανδία κατέφερε να ολοκληρώσει το πρόγραμμα. Χρειάστηκε όμως το δεκανίκι της επιμήκυνσης αποπληρωμής των πιστώσεων σε περισσότερα από 20 χρόνια και την δεκαετή αναστολή καταβολής των τόκων. Παρόμοιες είναι οι ρυθμίσεις που προβλέπονται για την Πορτογαλία, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας η επιμήκυνση θα ξεπεράσει τα 30 χρόνια. Στο τραπέζι βρίσκεται ακόμα και το ενδεχόμενο μιας επιμήκυνσης, που θα αγγίζει τα 50 χρόνια.Για να διασφαλιστεί ωστόσο η βιωσιμότητα του χρέους, Ελλάδα και Πορτογαλία θα πρέπει να αυξήσουν τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Την ίδια στιγμή θα πρέπει να δοθεί μια νέα προοπτική ιδίως στους νέους, έτσι ώστε να μην θεωρούν ότι για τα επόμενα 30 χρόνια ο μόνος στόχος θα είναι η αποπληρωμή πιστώσεων και τόκων».

Καταδίκη του προέδρου της Μπάγιερν Μονάχου

H Frankfurter Rundschau σημειώνει με αφορμή την καταδίκη του προέδρου της Μπάγιερν Μονάχου σε φυλάκιση 3,5 ετών για φοροδιαφυγή: «Η απόφαση του δικαστηρίου του Μονάχου είναι σκληρή, αλλά ούτε υπερβολική, ούτε και απρόσμενη. Ταυτόχρονα όμως είναι μια σωστή απόφαση γιατί καθιστά σαφές ότι ένας φοροφυγάς μπορεί να αποφύγει την ποινή μόνο όταν πει όλη την αλήθεια στην αυτοκαταγγελία. Όμως ο Ούλι Χένες απέκρυψε το πραγματικό ποσό της φοροδιαφυγής. Δεν πληροί συνεπώς τις προϋποθέσεις».

Μποϋκοτάζ στον Ερντογάν

Με αφορμή το σκάνδαλο διαφθοράς στην Τουρκία και τον αυταρχικό τρόπο αντιμετώπισης του από τον πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν ο εφημερίδα Die Welt παρατηρεί: «Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα πρέπει να γίνεται αποδεκτός στην Ευρώπη. Θα ήταν προδοσία απέναντι στη νέα γενιά στην Τουρκία που αισθάνεται ότι καταπιεσμένη από το καθεστώς Ερντογάν. Από την άλλη πλευρά η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει ότι περνά από το χέρι της στο παρασκήνιο για να βρεθούν λύσεις. Δύο όμως πράγματα θα πρέπει να αποφευχθούν: επισκέψεις του Ταγίπ Ερντογάν και προεκλογικά δώρα που θα τον ενισχύσουν».

Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος
Υπεύθ. σύνταξης: Μαρία Ρηγούτσου

Πηγή: Deutsche Welle

www.capital.gr