Ελλάδα: Η πιο καταστροφική επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος διεθνώς

Του Πάνου Παναγιώτου
“Το τελευταίο διάστημα, η Ελλάδα κατάφερε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση που έχει γίνει ποτέ και μέσα στο πιο σύντομο διάστημα: Πέτυχε, μέσα σε τέσσερα χρόνια, μείωση του ελλείμματος της κατά 13% του σημερινού της ΑΕΠ. Αλλά για να το κάνει αυτό, υπέστη μείωση του ΑΕΠ της κατά 25%, τη μεγαλύτερη μείωση ΑΕΠ που έχει υπάρξει ποτέ διεθνώς από την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 30.” 
 
Αντώνης Σαμαράς
Απόσπασμα από την επίσημη ομιλία του
για την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας από την Ελλάδα

Επιτυχημένη, αποτυχημένη και καταστροφική δημοσιονομική διόρθωση
Με τον όρο 'δημοσιονομική διόρθωση' εννοούμε την προσπάθεια ισοστάθμισης των κρατικών εξόδων με τα κρατικά έσοδα ώστε να μειωθεί ή να εξαλειφθεί το δημόσιο έλλειμμα. Πρωτογενές είναι το έλλειμμα που δεν περιλαμβάνει τους τόκους για την εξυπηρέτηση του χρέους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ από το 2013 το πρωτογενές έλλειμμα έχει εξαλειφθεί και η Ελλάδα εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα, ως αποτέλεσμα της δημοσιονομικής διόρθωσης των τελευταίων ετών.

Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό της χώρας κ.Α.Σαμαρά και τον υπουργό Οικονομικών κ. Γ. Στουρνάρα, η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι η μεγαλύτερηεπιτυχία της κυβέρνησης τους. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι το δημόσιο δεν εξόφλησε το σύνολο των ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων του το 2013 και ως εκ τούτου τα έξοδα που παρουσιάζει δεν είναι ακριβή και άρα το πρωτογενές πλεόνασμα είναι επίσης, θεωρητικά, ανακριβές και προχωρούμε αποδεχόμενοι την ύπαρξη πραγματικού πρωτογενούς πλεονάσματος.

Εκτός και αν έχουν προσωπικά ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών πρόσβαση σε οικονομική βιβλιογραφία και οικονομικές θεωρίες άγνωστες στη διεθνή οικονομική και χρηματοοικονομική κοινότητα, πρέπει να θεωρήσουμε πως ο ορισμός ως 'επιτυχία' της δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος μέσω της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα', στηρίζεται σε αποκλειστικά δικά τους κριτήρια.

Με βάση τη γνωστή βιβλιογραφία και τις ευρέως αποδεκτές θεωρίες, οι οικονομολόγοι χωρίζουν τις δημοσιονομικές διορθώσεις σε επιτυχημένες και αποτυχημένες βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων. Για να θεωρηθεί μία δημοσιονομική διόρθωση επιτυχημένη πρέπει:

l  (α) “όχι μόνο να μειωθεί σημαντικά το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αλλά και
l  (β) “να επιταχυνθεί η οικονομική δραστηριότητα χάρη στα διορθωτικά μέτρα” (*1).

Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, η δημοσιονομική διόρθωση συνοδεύτηκε από τη μεγαλύτερη εκτόξευση χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ που καταγράφηκε ποτέ εν καιρώ ειρήνης μέσα σε διάστημα τεσσάρων ετών, (τόσο μεγάλη που παρά την αναδιάρθρωση χρέους και την επαναγορά ομολόγων το ελληνικό χρέος είναι σήμερα, σχεδόν, 50% υψηλότερο, ως ποσοστό του ΑΕΠ, απ' ότι πριν ξεκινήσει η δημοσιονομική διόρθωση) αλλά και από τη μεγαλύτερη ύφεση διεθνώς των τελευταίων 80 ετών.

Όταν μία δημοσιονομική διόρθωση προκαλέσει αύξηση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ ή  μείωση της οικονομικής δραστηριότητας ή και τα δύο,  θεωρείται 'αποτυχημένη' και μάλιστα χαρακτηρίζονται ως 'καταστροφικές' περιπτώσεις όπου μεγάλες δημοσιονομικές διορθώσεις που εφάρμοσαν άλλα κράτη είχαν πολύ πιο ήπιες αρνητικές επιπτώσεις στο χρέος και την ανάπτυξη τους απ' ότι αυτή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, η οποία είναι η μητέρα των καταστροφικών δημοσιονομικών διορθώσεων.(*2)

Μόνιμη ή προσωρινή δημοσιονομική διόρθωση με κριτήριο το χρέος
Οι δημοσιονομικές διορθώσεις δε χωρίζονται μόνο στις επιτυχημένες και αποτυχημένες αλλά και στις μόνιμες και προσωρινές. Με βασικό κριτήριο το χρέος, μόνιμη θεωρείται μία δημοσιονομική διόρθωση που έγινε σε συγκεκριμένο χρόνο, όταν τρία χρόνια αργότερα το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 5% (*2). Προφανώς η Ελλάδα δε συγκαταλέγεται ακόμη σε αυτήν την κατηγορία.

Μόνιμη ή προσωρινή δημοσιονομική διόρθωση με κριτήριο την ανάπτυξη
Με βασικό κριτήριο την ανάπτυξη, μόνιμη θεωρείται μία δημοσιονομική διόρθωση που έγινε σε συγκεκριμένο χρόνο όταν η μέση πραγματική ανάπτυξη δύο και τρία χρόνια αργότερα είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη ένα και δύο χρόνια πριν τη δημοσιονομική προσαρμογή. Όπως και παραπάνω, η Ελλάδα δε συγκαταλέγεται ούτε σε αυτήν την κατηγορία.

Είναι η ελληνική η μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση; “Ακατανόητες Aναλήθειες”
Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο “Ακατανόητες Aναλήθειες” ο κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος αναρωτήθηκε γιατί ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας επιχειρηματολογεί στην Τηλεόραση προβάλλοντας “επιχειρήματα που βρίσκονται εκτός πραγματικότητας”. (*3)

Υποπτεύομαι πως στο άκουσμα της δήλωσης Σαμαρά κατά την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας πως “η Ελλάδα κατάφερε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση που έχει γίνει ποτέ και μέσα στο πιο σύντομο διάστημα”, το ίδιο θα αναρωτήθηκαν αξιωματούχοι και πολίτες της Ιρλανδίας, της Δανίας, της Σουηδίας, της Φινλανδίας κ.α. καθώς οι χώρες τους έχουν πετύχει στο παρελθόν μεγαλύτερες δημοσιονομικές διορθώσεις (*4) από την Ελλάδα, χωρίς βέβαια να υποστούν μία καταστροφική συρρίκνωση του ΑΕΠ τους, η οποία και επηρεάζει τη μέτρηση της διόρθωσης.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η μείωση του ελλείμματος υπολογίζεται, από την ελληνική κυβέρνηση, στο 13% του σημερινού ελληνικού ΑΕΠ, το οποίο, όμως, εξαιτίας του αποτυχημένου τρόπου με τον οποίο εφαρμόστηκε η δημοσιονομική διόρθωση μειώθηκε στα 184 δις ευρώ από 231 δις ευρώ το 2009. Σε όρους ΑΕΠ του 2009 η μείωση είναι της τάξης του 10,35%. Ασχέτως αυτού, όμως, το πρωτογενές έλλειμμα της Ελλάδας μειώθηκε, σύμφωνα με την κυβέρνηση, από το 10,5%  το 2009 στο +0,37% το 2013, δηλαδή μετατράπηκε σε πρωτογενές πλεόνασμα, καταγράφοντας μία αθροιστική αλλαγή της τάξης του 10,87%.

Ακόμη και αν δεχτούμε τα στοιχεία αυτά όπως τα παρουσιάζει η ελληνική κυβέρνηση, αυτή σίγουρα δεν είναι η μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση που έχει γίνει ποτέ ούτε καν όταν η σύγκριση γίνεται μόνο με αναπτυγμένα κράτη. Πράγματι, η Δανία μεταξύ 1983 – 1986, δηλαδή σε διάστημα τεσσάρων ετών, μείωσε το πρωτογενές της έλλειμμα κατά 15,09% και μάλιστα καταγράφοντας ανάπτυξη  2,7% το 1983, 4,2% το 1984, 4,0% το 1985 και 4,9% το 1986. ενώ μείωση του πρωτογενούς της ελλείμματος κατά 14,08% πέτυχε η Σουηδία (1993-1998), 13,3% η Σουηδία, 13,3% η Φινλανδία, 20% η Ιρλανδία, 11,1% το Ισραήλ (σε τρία χρόνια - χρονιά ολοκλήρωσης το 1983), 11,05% η Βρετανία και η λίστα συνεχίζεται και με άλλα κράτη του κόσμου.

Όμως, μείωση του πρωτογενούς της ελλείμματος κατά 12,1% έχει πετύχει στο παρελθόν όπως είδαμε παραπάνω και η Ελλάδα, μεταξύ 1990-1995 (στοιχεία ΔΝΤ, World Economic Outlook, October 2009), διάστημα, μάλιστα, κατά το οποίο αναπτύχθηκε με μέσο ρυθμό κατ' έτος της τάξης του 1,05%.

Όταν, λοιπόν, ο Έλληνας πρωθυπουργός, σε ένα από τα πιο πολυδιαφημιζόμενα διεθνή γεγονότα της χρονιάς και ενώπιον όλου του κόσμου υποστήριξε ότι η Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική διόρθωση που έγινε ποτέ, έκανε λάθος. Μα όταν συμπλήρωσε ότι το τίμημα ήταν η μεγαλύτερη ύφεση διεθνώς από το 1930 είχε απόλυτο δίκαιο και ουσιαστικά παραδέχτηκε πως η πολιτική ακραίας λιτότητας που εφαρμόστηκε στη χώρα οδήγησε στην πιο καταστροφική δημοσιονομική διόρθωση στην ιστορία, στην εφαρμογή της οποίας συμφώνησε και ο ίδιος υπογράφοντας το Δεύτερο Μνημόνιο και στηρίζοντας την κυβέρνηση (α)  αλλά και ηγήθηκε προσωπικά από τα μέσα του 2012 και μετά.

Και αν κάποιος υποστηρίξει ότι η ύφεση είναι αναπόφευκτη κατά τη διάρκεια δημοσιονομικών διορθώσεων, τότε μπορεί να ανατρέξει στις μελέτες που συνοδεύουν αυτήν την έρευνα, για να διαπιστώσει ότι εντός  Ευρώπης  και μόνο υπάρχουν, τα τελευταία τριάντα χρόνια, εννέα περιπτώσεις όπου η δημοσιονομική προσαρμογή συνοδεύτηκε όχι απλά από μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους αλλά και από μόνιμη και ισχυρή ανάπτυξη του ΑΕΠ (*5), ακριβώς γιατί δε στηρίχτηκε σε πολιτικές όπως αυτές τις οποίες συνεχίζει να στηρίζει και να εφαρμόζει ο Έλληνας πρωθυπουργός.



Παραπομπές – Βιβλιογραφία

1) Bλέπε, μεταξύ άλλων: Istvan Benczes: Fiscal Adjustment and Economic Growth in the EU -  Alesina, Alberto and Roberto Perotti (1995): “Fiscal expansions and adjustment in OECD countries” - Giudice, Gabriele, Alessandro Turrini and Jan in't Weld (2003): “Can fiscal consolidations be expansionary in the EU? Ex-post evidence and ex-ante analysis.”

2) Bλέπε, μεταξύ άλλων: Istvan Benczes: Fiscal Adjustment and Economic Growth in the EU - Giavazzi, Francesco and Marco Pagano (1990): “Can severe fiscal contractions be
expansionary? Tales of two small European countries”. In: Blanchard, O. and Fischer, S (eds.): NBER Macroeconomics Annual , MIT Press, Cambridge, MA.

3) Tο άρθρο αφορά στη φορολόγηση των ακινήτων στην Ελλάδα, πηγή: andrianopoulos.gr

4) IMF Staff Report, Fiscal Affairs Department The State of Public Finances Cross-Country Fiscal Monitor: November 2009,

5) Βλέπε ειδικότερα: “EVALUATION OF EU MEMBERSHIP OF NEW MEMBER STATES, KÖZ-GAZDASÁG 2010/3, SPECIAL ISSUE, σελίδα 87. 

 

 

 

 

http://tvxs.gr/

Πόσοι δημοτικοί - περιφερειακοί σύμβουλοι θα εκλεγούν στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μαΐου 2014

	Στους Δήμους	Στην Περιφέρεια
Ανατ. Μακεδονία και Θράκη	642	51
Κεντρική Μακεδονία	1.254	71
Δυτική Μακεδονία	340	41
Ήπειρος	470	51
Θεσσαλία	729	51
Ιόνια Νησιά	203	41
Δυτική Ελλάδα	559	51
Στερεά Ελλάδα	709	51
Αττική	2.220	101
Πελοπόννησος	744	51
Βόρειο Αιγαίο	219	41
Νότιο Αιγαίο	638	51
Κρήτη	644	51
Σύνολο	9.371	703

Γαλάζιοι και πράσινοι παπατζήδες!

Του Μάκη Νοδάρου

Με την καθημερινή αγωνία των οικονομικά αδύναμων, των απολυμένων, των εξαθλιωμένων και των κατατρεγμένων πολιτών «παίζει» σαδιστικά το έκτρωμα της δικομματικής κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και οι παρατρεχάμενοί τους, κάνοντας πολιτική της ντροπής, με το κοινωνικό βοήθημα από το δήθεν πλεόνασμα.

Χωρίς ίχνος ντροπής ή αναστολών την παραμονή του Πάσχα, ο παχυλά αμειβόμενος γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων Χάρης Θεοχάρης, με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, έδωσε δήθεν οδηγίες για τα πολύ απλά βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι φτωχοί πολίτες μέσα από το Διαδίκτυο, προκειμένου να λάβουν το πεντακοσάρικο της ντροπής.

Μόνο που αυτός όπως και η κυβέρνησή του δεν είπαν την αλήθεια στους πεινασμένους πολίτες. Ότι δηλαδή η ιστορία με το κοινωνικό βοήθημα είναι μια αριστοτεχνική απάτη που θα τη ζήλευαν ακόμη και οι επαγγελματίες παπατζήδες. Το διαπίστωσα ο ίδιος χθες το μεσημέρι, όταν υπέβαλα μέσω του λογιστή μου τα σχετικά δικαιολογητικά στην ηλεκτρονική φόρμα του υπουργείου Οικονομικών.

Δηλαδή: Εισόδημα έτους 2012 μόλις 3.200 ευρώ. Σύζυγος άνεργη. Ένα ανήλικο παιδί. Μηδέν περιουσιακά στοιχεία. Ιδιοκτήτης μεταχειρισμένου Ι.Χ. μοντέλου 2003 και διαμονή μαζί με την οικογένειά μου σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα. Η απόρριψη της αίτησής μου από το σύστημα δεν αποτέλεσε έκπληξη για μένα, αφού λίγες ώρες νωρίτερα δεκάδες φτωχοί συμπολίτες μου, μού είχαν τηλεφωνήσει από όλη τη Δυτική Ελλάδα για να μου καταγγείλουν οργισμένοι την προκλητική σε βάρος τους κοροϊδία…

Όπως για παράδειγμα ο άνεργος από την Αλφειούσα Ηλείας με ένα παιδάκι τριών ετών, με μηδενικό εισόδημα τα 3 τελευταία χρόνια που φιλοξενείται απ’ τους γονείς του και ο οποίος δεν δικαιούται το επίδομα επειδή τον φιλοξενούν οι γονείς του! Δηλαδή έπρεπε ο συμπολίτης μας να είναι άστεγος με το παιδί του στους πέντε δρόμους… για να πάρει το επίδομα. Αν υπάρχει ακόμη έστω και λίγη «τσίπα» στους νοσηρούς εγκέφαλους του εμπαιγμού και της αθλιότητας σε βάρος των φτωχών πολιτών, από σήμερα κιόλας θα πρέπει να πάνε στα σπίτια τους.

Πηγή: apokalypseis.com

Πίσω στο 1929: Άλλη μια φορά… και που 'σαι ακόμα…

Του Γιάννη Μακριδάκη
Η εφημερίδα κιτρινισμένη ήτανε πάτος στο παλιό συρτάρι. 
ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Ένα μόνο φύλλο της, η Σελίδα 5-6. Η ημισέλιδη διαφήμιση μάς προσδιορίζει τον χρόνο:

“Ο οίκος Ζελιώτου εύχεται εις την πολυπληθή πελατείαν του αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1929″

Ο τίτλος του κύριου άρθρου στη στήλη Επίκαιρα Ιδικά μας:

Εις τας φυλακάς του Π. Στρατώνος.

Υπότιτλοι: Ένας ολόκληρος κόσμος κλεισμένος εις την φυλακήν διότι δεν έχει να πληρώσει τους φόρους, και πρόκειται ως επί το πλείστον δια ποσά εντελώς ασήμαντα. Η φρίκη της φυλακής

Αποσπάσματα από το άρθρο:

… Δεξιά και αριστερά τα φραγμένα με αλύγιστα κάγκελα δωματιάκια ή μάλλον τρώγλες των φυλακισμένων. Εκεί βλέπεις μερικά κεφάλια να κινούνται. Κάτι βαθουλωμένα μάτια καρφώνονται επάνω μου λες και θέλουν να με φάνε. Το τετράγωνο αυτό που στεγάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσους υποδίκους και καταδίκους (500-650) περιβάλλουν υψηλοί τοίχοι και πάνω από το πηγάδι αυτό του τρόμου φαίνεται ένα τετράγωνο φωτεινού παρήγορου ουρανού, τα χείλη του λαμπρύνονται από τον λίγο ήλιο που φευ δεν φτάνει ποτέ μέχρι την επίγεια αυτή κόλαση για να φωτίσει τα σώματα και τις ψυχές των καταδίκων. Ίσως γι’ αυτό στη φυλακή οι συνειδήσεις των σκοτεινιάζουν περισσότερο, ίσως γι αυτό οι κατάδικοι που μπήκανε στη φυλακή εγκληματίσαντες εξ ανάγκης ή εκ περιπτώσεως εξ εκδικήσεως ή εκ παθολογικών ή φρενολογικών λόγων βγαίνουνε από κει εξ επαγγέλματος εγκληματίαι….

… Στο πάτωμα είναι ξαπλωμένα μερικά ανθρώπινα ράκη ενώ άλλοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί. Τους βλέπεις τώρα έτσι ακουμπισμένους με τα μάτια αχανή σαν να προσπαθούν να εισδύσουν στα αδιόρατα σημάδια του μοιραίου… Ενας από αυτούς φαίνεται σαν δακρυσμένος. Το μελαγχολικό πρόσωπο και τα αθώα σαν μικρού παιδιού χαρακτηριστικά σε κάνουν να αμφιβάλεις αν ο άνθρωπος είναι εγκληματίας. Κλαίει. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Στο πλησίασμά μου σηκώνεται. Δοκιμάζω να τον ρωτήσω γιατί κλαίει αλλά αυτός με προλαμβάνει

-Πώς καταδέχεσαι να μιλάς με έναν εγκληματία; μου λέγει με κάπως παραπονιάρα φωνή. Μιλάει σαν μηχανικώς αλλά η γλώσσα του τρέχει

Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκαμα καμία ατιμία αλλά είμαι εγκληματίας. Τέτοιον με θέλει το Κράτος. Ναι, εγκλημάτισα γιατί δεν είχα να πληρώσω τους φόρους. Και το Κράτος με έριξε στην φυλακή. Ναι, είναι αλήθεια. Γνώρισα την φυλακή που δεν γνώρισα ποτέ. Τι ειρωνεία.

Ο άνθρωπος κρύβει το κεφάλι στα δυο του χέρια και αρχίζει να κλαίει..

Είχα ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, μου λέγει μόλις συνήλθε από την θλίψιν εις την οποίαν τον έρριψε η σκέψις της θέσεώς του. Εκέρδιζα το ψωμάκι μου και ζούσα ευτυχισμένος με την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Όταν μία ημέραν με επισκέφθηκε ένας εφοριακός υπάλληλος. Μου ζητούσε κι εγώ δεν ξέρω τι. Δεν είχα να πληρώσω ούτε μία πεντάρα και μάλιστα αναδρομικούς φόρους. Αλλά το Κράτος δεν εξετάζει αυτά όταν δεν έχεις και μίαν ωραία πρωίαν ήρθε ο αντιπρόσωπος αυτού του ίδιου κράτους για να με παρει στη φυλακή και να μου χαράξει το στίγμα της ατιμίας στο μέτωπο. ναι αυτή είναι η αλήθεια. Η ευτυχία μου και το σπίτι μου διαλύθηκαν επειδή το Κράτος δεν μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να καταβάλω πόσα νομίζετε; Τριακόσιες δραχμές, που δεν τις χρωστούσα και αυτές αλλά παρανόμως μου τις ζητούσε.

Τον αφήνω και προχωρώ, δεν θέλω να παρατείνω το μαρτύριό του. Περνώ σε έναν άλλο θάλαμο. και σε αυτόν πλανάται το φάσμα της δυστυχίας. Η ίδια κι εκεί σκηνή. Κάποιος διαβάζει. Είναι το αλφάβητο του κομμουνισμού. Εκεί μέσα βρίσκεται το πανεπιστήμιο της εγκλημα- ( Η συνέχεια εις την 7ην σελίδα)

Η 7η σελίδα δεν υπάρχει στον πάτο του παλιού συρταριού και έτσι δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω, τι λέει για τους εγκληματίες κομμουνιστές…

Διαβάζω όμως τους τίτλους των υπολοίπων άρθρων της σελίδας 5 και από πίσω, της σελίδας 6

Τα φρικαλέα όργια εις τα μοναστήρια της Δύσεως. Η εποχή των οργιών και της ακολασίας.

Ένα υπέροχο ρομάντσο: Νενέλλα… Σ’ αγάπησα με τα σωστά μου

Οι έρωτες της Μεσσαλίνας. Η οργιώδης ζωή της διαβοήτου αυτοκράτειρας της εκπροσωπούσης την αποκορύφωσιν του εκφυλισμού της ρωμαϊκής παρακμής επί τη βάσει ιστορικών δοκουμέντων.

Τι να σχολιάσει κανείς έπειτα απ΄όλα αυτά. Ίσως μονάχα ότι όποιος δεν διαβάσει και δεν γνωρίσει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Ίσως μονάχα ότι η ανθρωπότητα είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα τσούρμο τυφλοί που πάνε πορεία στο χρόνο

Αυτά…

Πηγή: yiannismakridakis.gr

Ρουσφετολογικές προσλήψεις σε Δήμους έναν μήνα πριν από τις εκλογές

Η Ελλάδα συνεχίζει, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει η κυβέρνηση να πείσει για το αντίθετο, να λειτουργεί με τις παθογένειες του παρελθόντος, εκείνες που σε μεγάλο ποσοστό ευθύνονται για την σημερινή της κατάσταση, με τις πελατειακές σχέσεις και την πολιτική της ρεμούλας και του ρουσφετιού να κρατούν καλά έναν μήνα πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Τις τελευταίες ημέρες, παρότι η Ελλάδα είναι δεσμευμένη από τα μνημόνια, να προχωρήσει σε 11 χιλιάδες απολύσεις μέσα στο 2014, όπως άλλωστε έχει δηλώσει ο ίδιος ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης, κάνει το γύρο του διαδικτύου η είδηση της πρόσληψης χιλιάδων ανθρώπων σε Δήμους και Περιφέρειες. Μερίδα του Τύπου μάλιστα, έκανε λόγο τις προηγούμενες ημέρες για περισσότερες από 17 χιλιάδες προσλήψεις.

Αυτή είναι ίσως η ύστατη προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει για το «θεάρεστο» έργο της, δεδομένου ότι πράγματι σε μια τέτοια περίοδο για τη χώρα οι προσλήψεις μόνο ως κάτι θετικό μπορεί να προβληθούν. Είναι όμως έτσι; Πρόκειται πράγματι για αγνή κυβερνητική πολιτική ή είναι απλώς ακόμη μία ρουσφετολογική κίνηση ενόψει εκλογών;

Υπουργοί διασφαλίζουν τους «ημέτερους»;

Την Μ. Μπέμπτη 17 Απριλίου, υπογράφονται δύο κοινές υπουργικές αποφάσεις. Αμφότερες φέρουν τη σφραγίδα του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη, του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκου Μητσοτάκη και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα και αφορούν την πρόσληψη συνολικά 1.685 ανθρώπων, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για τη στελέχωση των Οργανισμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Συγκεκριμένα, η πρώτη ΚΥΑ αφορά τη «σύναψη 451 συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου ορισµένου χρόνου για τη στελέχωση των ΟΤΑ Α΄ βαθµού και ΝΠ∆∆ αυτών, της Χώρας που παρέχουν υπηρεσίες έναντι αντιτίµου από τους ωφελούµενους» και η δεύτερη τη σύναψη 1.234 συµβάσεων µε σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισµένου χρόνου σε υπηρεσίες ανταποδοτικού χαρακτήρα στους ΟΤΑ Α΄ βαθµού της χώρας για το έτος 2014».

Όπως καταγγέλλει με ερώτησή της στη Βουλή η οποία κατατέθηκε σήμερα Τρίτη, η βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. Ραχήλ Μακρή, πρόκειται για ρουσφετολογικές προσλήψεις, έναν μήνα πριν από τις εκλογές. Στην ερώτησή της, η κα Μακρή μνημονεύει πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου από τις 18 Δεκεμβρίου 2013, σύμφωνα με την οποία μέχρι το τέλος του 2014 «αναστέλλεται ο διορισμός και η πρόσληψη του πάσης φύσεως προσωπικού του Δημοσίου, των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, των τοπικών ενώσεων Δήμων και Κοινοτήτων, της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδος, της Ένωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδος και των νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου που ανήκουν στο κράτος ή επιχορηγούνται τακτικώς».

Παράλληλα, υφίσταται από τις 30 Ιανουαρίου 2014, εγκύκλιος του υπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μιχελάκη, στην οποία αναφέρεται ότι: «το 2014, σύμφωνα με το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, αποτελεί έτος περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, και ως εκ τούτου καθίσταται ενεργή η πρόβλεψη του άρθρου 17 του νόμου 3870/2010, ως ισχύει, με την οποία αναστέλλονται οι πάσης φύσεως προσλήψεις και υπηρεσιακές μεταβολές, καθώς και οι προπαρασκευαστικές αυτών ενέργειες, για το δίμηνο χρονικό διάστημα που προηγείται των αυτοδιοικητικών εκλογών και μέχρι την εγκατάσταση των νέων αιρετών οργάνων».

Η, σίγουρα επικοινωνιακή, αλλά πιθανώς και βάσει των καταγγελιών, ρουσφετολογική ενέργεια των Μιχελάκη, Μητσοτάκη και Σταϊκούρα, δεν αποτελεί απλώς παράβαση αποφάσεων και εγκυκλίων, τις οποίες οι ίδιοι έχουν αποδεχθεί και υπογράψει, αλλά και απόδειξη του αμοραλισμού που διέπει ορισμένα κυβερνητικά στελέχη τα οποία δεν διστάζουν ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες για τη χώρα, να εφαρμόζουν τις πολιτικές του παρελθόντος, διεκδικώντας προφανώς ψήφους, μόλις έναν μήνα πριν από τις εκλογές. 

Διαβάστε ΕΔΩ την ερώτηση της Ραχήλ Μακρή 

http://www.koutipandoras.gr/

Κοινωνικό μέρισμα: Κρύβουν την αλήθεια στους 6 από τους 7 αιτούντες

Προσθήκη λεζάντας

Εδώ και λίγες ημέρες οι βάσεις δεδομένων της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών συστημάτων γεμίζουν από τις χιλιάδες ηλεκτρονικές αιτήσεις πολιτών για το διαβόητο κοινωνικό μέρισμα, που θα ξεκινάει από τα 500 ευρώ και θα φτάνει στα 1.083. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, 450 εκατομμύρια ευρώ θα μοιραστούν στους αιτούντες, σύμφωνα με το φορολογητέο οικογενειακό τους εισόδημα, την οικογενειακή τους κατάσταση και την ακίνητη περιουσία τους, υπολογισμένη στις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. 

Αυτό που οι περισσότεροι, όμως, δεν γνωρίζουν, ε

ίναι πως αφενός όλοι οι άνεργοι που φιλοξενούνται στα σπίτια των γονιών τους χάνουν το δικαίωμα του επιδόματος καθώς θεωρούνται ως συλλήβδην κατέχοντες, και αφετέρου πως τα φορολογητέα εισοδήματα των αιτούντων δεν θα αποτελούνται μόνο από τα πραγματικά, που αναγράφονται στη δήλωση, αλλά και από τα τεκμαρτά, τα οποία προκύπτουν βάσει των αντικειμενικών δαπανών διαβίωσης για κατοικίες, ΙΧ αυτοκίνητα κ.ά.

6 στους 7 απορρίπτονται

Το αποτέλεσμα αυτής της παγίδας είναι χιλιάδες φορολογούμενοι με εξαιρετικά χαμηλά εισοδήματα το 2012 ή ακόμη και μακροχρόνια άνεργοι που ήλπιζαν σε αυτό το βοήθημα να βρεθούν με τεκμαρτά εισοδήματα πολύ υψηλότερα των ορίων που έχουν οριστεί (ξεκινούν από τα 6.000 ευρώ για τον άγαμο), και να χάσουν το δικαίωμα στο μέρισμα. Για χιλιάδες πολίτες, το εισόδημα, συμπεριλαμβανωμένων των τεκμαρτών τεκμηρίων διαβίωσης, διπλασιάζεται, όταν έρχεται η ώρα να αιτηθούν το κοινωνικό μέρισμα. 

Για παράδειγμα, άγαμος με δηλωμένο εισόδημα 4.500 ευρώ, κάτι που αντιστοιχεί σε περίπου 400 ευρώ το μήνα, ο οποίος όμως μένει σε ιδιόκτητη κατοικία 80 τ.μ και έχει αυτοκίνητο 1.400 κυβικών, αυτομάτως βλέπει το συνολικό (πραγματικό + τεκμαρτό) εισόδημά του να ανεβαίνει στα 12.000 ευρώ. Κάποιος δηλαδή που -ίσως και για οικονομικούς λόγους- δεν έχει παντρευτεί και δεν ζει στο νοίκι αλλά παίρνει μισθό χαμηλότερο του κατώτατου, δεν έχει δικαίωμα στο κοινωνικό μέρισμα.

Το ίδιο «κόλπο» έστησε το οικονομικό επιτελείο και με τα επιδόματα για τα τέκνα, τα οποία πολλοί δικαιούχοι τα έχασαν ή τα έλαβαν «κουρεμένα» κατά 33%.

Βάσει αυτών των στοιχείων, μόλις 1 στους 7 αιτούντες θα λάβει εν τέλει το μέρισμα.

Πως θα γίνουν οι πληρωμές

Όσων το αίτημα εγκριθεί, αναλόγως με την ημερομηνία καταβολής της αίτησης, το ποσό θα πιστωθεί στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς των δικαιούχων στις εξής ημερομηνίες:

- έως 10 Μαΐου, για τις αιτήσεις που θα υποβληθούν έως 30 Απριλίου.

- έως 10 Ιουνίου, για τις αιτήσεις που θα υποβληθούν από 1 έως 31 Μαΐου.

- έως 10 Ιουλίου, για τις αιτήσεις που θα υποβληθούν από 1 έως 30 Ιουνίου.

http://www.koutipandoras.gr/

Ανάσταση ή Επανάσταση;

Χρειαζόμαστε Επανάσταση, ριζική αλλαγή του μέχρι σήμερα τρόπου ζωής μας, εγκατάλειψη της ασθενούς και καταστροφικής νοοτροπίας του δικού μας «βολέματος».

Ανάσταση, είναι η επαναφορά στην προτέρα κατάσταση. Ο νεκρός επανέρχεται στην ίδια ζωή με την προηγουμένη, με την ποιοτική αλλαγή να μη παρατηρείται σε άλλες εκφάνσεις. Επανάσταση, είναι η ανατροπή μιας κατάστασης μη επιθυμητής, και η αντικατάστασή της με άλλη, που ελπίζεται και επιδιώκεται να είναι καλύτερη από την ανατραπείσα.

Εχθές, σύμπας ο χριστιανικός κόσμος εόρτασε την Ανάσταση. Μάλιστα, στις ευχές όλων μας υποκρυπτόταν και η ελπίδα του αναστάσιμου μηνύματος για την κοινωνία που δεινοπαθεί, όπως επί οθωμανοκρατίας (και όχι τουρκοκρατίας, όπως κακώς οι καθηγητάδες υποστηρίζουν, με δεδομένο ότι οι Τούρκοι ήσαν περιφρονημένη ράτσα από τους Οθωμανούς), η αναστάσιμη ευχή «καλή Ανάσταση» δεν υποδηλούσε μόνον την έξοδο του Χριστού από το Βασίλειο των Νεκρών, αλλά και την Ανάσταση του Γένους.

Ευχηθήκαμε λοιπόν εχθές «καλή Ανάσταση», αλλά θεωρώ ότι ταυτοχρόνως έπρεπε να κάνουμε λόγο και για Επανάσταση. Μόνη της η Ανάσταση, θα μας επαναφέρει στην κατάσταση του 2008. Προφανώς και θα είναι καλύτερα από ό,τι τώρα, αλλά σαφώς θα μας επανοδηγήσει εκ νέου στο απευκταίο σήμερα.

Χρειαζόμαστε Επανάσταση, και δεν υπονοώ φυσικά ένοπλη εξέγερση, αλλά ριζική αλλαγή του μέχρι σήμερα τρόπου ζωής μας. Εγκατάλειψη της ασθενούς και καταστροφικής νοοτροπίας του δικού μας «βολέματος» και οι άλλοι «ας πάνε να πνιγούν, τι με νοιάζει εμένα».

Ένας από τους σοφούς καθηγητές του Α.Π.Θ. -του μεσοπολέμου φυσικά, σήμερα αποτελούν είδος προς εξαφάνιση- ο Αβροτέλης Ελευθερόπουλος, παρομοίασε την ανθρώπινη κοινωνία με την κοινωνία των μυρμηγκιών ή μελισσών. Στηριζόμενος, προφανώς, στο αριστοτελικό ότι εκτός κοινωνίας βρίσκονται μόνον οι θεοί ή τα θηρία, υποστήριξε το αυτονόητο, πως αν μια κοινωνία αποτελεί άθροισμα μελών και όχι συμπαγές σύνολο, είναι κοινωνία ατελής. Όπως, δηλαδή, η δική μας.

Από μικρό το παιδί δέχεται την συμβουλή των γονέων «εσύ κοίταζε τα μαθήματά σου», ή «δεν θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα», με αποτέλεσμα να διδάσκεται πλέον τον ατομισμό, που ούτως ή άλλως ενυπάρχει στον Έλληνα, και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, όταν ελλείπει η ισχυρή ηγεσία που θα τον υποχρεώσει να μετριάσει τις απαιτήσεις του στο σημείο που δεν θα βλάπτει τους άλλους.
Άλλωστε, ο παραδεδεγμένος ορισμός της ελευθερίας, αυτός είναι. Να δραστηριοποιείται ο καθένας ελεύθερα, μέχρι του σημείου που δεν θα βλάπτει την ελευθερία του άλλου. Ό,τι δηλαδή οι νεοέλληνες περιφρονούμε.

Όταν ήταν αρχηγός της Ν.Δ. ο Μιλτιάδης Έβερτ, είχε ως σύνθημα την «ειρηνική επανάσταση». Όρος εξωπραγματικός, επειδή η ειρηνική επανάσταση προϋποθέτει ύπαρξη συνειδητοποιημένου λαού, που ενσυνειδήτως θα εφαρμόσει τους νόμους που η δημοκρατική κοινωνία ψήφισε. Αλλά, αν το πράττει αυτό, αν ζει σε ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία, προς τι η επανάσταση; Θα ανατρέψει το επωφελές;
Η Επανάσταση, εξ αντικειμένου είναι βίαιη. Σπεύδω πάλι να προλάβω τους κακόπιστους. Δεν εννοώ κανένα σωματικό ή άλλον εξαναγκασμό, παρά τω νόμω. Αλλά την βία, που μόνον το δημοκρατικό κράτος δικαιούται να ασκεί, ώστε να υποχρεώσει τον δύστροπο να εφαρμόσει το νόμο.

Μάλιστα, η αρχαιοελληνική αντίληψη περί κοινωνίας, είχε τοποθετήσει παραπλεύρως του Διός, δύο φύλακες, οι οποίοι αυτόν ακριβώς τον ρόλο είχαν. Αν δεν υπάκουαν οι άνθρωποι στη θεία βούληση, τότε ο ηγέτης-Δίας έστελνε για πειθαναγκασμό τους φύλακες. Ποιοι ήσαν προσωποποιημένοι; Ο Κράτος και η Βία (Δύο αδέλφια, που μαζί με άλλα δύο τον Ζήλο και τη Νίκη, ήσαν παιδιά της Στυγός).

Γι’ αυτό και η συγκροτημένη κοινωνία, αποκαλείται Κράτος. Επειδή ενέχει την έννοια του πειθαναγκασμού. Ο Κράτος λοιπόν, που έγινε ουδέτερο το Κράτος, οφείλει να υποχρεώσει τους κακότροπους, που δεν θέλουν να αποτελούν μέλη μιας κοινωνίας και με υποχρεώσεις, αλλά μόνον με δικαιώματα, να λάβουν μέρος στην αναγκαία Επανάσταση, που θα θανατώσει το κακό παρελθόν μας.


Ο Μακεδών


 

Το μεγάλο κόλπο της Eurobank ολοκληρώνεται

Με την έγκριση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, την Πέμπτη 17/4, για την εισαγωγή στο χρηματιστήριο των νέων κοινών μετοχών της Eurobank ολοκλήρωθηκαν οι σκανδαλώδεις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για την πώληση της τράπεζας στους ιδιώτες με τεράστια ζημιά για το δημόσιο. 

Η «διάσωση» της Eurobank (μαζί με τις ανακεφαλοποιήσεις Νέου Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και Νέας Proton που της δόθηκαν ως δώρο), έχει στοιχίσει στο ελληνικό δημόσιο 10,45 δις ευρώ. Τώρα, ο βασικός μέτοχος της τράπεζας, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (δηλαδή το κράτος), πουλά το 66% των μετοχών που κατέχει στους ιδιώτες με συνολικό τίμημα μόλις 2,86 δισ. ευρώ! 

 Η κυβέρνηση Σαμαρά δίνει το κλειδί τις τράπεζας σε ξένα funds που θα συμμετάσχουν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, πραγματοποιώντας άλλο ένα μεγάλο έγκλημα σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, ο οποίος ουσιαστικά καλείται να ξαναπληρώσει, αυτή τη φορά την εκχώρηση της τράπεζας στους ιδιώτες…

Το μεγάλο κόλπο στήθηκε με το στρατηγικό σχεδιασμό της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τις ευλογίες της τρόικας, και το φόρο αίματος που θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα προκειμένου να παραδοθεί «καθαρή» και βιώσιμη στους γύπες των αγορών η μια εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών.

Όχημα για το ξεπούλημα έγινε ο νέος νόμος 4254/2014, που αφορά την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών και ψηφίστηκε τον Μάρτιο στη Βουλή από τους γαλαζοπράσινους βουλευτές. 
Βάσει του νόμου θεσπίστηκε ότι εφόσον επενδυτές του ιδιωτικού τομέα συμμετάσχουν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου των συστημικών τραπεζών με ποσοστό 50% ή μεγαλύτερο, το ΤΧΣ δεν έχει το δικαίωμα να συμμετέχει με δικά του κεφάλαια στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, απεμπολώντας ουσιαστικά το δικαίωμα παρέμβασης του κράτους στη διοίκηση της τράπεζας. 
Το ΤΧΣ προχώρησε στην απόφαση αυτή μετά τις τελευταίες νομοθετικές ρυθμίσεις του ν. 4254/2014, που επιτρέπουν την εκποίηση της κρατικής ιδιοκτησίας στις τράπεζες επί ζημία του Δημοσίου, διασφαλίζοντας την ίδια στιγμή την απαλλαγή των μελών του Ταμείου από τις ευθύνες τους.

Αυτό όμως ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Το νομοσχέδιο προέβλεπε ότι το ΤΧΣ μπορεί να πουλήσει τις μετοχές του σε ποσό πολύ χαμηλότερο από αυτό που τις είχε αγοράσει, προκειμένου να σώσει την τράπεζα του Σ. Λάτση, ο οποίος το 2013, στην προήγουμενη ανακεφαλοποίηση της Eurobank, είχε δηλώσει «αδυναμία» να συμμετέχει στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, ενώ απέφυγε να πληρώσει, όπως όφειλε, και τα 2,5 δις ευρώ «ζημιές» της τράπεζας που είχαν γίνει την περίοδο που είχε τη διαχείρηση της. 

Με άλλα λόγια, το ΤΧΣ, υπό τις εντολές της κυβέρνησης και μετά την ψήφιση του ν. 4254, προχώρησε στην εκποίηση της κρατικής περιουσίας με ζημιά για το δημόσιο. Οι κυβερνώντες μάλιστα φρόντισαν στο νομοσχέδιο να προβλέψουν και απαλλαγή των μελών του Ταμείου από ποινικές ευθύνες, προκειμένου να προχωρήσουν χωρίς ενδοιασμούς το σκανδαλώδες έργο τους. Tους σχεδιασμούς της κυβέρνησης έχει αποκαλύψει το UNFOLLOW από τις αρχες του μήνα, στο τεύχος Απριλίου που κυκλοφορεί, στο ρεπορτάζ του Λ. Χαραλαμπόπουλου με τίτλο «Για πόσο θα πληρώνουμε τους τραπεζίτες Σάλλα, Κωστόπουλο, Λάτση;».

Οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις είχαν αποτέλεσμα τα μέλη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας να υπογράψουν συμφωνία με την ομάδα των έξι θεσμικών επενδυτών (Fairfax, Capital Research and Management, Wilbur Ross, Fidelity, Mackenzie, Brookfield) , οι οποίοι δεσμεύονται ότι θα συμμετάσχουν στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με το ποσό των 1,332 δισ. ευρώ, προκειμένου να αποκτήσουν το 46,5%. των μετοχών της Eurobank.

Τα συγκεκριμένα funds θα καταβάλουν μόλις 0,30 ευρώ για κάθε νέα μετοχή. Ποσό μικρότερο ακόμα και από την χρηματιστηριακή τιμή της μετοχής, που τις μέρες της συμφωνίας ήταν περίπου στα 0,40 λεπτά του ευρώ. Το δώρο στους επενδυτές φαντάζει ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι πριν από ένα χρόνο το ΤΧΣ κατέβαλε 1,54 ευρώ ανά μετοχή προκειμένου να σώσει την τράπεζα του Σ. Λάτση. Τότε, το ΤΧΣ αγόρασε το 93,55% της Εurobank καταβάλλοντας το ποσό των 5,839 δις ευρώ. Σήμερα η προσφορά του αλλοδαπού επενδυτικού ομίλου, που αφορά το 47% περίπου της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου, είναι 1,332 δις, ενώ η διαδικασία κάλυψης και του υπολοίπου ποσού μέχρι τα 2,864 δις, δηλαδή 1,532 δις, θα γίνει από εγχώριους και αλλοδαπούς θεσμικούς επενδυτές.

Έτσι, το σχήμα των έξι funds που θα μπουν ως στρατηγικοί επενδυτές θα αποκτήσει σε τιμή ευκαιρίας το 46,5% της τράπεζας έναντι μόλις 1,332 δισ. ευρώ και μαζί με το υπόλοιπο περίπου 20% που θα διατεθεί στους ιδιώτες πάλι με τιμή μετοχής περίπου στα 0,30 του ευρώ, το ελληνικό δημόσιο πουλά το 66% με συνολικό τίμημα μόλις 2,86 δις ευρώ.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι το ελληνικό δημόσιο έχει δώσει πάνω από 10,45 δις ευρώ για τη διάσωση της τράπεζας (5,7 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση της Eurobank και 4,6 για το ΤΤ και την Proton Bank που εκχωρήθηκαν) η ζημιά για το ελληνικό δημόσιο με βάση την τιμή κτήσης των μετοχών από το ΤΧΣ ανέρχεται σε 7,59 δις ευρώ. Χρήματα αντίστοιχα με:

α) Δεκαπέντε φορές το κοινωνικό μέρισμα των 500 εκατ. ευρώ που θα μοιράσει η κυβέρνηση Σαμαρά σε χαμηλοσυνταξιούχους και ενστόλους.
β) Την κάλυψη κατά μιάμιση φορά του χρηματοδοτικού κενού του 2014, το οποίο η τρόικα το προσδιορίζει περίπου στα 4,5 δις ευρώ – δηλαδή δεν θα χρειαζόταν η κυβέρνηση να προχωρήσει σε νέο δανεισμό.
γ) Την κάλυψη κατά δύο φορές του δημοσιονομικού κενού του 2014, που το υπουργείο Οικονομικών εκτιμά ότι θα ανέλθει στα 2,5 δις ευρώ – δεν θα χρειαζόντουσαν δηλαδή νέα δημοσιονομικά μέτρα που η κυβέρνηση έχει στο συρτάρι της και ετοιμάζεται να επιβάλλει αμέσως μετά τις ευρωκελογές.

Το έγκλημα όμως ήταν προμελετημένο. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προχώρησε σε μια από τις μεγαλύερες απιστίες σε βάρος του Δημοσίου, με πρόσχημα την εισροή κεφαλαίων στη χώρα. Η πραγματικότητα είναι ότι καναδική Fairfax μαζί με τα με ισχυρά αραβικά συμφέροντα και τα αμερικάνικα κεφάλαια των Fairfax, WLR Recovery Fund, Fidelity κ.ά., άρπαξαν την τράπεζα έναντι πινακίου φακής και μόλις οι μετοχές της -με τα γνωστά χρημαστηριακά παιχνίδια- πάρουν την ανιούσα, θα μοσχοπουλήσουν εξασφαλίζοντας κέρδη δις ευρώ.

Στον αντίποδα, ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει για πολλοστή φορά τη διάσωση των τραπεζιτών και το αυγάτισμα των κερδών τους με νέες περικοπές στις αποδοχές του και την επιβολή νέων φόρων. Το ερώτημα που αναμένεται να απαντηθεί σύντομα είναι αν το μοντέλο της Eurobank θα εφαρμοστεί και στις υπόλοιπες συστημικές τράπεζες (Εθνική, Πειραιώς, Alpha), μετοχές των οποίων κατέχει το ΤΧΣ. Στην περίπτωση που εφαρμοστεί ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει δις ευρώ που μεταφράζονται σε νέα μνημονιακά μέτρα.


Παναγιώτης Θεοδωρόπουλος για το UNFOLLOW

 

Η κοινοτοπία του κακού

Του Κώστα Βαξεβάνη

Το 1959, η ισραηλινή Μοσάντ κατάφερε να εντοπίσει τον Άντολφ Άιχμαν, τον αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος, στην Αργεντινή όπου είχε καταφύγει. Με μια επιχείρηση που διήρκεσε μήνες, οι εβραίοι πράκτορες συνέλαβαν τον Άιχμαν, τον νάρκωσαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ όπου τον δίκασαν και τελικώς τον απαγχόνισαν.
Τη δίκη του Άιχμαν στο Ισραήλ, κάλυψε για το “The New Yorker”, μια από τις μεγαλύτερες φιλοσόφους της εποχής, η εβραία Χάνα Άρεντ. Η Άρεντ παρακολούθησε το τέρας του ναζισμού να απολογείται μέσα από ένα γυάλινο αλεξίσφαιρο κλουβί υποστηρίζοντας πως δεν έκανε τίποτα άλλο από το καθήκον του και να ακολουθεί τους κανόνες. Η εβραία φιλόσοφος περίμενε να δει την επιτομή του ναζισμού να αγορεύει και είδε ένα ανθρωπίδιο, να σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του και να ψελλίζει πως έκανε αυτό που ωφελούσε τη Γερμανία. Στο μυαλό του, αυτό δεν ήταν μαζικές δολοφονίες, απάνθρωπη ιδεολογία, αλλά καθήκον.
Τότε η Άρεντ, σε μια προσπάθειά της να ερμηνεύσει τον Άιχμαν και όχι να τον δικαιολογήσει, διατύπωσε τη θεωρία της, «Κοινοτοπία του κακού». Το κακό είναι ένα κοινότοπο κίνητρο. Τα πιο ειδεχθή εγκλήματα γίνονται από τιποτένιους ή μέτριους ανθρώπους, οι οποίοι αρνούνται την ατομικότητά τους και την λογική κρίση για να ενταχθούν σε ένα σχήμα και μια θεωρία που τους προσδίδει σημαντικότητα. Την υπηρετούν ως το τέλος, χωρίς να την ελέγχουν λογικά.
Την θεωρία της Χάνα Άρεντ, που ακόμη προκαλεί αντιδράσεις, θυμήθηκα ακούγοντας τον Τάκη Μπαλτάκο στη συνέντευξή του μετά το σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε. Ο γραμματέας της κυβέρνησης Μπαλτάκος, ο μεγαλοδικηγόρος Μπαλτάκος, ο πολιτικός Μπαλτάκος, ψέλιζε μερικές κοινοτοπίες για πατρίδες, δαυλούς που καίνε στο βωμό της πατρίδας, το καθήκον που έπρεπε να διεκπεραιώσει.
Ο Τάκης Μπαλτάκος είχε συλληφθεί από την κάμερα να ομολογεί την ανοιχτή σχέση με τους ναζί, να λειτουργεί ως υποβολέας του πρωθυπουργού αλλά και να καταρρίπτει το ίδιο το προφίλ του θρησκευόμενου πατριώτη, βρίζοντας κάτω από εννιά εικόνες. Παρ όλα αυτά βγήκε στη συνέντευξη, όχι για να πει πως ήταν λάθος του ή να ζητήσει συγνώμη, αλλά για να επιμείνει πως έκανε το καθήκον του.
Δεν παρουσίαζε αδυναμία επιχειρημάτων. Ψέλλιζε απλώς αυτό που ψέλλιζε και ο Άιχμαν πριν την αγχόνη. Πως έκανε το καθήκον του. Δεν ανέλυσε κανένα από τα επιχειρήματά του για τον πατριωτισμό του. Δεν εξήγησε γιατί το να συνωμοτείς με τους ναζί ενάντια στη Δημοκρατία είναι πατριωτισμός. Ψέλλιζε με εμφανή ρηχότητα επιχειρήματα που θα μπορούσε να είναι ατάκες του Κώστα Πρέκα σε ταινία της δεκαετίας του '60. Τον άκουγα και σχεδόν τον φανταζόμουν, με μεμψοίμιρο ύφος να σκουπίζει τη μύτη του όπως ο Άιχμαν στο ντοκουμέντο της δίκης.
Ο Μπαλτάκος, όπως και ο Σαμαράς, όπως και ο κύκλος τους, είναι οι απελπιστικές μετριότητες που είναι έτοιμες για τα χειρότερα εγκλήματα. Ο «πατριωτισμός» τους, το «καθήκον», η «ανάγκη», είναι ο τρόπος της εσωτερικής τους δικαιολόγησης, που οδηγεί την εξωτερικής προσπάθεια για την σπουδαιότητα. Πολλές φορές είναι άκρως υποκριτική εκτός από κενή, αφού το καθήκον και η ανιδιοτέλεια συχνά μπαίνουν σε παρένθεση για να κάνουν όπως ο Μπαλτάκος μερικούς διορισμούς γιών και συζύγων. Ακόμη και αυτό όμως, από τις κονότοπες μετριότητες, δικαιολογείται ως μια υπέρτατη πατριωτική συμπεριφορά, αφού δίνει δουλειά στους καλύτερους πατριώτες για να δημιουργήσουν μια καλύτερη πατρίδα.
Η κοινοτοπία του κακού, είναι μια πλευρά της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Το κοινότοπο τίποτα, γατζωμένο από βολικούς κανόνες που έχει δημιουργήσει, επικαλούμενο μεγάλες αξίες, απλώς καταστρέφει. Κι αν χρειαστεί να εξηγήσει, όπως ο Μπαλτάκος, ψελλίζει κοινότοπες ανοησίες δανεισμένες από βιβλία ηρώων Δημοτικού, τον καιρό της Χούντας.

(Αξίζει να δείτε την ταινία «Άννα Άρεντ» σε σκηνοθεσία Μαργκαρέτε φον Τρότα με τη γερμανίδα ηθοποιό Μπάρμπαρα Σούκοβα στο ρόλο της Άννας. Και βέβαια να διαβάσετε το βιβλίο της Άρεντ «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού»).

http://www.koutipandoras.gr/

Για ποιο θέμα ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές;

Παρατηρώ τις αντιδράσεις και την υστερία για την απόσυρση από τον ΣΥΡΙΖΑ της υποψηφιότητας της μουσουλμάνας Ρομά, Σαμπιχά Σουλεϊμάν, και αναρωτιέμαι για ποιο πράγμα ψηφίζουμε στις ευρωεκλογές. Στις ευρωεκλογές ψηφίζουμε για να λυθεί το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη;

Το διακύβευμα στις ευρωεκλογές του Μαΐου είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης;

Το διακύβευμα στις ευρωεκλογές είναι οι Τούρκοι, οι Πομάκοι και οι Ρομά της Θράκης;

Όχι.

Αν δεν κάνω λάθος, η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει πριν από τέσσερα χρόνια και μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας βρίσκεται σε κάπως άσχημη κατάσταση.

Υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και για μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης.

Δεν καταλαβαίνω πώς ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε –με τους χειρισμούς του- να μετατρέψει το θέμα μιας υποψήφιας για τις ευρωεκλογές σε εθνικό ζήτημα που έχει και θρησκευτικές διαστάσεις.

Έχει σημασία στις ευρωεκλογές -που υπάρχει ένα ψηφοδέλτιο για όλη την επικράτεια- αν ένας υποψήφιος από την μουσουλμανική μειονότητα είναι Πομάκος, Τούρκος ή Ρομά;

Πάντως, επί δεκαετίες, το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης έχει αντιμετωπιστεί με εντελώς λανθασμένο τρόπο από κυβερνήσεις στις οποίες δεν συμμετείχε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στην επιλογή των υποψηφίων του φάνηκε περίτρανα από την υποψηφιότητα Τατσόπουλου στις εθνικές εκλογές του 2012. Για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω, η εξέλιξη της υπόθεσης Τατσόπουλου δεν έμαθε τίποτα στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν πειράζει. Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βελτιώσει, ως κυβέρνηση, τα οικονομικά των Ελλήνων, αλλά έλυσε τουλάχιστον το οικονομικό πρόβλημα του Τατσόπουλου.

Έχω την εντύπωση πως το πρόβλημα των στελεχών των κομμάτων είναι πως είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητα και τα προβλήματα των πολιτών.

Τα στελέχη των δεξιών και αριστερών κομμάτων έχουν λύσει τα προβλήματά τους, δεν έχουν θέμα επιβίωσης, και δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει παραέξω.

Σε αυτό, δεξιοί και αριστεροί δεν διαφέρουν ιδιαίτερα.

Από την άλλη, ακούς δημοσιογράφους και πολίτες να κρίνουν τις υποψηφιότητες των ευρωβουλευτών και να λένε «δεν μπορεί αυτός να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη», λες και μιλάνε για την Γιουροβίζιον.

Εν τω μεταξύ, αν τους ρωτήσεις να σου πουν τα ονόματα μερικών Ελλήνων ευρωβουλευτών, τι έκαναν οι Έλληνες ευρωβουλευτές τα προηγούμενα χρόνια, ή τι ακριβώς κάνει το ευρωκοινοβούλιο, δεν έχουν ιδέα.

Κατά τ’ άλλα, τσακώνονται για το αν έπρεπε να αποσύρει ο ΣΥΡΙΖΑ την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που ανάθεμα αν ήξεραν μέχρι χτες ποια είναι.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει λόγο ύπαρξης, όπως δεν έχει λόγο ύπαρξης και αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας σκοτωθούν μεταξύ τους για την Σαμπιχά Σουλεϊμάν και τον Θοδωρή Ζαγοράκη, ώστε να ξεχνάει και το πόπολο πως σε αυτές τις ευρωεκλογές θα πρέπει να αποφασίσει αν θα μαυρίσει αυτούς που του μαύρισαν τη ζωή.

Πάντως, υπάρχει ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής που αφενός αποδεικνύει την αποτυχία αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως «εκπροσωπεί» απόλυτα την σύγχρονη Ελλάδα.

Κι αυτός ο υποψήφιος είναι στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν η Κωνσταντίνα Κούνεβα εκλεγεί και μπει στο ευρωκοινοβούλιο, δεν θα χρειάζεται να πει ούτε μια λέξη.

Και κανείς δεν θα χρειαστεί να την ρωτήσει.

Η παρουσία της θα τα λέει όλα.

(Εννοείται πως θεωρούσα θετική την υποψηφιότητα της κυρίας Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Και βρήκα την στάση της –μετά την απόσυρση της υποψηφιότητάς της- αξιοπρεπή. Οι γυναίκες είναι πιο αξιοπρεπείς από τους άνδρες. Ειδικά, οι γυναίκες που ξέρουν πως η γυναικεία δύναμη είναι διαφορετική από την δύναμη των ανδρών και δεν προσπαθούν να μοιάσουν στους άνδρες.)

http://pitsirikos.net/

“Τα διδάγματα της κρίσης” Του Νίκου Μπογιόπουλου

  «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήµερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόµπελ για την οικονοµία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζοµένων και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα “οικονοµικά µοντέλα” που σήµερα βραβεύονται µε Νόµπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των υπουργών Οικονοµικών και των νοµπελιστών οικονοµολόγων...» (1).

 Αυτά δεν τα έγραψε κάποιος «όποιος κι όποιος». Και κυρίως δεν τα ισχυρίζεται κάποιος που πάσχει από μαρξιστικές και λενινιστικές «παρωπίδες». Ο ύμνος στον Μαρξ και τον Λένιν προέρχεται από έναν υπουργό Οικονομικών του… Ρήγκαν!  Τον Πολ Κρεγκ Ρόµπερτς. Την τοποθέτηση του Ρόμπερτς (έγινε πριν από 4 χρόνια και ήταν η απάντηση του στις διάφορες αστείες θεωρίες που αναπτύσσονταν εκείνη την περίοδο για τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης) την θυμηθήκαμε με αφορμή ότι σήμερα είναι η επέτειος της γέννησης του Λένιν, στις 22 Απρίλη του 1870. Να, λοιπόν, που ο τόσο «παλιός» Λένιν, μπορεί να είναι τόσο επίκαιρος. Γεγονός που άθελά τους το επιβεβαιώνουν με τις διαρκείς αναφορές στο όνομά του, από τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ.Δασκαλόπουλο μέχρι τον… Φαήλο Κρανιδιώτη.

   Φυσικά ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το βραβείο Νόμπελ. Ίσως επειδή ακριβώς είναι ο άνθρωπος που με διεξοδικό τρόπο προσδιόρισε αυτό που ζούμε (και) σήμερα: Δηλαδή τον ζυγό του «αποικιακού» και «τοκογλυφικού ιµπεριαλισµού» (2).  Ο Λένιν θα συνεχίσει να βαφτίζεται «ξεπερασμένος» από τους αδαείς, αλλά θα είναι πάντα εκείνος που ανέλυσε ότι: «Χαρακτηριστικό του καπιταλισµού γενικά είναι ότι χωρίζει την ιδιοκτησία του κεφαλαίου από την χρησιµοποίηση του κεφαλαίου στην παραγωγή, ότι χωρίζει το χρηµατικό κεφάλαιο από το βιοµηχανικό ή το παραγωγικό (…). Ο ιµπεριαλισµός ή η κυριαρχία του χρηµατιστικού κεφαλαίου είναι η ανώτατη εκείνη βαθµίδα καπιταλισµού όπου ο χωρισµός αυτός παίρνει πελώριες διαστάσεις. Η υπεροχή του χρηµατιστικού κεφαλαίου πάνω σε όλες τις υπόλοιπες µορφές κεφαλαίου σηµαίνει κυρίαρχη θέση του εισοδηµατία και της χρηµατιστικής ολιγαρχίας, σηµαίνειξεχώρισµα µερικών κρατών που κατέχουν τη χρηµατιστική δύναµη, απ’ όλα τα υπόλοιπα» (3).

   Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπλελ. Βλέπετε όσα είχε να μας πει (από τότε!) για την κυρία… Μέρκελ και για τα «χαιδεμένα παιδιά» των εκάστοτε «Μέρκελ» που είναι σπαρμένα στις «μισοαποικίες» των μεγάλων Δυνάμεων, είναι ενοχλητικά. Έγραφε: «Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών (...) η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το "θεμιτό" εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό - ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο - υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και "τοποθετούν" στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια "του κυρίου δισεκατομμυρίου" σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες» (4).

   Ο Λένιν δεν θα πάρει ποτέ το Νόμπελ. Πράγμα που προφανώς ουδόλως θα τον ενδιέφερε και θα τον απασχολούσε. Είναι, όμως, ενδιαφέρον για μας, τους βουλιαγμένους στις «μισοαποικίες» και στις «μητροπόλεις», τα θύματα των τοκογλύφων ιμπεριαλιστών,  τα υποζύγια των «χαιδεμένων παιδιών» της ολιγαρχίας, να πάρουμε υπόψη μας τις σκέψεις του Λένιν για «Τα διδάγματα της κρίσης». Και –κυρίως - να σκεφτούμε την άποψη του μεγαλύτερου επαναστάτη του 20^ου αιώνα γύρω από τα πολιτικά συμπεράσματα που απορρέουν από την κρίση. Ο Λένιν, ο γεννημένος σαν σήμερα πριν από 144 χρόνια, έγραφε: 

   «Για να βγει κέρδος από μια επιχείρηση, πρέπει να πουληθούν τα εμπορεύματα, να βρεθούν αγοραστές. Και αγοραστής πρέπει να είναι κατ' ανάγκην όλη η μάζα του πληθυσμού, γιατί οι τεράστιες επιχειρήσεις παράγουν βουνά ολόκληρα από προϊόντα. Σ' όλες όμως τις κεφαλαιοκρατικές χώρες τα εννιά δέκατα του πληθυσμού αποτελούνται από φτωχούς: από εργάτες που παίρνουν ένα πενιχρότατο μεροκάματο, από αγρότες που, στη μεγάλη τους μάζα, ζουν χειρότερα κι από τους εργάτες.

   Και να που, όταν η μεγάλη βιομηχανία σε περίοδο άνθησης παίρνει φόρα για να παράγει όσο το δυνατό περισσότερα, ρίχνει στην αγορά τόσο μεγάλη ποσότητα προϊόντων, που δεν είναι σε θέση να τα πληρώσει η φτωχή πλειονότητα του λαού. Αυξάνει ολοένα ο αριθμός των μηχανών, των εργαλείων, των αποθηκών, των σιδηροδρόμων κτλ., όμως, από καιρό σε καιρό διακόπτεται αυτή η αύξηση, γιατί η μάζα του λαού, για την οποία, σε τελευταία ανάλυση, προορίζονται όλοι αυτοί οι βελτιωμένοι τρόποι παραγωγής, παραμένει σε φτώχεια τέτοια, που φτάνει τα όρια της εξαθλίωσης.

   Η κρίση δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να παράγει ασύγκριτα περισσότερα προϊόντα για την καλυτέρευση της ζωής όλου του εργαζόμενου λάου, αν δεν είχαν αρπαχτεί η γη, τα εργοστάσια, οι μηχανές κ.τ.λ. από μια χούφτα ατομικούς ιδιοχτήτες, που βγάζουν εκατομμύρια από τη λαϊκή εξαθλίωση.

   Η κρίση δείχνει ότι οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στην πάλη για μερικές παραχωρήσεις από μέρους των κεφαλαιοκρατών: στην περίοδο της αναζωογόνησης της βιομηχανίας μπορούν να καταχτηθούν τέτοιες παραχωρήσεις (...) όμως επέρχεται η κρίση και οι κεφαλαιοκράτες όχι μόνο παίρνουν πίσω τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από την αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Κι αυτό θα συνεχίζεται αναπότρεπτα, ώσπου οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτουνα γκρεμίσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου (…)» (5).

http://www.enikos.gr/

Πέντε οικογένειες πλουσιότερες από...12.000.000 Βρετανούς!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Δραματικές διαστάσεις προσλαμβάνουν χρόνο με τον χρόνο οι κοινωνικές αντιθέσεις ακόμα και στις ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης, όπως για παράδειγμα στη Βρετανία. Την περασμένη εβδομάδα οι θρησκευτικοί ηγέτες περίπου 600 εκκλησιών και οι επικεφαλής 20 ανθρωπιστικών οργανώσεων απευθύνθηκαν με κοινή επιστολή τους προς τον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον και του ζήτησαν να παρέμβει για να σταματήσει το φαινόμενο της πείνας στο κάποτε κραταιό Ηνωμένο Βασίλειο. "Η άποψή μας είναι ότι η Βρετανία καταπατά τους διεθνείς νόμους περί του δικαιώματος του ανθρώπου στην τροφή. Ζητούμε από την κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι κανένας άνθρωπος δεν θα στερείται αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος σε επαρκές φαγητό" τονίζουν στην επιστολή τους. Δεν έχουν άδικο.

Η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Βρετανίας είναι περισσότερα τα νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, παρ' όλο που τα μέλη τους εργάζονται, από τα νοικοκυριά που επίσης ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αλλά τα μέλη τους είναι άνεργα. Οι αριθμοί που παρουσίασε προ μηνός η βρετανική οργάνωση Οξφάμ που δραστηριοποιείται στον αγώνα κατά της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων προκαλούν πραγματικά σοκ. Από τη μία βρίσκονται οι πέντε πλουσιότερες οικογένειες της Βρετανίας. Η οικογένεια Γκρόσβενορ με συνολική περιουσία 9,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, ακολουθούμενη από τους αδελφούς Ρούμπεν με περιουσία που ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ. Στη συνέχεια οι δύο αδελφοί Χιντούτζα με περιουσία 7,1 δισ. ευρώ, ακολουθούμενοι από την οικογένεια Κάντογκαν που η περιουσία της είναι 5 δισεκατομμύρια.

Εσχατος σε αυτή την κορυφαία πεντάδα ο Μάικ Ασλεϊ που η περιουσία του περιορίζεται στα 3,9 δισεκατομμύρια ευρώ. Αθροιστικά, αυτές οι πέντε ζάπλουτες οικογένειες έχουν περιουσίες που υπερβαίνουν τα 33 δισεκατομμύρια ευρώ. Τόση περιουσία έχουν οι φτωχότεροι... 12,6 εκατομμύρια Βρετανοί! Τρεις διαιρέσεις μεγεθύνουν το σοκ καθώς προσδίδουν αριθμητικές διαστάσεις στις κοινωνικές ανισότητες της Βρετανίας. Οι 5 πλουσιότερες οικογένειες της χώρας έχουν περιουσία κατά μέσο όρο 6,68 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα δωδεκάμισι εκατομμύρια φτωχότεροι Βρετανοί έχουν μέση περιουσία... 2.667 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι πέντε ζάπλουτες οικογένειες της Βρετανίας έχουν περιουσία... δυόμισι εκατομμύρια φορές (!!!) μεγαλύτερη από όση έχει ο καθένας από τα δωδεκάμισι εκατομμύρια φτωχότερους Βρετανούς! Δυόμισι εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη! Τρελαίνεται κανείς μόνο που διαβάζει αυτόν τον αριθμό που αποτυπώνει την αβυσσαλέα διαφορά.

Αυτό το διευρυνόμενο χάσμα δεν απαντάται μόνο στη Βρετανία. Τα ίδια συμβαίνουν και στις ΗΠΑ και μάλιστα ακόμη και σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης - παρ' όλο που αυτή ξεκίνησε πλήττοντας τους πλούσιους. Μια πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του οικονομολόγου ακαδημαϊκού Ιμάνιουελ Σάεζ για τις οικονομικές εξελίξεις στις ΗΠΑ την τελευταία εικοσαετία 1993-2012 είναι άκρως αποκαλυπτική. Στο διάστημα αυτό το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ είχε ετήσια (προσοχή, ετήσια!) αύξηση του εισοδήματός του... 86,1% κατά μέσο όρο, ενώ τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% του αμερικανικού πληθυσμού αυξάνονταν κάθε χρόνο κατά 6,6% - και εννοείται ότι όσο φτωχότερος ήταν κάποιος τόσο μικρότερη ήταν η αύξηση του εισοδήματός του.

Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία και για την τριετία της ανάκαμψης στις ΗΠΑ 2010, 2011, 2012. Κατά μέσο όρο λοιπόν τα εισοδήματα του πλουσιότερου 1% των Αμερικανών αυτά τα τρία χρόνια αυξήθηκαν κατά 31,4%, ενώ τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% των Αμερικανών την τριετία αυτή αυξήθηκαν μόνο κατά... 0,4%, ενώ τη διετία της κρίσης 2008 και 2009 τα εισοδήματα του 99% του πληθυσμού των ΗΠΑ είχαν μειωθεί μεσοσταθμικά κατά 11,6%.

Με άλλα λόγια, το 99% των Αμερικανών κάλυψε με την ανάκαμψη μόνο το... ένα τριακοστό (1/29 για την ακρίβεια) της απώλειας εισοδήματος που είχε! Ακόμη και στην περίοδο της κρίσης δηλαδή διευρύνεται με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς το χάσμα μεταξύ του πλουσιότερου 1% και του υπόλοιπου 99% του αμερικανικού πληθυσμού. Τα ίδια γίνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Σύμφωνα με άλλη έκθεση της Οξφαμ που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο, οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου έχουν τόσο μεγάλη περιουσία όση κατέχουν τα φτωχότερα... 3,5 δισεκατομμύρια (!!!) των κατοίκων της Γης, τα οποία αποτελούν το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού. Τι να πει κανείς...