Γλέζος: Ο Λαός γνωρίζει ότι η κυβέρνηση, έχει χάσει κάθε αξιοπιστία

«Η προσπάθεια της Κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού να υπερασπιστεί τους μεγαλοεισοδηματίες, τρομοκρατώντας και παραπλανώντας τους Πολίτες θα πέσει στο κενό», σημειώνει σε νέα δήλωση ο Μανώλης Γλέζος και προσθέτει:

«Ο Λαός γνωρίζει ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει το ηθικό και πολιτικό κύρος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει όλοι αυτοί που κυβέρνησαν τόσα χρόνια τη χώρα. Και δεν θα τους πει ποτέ ψέματα».

Ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι «ο Λαός γνωρίζει ότι η κυβέρνηση, έχει χάσει κάθε αξιοπιστία, δεν έχει ηθικούς φραγμούς, έχει φέρει εκατομμύρια Έλληνες, σε απόγνωση».

«Τους λέει εδώ και δυο χρόνια μόνο ψέματα. Ο Λαός έχει και μνήμη και κρίση. Οι αναξιόπιστοι και αυτοί που έχουν υποθηκεύσει τη ζωή των επόμενων γενεών στον κλοιό των δανειστών, αυτοί που έχουν κατασχέσει το εισόδημα, τους κόπους τις θυσίες τα όνειρα και τις ελπίδες αυτού του Λαού δεν μπορούν να κατηγορούν, αυτούς που στέκονται στο πλάι του δοκιμαζόμενου Λαού», καταλήγει ο Μανώλης Γλέζος.

Το κρυφό χρέος των τραπεζών

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Όλοι γνωρίζουμε πως το 2013 το δημόσιο δανείστηκε €41 δισ. εκ μέρους των ελληνικών τραπεζών, στο πλαίσιο της πολυσυζητημένης «ανακεφαλαιοποίησης». Αυτό που δενγνωρίζουμε όμως είναι ότι, την ίδια περίοδο, οι τράπεζες έλαβανάλλα €41 δισ. ελέω του Έλληνα φορολογούμενου.

•Χωρίς την έγκριση της Βουλής.

•Χωρίς τον παραμικρό δημόσιο διάλογο.

•Με εγγύηση του ελληνικού κράτους (και κατ’ επέκταση από τους ευρωπαίους εταίρους μας, στον βαθμό που το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο), ερήμην του Έλληνα, του Γερμανού, γενικότερα του Ευρωπαίου πολίτη.

Πώς κατάφεραν οι τράπεζες να λάβουν αυτά τα επιπλέον €41 δισ.; Ως εξής:

Η Τράπεζα Χ δάνειζε τον... εαυτό της. Με άλλα λόγια, εξέδιδε ιδιωτικά ομόλογα που δεν είχε ποτέ σκοπό να πουλήσει σε επενδυτές. Γιατί να εκδώσει τέτοια ομόλογα-φαντάσματα; Ο λόγος ήταν: Ώστε να καταθέσει αυτά τα ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως εχέγγυα με αντάλλαγμα δανεικό χρήμα. Βεβαίως η ΕΚΤ δεν είχε δικαίωμα να αποδεχθεί αυτά τα ομόλογα-φαντάσματα ως εχέγγυο, καθώς αποδοχή τους θα παραβίαζε τόσο τη λογική όσο και το καταστατικό της ΕΚΤ – θα ήταν σαν η ΕΚΤ να δάνειζε στην Τράπεζα Χ και, ταυτόχρονα, να αποδεχόταν το δάνειο το ίδιο ως... εχέγγυο. Για να νομιμοποιηθεί η ΕΚΤ να αποδεχθεί αυτά τα ομόλογα-φαντάσματα ως εχέγγυα, η Τράπεζα Χ πέρναγε πρώτα από την Πλατεία Συντάγματος και ζητούσε από το Υπουργείο Οικονομικών να τα εγγυηθεί. Με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου σταμπαρισμένη στα ομόλογα-φαντάσματα, η Τράπεζα Χ τα πήγαινε στην ΕΚΤ, τα κατέθετε, και λάμβανε το δανεικό χρήμα. Ουσιαστικά, η ΕΚΤ δεχόταν τα ομόλογα-φαντάσματα ως εχέγγυο για τον απλό λόγο ότι οι Έλληνες φορολογούμενοι, εν πλήρη αγνοία τους, τα είχαν εγγυηθεί, καθιστώντας τα «εχέγγυα». 

Πόσο διαδεδομένη ήταν η πιο πάνω πρακτική; Από το 2009, αφού ξέσπασε η παγκόσμια τραπεζική κρίση, το ελληνικό δημόσιο συνεχώς εγγυάται ομόλογα των τραπεζών για να τις διευκολύνει. Αυτό ήταν κατανοητό όταν οι τράπεζες κινδύνευαν να κλείσουν τις πόρτες τους. Ήταν μια πρακτική που μάλιστα συζητήθηκε ευρέως, και στη Βουλή. (*) Όμως, το 2013, το κράτος έδωσε, στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης, €41 δισ. τα οποία δανειστήκαμε από το EFSF. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι, την ίδια ακριβώς εποχή, σαν να μην είχε γίνει η ανακεφαλαιοποίηση, ο φορολογούμενος φορτώθηκε άλλα €41 δισ. μέσω της παραπάνω μεθόδου. Η τελευταία τέτοια «συναλλαγή» για την οποία έχω στοιχεία αφορά την έκδοση ετήσιου ομόλογου-φαντάσματος από την Τράπεζα Πειραιώς την Πέμπτη 6η Φεβρουαρίου 2014 με το αστρονομικό επιτόκιο 12% πάνω του Euribor. (Για περισσότερα επ’ αυτού, βλ. Ερώτηση 4 πιο κάτω). Συνολικά, τα στοιχεία που έχω στα χέρια μου, δείχνουν πως μόνο το 2013, κι έως και τον Φεβρουάριο του 2014, όλες οι ελληνικές τράπεζες μαζί δανείστηκαν (με τον τρόπο που περιέγραψε η προηγούμενη παράγραφος) €41 δισ. 90 εκ., τα οποία εγγυήθηκε το ελληνικό δημόσιο αυξάνοντας έτσι κατά 22% του ΑΕΠ τις υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου. (Για το αν θα έπρεπε να καταγραφτούν επισήμως αυτά τα ποσά στο δημόσιο χρέος, βλ. Ερώτηση 3 πιο κάτω).

Τρία πράγματα έχουν αναμφισβήτητη σημασία ως προς τα πιο πάνω (δείτε κι αυτό το άρθρο των New York Times σχετικά):

1. Η ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών το 2013/4 από το ελληνικό δημόσιο είναι σχεδόν διπλάσια εκείνης που έχει εγκριθεί από τη Βουλή και για την οποία έχει πληροφορηθεί ο πολίτης. Για την ακρίβεια, ανέρχεται στα €82 δισ. – απαρτιζόμενη (α) από την επίσημη και ανακοινωθείσα «ανακεφαλαιοποίηση» τάξης €41 δισ. μέσω EFSF (και του εγχώριου παραρτήματός τους το οποίο γνωρίζουμε ως Ελληνικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) και (β) από την κρυφή δανειοδότηση τάξης €41 δισ. και πάλι με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου αλλά αυτή τη φορά μέσω της ΕΚΤ (και όχι του EFSF).

2. Κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν έχει ενημερωθεί για αυτό το Κρυφό Πακέτο των €41 δισ., παρά το γεγονός ότι βαραίνει τις υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου που ο Ευρωπαίος πολίτης θα κληθεί να υποστηρίξει αποδεχόμενος κούρεμα του χρέους μας το οποίο (όπως και να το ονομάσουν) είναι αναπόφευκτο.

3. Σε μια Ανοικτή Κοινωνία, όταν οι πολίτες αναλαμβάνουν χρέη ιδιωτών, έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να πληροφορούνται για αυτό. Σε μια Δημοκρατία, οι κυβερνώντες έχουν νομική και ηθική υποχρέωση, σε τέτοιες περιπτώσεις, όχι μόνο να πληροφορούν τους πολίτες αλλά και να ζητούν την έγκριση των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους. Στην Ευρωζώνη, όπως φαίνεται, αυτές οι αρχές των Ανοικτών και Δημοκρατικών Κοινωνιών έχουν θυσιαστεί στον βωμό του εκτρώματος που ονομάζω Πτωχοτραπεζοκρατία.

Το γεγονός ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν θα συζητηθεί πριν τις Ευρωεκλογές αποτυπώνει γλαφυρά τη σταδιακή, αλλά συνεπή, απαξίωση της έννοιας της δημοκρατίας στην Ευρώπη μας. Είναι μετά να απορεί κανείς που οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν πάψει να εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς;

Ερωτοαπαντήσεις

Ερώτηση 1η: Η κυβέρνηση θα πει ότι χωρίς αυτές τις επιπλέον εγγυήσεις, οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν να λειτουργούν. Ότι τις έδωσε, όπως έκανε το 2009, το 2010, το 2011 και το 2012 για να μη σταματήσουν να λειτουργούν τα ΑΤΜ και να συνεχίσουν οι καταθέτες να έχουν πρόσβαση στις καταθέσεις τους. Δεν ήταν λοιπόν σωστό να δοθούν αυτές οι εγγυήσεις;
Απάντηση: Έστω ότι έτσι είναι. Με ποιο δικαίωμα όμως δόθηκαν εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου επιπλέον των €41 δισ. της ανακεφαλαιοποίησης χωρίς την έγκριση της Βουλής και χωρίς να πληροφορούνται οι πολίτες; Με ποιο δικαίωμα αποφάσισαν την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου π.χ. της Eurobank χωρίς οι βουλευτές να γνωρίζουν για αυτές τις νέες υποχρεώσεις του δημοσίου; Αν πράγματι οι τράπεζες είναι σε τόσο δύσκολη θέση, που για να μην κλείσουν τα ΑΤΜ χρειάζονται εντός ενός μόλις έτους ένα δεύτερο πακέτο €41 δισ., προς τι οι εκκωφαντικές θριαμβολογίες για την υπέρβαση της τραπεζικής κρίσης; Τέλος, αν η κυβέρνηση γνωρίζει πως οι τράπεζες αδυνατούν να ορθοποδήσουν χωρίς κι άλλες τεράστιες κρατικές ενισχύσεις, προς τι η βιασύνη να μειωθεί το ποσοστό ιδιοκτησίας του δημοσίου (όπως έγινε π.χ. με τη Eurobank);

Ερώτηση 2η: Τι θα γίνει με αυτά τα ομόλογα-φαντάσματα όταν θα πρέπει να αποπληρωθεί η ΕΚΤ που σήμερα τα κρατά ως εχέγγυα;
Απάντηση: Η ΕΚΤ βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Έχει ήδη δηλώσει ότι τέτοια σαθρά εχέγγυα (ομόλογα-φαντάσματα όπως τα αποκαλώ) θα σταματήσει να τα δέχεται από τον Μάρτιο του 2015. Ό,τι και να λέει όμως η ΕΚΤ, τον Μάρτιο του 2015 θα αναγκαστεί: Είτε (Α) να ζητήσει από τις ελληνικές τράπεζες να της επιστρέψουν δάνεια άνω των €30 δισ. (κάτι που δεν θα μπορούν να κάνουν, με αποτέλεσμα να πρέπει το ελληνικό δημόσιο να βρει €30 δισ. για να τα δώσει την ΕΚΤ!), είτε (Β) να πει ότι εκείνη μεν δεν δέχεται άλλα τέτοια ομόλογα-φαντάσματα αλλά ότι θα κάνει τα στραβά μάτια αν οι ελληνικές τράπεζες εκδώσουν νέα ομόλογα-φαντάσματα και τα καταθέσουν στην Τράπεζα της Ελλάδος (με αντάλλαγμα ρευστό), η οποία θα τα αποδεχθεί στο πλαίσιο του λεγόμενου ELA. Έτσι όμως οι τράπεζες θα πρέπει να εκδώσουν νέα ομόλογα-φαντάσματα μεγαλύτερης αξίας από τα προηγούμενα (καθώς οι τόκοι του ELA είναι πάντα μεγαλύτεροι εκείνων της ΕΚΤ) πάλι με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Το αποτέλεσμα θα είναι η περαιτέρω αύξηση των υποχρεώσεων του κράτους – δηλαδή, η αύξηση του δημόσιου χρέους.

Ερώτηση 3η: Γιατί δεν προσμετρώνται επισήμως τα €41 αυτά δισ. στο δημόσιο χρέος;
Απάντηση: Θα έπρεπε. Δεν τα καταγράφουν όμως γιατί η είδηση ότι το δημόσιο χρέος έφτασε ξάφνου στο 200% του ΑΕΠ δεν είναι ιδιαίτερα... εύηχη. Για αυτό αφήνουν τα €41 νέων υποχρεώσεων εκτός, επικαλούμενοι τον όρο «ενδεχόμενη υποχρέωση» (contingent liability) ο οποίος τους επιτρέπει να ισχυρίζονται ότι δεν είναι σίγουρο πως το κράτος θα πρέπει να πληρώσει αυτά τα ποσά. Αυτή η δικαιολογία δεν είναι παρά αυτό: μια (μη πειστική) δικαιολογία. Παραδείγματος χάριν, η Eurostat επέμεινε (και πέτυχε) τα ομόλογα του ΟΣΕ που εγγυήθηκε στο παρελθόν το δημόσιο να προστεθούν στο δημόσιο χρέος. Κάποιοι θα πουν ότι ο ΟΣΕ είναι δημόσιος οργανισμός - και, μάλιστα, ζημιογόνος. Σωστά. Όμως, και στην περίπτωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (που δεν είναι μέρος του δημόσιου τομέα) η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Eurostat επέμειναν (ορθώς) να προστεθούν στο δημόσιο χρέος τα €41 δισ. που δανείστηκε το κράτος υπέρ τους το 2013. Το ότι κάποια (ας ελπίσουμε πολλά) από αυτά τα €41 δισ. το κράτος θα τα πάρει πίσω στο μέλλον (πουλώντας τις μετοχές που έλαβε ως αντάλλαγμα) δεν αναιρεί την υποχρέωση του κράτους να καταγράψει και τα €41 δισ. της επίσημης ανακεφαλαιοποίησης στο δημόσιο χρέος την ώρα που τα δανείστηκε ή εγγυήθηκε. Όπερ μεθερμηνευόμενο, τα €41 δισ. του Κρυφού Πακέτου (που είναι το θέμα του παρόντος άρθρου) έπρεπε να προστεθούν και αυτά στο δημόσιο χρέος. Σε τελική όμως ανάλυση, και ανεξάρτητα του αν θα καταγραφούν επισήμως ή όχι στο δημόσιο χρέος αυτά τα €41 δισ., η ουσία είναι ότι ήδη αποτελούν υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη.

Ερώτηση 4η: Τι σημαίνουν τα επιτόκια αυτών των ομολόγων-φαντασμάτων και γιατί αυξάνονται την ώρα που τα επίσημα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου και των τραπεζών μειώνονται;
Απάντηση: Από τη σκοπιά της λογικής, τα επιτόκια αυτά [βλ. τον πίνακα της υποσημείωσης (*)] είναι άνευ σημασίας καθώς αφορούν ομόλογα-φαντάσματα. Όταν δανείζεις τον εαυτό σου, τι σημασία έχει τι επιτόκιο «σε» χρεώνεις; Μπορείτε κάλλιστα να δανείσετε στον εαυτό σας οποιοδήποτε ποσό με επιτόκιο 100% και, σε ένα χρόνο, να κουρέψετε όλο αυτό το χρέος προς τον εαυτό σας χωρίς καμία επίπτωση. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα ομόλογα-φαντάσματα κατατίθενται στην ΕΚΤ ως εχέγγυα με αντάλλαγμα ρευστότητα και κρατικές εγγυήσεις; Π.χ. έστω ότι η Τράπεζα Χ εκδίδει ετήσιο ομόλογο €1 δισ. με εικονικό επιτόκιο 10% και το καταθέτει στην ΕΚΤ με αντάλλαγμα δάνειο €700 εκατομμυρίων προς επιτόκιο 0,25% (εδώ υποθέτω ότι η ΕΚΤ δίνει δάνεια το πολύ ίσα με το 70% της ονομαστικής «αξίας» του εχέγγυου.) Σε ένα χρόνο η Τράπεζα Χ θα πρέπει να επιστρέψει στην ΕΚΤ €701 εκατομμύρια 750 χιλιάδες ώστε να πάρει πίσω το ομόλογο του €1 δισ. Όταν, και εφόσον, το πάρει πίσω θα το σκίσει και θα πετάξει τα κομματάκια του στα σκουπίδια – οπότε το επιτόκιο του 10% του ομολόγου-φαντάσματος δεν θα έχει καμία σημασία (καθώς τους τόκους των €100 εκατομμυρίων θα τους χρωστά στον εαυτό της!). Αν τώρα δεν έχει να δώσει στην ΕΚΤ €701 εκατομμύρια 750 χιλιάδες σε έναν χρόνο, τρία τινά μπορεί να συμβούν:

(1) Να επιτρέψει η ΕΚΤ στην Τράπεζα Χ να εκδώσει ένα νέο ομόλογο €1,01 δισ., το οποίο θα εγγυηθεί και πάλι το δημόσιο, να το καταθέσει στην ΕΚΤ ως εχέγγυο λαμβάνοντας νέο δάνειο από την ΕΚΤ των €701 εκατομμυρίων 750 χιλιάδων (70% της ονομαστικής αξίας του νέου ομόλογου), να χρησιμοποιήσει αυτό το νέο δάνειο ώστε να αποπληρώσει το προηγούμενο δάνειο της ΕΚΤ προς την Τράπεζα Χ (μαζί με τον τόκο ύψους 0,25%) και, τέλος, η Τράπεζα Χ να πάρει πίσω από την ΕΚΤ το αρχικό ομόλογο του €1 δισ. για να το σκίσει.

(2) Να δώσει το κράτος στην ΕΚΤ τα €701 εκατομμύρια 750 χιλιάδες που χρωστά στην ΕΚΤ η Τράπεζα Χ, η Τράπεζα Χ να πάρει πίσω από την ΕΚΤ το αρχικό ομόλογο και να το σκίσει. (Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί νόμο του ελληνικού Κοινοβουλίου που ακόμα και η κυβέρνηση Σαμαρά θα διστάσει να καταθέσει.)

(3) Να φαλιρίσει η Τράπεζα Χ και, παράλληλα, να μην μπορέσει (ή να μη θελήσει) το ελληνικό δημόσιο να επιστρέψει στην ΕΚΤ τα €701 εκατομμύρια 750 χιλιάδες που η τελευταία έχει λαμβάνειν. Τότε, το αρχικό ομόλογο της Τράπεζας Χ θα μείνει στην ΕΚΤ, θα ωριμάσει (με τα €100 εκατομμύρια τόκων να προστίθενται στην ονομαστική του αξία) και, καθώς το χρέος αυτό έχει την εγγύηση του ελληνικού κράτους, θα δίνει στην ΕΚΤ το δικαίωμα να απαιτεί από το ελληνικό δημόσιο €1,1 δισ.

Ας έρθουμε τώρα στο Μέγα Παράδοξο με τα επιτόκια των ομολόγων-φαντασμάτων: Το 2010, την εποχή που οι αγορές άκουγαν «Ελλάδα» και «ελληνικές τράπεζες» και πάθαιναν εγκεφαλικό, οι ελληνικές τράπεζες εξέδιδαν τέτοια ομόλογα-φαντάσματα με επιτόκια κατά μέσον όρο 5,8%. Το 2011, όταν τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, και τα spreads του δημοσίου έφτασαν το 30%, το επιτόκιο αυτό αυξήθηκε στο 12,45%. Το 2013 όμως, καθώς και στους πρώτους μήνες του 2014, τα spreads του δημοσίου έχουν πέσει πολύ και οι τράπεζες υποτίθεται ότι ανακεφαλαιοποιήθηκαν «επιτυχώς». Τότε γιατί οι τράπεζες ορίζουν επιτόκια του 12,6% (λίγο μεγαλύτερα του 2011) για τα νέα ομόλογα-φαντάσματα των €41 δισ. που μόλις εξέδωσαν; Ο συνάδελφος Mitu Gulati του Πανεπιστημίου του Duke (βλ. το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του εδώ) οσμίζεται «πολιτική ανάμειξη» όταν παρατηρεί την ανοδική πορεία των επιτοκίων των ομολόγων-φαντασμάτων (στο «γελοίο», όπως το χαρακτηρίζει +13%) σε μια περίοδο που, γενικά, τα επιτόκια δανεισμού μειώνονται. Η δική μου ερμηνεία είναι πιο απλή και σχετίζεται με το σενάριο (3) της προηγούμενης παραγράφου: Όσο μεγαλύτερο το επιτόκιο των ομολόγων-φαντασμάτων, τόσο μεγαλύτερο τo ποσό που δικαιούται, νομίμως, να διεκδικήσει η ΕΚΤ από το ελληνικό δημόσιο στην τραγική περίπτωση που και η τράπεζα-εκδότης των ομολόγων-φαντασμάτων και το ελληνικό δημόσιο αδυνατούν ή αρνούνται να αποπληρώσουν την ΕΚΤ. Έτσι, τα «γελοιωδώς» υψηλά επιτόκια των ομολόγων-φαντασμάτων που παρατηρούμε τις μέρες αυτές έχουν το απλό ρόλο του να κάμπτουν τις αντιρρήσεις της ΕΚΤ στο να δέχεται ως εχέγγυα αυτά τα ομόλογα-φαντάσματα αυξάνοντας τα ποσά που μπορεί, νόμιμα, να διεκδικήσει από μια λιγότερο ενδοτική ελληνική κυβέρνηση.

Ερώτημα 5ο: Τι θα έπρεπε να έχει γίνει αντί αυτού που γίνεται; Καλή η κριτική αλλά στην πράξη τι προτείνεις εσύ;
Απάντηση: «Η μόνη βιώσιμη λύση είναι οι τράπεζες να αφελληνιστούν την ώρα που εξευρωπαΐζονται περνώντας στην ιδιοκτησία του ESM και την εποπτεία της ΕΚΤ, αφήνοντας εκτός νυμφώνος τη διαπλοκή Ελλήνων πολιτικών και Ελλήνων τραπεζιτών», έγραφα εδώ στο protagon τον Απρίλιο του 2013. Τώρα και αφελληνίστηκαν, περνώντας σε αρπακτικά ξένα funds (διατηρώντας στο ακέραιο τη σχέση διαπλοκής τους με το πολιτικό και μιντιακό καθεστώς), και συνεχίζουν να βαραίνουν όλο και περισσότερο το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο. Όσον αφορά το π'ως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να ενταχθεί σε μια συνολική, ορθολογική πολιτική για το σύνολο της Ευρωζώνης, δείτε την Πολιτική 1 σε αυτό το άρθρο-πρόταση.

(*) Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα ομόλογα που έχουν εκδώσει οι ελληνικές τράπεζες με εγγυήσεις του δημοσίου μετά το ξέσπασμα της Κρίσης του 2008. Όπως φαίνεται, παρά την ανακεφαλαιοποίησή τους που πλήρωσε ο Έλλην φορολογούμενος με 41 δισ. κατά το 2013 (δανειζόμενος από το EFSF για να τα δώσει στις τράπεζες), οι τράπεζες εξέδωσαν άλλα 41δισ. 90 εκ., με την εγγύηση του φορολογούμενου. Αν η ανακεφαλαιοποίηση ήταν όσο πετυχημένη μάς λέει η κυβέρνηση ότι ήταν, γιατί χρειάστηκαν αυτά τα επιπλέον δισ.; Και γιατί το «επιτόκιο» που έδιναν στον εαυτό τους το 2013, ακόμα και τον Φεβρουάριο του 2014, ήταν υψηλότερο απ’ ό,τι το 2011, όταν ο τράπεζες ήταν (υποτίθεται) σε πολύ χειρότερη κατάσταση από σήμερα;

Ετος	Ομόλογα (δισ. ευρώ)	«Επιτόκιο»
2009	46	2.58%
2010	33.4	5.81%
2011	40.2	12.45%
2012	16.3	13.21%
2013-14	41.9	22.6%

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Εκλογές, ενασχόληση με τα κοινά, συναλλαγή & ολοκληρωτισμός

Του Φίλιππου Ζάχαρη

Τελευταία εβδομάδα των πολιτικών προετοιμασιών και αντιπαραθέσεων πριν από το  άνοιγμα της κάλπης που αναμένεται να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην μέχρι τώρα λειτουργία των κομμάτων, που εν μέσω κρίσης περνούν και αυτά αναγκαστικά σε άλλες νοοτροπίες και διαφορετικές εκστρατείες πειθούς των πολιτών.

Μια βδομάδα ακόμη και τα αποτελέσματα θα αναδείξουν τους επικρατέστερους ανάμεσα στα μεγάλα ποσοστά αποχής, που ούτως ή άλλως θα γίνει προσπάθεια να υποβαθμιστούν από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, νέες και παλιές. Οι πολίτες που θα επιλέξουν να μην ρίξουν ψήφο στις κάλπες είναι πολλοί, αλλά ακόμη περισσότεροι είναι εκείνοι που συνειδητά θα επιλέξουν την απομάκρυνσή τους από τα κοινά γιατί πολύ απλά έχουν αηδιάσει από το όλο κλίμα.

Βέβαια, αυτό που για τους αρχαίους Έλληνες και δη την Πολιτεία των Αθηνών ήταν απευκταίο – το να μην συμμετέχει κάποιος στα κοινά -  στην σημερινή Ελλάδα θεωρείται  εκδήλωση διαμαρτυρίας και τελευταίο εγχείρημα αποδοκιμασίας μιας αποτυχημένης στην πράξη δημοκρατίας. Οι διαφορές όμως μεταξύ των εποχών είναι πολλές και αυτοί που και μόνο αναφέρονται στην αρχαία εποχή, θα πρέπει να είναι ούτως ή άλλως ενοχικοί για το σημερινό κατάντημα, αλλά πάνω απ΄όλα υπόλογοι για την ασέλγεια της σημερινής Ελλάδας στο ιστορικό της παρελθόν.

Και μιας και η δημοκρατία του τότε απέχει παρασάγγας από την σημερινή ολιγαρχία, η αποχή θα πρέπει να συνοδεύεται και με την αντίστοιχη επιχειρηματολογία, που θα πρέπει να παραπέμπει στον σημερινό ολοκληρωτισμό και δογματισμό των κομμάτων που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Για τους δε πάσης φύσεως καχύποπτους απέναντι στα λεγόμενα, υπάρχει και η απάντηση ότι η αρχαία ελληνική δημοκρατία λειτουργεί περισσότερο ως γονιμοποιό σπέρμα, που έλεγε κάποιος αλησμόνητος πολιτικός φιλόσοφος, και όχι ως κανόνας που πρέπει να ακολουθήσουν τα νεώτερα πολιτικά συστήματα. Αυτά όμως επέλεξαν την οδό της συναλλαγής και της μη άμεσα ανακλητής αντιπροσώπευσης στο όνομα της άμεσης δημοκρατίας.

Τι έχει να αντιπαραβάλει λοιπόν η σημερινή εποχή; Τους περιφερειάρχες της διαπλοκής παρέα με τους δημάρχους των μικρο-εξυπηρετήσεων. Στην δε ευρωβουλή, τους εκπροσώπους των απολυταρχικών συστημάτων και τους πεατρεχάμενους μπιζναδόρους στο όνομα της «ποντικοτρεχάλας» όπως αποκαλούσαν χαρακτηριστικά την τάση για άκρατο καταναλωτισμό την δεκαετία του '60 οι γενιές της αμφισβήτησης.

Και βέβαια η σημερινή εποχή δεν χαρακτηρίζεται απλώς από ιλιγγιώδεις ρυθμούς, αλλά από σαρωτικές περικοπές, αφαίμαξη των τελευταίων ικμάδων πόνου της φτωχολογιάς αλλά και παρατεταμένη ύφεση ως νέο δόγμα υπηρέτησης καινούργιων συμφερόντων από την ολοένα και μεγαλύτερη ένδεια. Μιλάμε πολύ απλά για μια εποχή όπου ακόμη και οι πιο μεγάλοι διαφημιστικοί όμιλοι οδηγούνται σε τεχνητό κραχ γιατί πολύ απλά το σύστημα που υπηρετούν αφενός έχει χτυπήσει κόκκινο και αφετέρου θα πρέπει με κάποιο τρόπο να ελεγχθούν πιθανές ανεξέλεγκτες αντιδράσεις του κόσμου.

Οδηγούνται λοιπόν σε αυτοεξαίρεση και  αυτοαπομόνωση, ώστε να ανακτήσουν με τον χρόνο και πάλι τους χαμένους λόγω κρίσης καταναλωτές. Εκλογές λοιπόν με όλα αυτά, εκλογές για την αυτοδιοίκηση και την ευρωβουλή. Εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, με την ανακλητότητα θολό όνειρο ή απλά χαμένη ιαχή των επαναστατημένων. Και το δέχονται όλοι αυτό, κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουν για τα προβλήματά τους, για τέσσερα χρόνια που τα προβλήματα μάλλον θα εξακολουθήσουν να μένουν άλυτα γιατί πολύ απλά στην πολιτική μπαίνει πλέον και ο πιο άσχετος που ξεπερνά κατά πολύ τον κλασσικό ρουσφετολόγο των περασμένων δεκαετιών.

Η κρίση προσελκύει στην λογική της αρπαχτής ολοένα και περισσότερους νέους, σε ένα  επάγγελμα που υπόσχεται τουλάχιστον σταθερό εισόδημα και πλούσιες δημόσιες σχέσεις με καλές εργασιακές  προοπτικές για το μέλλον που μπορεί να μην επιφυλάξει νέα εκλογή. Η μπάζα, κοινώς, θα έχει γίνει και όλοι όσοι δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, και από τις γνωριμίες και μόνο θα έχουν ένα ευοίωνο μέλλον. Βέβαια δεν είναι όλοι έτσι, είναι και αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν να παράξουν έργο σε συνθήκες άκρατου ολοκληρωτισμού, σε κοινοβούλια και κοινότητες που έχουν μεταβληθεί σε αρένες διαφθοράς και συναλλαγής.

Για όλους αυτούς υπάρχει η απάντηση από το μοντέλο της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, από την εκκλησία του δήμου και τον εξοστρακισμό όλων αυτών που σήμερα είναι οι αυτοκράτορες της διαπλοκής. Και για να μην φαντάζουμε απλώς προγονόπληκτοι, υπάρχει η απάντηση από τις μεταπολεμικές  εξεγέρσεις, που ναι μεν δεν πέτυχαν το επιθυμητό, αλλά που ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν το ορόσημο για νέες.

Μια βδομάδα πριν από μια νέα εκλογική αναμέτρηση, ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ονειρώξεις μπροστά στις νέες φιλοδοξίες, μπροστά στην σημασία των νέων υποψηφιοτήτων. Μην ξεχνάμε όμως ότι ζούμε την μόδα της απαξίας των πάντων. Και οι εταιρείες είναι εδώ για να αποδομήσουν το κάθε τι, γαλουχώντας την απογοήτευση του κόσμου.

Εδώ είμαστε όμως και εμείς παρόντες - ακόμη αναπνέουμε - υπενθυμίζοντας ότι απάτη δεν είναι η ενασχόληση με τα κοινά αλλά ο το μοντέλο της ενασχόλησης. Πως τέσσερα ή δύο χρόνια παραμονής ενός ατόμου σε εξουσιαστικό πόστο αποθεώνει τον ολοκληρωτισμό που για την αρχαία Αθήνα ήταν ουτοπία, όταν οι πολλοί αποφάσιζαν για τους εαυτούς τους και οι λίγοι σέβονταν το αποτέλεσμα της μαζικής ενεργούς συμμετοχής στα κοινά.              

http://tvxs.gr/ 

Μαμά, μου πήραν την Νέα Ελλάδα μου.

Tου Στέλιου Κούλογλου

Εκνευρισμός επικρατεί στο Μέγαρο Μαξίμου μετά την κίνηση Τσίπρα να συμπεριλάβει την έννοια της νέας Ελλάδας στις διακηρύξεις του αλλά και την κατοχύρωση της διεύθυνσης neaellada.gr από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ομιλία του στην Τρίπολη ο εκνευρισμένος πρωθυπουργός κατήγγειλε ότι στη νέα Ελλάδα δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνονται «οι συνιστώσες, οι επαγγελματίες εργατοπατέρες και οι συντεχνίες στο Δημόσιο», οι οπαδοί της τρομοκρατίας και γενικώς όσοι ανήκουν στο «χθες».
Ο θυμός του πρωθυπουργού είναι δικαιολογημένος, γιατί το εγχείρημα της «Νέας Ελλάδας» ήταν το plan B που επεξεργαζόταν το Μέγαρο Μαξίμου. Η ταυτόχρονη διεύρυνση της ΝΔ με στελέχη από την ακροδεξιά αλλά και από το ΠΑΣΟΚ και την άλλοτε κεντροαριστερά (Λοβέρδος, Αηδόνης κλπ) ώστε να αντιμετωπιστεί η απειλή του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως στην περίπτωση ήττας της ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές. Στο ίδιο σχήμα θα μπορούσε να στεγαστεί και ο κ. Βενιζέλος διατηρώντας την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, ακόμη και αν τα αποτελέσματα της «Ελιάς» αποδειχθούν καταστροφικά και τεθεί ανοιχτά πλέον ζήτημα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ.
 
Βεβαίως, η καλύτερη τακτική για την κυβέρνηση θα ήταν να απαντήσει στον δημοψηφισματικό χαρακτήρα που από την αρχή επεδίωξε να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αναμέτρηση για τις ευρωεκλογές, με μια προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας τους. Στο Μέγαρο Μαξίμου υπήρχαν εισηγήσεις που έλεγαν ότι, με την κατάλληλη βοήθεια από τα πρόθυμα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, οι ευρωεκλογές θα μπορούσαν να παρουσιαστούν ως μια μεγάλη δημοσκόπηση και τίποτα παραπάνω, με την παράλληλη επίκληση προηγούμενων αποτελεσμάτων όπως της ΝΔ το 1999, που υποσκέλισε τότε  το κυβερνών ΠΑΣΟΚ αλλά ηττήθηκε στις βουλευτικές εκλογές του 2000, οι οποίες ακολούθησαν.
 
Επειδή τέτοιου είδους ευφυείς στρατηγικοί ελιγμοί δεν είναι το φόρτε του κ. Σαμαρά και της ακροδεξιάς ομάδας στο Μέγαρο Μαξίμου, η ΝΔ αποφάσισε να σηκώσει το γάντι που της πέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχόμενη ότι τα αποτελέσματα της αναμέτρησης θα κρίνουν τις πολιτικές εξελίξεις. Μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωνε πεπεισμένος ότι μπορεί να «γυρίσει» το αποτέλεσμα υπέρ της ΝΔ. Πρόκειται για το ίδιο πολιτικό αισθητήριο που το 1993 τον οδήγησε στην δημιουργία της Πολιτικής Άνοιξης η οποία διαλύθηκε αργότερα μέσα στη γενική απαξίωση και το 2012 στην πρόκληση των πρόωρων βουλευτικών εκλογών του Μαΐου, στις οποίες η ΝΔ κατέβηκε με στόχο την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία: το 18,85% που τελικώς κέρδισε ήταν το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην ιστορία της παράταξης.
 
Βλέποντας το κίνδυνο της σύνθλιψης ανάμεσα στις συμπληγάδες ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε άλλο δρόμο από το να θέσει επίσης το δικό του δίλημμα, απειλώντας ότι αν δεν κερδίσει ένα ικανοποιητικό ποσοστό θα φύγει από την κυβέρνηση με αποτέλεσμα την πτώση της.  Ελάχιστοι πιστεύουν ότι ο κ. Βενιζέλος και οι συνεργάτες του εννοούν πραγματικά ότι θα παρατήσουν τα υπουργεία προκαλώντας εθνικές εκλογές, αφού σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει με πλήρη εξαφάνιση και οι νυν βουλευτές του δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγούν. Όμως το γεγονός ότι ο κ. Βενιζέλος απειλεί ότι θα αποχωρήσει δημιουργεί πολιτικά τετελεσμένα από τα οποία δύσκολα μπορεί κανείς να αποδράσει. Τι θα επικαλεστεί πχ το ΠΑΣΟΚ ώστε να παραμείνει στην κυβέρνηση, αν κερδίσει ένα ποσοστό γύρω στο 5%;
 
Το πρόβλημα με την στρατηγική που επέλεξε το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι αυτό που διαπίστωνε ένα άρθρο του χθεσινού Βήματος που είχε τον τίτλο: «To φάντασμα του Μαΐου του 2012 επάνω από το Μαξίμου». Ένα καταστροφικό εκλογικό αποτέλεσμα ανάλογο με το 18,85%  του 2012, το οποίο πολλοί στην ΝΔ φοβούνται καθώς διαβάζουν τις μυστικές δημοσκοπήσεις, ενώ συγχρόνως  διαπιστώνουν την οργή των πολιτών και ένα βουβό κλίμα που συνήθως επιφυλάσσει  δυσάρεστες εκπλήξεις για τους κυβερνώντες.
 
Την ίδια στιγμή, προσθέτει το άρθρο, «το μεγάλο πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι η οργανωμένη ΝΔ που πλέον δεν έχει να του προσφέρει τίποτα και έχει ξεπεραστεί από την εποχή». Το μεγάλο άλμα μπρος τα μπρος θα ήταν η μετονομασία της ΝΔ σε νέα Ελλάδα, που παράλληλα με την αλλαγή ΑΦΜ θα φόρτωνε τα τραπεζικά της χρέη στους φορολογούμενους, αλλά η παρέμβαση  «Νέα Ελλάδα» του ΣΥΡΙΖΑ βάζει τώρα πρόσθετα εμπόδια.
 
Από δω και οι κραυγές του στιλ «Μαμά, μου πήραν την Νέα Ελλάδα μου» που έβγαλε προχθές ο κ. Σαμαράς. Έτσι, προς το παρόν, η ΝΔ έχει αρκεστεί να ψάχνει,  πληρώνοντας όσο όσο, για ευνοϊκές δημοσκοπήσεις που να δείχνουν ότι παλεύει ακόμη για την πρώτη θέση στις εκλογές. Με την ελπίδα ότι η τεχνητή καλλιέργεια μιας  ατμόσφαιρας ντέρμπι θα κινητοποιήσει την αχρηστευμένη ΝΔ και παράλληλα θα εμποδίσει την δημιουργία της εκλογικής χιονοστιβάδας στις 25 Μαΐου που απειλεί να την παρασύρει.



http://tvxs.gr/

Πρόσκληση Προεκλογικής Συγκέντρωσης Απόστολου Βολιώτη με τον Συνδυασμό "Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο"

Η Δημοτική Παράταξη 

"ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΔΗΜΟ"

και ο Υποψήφιος Δήμαρχος 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΟΛΙΩΤΗΣ 

σας καλούν σε 

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

τη ΔΕΥΤΕΡΑ 12-5-2014, ώρα 8:00 μ.μ.

ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΑΚΑ

http://pa-pallini.blogspot.gr/

Και τώρα, πώς μένουν;

Την 25η Μαΐου θα απαντηθεί η ερώτηση «ναι ή όχι στην κυβέρνηση». Όχι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε στο εκλογικό δίλημμα στη βάση του συνθήματος «ψηφίζουμε και φεύγουν», αλλά επειδή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος κατέστησε σαφές ότι στις ευρωεκλογές κρίνεται η κυβερνητική σταθερότητα. Άλλωστε, η αισιοδοξία που έχει καλλιεργήσει το Μέγαρο Μαξίμου ότι η ΝΔ μπορεί ακόμη και να πετύχει πρωτιά βάζει πολύ ψηλά τον πήχυ για την κυβέρνηση, που δεν θα μπορεί εύκολα να πει «συνεχίζουμε» αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις ευρωεκλογές και μάλιστα με διαφορά που δεν θα είναι οριακή.
Στο παρασκήνιο έχουν αρχίσει ήδη να εκφράζονται γκρίνιες από υπουργούς και βουλευτές της συμπολίτευσης που φοβούνται πως γίνονται μονόδρομος οι πρόωρες εθνικές εκλογές και μάλιστα με ευθύνη της κυβέρνησης που μπορεί να χρεωθεί το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόστους για την αστάθεια ενώ εκκρεμεί η συμφωνία με τους πιστωτές για την απομείωση του ελληνικού χρέους. Είναι προφανές ότι οι εταίροι στην ΕΕ δεν διανοούνται ότι μπορεί μετά τις ευρωεκλογές να ξεκινήσει νέα προεκλογική περίοδος εδώ και μάλιστα με απρόβλεπτη διάρκεια, ενώ το ΔΝΤ έκανε ήδη την πρώτη παρέμβασή του συνδέοντας την επιτυχία του προγράμματος προσαρμογής με την πολιτική σταθερότητα.
 
Αυτή τη στιγμή φαίνεται δύσκολο να κάνει πίσω η κυβέρνηση από τη γραμμή ότι η 25η Μαΐου θα είναι καθοριστική για τις πολιτικές εξελίξεις, παρόλο που ο πρωθυπουργός διαμηνύει ότι δεν τίθεται θέμα κυβερνητικής σταθερότητας. Από τη στιγμή που τέτοιο θέμα θέτει συνεχώς το τελευταίο διάστημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος και παρόλο που δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένο εκλογικό ποσοστό ως όριο ασφαλείας, είναι προφανές ότι τη νύχτα των ευρωεκλογών η συζήτηση θα είναι για το αν η κυβέρνηση μπορεί ή όχι να σταθεί. Ακόμη και ο ανασχηματισμός που προετοιμάζεται ήδη, με σημείο αιχμής την αλλαγή στην ηγεσία του ΥΠΟΙΚΟ, δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να δώσει πολιτικό χρόνο στην κυβέρνηση, εφόσον το αποτέλεσμα είναι υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
 
Ενώ εκδηλώνονται ισχυρές αντιδράσεις για το νομοσχέδιο του ΥΠΟΙΚΟ σχετικά με τον αιγιαλό που δεν αποκλείεται να αποσυρθεί τελικά για να μην καταψηφιστεί, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επενδύουν στην πόλωση με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην ανάδειξη οποιασδήποτε δήλωσης στελέχους της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση.
 
Το ΠΑΣΟΚ εξέφρασε την ενόχλησή του για τη δήλωση του Ζ.Κ.Γιούνκερ, ότι «ακόμη και στην Ελλάδα η χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση τα πάει καλύτερα» από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Ο Φ. Σαχινίδης παρατήρησε ότι ο υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ξέχασε το έλλειμμα που παρέδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009 και αυτό είναι πολύ ενδεικτικό της αγωνίας που υπάρχει στη Χαριλάου Τρικούπη μήπως επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη της υποψήφιας με τη ΔΗΜΑΡ για την ευρωβουλή Μ. Κοππά ότι «όσοι θέλουν σταθερότητα θα ψηφίσουν Σαμαρά και όχι δεκανίκια». 

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ, ΑΤΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΔΥΝΑΜΗ ΖΩΗΣ ΡΕΝΑ ΔΟΥΡΟΥ

Κώστας Μαρκαντώνης - Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Παλλήνης, στην Δημοτική Ενότητα Παλλήνης, με το συνδυασμό «Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο».

Ο Κώστας Μαρκαντώνης γεννήθηκε στο Αηδονοχώρι Καρδίτσας το 1962.

Κατοικεί στην Παλλήνης από το 1987, είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά.

Είναι Πτυχιούχος του Γεωλογικού Τμήματος του Α.Π.Θ. και Διδάκτωρ της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών του Ε.Μ.Πολυτεχνείου.


Εργάστηκε σε δουλειές σχετικές με το αντικείμενο των σπουδών του μετά το 1995 (προηγήθηκε μεταπτυχιακό στην οικοδομή). Στη συνέχεια (1995 – 2000), κατά διαστήματα στο Υπουργείο Γεωργίας με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και ως ελεύθερος επαγγελματίας Γεωλόγος Μελετητής. Σήμερα εργάζεται στο Εργαστήριο Τεχνικής Γεωλογίας & Υδρογεωλογίας του Ε.Μ.Π. και πρόσφατα εντάχθηκε στον κλάδο του Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού (ΕΔΙΠ), στον Τομέα Γεωλογικών Επιστημών της Σχολής Μηχ. Μετ. Μεταλλουργών.

Από το 1996, ως ερευνητής στο παραπάνω Εργαστήριο, συμμετείχε σε ερευνητικά προγράμματα που αφορούσαν θέματα Υδρογεωλογίας, Τεχνικής Γεωλογίας και Περιβάλλοντος.

Από τα φοιτητικά του χρόνια ενταγμένος στην αριστερά, αρχικά στο ΚΚΕ, στη συνέχεια στονΣυνασπισμό, σήμερα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και συντονιστής της Οργάνωσης Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Παλλήνης.

Έχει συνεχή παρουσία και δράση για τοπικά και γενικότερα κοινωνικά – πολιτικά ζητήματα.

Ιδρυτικό μέλος της Δημοτικής Παράταξης «Παρέμβαση για έναν άλλο Δήμο».

Πιστεύει στη συλλογική προσπάθεια και στην αναγκαιότητα δημιουργίας από τη Δημοτική αρχή, προϋποθέσεων ουσιαστικής συμμετοχής των Δημοτών. Μόνον έτσι μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης, απέναντι στις πολιτικές που μετέτρεψαν την αυτοδιοίκηση, σε γραφειοκρατικό, διεκπεραιωτικό, εισπρακτικό μηχανισμό.

http://pa-pallini.blogspot.gr/

Ιστορίες υποψηφίων δημοτικών συμβούλων. Αληθινές και όχι... τόσο μακρινές περιπτώσεις

Το άρθρο είναι προϊόν σάτιρας

«Γεια ονομάζομαι… είμαι 24 ετών, είμαι ένα νέο παιδί που θέλει το καλό της πόλης του».

«Είμαι η…, μητέρα 2 φοιτητών, παντρεμένη με τον… 13 χρόνια»

Ίσως οι περισσότεροι μας συναντήσαμε κάτι ανάλογο αυτή την περίοδο στα social media ή έξω από την πόρτα μας με φωτογραφία-υπερπαραγωγή του υποψηφίου. Ναι, πρόκειται για τη μάστιγα των υποψηφίων δημοτικών-κοινοτικών συμβούλων, κλασική περίπτωση.

Δεν ξέρω ακριβώς τι παίχτηκε φέτος αλλά το κακό έχει παραγίνει. Οι μισοί δημότες που απαξιούσαν το πολίτικο σύστημα και δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη φιλοδοξία ξαφνικά μεταμορφώθηκαν σε επαγγελματίες πολιτικούς και «ζητούν την ψήφο μας για το καλό της πόλης». Είναι η πολιτική αφύπνιση μιας κοινωνίας που θέλει να χειραφετηθεί και να χαράξει ένα νέο δρόμο ή ένα νέο trend κοινωνικής προσταγής για να είσαι cool;

Ο… 24 χρονών δεν είχε καμιά σχέση με τα κόμματα στη ζωή του. Οκ εντάξει, μόνο τότε που του έδιναν σημειώσεις κάποιες παρατάξεις και πέρασε ευκολότερα το πανεπιστήμιο ή που αργότερα ένας γνωστός, γνωστού των γονιών του από το χωριό τον διόρισε σε μια καλή θέση. Παρόλ’ αυτά, ο φίλος μας είναι ανεξάρτητος, καθαρός και δεν συμμετείχε ποτέ ενεργά σε κάποια πολιτική δύναμη. Όμως μια μέρα ξύπνησε και ένιωσε το κάλεσμα μέσα του. Ένιωσε μια δύναμη, ένα φως να του λέει πως είχε έρθει η ώρα να κάνει κάτι για την πόλη του. Ίσως του έπεσαν βαριά τα καλαμαράκια από χτες, ίσως το εισιτήριο που πέταξε στο δρόμο ίσως ήθελε να εντυπωσιάσει την γειτόνισσα.

Εμείς πρέπει να τον αποδεχτούμε όπως είναι και να του κάνουμε και ένα like στο Facebook μιας και είναι ομορφόπαιδο στη φωτογραφία του για την έναρξη της πολίτικης του καριέρας.

Μια άλλη ανατριχιαστική και αληθινή ιστορία είναι η εξής: Γυναίκα πολίτικου μηχανικού η…, έχει βαρεθεί με τον γάμο της. Αναγκάστηκε να καταθέσει τις πινακίδες του SUV που είχε αγοράσει πριν 2 χρόνια με δάνειο καθώς τα τέλη ήταν πολλά. Δεν έχει απατήσει ποτέ τον άντρα της, αλλά καλοβλέπει τον γείτονα απέναντι που ποτίζει τα φυτά κάθε απόγευμα χωρίς μπλούζα. Πάει για καφέ με τις φίλες της και τους ανακοινώνει πως ο … δήμαρχος της πόλης, θέλει να είναι στον συνδυασμό του γιατί πιστεύει ότι θα εντυπωσιάσει με την παρουσία της, η οικογένεια της είναι υπόδειγμα ήθους και πως θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για την επανεκλογή του συνδυασμού. Έτσι οι φίλες κρατώντας από μια τσάντα στο χέρι με πολιτικά φυλλάδια της… γυρίζουν την πόλη και μοιράζουν σε γνωστούς και μη.

Να σημειωθεί πως στις 4 έχουν κομμωτήριο.

Φέτος λοιπόν όλοι ένιωσαν το χρέος να πάρουν μέρος στις εκλογές. Ξεκίνησε από τον διπλανό του διπλανού και έφτασε και σε αυτούς με τη φράση «Γιατί όχι και εγώ;». Η «πολιτική επανάσταση της κουτσής Μαρίας» είναι το νέο trend του 2014 που πρέπει να χτυπάμε με το #δημοτικοςσυμβουλος όλοι μας!

Γράψε και εσύ την δική σου ιστορία και που ξέρεις… μπορεί να σε ψηφίσουμε.

Ιωσήφ Χαλαβαζής - anexartiti.gr 

Με τη σκούπα και το φαράσι

H κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει περικοπές για να σώσει την Ελλάδα. Ξεκίνησε από τους πιο αδύναμους, τους σχολικούς φύλακες, τις καθαρίστριες κλπ. Ας μιλήσω και εγώ για το δικό μου κομμάτι, το κομμάτι καθαριστριών.

Ένα βράδυ κοιμηθήκαμε ως εργαζόμενες και το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε απολυμένες. Σοκ! Αμέτρητα ερωτήματα: πώς να το διαχειριστείς, πώς να το πιστέψεις, τι να κάνεις, πώς συνεχίζεις, η ζωή σου διαλύεται, στην αρπάζουν, σε πετάνε στο δρόμο.

595 καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, γυναίκες με ηλικία άνω των 45. Γυναίκες στο μεγαλύτερο ποσοστό με μονογονεϊκές οικογένειες, χωρισμένες με παιδιά που σπουδάζουν, χαμηλόμισθες πολύ, με μισθό που μετά βίας κάλυπτε τις βασικές ανάγκες. Μια από αυτές είμαι και εγώ. 52 χρονών, μητέρα δύο παιδιών, που τα μεγάλωσα μόνη μου και τώρα βρισκόμαστε και οι τρεις στην ανεργία – χρόνια ψάχνουν οι κόρες μου για δουλειά αλλά μάταια.

Ξαφνικά ένας τοίχος βρέθηκε μπροστά μου και σκέφτομαι τι να κάνω. Να πέσω πάνω του ή να τον προσπεράσω και να πάω ένα βήμα παρακάτω; Τον προσπερνάω, λοιπόν. Δεύτερη σκέψη; Θα παλέψω, θα αγωνιστώ και αν χάσω τουλάχιστον θα έχω παλέψει.

Σαν τα μυρμήγκια δουλέψαμε όλες μαζί ώστε να καταλάβουν οι συναδέλφισσες – και εγώ μαζί – τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

Έτσι ξεκίνησε ο αγώνας μας. Κάθε μέρα με το πανό, τη ντουντούκα και ραντεβού έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ενώσαμε τις φωνές μας και τις κάναμε πιο δυνατές. Κάθε μέρα εκεί, κάθε μέρα και πιο πολλές. Αρχίσαμε να ενοχλούμε και τα έβαλαν μαζί μας: «Να φύγετε από εδώ», μας έλεγαν, «να πάτε στο Μητσοτάκη, αυτός σας έδιωξε», «να πάτε στο Στουρνάρα» μας έλεγε ο Μητσοτάκης. Και εμείς πεισμώναμε περισσότερο και λέγαμε ότι δε θα τους περάσει. Συγκρουστήκαμε άπειρες φορές με τα ΜΑΤ, μας χτύπησαν, μας ειρωνεύτηκαν, μας εγκλώβισαν στα Υπουργεία, αλλά εμείς δεν κάναμε πίσω. Είχαμε αποφασίσει να μη μας σταματήσει ΤΙΠΟΤΑ.

Στον αγώνα μας είχαμε συμμάχους τον κόσμο, που μας έδινε κουράγιο στο δρόμο, φορείς και συλλογικότητες που ήταν πάντα στο πλευρό μας, ανθρώπους που βλέπανε την αδικία και μας υποσχέθηκαν ότι θα παλέψουν το δίκιο μας.

Σήμερα μετά από 8 μήνες αυτό που νιώθω δεν είναι απογοήτευση γιατί ξέρω ότι ο αγώνας δεν τελειώνει αν δε δικαιωθεί. Ξέρω ότι θα γυρίσω στη δουλειά μου, όμως οι στιγμές, οι ημέρες, η αναμονή είναι δύσκολες.

Εγώ έμαθα να αγωνίζομαι και να κερδίζω. Έμαθα να παλεύω για τη ζωή μου και τη ζωή των παιδιών μου, γιατί δεν ονειρεύτηκα συντρίμμια για τα παιδιά μου, γιατί θέλω κάθε μέρα να κοιτάζω τον ήλιο και να χαμογελώ. Πρέπει, λοιπόν, να σηκώσω πιο ψηλά το κεφάλι και να συνεχίσω αυτό που ξεκίνησα.

Όλα τώρα θα είναι πιο δύσκολα χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά, χωρίς χαμόγελο αλλά ξέρω ότι δε θα κρατήσει πολύ. Γιατί αυτή η μνημονιακή πολιτική σύντομα θα είναι παρελθόν και θα ξαναδούμε μια καλύτερη ζωή.

Ο αγώνας μου για ένα καλύτερο αύριο συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι εγώ και οι συναδέλφισσές μου να γυρίσουμε πίσω στη δουλειά.

Γιατί έχω 21 χρόνια με τη σκούπα και το φαράσι, μεγάλωσα δυο παιδιά και νιώθω περήφανη γι’αυτό. Δε χαρίζω τίποτα σε κανένα, τα θέλω όλα πίσω και ξέρω ότι θα τα πάρω. Λέω, λοιπόν, πως ο αγώνας των καθαριστριών ίσως γίνει ορόσημο και για άλλους αγώνες.

Κλείνω φωνάζοντας ένα σύνθημα: ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΤΟΥΣ ΦΟΒΗΘΕΙΣ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ.

Δέσποινα Κωστοπούλου (απολυμένη - αγωνιζόμενη καθαρίστρια του Υπουργείου Οικονομικών)

https://barikat.gr/

Οι πολυκατοικίες πέφτουν από μέσα

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, τόσο ζυγώνει η ώρα που η Νέα Δημοκρατία βαράει διάλυση. Για το ΠΑΣΟΚ ούτε λόγος, αφού η τακτική της αλλαγής επωνυμίας για την αποφυγή της διάλυσης δεν λειτούργησε ποτέ σε καμία επιχείρηση, και δη φαληρισμένη. Η Ελιά, εκτός από τον ήλιο θέλει και τη θάλασσα, και το μόνο που προσφέρεται σήμερα είναι ένα Ποτάμι, κι αυτό μπαζωμένο. Κανονικά. Με μπάζα των εργολάβων. Το μόνο σχήμα που θα μπορούσε να τους χωρέσει είναι τα Κελιά.

Στη Νέα Δημοκρατία ωστόσο, η διάλυση αναμένεται να έχει περισσότερο σασπένς. Σασπένς έχει και στο ΠΑΣΟΚ βέβαια, αφού το βροντερό παρών του Γιωργάκη δίνει άλλον αέρα στον εκνευρισμό του Βενιζέλου. Αλλά όπως και να το κάνουμε, την αγωνία και το κύρος που προσθέτει ο μεγαλοαστισμός της μεγάλης Δεξιάς παράταξης, η Δημοκρατική παράταξη δεν τα βίωσε ούτε όταν ο Αντρέας ήταν στο Ωνάσειο και οι δελφίνοι πάλευαν να τον θάψουν πριν την ώρα του.

Στην πολυκατοικία της Δεξιάς συγκατοικούν σήμερα οι ακροδεξιοί του Σαμαρά και του Μπαλτάκου, οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη (που μπορεί να μην τον κάλεσαν στην πολυκατοικία, αλλά κάλεσαν τους ποντικούς του), οι Ντορικοί (δηλαδή οι Μητσοτακικοί) και οι Καραμανλικοί. Όλο και κάποιοι θα μου διαφεύγουν, αλλά το κάνουν από συνήθεια, για παν ενδεχόμενο.

Οι Μπαλτάκοι απειλούν να κάνουν νέο κόμμα μαζί με όσους φασίστες από τη Χρυσή Αυγή που μπορούν να συντάξουν μία κανονική πρόταση, εάν η Νέα Δημοκρατία συνεχίσει την αριστερή πορεία που έχει πάρει. Οι Καραμανλικοί δυσανασχετούν με την ακροδεξιά πορεία που έχει πάρει η παράταξη και επιφυλάσσονται (λέμε και καμιά… μπαλτακία). Οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη κυβερνάνε (ασχολίαστο). Μόνο οι Ντορικοί δρουν οργανωμένα και βάση σχεδίου. Κι όταν λέμε οργανωμένα το εννοούμε. Σαν οπαδικός σύνδεσμος ένα πράγμα.

Πως λέγεται αυτό που ο Μαρινάκης κατεβαίνει υποψήφιος στον Πειραιά απέναντι από τον εκλεκτό της Νέας Δημοκρατίας, ενώ εδώ και χρόνια βρίσκεται στο πλευρό της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία υποτίθεται στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά; Και πως λέγεται αυτό που, εντελώς τυχαία, η Ντόρα σε ένα ρεσιτάλ ειλικρίνειας, παραδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα πως “η Νέα Δημοκρατία είναι πια ένα μικρό κόμμα”;

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, όπως και η κουτσή Μαρία (για την ακρίβεια τρεις κουτσές Μαρίες γιατί η πρώτη έκανε επιτυχία) και την ίδια ώρα οι φυλλάδες του μιλάνε για τον Έλληνα Μπερλουσκόνι. Γίνεσαι Μπερλουσκόνι με μια θεσούλα στο δημοτικό συμβούλιο; Δεν Νομίζω Μαρινάκη.

Η κάθοδος επίσημου σχήματος του Ολυμπιακού στον Πειραιά, δεν είναι παρά η εκκίνηση της προσπάθειας για τη δημιουργία του νεοφιλελεύθερου πόλου της μεγάλης Δεξιάς.

Από τα ορφανά του Τζήμερου, μέχρι τις παρυφές του Ποταμιού. Από τον υπόδικο Ψωμιάδη μέχρι τον οραματιστή Πολύδωρα. Από το μακρύ χέρι του Καρατζαφέρη μέχρι και τον Χατζημαρκάκη. Όλοι αυτόν τον πόλο ονειρεύονται.

Μετά τις εκλογές και την αναμενόμενη επιτυχία του σχήματος, αφού χρόνια τώρα οι εκλογές στον Πειραιά ήταν πάντα θέμα “Θρύλου”, θα έρθουν και τα σπουδαία. Και θα πυροδοτήσουν τις εξελίξεις.

Το θέμα είναι ποιος θα ανάψει το φυτίλι. Γιατί στο σκοτάδι που έχει ρίξει τη χώρα το ακροδεξιό επιτελείο του Σαμαρά, το φιτίλι δεν φαίνεται τι μήκος έχει.

Γι’ αυτό κι αυτός που θα το ανάψει κινδυνεύει να καεί πρώτος.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον πως και οι υπόλοιποι θα βρίσκονται κάπου εκεί κοντά.


Πηγή:
rebeliskos.wordpress.com

 

Δούρου: Να αλλάξουμε ρότα στην Αττική με μήνυμα ανατροπής

Αισιόδοξη και δυναμική εμφανίστηκε η υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής, επικεφαλής του συνδυασμού «Δύναμη Ζωής» Ρένα Δούρου, στη διάρκεια της προεκλογικής ομιλίας της στην Ελευσίνα.

«Σε λίγες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα στην Αττική και να στείλουμε μήνυμα ανατροπής κι ελπίδας, κερδίζοντας τη μάχη των μαχών. Τη μάχη της Περιφέρειας της Αττικής!» τόνισε η κ.Δούρου

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσε πολιτικά «πυρά» εναντίον του απερχόμενου Περιφερειάρχη, αποκαλώντας τον «άνθρωπο των εργολαβικών συμφερόντων», αλλά και «άνθρωπο της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά». Ο οποίος, όπως υπογράμμισε, «επέλεξε να θυσιάσει τον υποψήφιο του κόμματός του για να διατηρηθεί ζωντανός ο κυβερνητικός του εταίρος, το ΠΑΣΟΚ. Να παρατηθεί δηλαδή πάση θυσία η ζωή αυτής της κυβέρνησης. Και αυτής της περιφερειακής διοίκησης». Ο λόγος; «Να κλείσουν κερδοφόρες συμφωνίες, όπως η προωθούμενη εκχώρηση των αιγιαλών, στο πλαίσιο της τσιμεντοποίησης του παράκτιου μετώπου. Στα χνάρια της εκχώρησης του Ελληνικού…».

Διαβάστε τα κύρια σημεία της ομιλίας της Ρένας Δούρου:

- Οι παθογένειες και τα προβλήματα της Αττικής βοούν ότι ο απερχόμενος Περιφερειάρχης έχει πλέον ολοκληρώσει έναν κύκλο που ελάχιστα απέφερε στους πολίτες και το περιβάλλον.

- Σε λίγες μέρες θα έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε ρότα στην Αττική. Και να στείλουμε διπλό μήνυμα. Ένα μήνυμα ανατροπής κι ελπίδας, κερδίζοντας τη μάχη των μαχών. Τη μάχη της Περιφέρειας της Αττικής. Της Αττικής που κάποιοι την αντιμετωπίζουν ως «φιλέτο» για τα εργολαβικά συμφέροντα των αυτοκινητόδρομων και των διοδίων. Ως «χρυσωρυχείο» για τους εργολάβους των απορριμμάτων.

- Ο απερχόμενος Περιφερειάρχης είναι ο άνθρωπός τους. Όπως άλλωστε και της κυβέρνησης. Του ίδιου του πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά. Ο οποίος έχει κάνει την επιλογή του. Να θυσιάσει τον υποψήφιο του κόμματός του προκειμένου να διατηρηθεί ζωντανός ο κυβερνητικός του εταίρος, το ΠΑΣΟΚ. Να παρατηθεί δηλαδή πάση θυσία η ζωή αυτής της κυβέρνησης. Και αυτής της περιφερειακής διοίκησης.

Προκειμένου να κλείσουν κερδοφόρες συμφωνίες, όπως η προωθούμενη εκχώρηση των αιγιαλών, στο πλαίσιο της τσιμεντοποίησης του παράκτιου μετώπου. Στα χνάρια της εκχώρησης του Ελληνικού…

- Μας κατηγορούν ότι δεν γνωρίζουμε τα ζητήματα της Αυτοδιοίκησης. Ότι είμαστε άσχετοι με το χώρο αυτόν. Ε, λοιπόν, ναι, το παραδεχόμαστε, είμαστε άσχετοι. Είμαστε άσχετοι με τη μίζα, με τη διαπλοκή. Είμαστε άσχετοι στην εξυπηρέτηση των εργολαβικών συμφερόντων. Ναι, είμαστε άσχετοι με όλα αυτά. Γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα συμφέροντα και οι συμφωνίες μαζί τους. Αλλά η κοινωνία και οι ανάγκες της. Οι πολίτες και το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά τους να ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει. Με αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, αλληλεγγύη.

- Έχουμε επιλέξει το στρατόπεδο των πολιτών. Με μια νέα νοοτροπία. Ένα νέο ήθος. Ένα ήθος που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του «ήθους» του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που εκπροσωπεί ο απερχόμενος Περιφερειάρχης. Ο οποίος σήμερα επιχειρεί να κρύψει την κομματική του ταυτότητα. Όμως είναι γνωστό σε όλους: ο σημερινός περιφερειάρχη ήταν, είναι και θα είναι ΠΑΣΟΚ. Του κόμματος που άνοιξε την πόρτα στο ΔΝΤ και στα μνημόνια. Και που σήμερα επιβάλλει, μαζί με τη ΝΔ, τις πολιτικές λιτότητας που εξαθλιώνουν την κοινωνία.

-   Η «Δύναμη Ζωής» αισθάνεται ότι αναλαμβάνει μια τεράστια διπλή ευθύνη: πρώτον, να βάλει τέλος στο σύστημα του απερχόμενου Περιφερειάρχη. Γιατί δώδεκα χρόνια είναι αρκετά. Φθάνει πια! Ήλθε η ώρα η Αττική να αλλάξει σελίδα.

Και δεύτερον, να βάλει τις βάσεις για ένα νέο ήθος στην Περιφέρεια. Μια Περιφέρεια με τον πολίτη στο επίκεντρο, να γνωρίζει και να ελέγχει. Όχι όπως σήμερα που ο πολίτης αγνοεί ακόμη και την ύπαρξη της Περιφέρειας. Και αυτό δεν έτυχε. Πέτυχε. Αποτελεί ίσως το μοναδικό χειροπιαστό έργο του απερχόμενου περιφερειάρχη. Η καλλιέργεια της άγνοιας των πολιτών και η λειτουργία μέσα στο σκοτάδι της Περιφέρειας. Γιατί είναι γνωστό ότι μέσα στο σκοτάδι τα τρωκτικά μπορούν να κάνουν πάρτι. Χωρίς κανείς να λογοδοτεί στους πολίτες.

http://www.koutipandoras.gr/

Υπό διάλυση το ΠΑΣΟΚ: O Νίκος Ανδρουλάκης διαφωνεί με το δίλημμα Βενιζέλου για τις ευρωεκλογές

«Εμφύλιος» έχει ξεσπάσει στο ΠΑΣΟΚ για το εκβιαστικό δίλημμα Βενιζέλου καθώς ο γραμματέας του κόμματος διαφωνεί με τη στρατηγική του προέδρου.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε ο κ.Ανδρουλάκης στον ραδιοφωνικό σταθμό «Αθήνα 9,84» εξέφρασε την ξεκάθαρη αντίθεσή του προκαλώντας μεγάλες...φουρτούνες στη Χαριλάου Τρικούπη.

Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις δηλώσεις του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ.

Δημοσιογράφος: Λέτε όμως ότι εάν η Ελιά δεν πάει καλά, το ΠαΣοΚ θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση...

Ν. Ανδρουλάκης: «Εγώ διαφωνώ με όλα αυτά. Διαφωνώ με την τακτική αυτή. Το ΠαΣοΚ πρέπει να δώσει μάχη για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».

Δημοσιογράφος: Διαφωνείτε με την πρωτοβουλία Βενιζέλου;

Ν. Ανδρουλάκης: «Διαφωνώ με την άποψη ότι το ΠαΣοΚ, εκ των προτέρων, καθορίζει την στάση του... Ένα αρνητικό αποτέλεσμα για το ΠαΣοΚ έχει σχέση και με τα αποτελέσματα που θα έχουν τα υπόλοιπα κόμματα. Δηλαδή, εάν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η Νέα Δημοκρατία έχουν χαμηλά αποτελέσματα, τότε ο ελληνικός λαός θα στείλει ένα μήνυμα, ότι “παιδιά συνεργαστείτε”. Δεν θα δώσει δύναμη σ' έναν νέο δικομματισμό...»...

http://www.koutipandoras.gr/